Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009


ΔΙΑΚΟΠΕΣ !

27/6 - 5/7

Σεμνα και ταπεινα, σε ενα σε ενα κυκλαδιτικο νησι.

Φωτογραφιες και ..συγκλονιστικες περιγραφες

μολις επιστρεψω.

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

ΕΠΥΤΙΧΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ...



Πόσο πολύπλοκο φαινόμενο είναι η ζωή, πόσες παραξενιές έχει ! Η ζωή. ΄Ετσι όπως συνήθως προσδιορίζεται και εξυμνείται : « η ζωή είναι μία και μοναδική », για να συμπληρωθεί με το προσδιορισμό της διάρκειάς της « και είναι σύντομη ».
Εκεί επάνω αναπτύσσονται διάφορες φιλοσοφίες που καταλήγουν συνήθως σε μια ψυχαναλυτική και συμβουλευτική διαδικασία « πρέπει να τη ζήσουμε » !!
Λες και έχει κανόνες, η ζωή, λες και το πώς θα τη ζήσουμε δεν αποτελεί απόλυτα υποκειμενική επιλογή του καθενός, λες και υπάρχει αντικειμενικός ποιοτικός προσδιορισμός πότε η ζωή είναι καλή και πότε άσχημη.

Ακόμα και όταν μιλάμε για ποιότητα ζωής, το θέμα είναι μάλλον ρηχό ,γιατί εννοούμε μόνο τα απολύτως απαραίτητα που περιμένουμε να μας προσφέρει το κράτος, το δικαίωμα στην εργασία, τη μέριμνα για υγεία, τη σύνταξη, την ασφάλεια. Αυτονόητα όλα αυτά.

Ξέρετε, αρκεί καμιά φορά ένα τυχαίο περιστατικό, μια στιγμή που αθέλητα οι σκέψεις μας τρέχουν στο παρελθόν, για να αναμοχλεύσεις, να ανατρέξεις σε κάποιες περιόδους της ζωής σου, να νοσταλγήσεις, να διερωτηθείς, ακόμα και να αναπλάσεις καταστάσεις με εκείνα τα αμέτρητα αλλά τόσο ανώφελα «αν».

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο καθένας μας είναι αποκλειστικά υπεύθυνος να διαμορφώσει τη ζωή του έτσι όπως ακριβώς επιθυμεί. Δε συμφωνώ.
Με έχει συχνά βασανίσει σε ποιο βαθμό παίζει ρόλο η μοίρα, το πεπρωμένο, μέχρι ποιού σημείου καθορίζει και «επεμβαίνει» στη πορεία της ζωής μας.
Ασφαλώς σε διάφορες φάσεις της πορείας αυτής, εμείς, με τις επιλογές μας αποφασίζουμε για πολλά σημαντικά πράγματα. Σύμφωνοι, αλλά εγγυήσεις ότι όλα θα πάνε κατ΄ευχήν δε δίδονται από πουθενά.
Αποφασίζεις π.χ. επάγγελμα, προχωράς, δημιουργείς, εξελίσσεσαι, φτάνεις ψηλά. Και ξαφνικά, παράγοντες που δεν ελέγχεις , δε διέκρινες ποτέ καταστροφικές πιθανότητες, σε γκρεμίζουν.
Επιλέγεις τον άνθρωπο που ταιριάζεις να σταθεί πολύ κοντά σου, μια ζωή, λες πως σωστά επέλεξες, είσαι τυχερός, αλλά απρόβλεπτες εξελίξεις καταλήγουν σε τραγικές καταστάσεις.
Δίνεις τη καρδιά σου, τη ψυχή σου, το είναι σου, αφοσιώνεσαι, είσαι τόσο ευτυχισμένος επιτέλους, αλλά ποιος εγγυάται ότι η ευτυχία διαρκεί ;
Τέλος. Χάνεσαι. Νιώθεις ότι η ζωή σου τελείωσε.

Πόσα όμορφα, ονειρεμένα ξεκινήματα ,πόση δημιουργική διάθεση, πόση δυναμική. Πόσες ανατροπές, απρόβλεπτες, δυσβάσταχτες, πόσα γκρεμίσματα.
Ζυγαριά δεν υπάρχει να βάλουμε από τη μια μεριά τα ζύγια « επιλογές μας » και από την άλλη τα ζύγια « το πεπρωμένο ».
Αν πάντως υπήρχε, φοβάμαι ότι τα δεύτερα θα ήταν πολύ βαρύτερα.
Ίσως να μη χρειάζονται αναλύσεις για τη ζωή, σκέψεις και προβληματισμοί, δεν οδηγούν τελικά πουθενά. Ίσως και να κάνουν κακό. Ίσως το καλύτερο είναι να ζήσουμε τα καθημερινά μας έτσι όπως έρχεται.
Πολύ πιθανόν αυτό να είναι και όλη η ομορφιά της ζωής, επιλογές, αποφάσεις, ανατροπές, ένα θεατρικό έργο, δίχως στο « πρόγραμμα » να αποκαλύπτεται το τέλος.

