ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΑΗΣ ΄11.

Λέτε να είναι η Άνοιξη και πολύ περισσότερο ο μήνας Μάης;

Γιατί μεταφορικά, την ΑΝΟΙΞΗ της ζωής τους αναζητούν οι επαναστατημένοι λαοί στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.


Στη δημοκρατική Ευρώπη αγωνίζονται κατά της φτώχιας, της ανεργίας και των σκληρών μέτρων λιτότητας που επιβάλλει μια Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία έχει προ πολλού εγκαταλείψει τις αρχές επάνω στις οποίες στηρίχτηκα και περισσότερο απ΄όλα την αρχή της αλληλεγγύης.
Στην Ισπανία, άνεργοι, φοιτητές, καλλιτέχνες, το αυθόρμητο κίνημα των Αγανακτισμένων, παραμένουν στη Puerta del Sol μέρες τώρα διαμαρτυρόμενοι κατά της ανεργίας, της διαφθοράς, του άδικου πολιτικού συστήματος και της επιβολής αντιδημοκρατικών μέτρων λιτότητας. Και ακολουθεί η Πορτογαλία.
Αίγυπτος, Αλγερία, Τυνησία, Λιβύη, Συρία, οι πολίτες αγωνίζονται κατά των απολυταρχικών καταπιεστικών καθεστώτων, κατά της διαφθοράς και της φτώχιας.


Διάβαζα για το Μάη του ΄68 στη Γαλλία, την εποχή του άκαμπτου στρατηγού Ντε Γκολ, το βιβλίο των Σερζ Ζουλι και Ζαν-Λουι Μαρτζορατι σχετικά με τη περίοδο εκείνη.
Γράφει λοιπόν στην εισαγωγή του ο Σερζ Ζουλι, ιδρυτής της εφημερίδας Liberation και για πολλά χρόνια διευθυντής της.
« Ο Μάης του ΄68 ήταν ένα είδος πάθους πολλών βδομάδων. Και ήταν ένα πάθος τρελό, γιατί πολλές φορές η νύχτα γινόταν μέρα, γιατί λέγαμε ένα σωρό βλακείες, γιατί βλέπαμε πράγματα που δεν υπήρχαν ή που υπήρχαν με διαφορετική μορφή, αλλά που τελικά δεν ήταν και τόσο σημαντικά σε σχέση με αυτό που συνέβαινε. Και ήταν τρελό γιατί το να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο είναι όντως τρελό, αλλά και τόσο διεγερτικό.»


« Η Γαλλία πλήττει» έγραφε η Monde, περισσότερο όμως ασφυκτιούσε. Η νεολαία, οι φοιτητές νιώθουν αυτή την ασφυξία.
Αυταρχικό το καθεστώς στα Πανεπιστήμια. Αυτό στο Ναντέρ, στριμωγμένο μέσα σε εργατικές κατοικίες και παραγκοπόλεις, πρωτοστατεί στις πανεπιστημιακές ταραχές. Στις φοιτητικές εστίες, απαγορεύεται η πρόσβαση στα δωμάτια των κοριτσιών, με τον Υπουργό Τύπου και Πληροφοριών να δηλώνει ότι «το μόνο πρόβλημα των φοιτητών είναι να κοιμηθούν με τα κορίτσια»!
Αυτή η ψυχολογική και σεξουαλική καταπίεση οδηγεί στη κατάληψη πολλών φοιτητικών εστιών, ακόμα και στο Παρίσι.
Εργάτες και φοιτητές αντιμετωπίζουν τις Δυνάμεις Ασφαλείας, το Πανεπιστήμιο του Ναντέρ κλείνει, πράγμα που οδηγεί στη πρώτη εξέγερση στο Καρτιέ Λατέν στις 3 του Μάη.
Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ φοιτητής τότε στο Ναντέρ και σημερινός ευρωβουλευτής, πρωτοστατεί και φωνάζει «πρέπει να εγκαταλείψουμε τις τεχνικές διαμαρτυρίες δεν προσφέρουν πλέον τίποτα»
Η Σορβόνη καταλαμβάνεται από τους φοιτητές, γίνονται ταραχές με την επέμβαση της Αστυνομίας και συνεχίζονται με πετροπόλεμο στο Σαν Μισέλ.


