ΤΟ ΤΕΛΟΣ....

Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουνα μια ανάρτηση για εκείνα τα οποιαδήποτε που κάποια στιγμή τελειώνουν. Για σχέσεις φιλικές, επαγγελματικές, ερωτικές. Για το τέλος που έρχεται, συχνά έτσι ξαφνικά, ή το τέλος που νιώθεις ότι πλησιάζει αδυσώπητα.

Οι σκέψεις μου δεν ήταν ευχάριστες. Όταν φτάνει το τέλος, εκείνα τα κλισαρισμένα λόγια παρηγοριάς, μάλλον εκνευρίζουν παρά ηρεμούν.

Γιατί υπάρχουν στιγμές, χρόνια, εποχές που είναι αδύνατο να ξεχάσεις όσα πέρασες. Όταν έχεις ζήσει ΕΚΕΙΝΑ, τα πιο ευτυχισμένα χρόνια, μοναδικά, καθοριστικά και ξέρεις ότι δε θα τα ξαναζήσεις.

Στιγμές, χρόνια, εποχές, όλα ανεπανάληπτα, βαθιά χαραγμένα στη ψυχή σου. Αναμνήσεις τώρα βασανιστικές, που ξεδιπλώνονται καθημερινά στο νου σου.

Καλύτερα λοιπόν τέτοιες μέρες να μείνω στις ευχές.

Να ευχηθώ

Νάστε όλοι πάντα καλά, να περάσετε χαρούμενα Χριστούγεννα και το 2010 να φέρει υγεία και ευτυχία σε όλους.

ΕΙΚΟΝΕΣ......

Όμορφη εικόνα- εικόνα ελπίδας.


Δεν με ενδιαφέρουν πλέον η πολιτική και οι πολιτικοί. Για κάποιους συγκεκριμένους λόγους,γνώρισα τα πράγματα από κοντά. Κατάλαβα τι θα πει πολιτική και τι πολιτικός.
Δε θέλω πλέον να εγκλωβίζομαι μέσα στα στενά κομματικά πλαίσια που θολώνουν τις καταστάσεις, που σε υποχρεώνουν να τις βλέπεις κάτω από το κομματικό πρίσμα. Θέλω να παραμένω ελεύθερος, μακριά από φανατισμούς, να κρίνω τα πράγματα όπως τα αντιλαμβάνομαι με το δικό μου μυαλό, να κάνω τη δική μου κριτική, να βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα, μακριά από τη κάθε δημοσιογραφική διαστροφική παρουσίαση των γεγονότων.
Με διακατέχει όμως αγωνία και απογοήτευση για το μέλλον αυτού του τόσο όμορφου τόπου που ζούμε και που του αξίζουν πολλά περισσότερα.

Να όμως που προ ημερών είδα μια εικόνα που μου άρεσε. Παρουσίαζε κάτι διαφορετικό, που δίνει ελπίδες.
Είδα το Παπανδρέου και το Σαμαρά να τα λένε χαμογελαστοί, μόλις μια μέρα μετά την εκλογή του δεύτερου. Δυό παλιοί φίλοι, συμφοιτητές και συγκάτοικοι στο ίδιο Πανεπιστήμιο σε μια ξένη χώρα. Ίσως να μοιράζονταν μαζί τις αγωνίες τους, τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής εκεί, ίσως ακόμα και τις ίδιες φιλενάδες.
Συμφώνησαν να αντιμετωπίσουν μαζί τις δύσκολες στιγμές που περνά η Ελλάδα, στριμωγμένη από χίλια δυό προβλήματα, που για να λυθούν χρειάζεται ευρύτητα αντιλήψεων, συνεργασία, σύμπνοια. Θα έχουν τις πολιτικές τους διαφορές, το είπαν. Ξεκινούν όμως με διάθεση συνεργασίας.
Και αυτό το διαφορετικό που είδα, αυτή η ευχάριστη εικόνα, μακάρι να είναι το ξεκίνημα μιάς ποιοτικής αναβάθμισης της πολιτικής ζωής της χώρας.



Εικόνα ασχήμιας- εικόνα θλίψης.

Λοιπόν φαίνεται ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε τη τάση να αποκρύπτουμε και ηθελημένα να ξεχνάμε την ιστορία μας. Επιλέγουμε τις «σελίδες» που μας κάνουν, αυτές προβάλλουμε και επιδεικτικά θάβουμε ό,τι άλλο θεωρούμε ότι δε μας βολεύει. Προσποιούμαστε ότι κάποια γεγονότα της ιστορίας μας απλά δεν συνέβησαν και τείνουμε να τα διαγράψουμε.

Ιδού ένα παράδειγμα: είδα σε εφημερίδα ένα άρθρο που περιέγραφε τη κάκιστη κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα παλιά βασιλικά ανάκτορα του Τατοίου. Τραγικές φωτογραφίες με μισογκρεμισμένα κτίσματα, δωμάτια με πεταγμένα μέσα ενδύματα και διάφορα άλλα πράγματα, αναποδογυρισμένα έπιπλα και μισοκατεστραμένοι ζωγραφικοί πίνακες.
Ύστερα από τόσα χρόνια, τα κτίσματα θα μπορούσαν να έχουν αποκατασταθεί και συντηρηθεί, να έχουν τοποθετηθεί τα έπιπλα στα διάφορα δωμάτια μαζί με άλλα αντικείμενα της βασιλικής οικογένειας και να έχουν μετατραπεί τα παλιά ανάκτορα σε ένα Μουσείο μιάς συγκεκριμένης περιόδου της ιστορίας μας, που τώρα έχει παρέλθει οριστικά.
Η γύρω περιοχή θα μπορούσε να έχει μετατραπεί σε ένα καταπράσινο πάρκο περιπάτου.

Και σε άλλες χώρες άλλαξαν τα καθεστώτα. Και άλλες χώρες πέρασαν δυσάρεστες περιόδους στην ιστορία τους. Όμως όχι μόνο δε γκρέμισαν, αλλά συντήρησαν οτιδήποτε σχετικό με εκείνη την εποχή, όπως ανάκτορα και μνημεία, μετατρέποντάς τα σε χώρους επίσκεψης των τουριστών.
Εμείς εδώ παθαίνουμε παράκρουση για οτιδήποτε σχετικό με τη περίοδο της βασιλείας, λες και δε τη ζήσαμε. Δε μας άρεσε και τη τελειώσαμε. Αλλά μπορούμε να τη διαγράψουμε από την ιστορία μας ; Το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων υπήρξε κατοικία του ξενόφερτου πρώτου βασιλιά, ας το γκρεμίσουμε λοιπόν και αυτό !!
Και μη μου πείτε ότι τα χρήματα για την αποκατάσταση του Τατοίου θα ήταν καλύτερα να διατεθούν για άλλους κοινωνικούς σκοπούς. Γιατί σε αυτή τη χώρα μας, πάντοτε βρίσκονται χρήματα όταν το θελήσουμε, ενώ άλλα σπαταλούνται δίχως ντροπή.

Δύο εικόνες διαφορετικές, δύο διαφορετικών εποχών. Η μία να προκαλεί ελπίδα και η άλλη θλίψη.

ΠΟΥΤΑΝΑ ΖΩΗ.....

Κάθισα μπρος στο κομπιούτερ μου, σχεδόν ασυναίσθητα. Με κατακλύζουν οι σκέψεις, δε μπορώ να καταλάβω, να εξηγήσω τίποτα. Τρικυμία εν κρανίω. Θέλω να ξεσπάσω, έτσι , δίχως ειρμό, ασυνάρτητα, απλά όπως μου βγαίνουν, όπως μου έρχονται οι λέξεις, δίχως να ψάχνω για τις πιο κατάλληλες. Αυθόρμητα……


Τάχω βάλει με τη ζωή. Αυτή, για την οποία αραδιάζουμε ένα σωρό κλισαρισμένες φράσεις, περιγράφοντάς την με …… βαθύτατα φιλοσοφημένους ορισμούς, « η ζωή είναι μια και μοναδική, η ζωή είναι ωραία, ζήσε το κάθε σήμερα, μη μετανιώνεις για ό,τι έκανες, προχώρα, το ταξίδι αξίζει, κτλ.» για να καταλήξουμε κάποια στιγμή μπρος στο αδιέξοδο, το ανερμήνευτο, το αναπάντεχο, να συνθηκολογήσουμε και να αποδεχτούμε με ένα αναστεναγμό απελπισίας ότι «αυτή είναι η ζωή ». Τέρμα.

Μια πόρνη είναι η ζωή !
Μας παρασύρει σε χαρές και λύπες, στα σημαντικά και στα ασήμαντα, στα ορθά και στα στραβά, στα ανθρώπινα και τα απάνθρωπα, στο ξέφωτο και στο σκοτάδι, σε δρόμους εύκολους και δύσβατους, στο δίκαιο και το άδικο, στην αδιαφορία και στην ευσπλαχνία, στα ύψη και στα βάραθρα. Στο λογικό και στο παράλογο, στην ευτυχία και στη δυστυχία.
Δίχως εξηγήσεις, δίχως αφορμές, δίχως δικαιολογίες. Έτσι ξαφνικά, απρόσμενα, αδιάντροπα.
Αυτό που δεχόμαστε σαν «φυσιολογικό», αναμενόμενο, αυτό το τόσο καλά στεριωμένο, δεν υπάρχει, δεν αντέχει στη ζωή.


«Φυσιολογικό»!!
Οι γονείς μας, τ΄αδέλφια μας, οι απόλυτα δικοί μας άνθρωποι. Το αίμα μας. Δική τους όλη μας η αγάπη, η αφοσίωση, η φροντίδα μας. Φυσιολογικά.
Ζούμε όμως μέσα στη κοινωνία, συναναστροφές, φιλίες, έρωτες, συντροφικότητα, κοινοί αγώνες…….
Και ξάφνου, μέσα σ΄ όλα αυτά, το « γεγονός », κάπου αλλού, αλλά και τόσο πολύ κοντά σου.
Άδικο, αποτρόπαιο, καταδικαστικό. Δίχως αιτία, δίχως λογική.
Κατάρρευση των πάντων, κομμάτια και θρύψαλα όλα. Διάλυση. Πόνος.
Κάπου αλλού όμως, αλλά και τόσο πολύ κοντά σου !


Ανατροπές μέσα σου. Ασφυκτιάς τότε ανάμεσα στα απόλυτα, στα λογικά, στα « μα είναι δυνατόν;» στα φυσιολογικά.
Όχι, δεν αντέχεις. Τα απόλυτα, τα λογικά, τα φυσιολογικά, ανατρέπονται. Παραμερίζεις « το αίμα » σου, ναι, εκεί που προσέφερες όλη σου την αγάπη, την αφοσίωση, τη φροντίδα.
Ξαφνικά νιώθεις ότι όλα αυτά, ακόμα και στον υπέρτατο βαθμό, θέλεις να τα προσφέρεις απλόχερα, αποκλειστικά, « κάπου αλλού, αλλά και τόσο πολύ κοντά σου».


Τα δεσμά του «αίματος» χάνουν σχεδόν τη σημασία τους, την απόλυτη κυριαρχία, δε καθοδηγούν αυτά συμπεριφορές, αγωνίες, συμπαράσταση. Είσαι πλέον εκεί, μόνον εκεί, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία για σένα.
Ανατροπές της ζωής.

Πουτάνα ζωή, δε με ορίζεις εσύ με τα «φυσιολογικά» σου. Δε με παρέσυρες εσύ. Επέλεξα εγώ, θέλησα εγώ, επιμένω εγώ. Και θα συνεχίσω. Δε μπορεί εσύ να με προστάζεις να λειτουργώ όπως εσύ νομίζεις ότι «πρέπει».
Κιαν παραβαίνω κανόνες, συνήθειες, αποδεκτές πρακτικές, τι σημασία έχει; Είναι άραγε αμάρτημα; Παραβαίνω μήπως θείους και ηθικούς νόμους ;


Νάξερες πόσο όμορφα αισθάνομαι, πόση ηρεμία, αγαλλίαση νιώθω μέσα μου γιαυτή την επιλογή μου !
Νάξερες πόσο μου αρέσει η ψυχή μου….

ΟΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ....

«Γουίλλυ;»

«Ναι εγώ είμαι. Γύρισα»
Έτσι επιστρέφει στο σπίτι του εκείνο το βράδυ ο περιοδεύων πωλητής Γουίλλυ Λόμαν, ύστερα από μια κουραστική μέρα.
Και με αυτές τις δύο ατάκες στο μυαλό του, ξεκίνησε να γράψει το θεατρικό έργο «Ο θάνατος του εμποράκου» ο Άρθουρ Μίλλερ.


Βλέπετε, το αίμα νερό δε γίνεται και οι περιπέτειες του εμποράκου ζωντάνεψαν μνήμες. Το έργο το είχα ξαναδεί πριν πολλά χρόνια, αλλά τώρα έπαιζε ένας εξαίρετος Θύμιος Καρακατσάνης.
Κάθε χαρακτήρας σ΄αυτό το έργο αναδύεται ολοκληρωμένος και ηχηρός.
Ο Γουίλλυ Λόμαν, ένας ηλικιωμένος εμπορικός πωλητής που τρέχει στις διάφορες πολιτείες , αλλά εκείνα τα «ασταθή» της δουλειάς τον συντρίβουν. Δε μπορεί να το δεχτεί, «δεν είμαι τιποτένιος» κραυγάζει όταν όλα φαίνεται να γκρεμίζονται.
Ο μεγάλος του γιός ο Μπίφ, άψυχος, καταπιεσμένος, αποτυχημένος ,ανίκανος να βγάλει χρήματα, γεμάτος μίσος για το πατέρα του. Ο άλλος γιός, ένας φτηνός γυναικάς.
Η Λίντα, σύζυγος του εμποράκου, γεμάτη φροντίδα για το κουρασμένο άνθρωπό της. Όταν στο τέλος ο Γουίλλυ βρίσκεται πλέον στο περιθώριο και απολύεται από τη δουλεία του, εκείνη απευθύνεται στα παιδιά της, παρακαλώντας τα δείξουν συμπόνια στο πατέρα τους.
« Δεν είπα πως είναι άγιος. Είναι όμως άνθρωπος κι αυτός. Και του συμβαίνει κάτι τρομερό. Χρειάζεται προσοχή. Δε θα τον αφήσουμε να πάει σαν το σκυλί» τους λέει.


