ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ.

Δε ξέρω αν το αισθάνεστε και εσείς, αλλά εγώ έχω την αίσθηση ότι χάνομαι, ότι αιωρούμαι σε μια θολή ατμόσφαιρα, σ΄ένα περίγυρο σκοτεινό, σα να μη πατώ κάπου. Λειτουργώ μάλλον μηχανικά, αφήνοντας τις μέρες να περνούν δίχως νόημα. Mιά περίεργη σιωπή ολόγυρα, μια σιωπή «εκκωφαντική» που δεν ξέρω αν «εκφράζει» υπομονή και κατανόηση ή συσσωρευμένη οργή, απόγνωση, απελπισία. Ο κόσμος μοιάζει αποχαυνωμένος.
Φοβάμαι ότι τη δύσκολη αυτή περίοδο που διανύει η χώρα, θα εκδηλωθούν τα αρνητικά χαρακτηριστικά της φυλής μας. Αυτό το αυτοκαταστροφικό σύνδρομο που μας πιάνει καμιά φορά και εκδηλώνεται με χίλιους δυό τρόπους. Η σιωπή με τρομάζει. Το ίδιο με τρομάζει και ο εφησυχασμός του καναπέ, όταν απλά καταδικάζουμε, αλλά μέχρις εκεί.

Ακριβώς γι΄αυτή τη μακαριότητα και για τη φαγωμάρα των ηγετών μας μεταξύ τους, γράφει στην εφημερίδα REAL NEWS της 23ης του μήνα, ένα άρθρο ο Χ.Πασαλάρης με τίτλο «Ώρα να δείξει η πατρίδα και το καλό της πρόσωπο». Μέμφεται τη πολιτική ηγεσία της χώρας διότι «δεν έγινε σφικτή εθνική γροθιά» και γιατί «ο αρχηγός του κράτους δε βρόντηξε το χέρι του στο τραπέζι να ξυπνήσει τους μακάριους Έλληνες» ενώ ο Γ.Παπανδρέου «δε κατάφερε να ξεσηκώσει το λαό σε πανστρατιά».

Και συνεχίζει:
«Τι συμβαίνει λοιπόν με εμάς τους «μακάριους Έλληνες»; Ξαναβγήκαν στην επιφάνεια τα εκ γενετής ελαττώματα της φυλής; Μήπως πρέπει να τα επισημάνουμε που και πού αντί να τα κρύβουμε επιμελώς; Και ξεκινώντας από τα παλιά χρόνια μήπως πρέπει να θυμηθούμε πως εξοντώσαμε τους τρεις μεγάλους νικητές των μηδικών πολέμων: τον Μιλτιάδη της μάχης του Μαραθώνα που τον αφήσαμε να πεθάνει στη φυλακή για χρέη.; Τον Θεμιστοκλή της ναυμαχίας της Σαλαμίνας που τον εξοστρακίσαμε για να καταλήξει στην εξορία; Τον Παυσανία της μάχης των Πλαταιών που τον «χτίσαμε» ως ικέτη σε ναό για να σβήσει από ασιτία , τάχα επειδή «μήδισε»; Τον μέγα Περικλή που τον εξαναγκάσαμε σε παραίτηση λόγω Ασπασίας; Τον Σωκράτη που τον ποτίσαμε με κώνειο , τάχα γιατί διέφθειρε τους νέους; Τον Πλάτωνα, τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη, τον Δημοσθένη, τον Φειδία που όλοι τους πέθαναν φυλακισμένοι ή εξόριστοι;


Θέλετε να έρθουμε και πιο κοντά; Να θυμηθούμε το Κολοκοτρώνη που παραλίγο να σαπίσει στις φυλακές ως θανατοποινίτης; Τον Καραϊσκάκη που μαχαιρώθηκε μπαμπέσικα στο Φάληρο; Τον Καποδίστρια που δολοφονήθηκε από τους φοροφυγάδες Μαυρομιχαλέους; Ή μήπως και τους «Νενέκους» που προσκύνησαν τον Ιμπραήμ; Και αν δεν γινόταν το «λάθος» του Ναβαρίνου θα ήμασταν ακόμα γκιαούρηδες;


Να έρθουμε ακόμα πιο κοντά; Να θυμηθούμε τον Τρικούπη που τον μαυρίσαμε για να πεθάνει εξόριστος στη Γαλλία; Ή τον Βενιζέλο που όχι μόνο τον μαυρίσαμε, αλλά τον καταδικάσαμε σε θάνατο για να πεθάνει και αυτός στην εξορία;»

