Η ΑΠΟΤΙΝΑΞΗ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ.

Πολύ ωραία λοιπόν, έληξε….αναίμακτα η παραμονή των μεταναστών στη Νομική Σχολή και όλοι όσοι ενεπλάκησαν στη λύση του προβλήματος – Υπουργοί, Πρυτάνεις, Αστυνομία, Δικαστικοί και κόμματα - είναι ενθουσιασμένοι. Δεν έπεσαν δακρυγόνα, δεν έπεσε ξύλο, όλα καλά λοιπόν !!

Το πρόβλημα όμως το μεταναστευτικό παραμένει οξύ σε όλη την Ευρώπη όπου φαίνεται να επικρατεί ακόμα η ξενοφοβία και ο ρατσισμός.
Κάποτε οι αποικιοκράτες Ευρωπαίοι (Άγγλοι, Γάλλοι, Βέλγοι, Ολλανδοί, Πορτογάλοι) καταλήστεψαν τις χώρες από τις οποίες σήμερα οι πολίτες αναγκάζονται να ζητήσουν τη μοίρα τους αλλού. Τους άρπαξαν το πλούτο τους, τα πετρέλαια, τα μεταλλεύματα, το χρυσό, τα διαμάντια και μετά τους παράτησαν στη μοίρα τους. Το μόνο που έκαναν ήταν να στέλνουν στρατό στις ρημαγμένες και εξεγερμένες χώρες τους για να καταστείλουν εμφύλιες διαμάχες.


Φυσικό ήταν να θελήσουν να ξεχυθούν στις χώρες των πρώην κατακτητών τους, αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα.
Οι φτωχοί των αφρικανικών και των άλλων ασιατικών χωρών αντιμετώπισαν τη ξενοφοβία, έως ότου οι Ευρωπαίοι αντιλήφθησαν ότι μπορούσαν εύκολα να φορτώσουν στους μετανάστες εκείνες τις δουλειές που οι ίδιοι απαξίωναν πλέον να αναλάβουν.
Οι Άγγλοι που κάποτε έβριζαν τους ξένους με εκείνο το «bloody foreigner», τώρα σερβίρονται στα εστιατόριά τους από Φιλιππινέζες, τα λεωφορεία τους τα οδηγούν μαύροι και πλήθος μεταναστών εργάζονται στα καταστήματά τους.


‘Έτσι και εμείς εδώ στη χώρα μας αντιμετωπίσαμε πριν χρόνια τη πρώτη είσοδο ξένων από γειτονική χώρα. Και μετά άρχισε η ανεξέλεγκτη είσοδος από ξηρά και θάλασσα εκατοντάδων χιλιάδων άμοιρων μεταναστών, νομίμων και παράνομων.
Ήταν τότε η στιγμή που δίχως ολιγωρία, η πολιτεία θα έπρεπε να καταστρώσει μια συγκεκριμένη μεταναστευτική πολιτική, να υπολογίσει πόσους ξένους θα μπορούσε να θρέψει η χώρα, σε πόσους μπορούσε και με ποιες προϋποθέσεις να χορηγήσει πολιτικό άσυλο και ιθαγένεια, να δώσει άδεια εργασίας και πως θα αντιμετώπιζε τους παράνομους. Να δημιουργήσει ευπρεπείς χώρους υποδοχής, να ετοιμαστεί τέλος πάντων να προσφέρει μια ανθρώπινη φιλοξενία στους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους.
Γιατί το μεταναστευτικό αποτελεί και κοινωνικό πρόβλημα.


Αλλά που σχεδιασμός, που πολιτική προετοιμασίας !! Το μυαλό των πολιτικών μας ήταν στο Βατοπέδι και στη Σίμενς!!
Σπασμωδικές κινήσεις μόνο, δίχως προοπτική. Ένας νόμος πρόσφατα φτιαγμένος, πρόχειρος, ατελής.
Και να τώρα που το πρόβλημα φούντωσε, η πόλη γέμισε από αλλοδαπούς, σε ορισμένες συνοικίες η κατάσταση είναι αφόρητη, οι κάτοικοι φοβούνται να κυκλοφορήσουν, η εγκληματικότητα αυξήθηκε, η παραβατικότητα καθημερινή.


Και το μόνο δυστυχώς αποτέλεσμα είναι η ελληνική φιλοξενία να μετατραπεί για πολλούς σε ρατσισμό, να αυξηθούν οι φασιστικές φωνές κατά των μεταναστών, να ουρλιάζουν χυδαία στα κανάλια ορισμένοι δημοσιογράφοι κατά των 250 απεργών πείνας της Νομικής.


