OI ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΤΙΠΟΤΕΝΙΩΝ.

Περιμένετε ειλικρινά ότι θα αλλάξουν ποτέ μυαλά και την άθλια νοοτροπία τους οι πολιτικοί μας;

Περιμένετε ειλικρινά να δείξουν σοβαρότητα και λογική στις επιλογές τους;
Νομίζετε ότι  αυτοί που μας κυβερνούν τόσα χρόνια τώρα των δύο τέως μεγάλων κομμάτων, διακατέχονται έστω από ίχνος αξιοπρέπειας;

Κοιτάξτε δύο πρόσφατα παραδείγματα:

Ο «κύριος Τίποτα» ο Αβραμόπουλος, θέλησε να περάσει μια τροπολογία στον υπό συζήτηση φορολογικό κώδικα, βάσει της οποίας θα έχει το δικαίωμα να ταξιδεύει σαν Υπουργός Εθνικής Άμυνας με το προεδρικό αεροσκάφος!!

Ανασχηματίστηκε από των Εξωτερικών στο Άμυνας, δεν έχει αυτό το δικαίωμα χρήσης του αεροσκάφους, αλλά δε μπορεί κοτζάμ υπουργάρα να μη το αποκτήσει!!
Ο άθλιος, ο αδιάντροπος, ο τιποτένιος!! Τσίπα αξιοπρέπειας.

Διορίζεται και με υψηλότατο μισθό στη Παγκόσμια Τράπεζα ένας ακόμα «κύριος Τίποτα» ο Παπουτσής! Εδώ και αυτός που τον διόρισε αποδεικνύεται εξίσου αδιάντροπος.  Ο Παπουτσής, που όταν ήταν Επίτροπος στη Ε.Ε. ψηφίστηκε προτελευταίος από όλους τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους στην προτελευταία θέση απόδοσης των Επιτρόπων!

 Εσείς που μας κυβερνάτε, εσείς που τίποτα δε καταλαβαίνετε, που τίποτα δεν έχετε μάθει, που τίποτα δε σας αγγίζει,  φαίνεται ότι μόνο αν φάτε αλύπητα πολύ ξύλο, ίσως βάλετε μυαλό.

Και εμείς τώρα περιμένουμε από αυτούς τους ανίκανους να μας φτιάξουν τη ζωή μας.

 

 

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΒΩ....

.....θα μου πείτε γιατί αυτή η ανάρτηση ύστερα από τόση σιωπή;;
Γιατί οι αναμνήσεις σε κρατούν ζωντανό, όταν μάλιστα έχουν σημαδέψει  ανεξίτηλα τη ζωή σου.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΩΣ.....

Ναι, έχω πολύ καιρό να κάνω μια ανάρτηση.
Απλά δεν έχω πλέον τη ψυχική διάθεση να κάνω πράγματα τα οποία κάποτε με ευχαριστούσαν. Δε ξέρω που βαδίζει αυτή η χώρα. Δεν έχω καμία απολύτως εμπιστοσύνη σε κόμματα και πολιτικούς. Τα ίδια ακούω χρόνια τώρα, υπερβολές, ψέματα, πολλά ψέματα, πάντοτε η ίδια φτηνή επιδίωξη, η ανακατάληψη της εξουσίας με κάθε μέσο. Και πάντοτε αναφορές σε εκείνο το «φως στο βάθος του τούνελ» που ακόμα ούτε καν ισχνό δεν εμφανίζεται.