Θλιβερή αναδρομή πράγματι.
Δυστυχώς σε μια στιγμή πολύ δύσκολη για τη χώρα, οι πολιτικοί βγάζουν τα μάτια τους ο ένας του άλλου, με εκείνη την αιώνια μανία της «καμένης γης» που πάντοτε αποδίδεται στον αμέσως προηγούμενο. Στήνονται εξεταστικές επιτροπές όχι για να βρεθεί η καθαρή αλήθεια, αλλά για να κατηγορήσει το ένα κόμμα το άλλο, να βρεθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι ένοχοι των αντιπάλων.
Και ο λαός μας περιμένει και αγωνιά.

ΔΥΟ ΕΙΚΟΝΕΣ.....ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ !

                               Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΣΕ ΕΙΚΟΝΕΣ       

                              ( Σύνθεση -εκτέλεση Λεοντόκαρδος) 
                           

Η ΦΥΓΗ.

"Με όσο σεβασμό άφησες να απομένει μέσα μου και παραμερίζοντας την οργή που με διακατέχει σαν πολίτη αυτής της χώρας, θέλω να σου πω ορισμένα πράγματα. Πιστεύω μάλιστα ότι και άλλοι πολίτες θα επιθυμούσαν να σου πουν τα ίδια λόγια.
Το 1997 ψηφίστηκες πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, κόμμα που ίδρυσε ο θείος σου, ο επονομαζόμενος Εθνάρχης.
Στο Συνέδριο του κόμματος που έγινε τότε, έλαμπες σαν μια νέα ελπίδα, κάτι το ξεχωριστό για το πολιτικό βίο της χώρας. Ήσουν νέος και είχες ένα όνομα που κατά κάποιο τρόπο σου προσέδιδε μια ιδιαίτερη αίγλη. Και τα μέλη του κόμματος σε ανέδειξαν πρόεδρο.


Στις εκλογές του 2004, ο Έλληνας πολίτης σε πίστεψε, σε ψήφισε, σου έδωσε μιά ισχυρή πλειοψηφία να κάνεις πράγματα και θαύματα γι ΄αυτή την πανέμορφη χώρα. Βγήκες με ένα σύνθημα «σεμνά και ταπεινά» που έδειχνε ότι θα κυβερνήσεις δυναμικά, με περίσκεψη, δίχως διακρίσεις, με μοναδικό στόχο τη βελτίωση της ζωής των πολιτών, πραγματοποιώντας φυσικά όλες τις αναγκαίες αλλαγές που θα οδηγούσαν στην εκπλήρωση του στόχου.
Δυστυχώς το πρώτο αυτό χρονικό διάστημα, πέρασε ανεκμετάλλευτο. Τη κυβέρνησή σου διέκρινε μιά ατολμία, μιά διστακτικότητα, μιά παραζάλη. Όλα όσα έπρεπε αλλάξουν, ό,τι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις έπρεπε να γίνουν, έμειναν απλά στα χαρτιά. Αντίθετα, άρχισαν ν΄αποκαλύπτονται διαφόρων μορφών παρανομίες κρατικών λειτουργών και αχρείαστες προσλήψεις με κομματικά κριτήρια στο δημόσιο.
 Στάσιμη η πορεία της χώρας.


Και μετά, όταν ξαναζήτησες τη ψήφο του λαού, αυτός ο υπέροχος λαός που συνήθως βιάζεται για αποτελέσματα, σου ξανάδωσε τη ψήφο του προκειμένου τουλάχιστον στη νέα τετραετία να κάνεις όσα απέφυγες να πραγματοποιήσεις τη πρώτη περίοδο.
Και πάλι όμως ελάχιστα πράγματα έγιναν.
Κυρίως, η κατάσταση της εθνικής οικονομίας χειροτέρεψε σημαντικά. Οι υπουργοί σου άρχισαν να δίνουν παραποιημένα στατιστικά στοιχεία στους εταίρους μας, ενώ τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Λάθη και παραλήψεις, διέκριναν και τη δεύτερη αυτή περίοδο της πρωθυπουργίας σου.
Εσύ ήσουν ο ηγέτης, ο πρωθυπουργός, ο παράγοντας που παίρνει τελικές αποφάσεις. Σαν να μη ζούσες στη χώρα αυτή, σαν να μ ην αντιλαμβανόσουν τα συμβαίνοντα γύρω σου, άφησες τη κατάσταση ανεξέλεγκτη να κατρακυλά στο αδιέξοδο. Και το χειρότερο, ορισμένοι από τους υπουργούς σου ενεπλάκησαν σε διαφόρων ειδών σκάνδαλα, προκαλώντας την οργή των πολιτών.


