Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

ΤΥΧΑΙΟ; ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ !!

Είναι λοιπόν κάποιες καταστάσεις που αδυνατεί κανείς να τις φανταστεί και πολύ περισσότερο να τις πιστέψει. Τις θεωρεί υπερβολικές ή ότι περιγράφονται με τρόπο υποκειμενικό.

Μη ξεχνάτε ότι ζούμε στην εποχή της δυσπιστίας, της αμφιβολίας, της υποκρισίας, της ψευτιάς.
Παραποιούνται λέξεις, διαστρεβλώνονται νοήματα και πολλά γεγονότα ερμηνεύονται με απόλυτα υποκειμενικά κριτήρια.

Πάρτε για παράδειγμα τη λέξη Δημοκρατία. Επειδή γεννήθηκε στη χώρα μας, ο καθένας μας πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα να τη «φοράει» όπως του αρέσει. Φαρδιά ή στενή, κοντή ή μακριά, πότε να περισσεύει από δω και πότε από κει. Όπως τέλος πάντων μας πάει το κουστούμι.
Αναδιάρθρωση, το τελευταίο φρούτο! Μη μπλέξουμε τώρα σ΄αυτό, αλλά η λέξη σημαίνει νέα δομή για κάτι, καταλαβαίνετε λοιπόν….

Όλα αυτά τα γράφω γιατί διαπίστωσα και νέα παρερμηνεία λέξης και νοήματος.
Σύστημα, αναφερόμενος στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Σύστημα κατά το φτωχό μου μυαλό σημαίνει ένα σύνολο κανόνων, μηχανισμών, δομών, προκειμένου να επιτευχθεί ένας συγκεκριμένος στόχος. Έχουν προφανώς μελετηθεί όλα τα στοιχεία που αποτελούν το «σύστημα» αυτό, κρίνονται στη πορεία και συνεχώς βελτιώνονται όπου τούτο απαιτηθεί.

Θαυμάστε λοιπόν το δικό μας Εθνικό Σύστημα Υγείας:
Πριν περίπου 8 μέρες μετέφερα ένα προσφιλές συγγενικό μου πρόσωπο
με το ΕΚΑΒ, από το ειδικό νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, στα επείγοντα περιστατικά του Ευαγγελισμού που εφημέρευε. Επρόκειτο για καρδιακό επεισόδιο.
Προσοχή τώρα:
Φτάσαμε στον Ευαγγελισμό στις 4.15 το απόγευμα της Πέμπτης. Έγινε αμέσως ο καρδιολογικός έλεγχος και στις 5.00 η ασθενής μεταφέρθηκε στην Αίθουσα Αναζωογόνησης.
Μου έδωσαν το χαρτί με τις εξετάσεις που έπρεπε να επακολουθήσουν και πήγα να τις πληρώσω. Εκεί στο ταμείο περίμενα δύο ώρες να έρθει η σειρά μου, κόσμος πολύς, ήταν μόνο δύο υπάλληλοι, ενώ στη διπλανή γραμματεία τεμπέλιαζαν κυριολεκτικά 6 κοπέλες που απλά χασκογελούσαν!

Έπρεπε να γίνει αξονική τομογραφία και νευρολογικός έλεγχος. Η ώρα περνούσε και εγώ σα συνοδός, βρισκόμουνα στην αίθουσα Αναζωογόνησης ανάμεσα σε καμιά 20αριά φορεία με βαριά περιστατικά, μέσα σε βογγητά, νοσηλευτές, γιατρούς που δε σου έδιναν καμία σημασία. Περίμενα υπομονετικά να μεταφέρουν τον άνθρωπό μου για αξονική. Η ώρα είχε πάει 8.00, τίποτε ακόμα. Μίλησα στη γιατρό παρακαλώντας την να επισπεύσει την εξέταση.

«Το ξέρω, έχετε δίκαιο, έτσι αργεί το αξονικό, είναι το μεγάλο πρόβλημα του νοσοκομείου. Σας παρακαλώ να ανεβείτε τη Δευτέρα στον 11το όροφο στη Διεύθυνση να διαμαρτυρηθείτε μήπως κάνουν τίποτα» μου είπε !!!

Κατέβηκα δύο φορές στον αξονικό, τους παρακάλεσα τους γιατρούς να επισπεύσουν την εξέταση και τη τρίτη φορά στις 10.00 το βράδυ με έπιασε το κεφαλλονίτικο και αντηλλάγησαν κάποια…γαλλικά!
Παρακάλεσα και πάλι τη γιατρό που είχε πρωτοεξετάσει τη συγγενή μου και τηλεφώνησε στο γραφείο της αξονικής παρακαλετά να κάνουν κάτι, «η ασθενής είναι εδώ από τις 5 ή ώρα» τους είπε.

Τελικά από τις 5 το απόγευμα της Πέμπτης, η αξονική έγινε στις 1 ξημερώματα της Παρασκευής!!

Επακολούθησε 1 ώρα αναμονή στο νευρολογικό τμήμα, αφού η νευρολόγος ύστερα από παράκλησή μου δέχθηκε κατά προτεραιότητα να εξετάσει τη συγγενή μου!
Νέα παράκληση στις 2.00 προς το ΕΚΑΒ για να μεταφερθούμε πίσω στη παλιά κλινική. Ήρθε τελικά στις 4.30 ξημερώματα Παρασκευής πλέον, ενώ εγώ έφτασα σπίτι μου στις 5.00 !!
Στον Ευαγγελισμό υπάρχει ένας μόνο αξονικός τομογράφος και ένας μόνο χειριστής, μου είπαν!!!
Κατά τα άλλα, έχουμε «σύστημα» υγείας.
Τυχαίο ότι η χώρα είναι παντού ξεχαρβαλωμένη;; Δε νομίζω!


