Ο ΚΑΦΕΣ ΜΟΥ...

Δεν είμαι μίζερος με το φαγητό μου. Έχω μάθει να τρώω τα πάντα. Αυτό το οφείλω στη μάνα μου. Όταν πιτσιρικάς γκρίνιαζα ότι δε μου άρεσε το φαγητό που είχαμε, δε με κακόμαθε.
" Αυτό έχουμε , εάν θέλεις φάτο, τίποτα άλλο δεν υπάρχει" μου έλεγε κι εγώ τι να κάνω, τότρωγα.
Εντάξει, έχω όμως μια αδυναμία στο καλό, μυρωδάτο καφέ και μάλιστα στον espresso. Τον έχω συνηθίσει, δυο καφεδάκια την ήμερα, ένα το πρωί και ένα το απόγευμα. Σε έσχατη ανάγκη θα πιω άλλο είδος καφέ.

Ξέρετε όμως πολλά στέκια όπου σερβίρουν ένα σωστό , αξιόλογο espresso ;; Γιατί συνήθως αυτό που προσφέρουν είναι ένα μαυροζούμι, δίχως αφρό, σε ξεχειλισμένο φλιτζάνι,που σχεδόν δε μυρίζει καφέ.
Ακόμα και στα ακριβά καφέ ή σ΄αυτά των πολυτελών ξενοδοχείων ο espresso τους είναι άθλιος.
Προσπάθησα πολλές φορές να ερευνήσω γιατί δε μπορούμε να φτιάξουμε ένα σωστό καφέ στη χώρα μας. Τους ίδιους καφέδες, τα ίδια μηχανήματα έχουμε με τους Ιταλούς. Νάναι το νερό ;;
Το αποτέλεσμα είναι άτι σπάνια απολαμβάνω ένα espresso.
Μα ζητάω πολλά φίλοι μου ;;
Αν έχετε την ίδια μανία με μένα ,εάν έχετε ανακαλύψει κάποιο στέκι όπου απολαμβάνετε το καφεδάκι σας, πέστε το και σε μένα. Θα σας ευγνωμονώ.

ΥΓ. Αχ ρε Ιταλία, έχεις τη Ρώμη, τη Βενετία, τη Φλωρεντία, τη Νάπολι, (είχες και τη Κάρλα Μπρούνι αλλά αυτή την έχασες), έχεις πάνω απ΄όλα εκείνο το θεσπέσιο espressaki σου, εκείνο με τις δυο γουλιές, έτσι στα όρθια για δυο λεπτά...
Αλλά τι απόλαυση !!!