Και στο τέλος, αφού μας προειδοποίησες ότι έρχονται δύσκολα χρόνια, ότι χρειάζονται συγκεκριμένα σκληρά μέτρα, διέλυσες τη Βουλή!! αποφεύγοντας ευθύνες, αντί να αγωνιστείς, να παλέψεις επιτέλους για το τόπο. Προτιμότερο θα ήταν η πτώση της κυβέρνησής σου παρά αυτή η φυγομαχία. Ήταν ενδεικτική η έλλειψη θάρρους και αποφασιστικότητας.
Είχες χάσει την εκτίμηση του λαού που έβλεπε ένα ηγέτη τον οποίο εμπιστεύτηκε, να φυγομαχεί, αλλά παρόλα αυτά, τόλμησες να ζητήσεις για τρίτη φορά τη ψήφο του λαού, αλλά…..


Έκτοτε εξαφανίστηκες.
 Δεν σκέφτηκες ότι χρωστάς μιά εξήγηση σε όσους σε εμπιστεύτηκαν, μιά λέξη, μια εύλογη δικαιολογία. Καλώς ή κακώς, η διακυβέρνησή σου θεωρείται ότι οδήγησε τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο και εσύ σιωπάς!
Αποδυνάμωσες ένα κόμμα εξουσίας.
Πρόδωσες ένα κόσμο που σε πίστεψε.

Και όταν ο Παπανδρέου ούρλιαζε στη Βουλή, « που είναι ο Καραμανλής, που τον κρύβετε» εσύ απλά ψήφιζες ενάντια στα σκληρά μέτρα που εσύ ο ίδιος έλεγες προεκλογικά ότι έπρεπε να παρθούν. Κρύφτηκες αντί να σηκωθείς να κτυπήσεις το χέρι σου στα έδρανα, ν΄ανέβεις ετσιθελικά, λεβέντικα στο βήμα και να μιλήσεις, να αποκαλύψεις, να εξηγήσεις, να διεκδικήσεις.
Φυγομαχία για δεύτερη φορά.

Με τη σιωπής σου, αυτοκαταργήθηκες από ηγέτης. Τώρα ό,τι κιαν κάνεις είναι πλέον αργά.
Μεταξύ των άλλων, άφησες βαριά κληρονομιά στο κόμμα σου, που παλεύει σχεδόν διαλυμένο να ορθοποδήσει, ενώ τώρα μας κυβερνά ένας επικίνδυνος πολυλογάς.
Η συμπεριφορά σου θα παραμείνει ένα μυστήριο για τους πολίτες της χώρας. Αλλά μέσα στις τόσο δύσκολες μέρες που μας περιμένουν, ποιος πλέον να δώσει σημασία. "

ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ Μ...ΚΤΕΝΙΖΕΤΑΙ !!

Μη μου πείτε ότι δε περνάμε μια άκρως ενδιαφέρουσα περίοδο της ζωής μας! Δε πλήττουμε βρε αδελφέ!

Άλλοτε μας κυριεύει ο ενθουσιασμός έστω και σε λανθάνουσα μορφή και άλλοτε η οργή, καθαρή και ξάστερη.

Ανεβοκατεβαίνουν οι διαθέσεις μας μέσα στη καθημερινότητά μας . Παρακολουθούμε κάθε μέρα έκπληκτοι ένα μείγμα παραλογισμού, αυθαιρεσίας, παρατυπίας, σχιζοφρένιας.

Δε πάμε καθόλου καλά. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση πελαγοδρομούν.

Δίνει συνέντευξη ο πρωθυπουργός στο CNN και λέει ότι «δεν έχει σημασία τι θα συμβεί σε μένα, σημασία έχει τι θα συμβεί στη χώρα».
Μα αυτό είναι το πρόβλημα. Εδώ παραποιούνται θεσμοί όπως η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και η Διαιτησία. Αντί ο Μηχανισμός Στήριξης της Ελλάδας από την Ε.Ε. να συζητηθεί και να ψηφιστεί από τη Βουλή, έγινε….απλή ενημέρωση.