Ξεχνάμε ίσως το δικό μας μεταναστευτικό κύμα μετά το πόλεμο, όταν χιλιάδες Έλληνες κατέφυγαν στα ορυχεία του Βελγίου και στη Γερμανία για να βρουν δουλειά.
Ξεχνάμε ότι σήμερα εκμεταλλευόμαστε αισχρά τους μετανάστες όταν τους χρησιμοποιούμε εργάτες στα χωράφια μας, στο μάζεμα της φράουλας και της ελιάς, με τιποτένιους μισθούς, γιατί οι δικοί μας άνεργοι θεωρούν τη δουλειά αυτή χαμαλίκι. Σε πρόχειρα καταλύματα κοιμούνται εκεί οι μετανάστες, φτιαγμένα από χαρτόνια.
Όλα αυτά εμείς τα ξεχνάμε, γιατί έτσι μας βολεύει.


Ας σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε, να παρερμηνεύουμε, να αποσείουμε ευθύνες. Οι μόνοι που δε φταίνε για τη κατάσταση είναι οι μετανάστες.
Έχουν απόλυτα δίκαιο.
Για τη ζωή τους αγωνιούν.


Αν το ζητήσουν, ας τους δώσουμε τη κάρτα να φύγουν όσοι θέλουν για άλλες χώρες. Και οι κύριοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης να καταργήσουν το κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ. Γιατί αυτή η περιοριστική πολιτική, όταν οι αρχές της Ε.Ε. μιλούν για ελεύθερη διακίνηση πολιτών;;




ΥΓ. Και μαζί με το μεταναστευτικό, ευκαιρίας δοθείσες, να και το πρόβλημα τoυ
       πανεπιστημιακού  ασύλου!!
       Μεγάλο το θέμα. Εκείνο που σήμερα θα έλεγα είναι οτι το άσυλο αποτελεί κατάκτηση
       των φοιτητών. Συνεπώς είναι δική τους υποχρέωση να το προστατεύουν  όταν
       κάποιες καταστάσεις ξεφεύγουν και παραμορφώνεται η αρχή του ασύλου.
      
              

ΕΚΕΙΝΗ.....

Μη με ρωτήσετε πως κατέληξα να….προσφύγω σ’ αυτή την ανάρτηση.

Ίσως γιατί ξανάκουσα προχθές το τραγούδι SHE από τη ταινία Notting Hill και η νοσταλγική του μελωδία που συνοδεύει τους τρυφερούς ερωτικούς στίχους για άλλη μια φορά με συγκίνησε.
Ίσως γιατί αυτή τη ταινία την έχω δει 5-6 φορές, μια απλή ή μάλλον απλοϊκή ερωτική ιστορία με λεπτό αγγλικό χιούμορ που την απολαμβάνεις καθισμένος άνετα στο καναπέ σου, μια ταινία που δε σε κουράζει, προκαλώντας σου βαθύτερες σκέψεις και προβληματισμούς.


Ίσως ακόμα γιατί στη ταινία παίζει η αγαπημένη μου ηθοποιός, η Julia Roberts, δίπλα σε έναν εκπληκτικό Hugh Grant.
Ίσως πάλι γιατί γυρίστηκε στη γραφική λονδρέζικη συνοικία Notting Hill και η μεγάλη μου αδυναμία για το Λονδίνο είναι δεδομένη.


Πάλι όμως θα διερωτηθείτε γιατί γράφω αυτή την ανάρτηση, ένα γλυκό μουσικό κομμάτι άκουσα από μια αγαπημένη ταινία, ε και τι έγινε!
Εντάξει λοιπόν, συγχωρέστε μου μια στιγμή αδυναμίας, αν θέλετε και μια στιγμή νοσταλγίας.


Ξέρετε, καμιά φορά αρκεί ένα ακουστικό ή οπτικό ερέθισμα για να σε γυρίσει, έστω στιγμιαία, στο παρελθόν, ανήμπορος να το αποδυναμώσεις και να κρατηθείς στα σημερινά. Παραμένει άσβεστο παντοτινά. Γιατί το χθες έχει καταστεί πλέον πολύ πιο δυνατό.

SHE
May be the face I can’t forget
A trace of pleasure or regret
May be the treasure or the price I have to pay
SHE may be the song that summer sings
May be the chill that autumn brings
May be a hundred different things
Within the measure of a day.



SHE
May be the beauty or a beast
May be the famine or the feast
May turn each day in a heaven or a hell
SHE may be the mirror of my dreams
A smile reflected in a stream
SHE may not be what SHE may seem
Inside her shell.


SHE
Who always seem so happy in a crowd
Whose eyes can be so private and so proud
No one’s allowed to see them when they cry
SHE may be the love that cannot hope to last
May come to me from shadows in the past
That I’ll remember till the day I dye.


