Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΠΟΥΤΑΝΑ ΖΩΗ.....

Κάθισα μπρος στο κομπιούτερ μου, σχεδόν ασυναίσθητα. Με κατακλύζουν οι σκέψεις, δε μπορώ να καταλάβω, να εξηγήσω τίποτα. Τρικυμία εν κρανίω. Θέλω να ξεσπάσω, έτσι , δίχως ειρμό, ασυνάρτητα, απλά όπως μου βγαίνουν, όπως μου έρχονται οι λέξεις, δίχως να ψάχνω για τις πιο κατάλληλες. Αυθόρμητα……


Τάχω βάλει με τη ζωή. Αυτή, για την οποία αραδιάζουμε ένα σωρό κλισαρισμένες φράσεις, περιγράφοντάς την με …… βαθύτατα φιλοσοφημένους ορισμούς, « η ζωή είναι μια και μοναδική, η ζωή είναι ωραία, ζήσε το κάθε σήμερα, μη μετανιώνεις για ό,τι έκανες, προχώρα, το ταξίδι αξίζει, κτλ.» για να καταλήξουμε κάποια στιγμή μπρος στο αδιέξοδο, το ανερμήνευτο, το αναπάντεχο, να συνθηκολογήσουμε και να αποδεχτούμε με ένα αναστεναγμό απελπισίας ότι «αυτή είναι η ζωή ». Τέρμα.

Μια πόρνη είναι η ζωή !
Μας παρασύρει σε χαρές και λύπες, στα σημαντικά και στα ασήμαντα, στα ορθά και στα στραβά, στα ανθρώπινα και τα απάνθρωπα, στο ξέφωτο και στο σκοτάδι, σε δρόμους εύκολους και δύσβατους, στο δίκαιο και το άδικο, στην αδιαφορία και στην ευσπλαχνία, στα ύψη και στα βάραθρα. Στο λογικό και στο παράλογο, στην ευτυχία και στη δυστυχία.
Δίχως εξηγήσεις, δίχως αφορμές, δίχως δικαιολογίες. Έτσι ξαφνικά, απρόσμενα, αδιάντροπα.
Αυτό που δεχόμαστε σαν «φυσιολογικό», αναμενόμενο, αυτό το τόσο καλά στεριωμένο, δεν υπάρχει, δεν αντέχει στη ζωή.


«Φυσιολογικό»!!
Οι γονείς μας, τ΄αδέλφια μας, οι απόλυτα δικοί μας άνθρωποι. Το αίμα μας. Δική τους όλη μας η αγάπη, η αφοσίωση, η φροντίδα μας. Φυσιολογικά.
Ζούμε όμως μέσα στη κοινωνία, συναναστροφές, φιλίες, έρωτες, συντροφικότητα, κοινοί αγώνες…….
Και ξάφνου, μέσα σ΄ όλα αυτά, το « γεγονός », κάπου αλλού, αλλά και τόσο πολύ κοντά σου.
Άδικο, αποτρόπαιο, καταδικαστικό. Δίχως αιτία, δίχως λογική.
Κατάρρευση των πάντων, κομμάτια και θρύψαλα όλα. Διάλυση. Πόνος.
Κάπου αλλού όμως, αλλά και τόσο πολύ κοντά σου !


Ανατροπές μέσα σου. Ασφυκτιάς τότε ανάμεσα στα απόλυτα, στα λογικά, στα « μα είναι δυνατόν;» στα φυσιολογικά.
Όχι, δεν αντέχεις. Τα απόλυτα, τα λογικά, τα φυσιολογικά, ανατρέπονται. Παραμερίζεις « το αίμα » σου, ναι, εκεί που προσέφερες όλη σου την αγάπη, την αφοσίωση, τη φροντίδα.
Ξαφνικά νιώθεις ότι όλα αυτά, ακόμα και στον υπέρτατο βαθμό, θέλεις να τα προσφέρεις απλόχερα, αποκλειστικά, « κάπου αλλού, αλλά και τόσο πολύ κοντά σου».


Τα δεσμά του «αίματος» χάνουν σχεδόν τη σημασία τους, την απόλυτη κυριαρχία, δε καθοδηγούν αυτά συμπεριφορές, αγωνίες, συμπαράσταση. Είσαι πλέον εκεί, μόνον εκεί, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία για σένα.
Ανατροπές της ζωής.

Πουτάνα ζωή, δε με ορίζεις εσύ με τα «φυσιολογικά» σου. Δε με παρέσυρες εσύ. Επέλεξα εγώ, θέλησα εγώ, επιμένω εγώ. Και θα συνεχίσω. Δε μπορεί εσύ να με προστάζεις να λειτουργώ όπως εσύ νομίζεις ότι «πρέπει».
Κιαν παραβαίνω κανόνες, συνήθειες, αποδεκτές πρακτικές, τι σημασία έχει; Είναι άραγε αμάρτημα; Παραβαίνω μήπως θείους και ηθικούς νόμους ;


Νάξερες πόσο όμορφα αισθάνομαι, πόση ηρεμία, αγαλλίαση νιώθω μέσα μου γιαυτή την επιλογή μου !
Νάξερες πόσο μου αρέσει η ψυχή μου….

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

ΟΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ....



«Γουίλλυ;»

«Ναι εγώ είμαι. Γύρισα»
Έτσι επιστρέφει στο σπίτι του εκείνο το βράδυ ο περιοδεύων πωλητής Γουίλλυ Λόμαν, ύστερα από μια κουραστική μέρα.
Και με αυτές τις δύο ατάκες στο μυαλό του, ξεκίνησε να γράψει το θεατρικό έργο «Ο θάνατος του εμποράκου» ο Άρθουρ Μίλλερ.