Και εσύ πρωθυπουργέ το ένα ταξίδι μετά το άλλο στα ξένα!! Για να ξαναβρεί η Ελλάδα την αξιοπιστία της, λες. Μα ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να γίνει αυτό, να ξαναβρεί ο πολίτης την εμπιστοσύνη του στη πολιτική και τους πολιτικούς, πράγμα που θέλει πολύ δουλειά και τότε θα ξαναζωντανέψει, θα αναπνεύσει η χώρα.

Στρώσε λοιπόν το κώλο σου στο Μαξίμου, ασχολήσου με τη κατάσταση και πάψε να πουλάς σοσιαλισμό ανά τον κόσμο όταν εδώ ακολουθείς νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Ούτε ο λαϊκισμός ωφελεί πλέον. Σήκωσες τα μανίκια για να γκρεμίσεις ένα ήδη μισογκρεμισμένο αυθαίρετο παρέα με τη Μπιρμπίλω σου ! Φτάνει πλέον η πλάκα.
Ρώτα το πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα τώρα που θα τον δεις πως ξεμπέρδεψε η χώρα του από το τεράστιο χρέος που είχε. Φώναξε τους πιστωτές και τους είπα, πόσα σας χρωστάμε, πάρτε τα μισά και σκάστε! Και σήμερα η Βραζιλία δε χρωστά φράγκο. Αλλά βέβαια, τέτοια πολιτική θέλει αρχ…..

Πρωθυπουργέ το τάξει στην Ιθάκη κινδυνεύει με οριστικό ναυάγιο. Και ξέρεις, ένα τέτοιο ταξίδι δεν αξίζει να το ζήσουμε.

Έτσι λοιπόν προσπαθώντας να ξεφύγω από μαύρες σκέψεις, πήρα να διαβάσω το νέο μυθιστόρημα « Στων μελτεμιών τις ράχες» της φίλης μας bloger Ρίκης Ματαλλιωτάκη.
Στρωτή γραφή, καθαρή, διάφανη. Στην αρχή μέσα από ένα συμβάν, αναδύεται ξεκάθαρα ο χαρακτήρας του ήρωά της, του Δημήτρη. Έξοχος ο εσωτερικός του διάλογος με τον εαυτό του. Μάνα και Μαρίνα, τα άλλα δύο πρόσωπα του μυθιστορήματος, παίζουν το δικό τους καθοριστικό ρόλο δίπλα στο Δημήτρη, επηρεάζοντας τη ζωή του.

Αυτά λοιπόν προς το παρόν. Άντε και κουράγιο !!

...................

Never will I ever leave your side.
Forever I΄ll be there.
Always, not sometimes, like the tide....

ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΠΟΡΕΙΑ...

Δεν ήθελα ν΄αφήσω να περάσει ούτε μια μέρα από χθες. Δε θέλω να ξεχάσω εκείνες τις στιγμές, τις εικόνες που με μια ψυχική δόνηση, με μια ξαφνική αναλαμπή που από τη μια μεριά έσβηνε και από την άλλη φώτιζε τόσο ξεκάθαρα, μ΄έκαναν να νιώσω βαθειά στη ψυχή μου μια απόλυτη γαλήνη, μια ηρεμία, μια ανακούφιση. Τα συναισθήματά μου αυτά, τόσο έντονα, με λύτρωσαν, ανατρέποντας μέσα μου παλιές αντιλήψεις και προκαταλήψεις, διαστρεβλώσεις, χαμένες περιπλανήσεις σε άθλια μονοπάτια.



Και ευγνωμονώ τρείς τέσσερις φίλες, τόσο πρόσφατες, που όμως με έναν εκπληκτικό τρόπο μπόρεσαν να δούνε μέσα μου, να με κατανοήσουν, να με νιώσουν, να με αποδεχθούν. Και πάνω απόλα, να διαπιστώσουν την ειλικρίνειά μου, τη σημερινή μου μανία να ακολουθήσω.


Ίσως γιατί - αλήθεια πόσο παράξενο- πραγματικά ξαναγεννιόμαστε, όταν αποφασίσεις να παλέψεις για την ελπίδα.

