Κυριακή 25 Απριλίου 2010

ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ Η ΙΘΑΚΗ...

Λοιπόν είχε απόλυτα δίκαιο ο Παπανδρέου όταν βροντοφωνούσε ότι «λεφτά υπάρχουν». Τα έχει να μας τα δώσει το ΔΝΤ !!

Έχω αποστασιοποιηθεί από τα κομματικά, δε με εκπροσωπεί πλέον κανένα κόμμα. Γιαυτό δεν αντέχω να ακούω άλλες μαλακιές.
Η περίφημη περίοδος της μεταπολίτευσης τελείωσε οριστικά, αφήνοντας πίσω της μια οικονομική κρίση από την οποία φοβάμαι ότι πολύ δύσκολα θα βγούμε.

Και ο κυριότερος λόγος είναι ότι ο λαϊκισμός, η μισαλλοδοξία, η διαστρέβλωση των πάντων, η στενή κομματική αντίληψη, χαρακτηρίζει το πολιτικό μας σύστημα.
Γιατί πιστέψτε με, καμία εθνική οικονομία ενός κράτους δε μπορεί να φτάσει στο έσχατο σημείο μέσα σε πέντε χρόνια, όπως συνέβη στη χώρα μας. Θέλει σκληρή «δουλειά» και χρόνο για να φτάσεις στο πάτο.
Και είναι πέρα από οτιδήποτε άλλο βλακώδες και δείχνει έλλειψη θάρρους και κατώτατο επίπεδο πολιτικής σκέψης να ακούγεται καθημερινά ότι για τα χάλια μας φταίει μόνο η προηγούμενη κυβέρνηση. Ναι, αυτή ήταν ό,τι χειρότερο έχει δει ο τόπος χρόνια τώρα. Αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική.

Ο σχεδιασμός της εθνικής πολιτικής ενός κράτους χρειάζεται ευρύτατες γνώσεις και εμπειρίες και ιδιαίτερη προσοχή. Η κάθε μία απόφαση στην οικονομία έχει πάντοτε και καλά αλλά συγχρόνως και κακά αποτελέσματα. Αν π.χ. ρίξεις χρήματα στην αγορά, θα αυξηθεί μεν η κατανάλωση, αλλά και ο πληθωρισμός. Εάν δε πέσει χρήμα, τότε θα υπάρξει ανεργία, αλλά θα συγκρατηθούν οι πληθωριστικές τάσεις.
Το παράδειγμα είναι ίσως απλοϊκό. Σκεφτείτε όμως πόσο επικίνδυνα μπορεί να είναι τα πράγματα στη περίπτωση που οι επιλογές και οι αποφάσεις αφορούν πολύ πιο πολύπλοκα προβλήματα οικονομικής πολιτικής.

Το σχεδιασμό της οικονομικής πολιτικής θα πρέπει να τον διακρίνει ένα equilibrium όπως λέγεται στην οικονομική επιστήμη, δηλαδή μία ισορροπία στα μέτρα που πέρνονται, ώστε να μην διαταραχθεί η ηρεμία, χαλάσει το ψυχολογικό κλίμα και ξεφύγει η κατάσταση από κάθε έλεγχο.

Κατά την άποψή μου λοιπόν, η πορεία προς τη σημερινή κατάσταση άρχισε όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θέλησα να μας μπάσει στην ΕΟΚ, ενώ η χώρα ήταν απροετοίμαστη. Επικράτησε το «σχέδιο» « Ελλάς Γαλλία συμμαχία».
« Θα σας ρίξω στη θάλασσα να κολυμπήσετε» είχε πει ο τότε πρωθυπουργός.
Μόνο που πέσαμε στη θάλασσα φορώντας …μπρατσάκια και μάλιστα …. ημιφουσκωμένα!

Μετά ήρθε ο Ανδρέας. Οδήγησε τη χώρα προς μια πολύ καλύτερη Δημοκρατία, με νέες ιδέες. Αναδείχθηκε μια μεσοαστική τάξη. Έπρεπε όμως να στεριώσει η κατάσταση κομματικά και κοινωνικά.
Εντάθηκαν λοιπόν οι πελατειακές σχέσεις κόμματος- πολιτών. Να θυμίσω τους «πρασινοφρουρούς» που άρχισαν να προσλαμβάνονται σωρηδόν σε όλες τις κρατικές και ημικρατικές υπηρεσίες.

