ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Σε λίγες ώρες,έρχεται ο Νέος Χρόνος. Εύχομαι στους φίλους μπλογκερς
προσωπική και οικογενειακή ευτυχία.

Και να συνεχίσουμε απτόητοι να μπλογκοφέρνουμε.

Σιωπηλές οι αναρτήσεις μας.
Και όμως, εκκωφαντικές στη πραγματικότητα.
Φωνάζουμε, κρίνουμε και κατακρίνουμε,θυμώνουμε,
απογοητευόμαστε,βρίζουμε,αγανακτούμε,
επαναστατούμε,
για ο,τι βλέπουμε, για ό,τι ακούμε,
για ο,τι προσπαθούν να μας πουν .

Αλλά ελπίζουμε.

Ας μη χαθεί αυτή η ελπίδα.

ΦΕΥΓΩ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ !!!!

20 ΕΩΣ 27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ.

ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ ΘΑ ΣΙΩΠΗΣΕΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ.

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ....

Όχι, ο τίτλος δεν αποτελεί αναπαραγωγή κομματικού επιφωνήματος. Απλά, προσπαθώ να τα «μαζέψω» και με σεμνότητα και ταπεινότητα να αποφύγω τη χρήση κάποιων λέξεων και εκφράσεων για τις μέρες που περνάμε.
Δεν ήθελα να γράψω καθόλου για τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα. Για την εν ψυχρώ δολοφονία ενός αθώου πλάσματος, ενός 15χρονου παιδιού. Για τα επεισόδια που διαδέχθηκαν το θάνατό του και που θα συνεχίζονται ποιος ξέρει για πόσο καιρό ακόμα.

Νιώθω όμως εκστασιασμένος, απογοητευμένος, απελπισμένος. Αφυπνίστηκα ξάφνου, διαισθάνθηκα ένα συναίσθημα ενοχής, μια σύγκρουση συνειδήσεων.
Θύμωσα με τον εαυτό μου, έσπευσα να αποδεχτώ τις παραλείψεις, προσπάθησα να δικαιολογηθώ γιατί τόσο καιρό «κρατήθηκα» μακριά από τις εξελίξεις, τις νέες ιδέες. Τις ανατροπές θέσεων, σκέψεων, πεποιθήσεων.
Ούτε και το γεγονός ότι πέρασα και ακόμα περνώ δύσκολες προσωπικές καταστάσεις που με απασχολούν και που παλεύω να αντιμετωπίσω , δικαιολογεί τη μακαριότητά μου, την απομόνωση από τα γύρω μου.

‘Έτσι λοιπόν θέλησα να επισημάνω τουλάχιστον κάποια πράγματα από τα πρόσφατα γεγονότα που με εντυπωσίασαν.

Και πρώτα, βλέπω να έχει χαθεί τελείως η κοινωνική συνοχή. ΄Εχω την αίσθηση ότι δεν είμαστε ένας λαός. Μας χώρισαν. Απόλυτη η ευθύνη της κυβερνητικής πολιτικής σε κάθε τομέα. Διεύρυναν αντιθέσεις, ξεχώρισαν, κρυφοκοίταξαν.
Ήρθαν στην εξουσία με σύνθημα τη κάθαρση της διαφθοράς και σχεδόν αυτόματα βυθίστηκαν οι ίδιοι σ΄αυτήν. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα κόμμα που έμεινε στην αντιπολίτευση σχεδόν 18 χρόνια, δεν άλλαξε, δεν διδάχθηκε, δεν σχεδίασε, δεν επέλεξε ικανά στελέχη, έτοιμο να διεκδικήσει την εξουσία. Χαντάκωσαν μια παράταξη και απογοήτευσαν τον κόσμο τους.
Τέτοια ανικανότητα !


