Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΑΛΛΑ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΑ.

«Έκλαψα για να γράψω,
έγραψα για να τραγουδήσω,
τραγούδησα για να ζήσω»

Από πολύ μικρός έδειχνε τη προτίμησή του στη μουσική. Είχε εξάλλου τη συμπαράσταση της εύπορης οικογένειάς του. Ο πατέρας του, πλούσιος έμπορος και παραγωγός βαμβακιού. Η μητέρα του αφοσιωμένη με πάθος στη τέχνη και τα γράμματα, οργανώνει «μουσικές βραδιές» ενώ τα δύο αδέλφια παίζουν στο πιάνο για την αφρόκρεμα της ελληνικής παροικίας της Αιγύπτου.
Σπάταλη όπως πάντα, δε διστάζει να νοικιάσει ολόκληρο συρμό για ένα γρήγορο ταξίδι στη Γαλλία με παιδιά και υπηρετικό προσωπικό, ώστε να προλάβουν να ακούσουν το Καρούζο στην όπερα του Παρισιού!


Κάποια στιγμή η οικογένεια μετακομίζει στην Αθήνα. Ο ένας αδελφός ολοκληρώνει τις μουσικές του γνώσεις στο Ωδείο Αθηνών και σπουδάζει νομικά. Το 1907 τα δύο αδέλφια φεύγουν για το Παρίσι να σπουδάσουν Πολιτικές Επιστήμες, να γίνουν διπλωμάτες, αλλά τελικά οι προτιμήσεις τους αλλού τους οδηγούν.
Εγκαταλείπουν τη πολιτική καριέρα και εγγράφονται στο Conservatoire de Paris. Η μουσική είναι στη ψυχή τους.


Το έμφυτο ταλέντο του ενός αδελφού δεν αργεί να εκδηλωθεί. Παίζει πιάνο και τραγουδά, μελοποιεί Γάλλους ποιητές , τον καλούν στα μεγαλύτερα κέντρα του Παρισιού, γίνεται περιζήτητος παντού. Γνωρίζεται με όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες εκείνης τη εποχής.
Περιοδεύει σε όλη την Ευρώπη, στην Αμερική, την Ιαπωνία. Τον καλούν στη Ρωσία για να παίξει πιάνο μπροστά στο τσάρο Ρομανώφ.
Στη Γαλλία όμως οι συνάδελφοί του τον πειράζουν για το…αντικαλλιτεχνικό του όνομα. Πρέπει να το αλλάξει, κάτι να θυμίζει Ελλάδα.
Αττίκ, ναι αυτό, σύντομο και εύηχο.


Καιρός όμως να παντρευτεί. Λατρεύει τη Μαρί Ελέν, αλλά χάνουν το νεογέννητο παιδί τους. Εκείνη δεν αντέχει, πεθαίνει από μαρασμό μέσα σε έξη μόλις μήνες. Οδύρεται εκείνος πάνω στο τάφο της.
Στην Αθήνα οι οικογένειά του καταρρέει οικονομικά και η αδελφή του ασθενεί βαριά.
Αφήνει την εντυπωσιακή του καριέρα στο εξωτερικό και γυρίζει στην Αθήνα.


Τη μουσική όμως δε μπορεί να την εγκαταλείψει.
Ανοίγει κοντά στη Πλατεία Αγάμων τη Μάντρα, «ένα ξύλινο παράπηγμα» όπως έλεγε ο ίδιος, που γρήγορα μαζεύει τις κοινωνικές τάξεις της Αθήνας. Γίνεται το αγαπημένο στέκι των δανδήδων που συνοδεύουν τις κυρίες με τα λουσάτα βραδινά ενδύματα της εποχής.
Ο Αττίκ παίζει πιάνο, συνθέτει, τραγουδά, κάνει το παρουσιαστή, το μίμο μαζί με το φίλο του το πανύψηλο Ζαζά.
Διασκεδάζει όλη η Αθήνα στη Μάντρα. Ξεπηδούν τα μεγαλύτερα ταλέντα του τραγουδιού, Κάκια Μένδρη, Νινή Ζαχά, Δανάη και «το παιδί της ψυχής μου, το ποζελάκι μας» όπως αποκαλεί τη μικρή ελληνοϊταλίδα Λουίζα Ποζέλι.


