SOLA PERDUTA ABBANDONATA........

Όχι, όχι, δεν έχω διάθεση για φιλοσοφικές σκέψεις και αναλύσεις, για περίτεχνες περιγραφές εννοιών και καταστάσεων.
Ήταν και είναι όλα τόσο απλά, διάφανα, ξεκάθαρα, αληθινά. Αμφιβολίες δε χωρούσαν ούτε τότε, ούτε τώρα. Ελπίδες ανύπαρκτες.
Το είχαν δηλώσει, αν λέει θελήσει και πράξει λογικά….
«Λογικά» !!
Λογική στο ταραγμένο της μυαλό, να στροβιλίζει μέσα του το φανταστικό, το παράλογο, το αφύσικο. Βυθισμένο στη παρερμηνεία.
Λάμψεις λιακάδας και μετά σκοτάδι, τα χρόνια να περνούν έτσι….


Πόσο όμορφα ξεκίνησαν όλα. Όνειρα και επιθυμίες του κάθε φυσιολογικού ανθρώπου, δίχως υπερβολές, ξέχωρες μεγαλομανείς επιδιώξεις.
Έχει όμως ανατροπές η ζωή, εγγυήσεις δε δίδονται, ο΄τι είναι το σήμερα, χάνεται στο αύριο…..


Ο άλλος, εκεί να προσπαθεί, να ελπίζει, να αντέχει. Ευαισθησίες, δισταγμοί, αμφιβολίες….
Έπρεπε και να παλέψει να δημιουργήσει, το κατάφερε.
Έχει όμως ανατροπές η ζωή…….
Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο εκκωφαντικός είναι ο θόρυβος της πτώσης.
Το κτύπημα δε τραυματίζει, απλά διαλύει.


Ευτυχώς το ταραγμένο της μυαλό δε μπόρεσε να μετρήσει τα πραγματικά μεγέθη, τις απρόσμενες συνέπειες……
Τώρα πια χάνει όλο και περισσότερο ομορφιά, χαμόγελο, κινητικότητα. Απλά, νωχελικά, ασυναίσθητα……
Παίρνει μαζί της τα όνειρα, εκείνες τις στιγμές διαύγειας, στιγμές αισθήσεων και λογικής, αλλά και παραισθήσεων.
Το μυαλό, αποδιοργανωμένο….. Μα τόσο το καλύτερο τώρα.
Το «έργο», ταινία ζωής, οδεύει στο τέλος του, λένε……

ΥΓ.
SOLA PERDUTA ABBANDONATA
(Μονη, χαμένη, εγκαταλειμμένη....)
Τελευταία σκηνή απο την όπερα Manon Lescaut)

Ε ΛΟΙΠΟΝ, ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ.......

Βρεθήκαμε για καφέ, που αλλού, στο αγαπημένο της στέκι στο Κολωνάκι. Είχα να τη δω αρκετά χρόνια, από τότε που τελείωσε μια σύντομη σχέση περίπου έξη μηνών.

Ήταν ένα περίεργο πλάσμα. Με ένα σωρό προβλήματα να την ταλαιπωρούν, είχε πάντοτε κέφι, ένα γλυκό χαμόγελο, κάτι πρωτότυπο να σου πει.

Από τη πρώτη στιγμή με γοήτευσε το γαλάζιο χρώμα των ματιών της. Πάντοτε δυό πράγματα με γοήτευαν σε μια γυναίκα: τα όμορφα, ζωντανά μάτια και τα χέρια με τα μακριά δάκτυλα και τις κινήσεις τους που είναι πιο εκφραστικές ακόμα και από τις πιο δυνατές λέξεις.
Το θαυμασμό μου για τα μάτια της, τον εξέφρασα από τη πρώτη φορά που την είδα. Κάρφωνα το βλέμμα μου σε εκείνα τα παιγνιδιάρικα γαλάζια μάτια, τονίζοντάς της διαρκώς πόσο με γοητεύουν.

Όπου μια μέρα αποκαλύφθηκε το μεγάλο μυστικό.
Έφευγα ταξίδι στο εξωτερικό. Θα έλειπα 4-5 μέρες και είπαμε να συναντηθούμε στο αεροδρόμιο μια δυό ώρες πριν την αναχώρησή μου, να φάμε και να πιούμε ένα καφέ μαζί.
Μόλις ανήγγειλαν τη πτήση μου, μου παρέδωσε ένα κλειστό φάκελο και με παρακάλεσε να μη διαβάσω το περιεχόμενό του πριν την απογείωση του αεροπλάνου.
Ανυπόμονος, άνοιξα το φάκελο στην αίθουσα αναμονής, λίγο πριν την επιβίβαση.