Έρχονταν χρήματα από την ΕΟΚ και ξοδεύονταν απερίσκεφτα με σχεδόν μοναδικό στόχο τη κομματική ισχυροποίηση και την απλόχερη παροχή προνομίων σε ορισμένες τάξεις.
Είδαμε χρήματα και όλοι πέσαμε ν΄αρπάξουμε.
Με χρήματα αποκλειστικά της ΕΟΚ και δίχως καμία ελληνική συμμετοχή, με παράνομες μεθοδεύσεις, οργανώνονταν δήθεν ενημερωτικά σεμινάρια, κέντρα σπουδών και άλλα αχρείαστα πράγματα. Πεταμένα χρήματα !

Η νέα μεσαία τάξη πήρε τα επάνω της και άρχισε να ζητά όλο και περισσότερα.
«Τσοβόλα δώστα όλα» ειπώθηκε μια φορά φωναχτά και μετά πιο συχνά ψιθυριστά.

Φυσικά άρχισαν και οι ρεμούλες. Η εξουσία διαφθείρει. Γιατί μη μου πείτε ότι επί 20 χρόνια δε φαγώθηκαν χρήματα, δεν σκορπίστηκαν αλόγιστα, δίχως σχέδιο και στόχους, δεν έπεσαν μίζες, δεν φορτώθηκε το Δημόσιο και οι ΔΕΚΟ με υπεράριθμο προσωπικό.

Και τότε τι έκανε το δημόσιο έλλειμμα ;;  Μεγάλωνε, φούσκωνε, ξεχείλιζε, αλλά εμείς τη δουλειά μας, ποιός το λογάριαζε.
Καλομάθαμε. Αποκτήσαμε «κεκτημένα» δίχως όμως εδραιωμένα σε στέρεες, υγιείς βάσεις.
Ο συνδικαλισμός θέριευε, βρήκε εύφορο έδαφος, διεκδικούσε όλο και περισσότερα, αχόρταγα, παράλογα, αδιάντροπα.
Το «δίκαιο» εκτιμήθηκε και διεκδικήθηκε σύμφωνα με τα στενά συμφέροντα κάθε κοινωνικής τάξης.

Κανένας δε σκεφτόταν το μέλλον. Τα κονδύλια από την Ε.Ε. δεν επενδύονταν στις υποδομές και στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.
Τρώγαμε αφειδώς τα έτοιμα, όσα μας διοχέτευαν τα κοινοτικά ταμεία. Ζούσαμε μέσα σε μια φτιαχτή, εύθραυστη και ψεύτικη ευδαιμονία, πέρα από τις εθνικές και προσωπικές μας δυνατότητες.

Με ένα συνεχώς μετατρεπόμενο φορολογικό σύστημα, με τη γραφειοκρατία να πνίγει κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια, με ένα επενδυτικό νόμο που αντί να προσελκύει έδιωχνε επενδύσεις, δίχως καμία προοπτική, βαδίζαμε στο αδιέξοδο. Η χώρα αποβιομηχανοποιήθηκε, τα ξένα εργοστάσια μετακόμιζαν σε άλλες χώρες. Τίποτα δε παράγαμε, οι στολές και οι κάλτσες του Στρατού εισάγονται από τη Κίνα και το Πακιστάν !

Μετά μπήκαμε στην ΟΝΕ και πάλι βιαστικά και ανέτοιμοι. Ξαφνικά πιστέψαμε ότι γίναμε «η ισχυρή Ελλάδα», τρομάρα μας.
«Σκάνδαλα; Πηγαίνετε στον εισαγγελέα» έλεγε ο Σημίτης, έστω κιαν ο Υπουργός του μας διαβεβαίωνε ότι το Χρηματιστήριο θ΄ανέβη στα ουράνια.
Αλλά εφόσον ξέρεις να κλέβεις και οι άλλοι είναι ανίκανοι να σε ανακαλύψουν, η όρεξη επεκτείνεται και μεγαλώνει.
Η «δημιουργική λογιστική» στα χέρια του ικανού «διαχειριστή» τέθηκε σε ισχύ γιατί πλέον τα πράγματα άρχισαν ν’ αγριεύουν με το έλλειμμα να συσσωρεύεται και να προκαλεί εφιάλτες.

