ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ

ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΦΑΛΜΑ ΗΤΑΝ Η ΑΙΤΙΑ ΝΑ ΜΗ ΦΑΝΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ MERYL STRIP.
ΣΗΜΕΡΑ ΜΟΛΙΣ ΔΙΟΡΘΩΘΗΚΕ, ΥΣΤΕΡΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΤΗΣ ROADARTIST ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΚΑΝ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩ.

MERYL STRIP....

Την άκουγα χθές βράδυ μέσα στο αυτοκίνητο...

Την εκπληκτική αυτή ηθοποιό να ερμηνεύει το υπέροχο, νοσταλγικό τραγούδι των ΑΒΒΑ, απο τη ταινία ΜΑΜΑ ΜΙΑ. Όσο κιαν οι νέες τεχνολογίες συνέβαλλαν φωνητικά σε αυτό, το αποτέλεμσα είναι θαυμάσιο.

Τα λόγια παρουσιάζονται στα αγγλικά. Θαυμάστε πόσο εκπληκτικά τα ερμηνεύει η ηθοποιός με τις κινήσεις των χεριών και του σώματος, με τις εκφράσεις στο πρόσωπό της, στα μάτια της... όπως όταν του ζητά συγνώμην, πως τρέμει το χέρι της ακουμπισμένο στο πέτρινο άνοιγμα όταν τον αποχαιρετά...Νομίζω οτι πρόκειται για μια μοναδική πραγματικά ερμηνεία.

The winner takes it all...

Playing by the rules, rules must be obeyed...επαναλαμβάνει συνεχώς..

Αλήθεια ,υπάρχουν νικητές στον έρωτα ;;

Άραγε υπάρχουν κανόνες που πρέπει να ακολουθούνται στον έρωτα ;;

ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ....

Δεν είχα υπόψη μου να γράψω αυτό το ποστ. ΄Ένα θεατρικό έργο θα πήγαινα να δω , ύστερα από τη σύσταση της roadartist πριν κάποιες μέρες.
Μας πρότεινε να δούμε το έργο Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ,με τη Ν.Μεντή που παίζεται στο θέατρο Βασιλάκου.
Θυμήθηκε μάλιστα ότι θα πήγαινα σήμερα να δω το έργο και περιμένει τις εντυπώσεις μου.
Επιτρέψτε μου λοιπόν φίλοι μου να αφιερώσω κατεξοχήν το ποστ αυτό στη
ROADARTIST.
Της το οφείλω.

Ένα μικρό θεατράκι με καναπεδάκια δίχως διακριτά χωρίσματα θέσεων στο Κεραμικό.
Ένα όμορφο μπαράκι με τραπεζάκια και αναπαυτικά καθίσματα για να απολαύσεις το καφέ σου.
Σε προδιαθέτει αυτό το ζεστό περιβάλλον.

Συγκλονιστικό το έργο.
Συγκλονιστική η Ν.Μεντή.

Απλή και ευρηματική η σκηνοθεσία. ΄Ένα κρεβάτι και ένα ζευγάρι παπούτσια, νοερά, η γωνιά του συζύγου. ΄Ενας ξύλινος πάγκος, η γωνιά της μάνας. Ένα τσιγάνικο αποκριάτικο φόρεμα, της εγγονής.
Και η Μεντή μόνη, να γεμίζει τη σκηνή.

Έξοχη, απολαυστική, εκφραστική, ζωντανή.
Φοβερές οι στιγμές των ψυχικών εναλλαγών της. Ανοίγει διάπλατα τη ζωή της σε εμάς. Από τη δραματική φυγή της οικογένειάς της από τη Σμύρνη, στο χαμό του συζύγου της, της μάνας, της κόρης ,της εγγονής.

Μια συνεχής εναλλαγή συναισθημάτων από το δράμα στο σαρκασμό, ακόμα και στον αυτοσαρκασμό, από το χιούμορ στην ειρωνεία, να αποτυπώνονται όλα στις εκφράσεις του προσώπου της Μεντή και στις κινήσεις της.
Απολαυστικές οι στιγμές που περιγράφει το πάθος της για τη πόκα που την οδηγούσε να πουλά τα πάντα για να έχει χρήματα να παίζει.
Aπολαυστική όταν περιγράφει τη συνομιλία με τη κόρη της θέλοντας να την πείσει ότι αφού το τραπεζάκι είναι αντίκα, είναι άχρηστο, προκειμένου να το πουλήσει κιαυτό !

