Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Η ΘΗΛΙΑ



Πετάχτηκα τρομαγμένος. Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι μου με το ένα χέρι κρατώντας το λαιμό
μου.
Είχα δει ένα φρικαλέο όνειρο, ένας βρόχος, μια θηλιά να μου σφίγγει το λαιμό, να πνίγομαι.
Δυσκολεύτηκα λίγο , αλλά κάποια στιγμή με ξαναπήρε ο ύπνος, ευτυχώς δίχως … αγχόνες.
Το πρωί σκεφτόμουν τι μπορούσε να σημαίνει το όνειρο αυτό. Όχι , δεν έχω την ικανότητα να ερμηνεύω τα όνειρα, απλά ξανάφερνα στο μυαλό μου εκείνη τη φοβερή σκηνή.

Η θηλιά ! Να ήταν άραγε η απεικόνιση της καθημερινότητάς μας, αυτό το πνίξιμο που νιώθουμε προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας, ο αγώνας μας για επιβίωση ; Μήπως ήταν υπόδειξη για πνίξιμο, με δημοκρατικούς τρόπους φυσικά, ορισμένων πολιτικών μας που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ηθικής, φιλότιμου, αξιοπρέπειας ;

Ο αθεράπευτος ρομαντισμός μου – πως αλήθεια πήγε εκεί το μυαλό μου- με έφερε αντιμέτωπο με τον …. έρωτα !
Ναι, η θηλιά στον έρωτα !! Που κολλάει αυτό τώρα ;

Ε ίναι πολλοί που θεωρούν τον έρωτα μια δέσμευση, οτι θα εγκλωβιστούν σε μια στενωπό, τον φοβούνται τον έρωτα, τον αποφεύγουν. Θεωρούν οτι θα πνίγονται με μια θηλιά να τους σφίγγει.
Δεν είναι όμως έτσι.

Όταν δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, θέλουν να τα μοιράζονται όλα, χρόνο, χώρο, σκέψεις, προβληματισμούς, χαρές και λύπες. Σχεδόν ασυναίσθητα, κάποιες στιγμές ζητούν ίσως κάτι παραπάνω , κάτι πιο ιδιαίτερο, μοναδικό ή ακόμα και αποκλειστικό.
Δεν νιώθουν ότι ο ένας περνάει θηλιά στον άλλο, γιατί όταν γεύονται τον αληθινό έρωτα ,δεν τους πνίγουν τα «θέλω» του ενός από τον άλλο. Τα θεωρούν φυσικά, τα προσφέρουν, τα απολαμβάνουν, τα χαίρονται.
Μόνον όταν σβήσει ο έρωτας του ενός, τότε νιώθει ότι όλα αυτά τον πνίγουν και τα αντιλαμβάνεται σαν θηλιά στο λαιμό του.

Βέβαια τον έρωτα τον νιώθει, τον προσφέρει και τον δέχεται ο καθένας με το δικό του τρόπο. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του ατόμου.
Π.χ. υπάρχουν αυτοί που έχουν απλοποιήσει τα πάντα. Έχουν «αφαιρέσει» από την έννοια του έρωτα, του σέχ, της ηθικής ,της πίστης, κάθε συναίσθημα.
Σπαταλούν, σκορπώντας βορά σε κάθε ευκαιρία, όλες αυτές τις μοναδικότητες, τις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν, που συνιστούν τις παραπάνω έννοιες και αποτελούν την πεμπτουσία τους, αντί να τις διαφυλάξουν και να τις προσφέρουν απλόχερα εκεί που αξίζει.
Αυτή η «απλοποίηση» τα βάζει όλα σένα μίξερ και γίνονται ένα ανούσιο, ευτελές ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτοί είναι οι νταήδες της ζωής γιατί νομίζουν ότι έχουν πιάσει το νόημά της, ενώ περιφέρονται άστοχα όπου τύχει. Απλά ζουν και "ερωτεύονται" (;) επιφανειακά, ξώφαλτσα, άσκοπα, εγκλωβισμένοι στη «φιλοσοφία» τους.

Γιατί αυτός που ΖΕΙ, αυτός που ερωρεύεται πραγματικά , ζει και ερωτεύεται με τη ΨΥΧΗ οδηγό του. Γιατί απλά, απλούστατα , είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ.

19 σχόλια:

faraona είπε...

"Βέβαια τον έρωτα τον νιώθει, τον προσφέρει και τον δέχεται ο καθένας με το δικό του τρόπο. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του ατόμου."

Λεοντοκαρδε μου ετσι ειναι ακριβως οπως το λες.Γιατι κι ο ερωτας μεσα αποτον χαρακτηρα μας περναει για να βγει προς τα εξω.Και για φαντασου λιγο...υπαρχουν ατομα που ειναι βαθεια ερωτευμενα κι ομως σκοτωνουν.