Τα όνειρα και η πραγματικότητα συμπλέουν με το παρελθόν και το παρόν και αυτό το «μείγμα» το παρουσιάζει αριστουργηματικά ο Μίλλερ με τους ήρωές του.
Όλα είναι τόσο συνηθισμένα και τόσο καθημερινά…. Ψευδαισθήσεις της ζωής….


Ο Γουίλλυ προσπαθεί να λυτρωθεί από τη δική του αποτυχία, ενθαρρύνοντας το μεγάλο του γιό να φτιάξει τη δική του δουλειά, βέβαιος ότι θα το πετύχει.
«Όχι δέκα χιλιάδες δολάρια, δεκαπέντε θα του ζητήσεις, ούτε ένα λιγότερο. Αν πέσει κάτι κάτω, μη σκύψεις να το σηκώσεις» τον συμβουλεύει όταν πρόκειται να πάει να ζητήσει δανικά. Να είναι εντυπωσιακός, ντυμένος με κουστούμι και γραβάτα για να είναι «αρεστός». Αποτυχία.
Τραγικό το τέλος. Ο Γουίλλυ απογοητευμένος, νιώθοντας πλέον άχρηστος, τελειωμένος, κυνηγά ο ίδιος το τέλος της ζωής του.


Βαρύ το έργο του Μίλλερ. Έφυγα με μαυρισμένη τη ψυχή μου. Και προσπάθησα να συνέλθω σε ταβέρνα των Εξαρχείων με καλή παρέα, μπόλικο κρασί και καλό φαγητό.


Όμως λόγω « εμπορίου», δε μπορώ να μη σκέφτομαι την αγωνία και τη ζημία που υφίστανται οι έμποροι, λόγω της συνεχιζόμενης εδώ και καιρό απεργίας των λιμενεργατών στο Πειραιά.
Λίγες μέρες πριν τις γιορτές, θα έπρεπε τα εμπορεύματα να βρίσκονται στα ράφια και τις βιτρίνες των καταστημάτων. Και όμως για καθαρά στενούς συντεχνιακούς λόγους οι απεργοί
κρατούν μια ολόκληρη αγορά σε ομηρία. Θέλουν να μη χάσουν το χειρισμό λειτουργίας της προβλήτας των κοντέινερς από τα δικά τους χέρια. Να έχουν την αποκλειστική επιλογή της σειράς εκτελωνισμού και παράδοσης των κοντέινερς για εύλογους λόγους και τον καθορισμό υπερωριών που συχνά δεν εκτελούνται.
Ας τα βγάλει τώρα πέρα η κυρία Λούκα που πριν τις εκλογές έβγαινε στα κανάλια και δήλωνε με αυστηρό και υπερήφανο τρόπο ότι η σύμβαση με τους Κινέζους θα αναθεωρηθεί.
Ας διώξουμε λοιπόν και αυτούς, όπως διώξαμε και πολλές άλλες μεγάλες ξένες εταιρίες και μετά να δούμε τι θα κάνουμε με τους ανέργους που θα προκύψουν.


Αφιλόξενη χώρα για επενδύσεις η Ελλάδα , λένε οι Διεθνείς Οργανισμοί Αξιολόγησης. Γραφειοκρατία, διαφθορά, πολυνομία, ξεροκεφαλιά, αυτά χαρακτηρίζουν τη….. προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδύσεων.
Κατά τα άλλα, το να ρητορεύουμε ανοήτως, άλλο τίποτα……

SOLA PERDUTA ABBANDONATA........

Όχι, όχι, δεν έχω διάθεση για φιλοσοφικές σκέψεις και αναλύσεις, για περίτεχνες περιγραφές εννοιών και καταστάσεων.
Ήταν και είναι όλα τόσο απλά, διάφανα, ξεκάθαρα, αληθινά. Αμφιβολίες δε χωρούσαν ούτε τότε, ούτε τώρα. Ελπίδες ανύπαρκτες.
Το είχαν δηλώσει, αν λέει θελήσει και πράξει λογικά….
«Λογικά» !!
Λογική στο ταραγμένο της μυαλό, να στροβιλίζει μέσα του το φανταστικό, το παράλογο, το αφύσικο. Βυθισμένο στη παρερμηνεία.
Λάμψεις λιακάδας και μετά σκοτάδι, τα χρόνια να περνούν έτσι….


Πόσο όμορφα ξεκίνησαν όλα. Όνειρα και επιθυμίες του κάθε φυσιολογικού ανθρώπου, δίχως υπερβολές, ξέχωρες μεγαλομανείς επιδιώξεις.
Έχει όμως ανατροπές η ζωή, εγγυήσεις δε δίδονται, ο΄τι είναι το σήμερα, χάνεται στο αύριο…..


Ο άλλος, εκεί να προσπαθεί, να ελπίζει, να αντέχει. Ευαισθησίες, δισταγμοί, αμφιβολίες….
Έπρεπε και να παλέψει να δημιουργήσει, το κατάφερε.
Έχει όμως ανατροπές η ζωή…….
Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο εκκωφαντικός είναι ο θόρυβος της πτώσης.
Το κτύπημα δε τραυματίζει, απλά διαλύει.


Ευτυχώς το ταραγμένο της μυαλό δε μπόρεσε να μετρήσει τα πραγματικά μεγέθη, τις απρόσμενες συνέπειες……
Τώρα πια χάνει όλο και περισσότερο ομορφιά, χαμόγελο, κινητικότητα. Απλά, νωχελικά, ασυναίσθητα……
Παίρνει μαζί της τα όνειρα, εκείνες τις στιγμές διαύγειας, στιγμές αισθήσεων και λογικής, αλλά και παραισθήσεων.
Το μυαλό, αποδιοργανωμένο….. Μα τόσο το καλύτερο τώρα.
Το «έργο», ταινία ζωής, οδεύει στο τέλος του, λένε……

ΥΓ.
SOLA PERDUTA ABBANDONATA
(Μονη, χαμένη, εγκαταλειμμένη....)
Τελευταία σκηνή απο την όπερα Manon Lescaut)

Ε ΛΟΙΠΟΝ, ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ.......

Βρεθήκαμε για καφέ, που αλλού, στο αγαπημένο της στέκι στο Κολωνάκι. Είχα να τη δω αρκετά χρόνια, από τότε που τελείωσε μια σύντομη σχέση περίπου έξη μηνών.

Ήταν ένα περίεργο πλάσμα. Με ένα σωρό προβλήματα να την ταλαιπωρούν, είχε πάντοτε κέφι, ένα γλυκό χαμόγελο, κάτι πρωτότυπο να σου πει.

Από τη πρώτη στιγμή με γοήτευσε το γαλάζιο χρώμα των ματιών της. Πάντοτε δυό πράγματα με γοήτευαν σε μια γυναίκα: τα όμορφα, ζωντανά μάτια και τα χέρια με τα μακριά δάκτυλα και τις κινήσεις τους που είναι πιο εκφραστικές ακόμα και από τις πιο δυνατές λέξεις.
Το θαυμασμό μου για τα μάτια της, τον εξέφρασα από τη πρώτη φορά που την είδα. Κάρφωνα το βλέμμα μου σε εκείνα τα παιγνιδιάρικα γαλάζια μάτια, τονίζοντάς της διαρκώς πόσο με γοητεύουν.

Όπου μια μέρα αποκαλύφθηκε το μεγάλο μυστικό.
Έφευγα ταξίδι στο εξωτερικό. Θα έλειπα 4-5 μέρες και είπαμε να συναντηθούμε στο αεροδρόμιο μια δυό ώρες πριν την αναχώρησή μου, να φάμε και να πιούμε ένα καφέ μαζί.
Μόλις ανήγγειλαν τη πτήση μου, μου παρέδωσε ένα κλειστό φάκελο και με παρακάλεσε να μη διαβάσω το περιεχόμενό του πριν την απογείωση του αεροπλάνου.
Ανυπόμονος, άνοιξα το φάκελο στην αίθουσα αναμονής, λίγο πριν την επιβίβαση.

Και έσκασα στα γέλια !!
Μου έγραφε ότι τελικά το χρώμα των ματιών της δεν ήταν γαλάζιο αλλά καστανό και απλά φορούσε έγχρωμους φακούς !! Θέλησε να μου αποκαλύψει την αλήθεια επειδή συνεχώς της μιλούσα για το χρώμα των ματιών της και δεν ΕΠΡΕΠΕ να με αφήσει σε αυτή τη πλάνη γιατί το θεωρούσε ΑΝΗΘΙΚΟ.
Ξαναθυμηθήκαμε το επεισόδιο και αυτή τη φορά γελάσαμε και οι δύο μαζί.

Αυτή η όμορφη συνάντηση με έκανε να σκεφτώ πόση σημασία μπορεί ακόμα να δίνουν ορισμένοι άνθρωποι στα «πρέπει» και στην ηθική.
Η φίλη μου ενέδωσε σε μια απλή γυναικεία φιλαρέσκεια, να αλλάξει το χρώμα των ματιών της σε κάτι πιο ασυνήθιστο. Έπρεπε όμως να μου πει την αλήθεια, δεν άντεχε άλλο, γιατί ένιωθε ότι παραβίαζε τα όρια της ηθικής της. Τόσο απλά.

Διερωτώμαι πόσοι σήμερα θα μιλούσαν για μια καταδικαστέα ανήθικη πράξη.

Από τη παιδική ηλικία ακούμε τα «πρέπει» των γονιών μας. Τα αποδεχόμαστε, αρχικά δίχως καμία ανάλυση γιατί πρέπει. Απλά πρέπει.
Μεγαλώνουμε και τα «πρέπει» ή «δεν πρέπει» απαιτούν πλέον αναλυτική αιτιολόγηση, δε γίνονται αυτόματα αποδεκτά, θέλουμε λογική εξήγηση.

Και σταδιακά, διαμορφώνουμε τα δικά μας «πρέπει», τη δική μας «ηθική» με τη δική μας λογική, τη δική μας επιχειρηματολογία, τα δικά μας πιστεύω, στηρίζοντας επάνω σε όλα αυτά τη συμπεριφορά μας.

Αλήθεια όμως, όλες αυτές οι βάσεις στήριξης της συμπεριφοράς μας και η κάθε μία χωριστά, πως διαμορφώνονται μέσα μας;
Θα μου πείτε ανατροφή, παιδεία, περιβάλλον κάθε στιγμής κ.τ.λ.

Η γνώμη μου είναι ότι έτσι όπως είναι σήμερα η κατάσταση, το κοινωνικό κατεστημένο, οι ανάγκες της ζωής, ο αγώνας επιβίωσης, όλα πλέον και τα «πρέπει» και προπαντός η ηθική, στηρίζονται σχεδόν απόλυτα σε υποκειμενικά κριτήρια, σε θέσεις διαμορφωμένες ατομικά από το καθένα για τον εαυτό του.
Η αλήθεια που τόσο πολύ λείπει σήμερα από τις κάθε είδους σχέσεις μας, είναι η αλήθεια του καθενός μας. Αλήθεια, έτσι όπως τη θεωρούμε προσωπικά εμείς, μακριά από οτιδήποτε αλλότρια κριτήρια. Ακόμα κιαν είναι στρεβλή αυτή η αλήθεια, θα την υποστηρίξουμε με πάθος σαν τη μόνη και μοναδική.
Ηθική; Κάποτε υπήρχαν αρχές που περιχαράκωναν την έννοια αυτή σε καθαρά, αποδεκτά πλαίσια.
Ξεφύγαμε. Ηθική είναι η ηθική του καθενός μας. Διευρυμένη η έννοια και τα όριά της, έτσι όπως μας βολεύει, όπως μας απελευθερώνει, όπως μας επιτρέπει να κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Μιλάμε δήθεν για ταμπού, αυτά τα παρωχημένα άβολα όρια. Έτσι ονομάζουμε ό,τι δε μας βολεύει. Σμπαράλια όλα, μπρός σ΄αυτά που θέλουμε. Εκφυλισμός σώματος και ψυχής!!

Αποτέλεσμα, χάσανε την ομορφιά, τη γοητεία τους κάποια πράγματα, που η ανθρωπιά, η αγνότητα, η καρδιά, η ψυχή είχε κάποτε οριοθετήσει. Όχι για να τα αλλοιώσει, αλλά για να τα κάνει πιο σημαντικά, να τους δώσει μεγαλύτερη αξία και προπαντός να τα κάνει πιο όμορφα, μοναδικά.

Γελοίος και οπισθοδρομικός όποιος πιστεύει σε κάποια «ορισμένα».
Φτάσαμε στο σημείο να λέγεται «ο,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Άσχετα αν φτιάχνονται νόμοι με ορθάνοιχτα παράθυρα, κομμένοι και ραμμένοι σύμφωνα με στενά κομματικές επιδιώξεις και επιθυμίες. Μπλέξαμε νόμους με τη νομιμοφάνεια. Και αυτό το λέμε ηθικό!!

Αλλά προχωράμε με τα «πρέπει» μας και την ηθική μας, σχεδόν ατομικά οριοθετημένα, μέσα σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Προς τα πού; Έχει πια σημασία;

Μη μου προσάψετε διάθεση ηθικολογίας. Κάθε άλλο. Μια διαπίστωση λέω να κάνω σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια, ύστερα από τη συνάντηση με εκείνο το εύθικτο πλάσμα στο παλιό μας στέκι.
Κι εσύ ρε κορίτσι μου, επειδή μου έκρυψες την αλήθεια, πίστεψες ότι ξέφυγες από την ηθική σου, μόνο και μόνο γιατί τα μάτια σου δεν ήταν γαλάζια αλλά καστανά; Έχεις μείνει πίσω!!
Άκου λέει, ανήθικο…..

ΣΟΡΠΙΕΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΣΚΈΨΕΙΣ......

Φθινωπόριασε για τα καλά φαίνεται. Είναι μια εποχή του χρόνου αυτή, που λες και σε γεμίζει με αντικρουόμενα συναισθήματα. Από τη μια μεριά, αρχίζει να χάνεται η φωτεινότητα της μεγάλης καλοκαιριάτικης μέρας, σε κυριεύει μια μελαγχολική διάθεση για τα όμορφα που πέρασαν τόσο γρήγορα. Από την άλλη, ανυπομονείς για το αύριο, τι θα φέρει ο χειμώνας, πόσα πράγματα θ΄αλλάξουν και αυτή η προσμονή σε γεμίζει με αισιοδοξία.

Αλλάζουν όλα, το κλίμα, οι συνήθειες, η ψυχική διάθεση.

Κοιτάζω τη βροχή που ψιλοπέφτει, δεν έχω διάθεση να διαβάσω το βιβλίο μου, οι σκέψεις μου σκόρπιες…..
Ιδού λοιπόν και νέα κυβέρνηση, διανθισμένη με νέα πρόσωπα και γοητευτικές γυναικείες παρουσίες. Ο Γιωργάκης απεδείχθη Γιώργαρος ! Μόνο εκείνο το χαμόγελό του να βελτιώσει λίγο, όταν μάτια, μουστάκι και στόμα χάνονται σε μια οριζόντια σύμμειξη.
Πάμε λοιπόν,  στο ξέφωτο, αρκετά σκοτείνιασε αυτή η χώρα.

Η προσδοκία της χειμωνιάς δημιουργεί ευκαιρίες για νέες γνωριμίες, ίσως πιο όμορφες από τις προηγούμενες, που προσφέρουν μια αισιόδοξη, ευχάριστη πνοή. Το νιώθεις, σε ανανεώνουν.
Η ζωή εξελίσσεται, στάσεις υπάρχουν, αλλά η διαδρομή είναι μεγάλη μέσα από όμορφες γραφικές «περιοχές» αλλά και δύσβατα «μονοπάτια».
Keep walking, με ένα γεμάτο ποτήρι κρασί στο χέρι.

Τελευταία διαβάζω πολύ εφημερίδα. Είδα λοιπόν ένα άρθρο γνωστού δημοσιογράφου. Έφερνε δύο πρόσφατα παραδείγματα, προκειμένου να επισημάνει ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε τη τάση, τη μανία μάλλον, να πιστώνουμε στον εαυτό μας κάθε τι καλό που συμβαίνει στη χώρα μας και να χρεώνουμε τους ξένους για κάθε τι κακό αυτού του τόπου.
Αυτή είναι η αλήθεια, για να χρησιμοποιήσω μια πασίγνωστη ατάκα !!
Κρίνουμε γεγονότα δίχως καμία βαθύτερη γνώση, δίχως καμία διάθεση να εμβαθύνουμε σε αίτια, αφορμές, αποτελέσματα. Επιφανειακοί, συγχωρούμε κάθε δική μας ανικανότητα, παράληψη, αδιαφορία. Εύκολοι στη κριτική και κυρίως εύκολοι στο να κατακρίνουμε.

Αλλά και στην ιδιωτική μας ζωή, εύκολα ρίχνουμε το ανάθεμα. Αλήθεια, με ποια κριτήρια αποδίδουμε το φταίξιμο στον άλλο, αποποιούμενοι κάθε δική μας ενοχή; Μήπως ψάξαμε την αλήθεια, είμαστε ειλικρινείς κριτές, μακριά από προκαταλήψεις και ιδεολογήματα ; Απομονώσαμε τις σκέψεις μας από κρυφές επιδιώξεις που επηρεάζουν και διαστρεβλώνουν τη κρίση μας;
Πιστεύω ότι συχνά η αλήθεια μας φοβίζει και ο εγωισμός μας οδηγεί σε λαθεμένη κριτική.

Με ταλαιπωρεί και μια άλλη σκέψη.
Εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα, λένε.
Αλήθεια; Θα συμφωνούσα εάν συζητούσαμε για ποδόσφαιρο, όπου τα γκολ μετρούν, έστω και εάν η απόδοση δεν είναι καλή. Στη καθημερινή ζωή όμως δε μπορώ να το αποδεχτώ συνολικά και για κάθε περίπτωση.
Ανθρώπινη συμπεριφορά κρίνουμε. Μέσα σ΄αυτή υπάρχει η ανθρώπινη αδυναμία, το περιβάλλον της δεδομένης στιγμής, η ψυχική διάθεση, η προσπάθεια, το αδιέξοδο. Ο αγώνας για το καλύτερο αποτέλεσμα δε μετράει, δεν ανταμείβεται, διαγράφεται; Ποια μορφή θέλουμε να δώσουμε στη κρίση μας ; Τη μονοδιάστατη, αριθμητική μορφή ;
Πως μπορούμε να αφαιρέσουμε από μια ενέργεια, μια πράξη ενός ατόμου, κάθε τι ανθρώπινο; Καλό ή κακό αποτέλεσμα, αυτό μετράει μόνο, λες και πρόκειται για αριθμητική πράξη και όχι για μια φορτισμένη με ένα πλέγμα από συναισθήματα συμπεριφορά.
Και αυτό το είδος του μετρήματος, κάπως δε μου πάει.

Χειμωνιάζει. Ίσως αλλάξω ιδέες και πλεύση, ποιος ξέρει….

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.

Μεταξύ τεσσάρων συνυποψήφιων , τον εξέλεξαν πρόεδρο του κόμματος. Ήταν νεότατος, είχε ρητορική δεινότητα, είχε και όνομα τρανταχτό, αν και αυτό δεν παρείχε καμία εγγύηση Και άλλα βασιλόπουλα, γόνοι ένδοξων Βασιλέων μεγάλων κρατών, αποδείχθηκαν ανίκανοι διαχειριστές της εξουσίας.
Διεκδίκησε με το κόμμα του τη διακυβέρνηση της χώρας του. Και οι πολίτες τον ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΑΝ. Τον άκουσαν, τον πίστεψαν, ενέκριναν τους στόχους του, τις υποσχέσεις που έδινε, τον τρόπο που θα συμπεριφέρονταν. Νέα οράματα. Αναζητούσαν κάτι καλύτερο, μια αλλαγή, μπορεί να είχαν βαρεθεί κιόλας να ακούν και να βλέπουν τα ίδια πρόσωπα τόσα χρόνια τώρα.
Του έδωσαν λοιπόν τη δύναμη να προχωρήσει, να αλλάξει, να μεταβάλλει, να ανατρέψει, να δημιουργήσει. Ήταν και τυχερός, μια και από την άλλη μεριά ο αντίπαλος φαινόταν ισχνός, αδύναμος, ακίνδυνος.


Ο Ηγέτης. Θέλει πολλά αυτή η θέση. Και ένα από αυτά τα βασικά, είναι η σωστή επιλογή των συνεργατών. Γνώρισμα όλων των μεγάλων Ηγετών. Σε αυτή την επιλογή δε χωράνε φιλίες, συγγένειες, αστήρικτες προτιμήσεις, συμβιβασμοί.
Στο τομέα αυτό δε τα κατάφερε. Ο κόσμος έβλεπε να σύρονται αργά τα πάντα, ασυντόνιστα, αδιανόητα νωθρά, αναποτελεσματικά. Οι συνεργάτες του ανίκανοι να διοικήσουν, να προλάβουν, να επιλύσουν. Και ορισμένοι να ξεφεύγουν μέσα σε σκοτεινά μονοπάτια.
Απογοήτευση.


Αλλά ακόμα οι πολίτες δεν είχαν χάσει απόλυτα τη πίστη τους στο νέο αυτό ηγέτη. Και τον εμπιστεύτηκαν για άλλη μια φορά.
Τώρα θα έπρεπε να είχε εντοπίσει αδυναμίες, , δυσλειτουργίες, τους ανίκανους συνεργάτες, να είχε πάρει τα μηνύματα, γιατί αυτή τη φορά πολλοί είχαν αλλάξει γνώμη γι΄ αυτόν και αρνήθηκαν να τον υποστηρίξουν. Οι περισσότεροι όμως του έδωσαν όλο το νόμιμο χρόνο να κάνει τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, να κάνει επιτέλους πράξη όσα είχε υποσχεθεί και πάλι.
Άθλιοι συνεργάτες, χειρότερες καταστάσεις, ασυνάρτητες αποφάσεις, χαμένα χρόνια.
Και εκείνος, απλός θεατής, να προσπαθεί να καλύψει, να διστάζει , να μη δείχνει επιτέλους τη στόφα του ηγέτη που παρεμβαίνει και επιβάλλεται δυναμικά.
Είχε ακόμα το χρονικό περιθώριο, έστω και τώρα, να αγωνιστεί, να δώσει τη μάχη, να τρέξει καταστάσεις, να φανεί.
Φυγομάχησε.


Με τους ελάχιστους κολλητούς του, αποφάσισε για τρίτη φορά να ζητήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου, πρόωρα, άκαιρα.
Απολογήθηκε, παραδέχθηκε σφάλματα, αποδέχθηκε προσωπικές ευθύνες, υποσχέθηκε ότι τώρα θα ολοκληρώσει ό,τι όμως δεν είχε καν αρχίσει.
Συγκλονιστική ήταν η απάντηση του των πολιτών. Το λαϊκό «μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη…» σε πλήρη ισχύ.
Το είχε παρακάνει….


Ναι, ήταν νεότατος, είχε ρητορική δεινότητα, είχε και όνομα τρανταχτό !
Αλλά απέτυχε παταγωδώς.
Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ του κόσμου αποσύρθηκε.


Και η τελευταία πράξη: μόνος, απομακρύνοντας από κοντά του τους άλλους, μια φιγούρα μοναχική, τραγική η θέα, δέχθηκε και ανέλαβε τις αποκλειστικές ευθύνες για τη δημόσια διαδρομή του και αποσύρθηκε από την ηγεσία του κόμματος.
Αυλαία.
Ίσως η πλέον σημαντική πράξη της ζωής του.


ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Κάτι που και στην ιδιωτική μας ζωή αναζητούμε. Έχουμε ανάγκη να εμπιστευτούμε και να μας εμπιστευτούν, όσο δύσκολο κιαν είναι στη εποχή μας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα η κοινωνία
Αναζητούμε ένα αποκούμπι, κάπου να στηριχθούμε, να μιλήσουμε, να σίγουροι ότι εκεί μπορούμε να ανοίξουμε τη ψυχή μας. Αναζητούμε τη κατανόηση.
Γιατί από τη κατανόηση αρχίζει να εμπεδώνεται, να κτίζεται η εμπιστοσύνη.
Και όμως, αυτή μας την ανάγκη την εναποθέτουμε συχνά σε ανάξια άτομα.
Σε κάλπικα, ψεύτικα, ρηχά, ανισόρροπα άτομα. Ίσως να μας έχουν δώσει αρνητικά δείγματα, θέσεις που κάθε άλλο παρά για σιγουριά μας προϊδεάζουν.
Η ανάγκη όμως καμιά φορά αποδεικνύεται ισχυρότερη από τη λογική.
Η προδοσία είναι τότε αναπόφευκτη.
Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Και εμείς μόνο στον εαυτό μας μπορούμε να στραφούμε, να αναγνωρίσουμε πόσο λανθασμένα εύπιστοι είμαστε και να γίνουμε αυστηρότεροι όταν κάνουμε τις επιλογές μας.

ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ.....

Η γριά και η νέα γυναίκα.

«Γιατί κλεφτογλιστράς έτσι φοβισμένα στο σκοτάδι, Ζαρατούστρα; Τι κρύβεις τόσο προσεχτικά κάτω από το μανδύα σου;

Έχεις κανένα θησαυρό που σου πρόσφεραν; Ή κάνα παιδί που απόχτησες; Ή μπας και τραβάς κι εσύ τώρα του κλέφτη το δρόμο, φίλος κι εσύ των κακών»;
Πραγματικά, αδερφέ μου! είπε ο Ζαρατούστρας, είν' ένας θησαυρός που μού πρόσφεραν: μια μικρή αλήθεια είναι, που κουβαλάω μαζί μου
Όμως είναι κακομαθημένη σάμπως μικρό παιδί κι αν δεν της έκλεινα το στόμα, θα ξεφώνιζε δυνατά.
Καθώς τραβούσα σήμερα μοναχός μου το δρόμο, κατά το λιόγερμα, μια γριά γυναίκα με βρήκε κι έτσι μίλησε στην ψυχή μου:
«Πολλά είπε και σε μας τις γυναίκες ο Ζαρατούστρας, για τη γυναίκα όμως ποτέ δε μας μίλησε».
Κι εγώ αποκρίθηκα: «για τη γυναίκα μοναχά στους άντρες πρέπει να μιλάει κανείς».
«Μίλησε και σε μένα για τη γυναίκα», είπε εκείνη. «Είμαι πολύ γριά, και θα ξεχάσω ευθύς όσα μου πεις».
Δέχτηκα την επιθυμία της γριάς κι έτσι της μίλησα:
«Όλα στη γυναίκα είν' ένα αίνιγμα και όλα στη γυναίκα έχουν μια λύση: την εγκυμοσύνη.
Ο άντρας είναι ένα μέσο για τη γυναίκα: ο σκοπός είναι πάντα το παιδί. Μα η γυναίκα τι είναι για τον άντρα;
Δυο πράγματα θέλει ο πραγματικός άντρας: Κίνδυνο και Παιχνίδι. Γι' αυτό επιθυμεί τη γυναίκα, γιατί 'ναι το πιο επικίνδυνο παιχνίδι.
Ο άντρας πρέπει να γαλουχείται για τον πόλεμο και η γυναίκα για την ανακούφιση του πολεμιστή: όλα τ' άλλα είναι κουταμάρες.
Οι ολόγλυκοι καρποί δεν αρέσουν στον πολεμιστή: γι' αυτό επιθυμεί τη γυναίκα. Είναι πικρή, κι η πιο γλυκιά γυναίκα ακόμα.
Από τον άντρα πιο καλά, καταλαβαίνει η γυναίκα τα παιδιά, μα ο άντρας είναι πιο παιδί από τη γυναίκα.
Στον πραγματικό άντρα είναι κρυμμένο ένα παιδί, θέλει κι αυτό να παίξει. Μπρος, γυναίκες, βρέστε αυτό το παιδί στον άντρα.