Και εξιστορώντας τους σταθμούς της ζωής της να περιγράφει όλες εκείνες τις ψυχικές της διαθέσεις και περιστατικά που την οδηγούσαν στο γράψιμο, πρώτα με τη ψυχή και μετά με το χέρι όπως έλεγε, ενώ ακούγαμε τους μελοποιημένους στίχους της.

Δε θάθελα να γράψω κάτι παραπάνω, νιώθω τα λόγια μου λειψά.
Καθόμουν στη πρώτη σειρά. ‘Όρθιος όπως όλοι μας, φώναζα ασυγκράτητος μπράβο στη Μεντή, έτσι αυθόρμητα…

Το ίδιο αυθόρμητα και ειλικρινά θέλω να πω :
Σ΄ευχαριστώ καλή μου ROADARTISΤ.
Σ΄ευγνωμονώ Ν.ΜΕΝΤΗ.

ΟΙ ΑΜΟΙΡΟΙ....

H ιστορία που ακολουθεί δεν είναι ευχάριστη. Είναι η προσπάθεια επιβίωσης, η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, η περιπέτεια, με πιθανότητα τελικά την απώλεια της ίδιας της ζωής.
Αφορά τους μετανάστες. Κάθε περίπτωση και μια τραγική ιστορία.

Την ιστορία αυτή δημοσιεύεται στη Καθημερινή της 7.11.08 και το ρεπορτάζ είναι της Μαρίας Δεληθανάση. Σας τη παραθέτω.

« Χριστιανικοί ψαλμοί σε ώτα μουσουλμανικά και μουσουλμανικά σιγοψυθιρίσματα και ύμνοι από χείλη γεμάτα ευγνωμοσύνη μέσα σε ορθόδοξο ελληνικό ναό. Μέσα στην εκκλησία του νεκροταφείου της Λέρου, δεκαπέντε πρόσφυγες από το Ιράκ προσεύχονται για τη μετάβαση μιας ομοεθνούς τους στο άλλο κόσμο. Παρασύρονται στη κατάνυξη της νεκρώσιμης ακολουθίας. Ο Μητροπολίτης Καλύμνου, Λέρου και Αστυπάλαιας Παΐσιος , με έργο φιλανθρωπικό και αγάπη για τον «άλλο», έδωσε την άδεια για μία ταφή κανονική, κατά τα ειωθότα. Όταν σου έχουν στερήσει την αξιοπρέπεια στη ζωή, δικαιούσαι τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή θάνατο….
΄Ένα λευκό σεντόνι που απλώθηκε πάνω από το φέρετρο όταν πλέον είχε πάρει τη θέση του στη γη, ήταν το συμπλήρωμα της δικής τους παράδοσης .Η μουσουλμάνα τάφηκε σε νεκροταφείο χριστιανικό και η οικογένεια ένιωσε την ευγνωμοσύνη για το Μητροπολίτη και τους άλλους που βοήθησαν να απλώνεται σαν λουλούδι, να μοσχομυρίζει σαν γιασεμί.
Η νεφροπαθής γιαγιά πέθανε δύο 24ωρα μετά τη διακομιδή της στο νοσοκομείο Καλύμνου από το νοσοκομείο Λέρου. Μέσα στο νοσοκομείο δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον, αρνιόταν να ζήσει. Τραβούσε τους ορούς με μένος. Τρείς ημέρες νωρίτερα είχε δει το εγγόνι της να χάνεται μέσα στη θάλασσα. Μετά το χαμό του δε ξαναμίλησε. Ούτε στα παιδιά της ούτε στα εγγόνια της .Ο γιός της ,η νύφη της, τα άλλα τρία εγγόνια της είχαν καταφέρει να φθάσουν στη στεριά ζωντανά. ένα βρέφος που θήλαζε τη μητέρα, ένα δύο ετών και το μεγαλύτερο τριών χρόνων.
Τον εγγονό της που χάθηκε τον έλεγαν Νταλμάρ και ήταν έξι χρόνων.
Κι όπως γράφτηκε ως επικήδειο για το χαμένο στη θάλασσα παιδί…..βρέθηκε σε ένα σαπιοκάραβο μαζί με άλλους σαράντα έξι ξεριζωμένους από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Μέσα στο «φορτίο» ήταν δεκαπέντε βρέφη και μικρά παιδιά. Είχε ανέμους, αλλά η «επιχείρηση» έπρεπε να προχωρήσει κανονικά. Χιλιάδες περιμένουν απέναντι. Μεγάλα τα κέρδη…. Το σκάφος βούλιαξε στη θάλασσα. Το εξάχρονο αγόρι δε τα κατάφερε. Η μάνα του έσφιγγε στην αγκαλιά της το πέντε μηνών αδελφάκι του. Ο πατέρας του το άλλο δίχρονο… Η μάνα κάθεται βρεγμένη σφίγγοντας το μωρό της. Δε θρηνεί, δε νιώθει κρύο. Το αδάκρυτο βλέμμα της τρομάζει. Είναι πέρα από το πόνο της απώλειας, πέρα από την απελπισία. Ο πατέρας με δάκρυα στα μάτια της αποσπά το μωρό από τα χέρια. Προσπαθεί να το ντύσει με στεγνά ρούχα ,να το τυλίξει σε μια κουβέρτα ,να το ζεστάνει. Οι άλλες μανάδες ντύνουν, ζεσταίνουν τα παιδιά τους. Δεν έχουν ώρα για συμπόνια. Τα μάτια τους έχουν δει τόσους θανάτους. Τ΄ αυτιά τους έχουν ακούσει τόσους θρήνους.»

