ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ.....

Η γριά και η νέα γυναίκα.

«Γιατί κλεφτογλιστράς έτσι φοβισμένα στο σκοτάδι, Ζαρατούστρα; Τι κρύβεις τόσο προσεχτικά κάτω από το μανδύα σου;

Έχεις κανένα θησαυρό που σου πρόσφεραν; Ή κάνα παιδί που απόχτησες; Ή μπας και τραβάς κι εσύ τώρα του κλέφτη το δρόμο, φίλος κι εσύ των κακών»;
Πραγματικά, αδερφέ μου! είπε ο Ζαρατούστρας, είν' ένας θησαυρός που μού πρόσφεραν: μια μικρή αλήθεια είναι, που κουβαλάω μαζί μου
Όμως είναι κακομαθημένη σάμπως μικρό παιδί κι αν δεν της έκλεινα το στόμα, θα ξεφώνιζε δυνατά.
Καθώς τραβούσα σήμερα μοναχός μου το δρόμο, κατά το λιόγερμα, μια γριά γυναίκα με βρήκε κι έτσι μίλησε στην ψυχή μου:
«Πολλά είπε και σε μας τις γυναίκες ο Ζαρατούστρας, για τη γυναίκα όμως ποτέ δε μας μίλησε».
Κι εγώ αποκρίθηκα: «για τη γυναίκα μοναχά στους άντρες πρέπει να μιλάει κανείς».
«Μίλησε και σε μένα για τη γυναίκα», είπε εκείνη. «Είμαι πολύ γριά, και θα ξεχάσω ευθύς όσα μου πεις».
Δέχτηκα την επιθυμία της γριάς κι έτσι της μίλησα:
«Όλα στη γυναίκα είν' ένα αίνιγμα και όλα στη γυναίκα έχουν μια λύση: την εγκυμοσύνη.
Ο άντρας είναι ένα μέσο για τη γυναίκα: ο σκοπός είναι πάντα το παιδί. Μα η γυναίκα τι είναι για τον άντρα;
Δυο πράγματα θέλει ο πραγματικός άντρας: Κίνδυνο και Παιχνίδι. Γι' αυτό επιθυμεί τη γυναίκα, γιατί 'ναι το πιο επικίνδυνο παιχνίδι.
Ο άντρας πρέπει να γαλουχείται για τον πόλεμο και η γυναίκα για την ανακούφιση του πολεμιστή: όλα τ' άλλα είναι κουταμάρες.
Οι ολόγλυκοι καρποί δεν αρέσουν στον πολεμιστή: γι' αυτό επιθυμεί τη γυναίκα. Είναι πικρή, κι η πιο γλυκιά γυναίκα ακόμα.
Από τον άντρα πιο καλά, καταλαβαίνει η γυναίκα τα παιδιά, μα ο άντρας είναι πιο παιδί από τη γυναίκα.
Στον πραγματικό άντρα είναι κρυμμένο ένα παιδί, θέλει κι αυτό να παίξει. Μπρος, γυναίκες, βρέστε αυτό το παιδί στον άντρα.

Ας είν' ένα παιχνίδι η γυναίκα, αγνό κι ωραίο, όμοιο με διαμάντι, κι ας στραφταλιάζει από τις αρετές ενός κόσμου, που δεν υπάρχει ακόμα.
Η φεγγοβολιά ενός άστρου ας φωτίζει την αγάπη σας! Η ελπίδα σας ας είναι: «μακάρι να γεννούσα τον Υπεράνθρωπο!»

Στην αγάπη σας ας υπάρχει παλικαριά! Με την αγάπη σας πρέπει να αποκρούσετε εκείνον που σας τρομάζει!
Μέσα στην αγάπη σας, ας υπάρχει η τιμή σας! Αλλιώτικα, λίγο καταλαβαίνει η γυναίκα από τιμή. Ετούτο ας είναι η τιμή σας: ν' αγαπάτε πάντα πιο πολύ απ' όσο σας αγαπούν και ποτέ να μην έρχεστε δεύτερες.
Ο άντρας να φοβάται τη γυναίκα όταν αυτή αγαπάει: γιατί τότε κάνει κάθε θυσία και κάθε άλλο πράγμα της φαίνεται ασήμαντο.