ΔΥΟ ΕΙΚΟΝΕΣ, ΕΝΑΣ ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.....

Σήμερα ήταν μια ευχάριστη ηλιόλουστη μέρα. Δε μούκανε καρδιά να καθίσω μέσα στο σπίτι και έτσι αποφάσισα να κάνω τη «μικρή» απογευματινή μου βόλτα στη περιοχή που ζω, αυτή που κρατά περίπου 10 λεπτά, όχι τη μεγάλη των 20 λεπτών.


Μέρες τώρα οι ειδήσεις δεν ήταν καθόλου ευχάριστες, προκαλώντας φόβο, ανασφάλεια και οργή στους πολίτες. Περιμέναμε και τελικά ανακοινώθηκαν τα περίφημα οικονομικά μέτρα που δυστυχώς πλήττουν τους πάντες, εκτός από αυτούς που θα έπρεπε να πλήξουν.

Νωχελικά, με βήμα αργό, έφτασα και στο αγαπημένο μου καφέ στη γειτονιά μου να πιώ τον εσπρέσο μου.
Η υπάλληλος, πτυχιούχος ψυχολογίας παρακαλώ, άριστου Πανεπιστημίου του Λονδίνου ! αντιλαμβάνεται αμέσως αν έχω τα κέφια μου ή τις μαυρίλες μου.
« Όλα καλά ;» μου κάνει τη συνηθισμένη της ερώτηση, για να της δώσω τη δική μου ….συνηθισμένη απάντηση :
« Ποτέ δε μπορεί να είναι όλα καλά ». Τα μάτια της παιχνιδίζουν, παίρνει ένα επιτιμητικό ύφος και μου χαμογελά γλυκά. Ξέρει ότι το ποτήρι για μένα ήταν πάντοτε….μισοάδειο! Που να μου βγει πιο αισιόδοξη άποψη!
Το καφεδάκι ήρθε, δεν είχα πάρει να διαβάσω εφημερίδες να μου μαυρίσουν ακόμα περισσότερο τη ψυχή και απλά ρέμβαζα και απολάμβανα τη φωτεινότητα και τη γλυκύτητα της απογευματινής αυτής ώρας.

Ξάφνου, ήρθε και κάθισε στη ράχη της διπλανής μου καρέκλας ένα σπουργιτάκι.
Δείλιασε για λίγο περιμένοντας κάποια δική μου κίνηση και μετά μ΄ένα πήδημα ήρθε επάνω στο τραπέζι μου. Με κοίταξε διερευνητικά να βεβαιωθεί για τις προθέσεις μου.
Με προσεκτικές κινήσεις, έτριψα λίγο το μπισκότο που συνόδευε το καφέ μου και το έριξα επάνω στο τραπέζι.
Το σπουργίτι πλησίασε ακόμα περισσότερο στα ψίχουλα, η απόσταση από μένα δε θα ήταν πάνω από 20 εκατοστά, με ξανακοίταξε και ….έπεσε στο φαγητό.
Σήκωμα το κεφαλιού και μετά στα ψιχουλάκια του μπισκότου.
Ύστερα, χορτασμένο πλέον, άρχισε να τιτιβίζει κουνώντας δεξιά αριστερά το πανέμορφο κεφαλάκι του. Φαίνεται να ήθελε να με ευχαριστήσει για τη γενναιοδωρία μου, τη φιλική ήρεμη στάση μου απέναντί του. Το κελάηδισμά του ήταν τόσο χαρούμενο, μου φαινόταν ότι τίποτα άλλο δεν ήθελε να εκφράσει.
Και όταν θεώρησε ότι μου είχε πει αρκετά, αφήνοντας μία αποχαιρετιστήρια φωνούλα, άνοιξε τα φτερά του για τα κλαδιά του παρακείμενου πλάτανου.

Ηρέμησα και αφαιρέθηκα. Σκεφτόμουν πόσο πολύ οι απλές αυτές εικόνες μπορούν, έστω και για λίγο, να σε φέρουν σε έναν άλλο κόσμο, πολύ πιο όμορφο.

Γύρισα μετά σπίτι, αλλά η διάθεσή μου εξακολουθούσε να παραμένει τελείως… ανοιξιάτικη. Έβγαλα λοιπόν τη καρέκλα μου στο κηπάκο μου- τι κήπος δηλαδή, να δέστε τον- και άνοιξα να διαβάσω το βιβλίο μου.
Φαίνεται όμως ότι ήταν η μέρα που κάποια πανέμορφα αθώα πλάσματα, ήθελαν να μου κρατήσουν συντροφιά.