Μαγεύουν οι στίχοι και οι μελωδίες του. Πίσω από κάθε στίχος, κάθε μελωδία, ένα κομμάτι της δικής του πολυτάραχης, συναισθηματικής ζωής, τη γεμάτη έρωτες αλλά και απογοητεύσεις.
Το ξετρελαίνει η μελαχρινή γαλανομάτα καλλονή της εποχής εκείνης, η ηθοποιός Μαρίκα Φιλιππίδη. Παντρεύεται και της αφιερώνει το τραγούδι του:


«Είδα μάτια πολλά γαλανά στη ζωή μου
Να κοιτούν απαλά
Και να ανάβουν τη ψυχή μου…»


Το θρυλικό ρομάντζο τους το γνωρίζει πλέον όλη η Αθήνα.
Αλλά η άκαρδη ηθοποιός ξεμυαλίζεται από τον ωραίο ίλαρχος Σταμάτη Μερκούρη.
Εγκαταλείπει τον Αττίκ και ακολουθεί το νέο της έρωτα.
Σα να μη φτάνει αυτό, ένα βράδυ εμφανίζεται στη Μάντρα η ηθοποιός συνοδευόμενη από το Μερκούρη.
Παγώνουν όλοι και όταν ο Αττίκ ρωτά το κοινό ποιό τραγούδι θέλουν να ακούσουν, του φωνάζουν «Είδα μάτια» Ραγίζει η καρδιά του καλλιτέχνη. Διστάζει, αλλά εκείνοι επιμένουν « Είδα μάτια»………


Αποσύρεται εκείνος για λίγο. Γράφοι στίχους γεμάτους πόνο και τη πικρία
και μετά κάθεται στο πιάνο:


«Ζητάτε να σας πω το πρώτο μου σκοπό
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε «είδα μάτια»
με κάνετε κομμάτια
σε μια παλιά πληγή,
που ακόμα αιμορραγεί,
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι,
αφού ο καθένας ξέρει,
τι πόνο θα μου φέρει»





Τρίτη φορά γάμος. Παντρεύεται τη ρωσίδα Σούρα. Η υγεία του όμως έχει αρχίσει να κλονίζεται. Ο θάνατος της μητέρας του και το μίσος του για τους Γερμανούς, επηρεάζουν τον εύθραυστο χαρακτήρα του.
Τον Αύγουστο του 1944 πέφτει κατά λάθος με το ποδήλατό του επάνω σε ένα Γερμανό στρατιώτη ο οποίος τον ξυλοκοπά άγρια. Γυρίζει σπίτι του αιμόφυρτος.
Τσακισμένος από τη κακή του υγεία και με πληγωμένη υπερηφάνεια λόγο της κατοχής της χώρας, αυτοκτονεί στα τέλη Αυγούστου με μια υπερβολική δόση υπνωτικού βερονάλ.



Υ.Γ. Αξίζει να δείτε τη παράσταση «ΑΤΤΙΚ» που ανεβάζεται στο θέατρο Badmington. Ένα υπέροχο ποιοτικό μουσικό θέαμα.

 

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

ΓΙΑΤΙ ;

Από το μεσημέρι μέχρι αργά μετά τα μεσάνυχτα, ήμουνα καθηλωμένος μπροστά στη τηλεόραση, παρακολουθώντας τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, τις πολιτικές εξελίξεις, τη ψηφοφορία του νέου Μνημονίου στη Βουλή.