Ο άντρας να φοβάται τη γυναίκα όταν αυτή μισεί: επειδή ο άντρας στα βάθη της ψυχής του είναι μονάχα κακός, η γυναίκα όμως είναι αχρεία.
Ποιον μισεί περισσότερο η γυναίκα; -είπε το σίδερο στο μαγνήτη: «εσένα μισώ πιο πολύ, γιατί με τραβάς, όμως δεν είσαι δυνατός, για να με κρατήσεις απάνω σου».

Η ευτυχία του άντρα λέει: «θέλω». Η ευτυχία της γυναίκας λέει: «Εκείνος θέλει». «Κοίτα! ετούτη τη στιγμή ο κόσμος έγινε τέλειος!» -έτσι στοχάζεται κάθε γυναίκα, σαν υποτάσσεται μ' όλη της την αγάπη.

Κι έχει χρέος η γυναίκα να υποτάσσεται και στην επιφάνεια της να βρίσκει κάποιο βάθος. Επιφάνεια είν' η ψυχή της γυναίκας, μια κραδαινόμενη τρικυμισμένη επιδερμίδα ρηχού νερού.
Του άντρα όμως η ψυχή είναι βαθιά, το ρέμα της βρουχιέται σε έγκατες σπηλιές: η γυναίκα, τη δύναμη του τη μαντεύει, μα δεν τη νιώθει».

Τότε μου αποκρίθηκε η γριά γυναίκα: «Πολλά σοφά είπε ο Ζαρατούστρας και πιο πολύ για όσες έχουν τα χρειαζούμενα νιάτα.

Είν' αλλόκοτο, ο Ζαρατούστρας λιγάκι ξέρει τις γυναίκες, αλλά μιλάει αλάθευτα γι' αυτές: Μπας και το κάνει αυτό γιατί δεν είναι τίποτα αδύνατο για τη γυναίκα;

Και τώρα πάρε για πληρωμή, μια μικρή αλήθεια! Είμαι τόσο γριά που μπορώ να σου την πω!
Τυλιχτή και βάστα της το στόμα σφαλισμένο, γιατί αλλιώτικα, θα σκούζει πολύ δυνατά αυτή η μικρή αλήθεια!»

«Δώσ' μου γυναίκα τη μικρή σου αλήθεια!» είπα. Κι είπε αυτά η γριούλα:
«Όταν πηγαίνεις στις γυναίκες, μη λησμονάς το μαστίγιο!»

Αυτά έλεγε ο Ζαρατούστρας.

(Απόσπασμα από το σύγγραμμα Τάδε Εφη Ζαρατούστρα του Φριντριχ Νιτσε.)

Τώρα εγώ τι να πω, πώς να κρίνω τις σκέψεις και τις απόψεις ενός γίγαντα της φιλοσοφίας.
Να αποτολμήσω να επισημάνω μόνο κάποιες αλήθειες ;

Αίνιγμα η γυναίκα, ήταν και παραμένει.
Ναι, εμείς οι άντρες συχνά γινόμαστε παιδιά, μας διακρίνει πολλές φορές μια ανόητη αθωότητα.
Μέσο γινόμαστε για τη γυναίκα, με σκοπό το παιδί.
Μόνο που η επιστήμη έχει τόσο πολύ προοδεύσει που φοβάμαι ότι σύντομα δε θα μας χρειάζονται οι γυναίκες για θέματα τεκνοποίησης. Αλλού εντάξει…. Το μόνο κακό θα είναι ότι το παιδί δε θα έχει εκείνα τα …υπέροχα προτερήματα του φυσικού άντρα-πατέρα !!
Αγάπη και ευτυχία, διαφορετικές οι εκτιμήσεις, οι προσεγγίσεις.
Αλλά ιδού και το αποκορύφωμα:
«Επιφάνεια ειν΄η ψυχή της γυναίκας. Του άντρα όμως η ψυχή είναι βαθιά.»
Σωστοοοός ο Ζαρατούστρα !!!
Γεγονός, γιαυτό και ο άντρας πληγώνεται πιο βαθιά από μια γυναίκα.
Μη με παρεξηγείτε, πρέπει να υπερασπιστώ τη …ψυχική μας ανωτερότητα !!
Όσο για το μαστίγιο, ε, όχι. Μπορεί να αποφευχθεί όταν μια οποιαδήποτε μορφής σχέση στηρίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και την αλληλοεκτίμηση.
Και στο κάτω κάτω υπάρχει και η περιφρόνηση που πονάει πολύ περισσότερο.