Δεύτερον, υποκλίνομαι μπροστά στους νέους μας .Ομολογώ ότι τους είχα παρεξηγήσει, σχεδόν απαξιώσει. Και τώρα βλέπω νέους όλο ζωντάνια, με ιδέες πολύτιμες και σύγχρονες, έτοιμους για αγώνες και διεκδικήσεις. Ξεκάθαρες οι θέσεις τους, ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν.
Και ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα θα είναι να τους στερήσουν το δικαίωμα να ονειρεύονται. Τα όνειρα των νέων και η πραγματοποίησή τους, μόνον αυτό θα βγάλει τη χώρα από το τέλμα της.

Τρίτον, είναι πραγματικά συγκλονιστικό πως ο φόνος αυτού του παιδιού εντυπωσίασε, συγκίνησε και ξεσήκωσε τόσες διαμαρτυρίες σε τόσες πολλές χώρες. Διαδηλώσεις και συμπαράσταση στη νεολαία μας από τη Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία κ.α., ακόμα και από την Αργεντινή από όπου είναι και η φωτογραφία. Νέοι και εκεί να διεκδικούν, αποδεικνύοντας ότι η νεολαία παντού έχει τα ίδια αιτήματα, τις ίδιες αγωνίες για τη ζωή. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να φοβούνται οι ηγέτες των άλλων χωρών ότι οι διαδηλώσεις από την Ελλάδα θα μεταφερθούν και στις δικές τους χώρες. Να λοιπόν και ένα πολύτιμο «αγαθό» που καταφέραμε να εξάγουμε, μια και τίποτα άλλο αξιόλογο δε παράγουμε προς εξαγωγήν !

Τέταρτον, ειλικρινά εξανίσταμαι με ο,τι ακούω και βλέπω σχετικά με το φόνο του Αλέξη. Μα τόσο πολύ λείπει η ευθιξία, η τσίπα, η γενναία αναγνώριση και ανάληψη ευθυνών ! Υπουργοί που λεκτικά παραιτούνται και μετά παραμένουν, δήθεν εν ώρα μάχης ! Όχι κύριοι, να επιμένατε.
Η Αστυνομία να πηγαινοφέρνει το φονικό βλήμα , προκαλώντας έτσι βάσιμες υποψίες ότι επιδιώκεται η απόκρυψη της αλήθειας. Πάλι δηλαδή οδεύουμε με κάθε… αθέμιτο τρόπο να αθωώσουμε πιθανούς ενόχους, να αποφευχθεί η τιμωρία και τελικά να τους ανταμείψουμε κιόλας με προαγωγές !
Είναι αυτή η ατιμωρησία που συνεχίζονται αδιάντροπα τα ίδια απαράδεκτα φαινόμενα στο αστυνομικό σώμα.

Τέλος, με όλα αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν, η χώρα έχει δυσφημιστεί στο εξωτερικό, όπου ΜΜΕ και τύπος με σχόλια σκληρά, υποτιμητικά, εξευτελιστικά, δίνουν μια μελανή εικόνα για τη χώρα μας.
Δέστε τι γράφει η γαλλική Le Figaro:
«Να΄μαστε μπροστά σε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση η οποία κατά τη περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης βρίσκεται αντιμέτωπη με τη νεολαία της. Και όλα αυτά γιατί η Ελλάδα δε προσαρμόστηκε στις ανάγκες μιας σύγχρονης χώρας, παραμένοντας εγκλωβισμένη στο κυκεώνα της διαφθοράς και της πελατειακής σχέσης».

Δε ξέρω που θα καταλήξει αυτή η τωρινή κατάσταση, πότε, πως και εάν θα εκτονωθεί. Νομίζω όμως ότι με όλη αυτή την αναταραχή κάτι καλό θα βγει για τη κοινωνία μας. Είναι πολύ θορυβώδες και ισχυρό το «κτύπημα» για να παραμείνει δίχως αποτέλεσμα.

Η ΖΩΗ ΜΕ ΑΝ... ΚΑΙ ΚΡΙΜΑ....

