Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008




ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Σε λίγες ώρες,έρχεται ο Νέος Χρόνος. Εύχομαι στους φίλους μπλογκερς
προσωπική και οικογενειακή ευτυχία.

Και να συνεχίσουμε απτόητοι να μπλογκοφέρνουμε.

Σιωπηλές οι αναρτήσεις μας.
Και όμως, εκκωφαντικές στη πραγματικότητα.
Φωνάζουμε, κρίνουμε και κατακρίνουμε,θυμώνουμε,
απογοητευόμαστε,βρίζουμε,αγανακτούμε,
επαναστατούμε,
για ο,τι βλέπουμε, για ό,τι ακούμε,
για ο,τι προσπαθούν να μας πουν .

Αλλά ελπίζουμε.

Ας μη χαθεί αυτή η ελπίδα.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008




ΦΕΥΓΩ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ !!!!

20 ΕΩΣ 27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ.

ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ ΘΑ ΣΙΩΠΗΣΕΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ.

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ







Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ....

Όχι, ο τίτλος δεν αποτελεί αναπαραγωγή κομματικού επιφωνήματος. Απλά, προσπαθώ να τα «μαζέψω» και με σεμνότητα και ταπεινότητα να αποφύγω τη χρήση κάποιων λέξεων και εκφράσεων για τις μέρες που περνάμε.
Δεν ήθελα να γράψω καθόλου για τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα. Για την εν ψυχρώ δολοφονία ενός αθώου πλάσματος, ενός 15χρονου παιδιού. Για τα επεισόδια που διαδέχθηκαν το θάνατό του και που θα συνεχίζονται ποιος ξέρει για πόσο καιρό ακόμα.

Νιώθω όμως εκστασιασμένος, απογοητευμένος, απελπισμένος. Αφυπνίστηκα ξάφνου, διαισθάνθηκα ένα συναίσθημα ενοχής, μια σύγκρουση συνειδήσεων.
Θύμωσα με τον εαυτό μου, έσπευσα να αποδεχτώ τις παραλείψεις, προσπάθησα να δικαιολογηθώ γιατί τόσο καιρό «κρατήθηκα» μακριά από τις εξελίξεις, τις νέες ιδέες. Τις ανατροπές θέσεων, σκέψεων, πεποιθήσεων.
Ούτε και το γεγονός ότι πέρασα και ακόμα περνώ δύσκολες προσωπικές καταστάσεις που με απασχολούν και που παλεύω να αντιμετωπίσω , δικαιολογεί τη μακαριότητά μου, την απομόνωση από τα γύρω μου.

‘Έτσι λοιπόν θέλησα να επισημάνω τουλάχιστον κάποια πράγματα από τα πρόσφατα γεγονότα που με εντυπωσίασαν.

Και πρώτα, βλέπω να έχει χαθεί τελείως η κοινωνική συνοχή. ΄Εχω την αίσθηση ότι δεν είμαστε ένας λαός. Μας χώρισαν. Απόλυτη η ευθύνη της κυβερνητικής πολιτικής σε κάθε τομέα. Διεύρυναν αντιθέσεις, ξεχώρισαν, κρυφοκοίταξαν.
Ήρθαν στην εξουσία με σύνθημα τη κάθαρση της διαφθοράς και σχεδόν αυτόματα βυθίστηκαν οι ίδιοι σ΄αυτήν. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα κόμμα που έμεινε στην αντιπολίτευση σχεδόν 18 χρόνια, δεν άλλαξε, δεν διδάχθηκε, δεν σχεδίασε, δεν επέλεξε ικανά στελέχη, έτοιμο να διεκδικήσει την εξουσία. Χαντάκωσαν μια παράταξη και απογοήτευσαν τον κόσμο τους.
Τέτοια ανικανότητα !


Δεύτερον, υποκλίνομαι μπροστά στους νέους μας .Ομολογώ ότι τους είχα παρεξηγήσει, σχεδόν απαξιώσει. Και τώρα βλέπω νέους όλο ζωντάνια, με ιδέες πολύτιμες και σύγχρονες, έτοιμους για αγώνες και διεκδικήσεις. Ξεκάθαρες οι θέσεις τους, ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν.
Και ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα θα είναι να τους στερήσουν το δικαίωμα να ονειρεύονται. Τα όνειρα των νέων και η πραγματοποίησή τους, μόνον αυτό θα βγάλει τη χώρα από το τέλμα της.

Τρίτον, είναι πραγματικά συγκλονιστικό πως ο φόνος αυτού του παιδιού εντυπωσίασε, συγκίνησε και ξεσήκωσε τόσες διαμαρτυρίες σε τόσες πολλές χώρες. Διαδηλώσεις και συμπαράσταση στη νεολαία μας από τη Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία κ.α., ακόμα και από την Αργεντινή από όπου είναι και η φωτογραφία. Νέοι και εκεί να διεκδικούν, αποδεικνύοντας ότι η νεολαία παντού έχει τα ίδια αιτήματα, τις ίδιες αγωνίες για τη ζωή. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να φοβούνται οι ηγέτες των άλλων χωρών ότι οι διαδηλώσεις από την Ελλάδα θα μεταφερθούν και στις δικές τους χώρες. Να λοιπόν και ένα πολύτιμο «αγαθό» που καταφέραμε να εξάγουμε, μια και τίποτα άλλο αξιόλογο δε παράγουμε προς εξαγωγήν !

Τέταρτον, ειλικρινά εξανίσταμαι με ο,τι ακούω και βλέπω σχετικά με το φόνο του Αλέξη. Μα τόσο πολύ λείπει η ευθιξία, η τσίπα, η γενναία αναγνώριση και ανάληψη ευθυνών ! Υπουργοί που λεκτικά παραιτούνται και μετά παραμένουν, δήθεν εν ώρα μάχης ! Όχι κύριοι, να επιμένατε.
Η Αστυνομία να πηγαινοφέρνει το φονικό βλήμα , προκαλώντας έτσι βάσιμες υποψίες ότι επιδιώκεται η απόκρυψη της αλήθειας. Πάλι δηλαδή οδεύουμε με κάθε… αθέμιτο τρόπο να αθωώσουμε πιθανούς ενόχους, να αποφευχθεί η τιμωρία και τελικά να τους ανταμείψουμε κιόλας με προαγωγές !
Είναι αυτή η ατιμωρησία που συνεχίζονται αδιάντροπα τα ίδια απαράδεκτα φαινόμενα στο αστυνομικό σώμα.

Τέλος, με όλα αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν, η χώρα έχει δυσφημιστεί στο εξωτερικό, όπου ΜΜΕ και τύπος με σχόλια σκληρά, υποτιμητικά, εξευτελιστικά, δίνουν μια μελανή εικόνα για τη χώρα μας.
Δέστε τι γράφει η γαλλική Le Figaro:
«Να΄μαστε μπροστά σε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση η οποία κατά τη περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης βρίσκεται αντιμέτωπη με τη νεολαία της. Και όλα αυτά γιατί η Ελλάδα δε προσαρμόστηκε στις ανάγκες μιας σύγχρονης χώρας, παραμένοντας εγκλωβισμένη στο κυκεώνα της διαφθοράς και της πελατειακής σχέσης».

Δε ξέρω που θα καταλήξει αυτή η τωρινή κατάσταση, πότε, πως και εάν θα εκτονωθεί. Νομίζω όμως ότι με όλη αυτή την αναταραχή κάτι καλό θα βγει για τη κοινωνία μας. Είναι πολύ θορυβώδες και ισχυρό το «κτύπημα» για να παραμείνει δίχως αποτέλεσμα.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Η ΖΩΗ ΜΕ ΑΝ... ΚΑΙ ΚΡΙΜΑ....

Δυό λέξεις συνυφασμένες με τη ζωή μας. Ζούμε με αυτές τις δυό λέξεις. Αναβιώνουμε συμβάντα, τα αναπλάθουμε, τους αλλάζουμε μορφή, χρώμα, έτσι όπως θα τα επιθυμούσαμε να ήταν .

Ένα στιγμιαίο όνειρο. Ποιο νάταν αλήθεια το αποτέλεσμα ΑΝ… ., ίσως ειπωμένο με θλίψη, απογοήτευση, νοσταλγία για ότι έγινε, γιαυτό που ίσως χάσαμε, που δε βιώσαμε όλα όσα λαχταρούσαμε.
Αναρωτιόμαστε πως άραγε να ήταν το παρελθόν μας ΑΝ…..πως θα μπορούσε να ήταν το σήμερα, ίσως το αύριο… Ερωτήματα, με υποθετικές απαντήσεις.
Μια σύγκρουση ανάμεσα στο γεγονός και το φανταστικό.
Η πραγματικότητα απέναντι στο όνειρο.

Σβήνουμε γρήγορα αυτή την αναδρομή με ένα
ΚΡΙΜΑ
Και αυτό ειπωμένο με θλίψη, απογοήτευση, νοσταλγία…
Μας φυγαδεύει από το όνειρο και μας επαναφέρει στη πραγματικότητα.

Ασυναίσθητα, αυθόρμητα, τυχαία, μια φράση, μια λέξη, ένας στίχος, μπορεί να αναμοχλεύσει τα ΑΝ και τα ΚΡΙΜΑ.
Για εκείνη την απόφαση, τη σύμπτωση, το απρόσμενο συμβάν, την καταλυτική στιγμή.
Σαν μια λάμψη μέσα μας, κύματα οι θύμισες. Και ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ. Και το πιο οδυνηρό, ένα ΓΙΑΤΙ. Θα το αντέξουμε, θα το ξεπεράσουμε ;

Όμως δίχως ΑΝ χάνουμε το όνειρο.
Δίχως ΚΡΙΜΑ μοιάζει να παραδινόμαστε στη Μοίρα.

Πριν λίγες μέρες στο Μουσείο Μπενάκη, παρουσιάσθηκε η έκδοση των ποιημάτων του Αντώνη Σαμαράκη.
Στους στίχους του ποιήματός του, φαίνεται να τον καταπνίγει η θλίψη για τον έρωτα που ήρθε τόσο μα τόσο αργά στη ζωή του . Ο έρωτας για τη γυναίκα του, που λες και την περίμενε, την έψαχνε μια ζωή. Οι στίχοι του, οργή και τρυφερότητα μαζί,
γιατί μέσα του ίσως να αναρωτιόταν πόσο πιο όμορφα θα ήταν όλα
ΑΝ….

« Δεν έπρεπε να΄ρθεις αυτήν την ώρα
Που μόλις είχα κάψει τα χαρτιά μου
Κι ήταν τα χέρια μου γεμάτα στάχτες…
που μόλις είχα κάψει τη καρδιά μου
Δεν έπρεπε να΄ρθεις αυτήν την ώρα
Που έλεγα πια πως όλα έχουν τελειώσει.
Δεν έπρεπε να΄ρθεις να μου θυμίσεις
Πως μένει κάτι που δε το΄χω δώσει.

Σε μια ζωή που κύλησε στα πάθη
Το πάθος έφερε το πιο μεγάλο:
Να σ΄αγαπώ. Να σ΄αγαπώ. Και πάλι
Να σ΄αγαπώ. Και ύστερα, τιποτ΄άλλο!
Δεν έπρεπε όλα να΄ρθουν καθώς ήρθαν
Και να΄χω πει τη σκληρή λέξη : «Φτάνει ».
Δεν έπρεπε να΄ρθεις αυτήν την ώρα
Που μόλις είχα πια κι εγώ πεθάνει » .

Με άγγιξαν βαθύτατα οι στίχοι αυτοί, τους θέλησα, τους έκανα δικούς μου .
Και αναρωτήθηκα , μένα ΑΝ….
Αλήθεια, τι
ΚΡΙΜΑ….

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

Η αφορμή να γράψω αυτό το ποστ ήταν η είδηση στις εφημερίδες ότι επιτέλους θα αρχίσει σύντομα η αναστήλωση και αποκατάσταση του βασιλικού ανακτόρου στο Τατόι.
Το « επιτέλους » δεν σηματοδοτεί κανενός είδους ευνοϊκής διάθεσης απέναντι στη Βασιλεία. Με τις εμμονές και τους εγωισμούς τους ,με λαθεμένες αποφάσεις, παρατυπίες και άστοχες παρεμβάσεις, από τον καιρό του ξενόφερτου Όθωνα μέχρι πρόσφατα, προκάλεσαν αρκετά δεινά στη χώρα μας και δίχασαν το λαό.

Όμως εξοργίζομαι και αγανακτώ όταν εμείς οι Έλληνες αρνιόμαστε την ιστορία μας και παραποιούμε εποχές και γεγονότα, χάριν μιας στενόμυαλης, ανόητης και καταστροφικής κομματικής υποταγής.

Τα ανάκτορα του Τατοΐου με όλους τους βασιλικούς θησαυρούς που περιέχουν ,θα έπρεπε προ πολλού να έχουν ανακαινισθεί και μετατραπεί σε ένα ιστορικό μουσείο, να είχε ευπρεπιστεί ο περιβάλλον χώρος και κάποιο από τα άλλα κτίσματα να είχε γίνει π.χ. βιβλιοθήκη, όλος δε ο χώρος να ήταν ανοικτός για το κοινό.
Ποιος όμως να τολμήσει να προτείνει τη διάθεση χρημάτων για ένα τέτοιο σκοπό δίχως να κινδυνεύσει να κακοχαρακτηριστεί σαν βασιλόφρων ; Λες και η Βασιλεία δεν αποτελεί πράγματι ένα κομμάτι της νεώτερης ιστορίας μας.