Ας είν' ένα παιχνίδι η γυναίκα, αγνό κι ωραίο, όμοιο με διαμάντι, κι ας στραφταλιάζει από τις αρετές ενός κόσμου, που δεν υπάρχει ακόμα.
Η φεγγοβολιά ενός άστρου ας φωτίζει την αγάπη σας! Η ελπίδα σας ας είναι: «μακάρι να γεννούσα τον Υπεράνθρωπο!»

Στην αγάπη σας ας υπάρχει παλικαριά! Με την αγάπη σας πρέπει να αποκρούσετε εκείνον που σας τρομάζει!
Μέσα στην αγάπη σας, ας υπάρχει η τιμή σας! Αλλιώτικα, λίγο καταλαβαίνει η γυναίκα από τιμή. Ετούτο ας είναι η τιμή σας: ν' αγαπάτε πάντα πιο πολύ απ' όσο σας αγαπούν και ποτέ να μην έρχεστε δεύτερες.
Ο άντρας να φοβάται τη γυναίκα όταν αυτή αγαπάει: γιατί τότε κάνει κάθε θυσία και κάθε άλλο πράγμα της φαίνεται ασήμαντο.

Ο άντρας να φοβάται τη γυναίκα όταν αυτή μισεί: επειδή ο άντρας στα βάθη της ψυχής του είναι μονάχα κακός, η γυναίκα όμως είναι αχρεία.
Ποιον μισεί περισσότερο η γυναίκα; -είπε το σίδερο στο μαγνήτη: «εσένα μισώ πιο πολύ, γιατί με τραβάς, όμως δεν είσαι δυνατός, για να με κρατήσεις απάνω σου».

Η ευτυχία του άντρα λέει: «θέλω». Η ευτυχία της γυναίκας λέει: «Εκείνος θέλει». «Κοίτα! ετούτη τη στιγμή ο κόσμος έγινε τέλειος!» -έτσι στοχάζεται κάθε γυναίκα, σαν υποτάσσεται μ' όλη της την αγάπη.

Κι έχει χρέος η γυναίκα να υποτάσσεται και στην επιφάνεια της να βρίσκει κάποιο βάθος. Επιφάνεια είν' η ψυχή της γυναίκας, μια κραδαινόμενη τρικυμισμένη επιδερμίδα ρηχού νερού.
Του άντρα όμως η ψυχή είναι βαθιά, το ρέμα της βρουχιέται σε έγκατες σπηλιές: η γυναίκα, τη δύναμη του τη μαντεύει, μα δεν τη νιώθει».

Τότε μου αποκρίθηκε η γριά γυναίκα: «Πολλά σοφά είπε ο Ζαρατούστρας και πιο πολύ για όσες έχουν τα χρειαζούμενα νιάτα.

Είν' αλλόκοτο, ο Ζαρατούστρας λιγάκι ξέρει τις γυναίκες, αλλά μιλάει αλάθευτα γι' αυτές: Μπας και το κάνει αυτό γιατί δεν είναι τίποτα αδύνατο για τη γυναίκα;

Και τώρα πάρε για πληρωμή, μια μικρή αλήθεια! Είμαι τόσο γριά που μπορώ να σου την πω!
Τυλιχτή και βάστα της το στόμα σφαλισμένο, γιατί αλλιώτικα, θα σκούζει πολύ δυνατά αυτή η μικρή αλήθεια!»

«Δώσ' μου γυναίκα τη μικρή σου αλήθεια!» είπα. Κι είπε αυτά η γριούλα:
«Όταν πηγαίνεις στις γυναίκες, μη λησμονάς το μαστίγιο!»

Αυτά έλεγε ο Ζαρατούστρας.

(Απόσπασμα από το σύγγραμμα Τάδε Εφη Ζαρατούστρα του Φριντριχ Νιτσε.)

Τώρα εγώ τι να πω, πώς να κρίνω τις σκέψεις και τις απόψεις ενός γίγαντα της φιλοσοφίας.
Να αποτολμήσω να επισημάνω μόνο κάποιες αλήθειες ;

Αίνιγμα η γυναίκα, ήταν και παραμένει.
Ναι, εμείς οι άντρες συχνά γινόμαστε παιδιά, μας διακρίνει πολλές φορές μια ανόητη αθωότητα.
Μέσο γινόμαστε για τη γυναίκα, με σκοπό το παιδί.
Μόνο που η επιστήμη έχει τόσο πολύ προοδεύσει που φοβάμαι ότι σύντομα δε θα μας χρειάζονται οι γυναίκες για θέματα τεκνοποίησης. Αλλού εντάξει…. Το μόνο κακό θα είναι ότι το παιδί δε θα έχει εκείνα τα …υπέροχα προτερήματα του φυσικού άντρα-πατέρα !!
Αγάπη και ευτυχία, διαφορετικές οι εκτιμήσεις, οι προσεγγίσεις.
Αλλά ιδού και το αποκορύφωμα:
«Επιφάνεια ειν΄η ψυχή της γυναίκας. Του άντρα όμως η ψυχή είναι βαθιά.»
Σωστοοοός ο Ζαρατούστρα !!!
Γεγονός, γιαυτό και ο άντρας πληγώνεται πιο βαθιά από μια γυναίκα.
Μη με παρεξηγείτε, πρέπει να υπερασπιστώ τη …ψυχική μας ανωτερότητα !!
Όσο για το μαστίγιο, ε, όχι. Μπορεί να αποφευχθεί όταν μια οποιαδήποτε μορφής σχέση στηρίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και την αλληλοεκτίμηση.
Και στο κάτω κάτω υπάρχει και η περιφρόνηση που πονάει πολύ περισσότερο.

Αλλά τι τα θέλετε. Η Φύση έχει προνοήσει τα δύο φύλλα να μη κάνουν το ένα χωρίς το άλλο.

ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ...

Μα βέβαια, η ζωή προσφέρει σε όλους μας αμέτρητες ευκαιρίες. Ευκαιρίες να πετύχουμε στον επαγγελματικό μας τομέα, να επιλέξουμε το κατάλληλο άτομο να συμβιώσουμε, να πλουτίσουμε, να βελτιώσουμε τη θέση μας στο χώρο που δραστηριοποιούμαστε…. α, ακόμα και να αναρριχηθούμε σε ηγετικές θέσεις.
Είναι αυτό που λέμε «άρπαξε την ευκαιρία» και αυτό το «άρπαγμα» ισχύει σε κάθε περίπτωση. Να, ακόμα και στο ποδόσφαιρο, ένας παίκτης παραμελημένος περιμένει τη ευκαιρία να παίξει σε ένα αγώνα, να διακριθεί και να καθιερωθεί στη πρώτη ομάδα.
Την άλλη μέρα, λιοντάρι θα τον πουν οι εφημερίδες, γίγαντα, αεριωθούμενο, παικταρά κτλ.

Φυσικά, για να εκμεταλλευτείς τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται στη ζωή, χρειάζεται εκτός από τύχη και κάποιες ικανότητες. Ικανότητα διορατικότητας, σωστών επιλογών, γνώσεις να διαχειριστείς την ευκαιρία, επίδειξης δυναμισμού,
πυγμής, θάρρους.
Ακόμα, να ξέρεις να επιλέγεις τους διπλανούς σου εάν φυσικά η ευκαιρία που σου δόθηκε, απαιτεί κάποιου είδους συνεργασίες.
Πάνω όμως απόλα, θα πρέπει να έχεις, πως τα λένε, τέλος πάντων…..τα κότσια να αρπάξεις την ευκαιρία που σου δίνεται.

Αναμφίβολα υπάρχουν άνθρωποι που άρπαξαν ευκαιρίες και πέτυχαν στη ζωή τους πολλά, συχνά μάλιστα δίχως μόρφωση, δίχως τα απαραίτητα εφόδια, ίσως και δίχως σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας. Και όμως τα κατάφεραν μια χαρά να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις που παρουσιάστηκαν. Πιθανόν, όχι πάντα με καθαρό τρόπο, αλλά η ζωή είναι σκληρή και συχνά απαιτεί σκληρούς τρόπους αντιμετώπισης για την επιβίωση.

Ρε γαμώτο, δε το θέλω, αλλά να , τώρα με το πρόβλημα αυτό των «ευκαιριών» κάμπτεται …. ο αδύναμος χαρακτήρας μου και υποκύπτοντας σύρομαι να μιλήσω για θέματα που αποφεύγω να σχολιάζω !!!
Αλλά τι να κάνω, οι απύθμενες ανοησίες (ευγενικά ειπωμένο) με συγκλονίζουν σύγκορμα. !!

Είχε μια ευκαιρία να δείξει ηγετικές ικανότητες- βοηθούσε ακόμα και το όνομα- δυναμισμό, πυγμή, αποφασιστικότητα και να κάνει πράξη όσα είχε υποσχεθεί.
Κάκιστη διαχείριση της ευκαιρίας. Κάκιστες επιλογές συνεργατών. Μπουμπούκια
σκέτα, που αντί να… μοσχοβολούν, ανέδυαν οσμή δυσάρεστη. Και την οσμή αυτή τη κάλυψε με …αποσμητικά αέρος !!

Δεύτερη ευκαιρία. Να δώσει μάχη εξάμηνη, να επιμείνει, να το παλέψει μέχρι το τέλος, να κάνει έστω και τώρα όλα όσα δεν έκανε.
Γιατί ξέρεις, τα mea culpa δεν αρκούν πάντοτε.
Διάλεξε να φυγομαχήσει.

Τρίτη ευκαιρία. Να νιώσει το σφυγμό της κοινωνίας, να δείξει ότι έχει αίσθηση της πραγματικότητας, να συνέλθει επιτέλους.
Να φωνάξει το θειούλη και να του πει ότι καλύτερα να κάθεται στο καφενείο του χωριού του, να αναπνέει καθαρό αέρα και να απολαμβάνει το καφεδάκι του. Φτάνει πια, 80 ετών είναι.

Μετά, καθαρό θα πει….καθαρό και όχι ελαφρώς …λερωμένο !
Έφυγαν κάτι μπουμπούκια, πέταξε και κάποια ακόμα και άφησε άλλα που δεν είχαν λέει…… «πρωτογενή ανάμειξη» για τις δυσάρεστες οσμές !! Δεν ήταν δηλαδή αυτουργοί, ήταν απλοί ……συνεργοί !!
Να πει και στους δυό κοντινούς του να πάνε στις περιφέρειές τους να διεκδικούσουν την επιβράβευση τους και να βοηθήσουν μήπως δε χαθεί και η τρίτη ευκαιρία. Αλλά τους έμπασε σε σίγουρα λιμάνια.
Και κάτι άλλο. Ακόμα και ……οι μπουλντόζες φθείρονται και κάποια στιγμή σκουριάζουν, γίνονται παλιοσίδερα και πρέπει να τις αποσύρουν, έστω και … με πόνο ψυχής !!

Χάθηκαν οι ευκαιρίες.
Άντε φίλε, τα ξαναλέμε μετά καμιά εικοσαριά χρόνια !!!

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΒΟΛΤΑ.

Το συνηθίζω, ιδιαίτερα τώρα το φθινόπωρο. Να περπατάω, μια μεγάλη βόλτα στη περιοχή μου. Μόνος, με το εαυτό μου. Βυθισμένος στις σκέψεις, στις αναζητήσεις, στις αμφιταλαντεύσεις μου. Είναι βλέπετε και η εποχή τέτοια. Άνοιξη και φθινόπωρο κατά ένα περίεργο τρόπο, μας επηρεάζουν συναισθηματικά, λες και μας βρίσκουν στις αδύναμες στιγμές μας.

Με μελαγχολεί η φθινοπωρινή περίοδος. Νιώθω κάπως μετέωρος, θέλω να βγω, πνίγομαι μέσα στο σπίτι. Αναζητώ κάτι, αλλά δε ξέρω τι.
Δεν είμαι βλέπετε από εκείνους που ξεχνούν το παρελθόν και δε σκέφτονται καθόλου το αύριο. Δε μπορώ να ζω απλά με το σήμερα.
Λένε ότι όσοι το καταφέρνουν, είναι ευτυχισμένοι. Είναι πράγματι;
Και εκείνα που πέρασαν, που άφησαν τα καλά ή τα κακά τους σημάδια, τα διαγράφουμε;
Υπεκφυγές. Δεν αντέχουν τη ζωή με όλα τα σκαμπανεβάσματά της.
Δε μπορώ να ακολουθήσω μια τέτοια στάση ζωής, αυτό το εφήμερο, που ξεχνιέται αύριο. Είναι εγκατάλειψη κάθε έννοιας ζωής αυτό.

Όπως και δε μπορώ να πω «ο,τι είναι να γίνει, θα γίνει» κιας ξέρω ότι το πιθανότερο είναι πράγματι «να γίνει αυτό που είναι να γίνει», μια και πιστεύω στη Μοίρα.

Σήμερα λοιπόν το απόγευμα βγήκα για τη βόλτα μου, ύστερα από τη πολύωρη βροχή. Το χώμα μύριζε φρεσκάδα. Τα δένδρα φρεσκοπλυμένα, είχαν ένα ξεκάθαρο, λασπερό πράσινο χρώμα. Απολάμβαναν, έλεγες, το δροσερό φθινοπωρινό αεράκι.
Και εγώ στις σκέψεις μου. Ώρες περίσκεψης ; Υπερβολές. Ανθρώπινες ευαισθησίες που σε κατακλύζουν, προσπαθείς να τις αποφύγεις, συχνά δύσκολα. Πετάγεσαι καλύτερα στα άγνωστα αυριανά.