Τώρα βέβαια μέσα από τα δυσάρεστα περιστατικά που μας συμβαίνουν, υπάρχει και κάτι καλό: αποδεικνύονται οι πραγματικοί φίλοι. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις τις δύσκολες, αναζητάς τη συμπαράσταση, το χέρι του άλλου στον ώμο σου. Είναι σε αυτές τις περιπτώσεις που ο πραγματικός φίλος αφήνει όλα τα άλλα, σε παίρνει τηλέφωνο 3-4 φορές τη μέρα να μάθει νέα, τρέχει δίπλα σου, παρέα, για ένα καφέ, ένα ποτήρι μπύρα, ξέροντας ότι μπορεί να μη σε βρει στα κέφια σου, να σε δει στις μαύρες σου. Αλλά είναι εκεί γιατί διαισθάνεται τις ανάγκες σου, καταλαβαίνει ότι τώρα είναι που τον χρειάζεσαι.
Κάτι άλλα επιτηδευμένα γλυκόλογα που σερβίρονται είναι ανάξια λόγου.
Μη παρερμηνεύουμε τώρα και τo νόημα της φιλίας.



Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

ΙΣΩΣ ΚΑΙ Σ΄ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΚΡΑΣΙ.....

ΕΥΤΥΧΙΑ !Και τι δεν έχει γραφτεί γι΄αυτή τη μαγική λέξη! Πόσες ερμηνείες δεν της έχουν δοθεί! Πόσο πολύ έχει τραγουδηθεί! Πόσο πολύ έχει ασχοληθεί η φιλοσοφία και η ψυχολογία στη προσπάθειά τους να την ορίσουν!
ΕΥΤΥΧΙΑ, το πιο κυνηγημένο…… θηλυκό !! Σε όλους αρέσει, όλοι το θέλουν, ο καθένας όμως με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα πως το νιώθει.

Θυμήθηκα τα λόγια ενός πολύ παλιού ελληνικού τραγουδιού που παραθέτει διάφορες επιλογές όπου κάποιος μπορεί να βρει την ευτυχία:
«άλλος τη βρίσκει στο κρασί
άλλος τη βρίσκει στα λουλούδια
την ευτυχία τη χρυσή
άλλος στης νιότης τα τραγούδια
άλλος σε πλούτη ή σε δόξα
μεσ΄τα καλύβια ή στα παλάτια
μα εγώ την ευτυχία βρήκα
να λάμπει στα δικά σου μάτια»


Το θέμα είναι απόλυτα προσωπικό. Γιατί αυτή την ευδαιμονία, τη χαρά, την πλήρη ικανοποίηση που νιώθει κανείς όταν κάποια πράγματα έχουν ένα αίσιο τέλος, αφορά το χαρακτήρα του κάθε ατόμου - αντοχές, ψυχική διάθεση, ευαισθησίες - τις προσωπικές επιδιώξεις, το βαθμό με τον οποίο ο καθένας αξιολογεί γεγονότα.
Λένε ότι η ευτυχία μπορεί να βρίσκεται ακόμα και στο κάπνισμα ενός τσιγάρου, σε μια λέξη, σ΄ένα βλέμμα, στα απλά μικρά καθημερινά περιστατικά. Λένε ότι η ευτυχία είναι απλές στιγμές που διαρκούν λίγο, αλλά αρκετά για να νιώθουμε γεμάτοι.
Κι αυτές τις στιγμές είναι που πρέπει ν΄αγαπάμε.


Δεν έχω τη διάθεση….φιλοσοφικής εμβάθυνσης.
Την αφορμή για να γράψω αυτή την ανάρτηση, μου την έδωσε ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Έλεν Έξλεϋ με τίτλο «Τι είναι ευτυχία», όπου καταθέτει σκέψεις για να νιώθει κανείς ευτυχισμένος.
«Το χθες είναι μια εξαργυρωμένη επιταγή. Το αύριο είναι ένα γραμμάτιο. Το σήμερα είναι τα μόνα μετρητά που έχεις στη διάθεσή σου-ξόδεψέ τα λοιπόν με σύνεση».


Πόσο όμως εύκολο είναι να ξεχάσουμε το χθες, όταν αυτό έχει σημαδέψει ανεξίτηλα τη ζωή μας!
Πόση αγωνία δε μας προκαλεί το αύριο μέσα στο αβέβαιο που μας περιβάλλει!
Ασφαλώς εκείνο που πρέπει να ζούμε είναι το σήμερα, να το ζούμε έντονα, να το εκτιμούμε, να το σεβόμαστε και μόνο για το γεγονός ότι υπάρχει.
Διερωτώμαι όμως αν ο καθένας μας μπορεί να χωρίσει έτσι εύκολα τη ζωή του σε τμήματα χρονικών περιόδων. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να καταφέρει να τα αποσυνδέσει μεταξύ τους και να συνεχίσει ανεπηρέαστος να ζει.


Σύνολο στιγμών και γεγονότων η ζωή μας. Μία και μοναδική. Όλα όμως φαίνεται να εξαρτώνται από το πόσο σοβαρά την υπολογίζουμε.