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

ΕΥΤΥΧΩΣ....ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ !!!

Έχω πει ότι αποφεύγω να γράφω για τα πολιτικά δρώμενα, απογοητευμένος, οργισμένος και αηδιασμένος από όλα όσα συμβαίνουν. Δε μπορώ όμως να συγκρατηθώ πια, ύστερα μάλιστα από τις προχθεσινές ευρωεκλογές.
Ελάτε τώρα, ας δούμε το πράγματα πιο καθαρά, μακριά από κομματικούς εγκλωβισμούς.
Το μήνυμα ήταν σαφές κυρίως για τα δύο μεγάλα κόμματα, αφού αυτά εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση της χώρας.
Και το μήνυμα ήταν « αφήστε τις μαλακίες, σας βαρεθήκαμε, σοβαρευτείτε, έχουμε καθημερινά ποικίλα προβλήματα, ασχοληθείτε με αυτά αποτελεσματικά ».
Ας αφήσουμε κατά μέρος τώρα σε ποιο κόμμα και σε τι ποσοστό απευθυνόταν κυρίως το μήνυμα.

Ύστερα από δύο τρείς ώρες μετά την αναγγελία των αποτελεσμάτων :
ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ: ο νικητής των εκλογών, με εκείνο το άνευρο ψυχρό τρόπο που μιλάει, μας απευθύνει για 10-15 λεπτά …προεκλογικό λόγο, υπόσχεται τα ίδια και τα ίδια που έχει επαναλάβει τόσες φορές, φυσικά πάντα μέσω της πράσινης ανάπτυξης.
Προφανώς δεν είχε καταλάβει ότι οι εκλογές είχαν ήδη γίνει.

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ : ο ηττημένος , στο χώρο όπου η Ελλάδα «έγινε» ευρωπαϊκή χώρα ανάθεμά μας, διαβεβαιώνει ότι το μήνυμα ελήφθη, πήρε ηρωικά επάνω του κάθε ευθύνη για την αποτυχία της κυβέρνησής του και απεχώρησε.
Η συνέχεια την άλλη μέρα : συγκάλεσε υπουργικό συμβούλιο και σε 25λεπτη ομιλία του, συνέστησε στους Υπουργούς του να ασχοληθούν με τα θέματα ευθύνης τους και με γοργότερους ρυθμούς.
Προφανώς μέχρι τώρα οι Υπουργοί δεν ασχολούντο με τα θέματά τους, ενώ το μόνο που τους λείπει είναι η ταχύτητα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : έχουμε γερά μυαλά στο πολιτικό μας σύστημα, λαμπρές ηγετικές φυσιογνωμίες, θα πάμε ψηλά…..

Κατά τ΄άλλα ;;
Λοιπόν η Αθήνα, στην έκθεση του περιοδικού Econimist για τις καλύτερες και χειρότερες πόλεις της Δυτικής Ευρώπης , κατετάγη 68η μεταξύ 140 πόλεων. Πάσχει λέει από απουσία βασικών υποδομών. Τα κριτήρια ήταν η εκπαίδευση, εγκληματικότητα, υπηρεσίες υγείας, πολιτισμός και περιβάλλον, ποιότητα τροφίμων, κα.

Μεθαύριο εγκαινιάζεται το νέο Μουσείο της Ακρόπολις. Δόξα και τιμή στους αρχαίους υμών προγόνους. Εκεί θα προβάλλονται τα έργα τους, να τα θαυμάζει ο κόσμος όλος. Μας άφησαν τέτοια κληρονομιά, τέτοιο πολιτισμό, υπάρχουμε χάρη σ΄αυτούς.
Δικαιωματικά όμως !!!
Απόγονοί τους δεν είμαστε εμείς οι νεώτεροι σημερινοί Έλληνες ;
Δεν αρκεί αυτό ;;;;

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

ΕΡΩΡΕΥΜΕΝΟΣ.....

