ΠΕΡΙ COMMON SENSE.

Για common sense, «κοινό νου» δηλαδή, μιλούν συχνά οι Άγγλοι.

Δε χρειάζεται υπερβολική εξυπνάδα στον άνθρωπο για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στα προβλήματα της καθημερινότητάς του.
Δεν είναι ανάγκη να έχεις υψηλό IQ, αρκεί να έχεις «κοινό νου». Και με αυτό το προτέρημα του «κοινού νου» μπορείς να εντοπίζεις, να αναλύεις, να αξιολογείς και να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα της ζωής.
Common sense, για να αποφεύγεις ανοησίες, αστοχίες, αδιέξοδα.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Πρώτον, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι είναι πολύ μεγάλο προτέρημα να έχεις αυτό το «κοινό νου».
Και δεύτερον, γιατί πιστεύω ότι αυτός ο «κοινός νους» είναι κάτι που συνήθως στερούμεθα εμείς οι Έλληνες. Είμαστε εξυπνάκηδες και κουτοπόνηροι. Και μπερδευόμαστε στη προσπάθεια να δώσουμε μια λύση σε ένα πρόβλημα, αφού πρώτα εμείς οι ίδιοι το διογκώσουμε.

Ιδού ένα περιστατικό πραγματικής έλλειψης κοινού νου που αφορά τις δημόσιες υπηρεσίες. Μου το διηγήθηκε ένας καλός μου φίλος:

Εκείνος και η σύζυγός του είναι συνταξιούχοι του ΙΚΑ. Δυστυχώς η σύζυγός του πάσχει από ψυχική ασθένεια εδώ και αρκετό καιρό, ενώ τα τελευταία 8 χρόνια τα περνά κλεισμένη σε ψυχιατρική κλινική του ΙΚΑ. Πάσχει συγχρόνως από καρδιακή ανεπάρκεια, έχει περάσει δύο εμφράγματα και έχει κάνει και απόφραξη αρτηριών.
Μέχρι πρόσφατα, όλα τα ψυχοφάρμακα και τα καρδιολογικά φάρμακα τα χορηγούσε το ΙΚΑ στη κλινική.
Ξαφνικά προ ημερών του ζήτησαν να αγοράσει και να παραδώσει στη κλινική το ένα από τα φάρμακα για τη καρδιά και σε λίγες μέρες του ζήτησαν να τους αγοράσει και άλλο δεύτερα σκεύασμα.
Ερώτησε έκπληκτος το λόγο αφού μέχρι τώρα δεν είχε καμία επιβάρυνση για τη φαρμακευτική αγωγή της συζύγου του.

« Έχει αλλάξει η διαδικασία χορήγησης φαρμάκων στις κλινικές. Δε χορηγούνται πλέον παθολογικά φάρμακα σε ψυχιατρικές κλινικές»!!

Ηθικό δίδαγμα της κατάστασης αυτής είναι πρώτον ότι απαγορεύεται ένας ψυχικά άρρωστος άνθρωπος να πάσχει συγχρόνως από τη καρδιά του.
Δεύτερον, επειδή σύμφωνα με το Μνημόνιο θα πρέπει να μειωθούν οι φαρμακευτικές δαπάνες, ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος είναι να καταστήσουμε δύσκολη τη χορήγηση φαρμάκων για να τα κόβουμε από τους ασθενείς.
Είναι ένα απλό παράδειγμα έλλειψης «κοινού νου». Αν και πολύ φοβάμαι ότι εδώ αγγίζουμε τα όρια της ηλιθιότητας.

ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΔΕ ΣΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ!

Με τη λήξη του Β! Παγκόσμιου Πολέμου, η Γερμανία ήταν μια καταστραμμένη χώρα. Ερείπια ολόκληρες πόλεις, κτίρια, δρόμοι, τα πάντα.