Διάβαζα ένα άρθρο στη χθεσινή Καθημερινή του Παντελή Μπουκάλα με τίτλο «Όχι άλλο φως στο τούνελ» και σας παραθέτω τις τελευταίες παραγράφους. Νομίζω ότι θα πρέπει να εκφράζει πάρα πολλούς πολίτες που μακριά από στενές κομματικές αγκυλώσεις, βλέπουν κάπως πιο καθαρά τη κατάσταση:

«Περίπου όπως περιέγραψε το παρόν μας ο πρωθυπουργός στο έκτακτο τηλεοπτικό διάγγελμά του (μόνον έτσι «συνομιλεί» πια με τον λαό του), όπου και επέλεξε το ύφος του καθηγητή που απευθύνεται σε δύστροπα και οκνηρά μαθητούδια. Δεν ξέρω τίνος συμβουλή είναι το πατερναλιστικό στυλ, δεν προσθέτει πάντως κύρος στα πρωθυπουργικά λεγόμενα. Πόσοι αναγνώρισαν άραγε τον βίο τους, την καθημερινότητά τους, σαν τμήμα της ωραίας εικόνας που ζωγράφισε ο κ. Σαμαράς; Πόσοι ένιωσαν ότι όντως τους αφορούσαν όσα χαρμόσυνα έλεγε, για μια Ελλάδα που πια τη ζηλεύουν οι τρίτοι αντί να τη χαρακτηρίζουν παράδειγμα προς αποφυγήν; Εντάξει. Τα πράγματα δεν είναι κατάμαυρα. Σίγουρα δεν είναι μαύρα και δεν θα γίνουν ποτέ για τους λιγοστούς που έχουν μονίμως εξασφαλισμένα κάποια πλεονεκτήματα, ενώ είναι γκρίζα για όσους δεν ξεκοκάλισαν ακόμα το απόθεμά τους. Οι άλλοι, ωστόσο, οι πάμπολλοι, ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι και άλλοι τόσοι που δουλεύουν «ελαστικά», ξεκρέμαστοι, και πληρώνονται έναντι, ποιο λόγο έχουν να εμπιστευτούν την όραση όσων τους υποδεικνύουν φως στην άκρη του τούνελ και τη γλώσσα όσων τους διαβεβαιώνουν ότι τα δύσκολα πέρασαν; Έχουν, άλλωστε, δικά τους μάτια για να βλέπουν, δικά τους αυτιά για ν’ ακούνε. Και γλώσσα δική τους για να πουν την αλήθεια τους. Έστω κι αν δεν θα μεταδοθεί σε έκτακτο διάγγελμα και σε εθνικό δίκτυο.»

Έχετε αντίρρηση;;

ΚΑΠΟΤΕ.....

Κάποτε, μιά λέξη που σημαίνει παρελθόν. Μια λέξη που σημαίνει ότι ένα γεγονός πέρασε.

Κάποτε: τότε που ήταν όλα τόσο όμορφα, που είχες όλα όσα σ΄ έκαναν ευτυχισμένο.

Κάποτε: τότε που σου έλειπαν τόσα πολλά και απλά επιβίωνες.

Κάποτε, το νοσταλγείς ή προτιμάς  να το ξεχάσεις.

Αναμνήσεις που γράφτηκαν μέσα σου  ανεξίτηλα, αναμνήσεις που τώρα ίσως δεν αντέχεις να ξαναφέρεις στο μυαλό σου, γιατί ήταν μοναδικές και ξέρεις ότι δε πρόκειται να τις ξαναζήσεις.

Τις άλλες, τις άσχημες, τις προσπερνάς όσο μπορείς πιο ανώδυνα.

Κάποτε. Μιά λέξη που μας κατατρέχει στη ζωή μας με τον  ένα ή τον άλλο τρόπο.                                   

Και τι περίεργο, ακόμα και θετικά να τη σκέφτεσαι, ίσως τώρα να σε βασανίζει. 

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ......

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ  ΘΕΡΜΑ  ΟΛΟΥΣ  ΤΟΥΣ  ΦΊΛΟΥΣ 
ΓΙΑ ΤΙΣ  ΕΥΧΕΣ  ΠΟΥ  ΜΟΥ ΑΦΗΣΑΝ  
ΣΤΗ  ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ  ΜΟΥ. 
ΚΑΙ  ΤΙΣ  ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ  ΠΟΛΥ......