ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΙΕΞΟΔΑ...

Είμαστε μια μεγάλη παρέα, άνδρες και γυναίκες, που περνάμε πάντα ευχάριστα όταν συναντιόμαστε. Έχουμε τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες θέσεις και αυτό είναι πολύ σημαντικό για τη παρέα μας. Ποτέ δεν διανοείται κανείς να δυσαρεστήσει τους άλλους. Συζητάμε, λέει ο καθένας τα δικά του ,τα βρίσκουμε συνήθως όλα ωραία, ομαλά, λογικά.

Έχουμε και «φίλους» που σε δύσκολες στιγμές είναι πάντα πρόθυμοι να μας βοηθήσουν. Αλλά και εμείς πάλι δεν αρνιόμαστε να τους ανταμείψουμε και έχουμε τρόπους να το πετύχουμε αυτό.

Βέβαια τώρα τελευταία στη παρέα μας τέθηκαν διάφορα θέματα για συζήτηση και ακούστηκαν κάποιες αντιρρήσεις που άρχισαν να μας δυσαρεστούν και να μας φοβίζουν ότι αυτή η τόσο αρραγής σε όλα παρέα μπορεί να διαταραχτεί και να χάσει την αρμονική ομοιογένεια της.
Δηλαδή, εκφράστηκαν αντιρρήσεις από ορισμένους που δεν άρεσαν στους άλλους.
Ενοχληθήκαμε. Περιμέναμε λίγο να δούμε τη συνέχεια και κάποια στιγμή σκεφτήκαμε ένα παλιό μας φίλο που κάποτε άνηκε στη παρέα μας, αλλά σένα θέμα τα έκανε θάλασσα και τον απομακρύναμε. Αφού μάθαμε ότι το ολίσθημά του δεν ήταν καθόλου έτσι, τον ξαναφωνάξαμε να έρθει πάλι μαζί μας.

Να όμως που μας προέκυψε ένας ακόμα φίλος μας που ξαφνικά διαφώνησε μαζί μας, αυτό που λέγεται «κάθετη διαφωνία».
Ε, όχι, πάει πολύ. Εμείς πρέπει να συμφωνούμε σε όλα, αυτό που λέγεται «ναι σε όλα». Η κατάσταση στη παρέα μας ήταν κρίσιμη, δε θέλαμε διαφοροποιήσεις.
Να λοιπόν τι κάναμε : είπαμε στο διαφωνούντα φίλο μας να πάει διακοπές να ξεκουραστεί στο χωριό του.
Όμως η παρέα μας θα έμενε λειψή. Φωνάξαμε λοιπόν έναν άλλο γνωστό δικό μας, να συμπληρώσει το κενό. Φυσικά ήρθε τρέχοντας...

Όλα τώρα κυλούν ομαλά στη καλή μας παρέα.. Συμφωνούμε πάλι όλοι, δίχως παρατράγουδα και αντιρρήσεις. Πλήρης αρμονική συνύπαρξη. Και η παρέα μας δεν κινδυνεύει να διαλυθεί. Και άντε μετά να την ξαναμαζέψεις…


ΥΓ. Δεν υπάρχει διασύνδεση μεταξύ τίτλου, κειμένου και πραγματικότητας.

ΕΤΣΙ ΤΙΜΩΡΟΥΝ....

Όσοι ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό θα ξέρουν την νέγρα Αμερικανίδα παγκόσμια πρωταθλήτρια και Ολυμπιονίκης Μάριον Τζόουνς, το "μαύρο βέλος" των δρόμων ταχύτητος.

Η Τζοουνς λοιπόν είχε καταθέσει ψευδώς ότι δεν είχε κάνει ποτέ χρήση απαγορευμένων ουσιών στην αθλητική της καριέρα. Η δήλωση της όμως αυτή αποδείχθηκε ανακριβής , με αποτέλεσμα να της επιβληθεί αυστηρή ποινή.

Αρχικά της στέρησαν τα ολυμπιακά μετάλλια και στη συνέχεια την καταδίκασαν σε ΦΥΛΑΚΙΣΗ !!!

