Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

ΠΑΡΕΛΘΟΝ..ΠΑΡΩΝ..ΜΕΛΛΟΝ...

Ένα μικρό, συμπαθητικό θεατράκι, χωμένο κάπου σε μια πάροδο πίσω από τη Πάντειο, φιλοξένησε ύστερα από πολύ καιρό, τη θεατρική μου έξοδο.

"Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα." του Ευγένιου Ο΄Νιλ.

Έργο βαρύ και δύσκολο.
Πατέρας και μάνα με τα δύο τους παιδιά, ζώντας το παρών τους, σε μια πάλη ενάντια στο παρελθόν και στο μέλλον τους.
Η τραγική μορφινομανής μάνα, σε μια στιγμή μέσα στις ψευδαισθήσεις της, αδυνατώντας να αποδεχθεί αλήθειες, λέει μια φράση που στάθηκε η αιτία να γράψω αυτό το σύντομο ποστ.

« Το παρελθόν είναι το παρών και το μέλλον μας».

Βρίσκω σ΄αυτή τη φράση μια απόλυτα αληθινή απεικόνιση της διαδρομής της ζωής μας. Θεωρώ ότι το παρελθόν, μας κυνηγά πάντα, μας συνοδεύει στα σημερινά και στα μελλοντικά. Δε ξέρω σε ποια στιγμή στη ζωή μας, σε ποιο βαθμό και ποια γεγονότα που μας συμβαίνουν, επηρεάζουν καθοριστικά τον τρόπο που ζούμε, τη φιλοσοφία αν θέλετε της ζωής μας. Ίσως και να μη μπορούμε να τα διαχωρίσουμε, ή ακόμα να υπάρχει ένα και μόνο σημαντικό γεγονός που μας "ακολουθεί".
Δε νομίζω ότι το παρελθόν είναι απλά μια «συλλογή» εμπειριών. Ούτε και μιλώ για αναμνήσεις που απλά μπαινοβγαίνουν κάποιες στιγμές στις σκέψεις μας, έτσι φευγαλέα , για να ξαναγυρίσουν κάποια άλλη στιγμή.

Θεωρώ το παρελθόν μας ένα είδος «συνόλου» ζωής που φωλιάζει,εδραιώνεται βαθειά μέσα μας, στεριώνει εκεί και ασυνείδητα, αθόρυβα, καθορίζει συμπεριφορές στο παρών και στο μέλλον μας, ίσως δίχως να το αντιλαμβανόμαστε.'Ολα πέρνουν μια μορφή αυτοματισμού.
Αυτό που ισχυρίζονται άλλοι ότι πρέπει να ζούμε το σήμερα, το εφήμερο, δίχως να ανατρέχουμε στο χθές και να μας απασχολεί το αύριο, ακόμα και αυτοί νομίζω ότι ενδόμυχα είναι δεμένοι με το παρελθόν τους.

Δε θα ήθελα να πω τίποτα παραπάνω. Θεωρώ ότι το έργο του Ο΄Νιλ , το νόημά του, στηρίζεται σ΄αυτή τη φράση της μάνας.


Δε μπορεί να ξεφύγεις από το παρελθόν σου, ούτε στο παρών, ούτε στο μέλλον σου.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Η ΦΤΩΧΕΙΑ.




Ήταν μια σχεδόν καθημερινή σκηνή που αντίκριζα. Σε ένα από τους πιο εμπορικούς δρόμους της Αθήνας, λίγο πριν κλείσουν τα καταστήματα, έβλεπα να περνά μια μαυροφορεμένη γριούλα με μαντήλα να της σκεπάζει το κεφάλι της. Κουβαλούσε στη πλάτη της δεμένους σωρούς χαρτιών και κουτιών. Σκυμμένη από το βάρος των χρόνων, θα έπρεπε να ήταν γύρω στα 80 και το βάρος των χαρτιών, βάδιζε αργά, προσεχτικά, δύσκολα. Η φτωχή γριούλα, κάπου θα πουλούσε τη πραμάτεια της να πάρει λίγα χρήματα να επιβιώσει.
Θεωρώ ότι η φτώχεια είναι από τα πιο βασανιστικά, αποτρόπαια, αβάσταχτα φαινόμενα της ζωής. Η ανασφάλεια, η πείνα, η εξάντληση, φωλιάζει μέσα στα άμοιρα αυτά άτομα και τα οδηγεί στην εξαθλίωση.

Θυμήθηκα λοιπόν τη σκηνή με τη γριούλα διαβάζοντας στο τύπο ότι στις 16 Οκτωβρίου συνήλθε στη Μασσαλία η 7η συνάντηση της Στρόγγυλης Τράπεζας για τη Φτώχεια και τον Κοινωνικό Αποκλεισμό των Υπουργών των κρατών μελών της Ε.Ε. 27.

Αναφέρθηκε ότι ένα από τα σημαντικότερα κλειδιά για την επίτευξη κοινωνικής συνοχής είναι η καταπολέμηση της φτώχειας. Κατηγόρησαν το μεγάλο κεφάλαιο ότι κερδοσκοπεί καθώς επίσης και τους Υπουργούς Οικονομίας των κρατών μελών γιατί στις διάφορες συσκέψεις τους δεν μίλησαν ποτέ για το θέμα της φτώχειας.