Η Ρωσία δεν αρνείται τη τσαρική της περίοδο, δε καταστρέφει ανάκτορα και άλλα κτίσματα της περιόδου εκείνης, δεν αρνείται ότι κάποτε τη διοικούσε Τσάρος.
Στο Λονδίνο ο Πύργος του έχει μετατραπεί σε χώρο επίσκεψης, παρότι ήταν τόπος βασανισμού και αποκεφαλισμού βασιλιάδων και αρχόντων της εποχής, αλλά ουδείς διανοείται να τον γκρεμίσει ή να τον εγκαταλείψει στη φθορά του χρόνου.
Ούτε φυσικά η Γαλλία αρνείται ότι ο Ναπολέων άρπαξε το στέμμα και το τοποθέτησε ο ίδιος στο κεφάλι του ανακηρύσσοντας τον εαυτό του Αυτοκράτορα των Γάλλων. Και τα παλάτια των έκφυλων βασιλιάδων μένουν ακόμα εκεί να τα επισκέπτονται οι ξένοι .Δεν απέκρυψαν τη προδοσία του άλλοτε ήρωα-στρατάρχη τους, απλά διάνθισαν την εποχή εκείνη προβάλλοντας την εθνική τους αντίσταση. Μετά, οι Δημοκρατίες διαδέχθηκαν η μία την άλλη.

Άλλοι λαοί προσπαθούν να κλέψουν και να παραποιήσουν αλήθειες και γεγονότα προκειμένου να τα οικειοποιηθούν και να δημιουργήσουν δική τους « ιστορία ».
Αλλού, ξεμπάρκαραν ανεμομαζέματα ανεμοσκορπίσματα κάθε λογής και υποστάθμης από άλλες χώρες, αναμείχθηκαν μέσα στο μπλέντερ του χρόνου και κατάφεραν να δημιουργήσουν μια δήθεν εθνότητα, να συγκροτήσουν ένα κράτος, να αναπτύξουν μια Δημοκρατία, να επικαλούνται μια ιστορία καμιά διακοσαριά ετών και να γίνουν υπερδύναμη , δεν έχει σημασία με ποιό τρόπο.

Στην Ελλάδα ντρεπόμαστε να δεχθούμε ότι κάποτε είχαμε βασιλιάδες και προτιμάμε να γκρεμίζουμε κάθε τι που θα μπορούσε να θυμίζει τη περίοδο εκείνη, λες και επιζητούμε την εξιλέωση, τον εξαγνισμό για κάποιο ηθικό μας παράπτωμα.

Και όχι μόνον αυτό. Το χειρότερο είναι η εσκεμμένη απαξίωση και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας. Είναι άθλιο, ντροπιαστικό και εξευτελιστικό να χαρακτηρίζουμε ακόμα και σήμερα συμμοριτοπόλεμο την εθνική μας αντίσταση στη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου και ο,τι επακολούθησε μετά, ενώ οι ξένοι εκθειάζουν τον αγώνα εκείνο.
΄Ηταν λοιπόν συμμορίτες τα 17χρονα παιδιά, οι γυναίκες, οι άντρες που άφησαν τα σπίτια και τη θαλπωρή και ανέβηκαν στα βουνά να πολεμήσουν τους κατακτητές ; Η κατοπινή εξέλιξη, δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη, μας δίνει το δικαίωμα να διαγράφουμε συλλήβδην και να παραποιούμε τη πραγματικότητα ;
Ήταν ένας τραγικός εμφύλιος σπαραγμός, συχνά με θύματα μέλη της ίδιας οικογένειας που ανήκαν όμως σε διαφορετικά στρατόπεδα. Μα μήπως ήταν ο πρώτος μας εμφύλιος ; Από τα αρχαία χρόνια, η μία πόλη πολεμούσε εναντίον άλλης πόλης. Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι καπεταναίοι μάχονταν και μεταξύ τους. Ό λαός μας διχάσθηκε μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων. Το έχει το αίμα μας να σπαράσσεται η χώρα από εμφύλιες διαμάχες.
Και αντί να διδαχθούμε την ιστορική αλήθεια, αντί να συνθέσουμε παρά να διαλύσουμε, κάτω από ένα αρρωστημένο κομματικό πρίσμα και φανατισμό, προσπαθούμε να οικειοποιηθούμε καταστάσεις, μικραίνοντας κάθε αξιότιμη πράξη. Φανταστείτε, μαλώνουμε ακόμα και σήμερα ποιος είχε τους περισσότερους και πιο τολμηρούς άντρες στο Γοργοπόταμο, ο Βελουχιώτης ή ο Ζέρβας !!
Το ίδιο και στο ξέσπασμα του Πολυτεχνείου. Και εκεί χωρισμένοι, μια ζωή να μετράμε σε ποια πολιτική παράταξη ανήκουν οι ήρωες ή οι νεκροί. Και ανάλογα να φτιάχνουμε ή να γκρεμίζουμε, να εξυμνούμε ή να απαξιώνουμε.
Και εάν ένα κόμμα έχει πιο μαχητικούς οπαδούς, ε, τι να κάνουμε, να πάρει η οργή Έλληνες δεν είμαστε όλοι ;;

Κοινή η ιστορία μας και οι καλές και οι κακές της στιγμές. Κοινή η μοίρα μας σαν έθνος. Μαζί θα ανέβουμε, μαζί θα καταποντιστούμε.
Και κατεβαίνοντας στα τρίσβαθα, προβλέπω ότι στο δρόμο για το γκρεμό θα μαλώνουμε σε ποιο κόμμα ανήκουν οι…ωραιότεροι.

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ

ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΦΑΛΜΑ ΗΤΑΝ Η ΑΙΤΙΑ ΝΑ ΜΗ ΦΑΝΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ MERYL STRIP.
ΣΗΜΕΡΑ ΜΟΛΙΣ ΔΙΟΡΘΩΘΗΚΕ, ΥΣΤΕΡΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΤΗΣ ROADARTIST ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΚΑΝ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩ.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

MERYL STRIP....



Την άκουγα χθές βράδυ μέσα στο αυτοκίνητο...

Την εκπληκτική αυτή ηθοποιό να ερμηνεύει το υπέροχο, νοσταλγικό τραγούδι των ΑΒΒΑ, απο τη ταινία ΜΑΜΑ ΜΙΑ. Όσο κιαν οι νέες τεχνολογίες συνέβαλλαν φωνητικά σε αυτό, το αποτέλεμσα είναι θαυμάσιο.

Τα λόγια παρουσιάζονται στα αγγλικά. Θαυμάστε πόσο εκπληκτικά τα ερμηνεύει η ηθοποιός με τις κινήσεις των χεριών και του σώματος, με τις εκφράσεις στο πρόσωπό της, στα μάτια της... όπως όταν του ζητά συγνώμην, πως τρέμει το χέρι της ακουμπισμένο στο πέτρινο άνοιγμα όταν τον αποχαιρετά...Νομίζω οτι πρόκειται για μια μοναδική πραγματικά ερμηνεία.

The winner takes it all...

Playing by the rules, rules must be obeyed...επαναλαμβάνει συνεχώς..

Αλήθεια ,υπάρχουν νικητές στον έρωτα ;;

Άραγε υπάρχουν κανόνες που πρέπει να ακολουθούνται στον έρωτα ;;

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ....





Δεν είχα υπόψη μου να γράψω αυτό το ποστ. ΄Ένα θεατρικό έργο θα πήγαινα να δω , ύστερα από τη σύσταση της roadartist πριν κάποιες μέρες.
Μας πρότεινε να δούμε το έργο Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ,με τη Ν.Μεντή που παίζεται στο θέατρο Βασιλάκου.
Θυμήθηκε μάλιστα ότι θα πήγαινα σήμερα να δω το έργο και περιμένει τις εντυπώσεις μου.
Επιτρέψτε μου λοιπόν φίλοι μου να αφιερώσω κατεξοχήν το ποστ αυτό στη
ROADARTIST.
Της το οφείλω.

Ένα μικρό θεατράκι με καναπεδάκια δίχως διακριτά χωρίσματα θέσεων στο Κεραμικό.
Ένα όμορφο μπαράκι με τραπεζάκια και αναπαυτικά καθίσματα για να απολαύσεις το καφέ σου.
Σε προδιαθέτει αυτό το ζεστό περιβάλλον.

Συγκλονιστικό το έργο.
Συγκλονιστική η Ν.Μεντή.

Απλή και ευρηματική η σκηνοθεσία. ΄Ένα κρεβάτι και ένα ζευγάρι παπούτσια, νοερά, η γωνιά του συζύγου. ΄Ενας ξύλινος πάγκος, η γωνιά της μάνας. Ένα τσιγάνικο αποκριάτικο φόρεμα, της εγγονής.
Και η Μεντή μόνη, να γεμίζει τη σκηνή.

Έξοχη, απολαυστική, εκφραστική, ζωντανή.
Φοβερές οι στιγμές των ψυχικών εναλλαγών της. Ανοίγει διάπλατα τη ζωή της σε εμάς. Από τη δραματική φυγή της οικογένειάς της από τη Σμύρνη, στο χαμό του συζύγου της, της μάνας, της κόρης ,της εγγονής.

Μια συνεχής εναλλαγή συναισθημάτων από το δράμα στο σαρκασμό, ακόμα και στον αυτοσαρκασμό, από το χιούμορ στην ειρωνεία, να αποτυπώνονται όλα στις εκφράσεις του προσώπου της Μεντή και στις κινήσεις της.
Απολαυστικές οι στιγμές που περιγράφει το πάθος της για τη πόκα που την οδηγούσε να πουλά τα πάντα για να έχει χρήματα να παίζει.
Aπολαυστική όταν περιγράφει τη συνομιλία με τη κόρη της θέλοντας να την πείσει ότι αφού το τραπεζάκι είναι αντίκα, είναι άχρηστο, προκειμένου να το πουλήσει κιαυτό !

Και εξιστορώντας τους σταθμούς της ζωής της να περιγράφει όλες εκείνες τις ψυχικές της διαθέσεις και περιστατικά που την οδηγούσαν στο γράψιμο, πρώτα με τη ψυχή και μετά με το χέρι όπως έλεγε, ενώ ακούγαμε τους μελοποιημένους στίχους της.

Δε θάθελα να γράψω κάτι παραπάνω, νιώθω τα λόγια μου λειψά.
Καθόμουν στη πρώτη σειρά. ‘Όρθιος όπως όλοι μας, φώναζα ασυγκράτητος μπράβο στη Μεντή, έτσι αυθόρμητα…

Το ίδιο αυθόρμητα και ειλικρινά θέλω να πω :
Σ΄ευχαριστώ καλή μου ROADARTISΤ.
Σ΄ευγνωμονώ Ν.ΜΕΝΤΗ.


Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

ΟΙ ΑΜΟΙΡΟΙ....

H ιστορία που ακολουθεί δεν είναι ευχάριστη. Είναι η προσπάθεια επιβίωσης, η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, η περιπέτεια, με πιθανότητα τελικά την απώλεια της ίδιας της ζωής.
Αφορά τους μετανάστες. Κάθε περίπτωση και μια τραγική ιστορία.

Την ιστορία αυτή δημοσιεύεται στη Καθημερινή της 7.11.08 και το ρεπορτάζ είναι της Μαρίας Δεληθανάση. Σας τη παραθέτω.

« Χριστιανικοί ψαλμοί σε ώτα μουσουλμανικά και μουσουλμανικά σιγοψυθιρίσματα και ύμνοι από χείλη γεμάτα ευγνωμοσύνη μέσα σε ορθόδοξο ελληνικό ναό. Μέσα στην εκκλησία του νεκροταφείου της Λέρου, δεκαπέντε πρόσφυγες από το Ιράκ προσεύχονται για τη μετάβαση μιας ομοεθνούς τους στο άλλο κόσμο. Παρασύρονται στη κατάνυξη της νεκρώσιμης ακολουθίας. Ο Μητροπολίτης Καλύμνου, Λέρου και Αστυπάλαιας Παΐσιος , με έργο φιλανθρωπικό και αγάπη για τον «άλλο», έδωσε την άδεια για μία ταφή κανονική, κατά τα ειωθότα. Όταν σου έχουν στερήσει την αξιοπρέπεια στη ζωή, δικαιούσαι τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή θάνατο….
΄Ένα λευκό σεντόνι που απλώθηκε πάνω από το φέρετρο όταν πλέον είχε πάρει τη θέση του στη γη, ήταν το συμπλήρωμα της δικής τους παράδοσης .Η μουσουλμάνα τάφηκε σε νεκροταφείο χριστιανικό και η οικογένεια ένιωσε την ευγνωμοσύνη για το Μητροπολίτη και τους άλλους που βοήθησαν να απλώνεται σαν λουλούδι, να μοσχομυρίζει σαν γιασεμί.
Η νεφροπαθής γιαγιά πέθανε δύο 24ωρα μετά τη διακομιδή της στο νοσοκομείο Καλύμνου από το νοσοκομείο Λέρου. Μέσα στο νοσοκομείο δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον, αρνιόταν να ζήσει. Τραβούσε τους ορούς με μένος. Τρείς ημέρες νωρίτερα είχε δει το εγγόνι της να χάνεται μέσα στη θάλασσα. Μετά το χαμό του δε ξαναμίλησε. Ούτε στα παιδιά της ούτε στα εγγόνια της .Ο γιός της ,η νύφη της, τα άλλα τρία εγγόνια της είχαν καταφέρει να φθάσουν στη στεριά ζωντανά. ένα βρέφος που θήλαζε τη μητέρα, ένα δύο ετών και το μεγαλύτερο τριών χρόνων.
Τον εγγονό της που χάθηκε τον έλεγαν Νταλμάρ και ήταν έξι χρόνων.
Κι όπως γράφτηκε ως επικήδειο για το χαμένο στη θάλασσα παιδί…..βρέθηκε σε ένα σαπιοκάραβο μαζί με άλλους σαράντα έξι ξεριζωμένους από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Μέσα στο «φορτίο» ήταν δεκαπέντε βρέφη και μικρά παιδιά. Είχε ανέμους, αλλά η «επιχείρηση» έπρεπε να προχωρήσει κανονικά. Χιλιάδες περιμένουν απέναντι. Μεγάλα τα κέρδη…. Το σκάφος βούλιαξε στη θάλασσα. Το εξάχρονο αγόρι δε τα κατάφερε. Η μάνα του έσφιγγε στην αγκαλιά της το πέντε μηνών αδελφάκι του. Ο πατέρας του το άλλο δίχρονο… Η μάνα κάθεται βρεγμένη σφίγγοντας το μωρό της. Δε θρηνεί, δε νιώθει κρύο. Το αδάκρυτο βλέμμα της τρομάζει. Είναι πέρα από το πόνο της απώλειας, πέρα από την απελπισία. Ο πατέρας με δάκρυα στα μάτια της αποσπά το μωρό από τα χέρια. Προσπαθεί να το ντύσει με στεγνά ρούχα ,να το τυλίξει σε μια κουβέρτα ,να το ζεστάνει. Οι άλλες μανάδες ντύνουν, ζεσταίνουν τα παιδιά τους. Δεν έχουν ώρα για συμπόνια. Τα μάτια τους έχουν δει τόσους θανάτους. Τ΄ αυτιά τους έχουν ακούσει τόσους θρήνους.»

