ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ...

Την αγαπάμε την Αθήνα μας. Μας ταλαιπωρεί καμιά φορά, αλλά εμείς τη λατρεύουμε. Εδώ ζούμε τη καθημερινότητά μας, άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε πάλι δύσκολα.
Είναι χιλιοτραγουδισμένη η πόλη μας, είναι ερωτική, νοσταλγική.
Βέβαια γκρινιάζουμε κιόλας. Γιατί τη θέλουμε την Αθήνα μας πιο πράσινη, πιο καθαρή, πιο φιλική.
Έτσι, αφορμή για την ανάρτηση αυτή ήταν ένα άρθρο στη κυριακάτικη Καθημερινή (28.09.08)με τίτλο « Νοσταλγώντας την καινούργια Αθήνα».
Κάτοικοι διαφόρων συνοικιών των Αθηνών μίλησαν για τις δικές τους περιοχές.

Ξεχώρισα το κείμενο του ποιητή Χριστόφορου Λιοντάκη για τα Εξάρχεια με τίτλο «Η πολυφωνία θέλει φαντασία».

Κι αυτό γιατί η γραφική αυτή περιοχή της πόλης μνημονεύεται από το τύπο και τα ΜΜΕ μόνο για τις συμπλοκές των κουκουλοφόρων με την Αστυνομία, αδικώντας έτσι κάθε τι άλλο που προσφέρουν τα Εξάρχεια.
Ιδού λοιπόν το άρθρο του κ. Λιοντάκη.

«Εξάρχεια: το μήλον της έριδος των ΜΜΕ και ιδιαίτερα των καναλιών. «Τα Εξάρχεια καίγονται» ο προσφιλής τίτλος τους. Το θέμα πουλά και προσφέρεται για εντυπωσιασμό και παραπλάνηση. Εξάρχεια, το πιο ετερόκλητο ψηφιδωτό στο κέντρο της Αθήνας: φοιτητές, πρεζόνια, βαποράκια, μετανάστες, αρνητές της εξουσίας και νομοταγείς πολίτες.

Ένα ετερόκλητο πλήθος που συγχωνεύεται με θαυμαστό τρόπο στη λαϊκή της Καλλινδρομίου τα Σάββατα.

Η ανθρωπογεωγραφία της περιοχής άλλαξε άρδην όταν οι ιδιοκτήτες των νεοκλασικών τα εγκατέλειψαν για να εγκατασταθούν στα βόρεια και νότια προάστια. Τα περισσότερα νεοκλασικά δόθηκαν αντιπαροχή και κατεδαφίσθηκαν. Κατεδαφίζονται μέχρι και σήμερα με τις ευλογίες του Κεντρικού Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων. Όσα απέμειναν μετατράπηκαν σε κέντρα διασκέδασης ,που κάνουν δύσκολη τη ζωή των κατοίκων, καθώς οι καταστηματάρχες ενδιαφέρονται μόνο για τα κέρδη τους. Μια ιστορική αθηναϊκή συνοικία που σφύζει από ζωή και ασφυκτιά από έλλειψη υποδομών. Δρόμοι λεροί. Πεζοδρόμια που χρειάζονται γνώσεις μπαλέτου για να περπατήσεις. Πεζόδρομοι –παρκινγκ, γεμάτοι τραπέζια, καρέκλες και εποχούμενα. Γκραφιτι και συνθήματα στους τοίχους που εντυπωσιάζουν με την ευρηματικότητά τους , προκαλώντας επιδοκιμασίες ή αποδοκιμασίες . Καυσαέρια, δακρυγόνα και νεραντζιές που όταν ανθίζουν την άνοιξη τα κατατροπώνουν με το άρωμά τους. Μια περίεργη γοητεία παντού.

Ο Λόφος του Στρέφη και η πλατεία που ο δήμος και οι αρμόδιοι φορείς δεν κατάφεραν ποτέ να αξιοποιήσουν. Πολλά στοιχειώνουν τα Εξάρχεια: το Πολυτεχνείο, η Μπουμπουλίνας, η μπλε πολυκατοικία, τα παλιά θερινά σινεμά, το νεοκλασικό του Λόγγου, γωνία Μπενάκη και Αραχώβης, παλιά ζαχαροπλαστεία, ταβερνάκια, στέκια. Μνήμες παλιές και πρόσφατες: Λαπαθιώτης, Γιώργος Ιωάννου, Ξαρχάκος, Κούνδουρος, Νίκος Μπαλής, Νικόλας Άσιμος, Άγγελος Ελεφάντης.