Δυό λέξεις συνυφασμένες με τη ζωή μας. Ζούμε με αυτές τις δυό λέξεις. Αναβιώνουμε συμβάντα, τα αναπλάθουμε, τους αλλάζουμε μορφή, χρώμα, έτσι όπως θα τα επιθυμούσαμε να ήταν .

Ένα στιγμιαίο όνειρο. Ποιο νάταν αλήθεια το αποτέλεσμα ΑΝ… ., ίσως ειπωμένο με θλίψη, απογοήτευση, νοσταλγία για ότι έγινε, γιαυτό που ίσως χάσαμε, που δε βιώσαμε όλα όσα λαχταρούσαμε.
Αναρωτιόμαστε πως άραγε να ήταν το παρελθόν μας ΑΝ…..πως θα μπορούσε να ήταν το σήμερα, ίσως το αύριο… Ερωτήματα, με υποθετικές απαντήσεις.
Μια σύγκρουση ανάμεσα στο γεγονός και το φανταστικό.
Η πραγματικότητα απέναντι στο όνειρο.

Σβήνουμε γρήγορα αυτή την αναδρομή με ένα ΚΡΙΜΑ…
Και αυτό ειπωμένο με θλίψη, απογοήτευση, νοσταλγία…
Μας φυγαδεύει από το όνειρο και μας επαναφέρει στη πραγματικότητα.

Ασυναίσθητα, αυθόρμητα, τυχαία, μια φράση, μια λέξη, ένας στίχος, μπορεί να αναμοχλεύσει τα ΑΝ και τα ΚΡΙΜΑ.
Για εκείνη την απόφαση, τη σύμπτωση, το απρόσμενο συμβάν, την καταλυτική στιγμή.
Σαν μια λάμψη μέσα μας, κύματα οι θύμισες. Και ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ. Και το πιο οδυνηρό, ένα ΓΙΑΤΙ. Θα το αντέξουμε, θα το ξεπεράσουμε ;

Όμως δίχως ΑΝ χάνουμε το όνειρο.
Δίχως ΚΡΙΜΑ μοιάζει να παραδινόμαστε στη Μοίρα.

Πριν λίγες μέρες στο Μουσείο Μπενάκη, παρουσιάσθηκε η έκδοση των ποιημάτων του Αντώνη Σαμαράκη.
Στους στίχους του ποιήματός του, φαίνεται να τον καταπνίγει η θλίψη για τον έρωτα που ήρθε τόσο μα τόσο αργά στη ζωή του . Ο έρωτας για τη γυναίκα του, που λες και την περίμενε, την έψαχνε μια ζωή. Οι στίχοι του, οργή και τρυφερότητα μαζί,
γιατί μέσα του ίσως να αναρωτιόταν πόσο πιο όμορφα θα ήταν όλα ΑΝ….

« Δεν έπρεπε να΄ρθεις αυτήν την ώρα
Που μόλις είχα κάψει τα χαρτιά μου
Κι ήταν τα χέρια μου γεμάτα στάχτες…
που μόλις είχα κάψει τη καρδιά μου
Δεν έπρεπε να΄ρθεις αυτήν την ώρα
Που έλεγα πια πως όλα έχουν τελειώσει.
Δεν έπρεπε να΄ρθεις να μου θυμίσεις
Πως μένει κάτι που δε το΄χω δώσει.

Σε μια ζωή που κύλησε στα πάθη
Το πάθος έφερε το πιο μεγάλο:
Να σ΄αγαπώ. Να σ΄αγαπώ. Και πάλι
Να σ΄αγαπώ. Και ύστερα, τιποτ΄άλλο!
Δεν έπρεπε όλα να΄ρθουν καθώς ήρθαν
Και να΄χω πει τη σκληρή λέξη : «Φτάνει ».
Δεν έπρεπε να΄ρθεις αυτήν την ώρα
Που μόλις είχα πια κι εγώ πεθάνει » .