Τότε οι Γερμανοί πολίτες, ένας λαός πειθαρχημένος, σκληρός, εργατικός, άρχισε να κτίζει τη νέα του πατρίδα. Οι εργάτες προσέφεραν τις υπηρεσίες τους δίχως αμοιβή αρχικά.


Η Γερμανία χωρίστηκε στις δύο ζώνες επιρροής, οι Ρώσοι το ανατολικό κομμάτι και οι Αμερικανο-Αγγλο-Γάλλοι το δυτικό.
Φαίνεται ότι αρχικά αυτός ο διαχωρισμός ωφελούσε και τους Ρώσους και τους Δυτικούς, ίσως γιατί υπήρχε ο φόβος η Γερμανία να αναδιοργανωθεί σε μια νέα ισχυρή δύναμη, πράγμα που και τα δύο μέρη απεύχονταν.
Η Δυτική Γερμανία σιγά σιγά ξανακτίστηκε, άρχισε να λειτουργεί και πάλι η βαριά της βιομηχανία, το εμπόριο, οι τέχνες, το κοινωνικό κράτος. Το γερμανικό μάρκο έγινε ένα ισχυρότατο νόμισμα σε μια συνεχή αντιπαράθεση με το αμερικανικό δολάριο και το ιαπωνικό γιέν.
Κάποια στιγμή δυτικοί και ανατολικοί ενώθηκαν σε ένα κράτος. Η Γερμανία ενωμένη, ξαναεμφανιζόταν δυναμικά στη παγκόσμια πολιτική και οικονομική σκηνή.


Σ΄αυτή τη προσπάθεια αναστήλωσης της Γερμανίας, σημαντικότατη ήταν η προσφορά μεταναστών που έφθαναν εκεί σε ανεύρεση εργασίας. Εκατομμύρια μετανάστες από την Ελλάδα, τη Τουρκία και άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης και της Αφρικής, βρήκαν δουλειά στη χώρα αυτή, σε επαγγέλματα μάλιστα απαξιωτικά για τους ίδιους τους Γερμανούς, ενώ σταδιακά δημιούργησαν και τις δικές τους επιχειρήσεις και πολλοί απέκτησαν και την ιθαγένεια.

Σήμερα λοιπόν, αγνοώντας επιδεικτικά τη προσφορά των μεταναστών στην ανοικοδόμηση της πατρίδας της, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δηλώνει ότι «το πολυπολιτισμικό μοντέλο της Γερμανίας έχει αποτύχει. Δεν μπορούμε να πούμε ότι όλα είναι εντάξει και ότι ζούμε ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο».
Δεν ζούνε καλά με τους ξένους λοιπόν οι φίλοι Γερμανοί και ήδη κλείνουν τις πόρτες σε μετανάστες.


Με τις θέσεις της Μέρκελ φαίνεται να συγκλείνει και ο Γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί.
Και το δυστύχημα είναι ότι και σε αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι μετανάστες άρχισαν πλέον να αντιμετωπίζονται ως ανεπιθύμητοι και τα πολιτικά κόμματα με ακροδεξιές ρατσιστικές θέσεις αυξάνουν τα ποσοστά τους, σε άλλες δε περιπτώσεις  μπαίνουν για πρώτη φορά στη βουλή της χώρας τους.


Στη χώρα μας, απροετοίμαστη να δεχθεί το κύμα των μεταναστών, νόμιμων ή παράνομων, με ανύπαρκτες υποδομές και δίχως μια σαφή και λογική μεταναστευτική πολιτική, συνηθίσαμε να κατηγορούμε συνεχώς τους μετανάστες, αγνοώντας τις κρατικές ελλείψεις.


Φαίνεται όμως ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται να εξετάσει το πρόβλημα των μεταναστών και στο που οφείλεται η φυγή των άμοιρων αυτών ανθρώπων από τις χώρες τους για την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.
Γιατί προσωπικά πιστεύω ότι η κατάσταση αυτή οφείλεται κατά ένα σημαντικό μέρος στις κάποτε απαράδεκτες αποικιοκρατικές πρακτικές ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών.