Οι τοίχοι γεμίζουν με συνθήματα :
«Να είστε ρεαλιστές, ζητάτε το αδύνατο. Καθηγητές είστε γέροι. Κάντε έρωτα και ξαναρχίστε. Η φαντασία στην εξουσία .Η επανάσταση ανοίγει την όρεξη για έρωτα. Κάτω από τα πεζοδρόμια η παραλία. Δεν ξέρω τι να πω, θέλω όμως να το πω.»


Οι συγκρούσεις είναι βίαιες μεταξύ Αστυνομίας και όλων των τάξεων του γαλλικού λαού με επικεφαλής τους εργάτες και τους φοιτητές. Από τις 3 Μαΐου μέχρι τα μέσα Ιουνίου υπολογίζονται 1910 τραυματίες των δυνάμεων καταστολής, και 1459 των διαδηλωτών. Νεκροί ένας αστυνομικός διευθυντής, δύο εργάτες και ένας μαθητής Λυκείου.
Ο διοικητής της γαλλικής Αστυνομίας έστειλε επιστολή στην «Οικογένεια της Αστυνομίας» που ενεργούσε με εξαιρετικά βίαιο τρόπο.
Και έγραφε κάτι που θα πρέπει να το μεταφέρουν οι υπεύθυνοι και στα δικά μας ΜΑΤ για να το εμπεδώσουν:
«Το να κτυπάτε έναν διαδηλωτή πεσμένο στο έδαφος είναι σαν να κτυπάτε τον εαυτό σας, παρουσιάζετε μια εικόνα που θίγει όλο το σώμα της Αστυνομίας. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας και πείτε το και στους γύρω σας: κάθε φορά που ασκείτε αθέμιτη βία σε βάρος κάποιου διαδηλωτή, δεκάδες σύντροφοί του επιθυμούν να σας εκδικηθούν.»


Τελικά τα κέρδη από το γαλλικό Μάη 68, μπορεί να μην ωφέλησαν πολιτικά, πέτυχαν όμως απόλυτα κοινωνικά και πολιτιστικά.



Σήμερα που η δική μας κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό με τα μέτρα λιτότητας που συνεχώς λαμβάνονται, αναρωτιέμαι πότε θα μπει στη μάχη και ο λαός μας πριν μας ξεπουλήσουν ολοκληρωτικά στους ξένους που καθημερινά μας ειρωνεύονται και μας εξευτελίζουν;;
Μήπως έφθασε η ώρα και για έναν «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΗ ΤΟΥ 11», ξεκινώντας ίσως από τη Πλατεία Συντάγματος για «ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΚΕΙ»;

Ευρηματικές και εξαιρετικά πετυχημένες ήταν οι αφίσες που είχαν φτιαχτεί από ανώνυμους καλλιτέχνες και τυπώνονταν στη Σχολή Καλών Τεχνών.

« Βία και κλεισμένο το στόμα, Ναι στη κατάληψη εργοστασίων, Χλωροφόρμιο για να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις, Με τη βία για την επιστροφή στην ομαλότητα, Η τάξη βασιλεύει αλλά με τραυματισμούς, Οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα, η πάλη συνεχίζεται, Ελάχιστοι μισθοί, βαριά άρματα.».
Αυτά είναι τα νοήματα περνούσαν οι αφίσες που είχαν γεμίσει τους δρόμους της Γαλλίας.

ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΑ.

Πιστεύω ότι όλοι μας κάποια στιγμή, μέσα από την αγωνία για το μέλλον αυτής της χώρας αλλά για τη προσωπική μας ζωή, θα διερωτηθήκαμε πως έφτασε η Ελλάδα στη σημερινή απαξίωσή της. Πως φτάσαμε εμείς στη σημερινή κατάντια μας. Τι έφταιξε; Τι δε έγινε σωστά;


Οι πολιτικοί μας είναι ακατάλληλοι να μας δώσουν μια σωστή απάντηση, πνιγμένοι μέσα στα κομματικά τους στενά περιθώρια. Το ένα κόμμα ρίχνει το κρίμα στο άλλο. Κανένας δεν έχει τη λεβεντιά να μας πει την αλήθεια.


