ΕΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ.......

Επεισόδιο 1ο
Μέσα στο λεωφορείο ,δύο δεκαπεντάχρονα κορίτσια συζητούν για τη βραδινή τους έξοδο.
-Εάν σήμερα ο Γιώργος δε μου τη πέσει, θα είναι πολύ μαλάκας.
-Μα εγώ στο είπα ότι το άτομο είναι μαλάκας, απαντά η φίλη της.

Επεισόδιο 2ο
Μέσα στον ηλεκτρικό, νεαρός περίπου 18 χρονών, συνομιλεί με φίλο του που προσπαθεί να τον πείσει να παίξουν μπάσκετ.
-Ναι ρε μαλάκa ,πότε ρε μαλάκα ,ρε μαλάκα δε προλαβαίνω, θα δω ρε μαλάκα…
Οι επιβάτες ξεσπούν αυθόρμητα στα γέλια, καθώς κάθε του φράση άρχιζε ή τελείωνε με τη προσφώνηση μαλάκα.
Το αντιλαμβάνεται και τελειώνει το τηλεφώνημα με « καλά ρε μαλάκα ».

Επεισόδιο 3ο
Στη γειτονιά υπάρχουν δύο από τα αγαπημένα στέκια των νεαρών. Κάθε Σάββατο βράδυ, το πεζοδρόμιο γίνεται δύσβατο από τη κατάληψη των νεαρών υπάρξεων και των δύο φύλων, όλοι γύρω στα 14 έως 18 ετών.
Τα όνομα που κυριαρχεί είναι μαλάκας ή μαλακισμένη. Ό,τι κιαν πουν, έτσι απευθύνεται ο ένας στον άλλο, αγόρια και κορίτσια. Λες και έχουν μαζευτεί όλοι οι…. μαλάκες στη περιοχή!!!

Η λέξη αυτή ήταν κάποτε βαρύτατη ύβρις, προσβάλλοντας την ενηλικίωση και τον ανδρισμό του αρσενικού.
Τώρα πλέον και λόγω προφανώς της… ισότητας των δύο φύλων, χαρακτηρίζει και τα θηλυκά πλάσματα.

Φυσικά δεν είναι η σεμνοτυφία που με οδηγεί σε αυτή την ανάρτηση. Απλά προβληματίζομαι.
Σκέφτομαι μήπως στη βάφτιση θα αναγγέλλεται « βαφτίζεται ο μαλάκας του θεού Γιώργος….»

Τελικά δηλαδή ζούμε σε μια χώρα μαλακι….ων ;;
Τώρα βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, έχουμε αρκετούς τέτοιους που τους ακούμε να απαρυθμίζουν ατέλειωτες μαλακίες και να μας κάνουν τη ζωή μας, τη καθημερινότητά μας χάλια, να μας σπάνε το νευρικό μας σύστημα.

Καλά, και εμείς τι να κάνουμε, διερωτώμαι.
- Ξέρω γω ρε μαλάκα, τι να πω…

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ........

Το πρωτάκουσα σε άλλο blog.
Μου άρεσε.Η μουσική, η φωνή, η ερμηνεία
και προπαντός τα λόγια.

Ακούστε το....

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΙ ΣΚ... ΘΕΛΟΥΜΕ.

Δε ξέρω, αλλά ορισμένα πράγματα μου είναι αδιανόητα. Φαίνονται απλά, αλλά στη πραγματικότητα η ουσία τους θέλει βαθύτερη ανάλυση ; Είμαι εγώ βραδύνους, οπισθοδρομικός, παράλογος ;
Αναφέρομαι στους περίφημους « γνωστούς άγνωστους » και στο πανεπιστημιακό άσυλο. Έχω μάλιστα ιδιαίτερη ευαισθησία για τις εμπορικές επιχειρήσεις της Αθήνας.
Οι καταστροφές καταστημάτων άρχισαν πριν κάποια χρόνια πρώτα στην οδό Στουρνάρα αναγκάζοντας τα καταστήματα να οχυρωθούν, τοποθετώντας σιδερένια ρολά στις βιτρίνες τους.
Μετά επεκτάθηκαν στην οδό Πατησίων από τη Στουρνάρα μέχρι την Ομόνοια και τώρα πλέον σε όλη τη πόλη.

Ήδη στα επεισόδια του περασμένου Δεκέμβρη, καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν πολλά καταστήματα στην Ερμού, στερώντας τους επιχειρηματίες ενός τόσου σημαντικού από αγοραστικής απόψεως μήνα. Και μάλιστα, τελικά, υπέφερε από αναδουλειά όλη η αγορά, γιατί το καταναλωτικό κοινό απέφευγε να κατέβει για ψώνια στο κέντρο της πόλης.
Προχθές, άτομα του λεγόμενου « αντιεξουσιατικού χώρου » , κατέστρεψαν καταστήματα και αυτοκίνητα στη περιοχή Κολωνακίου.