Ακούγοντας τις ομιλίες των βουλευτών και των αρχηγών των κομμάτων, έβαλα για μια στιγμή τον εαυτό μου, απλό βουλευτή, στα έδρανα της Βουλής.
Τι θα ψήφιζα εγώ;


«Όχι σε όλα» θα έλεγα, οργισμένος από μια Ε.Ε. που υποκύπτει στις εξωφρενικές ορέξεις της Γερμανίας και των φίλων της ξεχνώντας τη θεμελιώδη αρχή της αλληλεγγύης, οργισμένος από τις συνεχείς ταπεινώσεις της χώρας μου από τους ….εταίρους μας. Ναι, θα διακινδύνευα με το «όχι» μου, έχοντας όμως εμπιστοσύνη στις ανυπέρβλητες δυνάμεις που έστω και τη τελευταία στιγμή πάντα δείχνει αυτός ο ελληνικός λαός.


Και μετά, τα επεισόδια!
Χθες κατέβηκα στο κέντρο- Πανεπιστημίου, Κλαυθμώνος, Σύνταγμα , Μοναστηράκι να δω από κοντά τη κατάσταση. Σχεδόν από την Ομόνοια μύριζε καμένο. Τα φανάρια των κεντρικών δρόμων δεν λειτουργούσαν με κίνδυνο δυστυχήματος, ήταν όλα διαλυμένα με τα καλώδια να κρέμονται. Μάρμαρα από τοίχους και σκαλοπάτια, τουβλάκια πεζοδρομίων ξεκολλημένα. Βιτρίνες καταστημάτων και τραπεζών θρύψαλα.
Δίχως στέγη, μέσα στη μαυρίλα και τα αποκαΐδια το υπέροχο έργο του Τσίλερ όπου στεγάζονταν τα δύο γνωστότερα αθηναϊκά σινεμά. Ο κόσμος απέξω φωτογράφιζε τα αποτελέσματα μιας καταστροφικής παρανοϊκής μανίας.
Ακόμα και από τα τοιχώματα των σιντριβανιών στο Σύνταγμα και στην Ερμού είχαν προμηθευτεί τα πολεμοφόδια οι διάφοροι βάνδαλοι.


Δεν άντεξα σε αυτή τη θλιβερή θέα. Μπήκα σε ένα καφέ, ένιωθα να βουρκώνουν τα μάτια μου.
Έζησα στην Αθήνα όλη μου τη ζωή. Εδώ γεννήθηκα, βαφτίστηκα, πρωτοπήγα σχολείο, δραστηριοποιήθηκα επαγγελματικά για πολλά χρόνια δυό βήματα από το Σύνταγμα. Χρόνια κάτοικος αυτής της πόλης. Η Αθήνα, η πόλη μου!

Ήταν όμορφη κάποτε αυτή η πόλης, με τα παραδοσιακά κτήρια που πρώτα τα γκρέμισε η «αντιπαροχή» και μετά η μανία της επέκτασης.
Και ό,τι πιο όμορφο απέμεινε το καταστρέφουν σήμερα οι βάρβαροι. Δεν είδατε, μόνο τα παραδοσιακά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα επέλεξαν για να τα κάψουν τα αποβράσματα αυτά.


Ποιοί επιτέλους είναι αυτοί που τόσα χρόνια τώρα προκαλούν τη κοινωνία μας;
Βαλτοί από την Αστυνομία λένε κάποιοι, «κρατική προβοκάτσια» άλλοι. Μα τότε θα πρέπει να παρακινούνται από κάποιο κέντρο. Υπάρχει λοιπόν ένα τόσο αρρωστημένο μυαλό που υποκινεί τις καταστροφές και συνεχίζει για κάποιο μυστήριο λόγο ή μήπως ξέφυγε πλέον η κατάσταση από τα χέρια του;