Τελείωσε όμως η βόλτα μου.
Έχουμε εκλογές, Γνωστά όλα. Αλλαγή φρουράς. Φύγε εσύ, να μπω εγώ. Εσείς στα υπόγεια, εμείς στα ψηλά. Δαγκώνει το δάκτυλό του και κουνά πέρα δόθε το κεφάλι του, αλλοίμονό σας. Τα έχουμε ξαναδεί.
Ευτυχώς για τα δάση μας. Χειμωνιάζει, θα βρέχει πολύ και η Φύση, αυτή η υπέροχη Φύση, θα αναλάβει αποτελεσματικά τη προστασία τους από κάποιους ανίκανους.

Η ΦΥΓΗ.

Λοιπόν είναι ορισμένα ανθρώπινα ελαττώματα, που όσο….ανθρώπινα κιαν είναι, εμένα με ενοχλούν αφάνταστα, με εξοργίζουν, δεν τα ανέχομαι.
Η «παραίτηση, η εγκατάλειψη» είναι από αυτά.
Σημαίνουν φυγή από κάθε είδους προσπάθεια, αποφυγή κόπων, ένδειξη δειλίας, αποφυγή αντιμετώπισης δυσκολιών, οπισθοχώρηση, έλλειψη θάρρους και δυναμισμού. Φυγή μπροστά στη μάχης.
Τελικά, φυγή από τη ζωή.

Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια διαρκής μάχη στην αντιμετώπιση των καθημερινών αντίξοων συνθηκών.
Εάν με το πρώτο εμπόδιο, με τη πρώτη άρνηση, εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια να επιτύχουμε το στόχο μας, τότε απλά δεν έχουμε καταλάβει την έννοια της ζωής και εάν θέλετε να το προεκτείνω, τις επικρατούσες ιδιαίτερες συνθήκες στην Ελλάδα.

Αν αυτό δεν το καταλαβαίνουμε και δε το αποδεχόμαστε, τότε το καλύτερο είναι να διαμηνύσουμε στο….. πελαργό να μη μας φέρει στη ζωή.
Εγκατάλειψη μάχης ακόμα και μπροστά σε πιθανά αδιέξοδα είναι για μένα μια στάση επαίσχυντη.

Αντί αυτής της «εγκατάλειψης, της παραίτησης, της φυγής» θα θαύμαζα μια στάση από τον οποιονδήποτε και σε οποιαδήποτε περίπτωση, εάν απευθυνόμενος στους οποιουσδήποτε έλεγε απλά :

«Κύριοι, προσπάθησα ειλικρινά, είχα υποσχεθεί κάποια πράγματα, αλλά ξέρετε έπεσα επάνω σε απρόβλεπτες δυσκολίες, δεν εκτίμησα σωστά τη κατάσταση, εγώ ήθελα αλλά αυτοί εδώ με εμπόδιζαν, είχα και μερικούς άχρηστους συνεργάτες, έκανα λάθη και μαλακίες, άργησα να πάρω μπροστά. Έχω όμως ακόμα καιρό περίπου 6 μήνες, ίσως και ενάμισι χρόνο.
Ό,τι δεν έκανα τόσο καιρό --- και γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να σας πείσω σήμερα--- ειλικρινά σας υπόσχομαι ότι θα καταβάλλω κάθε προσπάθεια με αυτόν ακριβώς τον τρόπο να τα πραγματοποιήσω τώρα. Θέλω να το παλέψω. Λίγο ακόμα χρόνο δώστε μου».
Και τελειώνοντας:
«Εάν και τώρα αποτύχω, θα πάω σπίτι μου. Γιατί ο μόνος υπεύθυνος ήμουν και θα είμαι εγώ».

Τι θα αποδείκνυε μια τέτοια στάση;;
Λεβεντιά, θάρρος, αφομοίωση εμπειριών και αναγνώριση σφαλμάτων, πίστη στο όραμα, ανάληψη ηγετικής ευθύνης.
Μπορεί άλλοι να πίστευαν και άλλοι να φώναζαν «γράμματα χασάπη».
Όμως μια οποιαδήποτε διαφορετική στάση θυμίζει το παιδάκι που μετά τη ζημιά, λέει:
« Μαμά δε θα το ξανακάνω !»

Λείπουν τ΄αρχίδια σήμερα !!
Γιαυτό και το συμπέρασμά μου παραμένει ένα : Έτσι θα μας…. επεξεργάζονται (sic) όλοι τους.
Ισχύει πάντα μια γνωστή ρήση με μια μικρή παράφραση:
«Ο κάθε λαός έχει αυτά που του αξίζουν.»

Σημ. Μη προσπαθήσετε να με τοποθετήσετε σε κάποιο πολιτικό χώρο. Σας διαβεβαιώνω θα πέσετε έξω και είναι … αμαρτία !!

ΤΙ ΛΑΟΣ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ !!!

Λοιπόν , είμαστε κακός λαός εμείς οι Έλληνες.
Περισσότερο πονηροί παρά έξυπνοι .
Μεμψίμοιροι, άσχετα εάν φταίμε εμείς.
Μικρόψυχοι, μίζεροι, κοντόφθαλμοι ,γκρινιάρηδες.
Εγωιστές, τα δικά μας μόνο μας ενδιαφέρουν και αυτά υπερασπιζόμαστε.
Εύκολοι στον ενθουσιασμό και γρήγοροι στην απογοήτευση.
Έτοιμοι πάντα για κριτική, έστω κιαν δεν έχουμε ιδέα του θέματος.

Τώρα γιατί μ΄έπιασε αυτό το…..ντελίριο, κι εγώ Έλληνας είμαι !!

Μ΄έπιασε γιατί διάβασα κάτι που νομίζω ότι πιστοποιεί άλλη μιά φορά τα παραπάνω χαρακτηριστικά μας.

Το Κοινωφελές Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» συμφώνησε με το ελληνικό δημόσιο και ανέλαβε τη δημιουργία πολιτιστικού πάρκου 243 στρεμμάτων στο Φαληρικό Δέλτα.
Οι δωρητές θα διαθέσουν 450 εκατ. ευρώ με μόνη ανταπόδοση να δοθεί το όνομα του μεγάλου εφοπλιστή στο εγχείρημα αυτό, κάτι δηλαδή συνηθισμένο, τιμής ένεκεν για κάθε σημαντικό εθνικό δωρητή.
Στο χώρο αυτό θα στεγαστεί η Εθνική Λυρική Σκηνή και η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας και επιτέλους θα βρεθεί χώρος για τον εμπλουτισμό της με τα σπάνια βιβλία που είναι αποθηκευμένα στο παλιό της κτίριο.

Θέλω όμως να σταθώ στο θέμα της Λυρικής Σκηνής.
Από παιδί 9 ετών παρακολουθώ όπερα, όταν ο πατέρας μου με πήρε κλαίγοντας να με πάει σώνει και καλά στα Ολύμπια, τη δική μας ….περίλαμπρη Λυρική Σκηνή.
Η χώρα μας χρόνια τώρα διαθέτει μόνο ένα λυρικό θέατρο, ενώ στα γειτονικά κράτη υπάρχουν πολύ περισσότερα, για να μην αναφερθώ στις ΗΠΑ, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, όπου σχεδόν κάθε μεγάλη πόλη έχει και το λυρικό της θέατρο.

Και τι δηλαδή Λυρική Σκηνή έχουμε στα τρισάθλια Ολύμπια ; Ένα «κουτί» είναι, με μόνη πολυτέλεια τα πορφυρά του καθίσματα. Μικρή σε χωρητικότητα, στενή η σκηνή για ένα ευπρεπές ανέβασμα μιάς όπερας ιδίως όταν έχει κίνηση πλήθους. Στριμωγμένη η ορχήστρα, στενά τα καμαρίνια των πρωταγωνιστών. Αλλού κάνει πρόβες η ορχήστρα, αλλού η χορωδία, αλλού το μπαλέτο.

Να σπεύσω να επισημάνω εδώ ότι η κατάσταση που περιγράφω ήταν αυτή πριν 7-8 χρόνια. Αν κάτι άλλαξε, τόσο το καλύτερο.
Έχω καιρό να πάω στα Ολύμπια, αν και η αγάπη μου για την όπερα και με ό,τι ακολούθησε, ήταν καταλυτική για τη ζωή μου. Προτιμώ να την απολαμβάνω στο Μέγαρο Μουσικής ή στο Ηρώδειο.

Γιαυτό λοιπόν το τόσο σημαντικό πολιτιστικό έργο, υπήρξαν κόμματα στη Βουλή που έδειξαν όλη τους τη κακομοιριά και τη μιζέρια με τις θέσεις που εξέφρασαν κατά τη διάρκεια συζήτησης για τη ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου.

Το ένα κόμμα κατήργησε την εισηγήτριά του γιατί αυτή ήταν υπέρ της σύμβασης, ενώ η κομματική γραμμή ήταν κατά, γιατί λέει, η σύμβαση αποτελεί « πρωτοφανή συμφωνία » και πιθανόν να υπάρχει «ενδεχόμενο ξέπλυμα χρήματος »!!!
Το άλλο κόμμα έψαξε να βρει σε ποιο ακριβώς σημείο θα μπορούσε να εστιάσει για άλλη μιά φορά την αντιπολιτευτική του μανία. ΄Ετσι βρέθηκε ένα άρθρο όπου κατά τη γνώμη του υπάρχουν « κενά και ασάφειες » !!
Τέλος, και τα συνδικαλιστικά σωματεία της Λυρικής Σκηνής εξέφρασαν αντιρρήσεις και προειδοποίησαν για στάσεις εργασίας !! Κατ΄αυτούς πάλι, " η σύμβαση αφορά την εκποίηση εθνικής περιουσίας και παρουσιάζεται ψευδεπίγραφα ως δωρεά"

Αντί ευγνωμοσύνης που ένας Έλληνας φέρνει τα λεφτά του στη πατρίδα του, κακία, μικρότητα, μιζέρια, φτήνια.

Ακούστε λοιπόν κύριοι πολιτικοί και συνδικαλιστές εργατοπατέρες :

Και εγώ και πολλοί άλλοι Έλληνες πολίτες θέλουμε να απολάυσουμε όπερα, έτσι όπως την απολαμβάνουν οι μουσικόφιλοι άλλων πολιτισμένων χωρών.
Δεν έχετε το δικαίωμα να μας το στερήσετε με τις αρλούμπες που εκστομίζετε.
Να χαρούμε μια παράσταση μέσα σε ένα πραγματικό λυρικό θέατρο, μεγαλοπρεπές, άνετο και όχι στο «κουτί» που μας κλείνουν μέσα σήμερα.
Η όπερα δεν είναι μόνο φωνή, είναι και σκηνικά, και σκηνοθεσία, και κουστούμια και χορογραφία. Είναι και οπτική απόλαυση. Και όλα αυτά χρειάζονται κατάλληλους χώρους.
Θέλουμε μια Λυρική Σκηνή που να προσφέρει όλες τις ανέσεις και τις ευκολίες για μια σωστή , ευπρόσωπη παράσταση.

Αφήστε λοιπόν τη κακομοιριά σας και τη κοντόφθαλμη κριτική σας κατά μέρος και κοιτάξτε να συμβάλλετε κι εσείς στην ολοκλήρωση της δωρεάς του Σ.Νιάρχου.
Μη φοβόσαστε, δε θα σας κατηγορήσει κανείς ότι υποστηρίζετε το μεγάλο κεφάλαιο, τη πλουτοκρατία, ανόητοι.

Στη Σκάλα του Μιλάνου είχα τη τύχη να δω παραστάσεις Μποέμ και Σαμψών και Δαλιλά. Στη Μποέμ, η δεύτερη σκηνή παιζόταν σε δύο επίπεδα. Στο επάνω το Café Momus με τους πρωταγωνιστές και το κάτω ένας δρόμος του Παρισιού με κίνηση πεζών.
Στο δεύτερο έργο, στη τελευταία πράξη, ο Σαμψών με τη δύναμή του γκρεμίζει δύο κολώνες του ναού που πέφτουν κάτω κομματιασμένες.
Τέτοιες παραστάσεις θέλουμε να δούμε. Και με αξιόλογους εκτελεστές, όχι τους μέτριους που συχνά παρουσιάζετε στα Ολύμπια.

Υ.Γ. Αν ….αντέχετε, ακούστε μια άρια από την όπερα Andrea Chenier, έτσι για να κλείσει…ανάλογα η ανάρτηση αυτή. Kάντε υπομονή κι ακούστε το χειροκρότημα που θα θέλαμε κι εμείς εδώ να προσφέρουμε, όταν αποφασίσουν να μετακαλέσουν μεγάλους λυρικούς καλλιτέχνες.
Στη δεξίωση στο πύργο της κόμισσας de Coigny ο ποιητής Α.Chenier προσβεβλημένος από τα ειρωνικά σχόλια των πλούσιων καλεσμένων, δέχεται να απαγγείλει ένα ποίημα για την αγάπη, ενώ καταριέται τον εγωισμό και την απληστία των πολιτικών και των ιεραρχών.
Στρέφεται προς την Κόμισσα και της λέει ότι εκείνη δεν γνωρίζει τι είναι η αγάπη, ξέρει μόνο να ειρωνεύεται.
Η …..συνέχεια της υπόθεσης σε μια νέα Λυρική Σκηνή, εάν ανεβάσουν το περίφημο αυτό έργο.

ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΥΕΤΕ ΚΥΡΙΟΙ ;;;

Ανοίγεις τη Τηλεόραση. Πρώτο θέμα ο Χριστοφοράκος. Δεύτερο θέμα, ο καυγάς και οι διαξιφισμού μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ , σε ποιό κόμμα και σε ποιούς πήγαν οι «μίζες».
Ανοίγεις εφημερίδα. Ακριβώς η ίδια θεματολογία.
Θα παραδοθεί ο Χριστοφοράκος σήμερα ή μήπως μεθαύριο, θα αποκαλύψει κάτι συνταρακτικό, ώστε να το χρησιμοποιήσει το ένα κόμμα εναντίον του άλλου ;
Θα είναι αρκετά ζουμερό ώστε να εξασφαλίσει τίποτα ψήφους παραπάνω στις εκλογές ;
Μεθοδεύτηκε η φυγή του για να μη μιλήσει ;
Εσείς φταίτε, εμείς ρωτήσαμε τους δικηγόρους του να μας ενημερώσουν σχετικά !!
(Άκουσον άκουσον !!)

Και η διαμάχη μεταξύ των δύο κομμάτων….. εξουσίας καλά κρατεί !
Αλλά και η κοροϊδία σε βάρος του Έλληνα πολίτη και ο εξευτελισμός της Ελλάδας συνεχίζεται.

Γιατί βέβαια όλοι γνωρίζουν ότι τα κόμματα χρηματοδοτούνται και από άλλες πηγές, πέρα από ο,τι μαζέψουν οι οικονομικές εξορμήσεις τους
Και αυτό συμβαίνει χρόνια τώρα. Και τα χρήματα αυτά προφανώς καταβάλλονται με… σιωπηρό τρόπο.

Διερωτάται λοιπόν ο Έλληνας πολίτης :

Για ποιό λόγο μαλώνουν τα δύο μεγάλα κόμματα ;
Μήπως για το ποιό από τα δύο ωφελήθηκε περισσότερο από τις λεγόμενες μίζες ;
Εκεί είναι το θέμα λοιπόν ;;
Μήπως τους έπιασε πραγματικά …ο πόνος να βρουν ενόχους διαφθοράς ;

Αφήστε τα αυτά κύριοι. Αφήστε τις υποκρισίες.
Προσφέρετε ακόμα ένα τρανό παράδειγμα του ξεπεσμού του πολιτικού μας συστήματος με τα καμώματα σας.

Ξέρετε τι γράφεται στην απόφαση του Ειρηνοδικείου του Μονάχου ;
Ότι στην Ελλάδα, από παλιά η χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων κατά σημαντικό μέρος προέρχονταν από επιχειρήσεις για τη «καλλιέργεια του πολιτικού τοπίου». Και για αυτό το λόγο «η Siemens έπρεπε να εκτελεί πληρωμές για να εξασφαλίσει μια πιο δυνατή δικτύωση της εταιρίας με τους Έλληνες πολιτικούς» !!

Μας γελοιοποιούν, μας ξεφτιλίζουν διεθνώς. Δίνουν την εντύπωση ότι τίποτα δε προχωράει στη χώρα αυτή, εάν δε πέσουν μίζες.
Με αυτά τα χάλια περιμένετε ξένες επενδύσεις, όταν καθίσταται γνωστό ότι πρέπει να λαδώσουν προκειμένου να υλοποιηθεί μια επένδυση ; Έτσι παίρνεις δουλειές στην Ελλάδα !!!

Με ποιο δικαίωμα διαβάλλετε τη χώρα μας ;

Κόπτεστε δήθεν υπέρ της ευημερίας των πολιτών της και αντί να φροντίσετε πως θα επιλυθούν, με τη βοήθεια όλων σας ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, τα τόσα σημαντικά προβλήματα που ταλανίζουν τους πολίτες, καυγαδίζετε τώρα αποκλειστικά και μόνο για τα κομματικά σας συμφέροντα ;
Γιατί εκείνο που πρωτίστως σας ενδιαφέρει, δεν είναι η παραδειγματική τιμωρία ενός ατόμου που ζημίωσε το ελληνικό δημόσιο και τους πολίτες αυτής της χώρας.
Εκείνο για το οποία στη πραγματικότητα νοιάζεστε είναι η στενή κομματική εκμετάλλευση του γεγονότος αυτού για τους εκλογικούς σας σχεδιασμούς.

Και η Ελλάδα κύριοι, η Ελλάδα ;;;;

Δε «παίρνετε», δε καταλαβαίνετε φαίνεται από …πρόσφατα μαθήματα.

ΑΜΑΝ ΑΥΤΗ Η ΓΚΡΙΝΙΑ....

Σύμφωνοι λοιπόν, η ζωή είναι μία και μοναδική. Πρέπει να τη χαρούμε. Να έχουμε την υγειά μας, να περνάμε καλά, να διασκεδάζουμε όσο μπορούμε, να πηγαίνουμε διακοπές, να έχουμε όλοι το δικαίωμα στην εργασία, να απολαμβάνουμε ένα αξιοπρεπές εισόδημα και μια ανάλογη σύνταξη, τέλος πάντων όλα να είναι ωραία και καλά.
ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΗ ΓΚΡΙΝΙΑΖΟΥΜΕ ;;;;

Δε λέω. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας, που δεν έχουν που να κοιμηθούν, δεν έχουν να φάνε. Υπάρχουν πολίτες με απαράδεκτα χαμηλές αποδοχές. Υπάρχουν οι νέοι μας, πτυχιούχοι και αξιόλογοι, που παραμένουν άνεργοι, αβέβαιοι για το μέλλον τους.
Υπάρχουν συνταξιούχοι με συντάξεις τόσο μηδαμινές που δε τα βγάζουν πέρα.
Και υπάρχει ακόμα ένα κράτος προβληματικό, αδύναμο και αναποτελεσματικό, ανίκανο να προσφέρει στους πολίτες του όσα απολαμβάνουν οι πολίτες άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Και όμως. Μέσα στη διεθνή οικονομική κρίση, στους Χριστοφοράκους και στη Siemens, στις καθημερινές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις των κομμάτων, στην ανεργία, στην συνεχή εκλογολογία, στις άθλιες επιδόσεις που παρουσιάζει η εθνική μας οικονομία, μέσα τέλος πάντων σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ευνοϊκές, εμείς φαίνεται να …..περνάμε καλά !!

Kαι αρκετά καλά μάλιστα!!

Γεμάτα φεύγουν τα πλοία για τα νησιά μας. Σε ορισμένα νησιά υπάρχει πληρότητα καταλυμάτων. Οι εθνικοί μας δρόμοι και στη φυγή και στην επιστροφή, έχουν μεγάλη κίνηση. Βλέπεις νέα ζευγάρια να καβαλάνε μοτοσυκλέτα ή αυτοκίνητο και να φεύγουν για τις διακοπές τους. Αν τους πετύχεις κάπου μέσα στο καράβι ή σε καφετέρια οι δημόσιες …. τρυφερές τους στιγμές και διαχύσεις φανερώνουν τη ξενοιασιά τους, έξω καρδιά, έξω οι δυσκολίες !!
Ας λένε ότι η βενζίνη στις εθνικές οδούς είναι κατά πολύ ακριβότερη από ότι στην Αθήνα. Εμείς εκεί σταματάμε να γεμίσουμε το ντεπόζιτο.

Έμεινα τον Αύγουστο στη σπίτι μου και με έχει πιάσει μελαγχολία ! Μα τέτοια μοναξιά ! Ελάχιστοι στα άλλοτε πολυσύχναστα καφέ μας. Άνετα βρίσκεις θέσει να παρκάρεις στους δρόμους του προαστίου μας, ενώ είναι σχεδόν αδύνατο να το κάνεις αυτό τις άλλες εποχές.

Ο κόσμος έχει φύγει. Και πολύ καλά κάνει. Και μακάρι να ξαναφύγει υγιείς και χαρούμενος και το χρόνου και του παραχρόνου.
Αλλά προς Θεού, μη γκρινιάζουμε. Γιατί αυτό κάνουμε. Στις συντροφιές μας, στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες. Γκρίνια, μιζέρια, παράπονα.
Δεν είναι όλα τέλεια, κάθε άλλο. Αλλά φαίνεται ότι κατά κάποιο τρόπο, τα καταφέρνουμε, τα βγάζουμε πέρα. Δόξα το Θεό. Στο κάτω κάτω η φτώχεια θέλει καλοπέραση και αυτό φαίνεται να το έχουμε εμπεδώσει στο ακέραιο.

Αν σε όλα αυτά βοηθάει και η.....παραοικονομία μας,ε, χαλάλι της,αργοτερα βλέπουμε !!

Τώρα σε ο,τι αφορά το επίπεδο ζωής που έχει την υποχρέωση να μας προσφέρει το κράτος μας ;;

Άντε νάμαστε καλά να ξαναπάμε διακοπές !!

ΔΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΤΙΠΟΤΑ !!

Νομίζω ότι παλιότερα ήταν απόλυτα διακριτό, πιο ξεκάθαρο, το τι ονομάζαμε επάγγελμα και τι λειτούργημα.. Το δεύτερο χαρακτήριζε την απασχόληση κάποιου με ένα αντικείμενο που πρόσφερε υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο, ήταν ας πούμε κάτι το ανώτερο, πιο σεβαστό, ξεπερνούσε την έννοια μιας απλής εργασίας.
Όμως για διάφορους λόγους, μάλλον απόλυτα υποκειμενικούς, άρχισαν και άλλα….αντικείμενα απασχόλησης να διεκδικούν την … είσοδο στη κατηγορία του λειτουργήματος.
Το νέο …αντικείμενο, κατέτασσε το «λειτουργό» στα ανώτατα επίπεδα της κοινωνικής αποδοχής, παρέχοντας συγχρόνως το δικαίωμα για υψηλότερες οικονομικές απολαβές.

Έτσι ήρθε και η σειρά των βουλευτών. Θεωρήθηκε δηλαδή ότι και αυτοί ασκούν «λειτούργημα».
Τώρα, δε ξέρω εάν αξίζει να ονομάζεται λειτούργημα το βουλευτιλίκι. Υποτίθεται και υποστηρίζεται ότι ο βουλευτής τελεί λειτούργημα, αφού μοναδική του επιδίωξη είναι η καθημερινή φροντίδα και προσπάθεια για την ευημερία του κοινωνικού συνόλου.

Ξέρω όμως κάτι άλλο.
Ότι δηλαδή είχε καθιερωθεί το επαγγελματικό ασυμβίβαστο για τους βουλευτές οι οποίοι θα είχαν να επιλέξουν μεταξύ του επαγγέλματός τους και αυτό του βουλευτού, προκειμένου οι τελευταίοι να αφιερωθούν, ψυχή τε και σώματι, στα βουλευτικά τους καθήκοντα. Ότι πολλοί βουλευταί με διάφορους τρόπους βόλεψαν και τα δύο, έστω και παράτυπα. Ότι αυτό το ασυμβίβαστο καταργήθηκε πριν ένα περίπου χρόνο.

Υποψιάζομαι επίσης ότι οι περισσότεροι εκπρόσωποι του Έθνους δεν έχουν εργασθεί τουλάχιστον επί μακρόν και μάλιστα με επιτυχία, εκτός ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων.
Το υποψιάζομαι γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι οι επιτυχημένοι θα εγκαταλείψουν τα επαγγέλματά τους, χάριν μιας αμφιβόλου μακροχρόνια εγγυημένης καριέρας, έστω και εάν το βουλευτιλίκι εξυψώνει κοινωνικά.
Δεν είναι λίγοι όσοι αρνήθηκαν δεύτερη θητεία στη Βουλή ή την Ευρωβουλή.

Διάβαζα λοιπόν προ ημερών ότι προτάθηκε από αρκετούς βουλευτές ρύθμιση ώστε να επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός της Βουλής- δηλαδή χρήματα των πολιτών-και να καλύπτει τις ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές τους εισφορές στα Ταμεία τους, σε όσους επιλέξουν τα αρχικά τους επαγγέλματα. Και τούτο, λέει, γιατί οι βουλευτές που δεν ασκούν την επαγγελματική τους δραστηριότητα και ασχολούνται μόνο με τα βουλευτικά τους καθήκοντα αδικούνται έναντι των συναδέλφων τους που ασκούν και το επάγγελμά τους !!!
Φυσικά μπρός στο θόρυβο και τα σχόλια που ακούστηκαν, η πρόταση αποσύρθηκε.

Δεν είναι μάλιστα η πρώτη φορά που οι βουλευταί όλων των κομμάτων συμφωνούν σε κάτι «πολύ δικό τους».
Ό,τι έχει να κάνει με τη προσωπική τους ευημερία, αμοιβές, συντάξεις, κάλυψη διαφόρων εξόδων, είναι καλοδεχούμενο και υποστηρίζεται από όλους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Έχουμε όμως Δημοκρατία, ο καθένας επιλέγει ελεύθερα το επάγγελμα που θέλει και οι βουλευτές έχουν την ευχέρεια να επιλέξουν το ένα ή και τα δύο.
Και όπως συμβαίνει με όλους τους Έλληνες πολίτες, όποιος δουλεύει, ιδρώνει, κουράζεται, έχει καλύτερες οικονομικές απολαβές.
Ας εξετάσουν λοιπόν τα κότσια τους, τις αντοχές τους, τι θα στερηθούν από τη ζωή τους οι βουλευτές μας και ας αποφασίσουν εάν θα ασκούν και τις δύο εργασίες τους.
Δική τους επιλογή είναι, κανείς δε τους υποχρεώνει.
Αλλά το να ζητούν από εμάς να τους πληρώνουμε τις υποχρεώσεις τους στα Ταμεία τους γιατί θα …δουλεύουν λιγότερο, ε αυτό καταντά προκλητικό, λαϊκίστικο, χυδαίο.
Γιατί υπάρχουν άλλοι που πληρώνουν μια ζωή ασφαλιστικές εισφορές προκειμένου να πάρουν μια μικρή σύνταξη. Και τη σύνταξη αυτή θα τη πάρουν μετά πάρα πολλά χρόνια σκληρής εργασίας, όχι μέσα σε δύο βουλευτικές θητείες, όπως οι κύριοι βουλευταί μας.