Γνωρίζει κανείς τις προσπάθειες, τα ρίσκα, τα ξενύχτια, την αγωνία όλων αυτών των εμπόρων για να επιβιώσει η επιχείρησή τους ; Κιαν κλείσει το κατάστημα και βρεθούν στο δρόμο οι εργαζόμενοι, τα « παιδιά » αυτά θα τους βρουν δουλειά ;

Μήπως έτυχε να δείτε φωτογραφίες από τις ζημιές που προκαλούν στις αίθουσες των Πανεπιστημίων με καταστροφές πανάκριβων μηχανημάτων ;
Που βρίσκονται και γιατί δε μιλούν και δε παίρνουν θέση οι Ακαδημαϊκοί μας, οι πρυτανικές αρχές, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και προπαντός οι ίδιοι οι φοιτητές ;
Το «σπίτι» τους θα προστατέψουν. Μόνο για τις φοιτητικές εκλογές ενδιαφέρονται ;
Να περιφρουρήσουν όλοι μαζί το χώρο τους δεν ενδιαφέρονται ;

Αλλά και εν πάση περιπτώσει, πλησίασε κανείς αρμόδιος τα άτομα αυτά που προκαλούν τόσες ζημίες, να τους μιλήσει, να τους ακούσει, να μάθει τη φιλοσοφία τους, τι επιδιώκουν ;
Μήπως φταίει η κοινωνία μας κάπου, το κράτος και ο,τι αυτό περιλαμβάνει ;

Και εμείς τι κάνουμε ; Είναι τραγικό, ύστερα από τόσα χρόνια ύπαρξης του νεότερου ελληνικού κράτους, να διερωτόμαστε ακόμα τι Παιδεία θέλουμε, τι Υγειονομική Περίθαλψη θέλουμε, τι Κοινωνική Μέριμνα θέλουμε, τι Αστυνομία θέλουμε.
Με άλλα λόγια, τι Κράτος θέλουμε !!
Έχω άδικο να διερωτώμαι τι σκ… θέλουμε…

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
-------------------------------
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΜΟΥΝ

ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ.

Σύμφωνοι, η ζωή είναι μια και μοναδική, είναι ωραία, αλλά σύντομη. Περνά από τα ήρεμα στις θύελλες , από τη χαρά στη θλίψη, από την αισιοδοξία στα απαισιόδοξα.
Μας διδάσκει στη πορεία της, μας εφοδιάζει με εμπειρίες, παίρνουμε αποφάσεις, πολλές καθοριστικές, κάνουμε λάθη, τα πληρώνουμε ή τα λατρεύουμε.
Αλλά προχωράμε.
Ζούμε μέσα σ΄ένα κόσμο που μας γοητεύει, μας θυμώνει, μας χαροποιεί, μας πικραίνει. Ζούμε φιλίες, έρωτες, την επαγγελματική μας διαδρομή.
Και προχωράμε.
Όμως αλήθεια ,πόσες φορές , μέσα σ΄αυτή τη πορεία, παραμένουμε αυτοί που πραγματικά είμαστε, έτσι, αληθινοί, ατόφιοι, γνήσιοι, ,μπροστά σε περιστατικά που μας προκαλούν διλήμματα στάσης ;
Υποκύπτουμε, συμβιβαζόμαστε για να προχωρήσουμε, να ξεπεράσουμε αυτό που, ξεγελώντας τον εαυτό μας, χαρακτηρίζουμε « ανεπαίσθητο, μικρό ».
Πονάμε μέσα μας γιατί προδίδουμε τη γνησιότητά μας.
Αλλά πρέπει να ζήσουμε.
Και όταν κάποια στιγμή αυτό που θέλουμε γίνεται όρος ζωής, απαραίτητο ,η μοναδική έγνοια, απόλυτη ταύτιση της ύπαρξής μας, όταν νιώθεις ότι « αυτό » δε θα ξεριζωθεί ποτέ από μέσα σου…..
Αλλά το βλέπεις να απομακρύνεται, να ξεθωριάζει, να σβήνει. Τότε λοιπόν αλλάζεις εσύ ,συμβιβάζεσαι, πρέπει να απαρνηθείς τα αισθήματα σου, να προσποιηθείς, να προδώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, ή να φύγεις , παραμένοντας αυτός που είσαι, διατηρώντας άσβεστα μέσα σου όλα, ανήμπορος να μεταμορφωθείς σε κάτι άλλο.
Από πού θέλεις να ξεφύγεις, από τη ζωή ή τον εαυτό σου, ποια μάσκα θέλεις να φορέσεις για να μη γελοιοποιηθείς στο καθρέφτη σου;
Τι δίλλημα της ζωής κιαυτό, να προτιμήσεις τη ψευτιά ή την αλήθεια ! Και πόσο βαρύ είναι το τίμημα εάν επιλέξεις το πρώτο.
Πόσες αβάσιμες, ετοιμόρροπες δικαιολογίες θα πρέπει να βρεις για να στηρίξεις την επιλογή σου.
Μεγάλο το δίλλημα….