Τυπογραφεία, θέατρα, βιβλιοπωλεία, φροντιστήρια, κέντρα απεξάρτησης, αναψυχής και διασκέδασης, πολυκατοικίες και ελάχιστα νεοκλασικά, που κατοικούνται ακόμα.

Μια πολυφωνία που θα μπορούσε να είναι αρμονική αν υπήρχε φαντασία, όχι μόνο στην εξουσία αλλά και στους πολίτες.»


Τι κρίμα αλήθεια, μια τόσο όμορφη περιοχή που σιγά σιγά χάνεται…

ΜΟΥΣΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ Νο 2....

ROADMASTER , να η συμμετοχή μου στο μοσικό παιχνίδι Νο 2.




....θα άλλαζα τόσα πολλά χρώματα στην ιδια μου τη ζωή....




...πόσο δύσκολο είναι να βρούμε στα υπόγεια αυτό που ζητάμε και να αρκεστούμε σ΄αυτό....

Η ΘΗΛΙΑ

Πετάχτηκα τρομαγμένος. Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι μου με το ένα χέρι κρατώντας το λαιμό

μου.

Είχα δει ένα φρικαλέο όνειρο, ένας βρόχος, μια θηλιά να μου σφίγγει το λαιμό, να πνίγομαι.
Δυσκολεύτηκα λίγο , αλλά κάποια στιγμή με ξαναπήρε ο ύπνος, ευτυχώς δίχως … αγχόνες.
Το πρωί σκεφτόμουν τι μπορούσε να σημαίνει το όνειρο αυτό. Όχι , δεν έχω την ικανότητα να ερμηνεύω τα όνειρα, απλά ξανάφερνα στο μυαλό μου εκείνη τη φοβερή σκηνή.

Η θηλιά ! Να ήταν άραγε η απεικόνιση της καθημερινότητάς μας, αυτό το πνίξιμο που νιώθουμε προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας, ο αγώνας μας για επιβίωση ; Μήπως ήταν υπόδειξη για πνίξιμο, με δημοκρατικούς τρόπους φυσικά, ορισμένων πολιτικών μας που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ηθικής, φιλότιμου, αξιοπρέπειας ;

Ο αθεράπευτος ρομαντισμός μου – πως αλήθεια πήγε εκεί το μυαλό μου- με έφερε αντιμέτωπο με τον …. έρωτα !
Ναι, η θηλιά στον έρωτα !! Που κολλάει αυτό τώρα ;

Ε ίναι πολλοί που θεωρούν τον έρωτα μια δέσμευση, οτι θα εγκλωβιστούν σε μια στενωπό, τον φοβούνται τον έρωτα, τον αποφεύγουν. Θεωρούν οτι θα πνίγονται με μια θηλιά να τους σφίγγει.

Δεν είναι όμως έτσι.

Όταν δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, θέλουν να τα μοιράζονται όλα, χρόνο, χώρο, σκέψεις, προβληματισμούς, χαρές και λύπες. Σχεδόν ασυναίσθητα, κάποιες στιγμές ζητούν ίσως κάτι παραπάνω , κάτι πιο ιδιαίτερο, μοναδικό ή ακόμα και αποκλειστικό.
Δεν νιώθουν ότι ο ένας περνάει θηλιά στον άλλο, γιατί όταν γεύονται τον αληθινό έρωτα ,δεν τους πνίγουν τα «θέλω» του ενός από τον άλλο. Τα θεωρούν φυσικά, τα προσφέρουν, τα απολαμβάνουν, τα χαίρονται.
Μόνον όταν σβήσει ο έρωτας του ενός, τότε νιώθει ότι όλα αυτά τον πνίγουν και τα αντιλαμβάνεται σαν θηλιά στο λαιμό του.