Γιατί τόσα χρόνια τώρα δε κατάφεραν οι κρατικές υπηρεσίες να «μπουν» στο κύκλωμα αυτό, να ερευνήσουν, να μάθουν, να ξεσκεπάσουν;
Γιατί η Αστυνομία δεν έχει ένα σχέδιο «περικύκλωσης» αυτών των ατόμων που ακολουθούν τις νόμιμες πορείες και να τους μαζέψει, να τελειώνουμε επιτέλους;


Αλλά κοιτάξτε και το χάλι αυτού του απίθανου θεατρίνου πρύτανη της Νομικής:
Τρείς μέρες διαφήμιζαν οι καταληψίες αντιεξουσιαστές ότι η Σχολή αποτελεί το ορμητήριό τους. Θα ορμούσαν που, για να κόψουν βρούβες μήπως; Και ο ανόητος κύριος πρύτανης, έστειλε επιστολές στους αρμόδιους αντί να σηκώσει τα τηλέφωνα!!
Το΄παιξε πλέρια τυπολατρικά βλέπετε!


Βέβαια όταν τους… κτίζουν μέσα στα γραφεία τους, τους προπηλακίζουν, τους βρίζουν, όταν η επιλογή των διδασκόντων εξαρτάται από τα κέφια των διδασκομένων, ε τότε τι αρχ….ια να έχουν αυτοί οι κύριοι πρυτάνεις;


Και η Αστυνομία πάλι άκουγε, γνώριζε, αλλά φαίνεται να αγνοούσε το δικαίωμά της να επέμβει αυτοβούλως στην Νομική.
Αφήστε εκείνο τον ανεκδιήγητο υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Στο ύψος της διανοητικής του ανεπάρκειας ο άνθρωπος!


Για πολλοστή φορά καταστρέφονται καταστήματα που καμία ασφαλιστική εταιρία δε δέχεται να ασφαλίσει. Μόνοι τους οι …..«κεφαλαιοκράτες» έμποροι θα πληρώσουν πάλι τα σπασμένα. Πολλές επιχειρήσεις δεν αντέχουν να ξανανοίξουν, με αποτέλεσμα νέους άνεργους. Και όσοι κόπτονται για την ανεργία, παραμένουν σήμερα απλά σιωπηλοί, πνιγμένοι μέσα στα στενά πλαίσια του δογματισμού τους.


Τι να περιμένουμε τώρα, τι θα γίνει αύριο με τα νέα μέτρα που μας περιμένουν;
Η διαμαρτυρία των πολιτών είναι καθόλα νόμιμη, απόλυτα δικαιολογημένη, ανθρώπινη, δημοκρατική.
Επιτέλους όμως ας μας αφήσουν να τη κάνουμε εμείς, έτσι όπως τη νιώθουμε, μέσα στη πόλη μας, μακριά από ακρότητες και τη καταστροφική μανία των άθλιων υποκειμένων.





 

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ....αρνητικά καί θετικά!!


Είναι μερικά πράγματα που ομολογώ ότι δε μπορώ να τα κατανοήσω. Μου φαίνονται τελείως ανόητα. Δεν φαίνεται να έχουν κανένα νόημα και δε καταλαβαίνω που αποβλέπουν. Αν και όταν δε καταλαβαίνει κανείς κάτι δε έχει το δικαίωμα να το κρίνει, επιτρέψτε μου να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι πρόκειται περί μεγάλης νεοελληνικής βλακείας.



Αναφέρομαι σε αυτή την ακατανόητη μανία που μας έχει πιάσει να μουτζουρώνουμε κάθε πινακίδα ένδειξης δρόμων και κατευθύνσεων καθώς και τις πινακίδες τροχαίας κίνησης.
Κολλάμε απάνω τους διάφορα αυτοκόλλητα χαρτιά ή τις πασαλείβουμε με μαρκαδόρους σε τέτοιο σημείο που δε διαβάζονται.