Πολλά μπορεί να διαπιστώσει κανείς από αυτή τη τραγική ιστορία.
Και πρώτα πρώτα, τη πρωτοβουλία και αποφασιστική στάση του Μητροπολίτη να επιτρέψει να κηδευτεί η θανούσα μουσουλμάνα μέσα σε χριστιανική εκκλησία και να ταφεί σε χριστιανικό νεκροταφείο. Μια απόφαση που δείχνει τον απεγκλωβισμό του ιερέα από τα πολύ σφιχτά χριστιανικά λειτουργικά όρια, μια απόφαση που και θάρρος δείχνει και ανθρωπιά . Υπάρχουν λοιπόν ανοιχτά μυαλά ακόμα και στην Εκκλησία που ξεφεύγουν από προκαταλήψεις και δισταγμούς.
Και μετά, παρά το γεγονός ότι το θέμα και η περίθαλψη των μεταναστών αποτελεί κρατική μέριμνα, η ιδιωτική πρωτοβουλία και ευαισθησία προσφέρει πολλά μέσω των διαφόρων Οργανώσεων που ασχολούνται με τα προβλήματα περίθαλψης και υποδοχής των μεταναστών. Δε θυμάμαι σε πια περιοχή, σε κάποιο νησί νομίζω, ιδιοκτήτης ξενοδοχείου το διέθεσε για τη φιλοξενία μεταναστών.

Εκείνο που είναι τραγικό, είναι η συνεχής λαθραία είσοδος στη χώρα μας μεταναστών που έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Ως συνήθως το πρόβλημα αυτό μας βρήκε απροετοίμαστους, δίχως συγκεκριμένη μεταναστευτική πολιτική. Ανοίξαμε τις πόρτες, άλλοι τις παραβίασαν και τώρα το θέμα είναι πλέον εκτός έλεγχου . Δε ξέρουμε πόσους μετανάστες μπορούμε να απορροφήσουμε και όταν έρχονται κατά κύματα, τους στοιβάζουμε σε αισχρά κτίρια σα ζώα.
Και είναι τραγικό διότι υπάρχουν και μωρά παιδιά.

Συγκινούν οι ιστορίες των άμοιρων αυτών ανθρώπων που κινδυνεύουν τη ζωή τους και πληρώνουν μεγάλα ποσά για μια καλύτερη ζωή στα ξένα.
Αλλά ίσως πιο ουσιώδες και παρήγορο είναι το γεγονός ότι τελικά η ανθρωπιά και η ευαισθησία διατηρείται στη χώρα μας και εκδηλώνεται απλόχερα και έμπρακτα όταν χρειασθεί.

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Ο ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ....




Το δωμάτιο μύριζε ναφθαλίνη, έβγαζα τα χειμωνιάτικα ρούχα να τα …αερίσω, έτοιμος για την έναρξη χαμηλών βαρομετρικών συνθηκών. Ξάφνου, νάσου κάτι μέρες καλοκαιριάτικες, μαγευτικές, ηλιόλουστες να διαλύουν κάθε χειμερινή σκέψη και διάθεση. Πουκαμισάκι και φτάνει.
Μόνο αυτή η άχρηστη αλλαγή της ώρας μίκρυνε τη μέρα και τη φωτεινότητα της.
Τα τιμολόγια της ΔΕΗ θα ωφεληθούν. Δε πειράζει όμως, ζημίες έχει η άμοιρη, κιας έχει ….επιτυχημένο manager από τον ιδιωτικό τομέα.

Με αυτές τις μέρες δε σου κάνει κέφι να κλειστείς σπίτι ακόμα και όταν στη ΝΕΤ παίζει αυτή η ομαδάρα ο Παναθηναϊκός με προπονητή επίσης επιτυχημένο και ακριβοπληρωμένους βραζιλιάνους παικταράδες. Και μπορεί μεν να παίζουν…ξυλίκι ,αλλά τουλάχιστον στα αποδυτήρια οι δημοκρατικές διαδικασίες βρίσκονται στο απόγειο τους, με τον …επιτυχημένο προπονητή να ρωτά τους παίκτες εάν τον… θέλουν!
Τελικά, πως προσδιορίζεται το «επιτυχημένος» στη χώρα μας.;;

Ένα άλλο θέμα που προκαλεί ανησυχία είναι τι θα κάνει ο τέως κυβερνητικός εκπρόσωπος . Σε ποιο σπίτι θα μείνει ; Θα διατηρήσει εκείνο το κρυόκωλο ύφος του ;

Όσο για την οικονομία μας ; Σταθείτε, η οικονομική κρίση δε μας άγγιξε ακόμα. Είμαι όμως απόλυτα αισιόδοξος ότι οι οικονομική μας εγκέφαλοι των αρμοδίων Υπουργείων θα πάρουν όπως πάντα, τα κατάλληλα μέτρα, καλά μελετημένα , με σταθερότητα και αποτελεσματικότητα.
Και τώρα αυτές οι διαφωνίες που λέγονται ότι υπάρχουν μεταξύ Υπουργών για την οικονομική πολιτική που θα πρέπει να εφαρμοσθεί στη περίοδο της κρίσης, μα αυτό δεν είναι δα τίποτα κακό, ψάχνουν να βρουν τα καλύτερα μέτρα για να μας ανακουφίσουν. Είναι αυτό που λένε « ρίξτε στο τραπέζι ιδέες ». Προσοχή μόνο μη σας πέσει καμία κάτω και πάει χαμένη.

Όσο για το Βατοπέδι, προχωρεί η Εξεταστική ,εργάζονται νυχθημερόν να βρεθούν οι ένοχοι που για να σώσουν τις ψυχές τους, όχι τίποτα άλλο ,έκαναν τις ανταλλαγές των ….χωραφιών τους και όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις όπου όλα αποκαλύφθηκαν ,θα τιμωρηθούν αυστηρότατα.

Μα τώρα το μ΄έπιασε και έγινα ξαφνικά τόσο αισιόδοξος. Εγώ πάντοτε έβλεπα το ποτήρι μισοάδειο, εάν θέλετε και τη…μετρική απεικόνιση της απαισιοδοξίας μου.
Μια φορά μόνο διαβάστηκε στη τάξη του σχολείου μου μια έκθεσή μου σαν η καλύτερη της εβδομάδας . Γιατί ; Ο δάσκαλός μου σημείωσε από κάτω :
« Γιατί βρε παιδί μου τέτοιος πεσιμισμός…»
Σκέτη μαυρίλα θα είχα γράψει.

Αχ ρε δάσκαλε, αν γράφω με το ίδιο απαισιόδοξο τρόπο σήμερα, θα με δικαιολογούσες τώρα.
Γιατί μπορεί να έχουμε τις μέρες αυτές το καλό μας τον καιρό, αλλά κατά τα άλλα, τα καθημερινά, έχουμε το κακό μας τον καιρό που μας τον φέρανε άλλοι.
Τα συζητάμε μεταξύ μας, διαμαρτυρόμαστε, γκρινιάζουμε , βρίζουμε, απογοητευόμαστε.
Θα χαλάσουν όμως κάποια στιγμή οι καλές μας ηλιόλουστες μέρες που μας δίνουν μια αίσθηση ευεξίας και τότε ;;;
Που πάμε μετά , ω Θεέ της Ελλάδας !!

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

ΠΑΡΕΛΘΟΝ..ΠΑΡΩΝ..ΜΕΛΛΟΝ...

Ένα μικρό, συμπαθητικό θεατράκι, χωμένο κάπου σε μια πάροδο πίσω από τη Πάντειο, φιλοξένησε ύστερα από πολύ καιρό, τη θεατρική μου έξοδο.

"Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα." του Ευγένιου Ο΄Νιλ.

Έργο βαρύ και δύσκολο.
Πατέρας και μάνα με τα δύο τους παιδιά, ζώντας το παρών τους, σε μια πάλη ενάντια στο παρελθόν και στο μέλλον τους.
Η τραγική μορφινομανής μάνα, σε μια στιγμή μέσα στις ψευδαισθήσεις της, αδυνατώντας να αποδεχθεί αλήθειες, λέει μια φράση που στάθηκε η αιτία να γράψω αυτό το σύντομο ποστ.

« Το παρελθόν είναι το παρών και το μέλλον μας».

Βρίσκω σ΄αυτή τη φράση μια απόλυτα αληθινή απεικόνιση της διαδρομής της ζωής μας. Θεωρώ ότι το παρελθόν, μας κυνηγά πάντα, μας συνοδεύει στα σημερινά και στα μελλοντικά. Δε ξέρω σε ποια στιγμή στη ζωή μας, σε ποιο βαθμό και ποια γεγονότα που μας συμβαίνουν, επηρεάζουν καθοριστικά τον τρόπο που ζούμε, τη φιλοσοφία αν θέλετε της ζωής μας. Ίσως και να μη μπορούμε να τα διαχωρίσουμε, ή ακόμα να υπάρχει ένα και μόνο σημαντικό γεγονός που μας "ακολουθεί".
Δε νομίζω ότι το παρελθόν είναι απλά μια «συλλογή» εμπειριών. Ούτε και μιλώ για αναμνήσεις που απλά μπαινοβγαίνουν κάποιες στιγμές στις σκέψεις μας, έτσι φευγαλέα , για να ξαναγυρίσουν κάποια άλλη στιγμή.

Θεωρώ το παρελθόν μας ένα είδος «συνόλου» ζωής που φωλιάζει,εδραιώνεται βαθειά μέσα μας, στεριώνει εκεί και ασυνείδητα, αθόρυβα, καθορίζει συμπεριφορές στο παρών και στο μέλλον μας, ίσως δίχως να το αντιλαμβανόμαστε.'Ολα πέρνουν μια μορφή αυτοματισμού.
Αυτό που ισχυρίζονται άλλοι ότι πρέπει να ζούμε το σήμερα, το εφήμερο, δίχως να ανατρέχουμε στο χθές και να μας απασχολεί το αύριο, ακόμα και αυτοί νομίζω ότι ενδόμυχα είναι δεμένοι με το παρελθόν τους.

Δε θα ήθελα να πω τίποτα παραπάνω. Θεωρώ ότι το έργο του Ο΄Νιλ , το νόημά του, στηρίζεται σ΄αυτή τη φράση της μάνας.


Δε μπορεί να ξεφύγεις από το παρελθόν σου, ούτε στο παρών, ούτε στο μέλλον σου.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Η ΦΤΩΧΕΙΑ.




Ήταν μια σχεδόν καθημερινή σκηνή που αντίκριζα. Σε ένα από τους πιο εμπορικούς δρόμους της Αθήνας, λίγο πριν κλείσουν τα καταστήματα, έβλεπα να περνά μια μαυροφορεμένη γριούλα με μαντήλα να της σκεπάζει το κεφάλι της. Κουβαλούσε στη πλάτη της δεμένους σωρούς χαρτιών και κουτιών. Σκυμμένη από το βάρος των χρόνων, θα έπρεπε να ήταν γύρω στα 80 και το βάρος των χαρτιών, βάδιζε αργά, προσεχτικά, δύσκολα. Η φτωχή γριούλα, κάπου θα πουλούσε τη πραμάτεια της να πάρει λίγα χρήματα να επιβιώσει.
Θεωρώ ότι η φτώχεια είναι από τα πιο βασανιστικά, αποτρόπαια, αβάσταχτα φαινόμενα της ζωής. Η ανασφάλεια, η πείνα, η εξάντληση, φωλιάζει μέσα στα άμοιρα αυτά άτομα και τα οδηγεί στην εξαθλίωση.

Θυμήθηκα λοιπόν τη σκηνή με τη γριούλα διαβάζοντας στο τύπο ότι στις 16 Οκτωβρίου συνήλθε στη Μασσαλία η 7η συνάντηση της Στρόγγυλης Τράπεζας για τη Φτώχεια και τον Κοινωνικό Αποκλεισμό των Υπουργών των κρατών μελών της Ε.Ε. 27.

