ΑΧ ΒΡΕ ΜΑΝΑ ΤΙ ΜΟΥΚΑΝΕΣ....

Το καταλαβαίνω , έτσι ήταν η εποχή σου, η κοινωνία, η καθημερινότητα. Με εκείνα τα πρότυπα ήθελες να με μεγαλώσεις. Και με αυτά που ένιωθες στη ψυχή σου ότι θα ήταν καλύτερα για μένα.
Εξάλλου, πως θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Είχες ένα αγγελικό πρόσωπο, έβγαζες μια ηρεμία, καλοσύνη, συμπόνια, μια τρυφερότητα, μια γλυκύτητα. Δεν είχες καμιά κακία μέσα σου, ποτέ να πεις κακό λόγο για τον άλλο. Στο χαμόγελό σου, όλο το ψυχικό σου μεγαλείο.

Δυό πράγματα μου τόνιζες πάντοτε και γιαυτά αγωνιούσες : να γίνω καλός άνθρωπος και να προσέχω την υγειά μου.

Να γίνω λοιπόν « άνθρωπος » έντιμος ,ειλικρινής, συμπονετικός, με συναισθήματα και κατανόηση. Ήθελες τόσο πολύ να γίνω γιατρός και με έβαζες να σου υποσχεθώ ότι μιά μέρα την βδομάδα θα φροντίζω δωρεά φτωχά άτομα.
Με σπούδασες στο καλύτερο σχολείο, με έστειλες μετά στην Αγγλία, μόνο που δε σπούδασα ιατρική.
Και όταν τελείωνα εκεί το Πανεπιστήμιο και μου πρόσφεραν αμέσως εργασία, δεμένος και με μια πολύ όμορφη σχέση, εγώ προτίμησα την Ελλαδίτσα.

Όσο για την υγεία μου, αχ καημένη μάνα, υγεία εσύ, ποδόσφαιρο εγώ, να γυρίζω με ματωμένα και μαυρισμένα πόδια, χέρια και γρατζουνισμένα μούτρα από τους καυγάδες.
Αρρώσταινες εσύ περισσότερο μόλις πάθαινα εγώ το παραμικρό.

Και σαν να ήθελες να με πείσεις ότι η υγεία είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον άνθρωπο, το απέδειξες με το δικό σου τραγικό τέλος . Δε πρόλαβα να σε χορτάσω. Σ’ έχασα τόσο μα τόσο νέα, κτυπημένη από την άθλια αρρώστια.
« Τους καλούς τους παίρνει ο Θεός κοντά του » μου έλεγαν για παρηγοριά.

Έκανες πάντα ο,τι μπορούσες για να μου μεταδώσεις τα δικά σου χαρίσματα.
Και δυστυχώς βρε μάνα ,το κατάφερες.

Εσύ έζησες όμως σε άλλο κόσμο, μέσα σε άλλο περιβάλλον, πιο ανθρώπινο. Που να φανταζόσουν πόσο πολύ θα άλλαζαν όλα.
Άραγε, αν ζούσες σήμερα, πάλι « καλό άνθρωπο » θα ήθελες να με κάνεις ;
Γιατί τα όσα χαρίσματα μου μετέδωσες, σήμερα, σ΄αυτή τη κοινωνία, το περιβάλλον, το κόσμο , συχνά αντιμετωπίζουν τη χλεύη, την αδιαφορία των άλλων.
Τίποτα πια δε κατορθώνεις κρατώντας το σταυρό στο χέρι,, δε προχωράς και πολύ έτσι, σημασία δε θα σου δώσουν, θα ξεμείνεις. Που να διακρίνεις ευαισθησίες, συναισθήματα, κατανόηση. Λείπει ο ανθρωπισμός.
Συναντάς μόνο την υποκρισία, τη ψευτιά, τη κακία, την αδιαφορία, τη φτήνια, το δήθεν.

Πόσο δύσκολα είναι σήμερα να καταλάβεις τι είναι ο άλλος. Διστάζεις να δείξεις εμπιστοσύνη, να μοιραστείς ο,τι σε απασχολεί, να ανοίξεις τη ψυχή σου. Η κοινωνία σκληρή και αδιάφορη, ένα ασκέρι. Μονάδες πια ο καθένας μας εκεί μέσα. Διάσπαση. Κοινωνική συνοχή διαλυμένη.
Ζούμε μόνο για το σήμερα, να απολαύουμε μόνο το εφήμερο, αδιάφοροι για το αύριο.