Και έσκασα στα γέλια !!
Μου έγραφε ότι τελικά το χρώμα των ματιών της δεν ήταν γαλάζιο αλλά καστανό και απλά φορούσε έγχρωμους φακούς !! Θέλησε να μου αποκαλύψει την αλήθεια επειδή συνεχώς της μιλούσα για το χρώμα των ματιών της και δεν ΕΠΡΕΠΕ να με αφήσει σε αυτή τη πλάνη γιατί το θεωρούσε ΑΝΗΘΙΚΟ.
Ξαναθυμηθήκαμε το επεισόδιο και αυτή τη φορά γελάσαμε και οι δύο μαζί.

Αυτή η όμορφη συνάντηση με έκανε να σκεφτώ πόση σημασία μπορεί ακόμα να δίνουν ορισμένοι άνθρωποι στα «πρέπει» και στην ηθική.
Η φίλη μου ενέδωσε σε μια απλή γυναικεία φιλαρέσκεια, να αλλάξει το χρώμα των ματιών της σε κάτι πιο ασυνήθιστο. Έπρεπε όμως να μου πει την αλήθεια, δεν άντεχε άλλο, γιατί ένιωθε ότι παραβίαζε τα όρια της ηθικής της. Τόσο απλά.

Διερωτώμαι πόσοι σήμερα θα μιλούσαν για μια καταδικαστέα ανήθικη πράξη.

Από τη παιδική ηλικία ακούμε τα «πρέπει» των γονιών μας. Τα αποδεχόμαστε, αρχικά δίχως καμία ανάλυση γιατί πρέπει. Απλά πρέπει.
Μεγαλώνουμε και τα «πρέπει» ή «δεν πρέπει» απαιτούν πλέον αναλυτική αιτιολόγηση, δε γίνονται αυτόματα αποδεκτά, θέλουμε λογική εξήγηση.

Και σταδιακά, διαμορφώνουμε τα δικά μας «πρέπει», τη δική μας «ηθική» με τη δική μας λογική, τη δική μας επιχειρηματολογία, τα δικά μας πιστεύω, στηρίζοντας επάνω σε όλα αυτά τη συμπεριφορά μας.

Αλήθεια όμως, όλες αυτές οι βάσεις στήριξης της συμπεριφοράς μας και η κάθε μία χωριστά, πως διαμορφώνονται μέσα μας;
Θα μου πείτε ανατροφή, παιδεία, περιβάλλον κάθε στιγμής κ.τ.λ.

Η γνώμη μου είναι ότι έτσι όπως είναι σήμερα η κατάσταση, το κοινωνικό κατεστημένο, οι ανάγκες της ζωής, ο αγώνας επιβίωσης, όλα πλέον και τα «πρέπει» και προπαντός η ηθική, στηρίζονται σχεδόν απόλυτα σε υποκειμενικά κριτήρια, σε θέσεις διαμορφωμένες ατομικά από το καθένα για τον εαυτό του.
Η αλήθεια που τόσο πολύ λείπει σήμερα από τις κάθε είδους σχέσεις μας, είναι η αλήθεια του καθενός μας. Αλήθεια, έτσι όπως τη θεωρούμε προσωπικά εμείς, μακριά από οτιδήποτε αλλότρια κριτήρια. Ακόμα κιαν είναι στρεβλή αυτή η αλήθεια, θα την υποστηρίξουμε με πάθος σαν τη μόνη και μοναδική.
Ηθική; Κάποτε υπήρχαν αρχές που περιχαράκωναν την έννοια αυτή σε καθαρά, αποδεκτά πλαίσια.
Ξεφύγαμε. Ηθική είναι η ηθική του καθενός μας. Διευρυμένη η έννοια και τα όριά της, έτσι όπως μας βολεύει, όπως μας απελευθερώνει, όπως μας επιτρέπει να κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Μιλάμε δήθεν για ταμπού, αυτά τα παρωχημένα άβολα όρια. Έτσι ονομάζουμε ό,τι δε μας βολεύει. Σμπαράλια όλα, μπρός σ΄αυτά που θέλουμε. Εκφυλισμός σώματος και ψυχής!!