Μια εκπληκτική κατακόκκινη πασχαλίτσα ήρθε και κάθισε επάνω στο δείκτη του αριστερού μου χεριού.

Αυτή φυσικά δε κελαηδούσε, απλά κουνούσε πέρα δόθε τη μουσουνίτσα της προχωρώντας επάνω στο δάκτυλό μου. Ξέρετε, της μίλησα ! Της διηγήθηκα ένα χθεσινό συμβάν, τη κολάκευσα για την ομορφιά, τη ….μεγαλειώδη εμφάνιση, την ηρεμία της.

Ανοησίες, έτσι;
Και όμως. Αυτά τα δύο απλά περιστατικά, μ΄έκαναν να σκεφτώ ότι υπάρχουν πολύ ωραιότερες εικόνες καθημερινά στη ζωή μας σαν αυτές που σου προσφέρουν τα πλασματάκια του ζωικού βασιλείου όταν τα βλέπεις απέναντί σου, παρά ορισμένα
πλάσματα που ανήκουν στο ανθρώπινο γένος. Και που η εικόνα που κάποτε μπορεί να «έβγαζαν», κάποια στιγμή μπορεί να αποδειχθεί τόσο κάλπικη….

ΕΙΠΑΝ..ΞΕΙΠΑΝ, ΕΧΕΣΑΝ ΤΗ ΠΑΡΟΛΑ ΤΟΥΣ..ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ !

Σιχάθηκα πλέον τη πολιτική και τους πολιτικούς. Καμία εκτίμηση για το ξεχαρβαλωμένο πολιτικό μας σύστημα.
Αλλά ρε γαμώτο…..

Γεμάτο συγκρούσεις είναι η ζωή μας. Σκέψεις, αντιλήψεις, αδιαπραγμάτευτες θέσεις, αλλάζουν συχνά, ίσως γιατί κάποιες συνθήκες μεταβάλλονται και ανατρέπουν αυτά που κάποτε ακράδαντα πιστεύαμε.
Το θέμα όμως είναι άλλο. Μπορεί να θεωρήσουμε απόλυτα φυσιολογική την αλλαγή μιας θέσης μας, φτάνει να το αποδεχθούμε και να το ομολογήσουμε. Εκείνο που θεωρώ ηλίθιο, ανέντιμο, έλλειψη γενναιότητας είναι η προσπάθεια να καλύψουμε και να δικαιολογήσουμε την αλλαγή αυτή με τη μέθοδο της…..σχετικότητας !
Αντί δηλαδή να παρουσιάσουμε τα πράγματα ξεκάθαρα, να παραδεχτούμε ότι ναι, αλλάξαμε απόψεις, προσπαθούμε να πείσουμε τους πάντες ότι η νέα μας θέση είναι κατά κάποιο μαγικό τρόπο απόλυτα ….σχετική με αυτό που αρχικά πιστεύαμε !!

Είναι λοιπόν σοσιαλιστικά τα μέτρα που έστω αναγκαστικά παίρνονται από τη κυβέρνηση ή άκρως φιλελεύθερα;;
Τα χρήματα υπάρχουν, μας έλεγαν και κοντέψαμε να το πιστέψουμε, αλλά τώρα «εδώ… τα χρήματα, εκεί τα χρήματα, πούναι τα χρήματα;;»
Δε χρειάζονται άλλα μέτρα, ούρλιαζε πρωθυπουργός και Υπουργός Οικονομικών, αλλά τώρα θα μας αλλάξουν τον αδόξαστο !!
O βαθμολογητής Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, απέκλειε κάθε περίπτωση να πάμε στο ΔΝΤ!
Θα τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας έλεγαν, αλλά ιδρώσαμε να πείσουμε τους φίλους μας να μας εξασφαλίσουν το δίκτυ ασφαλείας.

Αναγκαστήκαμε, σύμφωνοι δε λέω, αν και είμαι σίγουρος ότι υπήρχαν και άλλες λύσεις.
Όμως καταβάλλεται προσπάθεια με διάφορα λαϊκίστικα επιφωνήματα επικοινωνιακού τύπου, όπως τη χρήση καβαφικής ποίησης, αναφορές σε πράσινη ανάπτυξη και ασφαλή λιμάνια, να κρατηθεί μια ισορροπία πολιτικής ιδεολογίας και να ....σχετικοποιηθούν τα προηγούμενα με τα τωρινά !