Ευτυχώς όμως υπάρχουν κάποιες φωνές που δεν φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Άνθρωποι με εντιμότητα και ανεξαρτησία σκέψης, όπως ο καθηγητής Κώστας Ε. Μπέης.
Μεταφέρω εδώ απόσπασμα από το άρθρο του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 18 Μαΐου. Αξίζει να το διαβάσετε.


Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ

Ανάγκη αυτογνωσίας
«Βγήκαμε από την περιπέτεια της δικτατορίας με μια ανεξήγητη τυφλή ροπή προς τον άκρατο ευδαιμονισμό, δίχως ν' αναρωτηθούμε από πού προέρχονταν οι χρηματικοί πόροι που αναπάντεχα ανέβαζαν την οικονομική άνεση.


Κανένας μας, μήτε εγώ, που τώρα το συνειδητοποιώ και υψώνω φωνή απόγνωσης, δεν είχαμε προσεγγίσει την πικρή αλήθεια, ότι τρώγαμε τις σάρκες μας αντλώντας από υπερδανεισμό, ο οποίος συνεχώς διογκωνόταν. Πρόφαση διαφυγής από αυτή την αλήθεια δεν υπάρχει. Ολοι φταίξαμε, καθώς αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε την ωμή πραγματικότητα. Φταίμε, που ποτέ δεν είχαμε θέσει αιχμηρά ερωτήματα, από πού τάχα προέρχονταν οι πόροι των χρημάτων, που αφειδώς στήριζαν τον καλπασμό των διορισμών στο Δημόσιο και στον ακόμη πιο σπάταλο ευρύτερο τομέα των αυτοδιοικούμενων δημόσιων οργανισμών. Σαν τις μωρές παρθένες -μαζί και ο συντάκτης αυτών των γραμμών- βλέπαμε, θαυμάζαμε και καμαρώναμε το θρίαμβο του Σοσιαλισμού και της λεγόμενης περήφανης εθνικής εξωτερικής πολιτικής, με κορυφαίο αναιδές κρούσμα την «κορόνα» τού τότε αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών κ. Πάγκαλου, στη σύνοδο των ηγετών της Ευρώπης στην Κέρκυρα, τότε που είχε χαρακτηρίσει τη Γερμανία ως τον «νάνο με τα ξύλινα πόδια»!


Μετεξελίχθηκε έτσι ο μέσος Ελληνας (ο Ελληνας του κάματου και της φιλότιμης προσπάθειας όλων των προηγούμενων χρόνων) σε ένα πρόστυχο κακέκτυπο εγωιστικού και απερίσκεπτου καταναλωτή, το πρότυπο του «Ελληναρά», με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, τις παράλληλες αργομισθίες και τη λούφα, ιδίως δε με την κατάχρηση των αγροτικών επιδοτήσεων, για χάρη των οποίων έκλειναν κάθε χρόνο όλοι οι μεγάλοι δρόμοι της χώρας, ώσπου τα κατάφερναν, έπαιρναν τις επιδοτήσεις των κουτόφραγκων (ή μήπως νέα δανεικά;), έριχναν κάποια ψιχία στους Αλβανούς και Πακιστανούς εργάτες, που άστεγοι και πεινασμένοι δούλευαν στα χωράφια, ενώ εκείνοι -με κάποιες εξαιρέσεις νοικοκυραίων, που τουλάχιστον φρόντισαν να χτίσουν ένα σπίτι για το παιδί τους- κατασπαταλούσαν τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις στα περιώνυμα «κλαμπ», που ξεφύτρωναν στην ύπαιθρο, ανανεώνοντας συνεχώς την πραμάτεια τους με Βουλγάρες, Ουκρανές και άλλες δύστυχες υπάρξεις τού άλλοτε «Υπαρκτού Σοσιαλισμού», κάθε φορά που τα τρακτέρ, στους δρόμους, πειθανάγκαζαν τις κυβερνήσεις για νέες πλούσιες επιδοτήσεις των δήθεν πενόμενων αγροτών.


Επιδοτήσεις που αντλούσαν από πού; Μα από πού αλλού, έξω και πέρα από νέα θαλασσοδάνεια; Αυτά ακριβώς τα θαλασσοδάνεια, τα οποία, μαζί με άλλες σπάταλες αμαρτίες μας, τώρα η τρόικα πιέζει κι εκβιάζει ν' αποπληρώσουμε, εκποιώντας τα όσια και τα ιερά της Ιστορίας μας.»



Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Καθαρή και ξάστερη. Αποτέλεσμα να φτάσουμε σήμερα να μας εξευτελίζουν οι «φίλοι» μας στην Ε.Ε. και να μας ειρωνεύεται ο ευρωπαϊκός Τύπος.
Σήμερα μάλιστα με δηλώσεις τους οι Ευρωπαίοι αξιοματούχοι άρχισαν να προσβάλλουν την εθνική μας υπερηφάνει, να εκβιάζουν και να αναμειγνύονται στα εσωτερικά πολιτικά μας πράγματα.

"ΑΝ ΔΕΙΣ ΚΑΡΑΒΙ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ......

……..ΜΟΥ…Ι  ΤΟΧΕΙ  ΤΡΑΒΗΞΕΙ" !!!

Παντού και πάντοτε, αυτή είναι η αλήθεια  δυστυχώς αγαπητοί μου …..άρρενες της μπλογκοπαρέας!
Οφείλουμε να το παραδεχτούμε, έστω και μεταξύ μας, σιωπηλά, για να μη αμαυρώσουμε και την ανδρική μας αξιοπρέπεια.


Πολλά είναι τα σημαντικά όργανα του γυναικείου και ανδρικού σώματος. Όργανα που δίχως τη σωστή τους λειτουργία θα προκαλούσαν πολλά προβλήματα υγείας.
Πάρτε για παράδειγμα τα νεφρά, το συκώτι, τη καρδιά. Έτσι και χαλάσουν τα υδραυλικά, μπαίνουμε σε περιπέτειες.


Κανένα όμως ανθρώπινο όργανο δεν έχει τη δύναμη, την …..απήχηση, του σφικτά φυλασσόμενου θηλυκού εκείνου οργάνου!

Η κατάκτησή του, με τη θέληση της κατόχου του ή δια της βίας, έχει συκοφαντήσει βασιλιάδες, έχει ρίξει πρωθυπουργούς και υπουργούς, έχει στείλει στα σίδερα λεβέντες, έχει χωρίσει οικογένειες και φίλους ετών.
Και όμως, παραμένει πάντα το αγαπημένο κυνήγι των αντρών.

Μη προσπαθούμε να το αρνηθούμε. Κάτι επιχείρησαν να κάνουν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι, κάτι ν΄αλλάξουν και τα έκαναν χάλια!
Υποκύπτουμε ασυγκράτητα μπροστά στο μοναδικό αυτό γυναικείο όργανο. Η λογική, η αξιοπρέπεια, η ηθική, θολώνουν μπροστά στα θέλγητρά του.


Ακόμα κιαν είσαι Διευθυντής του παντοδύναμου ΔΝΤ που ρυθμίζει την κοινωνική και οικονομική ζωή των πολιτών σε όλο τον κόσμο, ακόμα κιαν έχεις πιθανότητα κατά 50% να εκλεγείς νέος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας!!
Με τρείς γάμους στο ενεργητικό του, με εξωσυζυγικές σχέσεις, με ροζ σκάνδαλα και ευνοϊκή προώθηση νεαρών υπαλλήλων σε διάφορες θέσεις, χορτασμένος δηλαδή, δε μπόρεσε ν΄αντισταθεί στη 32χρονη καμαριέρα. Σεξουαλική επίθεση, απόπειρα βιασμού και παράνομη κατακράτηση, με 15-20 χρόνια ποινή κάθειρξης τα δύο πρώτα και 3-5 το δεύτερο, έστειλαν το σεξομανή κύριο Διευθυντή στα δικαστήρια των ΗΠΑ.