Και μετά…. α μετά, μπήκαμε στην εποχή του «σεμνά και ταπεινά» !!!
Τι εκπληκτική οικονομική πολιτική και αυτή !!
Τεμπελιά, ανικανότητα, αυτοσχεδιασμός, αναποφασιστικότητα, επικίνδυνες άστοχες επιλογές, ψευτιές άκομψες και ….φυσικά «λούφα…. δίχως παραλλαγή» !!
Μετά, η αδιάντροπη, ατιμωτική, άνανδρη φυγή.

Λοιπόν με τις πράξεις και παραλείψεις όλων των κυβερνήσεων φθάσαμε στη σημερινή τραγική οικονομική κατάσταση. Φτιάξαμε ένα μοντέλο «ανάπτυξης» που το χαρακτήριζε η κλεπτομανία, ο νεοπλουτίστικος κομπασμός, η σπατάλη, ο παραλογισμός, η αυθαιρεσία.

Ας πάψουν επιτέλους οι δύο αρχηγοί να ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλο. Έχουν κουράσει, δε το αντιλαμβάνονται;;

Βγήκε ο πρωθυπουργός να μας πει ότι « σηκώσαμε τα μανίκια», μας παρέχουν «απάνεμο λιμάνι», ότι «βρισκόμαστε σε νέα Οδύσσεια, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη, έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά».
Αλληγορίες και χοντρά λόγια χορτάσαμε πλέον. Αφήστε το λαϊκισμό. Μπορείτε να διακρίνετε τη κατάσταση πιο καθαρά, διάφανα, δίχως ωραιοποιήσεις, πιο αντρίκια, να αντιλήφθητε τη πραγματικότητα και να σταματήσετε τους διαξιφισμούς και τη μπουρδολογία;
Κι εσύ κύριε πρωθυπουργέ έχεις τώρα ευθύνη, σοβαρέψου, μίλα λιγότερο.
Αλλά δυστυχώς σήμερα η χώρα δε διαθέτει έναν πραγματικό Ηγέτη.

Το πολιτικό σύστημα βρομάει και ζέχνει σαπίλα, χρόνια τώρα.
Πρέπει να αλλάξει, όσο το δυνατόν γρηγορότερα…

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

ΔΕΣ ΤΟ... ΑΞΙΖΕΙ ΤΟ ΚΟΠΟ.....

Οφείλω να ομολογήσω οτι την ιδέα αυτής της ανάρτησης που την έδωσε η ROADARTIST.
Πριν λίγες μέρες της έστειλα ένα e-mail με το video που ακολουθεί.
Μου απάντησε οτι εαν ήταν καλά- έπεθε πρόσφατα ένα ατύχημα- θα το δημοσίευε εκείνη.
Έτσι λοιπόν και προς τιμήν της, κάνω εγώ αυτή την ανάρτηση.
Πράγματι, αξίζει να δείτε το video.


Αρτιστάκι σ΄ευχαριστώ, περαστικά, νάσαι πάντα καλά.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

ΕΝ ΑΦΘΟΝΙΑ.....

Από το λεξικό του Γεωργίου Μπαμπινιώτη:

Νάρκισσος: (Μυθολ.) Ωραίος νέος που ερωτεύτηκε τον εαυτό του όταν είδε το είδωλό του στο νερό.
Ναρκισσισμός : η υπερβολική αυταρέσκεια.
Σοβινισμός: τυφλός εθνικισμός που χαρακτηρίζεται από τη φανατική εξύμνηση κάθε εθνικού στοιχείου.