SHE
May be the reason I survive
The why and where I am alive
The one I’ll care for through the rough and ready years
Me I’ll take her laughter or her tears
And make them all my souvenirs
For where SHE goes I’ve got to be
The meaning of my life is SHE….SHE…SHE.

ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ;

Δεν ισχυρίζομαι ότι γνωρίζω άριστα και σε βάθος το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ότι ακόμα ασχολούμαι με αυτό και τις εκάστοτε «βελτιώσεις» του. Συνεπώς θα έλεγα ότι δεν είμαι ένας αξιόλογος κριτής των ρυθμίσεων που συντελούνται στις διάφορες εκπαιδευτικές βαθμίδες.

Ό,τι έχω να πω στηρίζεται σε όσες γνώσεις έχω και κυρίως στη λογική, τη δική μου φυσικά λογική.


Εξάλλου πάντοτε διερωτόμουνα για ποιό λόγο δε μπορούμε επιτέλους να φτιάξουμε ένα σωστό, σύγχρονο και με προοπτική εκπαιδευτικό σύστημα. Κάθε υπουργός Παιδείας της κάθε κυβέρνησης, έρχεται με καλές προθέσεις και εφαρμόζει το δικό του σύστημα, αποκαλώντας το μάλιστα «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» και προκαλώντας κάθε φορά εντάσεις στη κοινωνία μας.


Γιατί δηλαδή δε θα μπορούσαν να μαζευτούν οι πρυτάνεις και οι ασχολούμενοι με την εκπαίδευση ειδικοί με τη βοήθεια Ελλήνων καθηγητών που διδάσκουν σε ξένα πανεπιστήμια μεταφέροντας τις εκεί εμπειρίες τους και να δημιουργήσουν ένα αξιόπιστο σύστημα το οποίο να καταθέσουν για συζήτηση στον αρμόδιο υπουργό;


Ο λόγος όμως που γράφω αυτή την ανάρτηση είναι η έκπληξή μου όταν είδα ότι στις πρόσφατες προτάσεις του υπουργείου για το Λύκειο, το μάθημα της Ιστορίας διδάσκεται υποχρεωτικά για 3 ώρες μόνο στην Α Λυκείου, ενώ στη Β και Γ Λυκείου υπάρχει σαν μάθημα επιλογής η Αρχαία ιστορία.
Στο μυαλό μου ήρθαν οι απαντήσεις που ακούγονται καμιά φορά όταν οι δημοσιογράφοι ερωτούν τους μαθητές τι γιορτάζουμε κάποιες εθνικές επετείους, όπως η 28η Οκτωβρίου ή η 25η Μαρτίου !! Απαντήσεις εκτός τόπου και χρόνου!!


Στα μαθήματα επιλογής των Λυκείων υπάρχουν και κάποιες άλλες «Ιστορίες» όπως Ιστορία των ιδεών και Ευρωπαϊκή ιστορία.
Θεωρώ όμως σαν απαραίτητη την εκμάθηση της ελληνικής Ιστορίας, αρχαίας και νεώτερης και θα την ήθελα να διδάσκεται υποχρεωτικά και στις τρείς βαθμίδες των Λυκείων.


Η Ιστορία δεν είναι απλά κάποιες χρονολογίες στη διαδρομή των εθνών. Αφορούν και περιγράφουν γενικά τη πορεία ενός έθνους μέσα στους αιώνες, προβάλλουν το πολιτισμό και τη κουλτούρα κάθε έθνους, τα χαρακτηριστικά του, τα ήθη και έθιμα, τις λαμπρές ή τις κακές περιόδους της πορείας τους. Θεωρώ ότι η γνώση της Ιστορίας ενισχύει την αυτοπεποίθηση και μέχρι ενός σημείου την συμπεριφορά μας μέσα στη κοινωνία, αποτελώντας «συγκολλητική ουσία» της κοινωνικής συνοχής.


Τέλος πάντων είναι ίσως νωρίς για να κριθούν οι προτάσεις του υπουργείου αν δε δοθούν πληρέστερες πληροφορίες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν στα θέματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης οι πρυτάνεις απορρίπτουν συλλήβδην τους σχεδιασμούς του υπουργείου.


Απόψεις και αντιρρήσεις μπορεί φυσικά να υπάρχουν όταν χωρά πολύ μεγάλη συζήτηση εάν τελικά η Ιστορία πράγματι διδάσκει, έθνη και πολίτες, αφού αντικρίζει κανείς τόσα πολλά κάκιστα «επαναλαμβανόμενα» τη σημερινή εποχή. Αυτό όμως δε συνιστά δικαιολογία για την έλλειψη γνώσεων.