Βέβαια τον έρωτα τον νιώθει, τον προσφέρει και τον δέχεται ο καθένας με το δικό του τρόπο. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του ατόμου.
Π.χ. υπάρχουν αυτοί που έχουν απλοποιήσει τα πάντα. Έχουν «αφαιρέσει» από την έννοια του έρωτα, του σέχ, της ηθικής ,της πίστης, κάθε συναίσθημα.
Σπαταλούν, σκορπώντας βορά σε κάθε ευκαιρία, όλες αυτές τις μοναδικότητες, τις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν, που συνιστούν τις παραπάνω έννοιες και αποτελούν την πεμπτουσία τους, αντί να τις διαφυλάξουν και να τις προσφέρουν απλόχερα εκεί που αξίζει.
Αυτή η «απλοποίηση» τα βάζει όλα σένα μίξερ και γίνονται ένα ανούσιο, ευτελές ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτοί είναι οι νταήδες της ζωής γιατί νομίζουν ότι έχουν πιάσει το νόημά της, ενώ περιφέρονται άστοχα όπου τύχει. Απλά ζουν και "ερωτεύονται" (;) επιφανειακά, ξώφαλτσα, άσκοπα, εγκλωβισμένοι στη «φιλοσοφία» τους.

Γιατί αυτός που ΖΕΙ, αυτός που ερωρεύεται πραγματικά , ζει και ερωτεύεται με τη ΨΥΧΗ οδηγό του. Γιατί απλά, απλούστατα , είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ.

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ....

Όχι, δε θέλω να σας φανεί ότι περιαυτολογώ. Θα είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής. Η σκέψη για την ανάρτηση αυτή ήρθε στο νου μου σε μια άσχημη ψυχολογικά στιγμή για μένα , σε μια στιγμή εσωστρέφειας. Έτσι λοιπόν, για τη... διευκόλυνση και μόνο της…ροής του κειμένου, για πιο στρωτό γράψιμο, επιτρέψτε μου να ταυτίσω τον εαυτό μου με αυτή τη τάξη των ευαίσθητων ανθρώπων.

Γιατί για αυτούς θα γράψω.
Έτσι κι αλλιώς λέμε ότι εδώ στο μπλογκάρισμα γράφουμε τις σκέψεις ελεύθερα, βγάζουμε τα εσώψυχά μας έτσι όπως τα νιώθουμε, με τις λέξεις και τον τρόπο που θέλουμε, δίχως φόβο , ε , εντάξει καμιά φορά με πάθος. Και με ενθαρρύνει το γεγονός ότι βλέπω και σε πολλές άλλες αναρτήσεις να κυριαρχούν η ευαισθησία, τα συναισθήματα, η τρυφερότητα , η ανθρωπιά.
Σύμφωνοι λοιπόν , είμαστε ευαίσθητοι. Συγκινιόμαστε εύκολα, τα παίρνουμε όλα μέσα μας, λυγίζουμε, υποφέρουμε, ενίνοτε δακρύζουμε . Μας αρέσει να αγναντεύουμε τη θάλασσα, μας αρέσουν τα δειλινά του φθινοπώρου όταν σένα κατακόκκινο ορίζοντα χάνεται ο ήλιος, , μας αρέσει το φεγγάρι. Μας αρέσουν τα όνειρα γιατί μας αρέσει να ονειρευόμαστε.
Τέλος πάντων, όπως ο καθένας νιώθει τις ευαισθησίες του. Ίσως πάλι, κάποιοι να γελούν με όλα αυτά. Δικαίωμα τους.
Σ΄ολη τη διαδρομή της ζωής μας, στην οικογένεια, στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στην επαγγελματική μας καριέρα, σε όλα αυτά τα στάδια, προστίθεται μέσα μας και ένα κομμάτι διαμορφώνοντας το χαρακτήρα μας.
Δε ξέρω όμως πως και πότε γινόμαστε σκλάβοι των συναισθημάτων μας. Γιατί δε θεωρώ ότι απλά ένα περιστατικό, ένα κάποιο γεγονός μας κάνει ξάφνου μόνιμα ευαίσθητους.

Εκείνο που πραγματικά με βασανίζει έντονα είναι εάν τη σημερινή εποχή η ευαισθησία είναι ένα χάρισμα ή καταστροφικό ελάττωμα, ένα ολέθριο μειονέκτημα.
Αγρια η εποχή μας, ανταγωνιστική η κοινωνία μας , κακίες, σκληρότητα , απανθρωπιά είναι τα γνωρίσματα της εποχής. Η καθημερινότητα θέλει αντοχές όχι αδυναμίες, επιμονή πάσει θυσία όχι υποχωρήσεις, αντιμετωπίζουμε έναν έντονο αρνητισμό όχι θετική θέση.