Δεν είναι όμως ο φόβος του άγνωστου τέλους μας, που μας κάνει να ζούμε μέρα με τη μέρα. Έτσι διαμορφώθηκε στην εποχή μας ο τρόπος, η φιλοσοφία αντιμετώπισης της ζωής.

Μάνα, τι να συνεχίσω να σου λέω. Ξέρεις, θα ήσουν τόσο θλιμμένη, απροστάτευτη, θα έσβηνε το γλυκό σου χαμόγελο αν ζούσες σήμερα. Δυσεύρετη η δική σου ψυχική ευγένεια.

Εσύ μ΄έμαθες όπως ένιωθες καλύτερα. Μου μετέδωσες ο,τι πιο όμορφο είχες στη ψυχή σου. Να ξέρεις όμως πόσο βασανίζομαι, πόσο παλεύω, πόσο απογοητεύομαι σήμερα. Αυτά τα χαρίσματα είναι τόσο ανώφελα πια. Κιαν κάτι παρέλειψες να μου μάθεις είναι πώς να αντιστέκομαι στη Μοίρα.

Τώρα, ψάχνουμε ο ένας τον άλλο, να συναντηθούμε στο ίδιο ψυχικό επίπεδο. Προσπαθούμε να διαφυλάξουμε ο,τι νιώθουμε, να προστατευτούμε από εκείνους τους « άλλους», εκείνους που θεωρούν αρρώστια τις ευαισθησίες, τα συναισθήματα, την ανθρωπιά . Εκείνους που δε ξεχωρίζουν τα ανθρώπινα από τα ζωώδη.

Μην ανησυχείς όμως μάνα εκεί που βρίσκεσαι. Σου υπόσχομαι να μην αλλάξω. Εδώ θα είμαι, έτσι όπως με θέλησες. Θ α επιβιώσω.
Κιαν κάποια στιγμή λίγο παρεκκλίνω, αν σε μια στιγμή αδυναμίας λίγο ξεφύγω από όσα με γέμισες, συγχώρα με, θα ξαναγυρίσω γρήγορα στον εαυτό μου, αυτός που είμαι, έτσι όπως είμαι.
Έχε μου εμπιστοσύνη…..

ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ.....

Δεν αρνήθηκα ποτέ να ακούσω οποιοδήποτε είδος μουσικής ,αν και οι προτιμήσεις μου είναι η όπερα, τα ιταλικά τραγούδια και οι μπαλάντες.
Μου αρέσει μια μουσική " μουσική ", μελωδική, τρυφερή, ευαίσθητη.
Πάντοτε όμως για μένα ουσία δεν έχει μόνο η μελωδία, αλλά και οι στοίχοι, τα λόγια.

Υπάρχουν π.χ. λαϊκά τραγούδια που τα λόγια τους είναι μια αφήγηση ζωής και που ταιριασμένα απόλυτα με τις μελωδικές διακυμάνσεις, καταλήγουν μεν σε ένα όμορφο άκουσμα, αλλά και σε μια συναισθηματική φόρτιση.

Από την άλλη μεριά, υπάρχουν εκτελεστές με πολύ όμορφες φωνές και εμφάνιση, που όμως ακολουθούν τη μελωδία και απαγγέλουν τους στοίχους. Απλά τραγουδούν, δεν ερμηνεύουν.
Και επειδή μιλάμε για καλλιτεχνία, πιστεύω ότι η ερμηνεία, δηλαδή η έκφραση, η ευαισθησία, η αισθαντική των στοίχων, είναι εκείνο που κάνει ένα τραγουδιστή να ξεχωρίζει.

Πήγα και άκουσα το Σταμάτη Κραουνάκη. Δεν έχει φωνή ο άνθρωπος, εξαίρετος στιχουργός και συνθέτης είναι. Και όμως με αυτή την ιδιόρρυθμη ,βραχνή του φωνή, όποτε το κάνει, ερμηνεύει στη κυριολεξία τα τραγούδια του και τους προσδίδει την ιδιαιτερότητα που τα ξεχωρίζει.