Αναφέρθηκε ότι ένα από τα σημαντικότερα κλειδιά για την επίτευξη κοινωνικής συνοχής είναι η καταπολέμηση της φτώχειας. Κατηγόρησαν το μεγάλο κεφάλαιο ότι κερδοσκοπεί καθώς επίσης και τους Υπουργούς Οικονομίας των κρατών μελών γιατί στις διάφορες συσκέψεις τους δεν μίλησαν ποτέ για το θέμα της φτώχειας.

Συζήτησαν για την εφαρμογή κοινών αρχών για την ένταξη των φτωχών ατόμων στην αγορά εργασίας και τη κοινωνία σε ευρωπαϊκό επίπεδο και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να ακολουθήσουν μια κοινή πολιτική για τα φτωχά άτομα που θα διασφαλίζει ένα ελάχιστο εισόδημα, θέσεις εργασίας και εύκολη πρόσβαση στις κοινωνικές υπηρεσίες.

Δεν ξεχείλισα ξαφνικά από ευαισθησίες και ευσπλαχνία τους φτωχούς, γράφοντας αυτή την ανάρτηση. Πραγματικά η αληθινή φτώχια, όχι η επαιτεία που κατάντησε επάγγελμα, με συγκινούσε πάντοτε. Και δε θα μεταχειριστώ τις συνηθισμένες κλισαρισμένες φράσεις, τις φωνές που λένε πάρτε τα λεφτά των πλουσίων και δώστε τα στους φτωχούς.

Καταρχήν οι σκέψεις μου πάνε στο κράτος μας, που είναι δική του υποχρέωση η κοινωνική φροντίδα των φτωχών ατόμων. Δυστυχώς στην Ελλάδα λέμε πολλά και πράττουμε λίγα. Όλα τα κόμματα λίγο πολύ μιλούν για κοινωνική πολιτική, κοινωνική συνοχή, κοινωνική ισότητα. Όμως αποτελέσματα δεν φαίνονται. Χρειάζεται πολιτική βούληση για την επιλογή και εφαρμογή μιας συγκεκριμένης, εύστοχης και αποτελεσματικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση της φτώχειας.

Οι σκέψεις όμως πάνε και σε εκείνους που ο Θεός τους προίκισε με ιδιαίτερες ικανότητες και χαρίσματα και που με αυτές τις «χάρες» τους πλούτισαν υπερβολικά με τον αθλητισμό, το τραγούδι κ.ά. Μπράβο τους και καμάρι τους, καμία αντίρρηση. Δεν αποτελεί όμως πρόκληση για κάποιους άλλους όταν ακούνε τις αμοιβές τους ;
Μήπως δεν αποτελούν πρόκληση οι υπέρογκες αμοιβές, πέραν κάθε λογικής, υψηλόβαθμων στελεχών επιχειρήσεων και τραπεζών ; Μάλιστα το θέμα των αμοιβών αυτών ήρθε στην επιφάνεια και συζητείται ήδη λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης που βρίσκεται ακόμα στο ξεκίνημα και είναι άγνωστη η χρονική της διάρκεια.

Σκέφτηκαν άραγε όλοι αυτοί ότι κάτι θα μπορούσαν να προσφέρουν στην αντιμετώπιση της φτώχειας, έτσι ιδιωτικά, σιωπηλά . Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εκδηλώσει κάποιος τις ευαισθησίες του προς εκείνους που έχουν ανάγκη. Η Αντζελίνα Τζολί π.χ. έχει υιοθετήσει τόσα παιδιά, ενώ άλλοι καλλιτέχνες γυρίζουν στις φτωχές χώρες της Αφρικής προσφέροντας κοινωνικές υπηρεσίες .
Υπάρχουν λοιπόν ευκαιρίες για τη συμμετοχή στη καταπολέμηση της φτώχειας και τη κοινωνική μέριμνα από τους οικονομικά ισχυρούς.

Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην Εκκλησία. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να κάνει πάρα πολλά για την ανακούφιση των φτωχών ατόμων. Να αφήσει τις εμπορικές δραστηριότητες και τα real estate και να προσφέρει από τα άφθονα χρήματα που έχει για τη περίθαλψη των ατόμων που έχουν ανάγκη. Υπάρχουν μόνο ελάχιστα μεμονωμένα παραδείγματα άξιων ιερέων που φροντίζουν άπορα άτομα της ενορίας τους.
Οι εκκλησιαστικές αρχές έχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες. Και είναι απογοητευτικό για να μη το χαρακτηρίσω εξοργιστικό το γεγονός ότι δεν συμβάλλουν ενεργά και με προθυμία στην αντιμετώπιση της φτώχειας.

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

ΤΟ ΨΕΜΑ.


Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου , έτσι απλά, μια και ένα ψέμα με οποιαδήποτε μορφή, αιτία , συχνότητα κιαν ειπωθεί, πιθανότατα να το αντιμετωπίσουμε στη καθημερινότητά μας.

Ούτε φυσικά θα επεκταθώ στα ψέματα και τις υπερβολές των πολιτικών μας. Εξάλλου γίνεται πολιτικός , να το πω ευγενικά, δίχως να υπερβάλλει; Ε, και όταν το παρακάνει στην υπερβολή, ψέματα δε λέει;

Μιλάω λοιπόν για εμάς τους κοινούς θνητούς στη καθημερινή μας ζωή, μέσα στην οικογένεια, τον επαγγελματικό χώρο, με τους φίλους, τις παρέες μας. Μιλάω για όλους εμάς που ισχυριζόμαστε ότι ποτέ δε λέμε ψέματα, απλά δε λέμε όλη την αλήθεια ! Μιλάω για εκείνους που λένε τα αθώα , μικρά και ανώδυνα ψεματάκια, καλοπροαίρετα, γιατί εάν δε τα πουν, μπορεί να προκαλέσουν δυσανάλογο πόνο. Μιλάω για τα κατά συνθήκη ψεύδη. Και τελικά μιλάω για εκείνους που ορκίζονται στα ιερά και όσια ότι λένε την αλήθεια, αλλά δεν έχουν ούτε ιερά ούτε όσια !!

Νομίζω μάλιστα ότι το πρώτο μεγάλο ψέμα μας το λένε οι γονείς μας, όταν με την αθωότητα της παιδικής ηλικίας ,θα τους ρωτήσουμε πως ήρθαμε σε αυτόν το μάταιο κόσμο.
« Ο πελαργός» θα μας απαντήσουν, εξάπτοντας τη φαντασία μας με τόσο όμορφες εικόνες !Μόνοι μας κάποια στιγμή θα ανακαλύψουμε την αλήθεια, όταν διαπιστώσουμε ότι η τόσο… οφθαλμοφανής και… εντοπισμένη σωματική διαφορά ανδρών και γυναικών, δεν χρησιμεύει μόνο για να κάνουμε.. πιπί μας…αλλά εν τη ενώσει διαιωνίζεται το ανθρώπινο γένος !

Αλήθεια πιστεύετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ μα ποτέ δεν λένε ψέματα ; Δεν έτυχε ποτέ στη ζωή τους να θελήσουν να αποκρύψουν την αλήθεια για οποιοδήποτε καλό ή κακό λόγο; Και δεν αναφέρομαι βέβαια σε αυτούς που έχουν αναγάγει το ψέμα τρόπο ζωής.

Θα μου πείτε, μα πράγματι όταν η αποκάλυψη όλης της αλήθειας θα προκαλέσει πόνο, αυτή η καλοπροαίρετη απόκρυψη της, χαρακτηρίζεται σαν ψέμα ; Όταν θεωρήσουμε - όσο υποκειμενικό κιαν είναι αυτό- ότι χρειάζεται να πούμε ψέματα, όταν στη συγκεκριμένη τουλάχιστον στιγμή δεν θα προκαλέσει καμία απολύτως βλάβη, το αντίθετο μάλιστα, πάλι θα κατηγορηθούμε για ψευδολογία ; Ακόμα και στη περίπτωση που ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα, όταν πλέον δεν υπάρχει λόγος να μην αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια, εξηγήσουμε για ποιο σοβαρό λόγο την αποκρύψαμε ;

Από την άλλη πάλι μεριά, οι δυσκολίες τις επιβίωσης, η άγρια κοινωνία στην οποία ζούμε, ο ανταγωνισμός παντού, αθέμιτος και συχνά πρόστυχος, ο φθόνος, η προσπάθεια βελτίωσης της οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής, πιστεύετε ότι ποτέ δεν θα μας οδηγήσουν στο ψέμα ;
Πως κρινόμαστε τότε ;; Θα τα δικαιολογήσουμε όλα ;; Με ένα « τι να κάνω, το κάνουν όλοι, εγώ θα κάνω το μα…..» καλυπτόμαστε ;;

Προσπαθώ να διαχωρίσω τα ψέματα σε «καλά» και σε «κακά», να δικαιολογήσω περιπτώσεις που αυτά ειπώθηκαν με τον ένα ή τον άλλο χαρακτηρισμό, αλλά δυσκολεύομαι. Έτσι κι αλλιώς το « καλό» ή «κακό» τη σημερινή εποχή έχουν αποκτήσει μια απόλυτα υποκειμενική διάσταση, εγωιστικά απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη. Το ίδιο και το «πολύ» ή το «λίγο» , όπως μας συμφέρει τα ερμηνεύουμε.

Να καταλήξω λέγοντας ότι ολόκληρο το πρόβλημα του ψεύδους , ίσως ακόμα και το τι ακριβώς σημαίνει και είναι το ψεύδος, έχουν απολύτως υποκειμενικά κριτήρια ;;

Ίσως να είναι και έτσι, για να βγούμε όλοι αθώοι, καλοπροαίρετοι και δικαιωμένοι !!!

ΥΓ. Πήρα μια απόφαση, αναγκαστικά παρά τη θέλησή μου, εκεί όπου είχε φθάσει η κατάσταση είχα πλέον απογοητευτεί. Θέλησα να την επιβάλλω και προσπάθησα να την ισχυροποιήσω , να μην αφήσω περιθώρια αντίκρουσης , προβάλλοντας ένα ακόμα σοβαρό λόγο για την απόφασή μου αυτή : απέκρυψα, απαρνήθηκα τα αληθινά μου αισθήματα.
Τελικά σκέφτομαι ότι το ψέμα αυτό το είπα στον εαυτό μου, θέλοντας να τον πείσω ότι την απόφαση αυτή έπρεπε πλέον να τη πάρω…





Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

HUNGER


Προτείνω εάν κάποιος από τη μπλογκοπαρέα μας δει κάτι, ακούσει, διαβάσει, τέλος πάντων
αντιληφθεί κάτι ενδιαφέρον οποιασδήποτε μορφής, κάτι που θα ομορφύνει και θα έκανε τη καθημερινότητά μας πιο ανάλαφρη, θα είναι χρήσιμο να το αναρτήσει με τις σχετικές πληροφορίες..
Μπορεί αυτό το « κάτι» να μην ενδιαφέρει όλους μας, όμως θα βρεθούν φίλοι που θα το εκτιμήσουν και θα το απολαύσουν.. Ήδη μάλιστα έχουν γίνει αρκετές πληροφοριακές αναρτήσεις για διάφορα θέματα που ήταν όλες πολύ ενδιαφέρουσες.

Δε ξέρω πόσοι θεωρούν διασκέδαση το σινεμά και ασφαλώς το εάν αρέσει μια ταινία ή όχι είναι θέμα εντελώς υποκειμενικό. Σε μένα αρέσουν π.χ. οι ταινίες που αναφέρονται σε γεγονότα, αληθινά περιστατικά ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά.
Να έρθω όμως κατευθείαν στο θέμα μου.

Είδα μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία , τη HUΝGER. Αφορά τη ζωή και το θάνατο του MΠΟΜΠΙ ΣΑΝΤΣ , ενός ηγέτη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού. Ο αγωνιστής αυτός πέθανε στη φυλακή το Μάη του 1981 ύστερα από 66 ημέρες απεργία πείνας.
Ο μαρτυρικός του θάνατος χαρακτηρίστηκε από τη «σιδηρά κυρία», τη Πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας ως το τέλος ενός «καταδικασθέντος εγκληματία που επέλεξε να αφαιρέσει τη ζωή του».
Αυτά μόνο είχε να πει η αντιπαθής και ψυχρή αυτή γυναίκα.

Ο Σαντς με τη θυσία του υποστήριξε ότι οι φυλακισμένοι μαχητές του IRA θα πρέπει να χαρακτηρίζονται σαν πολιτικοί και όχι ποινικοί κρατούμενοι.H σκηνοθεσία είναι υπέροχη και αυτό το μαρτύριο που υπέβαλε το κορμί του ο Σαντς ξετυλίγεται αργά και βασανιστικά μέχρι τέλους.

Θα πει ο Σαντς :

« Η ελευθερία είναι τα πάντα για μένα. Το να δώσω τη ζωή μου δεν είναι μονάχα το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω, είναι και το μόνο σωστό»

Με εντυπωσιακό κυνισμό ο αγωνιστής αυτός απομυθοποιεί τη θυσία της ζωής του. Θεωρεί ότι ο θάνατος του είναι απλά «σωστός» , μια σωστή πράξη απέναντι στις αμετακίνητες θέσεις του, τα πιστεύω, τον αγώνα του, δίχως περιττές μεγαλοστομίες και ηρωικά ξεσπάσματα.
Η προσωπική του «λογική» σε όλο της το μεγαλείο !!