Κι εσύ ευαίσθητε φίλε μου δίνεσαι, αδειάζεις, προσφέρεις, υποφέρεις, δε περιμένεις ανταλλάγματα, απλά και ειλικρινά αυτός είσαι, έτσι νιώθεις, έτσι κάνεις.
Και μετά ;;

Όταν στραφείς μέσα σου, όταν αναλογισθείς τον τρόπο που εσύ φέρθηκες και ένιωσες, όταν αυτό που αντίκρισες είναι η αδιαφορία, η απόρριψη, ίσως και η προδοσία….
Όταν δεις αυτό που πίστεψες να γκρεμίζεται, όταν έχεις δώσει τη ψυχή σου, έχεις αφοσιωθεί σε κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή σου και εισπράττεις την εγκατάλειψη…..
Ο προβληματισμός μου παραμένει. Και το χειρότερο είναι να παραμένεις ευαίσθητος, δίνοντας τις παρανοϊκές μονομαχίες του Δον Κιχώτη. Γιατί η ευθυκρισία και το προσγειωμένο μυαλό ενός Σάντσο Πάντσα δε βλέπω να μας συνεφέρνει.

ΜΟΝΟΣ...

Συχνά τα βράδια μ΄αρέσει να αποτραβιέμαι σε ένα από τα απλά αγαπημένα μου καφέ, μ΄ένα ποτήρι κρασί, μόνος, να βυθίζομαι στις σκέψεις μου.
Δε θέλω παρέες, δε θέλω να με διακόψουν. Είναι οι στιγμές της ηθελημένης μοναξιάς μου.
Αναπολώ κάποιες περιόδους, περιστατικά, κάποιες στιγμές της ζωής μου. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν τότε.... εάν...
Σκέφτομαι τα λάθη μου, τις αποφάσεις που κάποτε πήρα. Και τι περίεργο, εκείνες τις στιγμές της απομόνωσης δε κάνω όνειρα. Μια αναδρομή κάνω.
Είναι οι απόλυτα δικές μου ώρες που δε θέλω να τις μοιραστώ με κανέναν.
Συχνά με κατακλύζουν οι αναμνήσεις. Άλλες ευχάριστες, άλλες οδυνηρές. Τι σημασία έχει, έζησα, αυτό δεν είναι το σημαντικό ;;

Όχι ,δε φεύγω από τη πραγματικότητα, από τα συνήθη καθημερινά. Ένα ταξίδι κάνω, έτσι όπως το θέλω, όπου θέλω, με ξεναγό εμένα. Πάω εκεί που θέλω εγώ, να ξαναδώ αυτά που θέλω εγώ, είτε είναι έτσι όπως τα επιθυμούσα είτε όχι.

ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΙΑ ΠΟΡΝΗ....

« Ξέρεις τι θάθελα ; Να έβρισκα μια γκόμενα να πήγαινα ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό μαζί της» είπε στο φίλο του καθώς έπιναν το καφέ τους σε μια καφετέρια στο κέντρο της Αθήνας.
« Πολύ εύκολο» απάντησε ο φίλος του «πάρε αυτό το τηλέφωνο, είναι ένα γραφείο που θα σου δώσει μια λίστα από πολύ όμορφες κοπέλες να διαλέξεις. Κάτι πληρώνεις, αλλά αξίζει το κόπο. Είναι όλες γυναίκες που κάνουν αυτή τη δουλειά για εκλεκτούς συστημένους πελάτες του γραφείου.»

Ήταν παντρεμένος από έρωτα με τη γυναίκα του. Είχαν αποκτήσει δύο παιδιά και όλα στην αρχή ήταν πολύ όμορφα. Είχε οικονομική άνεση, δεν τους έλειπε τίποτα, ζούσαν ευτυχισμένοι.
Όχι όμως για πολύ. Τελείως αναπάντεχα παρουσιάστηκαν τα πρώτα σύννεφα ύστερα από τέσσερα χρόνια. Η γυναίκα του άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα, γινόταν όλο και πιο απόμακρη.
Την αγαπούσε, τη φρόντιζε, της παραστάθηκε στη δουλειά της, ήλπιζε ότι τα πράγματα θα έφτιαχναν. Μάταια. Ήταν ακόμα πολύ νέος, θα μπορούσε να πάρει διαζύγιο, να φτιάξει τη ζωή του. Δισταγμοί, ανεκπλήρωτες ελπίδες.
Η ζωή του είχε αρχίσει να γίνεται μαρτύριο. Δεν είχε πια σύζυγο, γυναίκα, οικογένεια.
Ήθελε τουλάχιστον ν΄αλλάξει κάτι στο τρόπο που ζούσε.
Εκείνο το απόγευμα με το φίλο του ήταν τελικά σημαδιακό.

