ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ....

΄Ένα ατύχημα που μου συνέβη με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο.
Περπατώντας στην αγαπημένη μου Κηφισιά,παραπάτησα-αν και τα περισσότερα πεζοδρόμια της δεν είναι άσχημα-και φαρδύς πλατύς κάτω,ράγισα το αριστερό μου πόδι.Η συνέχεια φυσιολογική,ΚΑΤ,γύψος μέχρι το γόνατο,χρήση δεκανικιών και προσωρινή μετοίκηση στο σπίτι της κόρης μου για καλύτερη φροντίδα.

Αυτά λοιπόν τα δεκανίκια με δυσκόλευαν αφάνταστα,με κούρασαν,αγανακτούσα,αλλά μου ήταν τόσο απαραίτητα. Καθόμουν σ΄ένα καναπέ τη περισσότερη ώρα,μισοβλέπονταν τα πρωινάδικα στη ΤV, διαβάζοντας και περιμένοντας το απόγευμα την επιστροφή της κόρης μου απο τη δουλεία της να μου κάνει παρέα,να μιλήσω λίγο,να μου πει για τον έξω κόσμο.

Οι σκέψεις μου ποικίλες.Σκεφτόμουν αυτά τα δεκανίκια δίχως τα οποία θα ημουν ακίνητος.Σκεφτόμουν οτι έχω τη κόρη μου,το μόνο πλάσμα που μου έχει μείνει και με φροντίζει.
Τα "δεκανίκια",τα διάφορα "δεκανίκια",που κάποια στιγμή ίσως αναζητήσουμε στη ζωή μας.
Τα πρώτα μας δεκανίκια,τα χέρια των γονιών μας,όταν κρατούν τα αδύναμα δικά μας χεράκια για να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα,τρικλίζοντας και αλαλάζοντας απο ενθουσιασμό και υπερηφάνεια. Και μετά,όπως μεγαλώνουμε ,τα "δεκανίκια" με τα οποία μας εφοδιάζουν οι δικοί μας για να αντιμετωπίσουμε αργότερα τη ζωή.Συμβουλές,καλό σχολείο,Πανεπιστήμιο και ο΄τι άλλο θεωρήσουν απαραίτητο για τη σταδιοδρομία μας,την επιβίωσή μας.

Και ξαφνικά μια μέρα θα βρεθούμε μέσα στη κοινωνία μας,τη σημερινή κοινωνία,την άγρια,την άκαρδη,τη σκληρή.
Εδώ άραγε θα βρούμε "δεκανίκια" ;; Ξέρω ,θα μου πείτε οτι το θέμα είναι να ήμαστε ετσι μαθημένοι,τόσο πολύ εφοδιασμένοι και οπλισμένοι με ένα σωρό "σύγχρονα"χαρακτηριστικά και δυνάμεις,ώστε να μην χρειαστούμε ποτέ δεκανίκια,έστω και προσωρινά,παροδικά.

Μου φαίνεται πολύ δύσκολο επίτευγμα.Η ζωή έχει γίνει σκληρή ,έχει απαιτήσεις. Μπορείς να την αντιμετωπίσεις δίχως μια στήριξη κάποια στιγμή για ένα πρόβλημα,μια αναποδιά,ενα αδιέξοδο;;Δε θα ζητήσεις ποτέ ένα χέρι βοηθείας,ενα κτύπημα στον ώμο,μια καλή λέξη,μια συμπαράσταση;;Και θα βρείς ανταπόκρηση;;

Ναι φίλοι μου,θέλουμε "δεκανίκια" στη ζωή μας,εστω και για λίγο σε μια στιγμή προβληματισμού,μοναξιάς,απελπισίας.
Γιαυτό θα πρέπει να υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ,με ευαισθησίες,ειλικρινείς,ατόφιοι,άνθρωποι με κατανόηση.
Κι εδώ ξεκινούν οι δικές μου αμφιβολίες.Γύρω μου μάλλον σκοτεινιά,θολούρα,απονιά.Τίποτα δεν διαρκεί.Κτυπήματα κάτω απο τη μέση,απογοήτευση. Κι αν εσυ έχεις εξαντλήσει τον εαυτό σου δίδοντάς τα όλα και εισπράτεις πίκρες;; Αντέχεις τη μοναξιά,τη προδοσία,την απογοήτευση;;

Αχ ρε μάνα,εσύ ένας άγγελος, μούλεγες συνεχώς οτι ήθελες να γίνω "άνθρωπος".Και λοιπόν;; Σε δικαιολογώ όμως. Που να ήξερες πως θα ήταν η εποχή μας σήμερα. Πάντως το θέμα είναι οτι επιβίωσα,ο,τι κιαν μου έτυχε. Και συνεχίζω να επιβιώνω,πεισματικά,έστω και μόνος...