ΜΕΤΕΩΡΟΙ.....

Να λοιπόν που ήρθε και το 2011 αφήνοντας πίσω το…μνημονιακό 2010, μια χρονιά που ανέτρεψε τη σιγουριά σε πολλά πράγματα της ζωής μας.

Ανατροπές στα οικονομικά μας, στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό σύστημα. Σμίκρυναν σχέδια και θόλωσαν όνειρα.


Βέβαια όποια κιαν είναι η κατάσταση, όσες αναταραχές κιαν μας προκάλεσε η περσινή χρονιά, είθισται να υποδεχόμαστε κάθε Νέο Χρόνο με ανακούφιση και αισιοδοξία, ευελπιστώντας σε ευτυχέστερες μέρες.


Προσωπικά θεωρώ ότι αυτές οι αλλαγές της χρονιάς είναι κάτι πολύ τυπικό, μια αυταπάτη, μια φτιαχτή ευκαιρία για να μας γεμίζει κάθε φορά με ελπίδες και να το γιορτάζουμε με ολονύκτια ξεφαντώματα.
Πιθανόν η άποψή μου αυτή να προέρχεται από το γεγονός ότι πολύ σπάνια μπόρεσα να νιώσω και να χαρώ αυτή την αλλαγή του χρόνου λόγω συγκεκριμένων συνθηκών.
Με…. συνήθισε η κατάσταση αυτή ώστε τώρα πλέον να τα βλέπω όλα τυπικά και αδιάφορα.


Τη περίοδο αυτή των εορτών οι σκέψεις μου στράφηκαν στην αγορά, στην ελάχιστη κίνηση που παρατηρήθηκε. Σκεφτόμουν τους εμπόρους, τα άδεια καταστήματα σε μια περίοδο πολύ σημαντική για το τζίρο των επιχειρήσεων. Αναλογιζόμουν την απελπισία της εμπορικής τάξης, την αγωνία των ανθρώπων αυτών, το αδιέξοδο στο οποίο κινδύνευαν να οδηγηθούν. Έβλεπα άδεια καταστήματα σε κεντρικούς εμπορικούς δρόμους όπου άλλοτε ήταν αδύνατο να βρεθεί ξενοίκιαστος χώρος. Στη δική μου περιοχή έκλεινε μία επιχείρηση μετά την άλλη, ορισμένες μάλιστα είχαν ξεκινήσει να λειτουργούν λίγους μήνες πριν.


Αυτοί οι άνθρωποι ρισκάρισαν περιουσίες κινητές και ακίνητες, έβαζαν τις οικογένειές τους σε περιπέτειες. Ήταν αναγκασμένοι να απολύουν υπαλλήλους, κάποτε στήριγμα των επιχειρήσεών τους, να τους βγάζουν άνεργους στο δρόμο, ίσως σε ηλικίες που θα ήταν αδύνατο να ξαναβρούν εργασία.
Αβοήθητοι από το τραπεζικό μας σύστημα και πιθανότατα καταχρεωμένοι, οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν τη νέα χρονιά με δέος.


Συγκλονίστηκα ειλικρινά όταν σε τηλεοπτική εκπομπή για τους φτωχούς της πόλης τις γιορτινές αυτές μέρες, είδα έναν έμπορο που κάποτε είχε μια ανθούσα επιχείρηση, βρέθηκε με πολλά χρέη, οι τράπεζες του πήραν το σπίτι του, καταστράφηκε και σήμερα ο δυστυχής, σκυφτός και περπατώντας με δυσκολία, σέρνεται στα παγκάκια και στις γωνιές για να κοιμηθεί στην ύπαιθρο. Τον ρώτησαν εάν ήξερε ότι ήταν γιορτινές οι μέρες, ότι ο χρόνος άλλαζε, αλλά αυτός δε το γνώριζε! Ήξερε ότι σε κάθε περίπτωση και φέτος στους δρόμους θα κοιμάται τα βράδια.


Ειλικρινά δε ξέρω πλέον τι μπορεί να εύχεται κανείς όταν αντικρίζει αυτή τη φτώχια και την ανεργία. Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ τη νέα χρονιά, νιώθω μετέωρος, νέα μέτρα λέγεται ότι θα ληφθούν. Η αγωνία και η οργή των πολιτών έχει φτάσει στο αποκορύφωμα και η απελπισία οδηγεί στο παραλογισμό και στη βία.


Η ευχή «νάσμαστε καλά» εξαρτάται πλέον από πολλούς, πρωτόγνωρους και ιδιόμορφους παράγοντες.