Τηλεφώνησε στο γραφείο, πήγε να συζητήσει και έφυγε με μια λίστα τεσσάρων γυναικών με τα τηλέφωνά τους.

Πήρε τη πρώτη τηλέφωνο. Της έδωσε το νούμερο δωματίου σε πολυτελές ξενοδοχείο της Αθήνας και εκείνο το απόγευμα τη περίμενε όλος αγωνία για το τι θα αντίκριζε.

Φορούσε ένα ανοιξιάτικο κίτρινο σύνολο. Ήταν ψηλή, ένα υπέροχο σώμα με απόλυτες αναλογίες. Καστανά μακριά μαλλιά, μάτια ολοζώντανα, σαρκώδη χείλια και χέρια με λεπτά μακριά δάκτυλα.
Τον κοίταξε ναζιάρικα, του είπε πόσο της άρεσε η κολόνια του, ήπιαν κάτι συζητώντας διάφορα ασήμαντα θέματα και μετά… στο κρεβάτι. Έμεινε μαζί του πάνω από τρείς ώρες. Είπαν να ξαναβρεθούν σε λίγες μέρες.

Έτσι άρχισε για εκείνον μια τελείως διαφορετική ζωή. Βλέπονταν όλο και πιο συχνά. Τη φρόντιζε, έβγαιναν έξω μέχρι αργά το βράδυ, ξενυχτούσαν σε ταβέρνες, μπαρ, κέντρα. Παντού μαζί.
Κάποια στιγμή του είπε ότι περνάει θαυμάσια μαζί του, δε θέλει να του παίρνει πλέον χρήματα.
Το είχε ήδη καταλάβει. Τον είχε κάνει δικό της. Ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί της.

Της το είπε. Της είπε ότι την αγαπάει, ότι θέλει να ζούνε μαζί όσο το δυνατόν περισσότερο.
Τι θα γινόταν όμως με τη "δουλειά " της ; Γιατί φυσικά το ήξερε ότι εκείνη θα έκανε έρωτα και με άλλους εκλεκτούς πελάτες του γραφείου.
Πως θα το ανεχόταν εκείνος αυτό ; Πως ήταν δυνατόν να τη φαντάζεται παραδομένη στην αγκαλιά και τα καπρίτσια του κάθε πελάτη της ;
Το συζήτησε μαζί της. Προσπάθησε να τον πείσει ότι αυτό που έκανε ήταν απλά μια «δουλειά», δεν είχε καμιά άλλη έννοια, έδινε το κορμί της, ποτέ τη ψυχή της.
Τη ρώτησε εάν εκείνη τον αγαπάει. «Με το δικό μου τρόπο» του απαντούσε.

Ποιος ήταν αυτός ο τρόπος λοιπόν ; Εκείνος να μη μπορεί να ζήσει πλέον χωρίς εκείνη και αυτή να παραδίδεται και σε άλλους !! Σε πόσους, κάθε πότε ;;
Η ζήλεια και η ανασφάλεια τον βασάνιζαν, προσπαθούσε να μην το σκέφτεται.
Έκανε τα πάντα να την αποτραβήξει από αυτή τη ζωή. Πήγαιναν ταξίδια μαζί, διακοπές , Παρίσι, Λονδίνο.
Δεν άντεχε όμως άλλο. Ζούσε ένα καθημερινό μαρτύριο.

Έτσι κάποια στιγμή άρχισαν οι καυγάδες. Έφτασαν στο απροχώρητο. Χώριζαν για λίγο και μετά ξαναβρίσκονταν. Έξη μήνες χώρια, δύο μήνες μαζί.. Και οι δύο το ήθελαν, χαίρονταν όταν ξανασμίγανε, για να ξανακαβγαδίσουν και να ξαναχωρίσουν.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια κράτησαν αυτές οι εναλλαγές.
Κάποια στιγμή εκείνη του είπε ότι βγαίνει τακτικά και με έναν άλλο, θα τον ενοχλούσε αυτό ;;
Αυτό πλέον υπερέβαινε κάθε όριο. Έγινε θηρίο. Προσπάθησε να τον ηρεμήσει.
Βροντώντας τη πόρτα ,έφυγε.
Δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ πια.