Με άγγιξαν βαθύτατα οι στίχοι αυτοί, τους θέλησα, τους έκανα δικούς μου .
Και αναρωτήθηκα , μένα ΑΝ….
Αλήθεια, τι ΚΡΙΜΑ….

Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

Η αφορμή να γράψω αυτό το ποστ ήταν η είδηση στις εφημερίδες ότι επιτέλους θα αρχίσει σύντομα η αναστήλωση και αποκατάσταση του βασιλικού ανακτόρου στο Τατόι.
Το « επιτέλους » δεν σηματοδοτεί κανενός είδους ευνοϊκής διάθεσης απέναντι στη Βασιλεία. Με τις εμμονές και τους εγωισμούς τους ,με λαθεμένες αποφάσεις, παρατυπίες και άστοχες παρεμβάσεις, από τον καιρό του ξενόφερτου Όθωνα μέχρι πρόσφατα, προκάλεσαν αρκετά δεινά στη χώρα μας και δίχασαν το λαό.

Όμως εξοργίζομαι και αγανακτώ όταν εμείς οι Έλληνες αρνιόμαστε την ιστορία μας και παραποιούμε εποχές και γεγονότα, χάριν μιας στενόμυαλης, ανόητης και καταστροφικής κομματικής υποταγής.

Τα ανάκτορα του Τατοΐου με όλους τους βασιλικούς θησαυρούς που περιέχουν ,θα έπρεπε προ πολλού να έχουν ανακαινισθεί και μετατραπεί σε ένα ιστορικό μουσείο, να είχε ευπρεπιστεί ο περιβάλλον χώρος και κάποιο από τα άλλα κτίσματα να είχε γίνει π.χ. βιβλιοθήκη, όλος δε ο χώρος να ήταν ανοικτός για το κοινό.
Ποιος όμως να τολμήσει να προτείνει τη διάθεση χρημάτων για ένα τέτοιο σκοπό δίχως να κινδυνεύσει να κακοχαρακτηριστεί σαν βασιλόφρων ; Λες και η Βασιλεία δεν αποτελεί πράγματι ένα κομμάτι της νεώτερης ιστορίας μας.

Η Ρωσία δεν αρνείται τη τσαρική της περίοδο, δε καταστρέφει ανάκτορα και άλλα κτίσματα της περιόδου εκείνης, δεν αρνείται ότι κάποτε τη διοικούσε Τσάρος.
Στο Λονδίνο ο Πύργος του έχει μετατραπεί σε χώρο επίσκεψης, παρότι ήταν τόπος βασανισμού και αποκεφαλισμού βασιλιάδων και αρχόντων της εποχής, αλλά ουδείς διανοείται να τον γκρεμίσει ή να τον εγκαταλείψει στη φθορά του χρόνου.
Ούτε φυσικά η Γαλλία αρνείται ότι ο Ναπολέων άρπαξε το στέμμα και το τοποθέτησε ο ίδιος στο κεφάλι του ανακηρύσσοντας τον εαυτό του Αυτοκράτορα των Γάλλων. Και τα παλάτια των έκφυλων βασιλιάδων μένουν ακόμα εκεί να τα επισκέπτονται οι ξένοι .Δεν απέκρυψαν τη προδοσία του άλλοτε ήρωα-στρατάρχη τους, απλά διάνθισαν την εποχή εκείνη προβάλλοντας την εθνική τους αντίσταση. Μετά, οι Δημοκρατίες διαδέχθηκαν η μία την άλλη.

Άλλοι λαοί προσπαθούν να κλέψουν και να παραποιήσουν αλήθειες και γεγονότα προκειμένου να τα οικειοποιηθούν και να δημιουργήσουν δική τους « ιστορία ».
Αλλού, ξεμπάρκαραν ανεμομαζέματα ανεμοσκορπίσματα κάθε λογής και υποστάθμης από άλλες χώρες, αναμείχθηκαν μέσα στο μπλέντερ του χρόνου και κατάφεραν να δημιουργήσουν μια δήθεν εθνότητα, να συγκροτήσουν ένα κράτος, να αναπτύξουν μια Δημοκρατία, να επικαλούνται μια ιστορία καμιά διακοσαριά ετών και να γίνουν υπερδύναμη , δεν έχει σημασία με ποιό τρόπο.