Πριν λίγες μέρες η Τζόουνς έκανε έκκληση στο Πρόεδρο Μπους να μειώσει τη ποινή φυλάκισης. Όμως ο επικεφαλής της Ομοσπονδίας Στίβου των ΗΠΑ έχει αντίθετη γνώμη. Και να το γιατί :

"Το να μειώσετε τη ποινή της Τζόουνς ή να της δώσετε χάρη, θα έστελνε ένα φριχτό μήνυμα στους νέους ανθρώπους, οι οποίοι την είχαν είδωλο, ενισχύοντας την αντίληψη ότι μπορείς να απατήσεις και να έχεις το δικαίωμα να γλιτώσεις."

'Έτσι επιβάλλονται οι ποινές σε οργανωμένα κράτη που τηρούν τους θεσμούς. Και φυσικά, αυτή η αντιμετώπιση δε περιορίζεται μόνο για αθλητές. Οι πολίτες είναι ίσοι μπροστά στο νόμο. Αδιαφορούν για τη προσωπικότητα του παραβάτη,εάν είναι γνωστό όνομα της κοινωνίας, μεγαλοεπιχειρηματίας ή χρηματοδότης πολιτικού φορέα. Η Δικαιοσύνη δε κάνει διακρίσεις. Και οι νόμοι δεν αφήνουν τα γνωστά παράθυρα, ώστε "ναι μεν, αλλά...."

Τώρα δε νομίζω ότι χρειάζεται τίποτα συγκρίσεις ή κρίσεις με άλλο κράτος... Μην εκτεθούμε κιόλας....

ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ...

Διαβάζω ότι οι αφίξεις ξένων τουριστών στο νησί της καταγωγής μου αυξήθηκαν κατά 25% τον Ιούνιο συγκριτικά με τον αντίστοιχο περσινό μήνα. Και τούτο, παρά τις πρόσφατες συζητήσεις για επικείμενο σεισμό τον Ιούνιο.

Πολύ ευχάριστο αυτό και μακάρι να συνεχιστεί η αυξητική τάση τουριστικής κίνησης στο όμορφο νησί.

Στο καταπράσινο αυτό νησί, μεταξύ των άλλων, ο επισκέπτης θα απολαύσει τη ποικιλία των αποχρώσεων των χρωμάτων. Τα δάση της Κεφαλονιάς έχουν όλες τις αποχρώσεις του πράσινου, από το ανοιχτό μέχρι το πιο σκούρο, πράγμα εντυπωσιακό Η θάλασσα του Μύρτου 'έχει τις αποχρώσεις του γαλάζιου, του μπλε, του πράσινου. Που αλλού βρίσκει κανείς τέτοια εκπληκτική θέα...

Οι ακρογιαλιές του νησιού πανέμορφες. Το Φισκάρδο ξακουστό, γραφικό, αν και λίγο χαλασμένο από την υπερβολική τουριστική εκμετάλλευση Το Λιθόστρωτο με τα καφέ του, μια βόλτα στην ακρογιαλιά του Αργοστολίου, στα γραφικά χωριουδάκια...

Κι αν οι κεφαλονίτες θεωρούνται... κουνημένοι, εντάξει, η τρέλα τους είναι όμορφη, αγνή, άκακη, διασκεδαστική. Θα το διαπιστώσετε όταν βρεθείτε εκεί και θα το διασκεδάσετε...

ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...

Αφορμή για να γράψω αυτό το ποστ μου την έδωσε ένας θάνατος που πληροφορήθηκα εντελώς τυχαία. Ας αφηγηθώ όμως την ιστορία μου από την αρχή.

Έζησα τα παιδικά μου χρόνια στη Φιλοθέη, αυτό το προάστιο που πραγματικά λατρεύω. Ακόμα και σήμερα, όταν περνώ μέσα από το λαβύρινθο των δρόμων της, με κυριεύει μια νοσταλγία, μια τρυφερότητα και οι αναμνήσεις εκείνων των χρόνων πλημμυρίζουν τις σκέψεις μου. Μου φαίνεται περίεργο ότι θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια διάφορα γεγονότα της παιδικής μου ηλικίας , αποτυπωμένα τόσο έντονα στο μυαλό μου.