Ειπώθηκε βέβαια ότι πρόκειται περί πλεκτάνης, κόλπο που του έστησε ο πολιτικός του αντίπαλος από το Παρίσι! Βολεμένος βλέπετε εκείνος με μια κουκλάρα, μόνο τη πολιτική του εξόντωση επεδίωκε. Διάλεξαν σέξι καμαριέρα, σουπερ μίνι φουστίτσα, τη σήκωσε και λίγο, ε πολλά ήθελε ο κύριος Διευθυντής να υποκύψει;


Θα μου πεις τώρα εσένα τι σε νοιάζει, εδώ δε βλέπεις τι γίνεται στη χώρα μας;
Μα ακριβώς, ένθερμος φίλος του Γιωργάκη ήταν, μας έκανε χατίρια και θα πήγαινε στις Βρυξέλες να συμβάλλει στη διάσωση της χώρας μας. Και όμως χάθηκε η παρέμβαση του, λόγω της ….αντίστασης μιας καμαριέρας! Κρίμα τώρα, για μια …πίπα που ήθελε να του κάνει !!
Από την άλλη, θαυμάζω το σύστημα μιας χώρας που ο νόμος εφαρμόζεται σε όλους τους πολίτες, όποιος κιαν είσαι, ισονομία παντού και πάντοτε.
Τον κατέβασαν από το αεροπλάνο, του πέρασαν χειροπέδες και τον έσυραν στα κρατητήρια και στα δικαστήρια! Ολική η καταστροφή του!


Πιστεύετε ότι κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε ποτέ στην Ελλάδα;
Αγγίζει κανείς τους δικούς μας ……μεγαλόσχημους άρχοντες;;

ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ !!

    

 ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ  ΛΟΓΙΑ;

ΑΚΟΜΑ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΚΗΝΕΣ !!!!
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1288923

Ο ΠΙΝΟΚΙΟ ΣΗΜΕΡΑ !

Έχω μπερδευτεί λίγο τώρα τελευταία. Δηλαδή τι λίγο, μάλλον πολύ, αν και δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε αυτούς τους ποιοτικούς ή ποσοτικούς προσδιορισμούς.


Άντε να καταλάβεις τι εννοεί ο καθένας με το λίγο ή το πολύ, το καλό ή το κακό, το μεγάλο ή το μικρό, το έντιμο ή το ανέντιμο, άντε να προσδιορίσεις όρια στις έννοιες αυτές. Ακόμα και εκείνα τα χρονικά που λέμε συχνά σε στιγμές ευφορίας, πάντα, πάντοτε (επανειλημμένα, συνεχώς) και παντοτινά (κάτι που διαρκεί) συχνά τα ξεσκίζουμε!
Και εκείνο που ορκιζόμαστε σαν «σταθερό», πόσο σταθερά τα κρατάμε;


Καλά τώρα, μη μπλέξω και με το ηθικό και το ανήθικο. Στη σημερινή εποχή υπάρχει διάκριση, διαχωριστική γραμμή; Ποιός τη θέτει; Όταν κάτι μας ωφελεί, ενοποιούμε τις γραμμές.
Ο καθένας έχει το δικό του ζύγι, το δικό του μέτρημα, στη ποσότητα, στη ποιότητα. Προσδίδει στις λέξεις τις δικές του ερμηνείες και διαστάσεις.


Φαίνεται μάλιστα ότι η αλήθεια και το ψέμα έχουν χάσει το ….εύρος τους με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να διακρίνουμε συχνά μεταξύ των δύο. Εκείνο που πλασάρεται σαν αλήθεια, μέσα από διαστρεβλώσεις και δήθεν «λανθασμένες μεταφράσεις» και ερμηνείες, αποδεικνύεται ψέμα.


Πάρτε για παράδειγμα τον τρόπο που ζούσαμε τόσα χρόνια τώρα. Κοιμόμασταν ήσυχοι πιστεύοντας ότι η πατρίδα μας είναι τόσο ισχυρή, έτσι μας έλεγαν, ώστε να μας προσφέρει ένα στέρεο περιβάλλον άνετης ζωής, υπερκατανάλωσης, εξασφάλισης.
Ευδαιμονία; Ουτοπία! Ανώμαλη προσγείωση σήμερα!


Ποτέ οι κυβερνόντες δεν μας έλεγαν την αλήθεια. Φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες μας πουλούσαν. Ακόμα και σήμερα, καθημερινά, ακούμε ανακρίβειες, ψευτιές, υπερβολές από τους πολιτικούς μας. Σε ψεύτικους κόσμους μας οδηγούσαν. Μας εξαπατούσαν. Και εμείς τους πιστεύαμε και το χειρότερο τους ψηφίζαμε! Το νόμιμο έγινε και ηθικό. Όμως, έμεναν διάπλατα ανοικτά τα παράθυρα στους νόμους ώστε να «μπάζουν» ό,τι και όταν θα συνέφερε κάποιους.