Αποτέλεσμα, χάσανε την ομορφιά, τη γοητεία τους κάποια πράγματα, που η ανθρωπιά, η αγνότητα, η καρδιά, η ψυχή είχε κάποτε οριοθετήσει. Όχι για να τα αλλοιώσει, αλλά για να τα κάνει πιο σημαντικά, να τους δώσει μεγαλύτερη αξία και προπαντός να τα κάνει πιο όμορφα, μοναδικά.

Γελοίος και οπισθοδρομικός όποιος πιστεύει σε κάποια «ορισμένα».
Φτάσαμε στο σημείο να λέγεται «ο,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Άσχετα αν φτιάχνονται νόμοι με ορθάνοιχτα παράθυρα, κομμένοι και ραμμένοι σύμφωνα με στενά κομματικές επιδιώξεις και επιθυμίες. Μπλέξαμε νόμους με τη νομιμοφάνεια. Και αυτό το λέμε ηθικό!!

Αλλά προχωράμε με τα «πρέπει» μας και την ηθική μας, σχεδόν ατομικά οριοθετημένα, μέσα σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Προς τα πού; Έχει πια σημασία;

Μη μου προσάψετε διάθεση ηθικολογίας. Κάθε άλλο. Μια διαπίστωση λέω να κάνω σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια, ύστερα από τη συνάντηση με εκείνο το εύθικτο πλάσμα στο παλιό μας στέκι.
Κι εσύ ρε κορίτσι μου, επειδή μου έκρυψες την αλήθεια, πίστεψες ότι ξέφυγες από την ηθική σου, μόνο και μόνο γιατί τα μάτια σου δεν ήταν γαλάζια αλλά καστανά; Έχεις μείνει πίσω!!
Άκου λέει, ανήθικο…..

ΣΟΡΠΙΕΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΣΚΈΨΕΙΣ......

Φθινωπόριασε για τα καλά φαίνεται. Είναι μια εποχή του χρόνου αυτή, που λες και σε γεμίζει με αντικρουόμενα συναισθήματα. Από τη μια μεριά, αρχίζει να χάνεται η φωτεινότητα της μεγάλης καλοκαιριάτικης μέρας, σε κυριεύει μια μελαγχολική διάθεση για τα όμορφα που πέρασαν τόσο γρήγορα. Από την άλλη, ανυπομονείς για το αύριο, τι θα φέρει ο χειμώνας, πόσα πράγματα θ΄αλλάξουν και αυτή η προσμονή σε γεμίζει με αισιοδοξία.

Αλλάζουν όλα, το κλίμα, οι συνήθειες, η ψυχική διάθεση.

Κοιτάζω τη βροχή που ψιλοπέφτει, δεν έχω διάθεση να διαβάσω το βιβλίο μου, οι σκέψεις μου σκόρπιες…..
Ιδού λοιπόν και νέα κυβέρνηση, διανθισμένη με νέα πρόσωπα και γοητευτικές γυναικείες παρουσίες. Ο Γιωργάκης απεδείχθη Γιώργαρος ! Μόνο εκείνο το χαμόγελό του να βελτιώσει λίγο, όταν μάτια, μουστάκι και στόμα χάνονται σε μια οριζόντια σύμμειξη.
Πάμε λοιπόν,  στο ξέφωτο, αρκετά σκοτείνιασε αυτή η χώρα.

Η προσδοκία της χειμωνιάς δημιουργεί ευκαιρίες για νέες γνωριμίες, ίσως πιο όμορφες από τις προηγούμενες, που προσφέρουν μια αισιόδοξη, ευχάριστη πνοή. Το νιώθεις, σε ανανεώνουν.
Η ζωή εξελίσσεται, στάσεις υπάρχουν, αλλά η διαδρομή είναι μεγάλη μέσα από όμορφες γραφικές «περιοχές» αλλά και δύσβατα «μονοπάτια».
Keep walking, με ένα γεμάτο ποτήρι κρασί στο χέρι.

Τελευταία διαβάζω πολύ εφημερίδα. Είδα λοιπόν ένα άρθρο γνωστού δημοσιογράφου. Έφερνε δύο πρόσφατα παραδείγματα, προκειμένου να επισημάνει ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε τη τάση, τη μανία μάλλον, να πιστώνουμε στον εαυτό μας κάθε τι καλό που συμβαίνει στη χώρα μας και να χρεώνουμε τους ξένους για κάθε τι κακό αυτού του τόπου.
Αυτή είναι η αλήθεια, για να χρησιμοποιήσω μια πασίγνωστη ατάκα !!
Κρίνουμε γεγονότα δίχως καμία βαθύτερη γνώση, δίχως καμία διάθεση να εμβαθύνουμε σε αίτια, αφορμές, αποτελέσματα. Επιφανειακοί, συγχωρούμε κάθε δική μας ανικανότητα, παράληψη, αδιαφορία. Εύκολοι στη κριτική και κυρίως εύκολοι στο να κατακρίνουμε.