Ο δρόμος λοιπόν που μέναμε οδηγούσε σε ένα αδιέξοδο που είχε μια μικρή πλατεία στο τέλος του, φυτεμένη με αγγελικούλες. Αυτοκίνητα δεν περνούσαν και μας άφηναν ήσυχους να παίζουμε στο δρόμο ποδόσφαιρο, βάζοντας δύο πέτρες για το τέρμα !

Στο απέναντι από το δικό μας σπίτι έμενε μια οικογένεια που είχε πέντε παιδιά,τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Κάθε μέρα ήμασταν μαζί.
Εκεί, σε ηλικία δώδεκα ετών, ένιωσα το πρώτο μου έρωτα για το μεγαλύτερο από τα δύο κορίτσια, τη δωδεκάχρονη Νίκη. Ο σφοδρός έρωτάς μου , ενέπνευσε και το πρώτο και μοναδικό μου ποίημα που έγραψα σ΄ένα χαρτί και γεμάτος υπερηφάνεια και ανδριλίκη της το έδωσα :

Νίκη.......... Μ τη λένε

κι είναι αλήθεια σοβαρή

σα μεγάλη πριγκιπέσα

κάνει κιόλας μισαμπλή...
(Όχι, δε μου δόθηκε βραβείο ποίησης από την Ακαδημία)

Χαμός γινόταν για τη Νίκη. Ανεβασμένοι στα κάγκελα ενός σπιτιού απέναντι από το υπαίθριο σινεμά της Φιλοθέης, μαλώναμε ποιος θα τη στήριζε !!!

Η μικρή αδελφή, η Λένα, ήταν ένα κουκλί. Μαύρα μαλλιά, κατάμαυρα μεγάλα μάτια, πάντα λιγομήλιτη και σοβαρή.

Κάποια στιγμή φύγαμε από τη Φιλοθέη και οι δρόμοι μας χώρισαν Τι απέγιναν οι φίλοι μου ;;
Έφυγαν ολοι με τη σειρά, αρκετά νέοι.

Τη Νίκη που τη ξανασυνάντησα παντρεμένη, τη κτύπησε η γνωστή ανίατη αρρώστια. Ο μεγαλύτερος γιος έφυγε για την Αμερική, κάποια στιγμή ξαναγύρισε στην Αθήνα και πριν δύο χρόνια πέθανε. Μόνο τρεις φορές πρόλαβα να τον δω. Ο δεύτερος γιος έγινε και ο πιο διάσημος. Δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιαστής , έφτασε στο γραφείο ανώτερου θεσμικού παράγοντα. Χάθηκε πρίν λίγα χρόνια, αποτραβηγμένος από τα πάντα , μόνος, κάπου στην επαρχία. Ο τρίτος, μπάρκαρε και χάθηκε ποιος ξέρει σε ποια πελάγη.

΄Έμεινε μόνο η Λένα. Κάποτε έμαθα ότι κι αυτή πήγε στην Αμερική, χήρεψε και πριν πέντε χρόνια επέστρεψε στην Αθήνα. Σκέφτηκα κάποια στιγμή να προσπαθήσω να τη συναντήσω ,να θυμηθούμε τα παλιά τελικά όμως δε τόλμησα να το κάνω,δε ξέρω γιατί.
Χθες έμαθα ότι και εκείνη έφυγε από το μάταιο αυτό κόσμο.

Τα ξαναθυμήθηκα όλα. Οι σκέψεις μου γύρισαν σ΄αυτά τα παιδικά χρόνια, τα ωραιότερα , τα πιο ξένοιαστα χρόνια της ζωής μου. Πέρασαν από το μυαλό μου ένα σωρό σκηνές, τόσο μα τόσο ζωντανές, λες και τις ξαναζούσα.
Θέλησα λοιπόν να γράψω αυτές τις αράδες. Και σας ζητώ συγνώμη που αναφέρθηκα σ΄αυτή τη θλιβερή ιστορία.
Όμως ο χαμός και του τελευταίου από τα πέντε αδέλφια, αχώριστων αληθινών φίλων των παιδικών μου χρόνων, με συγκίνησε βαθύτατα.