Αλλά τι τα θέλετε. Η Φύση έχει προνοήσει τα δύο φύλλα να μη κάνουν το ένα χωρίς το άλλο.

ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ...

Μα βέβαια, η ζωή προσφέρει σε όλους μας αμέτρητες ευκαιρίες. Ευκαιρίες να πετύχουμε στον επαγγελματικό μας τομέα, να επιλέξουμε το κατάλληλο άτομο να συμβιώσουμε, να πλουτίσουμε, να βελτιώσουμε τη θέση μας στο χώρο που δραστηριοποιούμαστε…. α, ακόμα και να αναρριχηθούμε σε ηγετικές θέσεις.
Είναι αυτό που λέμε «άρπαξε την ευκαιρία» και αυτό το «άρπαγμα» ισχύει σε κάθε περίπτωση. Να, ακόμα και στο ποδόσφαιρο, ένας παίκτης παραμελημένος περιμένει τη ευκαιρία να παίξει σε ένα αγώνα, να διακριθεί και να καθιερωθεί στη πρώτη ομάδα.
Την άλλη μέρα, λιοντάρι θα τον πουν οι εφημερίδες, γίγαντα, αεριωθούμενο, παικταρά κτλ.

Φυσικά, για να εκμεταλλευτείς τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται στη ζωή, χρειάζεται εκτός από τύχη και κάποιες ικανότητες. Ικανότητα διορατικότητας, σωστών επιλογών, γνώσεις να διαχειριστείς την ευκαιρία, επίδειξης δυναμισμού,
πυγμής, θάρρους.
Ακόμα, να ξέρεις να επιλέγεις τους διπλανούς σου εάν φυσικά η ευκαιρία που σου δόθηκε, απαιτεί κάποιου είδους συνεργασίες.
Πάνω όμως απόλα, θα πρέπει να έχεις, πως τα λένε, τέλος πάντων…..τα κότσια να αρπάξεις την ευκαιρία που σου δίνεται.

Αναμφίβολα υπάρχουν άνθρωποι που άρπαξαν ευκαιρίες και πέτυχαν στη ζωή τους πολλά, συχνά μάλιστα δίχως μόρφωση, δίχως τα απαραίτητα εφόδια, ίσως και δίχως σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας. Και όμως τα κατάφεραν μια χαρά να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις που παρουσιάστηκαν. Πιθανόν, όχι πάντα με καθαρό τρόπο, αλλά η ζωή είναι σκληρή και συχνά απαιτεί σκληρούς τρόπους αντιμετώπισης για την επιβίωση.

Ρε γαμώτο, δε το θέλω, αλλά να , τώρα με το πρόβλημα αυτό των «ευκαιριών» κάμπτεται …. ο αδύναμος χαρακτήρας μου και υποκύπτοντας σύρομαι να μιλήσω για θέματα που αποφεύγω να σχολιάζω !!!
Αλλά τι να κάνω, οι απύθμενες ανοησίες (ευγενικά ειπωμένο) με συγκλονίζουν σύγκορμα. !!

Είχε μια ευκαιρία να δείξει ηγετικές ικανότητες- βοηθούσε ακόμα και το όνομα- δυναμισμό, πυγμή, αποφασιστικότητα και να κάνει πράξη όσα είχε υποσχεθεί.
Κάκιστη διαχείριση της ευκαιρίας. Κάκιστες επιλογές συνεργατών. Μπουμπούκια
σκέτα, που αντί να… μοσχοβολούν, ανέδυαν οσμή δυσάρεστη. Και την οσμή αυτή τη κάλυψε με …αποσμητικά αέρος !!

Δεύτερη ευκαιρία. Να δώσει μάχη εξάμηνη, να επιμείνει, να το παλέψει μέχρι το τέλος, να κάνει έστω και τώρα όλα όσα δεν έκανε.
Γιατί ξέρεις, τα mea culpa δεν αρκούν πάντοτε.
Διάλεξε να φυγομαχήσει.

Τρίτη ευκαιρία. Να νιώσει το σφυγμό της κοινωνίας, να δείξει ότι έχει αίσθηση της πραγματικότητας, να συνέλθει επιτέλους.
Να φωνάξει το θειούλη και να του πει ότι καλύτερα να κάθεται στο καφενείο του χωριού του, να αναπνέει καθαρό αέρα και να απολαμβάνει το καφεδάκι του. Φτάνει πια, 80 ετών είναι.