Αλλά και στην ιδιωτική μας ζωή, εύκολα ρίχνουμε το ανάθεμα. Αλήθεια, με ποια κριτήρια αποδίδουμε το φταίξιμο στον άλλο, αποποιούμενοι κάθε δική μας ενοχή; Μήπως ψάξαμε την αλήθεια, είμαστε ειλικρινείς κριτές, μακριά από προκαταλήψεις και ιδεολογήματα ; Απομονώσαμε τις σκέψεις μας από κρυφές επιδιώξεις που επηρεάζουν και διαστρεβλώνουν τη κρίση μας;
Πιστεύω ότι συχνά η αλήθεια μας φοβίζει και ο εγωισμός μας οδηγεί σε λαθεμένη κριτική.

Με ταλαιπωρεί και μια άλλη σκέψη.
Εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα, λένε.
Αλήθεια; Θα συμφωνούσα εάν συζητούσαμε για ποδόσφαιρο, όπου τα γκολ μετρούν, έστω και εάν η απόδοση δεν είναι καλή. Στη καθημερινή ζωή όμως δε μπορώ να το αποδεχτώ συνολικά και για κάθε περίπτωση.
Ανθρώπινη συμπεριφορά κρίνουμε. Μέσα σ΄αυτή υπάρχει η ανθρώπινη αδυναμία, το περιβάλλον της δεδομένης στιγμής, η ψυχική διάθεση, η προσπάθεια, το αδιέξοδο. Ο αγώνας για το καλύτερο αποτέλεσμα δε μετράει, δεν ανταμείβεται, διαγράφεται; Ποια μορφή θέλουμε να δώσουμε στη κρίση μας ; Τη μονοδιάστατη, αριθμητική μορφή ;
Πως μπορούμε να αφαιρέσουμε από μια ενέργεια, μια πράξη ενός ατόμου, κάθε τι ανθρώπινο; Καλό ή κακό αποτέλεσμα, αυτό μετράει μόνο, λες και πρόκειται για αριθμητική πράξη και όχι για μια φορτισμένη με ένα πλέγμα από συναισθήματα συμπεριφορά.
Και αυτό το είδος του μετρήματος, κάπως δε μου πάει.

Χειμωνιάζει. Ίσως αλλάξω ιδέες και πλεύση, ποιος ξέρει….

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.

Μεταξύ τεσσάρων συνυποψήφιων , τον εξέλεξαν πρόεδρο του κόμματος. Ήταν νεότατος, είχε ρητορική δεινότητα, είχε και όνομα τρανταχτό, αν και αυτό δεν παρείχε καμία εγγύηση Και άλλα βασιλόπουλα, γόνοι ένδοξων Βασιλέων μεγάλων κρατών, αποδείχθηκαν ανίκανοι διαχειριστές της εξουσίας.
Διεκδίκησε με το κόμμα του τη διακυβέρνηση της χώρας του. Και οι πολίτες τον ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΑΝ. Τον άκουσαν, τον πίστεψαν, ενέκριναν τους στόχους του, τις υποσχέσεις που έδινε, τον τρόπο που θα συμπεριφέρονταν. Νέα οράματα. Αναζητούσαν κάτι καλύτερο, μια αλλαγή, μπορεί να είχαν βαρεθεί κιόλας να ακούν και να βλέπουν τα ίδια πρόσωπα τόσα χρόνια τώρα.
Του έδωσαν λοιπόν τη δύναμη να προχωρήσει, να αλλάξει, να μεταβάλλει, να ανατρέψει, να δημιουργήσει. Ήταν και τυχερός, μια και από την άλλη μεριά ο αντίπαλος φαινόταν ισχνός, αδύναμος, ακίνδυνος.