Απόλαυσα τη βραδιά μου. Έφυγα « γεμάτος».
Ακούστε λοιπόν στο βίντεο ένα υπέροχο τραγούδι, ακούστε μελωδία, στοίχους, ερμηνεία, εκφραστικότητα, κινήσεις των χεριών της Αντωνοπούλου. Τελειότητα, απο κάθε πλευρά.

ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ...
Μουσική- στοίχοι Σταμάτης Κραουνάκης.
Ερμηνεύει η Ρίτα Αντωνοπούλου.

ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΖΩΗΣ ΜΕ...ΓΝΩΣΕΙΣ.

Διάβαζα προ ημερών στο πρόλογο ενός βιβλίου ότι εμείς, σχεδόν αποκλειστικά, διαμορφώνουμε με τις επιλογές μας τη ζωή, της μιας μικρής διάρκειας και μοναδικής ζωής που έχουμε. Ότι για τις επιλογές μας αυτές οι ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ μας προσφέρουν ΓΝΩΣΕΙΣ που εάν τις αξιοποιήσουμε ,θα κατανοήσουμε τον εαυτό μας καλύτερα, θα κάνουμε τα σωστά πράγματα και θα διευρύνουμε το φάσμα των επιλογών μας ,προκειμένου να ζήσουμε τη ζωή που ΘΕΛΟΥΜΕ. Ότι με τις ΓΝΩΣΕΙΣ που αποκτούμε διαμορφώνουμε αξίες που καθοδηγούν τη συμπεριφορά μας ,αξίες όπως η εντιμότητα, η υπευθυνότητα, ο σεβασμός ,η αλληλεγγύη, η αγάπη. Και συνεπώς, όλοι είμαστε αποτέλεσμα των επιλογών μας.

Αν λοιπόν κατάλαβα καλά, με τις «γνώσεις» που αποκτούμε από την επιστημονική μας κατάρτιση, και με την αξιοποίηση των «γνώσεων» αυτών, έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε σωστές επιλογές, με αποτέλεσμα να ζήσουμε καλύτερα. Και εδώ δε πρόκειται για «γνώσεις» που προέρχονται από τις εμπειρίες μας, που πράγματι και μέχρι ενός σημείου, μπορεί να μας βοηθήσουν σε πιο σωστές επιλογές. Με αυτή την έννοια θα συμφωνούσα. Ο συγγραφέας όμως φαίνεται να θεωρεί ότι το επίπεδο μόρφωσης του καθενός, είναι ο σημαντικός παράγοντας για σωστές επιλογές με αποτέλεσμα «να ζήσουμε εμείς τη ζωή μας, αντί να μας ζήσει εκείνη».

Μου φαίνεται αρκετά εκτός πραγματικότητας μια τέτοια άποψη.
Πάντοτε πίστευα ότι πάρα πολλά εξαρτώνται από το χαρακτήρα μας που διαμορφώνεται μέσα από μια ροή «περιόδων»,μέσα στην οικογένεια, μετά στην εφηβική, σχολική και φοιτητική περίοδο.

Όπως πιστεύω ακράδαντα ότι στις οποιεσδήποτε επιλογές και αποφάσεις μας, αποφασιστικό παράγοντα παίζει το περιβάλλον εκείνης της στιγμής που έχει διαμορφωθεί γύρω μας, η ψυχική μας διάθεση και η δυνατότητα ανεπηρέαστης σκέψης, ο απεγκλωβισμός μας από κάθε άλλη παράμετρο.
Πιστεύω ότι το ίδιο άτομο που παίρνει μια απόφαση σημαντική κάτω από τις συγκεκριμένες σημερινές συνθήκες, σε άλλη περίπτωση κάτω από διαφορετικές συνθήκες, η απόφαση του μπορεί να ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη.
Και πέρα από αυτό, δεν κατανοώ τι θα πει «σωστή επιλογή» όταν αυτή λαμβάνεται δίχως να ξέρουμε το τελικό αποτέλεσμα.
Διερωτώμαι ακόμα πόση σταθερότητα μπορεί να έχουν οι αξίες με τις οποίες ταυτίζουμε τον εαυτό μας, αξίες που αποδεχόμαστε να υπηρετήσουμε όπως αυτές που ανέφερα, μέσα στο σημερινό περιβάλλον. Και αυτό γιατί η ζωή είναι σκληρή ,αποτρεπτική, απρόβλεπτη, με μια «μεταβλητή» στη πορεία της.