(Τα ονόματα δεν είναι τα πραγματικά)

ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ...

Κατεβαίνω συχνά στην Αθήνα χρησιμοποιώντας τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Η διαδρομή Κηφισιά-Μοναστηράκι διαρκεί περίπου 45 λεπτά. Σ΄αυτό το διάστημα θα μπούνε στο βαγόνι τρεις τέσσερης δυστυχισμένοι άνθρωποι κάθε φύλλου και ηλικίας, για να ζητήσουν τη βοήθεια των επιβατών. Κρατώντας στο χέρι τους χαρτομάντιλα, στυλό, αναπτήρες, εξιστορούν το δράμα τους με παρακλητικό τρόπο, προσπαθώντας να συγκινήσουν τους επιβάτες με τι δική τους προσωπική ιστορία.

Καμιά φορά κρατούν και επιδεικνύουν διάφορα έγγραφα που πιστοποιούν από ποια ασθένεια υποφέρουν, την αποφυλάκιση τους ή ακόμα σε ποια εκπομπή της τηλεόρασης τους παρουσίασαν σαν ένδειξη κοινωνικής ευαισθησίας.
Από τα βαγόνια παρελαύνουν ναρκομανείς, γονείς με άρρωστα παιδιά, αποφυλακισμένοι, έγκυες, άνεργοι, άστεγοι.

Χθες , μια νεαρή γυναίκα ζητούσε να της αγοράσουν ένα αναπτήρα για 0,50 ευρώ , προκειμένου να μαζέψει τα έξοδα τοκετού. Ένα παιδί περίπου 15 ετών παρακαλούσε για την αγορά ενός στυλό για να βοηθήσει την άρρωστη αδελφούλα του.

Δε ξέρω εάν όλες αυτές οι ιστορίες που ακούγονται είναι αληθινές, εάν πράγματι όλοι αυτοί είναι από τους δυστυχείς της κοινωνίας μας. Εκείνο που με συγκινούσε πάντοτε ήταν όταν αργά το βράδυ έβλεπα γρηούλες σκυφτές από το βάρος των χρόνων , να κουβαλούν στη πλάτη τους σάκους ολόκληρους με ποιος ξέρει τι περιεχόμενο , μαζεμένο από δω κι από κει

Είναι πολύ σκληρή η φτώχεια . Και μου κάνει εντύπωση ότι σπάνια οι επιβάτες του τραίνου ανταποκρίνονται στις παρακλήσεις των ανθρώπων αυτών, ίσως διότι παραμένουν δύσπιστοι για τη δυστυχία του

Όμως διερωτώμαι τι κάνουν οι κρατικές υπηρεσίες για τις περιπτώσεις, όσες είναι αληθινές, των ανθρώπων αυτών ;; Δεν υπάρχει καμιά φροντίδα, κανένα ίδρυμα να βοηθήσει στη περίθαλψή τους ;; Το Υπουργείο Απασχόλησης και ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ τι προστατεύει ;;

Τέτοια κρατική αναλγησία ;; Στη σπατάλη και στις μίζες όμως είμαστε πρώτοι. Κρίμα.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ....

Τι παράξενη εποχή που είναι τα καλοκαίρια !! Μοιάζουν σαν μια μεταβατική περίοδο, κάτι σαν από το ένα στο άλλο. Τα περιμένουμε τα καλοκαίρια, ίσως και να τα λαχταρούμε για ο,τι μας προσφέρουν, για το τρόπο που διαφοροποιούν τη καθημερινότητά μας.