Ο Ηγέτης. Θέλει πολλά αυτή η θέση. Και ένα από αυτά τα βασικά, είναι η σωστή επιλογή των συνεργατών. Γνώρισμα όλων των μεγάλων Ηγετών. Σε αυτή την επιλογή δε χωράνε φιλίες, συγγένειες, αστήρικτες προτιμήσεις, συμβιβασμοί.
Στο τομέα αυτό δε τα κατάφερε. Ο κόσμος έβλεπε να σύρονται αργά τα πάντα, ασυντόνιστα, αδιανόητα νωθρά, αναποτελεσματικά. Οι συνεργάτες του ανίκανοι να διοικήσουν, να προλάβουν, να επιλύσουν. Και ορισμένοι να ξεφεύγουν μέσα σε σκοτεινά μονοπάτια.
Απογοήτευση.


Αλλά ακόμα οι πολίτες δεν είχαν χάσει απόλυτα τη πίστη τους στο νέο αυτό ηγέτη. Και τον εμπιστεύτηκαν για άλλη μια φορά.
Τώρα θα έπρεπε να είχε εντοπίσει αδυναμίες, , δυσλειτουργίες, τους ανίκανους συνεργάτες, να είχε πάρει τα μηνύματα, γιατί αυτή τη φορά πολλοί είχαν αλλάξει γνώμη γι΄ αυτόν και αρνήθηκαν να τον υποστηρίξουν. Οι περισσότεροι όμως του έδωσαν όλο το νόμιμο χρόνο να κάνει τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, να κάνει επιτέλους πράξη όσα είχε υποσχεθεί και πάλι.
Άθλιοι συνεργάτες, χειρότερες καταστάσεις, ασυνάρτητες αποφάσεις, χαμένα χρόνια.
Και εκείνος, απλός θεατής, να προσπαθεί να καλύψει, να διστάζει , να μη δείχνει επιτέλους τη στόφα του ηγέτη που παρεμβαίνει και επιβάλλεται δυναμικά.
Είχε ακόμα το χρονικό περιθώριο, έστω και τώρα, να αγωνιστεί, να δώσει τη μάχη, να τρέξει καταστάσεις, να φανεί.
Φυγομάχησε.


Με τους ελάχιστους κολλητούς του, αποφάσισε για τρίτη φορά να ζητήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου, πρόωρα, άκαιρα.
Απολογήθηκε, παραδέχθηκε σφάλματα, αποδέχθηκε προσωπικές ευθύνες, υποσχέθηκε ότι τώρα θα ολοκληρώσει ό,τι όμως δεν είχε καν αρχίσει.
Συγκλονιστική ήταν η απάντηση του των πολιτών. Το λαϊκό «μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη…» σε πλήρη ισχύ.
Το είχε παρακάνει….


Ναι, ήταν νεότατος, είχε ρητορική δεινότητα, είχε και όνομα τρανταχτό !
Αλλά απέτυχε παταγωδώς.
Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ του κόσμου αποσύρθηκε.


Και η τελευταία πράξη: μόνος, απομακρύνοντας από κοντά του τους άλλους, μια φιγούρα μοναχική, τραγική η θέα, δέχθηκε και ανέλαβε τις αποκλειστικές ευθύνες για τη δημόσια διαδρομή του και αποσύρθηκε από την ηγεσία του κόμματος.
Αυλαία.
Ίσως η πλέον σημαντική πράξη της ζωής του.


ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Κάτι που και στην ιδιωτική μας ζωή αναζητούμε. Έχουμε ανάγκη να εμπιστευτούμε και να μας εμπιστευτούν, όσο δύσκολο κιαν είναι στη εποχή μας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα η κοινωνία
Αναζητούμε ένα αποκούμπι, κάπου να στηριχθούμε, να μιλήσουμε, να σίγουροι ότι εκεί μπορούμε να ανοίξουμε τη ψυχή μας. Αναζητούμε τη κατανόηση.
Γιατί από τη κατανόηση αρχίζει να εμπεδώνεται, να κτίζεται η εμπιστοσύνη.
Και όμως, αυτή μας την ανάγκη την εναποθέτουμε συχνά σε ανάξια άτομα.
Σε κάλπικα, ψεύτικα, ρηχά, ανισόρροπα άτομα. Ίσως να μας έχουν δώσει αρνητικά δείγματα, θέσεις που κάθε άλλο παρά για σιγουριά μας προϊδεάζουν.
Η ανάγκη όμως καμιά φορά αποδεικνύεται ισχυρότερη από τη λογική.
Η προδοσία είναι τότε αναπόφευκτη.
Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Και εμείς μόνο στον εαυτό μας μπορούμε να στραφούμε, να αναγνωρίσουμε πόσο λανθασμένα εύπιστοι είμαστε και να γίνουμε αυστηρότεροι όταν κάνουμε τις επιλογές μας.