Νομίζω μάλιστα ότι αυτή η θολή τακτική, αυτή η κατά περίπτωση επιλογή ψευτιάς ή αλήθειας, έχει μεταφερθεί και στις προσωπικές μας σχέσεις. Και αν η λέξη «ψευτιά» πέφτει βαριά, να την ελαφρύνω με τις λέξεις «ανακρίβεια, μισή αλήθεια, ανειλικρίνεια».
Φαίνεται ότι για να επιβιώσουμε μέσα στη σημερινή κοινωνία, θα πρέπει να ελλείπει η ειλικρίνεια, η ευθύτητα, το γνήσιο. ‘Όπως θέλει ο καθένας πουλάει τον εαυτό του, μέχρις ότου κάποια περιστατικά τον ξεγυμνώσουν.

Έχει γίνει το ψέμα πλέον απαραίτητο στη ζωή μας. Είναι οι περιστάσεις που το επιβάλλουν; Είναι οι καθημερινές δυσκολίες επιβίωσης; Είναι ίσως η τάση μίμησης, θέμα «εξίσωσης»;

Τι να πω. Τελικά φτάνεις σε ένα σημείο να ακούς και να βλέπεις τα γύρω σου με πλήρη αδιαφορία. «Θα δείξει» λες.

Λέτε να είναι η εποχή των «κακών»; Αλλά είπαμε, κακοί ή καλοί, γνήσιοι ή δήθεν, άντε τώρα να τους προσδιορίσεις και το δυσκολότερο, να συμφωνήσεις σ΄αυτό με το διπλανό σου!

Γίνονται αυτά;

" Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΜΑΖΙ "

Πολλά λέγονται και γράφονται τελευταία από τα τηλεοπτικά κανάλια και τον Τύπο, σχετικά με την οικονομική κατάσταση στη χώρα μας.
Αναδιάρθρωση του χρέους, νέο σκληρότερο μνημόνιο, περικοπές μισθών, επιδομάτων, συντάξεων. Βγαίνουμε ή όχι από την οικονομική κρίση. Πότε και πως.
Σύγχυση επικρατεί στους πολίτες, οργή, απογοήτευση, αγωνία για το αύριο.

Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς με όσα λέγονται και γράφονται.
Υπάρχουν όμως θέσεις που εκφράζονται από άτομα με ευρύτητα πνεύματος, με γνώση και εμπειρία, με εκείνο το ζηλευτό χάρισμα της δυνατής πένας, την ευθύτητα γραφής, τα ακλόνητα επιχειρήματα, που σε κάνουν να σταματάς μπρος σε τέτοια κείμενα, γιατί συμβάλλουν στο να κατανοήσεις καλύτερα τα πολιτικά τεκταινόμενα, να διακρίνεις αλήθειες. Αυτές που συνήθως μοσολέγονται ή αποκρύπτονται.
Αυτές τις αλήθειες που οι κάθε λογής πολιτειακοί παράγοντες δε τολμούν να διακρίνουν ή να παραδεχτούν, παραπλανώντας έτσι τους πολίτες.

Ένα τέτοιο κείμενο είναι αυτό που έγραψε στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 30 Απριλίου ο Άρης Καζάκος, καθηγητής Εργατικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με αφορμή την επέτειο της Εργατικής Πρωτομαγιάς, «δίνοντας το στίγμα της εποχής».



«Χρειάζονται κι άλλες Πρωτομαγιές.