Αυτή η εποχή αλλάζει τους ρυθμούς της ζωής μας, τους κάνει πιο άνετους, νωχελικούς, ξεκούραστους. Οι καλοκαιριάτικες νύχτες αποκτούν ένα ρομαντισμό, οι διακοπές προσφέρουν μια άλλη ανάσα ζωής. Ίσως τα καλοκαίρια μας προετοιμάζουν για το χειμώνα, όταν πάλι όλα αποκτούν αυτό που θεωρούμε "κανονικούς ρυθμούς ζωής."

Οι σκέψεις μας μέσα στην ιδιομορφία του καλοκαιριού, πιο απελευθερωμένες, ταξιδεύουν από δω κι από κει Όνειρα που φτιάχνουμε, όνειρα που χάθηκαν για πάντα. Τάχει αυτά το καλοκαίρι, δίνει την ευκαιρία να δεις κάποια πράγματα πιο ρεαλιστικά, να σκεφτείς πιο ώριμα, ίσως και να κάνεις ένα είδος απολογισμού του χθες

Πόσο παράξενη, απρόβλεπτη, απροσδιόριστη είναι η ζωή ! Πόσα πολλά μας επιφυλάσσει !
Η μοίρα και οι αποφάσεις μας παίζουν το καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Η μοίρα , εάν σε κτυπήσει μ΄ένα τρόπο βάναυσο , τελειωτικό,οριστικό, δίχως περιθώρια αντίδρασης. Και οι δικές σου αποφάσεις , όταν βρεθείς σε σταυροδρόμι. Διαλέγεις, προχωράς και συναντάς αδιέξοδο. Μα μήπως αν ακολουθούσες τον άλλο δρόμο, ήξερες που θα σ΄έβγαζε ;;

Πάρε τη ζωή όπως έρχεται, λένε, είναι σύντομη και σημαντική. Κάνε λάθη δε πειράζει, μη μετανιώνεις, προχώρα, ξανακάνε λάθη, ξέχνα, δημιούργησε, μη διστάζεις, μην εγκλωβίζεσαι
στα "πρέπει", στα κοινωνικά κλισέ, ελευθερώσου. Έτσι πρέπει να ζεις .

Πόσο ευτυχισμένοι είναι εκείνοι ;; Αλήθεια, αλήθεια λένε ;;
" Ακλόνητοι, σιδερένιοι", δε νιώθουν τίποτα, δε καταλαβαίνουν τίποτα ; Αισθήματα, ανθρωπιά, καρδιά, ψυχή δεν υπάρχει ;; Mάλλον φιλοσοφία, φυγή, αυτοεξαπάτηση είναι....

Και η ζωή πόσο αναπάντεχα, απότομα , άγρια καμιά φορά, μεταβάλλει καταστάσεις....
Ζεις κάτι τόσο όμορφο, τόσο σημαντικό, δε θέλεις να τελειώσει ποτέ, ζεις μόνο γιαυτό.
Όλα όμως έχουν αρχή και τέλος, λένε.
Σε πνίγουν τότε οι αναμνήσεις, κυριολεκτικά σε διαλύουν. Ένας σταθμός του τραίνου, μια ζεστή γωνιά σ΄ένα καφέ, μια βόλτα στα μαγαζιά, μια βραδιά, πολύ αργά το βράδυ....

Όμως ΤΕΛΟΣ !! Έτσι είναι η ζωή. Λένε...

MAMMA MIA !!!

Ύστερα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες λόγω κοσμοσυρροής κατάφερα χθες να πάω στο συμπαθητικό σινεμαδάκι της Κηφισιάς να δω το ΜΑΜΜΑ ΜΙΑ.
Γεμάτο το σινεμά. Κάθε λογής κόσμος, γυναίκες, άνδρες , παιδιά κάθε ηλικίας, κυρίως όμως μεσήλικες και άνω. Κι αυτό μου έκανε εντύπωση

Η ταινία είχε διαφημιστεί για τρία πράγματα : τη συμμετοχή της Μ.Στρίπ και του Π.Μπρόσναν, τα τραγούδια των ΑΒΒΑ και το γύρισμά της στα κυκλαδίτικα νησιά μας.