Χώρες όπως η Αγγλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ισπανία, είχαν τις αποικίες τους ιδιαίτερα μάλιστα στην Αφρική.
Απομυζούσαν από τις αποικίες τους κάθε πλουτοπαραγωγικό δυναμικό, τα πετρέλαια, τα διαμάντια, το χρυσό και ένα σωρό άλλα μεταλλεύματα, δίχως να ενδιαφέρονται για επενδύσεις στις χώρες αυτές, για την οικονομική και κοινωνική τους πρόοδο. Το μόνο που επεδίωκαν ήταν ο πλουτισμός τους.
Και όταν κάποια στιγμή τα απελευθερωτικά κινήματα των αφρικανικών χωρών δυνάμωσαν, οι αποικιοκράτες αυτοί εγκατέλειψαν τις χώρες που λήστευαν, μέσα στη φτώχια, τη μιζέρια και τους εμφύλιους πολέμους.


Οι τεράστιες διαφορές πλούτου κάθε μορφής, οι τεράστιες κοινωνικές διαφορές μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών χωρών του πλανήτη, είναι η αιτία που μεταναστεύουν από τις χώρες τους τόσοι πολλοί άνθρωποι.
Και παρ’όλα τα διεθνή συνέδρια για την αντιμετώπιση των διαφορών αυτών και την δήθεν βοήθεια προς τις φτωχές χώρες, τίποτα το ιδιαίτερα αποτελεσματικό δεν γίνεται.


Το χειρότερο είναι ότι σήμερα η «προηγμένη» Ευρώπη, αγνοώντας επιδεικτικά τις δικές της μεγάλες ευθύνες με επικεφαλής τη Γερμανία, φτάνει στο σημείο να μη θέλει πλέον στα εδάφη της μετανάστες, να τους υποτιμά και να ξεχνά τη προσφορά των ανθρώπων αυτών σ΄αυτή την ευρωπαϊκή ευημερία.

Η ΕΥΚΟΛΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΑΠΟΠΟΙΗΣΑΙ ΕΥΘΥΝΩΝ.

ΕΚΕΙΝΟΙ ήταν συμβασιούχοι-αρχαιολόγοι του υπουργείου Πολιτισμού. Προσλήφθηκαν για να καλύπτουν επί χρόνια «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» όπως και τόσοι άλλοι στις υπηρεσίες του δημόσιου τομέα. Επί πολλά χρόνια όμηροι των εκάστοτε κυβερνήσεων. Από την δεκαετία του 1980 άρχιζαν να διορίζουν συμβασιούχους οι κυβερνώντες για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Πάρε τώρα μια θεσούλα, δώσε μου τη ψήφο σου.

Και περνούσαν τα χρόνια. Και ανανεώνονταν οι συμβάσεις τους κάθε χρόνο. Το 1985 η Μελίνα καταφέρνει να μονιμοποιήσει χιλιάδες συμβασιούχους που εργάζονταν στο ΥΠΠΟ.
Ακολούθησαν και άλλες μονιμοποιήσεις, ακόμα και πρόσφατα επί υπουργίας Παυλόπουλου. Σιγά σιγά εδραιώθηκε η πεποίθηση ότι κάποια στιγμή όλοι αυτοί οι συμβασιούχοι θα παρέμεναν για πάντα στις θέσεις τους.
Σήμερα 800 περίπου στο ΥΠΠΟ. Κάπου 735 απολύονται μέχρι τέλος Οκτωβρίου και τέλος Δεκεμβρίου. Χρόνια προσπαθούν να μονιμοποιηθούν, ακούγοντας υποσχέσεις και μισόλογα.
Ορισμένοι εξακολουθούν να εργάζονται με δικαστικές αποφάσεις, αλλά παραμένουν απλήρωτοι επί 22 μήνες !!
Παρά τις διαμαρτυρίες και τις επανειλημμένες επισκέψεις τους στο Υπουργείο, μέχρι τις 14 του μήνα δεν είχαν πληρωθεί. Άνθρωποι με υποχρεώσεις, με οικογένειες, με παιδιά.
Και έτσι αποφάσισαν να κλείσουν την είσοδο της Ακρόπολις.