Άγνωστο τι απέγινε εκείνη.
Ένα βράδυ τσακισμένος, ψυχικό ράκος, βρέθηκε σ΄ένα σκοτεινό μπάρ. Έπινε συνεχώς. Η σερβιτόρα τον είδε σ΄αυτή τη κατάσταση και αρνήθηκε να του φέρει άλλο ποτό.
Τελείως ασυναίσθητα, πάτησε το νούμερο της στο κινητό του.
«Που βρίσκεσαι» τον ρώτησε ανήσυχη, «είσαι χάλια ,έρχομαι να σε πάρω.»
Αρνήθηκε να της πεί. Παραληρώντας έκλεισε το τηλέφωνο.
Την άλλη μέρα το πρωί του τηλεφώνησε να ρωτήσει εάν είναι καλά. Και του είπε ξανά κάτι που το είχε επαναλάβει πολλές φορές :
«Είσαι πάντα για μένα ένα ανεκτίμητο κομμάτι της ζωής μου».

Αυτό λοιπόν έμεινε από όλη την ιστορία.
Και κάτι ακόμα:
Ο καθένας μπορεί ν΄αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Η αγάπη δε κάνει διακρίσεις.
Η αγάπη έρχεται και φεύγει, κανείς δε ξέρει πότε και πως.

Το σημαντικό είναι να μπορείς να τη νιώσεις, να ξέρεις να τη προσφέρεις,να ξέρεις να τη δεχθείς.

.

Ο ΚΑΦΕΣ ΜΟΥ...

Δεν είμαι μίζερος με το φαγητό μου. Έχω μάθει να τρώω τα πάντα. Αυτό το οφείλω στη μάνα μου. Όταν πιτσιρικάς γκρίνιαζα ότι δε μου άρεσε το φαγητό που είχαμε, δε με κακόμαθε.
" Αυτό έχουμε , εάν θέλεις φάτο, τίποτα άλλο δεν υπάρχει" μου έλεγε κι εγώ τι να κάνω, τότρωγα.
Εντάξει, έχω όμως μια αδυναμία στο καλό, μυρωδάτο καφέ και μάλιστα στον espresso. Τον έχω συνηθίσει, δυο καφεδάκια την ήμερα, ένα το πρωί και ένα το απόγευμα. Σε έσχατη ανάγκη θα πιω άλλο είδος καφέ.

Ξέρετε όμως πολλά στέκια όπου σερβίρουν ένα σωστό , αξιόλογο espresso ;; Γιατί συνήθως αυτό που προσφέρουν είναι ένα μαυροζούμι, δίχως αφρό, σε ξεχειλισμένο φλιτζάνι,που σχεδόν δε μυρίζει καφέ.
Ακόμα και στα ακριβά καφέ ή σ΄αυτά των πολυτελών ξενοδοχείων ο espresso τους είναι άθλιος.
Προσπάθησα πολλές φορές να ερευνήσω γιατί δε μπορούμε να φτιάξουμε ένα σωστό καφέ στη χώρα μας. Τους ίδιους καφέδες, τα ίδια μηχανήματα έχουμε με τους Ιταλούς. Νάναι το νερό ;;
Το αποτέλεσμα είναι άτι σπάνια απολαμβάνω ένα espresso.
Μα ζητάω πολλά φίλοι μου ;;
Αν έχετε την ίδια μανία με μένα ,εάν έχετε ανακαλύψει κάποιο στέκι όπου απολαμβάνετε το καφεδάκι σας, πέστε το και σε μένα. Θα σας ευγνωμονώ.

ΥΓ. Αχ ρε Ιταλία, έχεις τη Ρώμη, τη Βενετία, τη Φλωρεντία, τη Νάπολι, (είχες και τη Κάρλα Μπρούνι αλλά αυτή την έχασες), έχεις πάνω απ΄όλα εκείνο το θεσπέσιο espressaki σου, εκείνο με τις δυο γουλιές, έτσι στα όρθια για δυο λεπτά...
Αλλά τι απόλαυση !!!