Σπάνια είχα την ευκαιρία να τη δω, δε με εντυπωσίαζε κιόλας. Πριν 17 χρόνια μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου, τη γνώρισα από κοντά και όσο περισσότερο τη γνώριζα ανακάλυπτα όλο και κάτι παραπάνω που με γοήτευε. Την ερωτεύτηκα.

Αναζητούσα πάντοτε τη ηρεμία, ένα τρόπο να ξεφεύγουν οι σκέψεις μου από τα νούμερα που με κούραζαν καθημερινά λόγο της φύσης της δουλειάς μου. Αναζητούσα «χώρο», με έπνιγαν τα κάθε λογής όρια. Αναζητούσα τη συντροφιά, να υπάρχω κάπου, να νιώθω ότι ανήκω κάπου.
Μου τα προσέφερε όλα, απλόχερα, δίχως αντάλλαγμα, δίχως δισταγμούς. Παραδόθηκα. Δέθηκα. Και είμαι ευτυχισμένος.

Όχι, δε περιγράφω τον έρωτά μου για μια γυναίκα ! Μα τι νομίζετε, ερωτεύεσαι ακόμα και άψυχα πράγματα, όπως ένα τόπο που μένεις, ένα στέκι που συχνάζεις, ακόμα και ένα παγκάκι σ΄ένα πάρκο.
Είμαι ερωτευμένος με τη περιοχή που ζω εδώ και 17 πλέον χρόνια.

Γεννήθηκα στο κέντρο της Αθήνας, κολωνακιώτης με κεφαλλονίτικη καταγωγή.
‘Έζησα μετά στη Φιλοθέη, στα Πατήσια, μετά πάλι κέντρο και μετά λίγο… απόκεντρα, για να βρεθώ τελικά εδώ.
Είναι περίεργο λοιπόν, πολλές φορές λυπάμαι γιατί δε γεννήθηκα εδώ, στο τόπο που οι παλαιότεροι τον περιγράφουν τόσο όμορφο, όταν ακόμα τίποτα δε προμήνυε την οικιστική « ανάπτυξη ». Ευτυχώς όμως δεν έχασε την ομορφιά του.

Το σπίτι μου είναι πολύ μικρό, ένα επίπεδο με το έδαφος και με δική του καγκελόπορτα από το κήπο. Ας πούμε κήπο, έξω από τη πόρτα μου μια αλέα, ένα παρτέρι με θαμνάκια και ένα άλλο υπερυψωμένο με διάφορα είδη δένδρων που προσφέρουν ευχάριστη δροσιά.
Κάθομαι λοιπόν στο κηπάκο μου να γράψω, να διαβάσω, να πιώ το καφέ ή το ούζο μου, να αφεθώ στις σκέψεις μου. Ηρεμώ και ξεφεύγω, ταξιδεύω.

Πάντοτε τα απλά, τα πολύ απλά πράγματα με γοήτευαν.
Αυτό λοιπόν το τόσο απλό μου προσφέρει το μέρος που ζω.
Έχω πραγματικά μια ερωτική σχέση με το τόπο αυτό. Δε θέλω να φύγω από εδώ και αγωνιώ μήπως κάποια στιγμή αναγκαστώ να εγκαταλείψω το νοικιασμένο σπίτι μου.
Μου φαίνεται κυριολεκτικά αδιανόητο.

Γιατί με αυτό το χώρο είμαι ολοκληρωτικά δεμένος. Σκέφτομαι ότι ίσως κάποια γεγονότα συμβάλλουν στο να δενόμαστε με τόπους και καταστάσεις. ’Ίσως γιατί έζησες τα πιο ευτυχισμένα και γεμάτα χρόνια της ζωής σου. Γυρνώντας στα δρομάκια με τα πλατάνια, στα στέκια σου, ηχούν λόγια που κάποτε άκουγες, ζωντανεύουν εικόνες, βιώματα, ξαναζείς στιγμές, μαζεύεις και συνθέτεις κομμάτια μιάς μοναδικής περιόδου της ζωής σου.
Δε μπορείς να απομακρυνθείς από όλα αυτά. Νιώθεις όλες αυτές οι αναμνήσεις να σε αγκαλιάζουν και αφήνεσαι σκλάβος αυτών και του τόπου που τις έζησες…. Έτσι και για μένα, όλα μαζί, « εκείνα », ο τόπος, ο κήπος μου, τα τόσο όμορφα και τα απόλυτα δικά μου….
Το μόνο παιγνίδι που έπαιξε η μοίρα είναι ότι χάθηκαν
χρόνια, όλα ήρθαν τόσο αργά.