Έχασε πλέον το χαρακτήρα του λειτουργήματος το βουλευτιλίκι. ΄Ετσι το κατάντησαν οι ασχολούμενοι με αυτό.
Με κάτι τέτοιες προτάσεις, απαξιώνεται ακόμα περισσότερο το πολιτικό μας σύστημα, το επίπεδό του.
Φαίνεται ότι ορισμένοι δε κατανόησαν το μήνυμα των ευρωεκλογών, το νόημα, τη προειδοποίηση που θέλησε να εκπέμψει το μεγάλο ποσοστό της αποχής.
Εάν το είχαν εισπράξει, δε θα τολμούσαν να καταθέτουν και να υποστηρίζουν παρόμοιες προτάσεις σαν τις προχθεσινές.

Αρνί Μαστέλο....

Λοιπόν, αυτά τα απρογραμμάτιστα, τα ξαφνικά, σου «βγαίνουν» πολλές φορές.
Έτσι ξαφνικά κι εγώ μια μέρα είπα ότι θα πάω στη Σίφνο ! Ήθελα νησί για διακοπές. Μπήκα στο internet, έψαξα, βρήκα ότι ο Πλατύς Γιαλός είναι η δημοφιλέστερη παραλία του νησιού, ξενοδοχεία, δωμάτια και κατέληξα στη πανσιόν Αγγελική.
Έκλεισα και να’μαι στο ταχύπλοο για Σίφνο με μια συρόμενη τσάντα και σακίδιο στον ώμο.

Άνετο το ταξίδι και γρήγορο, λίγο διάβασμα, ένα καφεδάκι και σε δύο ώρες και 45 λεπτά πιάναμε στο λιμάνι της Σερίφου.

Μισή ώρα μετά, Σίφνος, στις Καμάρες, το λιμάνι του νησιού. Όλα συγκεντρωμένα σε ένα κυρίως δρόμο, στη μία άκρη της μικρής προκυμαίας.


Μέχρι να πάω να εξασφαλίσω θέση γυρισμού, τα ταξί είχαν εξαφανιστεί. Σ΄ένα μικρό μπαράκι υπήρχε αναρτημένη κατάσταση με δέκα ταξί, ονόματα, σταθερά και κινητά τηλέφωνα. Τέλια οργάνωση !
Σε 25 λεπτά ο κυρ Μιχάλης με έφερε στην Αγγελική.

Εκπληκτικό !!

Ένα πανέμορφο διώροφο κτίσμα με δέκα δωμάτια, φρεσκοβαμμένο κατάλευκο, σε θαλασσί τα κάγκελα και τα κουφώματα, όμορφα ολοκαίνουργα πλακίδια στα δωμάτια, κλιματισμός, τηλεόραση, ψυγείο άνετο μπάνιο και ηλεκτρικό μάτι. Πιάτα και φλιτζάνια, όλα κεραμικά σιφνέικης τέχνης. Τα δωμάτια έβλεπαν σε μια τεράστια αυλή στο πίσω μέρος, με ξαπλώστρες και ομπρέλες. Στη μέση, ένας κτιστός περίβολος στρωμένος με γκρίζες πλάκες, με ξύλινες πολυθρόνες κάτω από μία μεγάλη ομπρέλα.

Ακριβώς μπροστά η αμμουδιά, η θάλασσα !

Στο σκιερό από το απόγευμα μπαλκόνι μου, είχε σκαρφαλώσει μια κληματαριά, τα κλωνάρια της απλωνόταν μέσα στο δάπεδό του.
Η θέα είναι μαγευτική. Κάθομαι στο μπαλκόνι και πραγματικά ηρεμώ.
Η πρώτη μέρα ήταν διερευνητική. Ρώτησα που τρώνε οι ντόπιοι, γιατί η θάλασσα ανοίγει την όρεξη! Στο Στέκι και στο Κουτούκι του Ψαρά, λοιπόν.
Πράγματι εκπληκτική η ποικιλία των ορεκτικών και κυρίως πιάτων. Μόνο το σιφνέικο αρνί Μαστέλο δε μπόρεσα να δοκιμάσω μια και δε μου αρέσει καθόλου αυτό το κρέας.
Καφεδάκι ή μπύρα ποτήρι στον Άνεμο ή στο La Playa. Τελικά ο Άνεμος έγινε και το βραδινό μου στέκι για ένα τελευταίο ποτό.



Η περιοχή, ο Πλατύς Γιαλός, είναι ένας δρόμος μήκους περίπου 600 μέτρων. Τα περισσότερα κτίσματα βρίσκονται στη μια μεριά του δρόμου, επάνω στη παραλία. Ενοικιαζόμενα δωμάτια, καφέ, εστιατόρια, όλα απέχουν 2-4 μέτρα από τη θάλασσα.
Όπου και να καθίσεις, για φαγητό ή ποτό, είσαι σχεδόν επάνω στο κύμα. Όλα λάμπουν από καθαριότητα, φρεσκοβαμμένα στο λευκό και το γαλάζιο, τα μόνα χρώματα που βλέπεις.

Μου έκανε εντύπωση αυτή καθαριότητα. και η φροντίδα. Η ιδιοκτήτρια της πανσιόν, κάθε μέρα πρόσθετε και κάτι. Τη μια φορά νέες ομπρέλες και εγκατάσταση ντους στην αυλή, μετά στρώματα επάνω στις ξαπλώστρες και κάθε τόσο να με ρωτά αν όλα είναι εντάξει. Εκτιμώ αυτούς τους ανθρώπους, τους αρέσει το ωραίο και η φροντίδα για το πελάτη τους. Είναι αυτοί οι απλοί άνθρωποι που τελικά προβάλλουν το τουρισμό και την ελληνική φιλοξενία.
Ο δρόμος ήταν πεντακάθαρος. Και φαίνεται ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι φροντίζουν για τη δική τους περιοχή ο καθένας, γιατί οδοκαθαριστές δεν είδα ποτέ.

Η Σίφνος έχει 263 εκκλησιές ! Η Χρυσοπηγή όμως είναι κάτι το ιδιαίτερο. Κτισμένη στην άκρη ενός βράχου σε μια μύτη μέσα στη θάλασσα, το μικρό αυτό εκκλησάκι με τη θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς, είναι το αγαπημένο μέρος τέλεσης γάμων και όχι μόνο των κατοίκων του νησιού. Τη Κυριακή που έφευγα, θα γίνονταν 15 γάμοι και 3 βαφτίσια !!

Η Απολλωνία , διοικητικό και εμπορικό κέντρο του νησιού, είναι κτισμένη σε τρείς λόφους. Στα πολύ γραφικά στενοσόκακα, λειτουργούν μαγαζιά δώρων, αλλά και πολλά ταβερνάκια με απλωμένα τα καθίσματα τους, ώστε περνάς με δυσκολία ανάμεσά τους.

Το ίδιο γραφικός είναι και ο Ατερμώνας με πολύ υψηλής ποιότητας μαγαζιά και ταβέρνες.

Λοιπόν, φαίνεται ότι η Αθήνα μας κουράζει και μας αγχώνει, ακόμα και όταν δεν υπάρχει κόπωση ή αφορμή για άγχος. Μας παρασύρει ο ρυθμός της και αυτό φαίνεται όταν βρισκόμαστε μακριά της. Εδώ στο νησί ηρεμείς, χαλαρώνεις, γίνεσαι σχεδόν αδιάφορος για τα τρέχοντα, ζεις αλλού. Ξεφεύγεις από σκέψεις, άγχη, προβληματισμούς, ξεχνιέσαι δίχως να το καταλάβεις, τα πάντα αναβάλλονται για «μετά».
Αυτή η εσωτερική ηρεμία μεταξύ των άλλων, μ’ έκανε να …κοιμάμαι μέχρι τις 9 το πρωί, εμένα, που μια ζωή άντεχα τον ύπνο το πολύ μέχρι τις 6.30.

Κυριακή βράδυ άφησα τη Σίφνο μ’ ένα συναίσθημα απόλυτης ικανοποίησης αλλά και θλίψης. Συνήθως δε μένω πάνω από 4-5 μέρες στο ίδιο μέρος, αλλά αυτή τη φορά λυπόμουνα που έφευγα. Παρηγορήθηκα με τη σκέψη ότι δυστυχώς ακόμα και τα πιο ωραία, κάποτε τελειώνουν, όσο δύσκολο κι αν είναι να το αποδεχτούμε.
Καλά να’ μαστε.

ΔΙΑΚΟΠΕΣ !

27/6 - 5/7

Σεμνα και ταπεινα, σε ενα σε ενα κυκλαδιτικο νησι.

Φωτογραφιες και ..συγκλονιστικες περιγραφες

μολις επιστρεψω.

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ

ΕΠΥΤΙΧΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ...

Πόσο πολύπλοκο φαινόμενο είναι η ζωή, πόσες παραξενιές έχει ! Η ζωή. ΄Ετσι όπως συνήθως προσδιορίζεται και εξυμνείται : « η ζωή είναι μία και μοναδική », για να συμπληρωθεί με το προσδιορισμό της διάρκειάς της « και είναι σύντομη ».
Εκεί επάνω αναπτύσσονται διάφορες φιλοσοφίες που καταλήγουν συνήθως σε μια ψυχαναλυτική και συμβουλευτική διαδικασία « πρέπει να τη ζήσουμε » !!
Λες και έχει κανόνες, η ζωή, λες και το πώς θα τη ζήσουμε δεν αποτελεί απόλυτα υποκειμενική επιλογή του καθενός, λες και υπάρχει αντικειμενικός ποιοτικός προσδιορισμός πότε η ζωή είναι καλή και πότε άσχημη.

Ακόμα και όταν μιλάμε για ποιότητα ζωής, το θέμα είναι μάλλον ρηχό ,γιατί εννοούμε μόνο τα απολύτως απαραίτητα που περιμένουμε να μας προσφέρει το κράτος, το δικαίωμα στην εργασία, τη μέριμνα για υγεία, τη σύνταξη, την ασφάλεια. Αυτονόητα όλα αυτά.

Ξέρετε, αρκεί καμιά φορά ένα τυχαίο περιστατικό, μια στιγμή που αθέλητα οι σκέψεις μας τρέχουν στο παρελθόν, για να αναμοχλεύσεις, να ανατρέξεις σε κάποιες περιόδους της ζωής σου, να νοσταλγήσεις, να διερωτηθείς, ακόμα και να αναπλάσεις καταστάσεις με εκείνα τα αμέτρητα αλλά τόσο ανώφελα «αν».

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο καθένας μας είναι αποκλειστικά υπεύθυνος να διαμορφώσει τη ζωή του έτσι όπως ακριβώς επιθυμεί. Δε συμφωνώ.
Με έχει συχνά βασανίσει σε ποιο βαθμό παίζει ρόλο η μοίρα, το πεπρωμένο, μέχρι ποιού σημείου καθορίζει και «επεμβαίνει» στη πορεία της ζωής μας.
Ασφαλώς σε διάφορες φάσεις της πορείας αυτής, εμείς, με τις επιλογές μας αποφασίζουμε για πολλά σημαντικά πράγματα. Σύμφωνοι, αλλά εγγυήσεις ότι όλα θα πάνε κατ΄ευχήν δε δίδονται από πουθενά.
Αποφασίζεις π.χ. επάγγελμα, προχωράς, δημιουργείς, εξελίσσεσαι, φτάνεις ψηλά. Και ξαφνικά, παράγοντες που δεν ελέγχεις , δε διέκρινες ποτέ καταστροφικές πιθανότητες, σε γκρεμίζουν.
Επιλέγεις τον άνθρωπο που ταιριάζεις να σταθεί πολύ κοντά σου, μια ζωή, λες πως σωστά επέλεξες, είσαι τυχερός, αλλά απρόβλεπτες εξελίξεις καταλήγουν σε τραγικές καταστάσεις.
Δίνεις τη καρδιά σου, τη ψυχή σου, το είναι σου, αφοσιώνεσαι, είσαι τόσο ευτυχισμένος επιτέλους, αλλά ποιος εγγυάται ότι η ευτυχία διαρκεί ;
Τέλος. Χάνεσαι. Νιώθεις ότι η ζωή σου τελείωσε.

Πόσα όμορφα, ονειρεμένα ξεκινήματα ,πόση δημιουργική διάθεση, πόση δυναμική. Πόσες ανατροπές, απρόβλεπτες, δυσβάσταχτες, πόσα γκρεμίσματα.
Ζυγαριά δεν υπάρχει να βάλουμε από τη μια μεριά τα ζύγια « επιλογές μας » και από την άλλη τα ζύγια « το πεπρωμένο ».
Αν πάντως υπήρχε, φοβάμαι ότι τα δεύτερα θα ήταν πολύ βαρύτερα.
Ίσως να μη χρειάζονται αναλύσεις για τη ζωή, σκέψεις και προβληματισμοί, δεν οδηγούν τελικά πουθενά. Ίσως και να κάνουν κακό. Ίσως το καλύτερο είναι να ζήσουμε τα καθημερινά μας έτσι όπως έρχεται.
Πολύ πιθανόν αυτό να είναι και όλη η ομορφιά της ζωής, επιλογές, αποφάσεις, ανατροπές, ένα θεατρικό έργο, δίχως στο « πρόγραμμα » να αποκαλύπτεται το τέλος.

ΕΥΤΥΧΩΣ....ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ !!!

Έχω πει ότι αποφεύγω να γράφω για τα πολιτικά δρώμενα, απογοητευμένος, οργισμένος και αηδιασμένος από όλα όσα συμβαίνουν. Δε μπορώ όμως να συγκρατηθώ πια, ύστερα μάλιστα από τις προχθεσινές ευρωεκλογές.
Ελάτε τώρα, ας δούμε το πράγματα πιο καθαρά, μακριά από κομματικούς εγκλωβισμούς.
Το μήνυμα ήταν σαφές κυρίως για τα δύο μεγάλα κόμματα, αφού αυτά εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση της χώρας.
Και το μήνυμα ήταν « αφήστε τις μαλακίες, σας βαρεθήκαμε, σοβαρευτείτε, έχουμε καθημερινά ποικίλα προβλήματα, ασχοληθείτε με αυτά αποτελεσματικά ».
Ας αφήσουμε κατά μέρος τώρα σε ποιο κόμμα και σε τι ποσοστό απευθυνόταν κυρίως το μήνυμα.