Βλέπετε, το αίμα νερό δε γίνεται και οι περιπέτειες του εμποράκου ζωντάνεψαν μνήμες. Το έργο το είχα ξαναδεί πριν πολλά χρόνια, αλλά τώρα έπαιζε ένας εξαίρετος Θύμιος Καρακατσάνης.
Κάθε χαρακτήρας σ΄αυτό το έργο αναδύεται ολοκληρωμένος και ηχηρός.
Ο Γουίλλυ Λόμαν, ένας ηλικιωμένος εμπορικός πωλητής που τρέχει στις διάφορες πολιτείες , αλλά εκείνα τα «ασταθή» της δουλειάς τον συντρίβουν. Δε μπορεί να το δεχτεί, «δεν είμαι τιποτένιος» κραυγάζει όταν όλα φαίνεται να γκρεμίζονται.
Ο μεγάλος του γιός ο Μπίφ, άψυχος, καταπιεσμένος, αποτυχημένος ,ανίκανος να βγάλει χρήματα, γεμάτος μίσος για το πατέρα του. Ο άλλος γιός, ένας φτηνός γυναικάς.
Η Λίντα, σύζυγος του εμποράκου, γεμάτη φροντίδα για το κουρασμένο άνθρωπό της. Όταν στο τέλος ο Γουίλλυ βρίσκεται πλέον στο περιθώριο και απολύεται από τη δουλεία του, εκείνη απευθύνεται στα παιδιά της, παρακαλώντας τα δείξουν συμπόνια στο πατέρα τους.
« Δεν είπα πως είναι άγιος. Είναι όμως άνθρωπος κι αυτός. Και του συμβαίνει κάτι τρομερό. Χρειάζεται προσοχή. Δε θα τον αφήσουμε να πάει σαν το σκυλί» τους λέει.


Τα όνειρα και η πραγματικότητα συμπλέουν με το παρελθόν και το παρόν και αυτό το «μείγμα» το παρουσιάζει αριστουργηματικά ο Μίλλερ με τους ήρωές του.
Όλα είναι τόσο συνηθισμένα και τόσο καθημερινά…. Ψευδαισθήσεις της ζωής….


Ο Γουίλλυ προσπαθεί να λυτρωθεί από τη δική του αποτυχία, ενθαρρύνοντας το μεγάλο του γιό να φτιάξει τη δική του δουλειά, βέβαιος ότι θα το πετύχει.
«Όχι δέκα χιλιάδες δολάρια, δεκαπέντε θα του ζητήσεις, ούτε ένα λιγότερο. Αν πέσει κάτι κάτω, μη σκύψεις να το σηκώσεις» τον συμβουλεύει όταν πρόκειται να πάει να ζητήσει δανικά. Να είναι εντυπωσιακός, ντυμένος με κουστούμι και γραβάτα για να είναι «αρεστός». Αποτυχία.
Τραγικό το τέλος. Ο Γουίλλυ απογοητευμένος, νιώθοντας πλέον άχρηστος, τελειωμένος, κυνηγά ο ίδιος το τέλος της ζωής του.


Βαρύ το έργο του Μίλλερ. Έφυγα με μαυρισμένη τη ψυχή μου. Και προσπάθησα να συνέλθω σε ταβέρνα των Εξαρχείων με καλή παρέα, μπόλικο κρασί και καλό φαγητό.


Όμως λόγω « εμπορίου», δε μπορώ να μη σκέφτομαι την αγωνία και τη ζημία που υφίστανται οι έμποροι, λόγω της συνεχιζόμενης εδώ και καιρό απεργίας των λιμενεργατών στο Πειραιά.
Λίγες μέρες πριν τις γιορτές, θα έπρεπε τα εμπορεύματα να βρίσκονται στα ράφια και τις βιτρίνες των καταστημάτων. Και όμως για καθαρά στενούς συντεχνιακούς λόγους οι απεργοί
κρατούν μια ολόκληρη αγορά σε ομηρία. Θέλουν να μη χάσουν το χειρισμό λειτουργίας της προβλήτας των κοντέινερς από τα δικά τους χέρια. Να έχουν την αποκλειστική επιλογή της σειράς εκτελωνισμού και παράδοσης των κοντέινερς για εύλογους λόγους και τον καθορισμό υπερωριών που συχνά δεν εκτελούνται.
Ας τα βγάλει τώρα πέρα η κυρία Λούκα που πριν τις εκλογές έβγαινε στα κανάλια και δήλωνε με αυστηρό και υπερήφανο τρόπο ότι η σύμβαση με τους Κινέζους θα αναθεωρηθεί.
Ας διώξουμε λοιπόν και αυτούς, όπως διώξαμε και πολλές άλλες μεγάλες ξένες εταιρίες και μετά να δούμε τι θα κάνουμε με τους ανέργους που θα προκύψουν.


Αφιλόξενη χώρα για επενδύσεις η Ελλάδα , λένε οι Διεθνείς Οργανισμοί Αξιολόγησης. Γραφειοκρατία, διαφθορά, πολυνομία, ξεροκεφαλιά, αυτά χαρακτηρίζουν τη….. προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδύσεων.
Κατά τα άλλα, το να ρητορεύουμε ανοήτως, άλλο τίποτα……