Ναι, άλλαξαν και τα λουκέτα στις καγκελόπορτες, λες και ήταν η γκαρσονιέρα τους. Ναι, εμπόδισαν τους ξένους τουρίστες να επισκεφτούν το παγκόσμιο μνημείο, το Παρθενώνα, άνθρωποι που ήρθαν από τα πέρατα του κόσμου. Ναι, τα ξένα τηλεοπτικά κανάλια, έδειξαν τις σκηνές που διαδραματίστηκαν έξω από την είσοδο. Ναι, γινόμαστε για άλλη μια φορά ρεζίλι.

Ναι, αλήθεια, εξ αιτίας των απλήρωτων συμβασιούχων;;


Από την άλλη οι ΑΡΧΕΣ, τα σιδηρόφρακτα ΜΑΤ, οι φύλακες της νομιμότητας, της ασφάλειας των πολιτών, πάντοτε; με νόμιμα μέσα !!
Καλούν κλειδαρά να ξεμπλοκάρει τα λουκέτα, αποτυγχάνει όμως. Και τότε αποφασίζουν να κόψουν τα παρακείμενα συρματοπλέγματα και μπουκάρουν μέσα στο χώρο του ιερού βράχου.
Ακολουθεί η γνωστή μέθοδος καταστολής, ξύλο και καπνογόνα σε όλους, συμβασιούχους, δημοσιογράφους και ρίχνουν στο πεζοδρόμιο ξένο οπερατέρ του Associated Press.
Τις σκηνές απείρου κάλους, φωτογραφίζουν οι άναυδοι τουρίστες και σε λίγη ώρα όλα τα ξένα τηλεοπτικά κανάλια δείχνουν ψηλά στο βράχο το Παρθενώνα και κάτω το ξύλο !!

Ακολουθούν τα παπαγαλάκια των ελληνικών καναλιών και οι δηλώσεις των κυβερνητικών:
«Αίσχος, ντροπή, αυτή τη φορά οι συμβασιούχοι που δε σεβάστηκαν τη παγκόσμια κληρονομιά, την Ακρόπολη, μας έκαναν ρεζίλι παγκοσμίως.»

Ναι αλήθεια;;
Ρεζίλι έχει κάνει τη χώρα ο πρωθυπουργός μας, αδιάντροπος ψεύτης και συνεχώς «ανακαλών» τα πριν λίγο δηλωθέντα του. Επί μήνες τώρα μιλά στους ξένους για τη διαφθορά που επικρατεί στη χώρα μας, για το «διεφθαρμένο κράτος», υβρίζονται διεφθαρμένοι οι Έλληνες, συλλήβδην όλοι, «μαζί τα φάγαμε» κραυγάζει αδιάντροπα ο αντιπρόεδρος !!

Προ ημερών ο πρόεδρος του EUROGROUP, είπε ότι άκουσε τον ίδιο το ΓΑΠ να μιλά για «διαφθορά στην Ελλάδα».
Και είπε κάτι ακόμα που δε τονίστηκε όσο έπρεπε: ότι η κακή οικονομική κατάσταση της οικονομίας μας είναι «θέμα δεκαετιών», δηλαδή και του κόμματος του κυρίου πρωθυπουργού.

Προχθές σε δημόσια εμφάνιση του ο πρωθυπουργός είπε ότι «το Δημόσιο είναι μήτρα της διαφθοράς», «μήτρα της διαφθοράς και η πολυνομία», οι υπηρεσίες του Δημοσίου «κλειστά μαγαζάκια και φέουδα».