Στο ημερολόγιό του ο Σαντς έγραψε για την απεργία πείνας :


« Πιστεύω πως η υλική τροφή δεν είναι αρκετή για να ζήσει ο άνθρωπος για πάντα και με ξελαφρώνει το γεγονός πως θα βρω υπέροχη τροφή εκεί πάνω, αν την αξίζω.
Και μετά κολλάω στην τρομακτική ιδέα ότι εκεί πάνω δεν τρώνε…»

Οι αγώνες, οι θυσίες για τα ιδανικά στα οποία πιστεύει ο καθένας είναι αυτά με τα οποία μπορεί να «χορτάσει» ο άνθρωπος στη ζωή του, πέρα από τη τροφή.
Αυτός με τους αγώνες του γέμιζε τη ζωή του. Και συγχρόνως σαρκάζει το μαρτύριό του, την αργή βασανιστική του πορεία προς το θάνατο, αυτή τη καθημερινή εξασθένησης του κορμιού του.
Πόση ψυχική ηρεμία και πόση πίστη στα ιδανικά του θα ένιωθε ο Σαντς γράφοντας τα λόγια αυτά.

Και με τι απλότητα μπορεί να αναδεχθεί ένας ΗΓΕΤΗΣ , ένας αγωνιστής όταν πιστεύει στον αγώνα του.
Και η απλότητα αυτή ,η καθαρότητα και ο σεβασμός των στόχων, είναι νομίζω αυτό που μπορεί να εμπνεύσει τους «άλλους» να ακολουθήσουν.

Δε θέλω να σας παρασύρω, εάν όμως προλάβετε τη ταινία αυτή αξίζει να τη δείτε.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ...





Την αγαπάμε την Αθήνα μας. Μας ταλαιπωρεί καμιά φορά, αλλά εμείς τη λατρεύουμε. Εδώ ζούμε τη καθημερινότητά μας, άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε πάλι δύσκολα.
Είναι χιλιοτραγουδισμένη η πόλη μας, είναι ερωτική, νοσταλγική.
Βέβαια γκρινιάζουμε κιόλας. Γιατί τη θέλουμε την Αθήνα μας πιο πράσινη, πιο καθαρή, πιο φιλική.
Έτσι, αφορμή για την ανάρτηση αυτή ήταν ένα άρθρο στη κυριακάτικη Καθημερινή (28.09.08)με τίτλο « Νοσταλγώντας την καινούργια Αθήνα».
Κάτοικοι διαφόρων συνοικιών των Αθηνών μίλησαν για τις δικές τους περιοχές.

Ξεχώρισα το κείμενο του ποιητή Χριστόφορου Λιοντάκη για τα Εξάρχεια με τίτλο «Η πολυφωνία θέλει φαντασία».

Κι αυτό γιατί η γραφική αυτή περιοχή της πόλης μνημονεύεται από το τύπο και τα ΜΜΕ μόνο για τις συμπλοκές των κουκουλοφόρων με την Αστυνομία, αδικώντας έτσι κάθε τι άλλο που προσφέρουν τα Εξάρχεια.
Ιδού λοιπόν το άρθρο του κ. Λιοντάκη.

«Εξάρχεια: το μήλον της έριδος των ΜΜΕ και ιδιαίτερα των καναλιών. «Τα Εξάρχεια καίγονται» ο προσφιλής τίτλος τους. Το θέμα πουλά και προσφέρεται για εντυπωσιασμό και παραπλάνηση. Εξάρχεια, το πιο ετερόκλητο ψηφιδωτό στο κέντρο της Αθήνας: φοιτητές, πρεζόνια, βαποράκια, μετανάστες, αρνητές της εξουσίας και νομοταγείς πολίτες.

Ένα ετερόκλητο πλήθος που συγχωνεύεται με θαυμαστό τρόπο στη λαϊκή της Καλλινδρομίου τα Σάββατα.

Η ανθρωπογεωγραφία της περιοχής άλλαξε άρδην όταν οι ιδιοκτήτες των νεοκλασικών τα εγκατέλειψαν για να εγκατασταθούν στα βόρεια και νότια προάστια. Τα περισσότερα νεοκλασικά δόθηκαν αντιπαροχή και κατεδαφίσθηκαν. Κατεδαφίζονται μέχρι και σήμερα με τις ευλογίες του Κεντρικού Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων. Όσα απέμειναν μετατράπηκαν σε κέντρα διασκέδασης ,που κάνουν δύσκολη τη ζωή των κατοίκων, καθώς οι καταστηματάρχες ενδιαφέρονται μόνο για τα κέρδη τους. Μια ιστορική αθηναϊκή συνοικία που σφύζει από ζωή και ασφυκτιά από έλλειψη υποδομών. Δρόμοι λεροί. Πεζοδρόμια που χρειάζονται γνώσεις μπαλέτου για να περπατήσεις. Πεζόδρομοι –παρκινγκ, γεμάτοι τραπέζια, καρέκλες και εποχούμενα. Γκραφιτι και συνθήματα στους τοίχους που εντυπωσιάζουν με την ευρηματικότητά τους , προκαλώντας επιδοκιμασίες ή αποδοκιμασίες . Καυσαέρια, δακρυγόνα και νεραντζιές που όταν ανθίζουν την άνοιξη τα κατατροπώνουν με το άρωμά τους. Μια περίεργη γοητεία παντού.

Ο Λόφος του Στρέφη και η πλατεία που ο δήμος και οι αρμόδιοι φορείς δεν κατάφεραν ποτέ να αξιοποιήσουν. Πολλά στοιχειώνουν τα Εξάρχεια: το Πολυτεχνείο, η Μπουμπουλίνας, η μπλε πολυκατοικία, τα παλιά θερινά σινεμά, το νεοκλασικό του Λόγγου, γωνία Μπενάκη και Αραχώβης, παλιά ζαχαροπλαστεία, ταβερνάκια, στέκια. Μνήμες παλιές και πρόσφατες: Λαπαθιώτης, Γιώργος Ιωάννου, Ξαρχάκος, Κούνδουρος, Νίκος Μπαλής, Νικόλας Άσιμος, Άγγελος Ελεφάντης.

Τυπογραφεία, θέατρα, βιβλιοπωλεία, φροντιστήρια, κέντρα απεξάρτησης, αναψυχής και διασκέδασης, πολυκατοικίες και ελάχιστα νεοκλασικά, που κατοικούνται ακόμα.

Μια πολυφωνία που θα μπορούσε να είναι αρμονική αν υπήρχε φαντασία, όχι μόνο στην εξουσία αλλά και στους πολίτες.»


Τι κρίμα αλήθεια, μια τόσο όμορφη περιοχή που σιγά σιγά χάνεται…

ΜΟΥΣΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ Νο 2....

ROADMASTER , να η συμμετοχή μου στο μοσικό παιχνίδι Νο 2.




....θα άλλαζα τόσα πολλά χρώματα στην ιδια μου τη ζωή....




...πόσο δύσκολο είναι να βρούμε στα υπόγεια αυτό που ζητάμε και να αρκεστούμε σ΄αυτό....

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Η ΘΗΛΙΑ



Πετάχτηκα τρομαγμένος. Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι μου με το ένα χέρι κρατώντας το λαιμό
μου.
Είχα δει ένα φρικαλέο όνειρο, ένας βρόχος, μια θηλιά να μου σφίγγει το λαιμό, να πνίγομαι.
Δυσκολεύτηκα λίγο , αλλά κάποια στιγμή με ξαναπήρε ο ύπνος, ευτυχώς δίχως … αγχόνες.
Το πρωί σκεφτόμουν τι μπορούσε να σημαίνει το όνειρο αυτό. Όχι , δεν έχω την ικανότητα να ερμηνεύω τα όνειρα, απλά ξανάφερνα στο μυαλό μου εκείνη τη φοβερή σκηνή.

Η θηλιά ! Να ήταν άραγε η απεικόνιση της καθημερινότητάς μας, αυτό το πνίξιμο που νιώθουμε προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας, ο αγώνας μας για επιβίωση ; Μήπως ήταν υπόδειξη για πνίξιμο, με δημοκρατικούς τρόπους φυσικά, ορισμένων πολιτικών μας που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ηθικής, φιλότιμου, αξιοπρέπειας ;

Ο αθεράπευτος ρομαντισμός μου – πως αλήθεια πήγε εκεί το μυαλό μου- με έφερε αντιμέτωπο με τον …. έρωτα !
Ναι, η θηλιά στον έρωτα !! Που κολλάει αυτό τώρα ;

Ε ίναι πολλοί που θεωρούν τον έρωτα μια δέσμευση, οτι θα εγκλωβιστούν σε μια στενωπό, τον φοβούνται τον έρωτα, τον αποφεύγουν. Θεωρούν οτι θα πνίγονται με μια θηλιά να τους σφίγγει.
Δεν είναι όμως έτσι.

Όταν δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, θέλουν να τα μοιράζονται όλα, χρόνο, χώρο, σκέψεις, προβληματισμούς, χαρές και λύπες. Σχεδόν ασυναίσθητα, κάποιες στιγμές ζητούν ίσως κάτι παραπάνω , κάτι πιο ιδιαίτερο, μοναδικό ή ακόμα και αποκλειστικό.
Δεν νιώθουν ότι ο ένας περνάει θηλιά στον άλλο, γιατί όταν γεύονται τον αληθινό έρωτα ,δεν τους πνίγουν τα «θέλω» του ενός από τον άλλο. Τα θεωρούν φυσικά, τα προσφέρουν, τα απολαμβάνουν, τα χαίρονται.
Μόνον όταν σβήσει ο έρωτας του ενός, τότε νιώθει ότι όλα αυτά τον πνίγουν και τα αντιλαμβάνεται σαν θηλιά στο λαιμό του.

Βέβαια τον έρωτα τον νιώθει, τον προσφέρει και τον δέχεται ο καθένας με το δικό του τρόπο. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του ατόμου.
Π.χ. υπάρχουν αυτοί που έχουν απλοποιήσει τα πάντα. Έχουν «αφαιρέσει» από την έννοια του έρωτα, του σέχ, της ηθικής ,της πίστης, κάθε συναίσθημα.
Σπαταλούν, σκορπώντας βορά σε κάθε ευκαιρία, όλες αυτές τις μοναδικότητες, τις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν, που συνιστούν τις παραπάνω έννοιες και αποτελούν την πεμπτουσία τους, αντί να τις διαφυλάξουν και να τις προσφέρουν απλόχερα εκεί που αξίζει.
Αυτή η «απλοποίηση» τα βάζει όλα σένα μίξερ και γίνονται ένα ανούσιο, ευτελές ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτοί είναι οι νταήδες της ζωής γιατί νομίζουν ότι έχουν πιάσει το νόημά της, ενώ περιφέρονται άστοχα όπου τύχει. Απλά ζουν και "ερωτεύονται" (;) επιφανειακά, ξώφαλτσα, άσκοπα, εγκλωβισμένοι στη «φιλοσοφία» τους.

Γιατί αυτός που ΖΕΙ, αυτός που ερωρεύεται πραγματικά , ζει και ερωτεύεται με τη ΨΥΧΗ οδηγό του. Γιατί απλά, απλούστατα , είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ.

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ....

Όχι, δε θέλω να σας φανεί ότι περιαυτολογώ. Θα είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής. Η σκέψη για την ανάρτηση αυτή ήρθε στο νου μου σε μια άσχημη ψυχολογικά στιγμή για μένα , σε μια στιγμή εσωστρέφειας. Έτσι λοιπόν, για τη... διευκόλυνση και μόνο της…ροής του κειμένου, για πιο στρωτό γράψιμο, επιτρέψτε μου να ταυτίσω τον εαυτό μου με αυτή τη τάξη των ευαίσθητων ανθρώπων.

Γιατί για αυτούς θα γράψω.
Έτσι κι αλλιώς λέμε ότι εδώ στο μπλογκάρισμα γράφουμε τις σκέψεις ελεύθερα, βγάζουμε τα εσώψυχά μας έτσι όπως τα νιώθουμε, με τις λέξεις και τον τρόπο που θέλουμε, δίχως φόβο , ε , εντάξει καμιά φορά με πάθος. Και με ενθαρρύνει το γεγονός ότι βλέπω και σε πολλές άλλες αναρτήσεις να κυριαρχούν η ευαισθησία, τα συναισθήματα, η τρυφερότητα , η ανθρωπιά.
Σύμφωνοι λοιπόν , είμαστε ευαίσθητοι. Συγκινιόμαστε εύκολα, τα παίρνουμε όλα μέσα μας, λυγίζουμε, υποφέρουμε, ενίνοτε δακρύζουμε . Μας αρέσει να αγναντεύουμε τη θάλασσα, μας αρέσουν τα δειλινά του φθινοπώρου όταν σένα κατακόκκινο ορίζοντα χάνεται ο ήλιος, , μας αρέσει το φεγγάρι. Μας αρέσουν τα όνειρα γιατί μας αρέσει να ονειρευόμαστε.
Τέλος πάντων, όπως ο καθένας νιώθει τις ευαισθησίες του. Ίσως πάλι, κάποιοι να γελούν με όλα αυτά. Δικαίωμα τους.
Σ΄ολη τη διαδρομή της ζωής μας, στην οικογένεια, στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στην επαγγελματική μας καριέρα, σε όλα αυτά τα στάδια, προστίθεται μέσα μας και ένα κομμάτι διαμορφώνοντας το χαρακτήρα μας.
Δε ξέρω όμως πως και πότε γινόμαστε σκλάβοι των συναισθημάτων μας. Γιατί δε θεωρώ ότι απλά ένα περιστατικό, ένα κάποιο γεγονός μας κάνει ξάφνου μόνιμα ευαίσθητους.