Να συμφωνήσω ότι οι εμπειρίες που αποκτούμε, καίτοι απόλυτα προσωπικές,
βοηθούν στη λήψη μελετημένων επιλογών και αποφάσεων. Όμως η Μοίρα είναι πάντα εκεί, έτοιμη να παρέμβει απρόσκλητη και συχνά καταστροφική.
Παίρνουμε αποφάσεις με βάση εμπειρίες, πεποιθήσεις, υποχρεώσεις, περιορισμούς , με τη μόρφωση μας να συμβάλει πολύ λίγο στη διαδικασία αυτή.
Ο χαρακτήρας μας αμφιταλαντεύεται συχνά, ξεφεύγει από τις σταθερές του, επηρεάζεται από συναισθήματα που ξεπροβάλλουν με απίστευτη ένταση.
Το περιβάλλον άγριο, συχνά απάνθρωπο, ανταγωνιστικό, αφιλόξενο, ερεθιστικό ή ακόμα και στιγμιαία συμπαθητικό και φιλικό, παίζει το καθοριστικό του ρόλο.
Ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί το «δήθεν» , όπου ο καθένας «πουλάει» αυτό που θέλει από τον εαυτό του, σε μια εποχή ανισορροπίας, σχεδόν τρέλας.
Γνωρίζεις ανθρώπους, που εμπιστεύεσαι, που προσφέρεις το «είναι» σου, που δίνεσαι και αντικρίζεις κάποια στιγμή την αδιαφορία, τη καταχνιά, τον αληθινό «άλλο» και νιώθεις ότι ξεγελάστηκες, σε πρόδωσαν.

Οδηγίες πλοήγησης ,χάρτες με σημειωμένες τις ξέρες, ξάστερους ουρανούς, καθάριες διαδρομές, όροι και προϋποθέσεις να ζήσεις όπως θέλεις τη ζωή σου, δεν υπάρχουν.
Απλά επιλέγουμε και αποφασίζουμε μέσα σε ένα περιβάλλον που μπορεί να φαίνεται ότι είναι «έτσι» .
Απλά πρέπει να επιλέξουμε με μια πυξίδα που μπορεί να δείχνει τα σημεία του ορίζοντα, αλλά …βελόνα είναι.

Χριστούγεννα στο Λονδίνο

Το λατρεύω το Λονδίνο. ΄Εχω πάει αμέτρητες φορές. Έχω τριγυρίσει και έχω επισκεφτεί ο,τι ενδιαφέρον προσφέρει αυτή η πόλη, τα ιστορικά της μνημεία, τα μουσεία, τα πάρκα, τα καταστήματά της, παρακολούθησα θεατρικές παραστάσεις, μιούζικαλ κ.α. Αν εξακολουθώ να τρέχω σε κάθε ευκαιρία εκεί, είναι απλά για να περάσω καλά, να μπω στους ρυθμούς της πόλης, να απολαύσω ένα ποτήρι μπύρα στα περίφημα γραφικά της pub.

Oxford Street

Θεωρώ ότι είναι μια πόλη που προσφέρει απλόχερα τα πάντα, διασκέδαση, καλλιτεχνική και πνευματική ζωή, έχεις πάντα κάτι να κάνεις, κάπου να πας. Είναι μια πόλη που ευχαρίστως θα μπορούσα να ζήσω, εκτός από την Αθήνα.
Και όλα γίνονται πιο ευχάριστα όταν γνωρίσεις καλύτερα αυτό τον φλεγματικό λαό, να καταλάβεις το χαρακτήρα του και τον τρόπο που σκέφτεται τη σημερινή πλέον εποχή.
Φθάνοντας στο αεροδρόμιο του Stansted, συναντάς τη βρετανική τυπικότητα. Ένας ξανθοκόκκινος στρογγυλοπρόσωπος ελεγκτής εξετάζει το διαβατήριο με τη βοήθεια μεγεθυντικού φακού! Πίσω στο τοίχο μια φωτεινή επιγραφή δηλώνει U.K. Border.
Περνάς πλέον τα σύνορα και τίθεσαι υπό τη προστασία και τους νόμους της Αυτής Μεγαλειότητας της Βασιλίσσης!
Ο καιρός πολύ ανεκτός. Συννεφιά αλλά χωρίς στάλα βροχής και θερμοκρασίες γύρω στους 11 βαθμούς.