Νομίζω ότι στη σημερινή εποχή θα συναντήσουμε πάρα πολλά παραδείγματα ανθρώπων αλλά και εθνών που διακρίνονται από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Άτομα που περιφέρονται στα τηλεοπτικά κανάλια, πολιτικοί, δημοσιογράφοι των δελτίων ειδήσεων, άλλοι που εμφανίζονται στα διάφορα σαχλά πρωινάδικα. Άτομα ανίκανα να προφέρουν ουσιαστικού περιεχομένου και νοήματος λόγια, που θεωρούν ότι αντικρίζουν το «είδωλό» τους μέσα στα «νερά» μιας ακατάσχετης ανόητης πολυλογίας.

Υπουργοί με υφάκι απέραντης αυταρέσκειας θεωρώντας ότι απευθύνονται σε ηλίθιους πολίτες, βέβαιοι ότι έχουν επιλύσει με έναν μοναδικό τρόπο τα θέματα αρμοδιότητάς τους.

Άν επεκτείνουμε κατά κάποιο τρόπο την έννοια του ανθρώπινου ναρκισσισμού , μήπως τα ίδια χαρακτηριστικά δεν έχει και ο σοβινισμός που διακρίνει ορισμένα έθνη; Όταν η Μέρκελ θεωρεί και διακηρύσσει την οικονομική υπεροχή της Γερμανίας, αρνούμενη να συμμορφωθεί με το την αρχή που υποτίθεται ότι διακρίνει τα κράτη- μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη περίφημη solidarity, αυτό δεν είναι άκρατος εθνικός ναρκισσισμός, έστω και στην ευρύτερη έννοια;

Πήρα αφορμή για την ανάρτηση αυτή από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή στις 16.4.10, γραμμένο από τον Στέφανο Κασιμάτη. Το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Αξίζει να το διαβάσετε.

Νάρκισσοι και επαναστάτες.
Tου Στεφανου Κασιμάτη.

«Η Σάντι Χότσκις είναι μία Αμερικανίδα ψυχολόγος, η οποία διδάσκει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστήμιου της Νότιας Καλιφόρνιας. Το 2004 εξέδωσε τα αποτελέσματα της έρευνάς της για τη διαταραχή της προσωπικότητας που ονομάζουμε ναρκισσισμό, σ’ ένα βιβλίο με τον τίτλο «Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του ναρκισσισμού». Η συγγραφέας τα προσδιορίζει ως εξής: 1) Αναισχυντία. Η ναρκισσιστική προσωπικότητα βιώνει το αίσθημα της ντροπής τελείως διαφορετικά από τις υγιείς προσωπικότητες. 2) Μαγική σκέψη. Ο όρος αναφέρεται σ’ ένα τρόπο του σκέπτεσθαι, που βασίζεται σε στρεβλώσεις της πραγματικότητας, αυταπάτες και αυθαίρετους συσχετισμούς γεγονότων. 3) Αλαζονεία. Το ηθικό του νάρκισσου αναπτερώνεται όταν μειώνει τους άλλους. 4) Φθόνος. Ο νάρκισσος περιφρονεί εκείνους τους οποίους φθονεί, επειδή αισθάνεται ότι απειλούν την ανωτερότητά του. 5) Ιδιαίτερα δικαιώματα. Ο νάρκισσος αναγνωρίζει στον εαυτό του ξεχωριστά δικαιώματα και απαιτεί ευνοϊκότερη μεταχείριση έναντι των άλλων. 6) Εκμετάλλευση. Χρησιμοποιεί τους άλλους χωρίς ενδοιασμούς, ιδίως αν βρίσκονται σε ιεραρχικά κατώτερη θέση. 7) Ουδεμία αντίληψη των ορίων του εαυτού του. Για τον νάρκισσο, οι άλλοι είτε είναι προέκταση του εγώ του είτε απλώς δεν υπάρχουν καθόλου».