Ύστερα από δύο τρείς ώρες μετά την αναγγελία των αποτελεσμάτων :
ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ: ο νικητής των εκλογών, με εκείνο το άνευρο ψυχρό τρόπο που μιλάει, μας απευθύνει για 10-15 λεπτά …προεκλογικό λόγο, υπόσχεται τα ίδια και τα ίδια που έχει επαναλάβει τόσες φορές, φυσικά πάντα μέσω της πράσινης ανάπτυξης.
Προφανώς δεν είχε καταλάβει ότι οι εκλογές είχαν ήδη γίνει.

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ : ο ηττημένος , στο χώρο όπου η Ελλάδα «έγινε» ευρωπαϊκή χώρα ανάθεμά μας, διαβεβαιώνει ότι το μήνυμα ελήφθη, πήρε ηρωικά επάνω του κάθε ευθύνη για την αποτυχία της κυβέρνησής του και απεχώρησε.
Η συνέχεια την άλλη μέρα : συγκάλεσε υπουργικό συμβούλιο και σε 25λεπτη ομιλία του, συνέστησε στους Υπουργούς του να ασχοληθούν με τα θέματα ευθύνης τους και με γοργότερους ρυθμούς.
Προφανώς μέχρι τώρα οι Υπουργοί δεν ασχολούντο με τα θέματά τους, ενώ το μόνο που τους λείπει είναι η ταχύτητα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : έχουμε γερά μυαλά στο πολιτικό μας σύστημα, λαμπρές ηγετικές φυσιογνωμίες, θα πάμε ψηλά…..

Κατά τ΄άλλα ;;
Λοιπόν η Αθήνα, στην έκθεση του περιοδικού Econimist για τις καλύτερες και χειρότερες πόλεις της Δυτικής Ευρώπης , κατετάγη 68η μεταξύ 140 πόλεων. Πάσχει λέει από απουσία βασικών υποδομών. Τα κριτήρια ήταν η εκπαίδευση, εγκληματικότητα, υπηρεσίες υγείας, πολιτισμός και περιβάλλον, ποιότητα τροφίμων, κα.

Μεθαύριο εγκαινιάζεται το νέο Μουσείο της Ακρόπολις. Δόξα και τιμή στους αρχαίους υμών προγόνους. Εκεί θα προβάλλονται τα έργα τους, να τα θαυμάζει ο κόσμος όλος. Μας άφησαν τέτοια κληρονομιά, τέτοιο πολιτισμό, υπάρχουμε χάρη σ΄αυτούς.
Δικαιωματικά όμως !!!
Απόγονοί τους δεν είμαστε εμείς οι νεώτεροι σημερινοί Έλληνες ;
Δεν αρκεί αυτό ;;;;

ΕΡΩΡΕΥΜΕΝΟΣ.....

Σπάνια είχα την ευκαιρία να τη δω, δε με εντυπωσίαζε κιόλας. Πριν 17 χρόνια μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου, τη γνώρισα από κοντά και όσο περισσότερο τη γνώριζα ανακάλυπτα όλο και κάτι παραπάνω που με γοήτευε. Την ερωτεύτηκα.

Αναζητούσα πάντοτε τη ηρεμία, ένα τρόπο να ξεφεύγουν οι σκέψεις μου από τα νούμερα που με κούραζαν καθημερινά λόγο της φύσης της δουλειάς μου. Αναζητούσα «χώρο», με έπνιγαν τα κάθε λογής όρια. Αναζητούσα τη συντροφιά, να υπάρχω κάπου, να νιώθω ότι ανήκω κάπου.
Μου τα προσέφερε όλα, απλόχερα, δίχως αντάλλαγμα, δίχως δισταγμούς. Παραδόθηκα. Δέθηκα. Και είμαι ευτυχισμένος.

Όχι, δε περιγράφω τον έρωτά μου για μια γυναίκα ! Μα τι νομίζετε, ερωτεύεσαι ακόμα και άψυχα πράγματα, όπως ένα τόπο που μένεις, ένα στέκι που συχνάζεις, ακόμα και ένα παγκάκι σ΄ένα πάρκο.
Είμαι ερωτευμένος με τη περιοχή που ζω εδώ και 17 πλέον χρόνια.

Γεννήθηκα στο κέντρο της Αθήνας, κολωνακιώτης με κεφαλλονίτικη καταγωγή.
‘Έζησα μετά στη Φιλοθέη, στα Πατήσια, μετά πάλι κέντρο και μετά λίγο… απόκεντρα, για να βρεθώ τελικά εδώ.
Είναι περίεργο λοιπόν, πολλές φορές λυπάμαι γιατί δε γεννήθηκα εδώ, στο τόπο που οι παλαιότεροι τον περιγράφουν τόσο όμορφο, όταν ακόμα τίποτα δε προμήνυε την οικιστική « ανάπτυξη ». Ευτυχώς όμως δεν έχασε την ομορφιά του.

Το σπίτι μου είναι πολύ μικρό, ένα επίπεδο με το έδαφος και με δική του καγκελόπορτα από το κήπο. Ας πούμε κήπο, έξω από τη πόρτα μου μια αλέα, ένα παρτέρι με θαμνάκια και ένα άλλο υπερυψωμένο με διάφορα είδη δένδρων που προσφέρουν ευχάριστη δροσιά.
Κάθομαι λοιπόν στο κηπάκο μου να γράψω, να διαβάσω, να πιώ το καφέ ή το ούζο μου, να αφεθώ στις σκέψεις μου. Ηρεμώ και ξεφεύγω, ταξιδεύω.

Πάντοτε τα απλά, τα πολύ απλά πράγματα με γοήτευαν.
Αυτό λοιπόν το τόσο απλό μου προσφέρει το μέρος που ζω.
Έχω πραγματικά μια ερωτική σχέση με το τόπο αυτό. Δε θέλω να φύγω από εδώ και αγωνιώ μήπως κάποια στιγμή αναγκαστώ να εγκαταλείψω το νοικιασμένο σπίτι μου.
Μου φαίνεται κυριολεκτικά αδιανόητο.

Γιατί με αυτό το χώρο είμαι ολοκληρωτικά δεμένος. Σκέφτομαι ότι ίσως κάποια γεγονότα συμβάλλουν στο να δενόμαστε με τόπους και καταστάσεις. ’Ίσως γιατί έζησες τα πιο ευτυχισμένα και γεμάτα χρόνια της ζωής σου. Γυρνώντας στα δρομάκια με τα πλατάνια, στα στέκια σου, ηχούν λόγια που κάποτε άκουγες, ζωντανεύουν εικόνες, βιώματα, ξαναζείς στιγμές, μαζεύεις και συνθέτεις κομμάτια μιάς μοναδικής περιόδου της ζωής σου.
Δε μπορείς να απομακρυνθείς από όλα αυτά. Νιώθεις όλες αυτές οι αναμνήσεις να σε αγκαλιάζουν και αφήνεσαι σκλάβος αυτών και του τόπου που τις έζησες…. Έτσι και για μένα, όλα μαζί, « εκείνα », ο τόπος, ο κήπος μου, τα τόσο όμορφα και τα απόλυτα δικά μου….
Το μόνο παιγνίδι που έπαιξε η μοίρα είναι ότι χάθηκαν χρόνια, όλα ήρθαν τόσο αργά.

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Χθες Κυριακή, ώρα 9 το βράδυ, είχαμε ήδη πάρει τη θέση μας στη 12η σειρά στο Ηρώδειο, έτοιμοι να παρακολουθήσουμε τη μεγαλειώδη όπερα ΑΪΝΤΑ.
Με παρέσυρε αρκετά εύκολα θα έλεγα, μια παλιά μου φίλη που ξανασυνάντησα ύστερα από πολλά χρόνια εντελώς απρόσμενα.
Βέβαια ομολογώ ότι αυτή τη φορά το «με παρέσυρε» δεν είχε εκείνο τον ……εξαναγκασμό της πρώτης μου επαφής με την όπερα. Ήμουνα μόλις 9 ετών, όταν ο πατέρας μου με πήρε με το ζόρι και με πήγε σε παράσταση της Λυρικής Σκηνής, παρά τα παρακάλια της μάνας μου που με λυπόταν !
Και από τότε η όπερα, μουσικά αλλά και μετά με…… διαφορετικό τρόπο, ρίζωσε στη ζωή μου.

Τα είχαμε ήδη πει με τη φίλη μου πριν λίγες μέρες, αραγμένοι σ΄ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας, ξαναφέρνοντας στις σκέψεις μας τις όμορφες, χαρούμενες και …. τρυφερές στιγμές μας. Αφού ανταλλάξαμε λεπτομερώς τα συμβάντα από την τότε μέχρι σήμερα διαδρομή μας, καταλήξαμε στα γνωστά «και πως περνάς τώρα, τι κάνεις» κτλ.
Και νάσου οι παραστάσεις της Αϊντα. Πάμε ; Πάμε…
Ανέλαβε την εξεύρεση εισιτηρίων και έτσι παρακολουθήσαμε μια όχι και τόσο πετυχημένη φωνητικά παράσταση, αλλά χαρήκαμε τουλάχιστον τη βραδιά, αφού γύρω στις 1.30 μετά τα μεσάνυχτα ανταλλάσαμε εντυπώσεις μ΄ένα ποτό στο μπαρ γνωστού ξενοδοχείου.

Ήταν το 1869 όταν ο τότε μονάρχης της Αιγύπτου παρήγγειλε στο G.Verdi να συνθέσει μια όπερα με αιγυπτιακό θέμα, για τα εγκαίνια του κτιρίου της Ιταλικής ‘Όπερας στο Κάϊρο, μέρος των εορταστικών εκδηλώσεων για τη Διώρυγα του Σουέζ.
Ο Verdi ενδιαφέρθηκε για το σενάριο της Γαλλίδας αρχαιολόγου Marette Bey, το οποίο βασίστηκε σε ένα συμβάν της αρχαίας αιγυπτιακής ιστορίας που αποκάλυψε στη διάρκεια ανασκαφών στη Μέμφις.

Η υπόθεση του έργου; ΄Ερωτας, ζήλια και προδοσία.
Η Αιθίοπα Αϊντα, υπηρετεί σκλάβα στην αυλή της Άμνερις, κόρης του μονάρχη της Αιγύπτου. Οι δύο χώρες βρίσκονται σε πόλεμο.
Επικεφαλής του αιγυπτιακού στρατού ορίζεται ο φρούραρχος Ρανταμές, τον οποίο αγαπά η Άμνερις, εκείνος όμως είναι ερωτευμένος με τη σκλάβα Αϊντα και φεύγοντας για τη μάχη, ομολογεί ότι στις σκέψεις του, αυτή είναι η βασίλισσά του.

Γυρίζει νικητής και γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό, σέρνοντας τους Αιθίοπες αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων και το βασιλιά τους, πατέρα της Αϊντα.
Κάποια στιγμή, μόνη κοντά στις όχθες του Νείλου, εκφράζει τη λαχτάρα της να επιστρέψει στη πατρίδα της. Ο πατέρας της παρουσιάζεται ξαφνικά και καταριέται τη κόρη του που ερωτεύτηκε τον μισητό κατακτητή της πατρίδας τους.
Την προτρέπει να μάθει ποιό είναι το μονοπάτι από το οποίο θα περάσουν τα αιγυπτιακά στρατεύματα ,ώστε να τους αιφνιδιάσουν οι Αιθίοπες. Η Αϊντα υποχωρεί, και όταν εμφανίζεται ο αγαπημένος της Ρανταμές, τον πείθει να φύγουν μαζί από την ίδια στενωπό του αιγυπτιακού στρατού. Διστάζοντας στην αρχή εκείνος, κυριευμένος όμως από την αγάπη του, της αποκαλύπτει το μυστικό.
Πνιγμένη στη ζήλια της ,η ΄Αμνερις τον καταδίδει στους ιερείς.
Εκείνοι τον κηρύσσουν προδότη και τον καταδικάζουν να ταφεί ζωντανός.

Μετανοιωμένη η Αϊντα κλείνεται μαζί με τον αγαπημένο της στο τάφο. Σε ένα από τα ωραιότερα μουσικά κομμάτια όπερας που έχουν γραφτεί, αποχαιρετούν αγκαλιασμένοι τη Γή ( Ο terra addio). Πάνω από το τάφο τους η Αιγύπτια βασιλοπούλα θρηνεί και αυτή, ικετεύοντας τους θεούς για ειρήνη.
Aυτή ακριβώς τη σκηνή βλέπετε και στο video

Ο έρωτας να οδηγεί στη προδοσία ! Λέγαμε με τη φίλη μου ότι και κατά τη διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων υπήρξαν περιπτώσεις όπου, ωραιότατες γυναίκες «ρίχτηκαν» στη ζωή κρατικών αξιωματούχων που υπέκυψαν στα γυναικεία θέλγητρα, αποκάλυψαν μυστικά και πρόδωσαν τη πατρίδα τους.
Και τώρα που το σκέφτομαι, να σας πω την αλήθεια, από όσα γνωρίζω, σχεδόν πάντοτε εκείνοι που λύγιζαν σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν οι άντρες !!
Θέλεις να είναι η υπέρμετρη και ακατανίκητη σεξουαλική διάθεση που παρασύρει, θέλεις να είναι ο πραγματικός έρωτας, οι άντρες υποκύπτουν.

Φοβερό τελικά το γυναίκειο ….οπλοστάσιο ! Και τι δε καταφέρνει !
Φαίνεται να αληθεύει εκείνο το «αν δεις καράβι στο βουνό, μ… τοχει τραβήξει»!!!