Εκείνο που πραγματικά με βασανίζει έντονα είναι εάν τη σημερινή εποχή η ευαισθησία είναι ένα χάρισμα ή καταστροφικό ελάττωμα, ένα ολέθριο μειονέκτημα.
Αγρια η εποχή μας, ανταγωνιστική η κοινωνία μας , κακίες, σκληρότητα , απανθρωπιά είναι τα γνωρίσματα της εποχής. Η καθημερινότητα θέλει αντοχές όχι αδυναμίες, επιμονή πάσει θυσία όχι υποχωρήσεις, αντιμετωπίζουμε έναν έντονο αρνητισμό όχι θετική θέση.

Κι εσύ ευαίσθητε φίλε μου δίνεσαι, αδειάζεις, προσφέρεις, υποφέρεις, δε περιμένεις ανταλλάγματα, απλά και ειλικρινά αυτός είσαι, έτσι νιώθεις, έτσι κάνεις.
Και μετά ;;

Όταν στραφείς μέσα σου, όταν αναλογισθείς τον τρόπο που εσύ φέρθηκες και ένιωσες, όταν αυτό που αντίκρισες είναι η αδιαφορία, η απόρριψη, ίσως και η προδοσία….
Όταν δεις αυτό που πίστεψες να γκρεμίζεται, όταν έχεις δώσει τη ψυχή σου, έχεις αφοσιωθεί σε κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή σου και εισπράττεις την εγκατάλειψη…..
Ο προβληματισμός μου παραμένει. Και το χειρότερο είναι να παραμένεις ευαίσθητος, δίνοντας τις παρανοϊκές μονομαχίες του Δον Κιχώτη. Γιατί η ευθυκρισία και το προσγειωμένο μυαλό ενός Σάντσο Πάντσα δε βλέπω να μας συνεφέρνει.

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

ΜΟΝΟΣ...

Συχνά τα βράδια μ΄αρέσει να αποτραβιέμαι σε ένα από τα απλά αγαπημένα μου καφέ, μ΄ένα ποτήρι κρασί, μόνος, να βυθίζομαι στις σκέψεις μου.
Δε θέλω παρέες, δε θέλω να με διακόψουν. Είναι οι στιγμές της ηθελημένης μοναξιάς μου.
Αναπολώ κάποιες περιόδους, περιστατικά, κάποιες στιγμές της ζωής μου. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν τότε.... εάν...
Σκέφτομαι τα λάθη μου, τις αποφάσεις που κάποτε πήρα. Και τι περίεργο, εκείνες τις στιγμές της απομόνωσης δε κάνω όνειρα. Μια αναδρομή κάνω.
Είναι οι απόλυτα δικές μου ώρες που δε θέλω να τις μοιραστώ με κανέναν.
Συχνά με κατακλύζουν οι αναμνήσεις. Άλλες ευχάριστες, άλλες οδυνηρές. Τι σημασία έχει, έζησα, αυτό δεν είναι το σημαντικό ;;

Όχι ,δε φεύγω από τη πραγματικότητα, από τα συνήθη καθημερινά. Ένα ταξίδι κάνω, έτσι όπως το θέλω, όπου θέλω, με ξεναγό εμένα. Πάω εκεί που θέλω εγώ, να ξαναδώ αυτά που θέλω εγώ, είτε είναι έτσι όπως τα επιθυμούσα είτε όχι.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΙΑ ΠΟΡΝΗ....

« Ξέρεις τι θάθελα ; Να έβρισκα μια γκόμενα να πήγαινα ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό μαζί της» είπε στο φίλο του καθώς έπιναν το καφέ τους σε μια καφετέρια στο κέντρο της Αθήνας.
« Πολύ εύκολο» απάντησε ο φίλος του «πάρε αυτό το τηλέφωνο, είναι ένα γραφείο που θα σου δώσει μια λίστα από πολύ όμορφες κοπέλες να διαλέξεις. Κάτι πληρώνεις, αλλά αξίζει το κόπο. Είναι όλες γυναίκες που κάνουν αυτή τη δουλειά για εκλεκτούς συστημένους πελάτες του γραφείου.»

Ήταν παντρεμένος από έρωτα με τη γυναίκα του. Είχαν αποκτήσει δύο παιδιά και όλα στην αρχή ήταν πολύ όμορφα. Είχε οικονομική άνεση, δεν τους έλειπε τίποτα, ζούσαν ευτυχισμένοι.
Όχι όμως για πολύ. Τελείως αναπάντεχα παρουσιάστηκαν τα πρώτα σύννεφα ύστερα από τέσσερα χρόνια. Η γυναίκα του άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα, γινόταν όλο και πιο απόμακρη.
Την αγαπούσε, τη φρόντιζε, της παραστάθηκε στη δουλειά της, ήλπιζε ότι τα πράγματα θα έφτιαχναν. Μάταια. Ήταν ακόμα πολύ νέος, θα μπορούσε να πάρει διαζύγιο, να φτιάξει τη ζωή του. Δισταγμοί, ανεκπλήρωτες ελπίδες.
Η ζωή του είχε αρχίσει να γίνεται μαρτύριο. Δεν είχε πια σύζυγο, γυναίκα, οικογένεια.
Ήθελε τουλάχιστον ν΄αλλάξει κάτι στο τρόπο που ζούσε.
Εκείνο το απόγευμα με το φίλο του ήταν τελικά σημαδιακό.

Τηλεφώνησε στο γραφείο, πήγε να συζητήσει και έφυγε με μια λίστα τεσσάρων γυναικών με τα τηλέφωνά τους.

Πήρε τη πρώτη τηλέφωνο. Της έδωσε το νούμερο δωματίου σε πολυτελές ξενοδοχείο της Αθήνας και εκείνο το απόγευμα τη περίμενε όλος αγωνία για το τι θα αντίκριζε.

Φορούσε ένα ανοιξιάτικο κίτρινο σύνολο. Ήταν ψηλή, ένα υπέροχο σώμα με απόλυτες αναλογίες. Καστανά μακριά μαλλιά, μάτια ολοζώντανα, σαρκώδη χείλια και χέρια με λεπτά μακριά δάκτυλα.
Τον κοίταξε ναζιάρικα, του είπε πόσο της άρεσε η κολόνια του, ήπιαν κάτι συζητώντας διάφορα ασήμαντα θέματα και μετά… στο κρεβάτι. Έμεινε μαζί του πάνω από τρείς ώρες. Είπαν να ξαναβρεθούν σε λίγες μέρες.

Έτσι άρχισε για εκείνον μια τελείως διαφορετική ζωή. Βλέπονταν όλο και πιο συχνά. Τη φρόντιζε, έβγαιναν έξω μέχρι αργά το βράδυ, ξενυχτούσαν σε ταβέρνες, μπαρ, κέντρα. Παντού μαζί.
Κάποια στιγμή του είπε ότι περνάει θαυμάσια μαζί του, δε θέλει να του παίρνει πλέον χρήματα.
Το είχε ήδη καταλάβει. Τον είχε κάνει δικό της. Ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί της.

Της το είπε. Της είπε ότι την αγαπάει, ότι θέλει να ζούνε μαζί όσο το δυνατόν περισσότερο.
Τι θα γινόταν όμως με τη "δουλειά " της ; Γιατί φυσικά το ήξερε ότι εκείνη θα έκανε έρωτα και με άλλους εκλεκτούς πελάτες του γραφείου.
Πως θα το ανεχόταν εκείνος αυτό ; Πως ήταν δυνατόν να τη φαντάζεται παραδομένη στην αγκαλιά και τα καπρίτσια του κάθε πελάτη της ;
Το συζήτησε μαζί της. Προσπάθησε να τον πείσει ότι αυτό που έκανε ήταν απλά μια «δουλειά», δεν είχε καμιά άλλη έννοια, έδινε το κορμί της, ποτέ τη ψυχή της.
Τη ρώτησε εάν εκείνη τον αγαπάει. «Με το δικό μου τρόπο» του απαντούσε.

Ποιος ήταν αυτός ο τρόπος λοιπόν ; Εκείνος να μη μπορεί να ζήσει πλέον χωρίς εκείνη και αυτή να παραδίδεται και σε άλλους !! Σε πόσους, κάθε πότε ;;
Η ζήλεια και η ανασφάλεια τον βασάνιζαν, προσπαθούσε να μην το σκέφτεται.
Έκανε τα πάντα να την αποτραβήξει από αυτή τη ζωή. Πήγαιναν ταξίδια μαζί, διακοπές , Παρίσι, Λονδίνο.
Δεν άντεχε όμως άλλο. Ζούσε ένα καθημερινό μαρτύριο.

Έτσι κάποια στιγμή άρχισαν οι καυγάδες. Έφτασαν στο απροχώρητο. Χώριζαν για λίγο και μετά ξαναβρίσκονταν. Έξη μήνες χώρια, δύο μήνες μαζί.. Και οι δύο το ήθελαν, χαίρονταν όταν ξανασμίγανε, για να ξανακαβγαδίσουν και να ξαναχωρίσουν.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια κράτησαν αυτές οι εναλλαγές.
Κάποια στιγμή εκείνη του είπε ότι βγαίνει τακτικά και με έναν άλλο, θα τον ενοχλούσε αυτό ;;
Αυτό πλέον υπερέβαινε κάθε όριο. Έγινε θηρίο. Προσπάθησε να τον ηρεμήσει.
Βροντώντας τη πόρτα ,έφυγε.
Δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ πια.

Άγνωστο τι απέγινε εκείνη.
Ένα βράδυ τσακισμένος, ψυχικό ράκος, βρέθηκε σ΄ένα σκοτεινό μπάρ. Έπινε συνεχώς. Η σερβιτόρα τον είδε σ΄αυτή τη κατάσταση και αρνήθηκε να του φέρει άλλο ποτό.
Τελείως ασυναίσθητα, πάτησε το νούμερο της στο κινητό του.
«Που βρίσκεσαι» τον ρώτησε ανήσυχη, «είσαι χάλια ,έρχομαι να σε πάρω.»
Αρνήθηκε να της πεί. Παραληρώντας έκλεισε το τηλέφωνο.
Την άλλη μέρα το πρωί του τηλεφώνησε να ρωτήσει εάν είναι καλά. Και του είπε ξανά κάτι που το είχε επαναλάβει πολλές φορές :
«Είσαι πάντα για μένα ένα ανεκτίμητο κομμάτι της ζωής μου».

Αυτό λοιπόν έμεινε από όλη την ιστορία.
Και κάτι ακόμα:
Ο καθένας μπορεί ν΄αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Η αγάπη δε κάνει διακρίσεις.
Η αγάπη έρχεται και φεύγει, κανείς δε ξέρει πότε και πως.

Το σημαντικό είναι να μπορείς να τη νιώσεις, να ξέρεις να τη προσφέρεις,να ξέρεις να τη δεχθείς.

.

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Ο ΚΑΦΕΣ ΜΟΥ...

Δεν είμαι μίζερος με το φαγητό μου. Έχω μάθει να τρώω τα πάντα. Αυτό το οφείλω στη μάνα μου. Όταν πιτσιρικάς γκρίνιαζα ότι δε μου άρεσε το φαγητό που είχαμε, δε με κακόμαθε.
" Αυτό έχουμε , εάν θέλεις φάτο, τίποτα άλλο δεν υπάρχει" μου έλεγε κι εγώ τι να κάνω, τότρωγα.
Εντάξει, έχω όμως μια αδυναμία στο καλό, μυρωδάτο καφέ και μάλιστα στον espresso. Τον έχω συνηθίσει, δυο καφεδάκια την ήμερα, ένα το πρωί και ένα το απόγευμα. Σε έσχατη ανάγκη θα πιω άλλο είδος καφέ.

Ξέρετε όμως πολλά στέκια όπου σερβίρουν ένα σωστό , αξιόλογο espresso ;; Γιατί συνήθως αυτό που προσφέρουν είναι ένα μαυροζούμι, δίχως αφρό, σε ξεχειλισμένο φλιτζάνι,που σχεδόν δε μυρίζει καφέ.
Ακόμα και στα ακριβά καφέ ή σ΄αυτά των πολυτελών ξενοδοχείων ο espresso τους είναι άθλιος.
Προσπάθησα πολλές φορές να ερευνήσω γιατί δε μπορούμε να φτιάξουμε ένα σωστό καφέ στη χώρα μας. Τους ίδιους καφέδες, τα ίδια μηχανήματα έχουμε με τους Ιταλούς. Νάναι το νερό ;;
Το αποτέλεσμα είναι άτι σπάνια απολαμβάνω ένα espresso.
Μα ζητάω πολλά φίλοι μου ;;
Αν έχετε την ίδια μανία με μένα ,εάν έχετε ανακαλύψει κάποιο στέκι όπου απολαμβάνετε το καφεδάκι σας, πέστε το και σε μένα. Θα σας ευγνωμονώ.

ΥΓ. Αχ ρε Ιταλία, έχεις τη Ρώμη, τη Βενετία, τη Φλωρεντία, τη Νάπολι, (είχες και τη Κάρλα Μπρούνι αλλά αυτή την έχασες), έχεις πάνω απ΄όλα εκείνο το θεσπέσιο espressaki σου, εκείνο με τις δυο γουλιές, έτσι στα όρθια για δυο λεπτά...
Αλλά τι απόλαυση !!!

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ του Αrthur Miller.