Πιστεύω ότι παρόμοια χαρακτηριστικά αφθονούν σήμερα γύρω μας. Τα συναντάμε σε απλούς πολίτες, σε αρμόδιους και αναρμόδιους κρατικούς λειτουργούς, σε αυτούς που μας κυβερνούν και διαφεντεύουν τη ζωή μας, σε έθνη που θα έπρεπε ίσως να ομιλούν με περισσότερη περίσκεψη και σε χαμηλότερους τόνους .
Αλλά βέβαια η ζωή έχει απ΄όλα !!

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

ΕΔΩ ΠΑΠΑΣ, ΕΚΕΙ ΠΑΠΑΣ, ΠΟΥΝΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ.....

Το ξέρω, τα πολιτικά δεν απασχολούν πλέον τους πολίτες. Στη τσίτα είμαστε όλοι μας την επικίνδυνη αυτή περίοδο, που οι οικονομικές δυνατότητες του καθενός στενεύουν. Έχουμε όμως τουλάχιστον το δικαίωμα να θυμώνουμε.
Τρικυμία εν κρανίω !! Δηλαδή έχω μπερδευτεί τελείως από αυτά που ακούω και διαβάζω. Προσπαθώ να καταλάβω, αλλά ….. Έχω φτάσει στο σημείο να μη μπορώ ν΄αποφασίσω εάν πρέπει να χαρώ με κάποια πράγματα ή να τα βάψω μαύρα !!

Στις 25 Μαρτίου γιορτάσαμε το ξεσηκωμό του έθνους και συγχρόνως φέτος ξεσηκώσαμε και την Ευρωπαϊκή ‘Ένωση. Εκεί στις Βρυξέλες ο πρωθυπουργός μας, ο ονομαζόμενος και Γιωργάκης, αναφερόμενος στην…ανθηρή οικονομική κατάσταση της χώρας, βροντοφώναξε ότι «εμείς κάναμε το καθήκον μας, τώρα να το κάνει και η Ε.Ε.» Ένα πιστόλι στο τραπέζι θέλει έτοιμο για να τρομάξουν οι αγορές που μας δανείζουν με ληστρικά επιτόκια.
Προηγουμένως βέβαια είχε πει ότι χρήματα υπάρχουν, αλλά μετά πάλι ότι δεν υπάρχουν ! Είχε πει ότι εμείς δε ζητάμε από τους εταίρους μας χρήματα, αλλά φτηνά επιτόκια να δανειζόμαστε ! Τώρα απ΄ότι ξέρω, τα επιτόκια είναι η τιμή που πληρώνεις για να βρεις χρήματα. Αν δε θέλουμε λοιπόν εμείς χρήματα, τι να τα κάνουμε τα επιτόκια ;
Οι σύντροφοί μας …..προθυμότατοι αμέσως αποφάσισαν να μας βοηθήσουν, σ΄αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη οικονομική περίοδο, φτιάχνοντας ένα « δίκτυ ασφαλείας» αν και εμείς ήδη έχουμε πέσει στο πάτο. Ο Γιωργάκης όμως δήλωσε ότι αυτό το δίκτυ αποτελεί «εθνική επιτυχία», τώρα μπορεί να ζούμε ήσυχοι. Χαρές και πανηγύρια λοιπόν μέσα σε εθνική έξαρση !!
Τώρα εδώ που τα λέμε, η μεγαλύτερη επιτυχία ήταν ότι ο πρωθυπουργός μας έμπασε τους Αμερικάνους μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προς μεγάλη φυσικά χαρά τους!! ( Ε καλά, θα μας πουν σε λίγο thank you George).

Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως άρχισε να θολώνει το θέμα της παρέμβασης του ΔΝΤ που θα μας δάνειζε χρήματα μαζί με τα κράτη της Ευρωζώνης. Στο υπουργικό συμβούλιο ο πρωθυπουργός μιλά για « μελλοντικό μηχανισμός στήριξης πιο αποτελεσματικό», για «συζήτηση που θα ανοίξει». Μπερδεμένοι οι υπουργοί δε πολυκατάλαβαν εάν τελικά θέλουμε να μπλέξουμε με το ΔΝΤ ή όχι. Ο Παπακωσταντίνου δήλωνε ότι θα τα καταφέρουμε μόνοι μας. Η Κατσέλη έλεγε ότι «κατά 70% θα πάμε στο ΔΝΤ» και ο Πρόεδρος της Βουλής ότι «δε βλέπω ποιος θα ήταν ο επιπρόσθετος κίνδυνος για την Ελλάδα εάν και εφόσον το ΔΝΤ είναι διατεθειμένο να διαθέσει δάνειο…..». Ο Μεγλήτης αποκάλεσε «αφελείς» όσους πανηγυρίζουν για τον μηχανισμό στήριξης.