Μετά, καθαρό θα πει….καθαρό και όχι ελαφρώς …λερωμένο !
Έφυγαν κάτι μπουμπούκια, πέταξε και κάποια ακόμα και άφησε άλλα που δεν είχαν λέει…… «πρωτογενή ανάμειξη» για τις δυσάρεστες οσμές !! Δεν ήταν δηλαδή αυτουργοί, ήταν απλοί ……συνεργοί !!
Να πει και στους δυό κοντινούς του να πάνε στις περιφέρειές τους να διεκδικούσουν την επιβράβευση τους και να βοηθήσουν μήπως δε χαθεί και η τρίτη ευκαιρία. Αλλά τους έμπασε σε σίγουρα λιμάνια.
Και κάτι άλλο. Ακόμα και ……οι μπουλντόζες φθείρονται και κάποια στιγμή σκουριάζουν, γίνονται παλιοσίδερα και πρέπει να τις αποσύρουν, έστω και … με πόνο ψυχής !!

Χάθηκαν οι ευκαιρίες.
Άντε φίλε, τα ξαναλέμε μετά καμιά εικοσαριά χρόνια !!!

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΒΟΛΤΑ.

Το συνηθίζω, ιδιαίτερα τώρα το φθινόπωρο. Να περπατάω, μια μεγάλη βόλτα στη περιοχή μου. Μόνος, με το εαυτό μου. Βυθισμένος στις σκέψεις, στις αναζητήσεις, στις αμφιταλαντεύσεις μου. Είναι βλέπετε και η εποχή τέτοια. Άνοιξη και φθινόπωρο κατά ένα περίεργο τρόπο, μας επηρεάζουν συναισθηματικά, λες και μας βρίσκουν στις αδύναμες στιγμές μας.

Με μελαγχολεί η φθινοπωρινή περίοδος. Νιώθω κάπως μετέωρος, θέλω να βγω, πνίγομαι μέσα στο σπίτι. Αναζητώ κάτι, αλλά δε ξέρω τι.
Δεν είμαι βλέπετε από εκείνους που ξεχνούν το παρελθόν και δε σκέφτονται καθόλου το αύριο. Δε μπορώ να ζω απλά με το σήμερα.
Λένε ότι όσοι το καταφέρνουν, είναι ευτυχισμένοι. Είναι πράγματι;
Και εκείνα που πέρασαν, που άφησαν τα καλά ή τα κακά τους σημάδια, τα διαγράφουμε;
Υπεκφυγές. Δεν αντέχουν τη ζωή με όλα τα σκαμπανεβάσματά της.
Δε μπορώ να ακολουθήσω μια τέτοια στάση ζωής, αυτό το εφήμερο, που ξεχνιέται αύριο. Είναι εγκατάλειψη κάθε έννοιας ζωής αυτό.

Όπως και δε μπορώ να πω «ο,τι είναι να γίνει, θα γίνει» κιας ξέρω ότι το πιθανότερο είναι πράγματι «να γίνει αυτό που είναι να γίνει», μια και πιστεύω στη Μοίρα.

Σήμερα λοιπόν το απόγευμα βγήκα για τη βόλτα μου, ύστερα από τη πολύωρη βροχή. Το χώμα μύριζε φρεσκάδα. Τα δένδρα φρεσκοπλυμένα, είχαν ένα ξεκάθαρο, λασπερό πράσινο χρώμα. Απολάμβαναν, έλεγες, το δροσερό φθινοπωρινό αεράκι.
Και εγώ στις σκέψεις μου. Ώρες περίσκεψης ; Υπερβολές. Ανθρώπινες ευαισθησίες που σε κατακλύζουν, προσπαθείς να τις αποφύγεις, συχνά δύσκολα. Πετάγεσαι καλύτερα στα άγνωστα αυριανά.

Τελείωσε όμως η βόλτα μου.
Έχουμε εκλογές, Γνωστά όλα. Αλλαγή φρουράς. Φύγε εσύ, να μπω εγώ. Εσείς στα υπόγεια, εμείς στα ψηλά. Δαγκώνει το δάκτυλό του και κουνά πέρα δόθε το κεφάλι του, αλλοίμονό σας. Τα έχουμε ξαναδεί.
Ευτυχώς για τα δάση μας. Χειμωνιάζει, θα βρέχει πολύ και η Φύση, αυτή η υπέροχη Φύση, θα αναλάβει αποτελεσματικά τη προστασία τους από κάποιους ανίκανους.