Καθημερινές παραστάσεις στο θέατρο

Η ΑΓΟΡΑ





Καθόλου ελκυστικό θέμα, άγριο, αποκρουστικό. Συγχωρήστε φίλοι μου την ευαισθησία μου να μιλήσω γιαυτό.

Προέρχομαι από την εμπορική τάξη,γεύτηκα καλές και κακές μέρες και υπηρέτησα τη τάξη μου και συνδικαλιστικά.
Αγανάκτησα λοιπόν με τα φορολογικά μέτρα που ανακοινώθηκαν χθες από τον Αλογοσκούφη. Πάντα η εύκολη λύση : ανθεί η παραοικονομία, συνεχίζεται η φοροδιαφυγή και επειδή οι αρμόδιες υπηρεσίες είναι ανίκανες να ελέγξουν τη κατάσταση αυτή, προσφεύγουμε στην επιβολή φόρων.
Έτσι, τιμωρούμε τους πάντες, καλύπτουμε τις σπατάλες και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και αποφεύγουμε την επίπληξη των Ευρωπαίων εταίρων μας.

Κεφαλικός φόρος λοιπόν στους ελεύθερους επαγγελματίες, στους εμπόρους. Καταργείται το αφορολόγητο όριο και για εισοδήματα έως 10.500 ευρώ θα καταβάλλεται φόρος 10%.
Με άλλα λόγια, απαγορεύεται σε μια εμπορική επιχείρηση να έχει ζημίες, έχει δεν έχει κέρδη πρέπει να πληρώνει φόρο.

Ασφαλώς υπάρχει φοροδιαφυγή, δε το αρνείται κανείς. Η ανικανότητα όμως του κράτους να την πατάξει δε μπορεί να αντικαθίσταται με άδικα εισπρακτικά μέτρα. Λες και οι επιχειρήσεις είναι όλες κερδοφόρες, λες και η αγορά μας έχει δυναμισμό, λες και δε ρισκάρει τη περιουσία του κάθε μέρα ο συνάδελφος έμπορος.

"Το μικρό είναι όμορφο" φωνάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ανακοινώνει μέτρα για τη στήριξη της πολύ μικρής και της μικρή επιχείρησης. "Ραχοκοκαλιά της εθνικής οικονομίας" αποκαλούν τις μικρές επιχειρήσεις οι Υπουργοί μας.
Μόνο που αυτή η ραχοκοκαλιά λυγίζει πλέον από τα βάρη με τα οποία τη φορτώνουν κάθε τόσο οι ίδιοι οι Υπουργοί.

Είναι ιδεολογία πλέον το να διατηρείς εμπορικό κατάστημα στη χώρα μας.



Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΡΙΑ.

Λοιπόν εχω την εντύπωση ότι ζούμε πλέον σένα κόσμο όπου γενικά το κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι η υπερβολή, η υπερβολή σε όλα.
Να ξεκινήσω από τη πολιτική ; Υπερβολές στην εξαγγελία μέτρων η Κυβέρνηση, στη κριτική της κατά της αντιπολίτευσης, στην ωραιοποίηση των πάντων.
Υπερβολές και η αντιπολίτευση, τα πάντα είναι τραγικά, καταστροφικά, η χώρα βυθίζεται.
Υπερβολές ακόμα και οι δημοσιογράφοι, όταν αναλύουν και εμβαθύνουν σε κάθε θέμα με ύφος όχι απλά γνώστη, αλλά αυθεντίας στο συγκεκριμένο θέμα και με λόγο δημόσιου κατήγορου.

Όσο για τη δική μας ατομική συμπεριφορά ; Υπερβολές σ΄ αυτά που απαιτούμε, που επιδιώκουμε, στο τρόπο που θέλουμε να ζούμε, στο τρόπο που σκεφτόμαστε.

Θεωρώ υπερβολική κάθε επιθυμία μας για την απόκτηση οποιουδήποτε αγαθού, όταν αυτό υπερβαίνει τις οικονομικές μας δυνατότητες και πιθανότατα να μας οδηγήσει σε περιπέτειες.
Και θεωρώ υπερβολική τη συμπεριφορά μας όταν επιδιώκουμε με κάθε τρόπο και σε κάθε περίπτωση να «πουλήσουμε» αυτό που δεν είμαστε, να βγάλουμε προς τα έξω ένα «δήθεν» για τον εαυτό μας , μόνο και μόνο για λόγους εντυπώσεων ή κλομπλεξισμού.

Τι τέλος πάντων μας κάνει να ρέπουμε προς την υπερβολή ;; Όρια τελικά δεν υπάρχουν να μας φρενάρουν σε κάποιο σημείο, κάποια στιγμή ;; Και με ποιό τρόπο, από που προσδιορίζονται αυτά τα όρια ;;

Είναι οι εποχές που αλλάζουν και φέρνουν άλλα ήθη και συνήθειες, είναι ο σημερινός τρόπος σκέψης- «εμείς να είμαστε καλά, η ζωή είναι μία και σύντομη, ας τη γλεντήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε»-είναι ο μιμητισμός;;
Μήπως είναι η ανατροφή μας, τα διδάγματα των γονιών μας, οι εποχές μέσα στις οποίες ωριμάζει η κάθε γενιά, ένα συναίσθημα λογικής που μπορεί να υπάρχει μέσα μας, είναι θέμα ηθικής, οι συνήθειες, οι αποφάσεις τις στιγμής, ο αυθορμητισμός, είναι τελικά ο χαρακτήρας του καθενός μας …..

Άραγε ισχύουν κάποια από αυτά ;;
Η ανατροφή μας παραμένει πάντα αμετάβλητος παράγων συμπεριφοράς ; Υπάρχει στη σημερινή εποχή ηθική μπροστά στις επιθυμίες μας ,στο τρόπο σκέψης μας, που να μας κρατά εγκλωβισμένους σε «ηθικές αρχές»;
Και οι λεγόμενες «κοινά αποδεκτές αξίες» αποτελούν καθοριστικό οδηγό συμπεριφοράς μας;

Προσωπικά νιώθω πολύ προβληματισμένος από αυτά που βλέπω και ακούω κι αυτός ο προβληματισμός μου πηγάζει φυσικά μέσα από τις δικές μου «οριοθετήσεις».
Συμπέρασμα δε τολμώ να βγάλω και το ερώτημα εάν υπάρχουν όρια στη συμπεριφορά μας και πως προσδιορίζονται αυτά ,παραμένει αναπάντητο.

ΎΓ. Ξαναδιαβάζω το κείμενο μου.
Γιατί "όρια" ;;
Γιατί "πρέπει" ;;
Τελικά αυτό που αξίζει πάντα ,δεν είναι το ΣΗΜΕΡΑ ;;;

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

ΤΙ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΙ ΑΚΟΥΣΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΟΥ...

Καλά,φέτος το παράκανα με τις διακοπές μου !! Επτά μέρες στο Πόρτο Χέλι, μια βδομάδα επιστροφή στη Κηφισιά και στις 17/8 μέχρι τις 24/8 ξαναφεύγω στη Πρέβεζα !!
Και να φανταστεί κανείς ότι δεν αντέχω πάνω από 5-6 μέρες το πολύ, όπου και να πάω. Βαριέμαι και με πιάνει μια νοσταλγία γυρισμού στο μέρος μου. Φέτος όμως λόγω ειδικών συνθηκών θα ξεφύγω από τις χρόνιες συνήθειες μου.

Το ξενοδοχείο που έμενα, μεγάλο, σύγχρονο, με όλα τα λεγόμενα κομφόρ και με μια εκπληκτική θέα στη θάλασσα. Απέραντες βεράντες για πρωινό, γεύματα και ποτό. Ένα παράπονο μόνο είχα και τους το έγραψα : είχαν το χειρότερο καφέ που έχω πιει, ένα νερό καφέ χρώματος . Και να πάρει η ευχή, ένα από τα απλά πράγματα που απολαμβάνω στη ζωή μου είναι ένα φλιτζάνι καλού δυνατού καφέ.

Εκεί συνάντησα τυχαία και δύο φιλικά ζευγάρια, κάποτε κολλητή παρέα μου. Είχαμε 3-4 χρόνια να βρεθούμε. Θυμηθήκαμε τόσα πράγματα, τα γλέντια μας, τα μεθύσια μας, τις ξέφρενες τρέλες μας. Δώσαμε ραντεβού για το Σεπτέμβριο και το ορκιστήκαμε ένα βράδυ σε μπαρ στις Σπέτσες, αρκετά πιομένοι...
Τι περίεργο να χάνεσαι ξαφνικά από παρέες και φίλους κάποτε αχώριστους .Ένα δυσάρεστο ή ακόμα και ένα ευχάριστο γεγονός μπορεί να διαλύσουν παρέες ετών. Ευτυχώς τώρα θα έχουμε επανασύνδεση...

Η θάλασσα μ΄αρέσει να τη κοιτάζω με τις ώρες. Με συνεπαίρνει, με ταξιδεύει, μου θυμίζει καταστάσεις ευχάριστες ή δυσάρεστες και ίσως κάποια στιγμή να μελαγχολώ. Προτιμώ από το να κάθομαι στη πλαζ για ώρες.
Αντίθετα με μένα που στις 7 το πρωί καθισμένος στο μπαλκόνι μου ρέμβαζα τη θάλασσα, οι κυρίες κατέβαιναν από τις 6.30 το πρωί να ρεζερβάρουν ξαπλώστρες στη πρώτη σειρά !!!
Τι τρέλα κι αυτή, λες και ήθελαν να επιδείξουν τα κάλλη τους και τα νέα μοδάτα αξεσουάρ για τις πλαζ. Και να άξιζαν τουλάχιστον όλες...Είδα ευτραφή οπίσθια, υπερτροφικά άνω άκρα και μεγάλες δόσεις κυτταρίτιδα !!!!

Λατρεύω τα παιδιά ,τα μουτράκια τους που σε κοιτάζουν με εκείνο το αθώο διερευνητικό βλέμμα. Αυτά όμως που στριγκλίζουν, δε φωνάζουν, στριγκλίζουν,ουρλιάζουν,ε τότε αναζητώ τον Ηρώδη...
Ήταν και ένας ανόητος γονιός με ένα κοριτσάκι περίπου ενός έτους , που έτσι και το πλησίαζε κάποιος, ο μπαμπάς του έλεγε " πες από που είσαι" για να απαντήσει εκείνο " από τη Πάτρα" !!! Καμάρι ο γονιός...

Τώρα δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αλλά μερικά πράγματα φωνάζουν από μακριά. Εντάξει, δε με αφορά, δε με νοιάζει, δε με πειράζει, αλλά έβλεπες και περιπτώσεις ζευγαριών που με τίποτα δεν έδειχναν την νομιμότητά τους. Δε μπόρεσα να διαπιστώσω τι γλώσσα μιλούσε..εκείνη !!! Καλά να περνάνε οι άνθρωποι...

Εδώ πρέπει να σταματήσω νομίζω, μη σας κουράζω άλλο. Πάντως είχα πολύ καιρό να περάσω πραγματικά υπέροχα. Και θα ξαναβρεθούμε οπωσδήποτε Είναι παρήγορο να ανατρέχεις στα παλιά και να νιώθεις τόσο όμορφα...

Σάββατο 2 Αυγούστου 2008

ΠΑΩ ΔΙΑΚΟΠΕΣ 3-10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ....




Κι όμως ,δε πολυχαίρομαι...

Οχι γιατί θα φύγω απο την αγαπημένη μου Κηφισιά, οχι γιατί θα ξεφύγω απο τη καθημερινότητά μου, τους φίλους, τα στέκια μου.

Απλά, λυπάμαι που θα εγκαταλείψω, έστω και προσωρινά , το μπλοκοσερφάρισμα,
αυτό "το παράθυρο στο κόσμο". Κι εσείς φίλοι μου που με τιμούν οι επισκέψεις σας στο χώρο μου, μη με ξεχάσετε...

Θα επανέλθω σύντομα...

Καλές διακοπές. Γειά σας...

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΙΕΞΟΔΑ...







Είμαστε μια μεγάλη παρέα, άνδρες και γυναίκες, που περνάμε πάντα ευχάριστα όταν συναντιόμαστε. Έχουμε τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες θέσεις και αυτό είναι πολύ σημαντικό για τη παρέα μας. Ποτέ δεν διανοείται κανείς να δυσαρεστήσει τους άλλους. Συζητάμε, λέει ο καθένας τα δικά του ,τα βρίσκουμε συνήθως όλα ωραία, ομαλά, λογικά.

Έχουμε και «φίλους» που σε δύσκολες στιγμές είναι πάντα πρόθυμοι να μας βοηθήσουν. Αλλά και εμείς πάλι δεν αρνιόμαστε να τους ανταμείψουμε και έχουμε τρόπους να το πετύχουμε αυτό.

Βέβαια τώρα τελευταία στη παρέα μας τέθηκαν διάφορα θέματα για συζήτηση και ακούστηκαν κάποιες αντιρρήσεις που άρχισαν να μας δυσαρεστούν και να μας φοβίζουν ότι αυτή η τόσο αρραγής σε όλα παρέα μπορεί να διαταραχτεί και να χάσει την αρμονική ομοιογένεια της.
Δηλαδή, εκφράστηκαν αντιρρήσεις από ορισμένους που δεν άρεσαν στους άλλους.
Ενοχληθήκαμε. Περιμέναμε λίγο να δούμε τη συνέχεια και κάποια στιγμή σκεφτήκαμε ένα παλιό μας φίλο που κάποτε άνηκε στη παρέα μας, αλλά σένα θέμα τα έκανε θάλασσα και τον απομακρύναμε. Αφού μάθαμε ότι το ολίσθημά του δεν ήταν καθόλου έτσι, τον ξαναφωνάξαμε να έρθει πάλι μαζί μας.