Και ξάφνου, μέσα σ΄αυτή την αστεία κατάσταση, κάποιος αξιωματούχος κάνει μιά δήλωση που εκτινάσσει τα επιτόκια δανεισμού της χώρας στα ουράνια !!!
Η εφημερίδα Wall Street Journal γράφει «καλά θα κάνουν οι αξιωματούχοι να κλείσουν το στόμα τους. Κάθε φορά που το ανοίγουν, η χώρα τους δανείζεται και πιο ακριβά» !! Τι υπέροχο σχόλιο, έτσι;
Θυμώνει δικαίως ο ευτραφής ….στρογγυλοποιημένος Αντιπρόεδρος, ο… βαθμολογητής των επιδόσεων των υπουργών μας και απαγγέλει τη ποινή για τον Ιούδα- αξιωματούχο: «άρον άρον σταύρωσον αυτόν». Αλλά το «βαθύ λαρύγγι» κάνει ακόμα….γαργάρες και δεν εμφανίζεται!!

Νάσου και οι φίλοι μας οι Γερμανοί! Θυμώνουν με τη Μέρκελ που συμφώνησε στη χορήγηση βοήθειας στην Ελλάδα. Αμέσως λοιπόν ο εκπρόσωπός της δηλώνει ότι «η ενεργοποίηση του σχεδίου απαιτεί νέα ομόφωνη απόφαση των ηγετών της Ευρωζώνης», ότι θα χρειασθεί ένα τρίμηνο πριν εκταμιευτεί η γερμανική οικονομική συμμετοχή. Ο Μπερλουσκόνι λέει ότι το σχέδιο πρέπει να εγκριθεί από το ιταλικό Κοινοβούλειο. Δηλαδή τίποτα δεν είναι ακόμα σίγουρο σχετικά με το δανεισμό μας.
Και το κερασάκι έρχεται από τον Γενικό Διευθυντή του ΔΝΤ, το Γάλλο Ντομινίκ Στρος Καν. «Το μοναδικό αποτελεσματικό φάρμακο είναι μια περίοδος αποπληθωρισμού, στη διάρκεια της οποίας θα υποχωρήσουν τόσο οι μισθοί όσο και οι τιμές ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας».

Λοιπόν ακολουθείστε κύριοι τη προτροπή της αμερικανικής εφημερίδας και βουλώστε το.
Με λόγια και μπούρδες δε πληρώνεται ο μπακάλης.
Κι εσύ ρε Γιωργάκη, άφησε επιτέλους τα μπλά μπλά, πολλά λες, «βιώσιμη και πράσινη ανάπτυξη» και τα τοιαύτα. Για πρόσεχε και λίγο που θα μας οδηγήσεις και στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Είσαι έτοιμος λες να συζητήσεις το θέμα των Σκοπίων και του Αιγαίου. Για πες μας πώς ακριβώς;;
Στη κατάσταση αυτή που έφτασε η Ελλάδα, ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις συμβάλλατε. Και αυτοί που θα τη πληρώσουν είμαστε εμείς οι πολίτες της χώρας για την οποία φαίνεται ότι εμείς νοιαζόμαστε πολύ περισσότερο από εσάς.
Αχ, ξέχασα το γεμάτο πιστόλι. Τι θα το κάνει τώρα ο πρωθυπουργός μας άραγε;
Εγώ έχω μια ιδέα, αλλά αφήστε τη καλύτερα……Σας είπα, έχω τρικυμία εν κρανίω.



Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ......