Μπορείτε να μου πείτε σε τι αποβλέπουν οι ανόητοι αυτοί δράστες; Μήπως το φαινόμενο μπορεί να εξηγηθεί μόνο με ψυχανάλυση;


Αμ το άλλο ανόητο; Έχετε προσέξει το χαρτομάνι επάνω στις κολώνες στο διάζωμα της οδού Κηφισίας και σε άλλους κεντρικούς δρόμους; Κρέμονται οι διαφημιστικές αφίσες η μία επάνω στην άλλη. Το μέγεθος των γραμμάτων συχνά είναι τόσο μικρό που είναι αδύνατο διαβαστεί παρά μόνο αν λόγο μπλοκαρίσματος ακινητοποιηθεί το αυτοκίνητο κοντά στη κολώνα! Και όμως οι διαφημιζόμενοι πληρώνουν ποιος ξέρει πόσα.


Σκουπίδια στοιβαγμένα στους δρόμους της πόλης και ….κρεμασμένα σε κολώνες!
Ασχημίζουν τη πόλη και προσθέτουν ένα ακόμα δείγμα ότι η Αθήνα είναι μια πολύ βρώμικη πόλη.
Δε μπορεί επιτέλους το «κράτος» μας να βάλει μια τάξη στο φαινόμενο αυτό;


Να όμως και κάτι διαφορετικό που μου έκανε εντύπωση.
Ο βρετανός Υπουργός Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, ο Κρις Χιουν και υποψήφιος διάδοχος στην ηγεσία του κόμματος των Φιλελευθέρων, παραιτήθηκε και πιθανόν να οδηγηθεί στις φυλακές λόγο παρακώλυσης της Δικαιοσύνης.
Το αδίκημά του;;
Το 2003 παρακαλώ, οδηγώντας το αυτοκίνητό του σε εθνική οδό, υπερέβη το όριο επιτρεπόμενης ταχύτητας και προκειμένου να μη του στερηθεί το δίπλωμα, δήλωσε ψευδώς ότι οδηγούσε η σύζυγός του, αφού φυσικά είχε συμφωνήσει και εκείνη.
Δυστυχώς όμως χώρισε με την Ελληνίδα σύζυγό του, αφού είχε μπλέξει με μια άλλη γυναίκα!
Και εκείνη δε του το συγχώρησε. Επιβεβαίωσε σε δημοσιογράφους ότι εκείνος ήταν ο οδηγός. Η Αστυνομία ύστερα από οκτώ μηνών έρευνες, κατηγορεί το κ. Χιουν για το αδίκημα της παρακώλυσης της Δικαιοσύνης. Τώρα η πολιτική του καριέρα έφτασε άδοξα στο τέλος της, γιατί στη χώρα που ζούσε, ο νόμος ισχύει για όλους.
(Πήγα να συμπληρώσω «όπως και στη χώρα μας» αλλά μετά ντράπηκα!!


Όπως λένε, πίσω από κάθε μεγάλο άντρα, βρίσκεται και μια γυναίκα, όταν φυσικά εκείνος δε… τσιλημπουρδίζει!!



Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

ΔΕΙΤΕ ΤΟ, ΑΞΙΖΕΙ.

ΔΕ  ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ  ΛΟΓΙΑ, ΚΡΙΣΕΙΣ, ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ.

ΑΠΛΑ,  Η  ΕΛΛΑΔΑ  ΣΗΜΕΡΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  ΑΥΤΑ  ΤΑ  ΜΥΑΛΑ  ΤΩΝ   ΝΕΩΝ
ΓΙΑ  ΝΑ   ΕΛΠΙΖΕΙ.



" 1940-2011 - Φιλικά, Αλέξανδρος " : ΑΠΛΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ !


Μαθητής Λυκείου έφτιαξε αυτό το βίντεο το οποίο προβλήθηκε στο λύκειο του Βύρωνα στην γιορτή της 28ης Οκτωβρίου.