Η ΦΥΓΗ.

Λοιπόν είναι ορισμένα ανθρώπινα ελαττώματα, που όσο….ανθρώπινα κιαν είναι, εμένα με ενοχλούν αφάνταστα, με εξοργίζουν, δεν τα ανέχομαι.
Η «παραίτηση, η εγκατάλειψη» είναι από αυτά.
Σημαίνουν φυγή από κάθε είδους προσπάθεια, αποφυγή κόπων, ένδειξη δειλίας, αποφυγή αντιμετώπισης δυσκολιών, οπισθοχώρηση, έλλειψη θάρρους και δυναμισμού. Φυγή μπροστά στη μάχης.
Τελικά, φυγή από τη ζωή.

Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια διαρκής μάχη στην αντιμετώπιση των καθημερινών αντίξοων συνθηκών.
Εάν με το πρώτο εμπόδιο, με τη πρώτη άρνηση, εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια να επιτύχουμε το στόχο μας, τότε απλά δεν έχουμε καταλάβει την έννοια της ζωής και εάν θέλετε να το προεκτείνω, τις επικρατούσες ιδιαίτερες συνθήκες στην Ελλάδα.

Αν αυτό δεν το καταλαβαίνουμε και δε το αποδεχόμαστε, τότε το καλύτερο είναι να διαμηνύσουμε στο….. πελαργό να μη μας φέρει στη ζωή.
Εγκατάλειψη μάχης ακόμα και μπροστά σε πιθανά αδιέξοδα είναι για μένα μια στάση επαίσχυντη.

Αντί αυτής της «εγκατάλειψης, της παραίτησης, της φυγής» θα θαύμαζα μια στάση από τον οποιονδήποτε και σε οποιαδήποτε περίπτωση, εάν απευθυνόμενος στους οποιουσδήποτε έλεγε απλά :

«Κύριοι, προσπάθησα ειλικρινά, είχα υποσχεθεί κάποια πράγματα, αλλά ξέρετε έπεσα επάνω σε απρόβλεπτες δυσκολίες, δεν εκτίμησα σωστά τη κατάσταση, εγώ ήθελα αλλά αυτοί εδώ με εμπόδιζαν, είχα και μερικούς άχρηστους συνεργάτες, έκανα λάθη και μαλακίες, άργησα να πάρω μπροστά. Έχω όμως ακόμα καιρό περίπου 6 μήνες, ίσως και ενάμισι χρόνο.
Ό,τι δεν έκανα τόσο καιρό --- και γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να σας πείσω σήμερα--- ειλικρινά σας υπόσχομαι ότι θα καταβάλλω κάθε προσπάθεια με αυτόν ακριβώς τον τρόπο να τα πραγματοποιήσω τώρα. Θέλω να το παλέψω. Λίγο ακόμα χρόνο δώστε μου».
Και τελειώνοντας:
«Εάν και τώρα αποτύχω, θα πάω σπίτι μου. Γιατί ο μόνος υπεύθυνος ήμουν και θα είμαι εγώ».

Τι θα αποδείκνυε μια τέτοια στάση;;
Λεβεντιά, θάρρος, αφομοίωση εμπειριών και αναγνώριση σφαλμάτων, πίστη στο όραμα, ανάληψη ηγετικής ευθύνης.
Μπορεί άλλοι να πίστευαν και άλλοι να φώναζαν «γράμματα χασάπη».
Όμως μια οποιαδήποτε διαφορετική στάση θυμίζει το παιδάκι που μετά τη ζημιά, λέει:
« Μαμά δε θα το ξανακάνω !»

Λείπουν τ΄αρχίδια σήμερα !!
Γιαυτό και το συμπέρασμά μου παραμένει ένα : Έτσι θα μας…. επεξεργάζονται (sic) όλοι τους.
Ισχύει πάντα μια γνωστή ρήση με μια μικρή παράφραση:
«Ο κάθε λαός έχει αυτά που του αξίζουν.»

Σημ. Μη προσπαθήσετε να με τοποθετήσετε σε κάποιο πολιτικό χώρο. Σας διαβεβαιώνω θα πέσετε έξω και είναι … αμαρτία !!