Βραδάκι στην Oxford Street

Δεκέμβρης μήνας, μήνας γιορτινός και το αδιαχώρητο παντού. Στη κλασσική πλέον Oxford Street γεμάτα τα μαγαζιά, με δυσκολία βαδίζεις στα πεζοδρόμια.
Στο κατάστημα Hamleys με τα αναρίθμητα παιγνίδια, πανζουρλισμός! Απλησίαστα τα ράφια με τα παιδιά μαγνητισμένα να έχουν πέσει επάνω τους και ως συνήθως να τα θέλουν όλα. Μήνας των παιδιών ο Δεκέμβρης !!

Γιορτινές οι βιτρίνες

Εκπτώσεις παντού, από 30%, 50% μέχρι και 70%, ίσως και λόγο της οικονομικής κρίσης. Πάντως τόσο γεμάτα καταστήματα πρώτη φορά βλέπω. Στο ολοκαίνουργιο εμπορικό κέντρο Westfield η πολυκοσμία δεν περιγράφεται. Έξω από το κατάστημα Gucci ουρά 25 μέτρων, με τον αστυνομικό ασφαλείας να επιτρέπει την είσοδο 2-3 ατόμων μόνον όταν έβγαιναν άλλοι τόσοι από το κατάστημα.

Εμπορικό κέντρο Westfield

Ένα μοναδικό μαγαζί είναι το Fortnum and Mason. Έχει κυρίως ο,τι μπορεί να φανταστεί κανείς από γλυκίσματα, μπισκότα, μαρμελάδες, τσάγια. Υπάρχουν δύο εστιατόρια και ένα καφέ όπου ο εξαιρετικός εσπρέσο συνοδεύεται και από ένα μικρό χωνάκι παγωτό με κομμάτια πορτοκαλιού. Οι Άγγλοι έπιναν τσάι, τώρα όμως έμαθαν και φτιάχνουν πολύ καλό εσπρέσο.
Το καταπληκτικό αυτό κατάστημα διαθέτει και δερμάτινα είδη, πλήρες χαρτοπωλείο με υπέροχες εκτυπώσεις, αρωματοπωλείο με ιδιαίτερες κολόνιες, είδη προσωπικής φροντίδας κ.α. Η ουρά για να πληρώσεις περίπου 20 μέτρα με 8 ταμεία στη σειρά.

Fortnum & Mason

Η αγγλική κουζίνα δεν είναι από τα δυνατά σημεία της χώρας αυτής. Θέλησα όμως να φάω το fish and chips, κλασικό βρετανικό πιάτο, που παλιότερα σερβιριζόταν σε …χωνάκι από σελίδα εφημερίδας, με το τυπογραφικό μελάνι να προσδίδει μια ιδιαίτερη γεύση και οσμή. Πήγα συστημένος σε ένα εστιατόριο όπου έφαγα μεν ένα θαυμάσιο ψάρι, σερβιρισμένο με… μεγαλεία όμως και καλοπληρωμένο. Φαίνεται ότι εκμοντερνίστηκε το σερβίρισμα του πιάτου αυτού, χάνοντας τη παλιά του αίγλη !!

Μπορεί να φανεί παράξενο, όμως απολαμβάνω αφάνταστα τα βρετανικά κλασικά μπαρ, τα pubs. Με συναρπάζει η ατμόσφαιρα εκεί, η διακόσμηση, η μπάρα με τη κάβα πίσω της, τα πολλά χερούλια για τη βαρελίσια μπύρα, τα κρεμασμένα ποτήρια. Δε ξέρω, δε μπορώ να περιγράψω το πόσο όμορφα νιώθω μέσα σε ένα τέτοιο μπαρ.
Ένα ποτήρι μπύρα στο χέρι, κουβέντα και εάν πεινάσεις έχει εκεί και πολύ καλό και φθηνό φαγητό. Βέβαια, πέρασα αρκετές ώρες εκεί μέσα, αφού κάθε τόσο και λιγάκι πέφτεις επάνω σε ένα pub, πώς να το αποφύγεις…..

Pub...... η αμαρτία μου!!