Αφού λοιπόν ο κατεξοχήν επίσημος εκπρόσωπος της χώρας δε κάνει άλλη δουλειά από το να μιλά για διαφθορά και εδώ και στα ξένα, ποιος γελοιοποιεί την Ελλάδα, οι απλήρωτοι επί 22 μήνες συμβασιούχοι του Δημοσίου που αγωνίζονται για το ψωμί τους ή ο πρωθυπουργός ;;

Ποιος βεβηλώνει το μνημείο μας, οι διαμαρτυρόμενοι συμβασιούχοι ή ο ίδιος πρωθυπουργός της χώρας ;;
Και τη πληθώρα των νόμων με τα πάντοτε ανοιχτά «παραθυράκια» για το βόλεμα των δικών τους ατόμων, οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν τους συντάσσουν;
Η αποποίηση ευθυνών με το πιο προκλητικό τρόπο αποτελεί έλλειψη θάρρους, ντροπή και απαξίωση για έναν πολιτικό και μάλιστα όταν αυτός είναι πρωθυπουργός μιας χώρας.

Ο λαός κύριε πρωθυπουργέ, σας εξέλεξε για να λύνετε προβλήματα που ταλαιπωρούν τη χώρα, πολύ περισσότερο όταν σε αυτά τα προβλήματα αναφέρεσθε συνεχώς και εσείς.
Δεν σας εξέλεξε απλά για να διαπιστώνετε προβλήματα, ούτε απλά να τα σχολιάζετε και να γίνεστε απλοί παρατηρητές τους.
Ευθύνη σας είναι να είχατε αντιμετωπίσει σαν κυβέρνηση το σοβαρό πρόβλημα των συμβασιούχων του ΥΠΠΟ και να μην βγαίνουν στα παράθυρα οι υφυπουργοί σας για να δικαιολογήσουν με ανοησίες τη κατάσταση.
Δείξτε επιτέλους υπευθυνότητα και ρεαλισμό κύριε πρωθυπουργέ, πατήστε σε στέρεο έδαφος.




ΣΗΜ. Το γνωρίζω, τα πολιτικά δεν ενδιαφέρουν τη πλειονότητα των bloggers που προτιμούν να αναφέρονται σε πιο ευχάριστα θέματα.
Νομίζω όμως ότι εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση και κυρίως ότι οδεύουμε στα χειρότερα, κάτι θα πρέπει να ακούγεται και μέσα από τα blog μας,μια φωνή διαμαρτυρίας. Αλλιώς για άλλη μια φορά θα γινόμαστε συνυπεύθυνοι της κατάστασης.

ΤΑ ...ΑΝΤ- ΙΝΟΜΠΕΛ !!

Δημοσίευμα της Λήδας Παπαδοπούλου στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 2.10.2010 με τίτλο "Νόμπελ σε βρισιές και νυχτερίδες."


"Ερευνητές που ανακάλυψαν ότι οι βρισιές ανακουφίζουν τον πόνο, έριξαν νέο φως στη σεξουαλική ζωή των νυχτερίδων και απέδειξαν μαθηματικά ότι οι εταιρείες λειτουργούν καλύτερα όταν οι προαγωγές δίνονται στην τύχη, τιμήθηκαν μεταξύ άλλων με τα φετινά βραβεία IgNobel, μια αμερικανικής έμπνευσης παρωδία των γνωστών Νόμπελ.