Στην Ελλάδα ντρεπόμαστε να δεχθούμε ότι κάποτε είχαμε βασιλιάδες και προτιμάμε να γκρεμίζουμε κάθε τι που θα μπορούσε να θυμίζει τη περίοδο εκείνη, λες και επιζητούμε την εξιλέωση, τον εξαγνισμό για κάποιο ηθικό μας παράπτωμα.

Και όχι μόνον αυτό. Το χειρότερο είναι η εσκεμμένη απαξίωση και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας. Είναι άθλιο, ντροπιαστικό και εξευτελιστικό να χαρακτηρίζουμε ακόμα και σήμερα συμμοριτοπόλεμο την εθνική μας αντίσταση στη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου και ο,τι επακολούθησε μετά, ενώ οι ξένοι εκθειάζουν τον αγώνα εκείνο.
΄Ηταν λοιπόν συμμορίτες τα 17χρονα παιδιά, οι γυναίκες, οι άντρες που άφησαν τα σπίτια και τη θαλπωρή και ανέβηκαν στα βουνά να πολεμήσουν τους κατακτητές ; Η κατοπινή εξέλιξη, δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη, μας δίνει το δικαίωμα να διαγράφουμε συλλήβδην και να παραποιούμε τη πραγματικότητα ;
Ήταν ένας τραγικός εμφύλιος σπαραγμός, συχνά με θύματα μέλη της ίδιας οικογένειας που ανήκαν όμως σε διαφορετικά στρατόπεδα. Μα μήπως ήταν ο πρώτος μας εμφύλιος ; Από τα αρχαία χρόνια, η μία πόλη πολεμούσε εναντίον άλλης πόλης. Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι καπεταναίοι μάχονταν και μεταξύ τους. Ό λαός μας διχάσθηκε μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων. Το έχει το αίμα μας να σπαράσσεται η χώρα από εμφύλιες διαμάχες.
Και αντί να διδαχθούμε την ιστορική αλήθεια, αντί να συνθέσουμε παρά να διαλύσουμε, κάτω από ένα αρρωστημένο κομματικό πρίσμα και φανατισμό, προσπαθούμε να οικειοποιηθούμε καταστάσεις, μικραίνοντας κάθε αξιότιμη πράξη. Φανταστείτε, μαλώνουμε ακόμα και σήμερα ποιος είχε τους περισσότερους και πιο τολμηρούς άντρες στο Γοργοπόταμο, ο Βελουχιώτης ή ο Ζέρβας !!
Το ίδιο και στο ξέσπασμα του Πολυτεχνείου. Και εκεί χωρισμένοι, μια ζωή να μετράμε σε ποια πολιτική παράταξη ανήκουν οι ήρωες ή οι νεκροί. Και ανάλογα να φτιάχνουμε ή να γκρεμίζουμε, να εξυμνούμε ή να απαξιώνουμε.
Και εάν ένα κόμμα έχει πιο μαχητικούς οπαδούς, ε, τι να κάνουμε, να πάρει η οργή Έλληνες δεν είμαστε όλοι ;;

Κοινή η ιστορία μας και οι καλές και οι κακές της στιγμές. Κοινή η μοίρα μας σαν έθνος. Μαζί θα ανέβουμε, μαζί θα καταποντιστούμε.
Και κατεβαίνοντας στα τρίσβαθα, προβλέπω ότι στο δρόμο για το γκρεμό θα μαλώνουμε σε ποιο κόμμα ανήκουν οι…ωραιότεροι.