Πρωθυπουργέ, μη μας λες μισές αλήθειες. Κόιταξέ μας κατάματα δίχως νάσαι σκυμμένος ως συνήθως επάνω στα χειρόγραφά σου, πες μας με λόγια ουσίας δίχως ωραιοποιήσεις και περικοκλάδες, τι μας περιμένει στη ζωή μας, για πόσο διάστημα θα υποφέρουμε επάνω στη προκρούστεια κλίνη που μας έβαλε το ΔΝΤ.
Θα αλλάξει αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα επιτέλους;; Στο κάτω κάτω ο πατέρας σου ήταν αυτός που άρχισε να κτίζει ένα κράτος της απάτης, οπότε «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα» !! Θα βγούμε τελικά από τη κρίση στη ξαστεριά ;;

Δε το πιστεύω. Γιατί πράγματι φταίμε και εμείς οι πολίτες, δίχως να υπεισέλθω στην επίλυση του προβλήματος της κότας και του αυγού.
Ιδού και ολίγα παραδείγματα απίθανης βλακείας και παραλογισμού:

Αποκλείουν οι εκάστοτε ολιγάριθμοι τα λιμάνια μας από τα κρουαζιερόπλοια που γεμίζουν τις πόλεις μας με τουρίστες και αναζωογονούν τη πεθαμένη αγορά μας, κλείνουμε κεντρικά ξενοδοχεία. Στέλνουμε τις κρουαζιέρες στη διπλανή Τουρκία που μας έχει ξεπεράσει προ πολλού σε λιμενικές εγκαταστάσεις και εξυπηρετήσεις ιδιωτικών σκαφών. Πάμε να καταστρέψουμε και τη μόνη βιομηχανία που μας απέμεινε.
Προσλαμβάνονται ακόμα 16 υπάλληλοι στη Βουλή με τους 16 τόσους μισθούς, με τη δικαιολογία ότι οφείλεται σε ρυθμίσεις της προηγούμενης κυβέρνησης.
Καταγγέλθηκε ότι οι δύο επί των Οικονομικών Υπουργοί μας, έβγαλαν για μεσημέρι σε κοντινό εστιατόριο τους τρείς ελεγκτές του ΔΝΤ. Το γεύμα αυτό στοίχισε 750 ευρώ συν 50 ευρώ φιλοδώρημα !! Ο λογαριασμός στάλθηκε στο Υπουργείο.
Από την άλλη μέρα οι ξένοι πήγαιναν μόνοι για φαγητό πληρώνοντας συνολικά 40 ευρώ και οι τρείς !!

Και για να τελειώνουμε με τις….σωτήριες παρεμβάσεις του ΔΝΤ, κοιτάξτε τι έγινε στις άλλες χώρες:
Ουγγαρία: περικοπή δώρου Χριστουγέννων σε μισθωτούς και συνταξιούχους, αύξηση ΦΠΑ 5%, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης κατά τρία χρόνια. Αποτέλεσμα: ύφεση και συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 7%, άνοδος του ακροδεξιού κόμματος.
Λετονία: περικοπή εξόδων υγείας κατά 40% και κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων, μείωση μισθών εκπαιδευτικών κατά 60% και κατά 20% δημοσίων υπαλλήλων. Αποτέλεσμα: συρρίκνωσα ΑΕΠ κατά 17% και η ανεργία έφτασε στο 23%.
Ρουμανία: απόλυση 100.000 δημόσιων υπαλλήλων και 50.000 εκπαιδευτικών με απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας. Αποτέλεσμα: συρρίκνωση ΑΕΠ κατά 8%.
Αργεντινή: μη τα ρωτάτε !!!

Εν αναμονή λοιπόν εξελίξεων που θα κάνουν τη ζωή μας ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα !!
Και για να καλύψω και τη τελευταία λέξη του τίτλου της ανάρτησης, δες τε τι λέει ο Σουρής (1853-1919) πριν από τόσα χρόνια……

«Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ΄ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
……………………………
---------------------------------
Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.»

Τόπαμε, η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει, τι να λέμε τώρα…….