Την καλημερα μου

leondokardos είπε...

Καλή μου faraona ναι, όλα περνάνε μέσα απο το χαρακτήρα μας, σύμφωνα με αυτά που πιστεύουμε,που νιώθουμε, που μάθαμε απο τις εμπειρίες μας.
Δεν είναι εύκολο πράγμα ο έρωτας. Αλλοι των φοβούνται, άλλοι τον εξευτέλισαν και άλλοι νόμισαν οτι ερωτεύτηκαν, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν το ναρκισσισμό τους.
Θεωρώ όμως οτι ο αληθινός έρωτας έχει κοινά χαρακτηριστηκά για όλους τους ανθρώπους, έστω και λίγα.
Τέλος, αυτή η συζητηση μπορεί να μην έχει τελειωμό και είναι και τόσο υποκειμενική...

Unknown είπε...

Ο έρωτας Λεοντόκαρδε είναι πάντοτε υποκειμενικός, όμως δεν μπορώ να συμφωνήσω με τη "faraona" ότι βαθειά ερωτευμένα άτομα σκοτώνουν.
Βαθειά άρρωστα πλάσματα σκοτώνουν και αυτοί που έχουν γαλουχηθεί ότι ο σύντροφος τους είναι και κτήμα τους.

leondokardos είπε...

mariana καμιά φορά ο παράφορος έρωτας ή αν θέλεις ο αρρωστιμένος έρωτας, μπορεί να οδηγήσει και σε φόνο, έστω απο παθολογική ζήλια.
Φυσικά τέτοια φαινόμενα είναι εξαιρέσεις και δε χαλάνε καθόλου την ομορφιά του έρωτα, όποιου βέβαια μπορεί να τον νιώσει.
Γιατί δεν μπορούν όλοι....

dyosmaraki είπε...

Οσοι φοβούνται τον έρωτα και τον νοιώθουν σαν μια θηλειά συνήθως πνίγονται γιατί δεν είναι μαθημένοι να προσφέρουν. Αλλες φορές συνειδητά και άλλες φορές ασυνείδητα ιδιαίτερα εάν δεν έχουν οι ίδιοι εισπράξει ποτέ αγάπη.

Οσον αφορά όμως τον αληθινό έρωτα πιστεύω πως παρ΄όλο που και βέβαια θα υπάρχουν κοινοί σκοποί, κοινές σκέψεις κλπ το ζευγάρι δεν παύει να αποτελείται από 2 άτομα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως καθένας θα πρέπει να διατηρήσει την ιδιοσυγκρασία του όντας μέρος ενός ζευγαριού (μιας σχέσης). Δύσκολη ισορροπία μα εάν δεν διατηρηθεί η προσωπικότητα του κάθε ατόμου ξεχωριστά κάποια στιγμή θα επέλθει η ρήξη όταν αυτός που έχασε την ταυτότητά του θα αναζητήσει τον χαμένο του εαυτό, θα νοιώθει τη θηλειά. Και ίσως να έχει περάσει πολύτιμος χρόνος....

Είναι ίσως προτιμότερο επομένως αυτή η ισορροπία να επιχειρηθεί και από τους δύο στην αρχή μιας σχέσης και όχι μετά.

Την καλησπέρα μου

leondokardos είπε...

dyosmaraki θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Το οτι δύο άτομα είναι ερωτευμένα μεταξύ τους, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει οτι θα χάσουν την προσωπικότητά τους, θα αλλάξουν χαρακτήρες.
Κατ΄αρχήν, 'ετσι κιαλλίως, ερωτευόμαστε ένα άτομο γιαυτό που είναι, γιαυτό που μας βγάζει, για τα καλά και τα κακά του χαρακτήρα του, γιατί νιώθουμε οτι μπορούμε να ζήσουμε μαζί και να είμαστε ευτυχισμάνοι και οι δύο.
Συνεπώς, σε μια ερωτική σχέσει ο καθένας έχει και διατηρεί τη προσωπικότητά του.
Εγω είμαι πάντοτε υπερ του διαλόγου. Θεωρώ οτι τα πάντα μπορεί να συζητηθούν μεταξύ δύο ανθρώπων που αγαπιούνται,ώστε να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση.
Μα αυτό θα πει αγάπη,εκτίμηση για τον άλλο, συμβίωση.
Στο κάτω κάτω ο έρωτας, η αγάπη, οταν είναι πραγματική, οδηγεί πάντοτε σε λύσεις, φτανει να υπάρχει καλή διάθεση.
Καλό βράδυ.

marianaonice είπε...

Εγώ ένα θα πω Λεοντόκαρδε για τον έρωτα και την αγάπη:
Μπορείς να δίνεις χωρίς ν' αγαπάς!
Δεν μπορείς όμως ν' αγαπάς χωρίς να δίνεις!!!