Να όμως που μας προέκυψε ένας ακόμα φίλος μας που ξαφνικά διαφώνησε μαζί μας, αυτό που λέγεται «κάθετη διαφωνία».
Ε, όχι, πάει πολύ. Εμείς πρέπει να συμφωνούμε σε όλα, αυτό που λέγεται «ναι σε όλα». Η κατάσταση στη παρέα μας ήταν κρίσιμη, δε θέλαμε διαφοροποιήσεις.
Να λοιπόν τι κάναμε : είπαμε στο διαφωνούντα φίλο μας να πάει διακοπές να ξεκουραστεί στο χωριό του.
Όμως η παρέα μας θα έμενε λειψή. Φωνάξαμε λοιπόν έναν άλλο γνωστό δικό μας, να συμπληρώσει το κενό. Φυσικά ήρθε τρέχοντας...

Όλα τώρα κυλούν ομαλά στη καλή μας παρέα.. Συμφωνούμε πάλι όλοι, δίχως παρατράγουδα και αντιρρήσεις. Πλήρης αρμονική συνύπαρξη. Και η παρέα μας δεν κινδυνεύει να διαλυθεί. Και άντε μετά να την ξαναμαζέψεις…


ΥΓ. Δεν υπάρχει διασύνδεση μεταξύ τίτλου, κειμένου και πραγματικότητας.

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

ΕΤΣΙ ΤΙΜΩΡΟΥΝ....






Όσοι ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό θα ξέρουν την νέγρα Αμερικανίδα παγκόσμια πρωταθλήτρια και Ολυμπιονίκης Μάριον Τζόουνς, το "μαύρο βέλος" των δρόμων ταχύτητος.

Η Τζοουνς λοιπόν είχε καταθέσει ψευδώς ότι δεν είχε κάνει ποτέ χρήση απαγορευμένων ουσιών στην αθλητική της καριέρα. Η δήλωση της όμως αυτή αποδείχθηκε ανακριβής , με αποτέλεσμα να της επιβληθεί αυστηρή ποινή.
Αρχικά της στέρησαν τα ολυμπιακά μετάλλια και στη συνέχεια την καταδίκασαν σε ΦΥΛΑΚΙΣΗ !!!
Πριν λίγες μέρες η Τζόουνς έκανε έκκληση στο Πρόεδρο Μπους να μειώσει τη ποινή φυλάκισης. Όμως ο επικεφαλής της Ομοσπονδίας Στίβου των ΗΠΑ έχει αντίθετη γνώμη. Και να το γιατί :
"Το να μειώσετε τη ποινή της Τζόουνς ή να της δώσετε χάρη, θα έστελνε ένα φριχτό μήνυμα στους νέους ανθρώπους, οι οποίοι την είχαν είδωλο, ενισχύοντας την αντίληψη ότι μπορείς να απατήσεις και να έχεις το δικαίωμα να γλιτώσεις."
'Έτσι επιβάλλονται οι ποινές σε οργανωμένα κράτη που τηρούν τους θεσμούς. Και φυσικά, αυτή η αντιμετώπιση δε περιορίζεται μόνο για αθλητές. Οι πολίτες είναι ίσοι μπροστά στο νόμο. Αδιαφορούν για τη προσωπικότητα του παραβάτη,εάν είναι γνωστό όνομα της κοινωνίας, μεγαλοεπιχειρηματίας ή χρηματοδότης πολιτικού φορέα. Η Δικαιοσύνη δε κάνει διακρίσεις. Και οι νόμοι δεν αφήνουν τα γνωστά παράθυρα, ώστε "ναι μεν, αλλά...."
Τώρα δε νομίζω ότι χρειάζεται τίποτα συγκρίσεις ή κρίσεις με άλλο κράτος... Μην εκτεθούμε κιόλας....

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ...




Διαβάζω ότι οι αφίξεις ξένων τουριστών στο νησί της καταγωγής μου αυξήθηκαν κατά 25% τον Ιούνιο συγκριτικά με τον αντίστοιχο περσινό μήνα. Και τούτο, παρά τις πρόσφατες συζητήσεις για επικείμενο σεισμό τον Ιούνιο.

Πολύ ευχάριστο αυτό και μακάρι να συνεχιστεί η αυξητική τάση τουριστικής κίνησης στο όμορφο νησί.


Στο καταπράσινο αυτό νησί, μεταξύ των άλλων, ο επισκέπτης θα απολαύσει τη ποικιλία των αποχρώσεων των χρωμάτων. Τα δάση της Κεφαλονιάς έχουν όλες τις αποχρώσεις του πράσινου, από το ανοιχτό μέχρι το πιο σκούρο, πράγμα εντυπωσιακό Η θάλασσα του Μύρτου 'έχει τις αποχρώσεις του γαλάζιου, του μπλε, του πράσινου. Που αλλού βρίσκει κανείς τέτοια εκπληκτική θέα...


Οι ακρογιαλιές του νησιού πανέμορφες. Το Φισκάρδο ξακουστό, γραφικό, αν και λίγο χαλασμένο από την υπερβολική τουριστική εκμετάλλευση Το Λιθόστρωτο με τα καφέ του, μια βόλτα στην ακρογιαλιά του Αργοστολίου, στα γραφικά χωριουδάκια...


Κι αν οι κεφαλονίτες θεωρούνται... κουνημένοι, εντάξει, η τρέλα τους είναι όμορφη, αγνή, άκακη, διασκεδαστική. Θα το διαπιστώσετε όταν βρεθείτε εκεί και θα το διασκεδάσετε...






Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...

Αφορμή για να γράψω αυτό το ποστ μου την έδωσε ένας θάνατος που πληροφορήθηκα εντελώς τυχαία. Ας αφηγηθώ όμως την ιστορία μου από την αρχή.

Έζησα τα παιδικά μου χρόνια στη Φιλοθέη, αυτό το προάστιο που πραγματικά λατρεύω. Ακόμα και σήμερα, όταν περνώ μέσα από το λαβύρινθο των δρόμων της, με κυριεύει μια νοσταλγία, μια τρυφερότητα και οι αναμνήσεις εκείνων των χρόνων πλημμυρίζουν τις σκέψεις μου. Μου φαίνεται περίεργο ότι θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια διάφορα γεγονότα της παιδικής μου ηλικίας , αποτυπωμένα τόσο έντονα στο μυαλό μου.

Ο δρόμος λοιπόν που μέναμε οδηγούσε σε ένα αδιέξοδο που είχε μια μικρή πλατεία στο τέλος του, φυτεμένη με αγγελικούλες. Αυτοκίνητα δεν περνούσαν και μας άφηναν ήσυχους να παίζουμε στο δρόμο ποδόσφαιρο, βάζοντας δύο πέτρες για το τέρμα !

Στο απέναντι από το δικό μας σπίτι έμενε μια οικογένεια που είχε πέντε παιδιά,τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Κάθε μέρα ήμασταν μαζί.
Εκεί, σε ηλικία δώδεκα ετών, ένιωσα το πρώτο μου έρωτα για το μεγαλύτερο από τα δύο κορίτσια, τη δωδεκάχρονη Νίκη. Ο σφοδρός έρωτάς μου , ενέπνευσε και το πρώτο και μοναδικό μου ποίημα που έγραψα σ΄ένα χαρτί και γεμάτος υπερηφάνεια και ανδριλίκη της το έδωσα :
Νίκη.......... Μ τη λένε
κι είναι αλήθεια σοβαρή
σα μεγάλη πριγκιπέσα
κάνει κιόλας μισαμπλή...
(Όχι, δε μου δόθηκε βραβείο ποίησης από την Ακαδημία)

Χαμός γινόταν για τη Νίκη. Ανεβασμένοι στα κάγκελα ενός σπιτιού απέναντι από το υπαίθριο σινεμά της Φιλοθέης, μαλώναμε ποιος θα τη στήριζε !!!

Η μικρή αδελφή, η Λένα, ήταν ένα κουκλί. Μαύρα μαλλιά, κατάμαυρα μεγάλα μάτια, πάντα λιγομήλιτη και σοβαρή.

Κάποια στιγμή φύγαμε από τη Φιλοθέη και οι δρόμοι μας χώρισαν Τι απέγιναν οι φίλοι μου ;;
Έφυγαν ολοι με τη σειρά, αρκετά νέοι.

Τη Νίκη που τη ξανασυνάντησα παντρεμένη, τη κτύπησε η γνωστή ανίατη αρρώστια. Ο μεγαλύτερος γιος έφυγε για την Αμερική, κάποια στιγμή ξαναγύρισε στην Αθήνα και πριν δύο χρόνια πέθανε. Μόνο τρεις φορές πρόλαβα να τον δω. Ο δεύτερος γιος έγινε και ο πιο διάσημος. Δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιαστής , έφτασε στο γραφείο ανώτερου θεσμικού παράγοντα. Χάθηκε πρίν λίγα χρόνια, αποτραβηγμένος από τα πάντα , μόνος, κάπου στην επαρχία. Ο τρίτος, μπάρκαρε και χάθηκε ποιος ξέρει σε ποια πελάγη.

΄Έμεινε μόνο η Λένα. Κάποτε έμαθα ότι κι αυτή πήγε στην Αμερική, χήρεψε και πριν πέντε χρόνια επέστρεψε στην Αθήνα. Σκέφτηκα κάποια στιγμή να προσπαθήσω να τη συναντήσω ,να θυμηθούμε τα παλιά τελικά όμως δε τόλμησα να το κάνω,δε ξέρω γιατί.
Χθες έμαθα ότι και εκείνη έφυγε από το μάταιο αυτό κόσμο.

Τα ξαναθυμήθηκα όλα. Οι σκέψεις μου γύρισαν σ΄αυτά τα παιδικά χρόνια, τα ωραιότερα , τα πιο ξένοιαστα χρόνια της ζωής μου. Πέρασαν από το μυαλό μου ένα σωρό σκηνές, τόσο μα τόσο ζωντανές, λες και τις ξαναζούσα.
Θέλησα λοιπόν να γράψω αυτές τις αράδες. Και σας ζητώ συγνώμη που αναφέρθηκα σ΄αυτή τη θλιβερή ιστορία.
Όμως ο χαμός και του τελευταίου από τα πέντε αδέλφια, αχώριστων αληθινών φίλων των παιδικών μου χρόνων, με συγκίνησε βαθύτατα.

(Τα ονόματα δεν είναι τα πραγματικά)

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ...





Κατεβαίνω συχνά στην Αθήνα χρησιμοποιώντας τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Η διαδρομή Κηφισιά-Μοναστηράκι διαρκεί περίπου 45 λεπτά. Σ΄αυτό το διάστημα θα μπούνε στο βαγόνι τρεις τέσσερης δυστυχισμένοι άνθρωποι κάθε φύλλου και ηλικίας, για να ζητήσουν τη βοήθεια των επιβατών. Κρατώντας στο χέρι τους χαρτομάντιλα, στυλό, αναπτήρες, εξιστορούν το δράμα τους με παρακλητικό τρόπο, προσπαθώντας να συγκινήσουν τους επιβάτες με τι δική τους προσωπική ιστορία.

Καμιά φορά κρατούν και επιδεικνύουν διάφορα έγγραφα που πιστοποιούν από ποια ασθένεια υποφέρουν, την αποφυλάκιση τους ή ακόμα σε ποια εκπομπή της τηλεόρασης τους παρουσίασαν σαν ένδειξη κοινωνικής ευαισθησίας.
Από τα βαγόνια παρελαύνουν ναρκομανείς, γονείς με άρρωστα παιδιά, αποφυλακισμένοι, έγκυες, άνεργοι, άστεγοι.

Χθες , μια νεαρή γυναίκα ζητούσε να της αγοράσουν ένα αναπτήρα για 0,50 ευρώ , προκειμένου να μαζέψει τα έξοδα τοκετού. Ένα παιδί περίπου 15 ετών παρακαλούσε για την αγορά ενός στυλό για να βοηθήσει την άρρωστη αδελφούλα του.

Δε ξέρω εάν όλες αυτές οι ιστορίες που ακούγονται είναι αληθινές, εάν πράγματι όλοι αυτοί είναι από τους δυστυχείς της κοινωνίας μας. Εκείνο που με συγκινούσε πάντοτε ήταν όταν αργά το βράδυ έβλεπα γρηούλες σκυφτές από το βάρος των χρόνων , να κουβαλούν στη πλάτη τους σάκους ολόκληρους με ποιος ξέρει τι περιεχόμενο , μαζεμένο από δω κι από κει

Είναι πολύ σκληρή η φτώχεια . Και μου κάνει εντύπωση ότι σπάνια οι επιβάτες του τραίνου ανταποκρίνονται στις παρακλήσεις των ανθρώπων αυτών, ίσως διότι παραμένουν δύσπιστοι για τη δυστυχία του

Όμως διερωτώμαι τι κάνουν οι κρατικές υπηρεσίες για τις περιπτώσεις, όσες είναι αληθινές, των ανθρώπων αυτών ;; Δεν υπάρχει καμιά φροντίδα, κανένα ίδρυμα να βοηθήσει στη περίθαλψή τους ;; Το Υπουργείο Απασχόλησης και ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ τι προστατεύει ;;

Τέτοια κρατική αναλγησία ;; Στη σπατάλη και στις μίζες όμως είμαστε πρώτοι. Κρίμα.