Τα IgNobel απονέμονται κάθε χρόνο από τη χιουμοριστική επιθεώρηση «Χρονικά των Απίθανων Ερευνών» σε δέκα επιτεύγματα που «πρώτα σε κάνουν να γελάς και μετά να σκέφτεσαι». Αφορούν αληθινές, αν και ενίοτε σουρεαλιστικές έρευνες και εφευρέσεις και δίνονται στους νικητές από πραγματικούς νομπελίστες σε μια τελετή στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Η Βρετανία είχε φέτος την τιμητική της με 4 βραβεία και, όπως δήλωσε ο εκδότης των «Χρονικών», μένοντας πιστός στο χιουμοριστικό πνεύμα των αντιβραβείων, «έπειτα από έναν σκληρό 20ό αιώνα, ίσως αυτή να είναι η καλύττερη ένδειξη ότι η Βρετανική Αυτοκρατορία ανακτά την εξέχουσα θέση της».

Βρίσε με, πονάω...


Το IgNobel Ειρήνης 2010 απονέμεται στον ψυχολόγο Ρίτσαρντ Στίβενς και την ομάδα του στο βρετανικό Πανεπιστήμιο Κίιλ, που απέδειξαν ότι ο σωματικός πόνος μειώνεται με τις βρισιές. Ο Στίβενς αποφάσισε να ξεκινήσει την έρευνά του όταν χτύπησε κατά λάθος το δάχτυλό του με ένα σφυρί. Το βραβείο Βιολογίας μοιράζεται ομάδα Κινέζων ερευνητών με τον Βρετανό Γκάρεθ Τζόουνς: έδειξαν ότι οι θηλυκές νυχτερίδες που κάνουν στοματικό σεξ στους συντρόφους τους απολαμβάνουν μία συνουσία μεγαλύτερης διάρκειας, ανακάλυψη με σοβαρές προεκτάσεις όσον αφορά τη χειραγώγηση των αρσενικών ζώων από τα θηλυκά μέσω του σεξ! Ο Αλεσάντρο Πουλτσίνο και η ομάδα του στο Πανεπιστήμιο της Κατάνιας κερδίζουν επάξια το βραβείο Διοίκησης Επιχειρήσεων, καθώς απέδειξαν μαθηματικά ότι οι προαγωγές στελεχών οδηγούν σε μεγαλύτερη αποδοτικότητα όταν δίνονται τυχαία. "


Ένα ένα λοιπόν:
Κάθε μέρα έχουμε την ευκαιρία να βρίζουμε τους κυβερνώντες για τα …μνημονικά χάλια όπου μας οδηγούν. Ακόμα καλύτερα, οι βρισιές μας μπορούν να συνοδεύονται και από την γνωστή…ανοικτοδάκτυλη χειρονομία, έτσι για να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στα λεγόμενά μας.

Πολύ περισσότερο γιατί ο «πόνος» μας είναι διάχυτος και βαθύτατα ψυχικός, οδηγώντας πολλούς σε απόγνωση.

Τώρα για το στοματικό σεξ των θηλυκών νυχτερίδων στους αρσενικούς. Φαντάζεστε τους κινέζους επιστήμονες να κάνουν…μπανιστήρι στις ιδιαίτερες σεξουαλικές περιπτύξεις των φρικτών αυτών ζώων !! Φαίνεται ότι χρονομέτρησαν ακόμα και τη διάρκεια της συνουσίας! Ε αυτό θα ήθελα πολύ να το δω!!

Από την άλλη βρίσκω τον τρόπο προαγωγής των στελεχών των επιχειρήσεων απόλυτα…δημοκρατικό. Όλα τα ονόματα σε μια κληρωτίδα ασχέτως γνώσεων, πτυχίων και μεταπτυχιακών, τραβάει ο διευθυντής της επιχείρησης ένα χαρτάκι και ιδού το όμονα του νέου στελέχους που προάγεται, μαθηματικά μάλιστα επιβεβαιωμένο ότι θα έχει τη μεγαλύτερη αποδοτικότητα!

Α και μη νομίζετε ότι και στη περίπτωση αυτή δε χωρούν παρατυπίες και ανάδειξη αυτών που θα θέλουν οι επιχειρηματίες ή οι πολιτικοί. Κάποια κομπίνα θα βρουν, δε μπορεί.