Λοιπόν τελικά δε μ΄αρέσουν οι μέρες του Πάσχα και των Χριστουγέννων.
Θέλω να περνούν γρήγορα αυτές οι γιορτινές μέρες, που κατά ένα περίεργο τρόπο με γεμίζουν με σκέψεις που πολύ θα ήθελα να τις αποφύγω.
Σα τη γραμμή ενός καρδιογραφήματος μοιάζει σχηματικά η ζωή μας, όχι ευθεία, αλλά μια γραμμή ακαθόριστη με συνεχείς διακυμάνσεις.


Μια ζωή σε χρονικές περιόδους με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά η κάθε μια, που σηματοδοτούν διαφορετικά τη κάθε περίοδο. Η παιδική μας ηλικία, η εφηβεία, τα φοιτητικά μας χρόνια, η επαγγελματική δραστηριότητα, κάποια στιγμή ο γάμος, η οικογένεια, η τρίτη ηλικία. Ανοίγουν και κλείνουν οι πόρτες της ηλικίας μας.


Κάθε εποχή μας φορτώνει με διαφορετικές εικόνες, προβληματισμούς και συμπεριφορές. Αποφάσεις και επιλογές, λανθασμένες ή ορθές, εμπειρίες που ελάχιστα μας διδάσκουν, απρόοπτες και αναπάντεχες ανατροπές, αλλά το παλεύουμε ελπίζοντας γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση.


Δε πιστεύω ότι οι εμπειρίες είναι εκείνες που διδάσκουν, αυτές που μας εμπλουτίζουν με τόσο ισχυρά και αδιαφιλονίκητα εφόδια ώστε να μας καθοδηγούν στο μέλλον μας. Πέρα από τη Μοίρα στην οποία πιστεύω, ο χαρακτήρας μας είναι κάθε φορά ο καθοριστικός παράγοντας των πράξεων και των αντιδράσεών μας.
Αν ξαναζούσαμε άλλη μια φορά, τα ίδια λάθη θα κάναμε, την ίδια συμπεριφορά θα είχαμε.


Κάποια στιγμή, πιθανόν ύστερα από ένα σημαντικό συμβάν, οι σκέψεις μας θα ανατρέξουν στο παρελθόν μας, σε μια αναδρομή της πορείας μας . Σε μια αξιολόγηση των επιλογών και των αποφάσεών μας. Σε στιγμές καθοριστικές, στα γεγονότα που μας σημάδεψαν. Αξιολόγηση των ανθρώπων που στάθηκαν δίπλα μας και άλλων που μας πρόδωσαν.
Θα κάνουμε ένα είδος «ισολογισμού», τα δούνε και λαβείν της ζωής μας, καταλήγοντας σε έναν «απολογισμό» των πράξεών μας.
Στον ισολογισμό αυτό δεν χωρά η «δημιουργική λογιστική», δεν συντάσσεται με αριθμούς, αλλά με γεγονότα. Και τα γεγονότα δεν αλλοιώνονται .


Δυσκολεύομαι να πιστέψω σ΄αυτό που συνήθως λέγεται, ότι δηλαδή πρέπει να ζούμε το σήμερα, το τώρα, ότι τα χθεσινά πέρασαν. Το πρόβλημα είναι στο τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε τις αναμνήσεις μας, το παρελθόν μας. Δεν είναι δυνατόν να «κλείνουμε» τον εαυτό μας στο σημερινό και να τον «απομακρύνουμε» από το κάθε τι που πέρασε.


Αυτοί που μπορούν να διαχειρίζονται με ρεαλισμό και ψυχραιμία τις αναμνήσεις και το παρελθόν τους, όσοι έχουν ακόμα τα χρονικά περιθώρια μπροστά τους, πιθανόν να είναι πιο ευτυχισμένοι από τους άλλους που ταλαιπωρούνται με τις σκέψεις του «αν» και του «ίσως».


Γιατί με αυτές τις σκέψεις, είναι υποχρεωμένοι να ζουν, αδυνατώντας να λησμονήσουν τις ξεχωριστές ευτυχισμένες στιγμές που κάποτε έζησαν, ξέροντας ότι ποτέ πια δε θα τις ξαναζήσουν……