Όσοι αρκέστηκαν στο ρόλο του κομπάρσου στο ιστορικό γίγνεσθαι αλλά και όσοι το πάλεψαν, το έχουν ήδη καταλάβει: θα χρειαστούν κι άλλες Πρωτομαγιές.
Όταν αντί για εργασία προσφέρεται ανεργία ή "τοξικές" εργασιακές σχέσεις (με το "μπλοκάκι", εκ περιτροπής, μερική απασχόληση, δανεισμένη εργασία), όταν καταστρέφεται ο πρωτογενής μηχανισμός κατανομής του παραγόμενου πλούτου, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας με τη διαιτησία του Ο.ΜΕ.Δ. και αποθεώνεται η ατομική σύμβαση εργασίας και το διευθυντικό δικαίωμα, όταν απαλλοτριώνεται η δημόσια περιουσία με "κατοχικού" τύπου αγοραπωλησίες ("για ένα κομμάτι ψωμί"), όταν οι δημόσιες επιχειρήσεις ζωτικής και στρατηγικής σημασίας, όπως ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ύδρευση, χάρη στις οποίες το κράτος μπορεί ακόμη να είναι υπολογίσιμος παράγοντας στην πολιτική αγορά και να έχει έσοδα, πωλούνται με τίμημα που οι αγοραστές θα αποσβέσουν με τα κέρδη τριών έως πέντε ετών, όταν συμβαίνουν όλα αυτά, δεν χρειάζεται παρά μόνον κοινή λογική για να καταλάβει κανείς τη βιβλική καταστροφή στην οποία οδηγούνται οι κοινωνίες.
Δεν χρειάζεται παρά μόνο γνώση απλής αριθμητικής για να κατανοήσει ο μη ειδικός, κάθε πολίτης, ότι αυτό που φέρνουν οι πολιτικές του μνημονίου είναι ανεργία, φτώχεια, δυστυχία και ακόμη μεγαλύτερο δημόσιο χρέος, σε απόλυτους αριθμούς και ως ποσοστό του ΑΕΠ. Πλέον, το παραδέχονται, με καθυστέρηση ενός και πλέον έτους, και οι ίδιοι οι "ειδικοί", που φοβούνται αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να είναι το όπλο μας: Τις καταστροφικές επιπτώσεις μιας αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους μας στο ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.


Μην αφήνετε, λοιπόν, να σας εξαπατήσουν άλλο με τερατώδη ψέματα που αναπαράγουν πρόθυμοι κομισάριοι, βαστάζοι ή απλοί τελάληδες. Προπαντός μην αφήνετε να σας εξαπατήσουν με αλήθειες. Η κριτική σε συνδικαλιστικές πρακτικές και συμπεριφορές, ακόμη και όταν είναι βάσιμη, μην αφήσετε να σβήσει από τις συνειδήσεις σας την ανάγκη του μαζί, των συλλογικοτήτων, του συνδικαλισμού. Μην αφήνετε να σας τρομάζουν με εργαλείο το φόβο και τη (συν-)ενοχή. Μην επιτρέπετε να σας εξαπατούν με την αποσιώπηση των πραγματικών, των γενετικών ελαττωμάτων του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού τρόπου. Αυτού που ανάγει σε σιδερόφρακτο καθεστώς μια "ελευθερία" εμπορίου και κεφαλαίων, την οποία η ανισότητα μετατρέπει σε εργαλείο υποδούλωσης των αδυνάτων. Μη πιστεύετε πια ότι είναι δυνατή η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών, των πορτογαλικών, των ιρλανδικών, των ισπανικών, των γαλλικών, των ιταλικών, των βρετανικών επιχειρήσεων με τον εξευτελισμό των ανθρώπων, με τη μείωση του μισθολογικού κόστους και τη γενικότερη εσωτερική υποτίμηση. Ανταγωνιστές σ' αυτό το σαθρό παγκοσμιοποιημένο καθεστώς που γεννά τα τέρατα της ανισότητας και της φτώχειας είναι "λύκοι", που όπως η Κίνα αποκτούν όλα τα πλεονεκτήματα κάνοντας "βρόμικο" ανταγωνισμό με την κτηνώδη εκμετάλλευση των εργαζομένων, με κοινωνικό και περιβαλλοντικό ντάμπινγκ, βιομηχανική κατασκοπία και διεθνή πειρατεία.


Ναι, θα χρειαστούν κι άλλες Πρωτομαγιές. Θυμόμαστε καλά την παράλογη μοίρα του Σίσυφου, όμοια με αυτή των κοινωνιών στις μέρες μας. Θυμόμαστε όμως την ίδια στιγμή και τον υψηλό συμβολισμό του Προμηθέα, που έφερε την εξέγερση και την αλληλεγγύη στο ανθρώπινο γένος».