Γραφικά τα στενά δρομάκια στο Soho και στη China Town με τα μπαράκια, τα καφέ και τη μυρουδιά της κινέζικης κουζίνας.
Όλη εκείνη η περιοχή γύρω από το Piccadilly, τη Leicester Square πιο δίπλα, με τα σύνορα του Soho, σφύζει από ζωή, με άτομα κάθε λογής και κάθε φυλής γύρω σου.
Είχα τρία χρόνια να πάω στο Λονδίνο, έχω όμως την αίσθηση ότι οι ξένοι που κυκλοφορούσαν στη πόλη ήταν περισσότεροι από κάθε άλλη φορά. Κυρίως Κινέζοι, Άραβες παντού, όχι μόνο στους δρόμους, αλλά και να εργάζονται σαν σερβιτόροι, εμποροϋπάλληλοι, ταμίες, ξενοδοχοϋπάλληλοι.

Πανοραμική η θέα της πόλης που προσφέρει το London Eye. Από μια γυάλινη καμπίνα σε ένα τεράστιο περιστρεφόμενο τροχό και για 30 λεπτά περιστροφής, αντικρίζεις όλο το Λονδίνο με τα αξιοθέατα να ξεχωρίζουν ένα ένα.

Σε μια πόλη των θεάτρων, των μιούζικαλ, των συναυλιών που δε ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις, το παλιό αλλά πολύ καλό μιούζικαλ Το φάντασμα της Όπερας αποδείχθηκε καλή επιλογή.

Το κινέζικο εστιατόριο του Mr.Wing το ήξερα από παλιά. Ένας υπέροχος χώρος σε δύο επίπεδα και όπου το υπόγειο είναι στολισμένο με ενυδρεία σε όλο τον ένα τοίχο, τα τραπεζάκια χωρίζονται με διάφορα εξωτικά φυτά και νερά τρέχουν συνεχώς στους καταρράκτες. Τέτοια διακόσμηση δεν την έχω ξαναδεί. Ενθουσιασμένος ο κινέζος ιδιοκτήτης όταν του έδειξα τη παλιά κάρτα του εστιατορίου που είχα κρατήσει, αν και δεν λειτουργούσε τη μέρα εκείνη το υπόγειο, μου επέτρεψε να κατέβω κάτω, και άναψε όλα τα φώτα για να βγάλω φωτογραφίες. Στο τέλος ήπιαμε και ένα μπουκάλι κρασί μαζί !!

Το εστιατόριο του Mr. Wing

Παραμονή Χριστουγέννων, γεύμα σε ένα από τα μεγάλα ξενοδοχεία της πόλης. Ήταν η μόνη στιγμή που νοστάλγησα την Αθήνα. Όλα τόσο ήρεμα, ομαλά, τυπικά εκεί που ειλικρινά μελαγχόλησα.
Την ημέρα των Χριστουγέννων δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχουν συγκοινωνίες, όλα κλειστά. Σκέτη θλίψη. Απλά κάνεις μια βόλτα στο Ηyde Park.

Δε περιέγραψα αξιοθέατα, μουσεία, μνημεία, γιατί δε πήγα για αυτό το λόγο στο Λονδίνο. Να ξεφύγω πήγα, να ξαναδώ τη πόλη που αγαπώ. Μου έκαναν όμως εντύπωση κάποια πράγματα :
Η πληθώρα των Κινέζων και των Αράβων. Παντού μελαμψά πρόσωπα και μικρά τραβηγμένα ματάκια.
Η κοσμοσυρροή στα καταστήματα και οι μεγάλες εκπτώσεις. Εδώ δεν ισχύει « Ο θάνατος του εμποράκου» αλλά « Ο θάνατος του καταναλωτή» οικονομικά φυσικά!!
Ο φόβος και τρόμος των Βρετανών για την οικονομική κρίση. Προβλέπουν ότι η εθνική τους οικονομία θα υποχωρήσει κατά πέντε χρόνια, περιμένουν ανεργία και κλείσιμο καταστημάτων. Και ο φόβος αυτός εκφράζεται από τα δελτία ειδήσεων και το τύπο σχεδόν καθημερινά.

Πριν 5-6 μέρες γύρισα από το Λονδίνο. Είμαι έτοιμος να ξαναπάω αύριο !!!

2 Ο Ο 9 !!!

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ


ΕΛΠΙΖΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ
ΤΟ 2008, ΕΤΣΙ ;;