Πολλά μπορεί να διαπιστώσει κανείς από αυτή τη τραγική ιστορία.
Και πρώτα πρώτα, τη πρωτοβουλία και αποφασιστική στάση του Μητροπολίτη να επιτρέψει να κηδευτεί η θανούσα μουσουλμάνα μέσα σε χριστιανική εκκλησία και να ταφεί σε χριστιανικό νεκροταφείο. Μια απόφαση που δείχνει τον απεγκλωβισμό του ιερέα από τα πολύ σφιχτά χριστιανικά λειτουργικά όρια, μια απόφαση που και θάρρος δείχνει και ανθρωπιά . Υπάρχουν λοιπόν ανοιχτά μυαλά ακόμα και στην Εκκλησία που ξεφεύγουν από προκαταλήψεις και δισταγμούς.
Και μετά, παρά το γεγονός ότι το θέμα και η περίθαλψη των μεταναστών αποτελεί κρατική μέριμνα, η ιδιωτική πρωτοβουλία και ευαισθησία προσφέρει πολλά μέσω των διαφόρων Οργανώσεων που ασχολούνται με τα προβλήματα περίθαλψης και υποδοχής των μεταναστών. Δε θυμάμαι σε πια περιοχή, σε κάποιο νησί νομίζω, ιδιοκτήτης ξενοδοχείου το διέθεσε για τη φιλοξενία μεταναστών.

Εκείνο που είναι τραγικό, είναι η συνεχής λαθραία είσοδος στη χώρα μας μεταναστών που έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Ως συνήθως το πρόβλημα αυτό μας βρήκε απροετοίμαστους, δίχως συγκεκριμένη μεταναστευτική πολιτική. Ανοίξαμε τις πόρτες, άλλοι τις παραβίασαν και τώρα το θέμα είναι πλέον εκτός έλεγχου . Δε ξέρουμε πόσους μετανάστες μπορούμε να απορροφήσουμε και όταν έρχονται κατά κύματα, τους στοιβάζουμε σε αισχρά κτίρια σα ζώα.
Και είναι τραγικό διότι υπάρχουν και μωρά παιδιά.

Συγκινούν οι ιστορίες των άμοιρων αυτών ανθρώπων που κινδυνεύουν τη ζωή τους και πληρώνουν μεγάλα ποσά για μια καλύτερη ζωή στα ξένα.
Αλλά ίσως πιο ουσιώδες και παρήγορο είναι το γεγονός ότι τελικά η ανθρωπιά και η ευαισθησία διατηρείται στη χώρα μας και εκδηλώνεται απλόχερα και έμπρακτα όταν χρειασθεί.

Ο ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ....