ΝΙΚΟΛΑ ΣΑΡΚΟΖΙ

Τους Γάλλους ποτέ δεν τους συμπάθησα. Είναι σοβινισταί,αγενείς αδιάφοροι,τους μιλάς αγγλικά,ένδειξη οτι δε γνωρίζεις τη γλώσα τους και εκείνοι σου απαντούν στα γαλλικά.
Για να φάς τη περίφημη γαλλική κουζίνα με τα ηχηρά ονόματα, θα πρέπει να πας σε πολύ ακριβό εστιατώριο. Το Παρίσι είναι πράγματι όμορφο και εντιπωσιακό.

Απο την άρχή όμως της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου στη Γαλλία,ο Σαρκοζί τράβηξε τη προσοχή μου. Ηταν απο τις λίγες φορές που διάβαζα τα νέα της χώρας αυτής και ο,τι αφορούσε τα λεγόμενα και τις κινήσεις αυτού του ανθρώπου. Κάτι μου άρεσε ιδιαίτερα
σ΄αυτόν.
Βγήκε Πρόεδρος και παρακολουθούσα τη πορεία του.Τα έλεγε σταράτα,άρεσαν δεν άρεσαν. Καθόρισε τη προσωπική του ζωή όπως αυτός επέλεξε. Χώρισε,παντρεύτηκε τη Μπρούνι και έγραψε στα παλιά του παπούτσια κρίσεις και επικρίσεις. Δεν έκρυψε αδυναμίες,ούτε και φοβήθηκε να φερθεί προς τη γυναίκα του δημόσια οπως αυτός ένιωθε.

Και νάτος σήμερα στην Αθήνα. Τον προσέξατε;; Ανετος,χαμογελαστός,με εκφραστικές χειρονομίες,γνώστης της ακτινοβολίας του,μιλούσε ακόμα και με το σώμα του. Οι κινήσεις των χεριών του ηταν απολαυστικές.

Δε ξέρω τι θα κάνει για τη πατρίδα και τους πολίτες της.Ούτε εάν μας έπεισε να αγοράσουμε τα αεροπλάνα τους. Εκείνο που ξέρω είναι οτι ασφαλώς εντυπωσίασε και μας κέρδισε. Δείγμα ενός παραγματικά αξιόλογου ηγέτη.

ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΒΡΗΚΑ....

Τελείως αναπάντεχα, ξαναβρίσκομαι και πάλι σ΄ένα χώρο, ένα περιβάλλον όπου έζησα και δραστηριοποιήθηκα ώρες πολλές για 22 σχεδόν χρόνια. Ένας χώρος στον οποίο πρόσφερα πολλά, αλλά μου πρόσφερε πολύ περισσότερα, ένας χώρος οικείος, ζεστός, ζωντανός.

Ξανασυνάντησα γνωστούς, φίλους από τα παλιά, και δυο τρεις που πάντοτε ξεχώριζαν. Μαζί περνούσαμε ατέλειωτες ώρες, συνεργαζόμαστε, διασκεδάζαμε, περνούσαμε όμορφα. Μοιραζόμασταν σκέψεις, προβληματισμούς, κι αυτό το γνωστό "χαρές και λύπες".

Κάποτε και για λόγους της γνωστής "καθημερινότητας", χωρίσαμε και με τους περισσότερους ούτε καν τηλεφωνιόμασταν.

Και να τώρα, κάποιους από τους παλιούς φίλους τους ξαναβρήκα. Με δύο από αυτούς αράξαμε σ΄ένα ουζερί της Πανδρόσου, εκεί κοντά στο χώρο μας και τα λέγαμε. Είχαμε να πούμε πολλά
"θυμάσαι", να γελάσουμε,να νοσταλγήσουμε, να εκμυστηρευτούμε τα σημερινά μας. Γεμίσαμε και οι τρεις μ΄ένα συναίσθημα ότι ζήσαμε πραγματικά αξέχαστες στιγμές και το πιο σημαντικό ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε εδώ.
Με αυτούς τους παλιούς αγαπητούς μου φίλους νιώσαμε oτι ακόμα και σήμερα , ύστερα από τόσο καιρό, επικοινωνούμε μεταξύ μας πριν μιλήσουμε, μ΄ένα βλέμμα, ένα μορφασμό. Καταλαβαινόμαστε...

Πόσο λίγο "καταλαβαίνουν" στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι ! Πόσο λίγο προσπαθούν να "καταλάβουν"! Πόση ψευτιά, πόση ρηχότητα, πόση υποκρισία, πόση μικροπρέπεια ! Ευτέλεια, ξέφτισμα των πάντων. Και πόσο εύκολες οι δικαιολογίες, πόσο φτηνές , με τι υπεροψία και εγωισμό αραδιάζονται !
Πόσο έχει παραποιηθεί και εξατομικευθεί η έννοια της ζωής ! Και πόσο εγωιστικά και μονοδιάστατα αξιολογεί και επιλέγει ο καθένας μας τι σημαίνει ζωή, πως θα τη ζήσουμε!
Δικαίωμα του καθενός αυτό, αναμφίβολα..