Η αγάπη προσφέρεται, δεν απαιτείται και δεν ζητά!!
Αν αισθανθείς έτσι τότε πράγματι νοιώθεις την αλήθεια της αγάπης!!
Καλησπέρα :)))

Nikos Lioliopoulos είπε...

Αλίμονο όταν ο έρωτας γίνεται θηλιά.
Ο έρωτας είναι ανάσα , είναι ζωη Όταν σε πνίγει δεν είναι έρωτας, είναι θάνατος.
Εγώ πνιγεί κάποτε από έρωτα...
Έχω όμως πάρει και ζωή από έρωτα.
Δεν θέλω να θυμάμαι ότι με πνίγει. Οτι μου έδωσε ζωή θα θυμάμαι.ΠΑΝΤΑ

leondokardos είπε...

Μαριάνα,πιστεύω οτι δεν είναι όλοι ικανοί να ερωτευτούν και να αγαπήσουν. Μη θεωρήσεις εγωιστική την άποψή μου.
Πιστεύω οτι ο αληθινός έρωτας, η αληθινή αγάπη χρειάζεται ΨΥΧΗ, ψυχή ικανή ν΄αγαπήσει, να δώσει και να πάρει.
Χρειάζεται να αισθάνεσαι, να νιώθεις αυτό που λές και κάνεις.
Ισως τα λόγια μου να είναι φτωχά για να περιγράψω αυτό που πιστεύω για τον έρωτα.
Ο ρομαντισμός και οι ευαισθησίες την εποχή της ισοπέδωσης των πάντων, να προκαλούν τα ειρωνικά σχόλια των "δήθεν" φιλοσοφημένων σημερινών παντογνωστών της ζωής.
Περιμένεις αλήθεια αυτοί να ξέρουν τι θα πει αγάπη ;
Εχει τις απαιτήσεις του και ο έρωτας και η αγάπη για να ζήσουν.
Καλημέρα και καλό Σαβ/ακο.

leondokardos είπε...

Νίκο φυσικά θα συμφωνήσω μαζί σου. Ο έρωτας είναι ζωή και όποιος τον νιώθει θηλιά, απλά δε ξέρει τι θα πει έρωτας και τι θα πει αγάπη. Δε ξέρει ούτε να προσφέρει. ούτε να δέχεται.Απλά αναμασά τις λέξεις και άστον να νομίζει...
Καλημέρα και καλό Σαβ/ακο.

VAD είπε...

Λεοντόκαρδε, τη θηλιά εμεις τη βάζουμε στον εαυτό μας,είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα!
-Εχουμε κότσια;Την κόβουμε με το μαχαίρι!
-Δειλιάζουμε;Πνιγόμαστε μόνοι μας!

leondokardos είπε...

vad μου έτσι ακριβώς. Και δεν είναι μόνο στον έρωτα, αλλά και σε άλλες καταστάσεις της ζωής μας που μόνοι μας βάζουμε τη θηλιά στο λαιμό μας και πνιγόμαστε.
Είναι περιστάσεις,γενικότερα, στη ζωή μας, όπου δυσταγμοί ή γιατί δεν υπάρχουν τα κότσια,μας φέρνουν τη θηλιά στο λαιμό.
Θάρρος χρειάζεται τότε...

Καλημέρα και καλό Σαβ/ακο.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Ερωτας "... ένας λόγος να πεις πως αξίζει στον κόσμο να ζεις..." Διαφορετικά...φεύγε μακριά....

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες

Ανδρόνικος είπε...

Καλοφαγάς δεν είναι ο κοιλιόδουλος!

Αυτός που ξέρει να γεύεται
δεν χάνεται σε κυκεώνες αναλύσεων.
Απολαμβάνει τις στιγμές.
Κι άσε τους άλλους απλώς να τρώνε...

leondokardos είπε...

Γλαρένια μου ναι, άξίζει στο κόσμο να ζείς για να γευτείς αυτό το υπέροχο συναίσθημα, τον έρωτα. Η έξέληξή του δεν έχει καμία σημασία, φτάνει να τον ζήσεις.
Νάσαι καλά.

leondokardos είπε...

Ανδρόνικε μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου.Πιστεύω μάλιστα οτι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον έρωτα. Σε όλη μας τη ζωή και σε κάθε περίσταση το σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε τις στιγμές, όποιες κιαν είναι, στο κάθε τι.
Σ΄ευχαριστώ για την επίσκεψή σου.

Roadartist είπε...

Αν θες παίζεις.. εχεις προσκληση, καλη εβδομάδα ;)

leondokardos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
leondokardos είπε...

roadartist τώρα είδα την ανάρτησή σου.