Το δωμάτιο μύριζε ναφθαλίνη, έβγαζα τα χειμωνιάτικα ρούχα να τα …αερίσω, έτοιμος για την έναρξη χαμηλών βαρομετρικών συνθηκών. Ξάφνου, νάσου κάτι μέρες καλοκαιριάτικες, μαγευτικές, ηλιόλουστες να διαλύουν κάθε χειμερινή σκέψη και διάθεση. Πουκαμισάκι και φτάνει.
Μόνο αυτή η άχρηστη αλλαγή της ώρας μίκρυνε τη μέρα και τη φωτεινότητα της.
Τα τιμολόγια της ΔΕΗ θα ωφεληθούν. Δε πειράζει όμως, ζημίες έχει η άμοιρη, κιας έχει ….επιτυχημένο manager από τον ιδιωτικό τομέα.

Με αυτές τις μέρες δε σου κάνει κέφι να κλειστείς σπίτι ακόμα και όταν στη ΝΕΤ παίζει αυτή η ομαδάρα ο Παναθηναϊκός με προπονητή επίσης επιτυχημένο και ακριβοπληρωμένους βραζιλιάνους παικταράδες. Και μπορεί μεν να παίζουν…ξυλίκι ,αλλά τουλάχιστον στα αποδυτήρια οι δημοκρατικές διαδικασίες βρίσκονται στο απόγειο τους, με τον …επιτυχημένο προπονητή να ρωτά τους παίκτες εάν τον… θέλουν!
Τελικά, πως προσδιορίζεται το «επιτυχημένος» στη χώρα μας.;;

Ένα άλλο θέμα που προκαλεί ανησυχία είναι τι θα κάνει ο τέως κυβερνητικός εκπρόσωπος . Σε ποιο σπίτι θα μείνει ; Θα διατηρήσει εκείνο το κρυόκωλο ύφος του ;

Όσο για την οικονομία μας ; Σταθείτε, η οικονομική κρίση δε μας άγγιξε ακόμα. Είμαι όμως απόλυτα αισιόδοξος ότι οι οικονομική μας εγκέφαλοι των αρμοδίων Υπουργείων θα πάρουν όπως πάντα, τα κατάλληλα μέτρα, καλά μελετημένα , με σταθερότητα και αποτελεσματικότητα.
Και τώρα αυτές οι διαφωνίες που λέγονται ότι υπάρχουν μεταξύ Υπουργών για την οικονομική πολιτική που θα πρέπει να εφαρμοσθεί στη περίοδο της κρίσης, μα αυτό δεν είναι δα τίποτα κακό, ψάχνουν να βρουν τα καλύτερα μέτρα για να μας ανακουφίσουν. Είναι αυτό που λένε « ρίξτε στο τραπέζι ιδέες ». Προσοχή μόνο μη σας πέσει καμία κάτω και πάει χαμένη.

Όσο για το Βατοπέδι, προχωρεί η Εξεταστική ,εργάζονται νυχθημερόν να βρεθούν οι ένοχοι που για να σώσουν τις ψυχές τους, όχι τίποτα άλλο ,έκαναν τις ανταλλαγές των ….χωραφιών τους και όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις όπου όλα αποκαλύφθηκαν ,θα τιμωρηθούν αυστηρότατα.

Μα τώρα το μ΄έπιασε και έγινα ξαφνικά τόσο αισιόδοξος. Εγώ πάντοτε έβλεπα το ποτήρι μισοάδειο, εάν θέλετε και τη…μετρική απεικόνιση της απαισιοδοξίας μου.
Μια φορά μόνο διαβάστηκε στη τάξη του σχολείου μου μια έκθεσή μου σαν η καλύτερη της εβδομάδας . Γιατί ; Ο δάσκαλός μου σημείωσε από κάτω :
« Γιατί βρε παιδί μου τέτοιος πεσιμισμός…»
Σκέτη μαυρίλα θα είχα γράψει.

Αχ ρε δάσκαλε, αν γράφω με το ίδιο απαισιόδοξο τρόπο σήμερα, θα με δικαιολογούσες τώρα.
Γιατί μπορεί να έχουμε τις μέρες αυτές το καλό μας τον καιρό, αλλά κατά τα άλλα, τα καθημερινά, έχουμε το κακό μας τον καιρό που μας τον φέρανε άλλοι.
Τα συζητάμε μεταξύ μας, διαμαρτυρόμαστε, γκρινιάζουμε , βρίζουμε, απογοητευόμαστε.
Θα χαλάσουν όμως κάποια στιγμή οι καλές μας ηλιόλουστες μέρες που μας δίνουν μια αίσθηση ευεξίας και τότε ;;;
Που πάμε μετά , ω Θεέ της Ελλάδας !!