Προσπάθησα να καταλάβω ποιο από τα τρία αυτά ατού της ταινίας προκάλεσε το ενδιαφέρον τόσου κόσμου και ιδιαίτερα των ηλικιωμένων. Η ταινία ήταν ένα καθαρό μιούζικαλ, με πολλά τραγούδια, μουσική και χορό. Την πράγματι εκπληκτική Μ.Στριπ την έχουμε δει σε πιο αξιόλογες ταινίες. Όσο για τον Π.Μπροσναν τον JAMES BOND έκανε. Ωραία τα τραγούδια των ΑΒΒΑ αλλά ελκυστικά μάλλον για το νεαρόκοσμο.

Μένει το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε στα δικά μας γραφικά νησιά πράγμα που τονίστηκε ιδιαίτερα από όλα τα μέσα και με κάθε τρόπο.
Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή η "ελληνικότητα" της ταινίας προκάλεσε κυρίως το ενδιαφέρον του κόσμου. Μας αρέσει φαίνεται να δείχνουν και να μιλάνε για την Ελλάδα, τη ζωή της, τις ομορφιές της. Μας πιάνει μια εθνική υπερηφάνεια.

Ρε Ελλάδα σ΄αγαπάμε πολύ. Κι ας μας πληγώνεις, ας μας διώχνεις, ας μας ταλαιπωρείς μια ζωή, με τα αλλοπρόσαλλα , τη γραφειοκρατία, τα παλαβά και τα ακατανόητά σου ! Ας είσαι ακόμα και ακριβή !
Εμείς σε γλεντάμε και το δείχνουμε σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε τριήμερο, όταν ξεχυνόμαστε με τα τζίπ μας στους δρόμους για να ξεδώσουμε, να ξεφύγουμε από τη καθημερινότητα που μας πνίγει. Τότε τη βρίσκουμε..

Σ΄αγαπάμε ρε Ελλάδα.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ;;

Κάθε μέρα και μια αποκάλυψη σαπίλας. Κάθε μέρα ακούμε για μαύρα χρήματα, μίζες, off shore εταιρείες, παράνομες διαδρομές εκατομμυρίων από τσέπη σε τσέπη. Ακούμε τους ξένους να λένε ότι για να πάρεις μια δουλειά στην Ελλάδα πρέπει να λαδώσεις!!

Το κύρος της Δικαιοσύνης κλυδωνίζεται. Καθυστερήσεις στη έναρξη ερευνών, γρήγορο και ημιτελές κλείσιμό τους.

Τα δύο μεγάλα κόμματα αγωνιούν, μήπως κάποια στιγμή, μέσα σ΄όλη αυτή τη βρωμιά, βρεθεί μπλεγμένος ένας δικός τους άνθρωπος. Προσπαθούν να πείσουν ότι η χρηματοδότησή τους είναι πεντακάθαρη και απόλυτα νόμιμη, λες κι ο κοσμάκης δε γνωρίζει για τις οικονομικές τους εξορμήσεις και παρακλήσεις σε λίγα αλλά παχουλά πορτοφόλια λίγους μήνες προ των εκλογών.

Ερωτήματα ζητούν απαντήσεις....

Όταν θα έρθει η περίοδος των εκλογών τι άραγε θα έχουν να μας πούνε οι πολιτικοί μας;;

Με τι συνθήματα θα κατέβουν στις εκλογές, τι θα υποσχεθούν, πως θα το τεκμηριώσουν;;

Με βάση ποιο πρόσφατο παρελθόν τους θα τολμήσουν να μας μιλήσουν, που ακριβώς θα στηρίξουν τα λόγια τους ;;

Έχουν αντιληφθεί οι πολιτικοί μας ότι, εκτός από κάποιους πιστούς κομματικούς φίλους, ο Έλλην πολίτης δεν τους εμπιστεύεται πλέον ;;

Ποια θεατρική παράσταση άραγε θα δώσουν....

Φαίνεται ότι η χώρα μας βρίσκεται σε περίοδο παρακμής, κοινωνικής, οικονομικής,αλλά κυρίως ηθικής, αξιοπιστίας, εντιμότητας.

Ο Θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του...