Συζήτησαν για την εφαρμογή κοινών αρχών για την ένταξη των φτωχών ατόμων στην αγορά εργασίας και τη κοινωνία σε ευρωπαϊκό επίπεδο και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να ακολουθήσουν μια κοινή πολιτική για τα φτωχά άτομα που θα διασφαλίζει ένα ελάχιστο εισόδημα, θέσεις εργασίας και εύκολη πρόσβαση στις κοινωνικές υπηρεσίες.

Δεν ξεχείλισα ξαφνικά από ευαισθησίες και ευσπλαχνία τους φτωχούς, γράφοντας αυτή την ανάρτηση. Πραγματικά η αληθινή φτώχια, όχι η επαιτεία που κατάντησε επάγγελμα, με συγκινούσε πάντοτε. Και δε θα μεταχειριστώ τις συνηθισμένες κλισαρισμένες φράσεις, τις φωνές που λένε πάρτε τα λεφτά των πλουσίων και δώστε τα στους φτωχούς.

Καταρχήν οι σκέψεις μου πάνε στο κράτος μας, που είναι δική του υποχρέωση η κοινωνική φροντίδα των φτωχών ατόμων. Δυστυχώς στην Ελλάδα λέμε πολλά και πράττουμε λίγα. Όλα τα κόμματα λίγο πολύ μιλούν για κοινωνική πολιτική, κοινωνική συνοχή, κοινωνική ισότητα. Όμως αποτελέσματα δεν φαίνονται. Χρειάζεται πολιτική βούληση για την επιλογή και εφαρμογή μιας συγκεκριμένης, εύστοχης και αποτελεσματικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση της φτώχειας.

Οι σκέψεις όμως πάνε και σε εκείνους που ο Θεός τους προίκισε με ιδιαίτερες ικανότητες και χαρίσματα και που με αυτές τις «χάρες» τους πλούτισαν υπερβολικά με τον αθλητισμό, το τραγούδι κ.ά. Μπράβο τους και καμάρι τους, καμία αντίρρηση. Δεν αποτελεί όμως πρόκληση για κάποιους άλλους όταν ακούνε τις αμοιβές τους ;
Μήπως δεν αποτελούν πρόκληση οι υπέρογκες αμοιβές, πέραν κάθε λογικής, υψηλόβαθμων στελεχών επιχειρήσεων και τραπεζών ; Μάλιστα το θέμα των αμοιβών αυτών ήρθε στην επιφάνεια και συζητείται ήδη λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης που βρίσκεται ακόμα στο ξεκίνημα και είναι άγνωστη η χρονική της διάρκεια.

Σκέφτηκαν άραγε όλοι αυτοί ότι κάτι θα μπορούσαν να προσφέρουν στην αντιμετώπιση της φτώχειας, έτσι ιδιωτικά, σιωπηλά . Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εκδηλώσει κάποιος τις ευαισθησίες του προς εκείνους που έχουν ανάγκη. Η Αντζελίνα Τζολί π.χ. έχει υιοθετήσει τόσα παιδιά, ενώ άλλοι καλλιτέχνες γυρίζουν στις φτωχές χώρες της Αφρικής προσφέροντας κοινωνικές υπηρεσίες .
Υπάρχουν λοιπόν ευκαιρίες για τη συμμετοχή στη καταπολέμηση της φτώχειας και τη κοινωνική μέριμνα από τους οικονομικά ισχυρούς.

Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην Εκκλησία. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να κάνει πάρα πολλά για την ανακούφιση των φτωχών ατόμων. Να αφήσει τις εμπορικές δραστηριότητες και τα real estate και να προσφέρει από τα άφθονα χρήματα που έχει για τη περίθαλψη των ατόμων που έχουν ανάγκη. Υπάρχουν μόνο ελάχιστα μεμονωμένα παραδείγματα άξιων ιερέων που φροντίζουν άπορα άτομα της ενορίας τους.
Οι εκκλησιαστικές αρχές έχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες. Και είναι απογοητευτικό για να μη το χαρακτηρίσω εξοργιστικό το γεγονός ότι δεν συμβάλλουν ενεργά και με προθυμία στην αντιμετώπιση της φτώχειας.

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

ΤΟ ΨΕΜΑ.


Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου , έτσι απλά, μια και ένα ψέμα με οποιαδήποτε μορφή, αιτία , συχνότητα κιαν ειπωθεί, πιθανότατα να το αντιμετωπίσουμε στη καθημερινότητά μας.

Ούτε φυσικά θα επεκταθώ στα ψέματα και τις υπερβολές των πολιτικών μας. Εξάλλου γίνεται πολιτικός , να το πω ευγενικά, δίχως να υπερβάλλει; Ε, και όταν το παρακάνει στην υπερβολή, ψέματα δε λέει;

Μιλάω λοιπόν για εμάς τους κοινούς θνητούς στη καθημερινή μας ζωή, μέσα στην οικογένεια, τον επαγγελματικό χώρο, με τους φίλους, τις παρέες μας. Μιλάω για όλους εμάς που ισχυριζόμαστε ότι ποτέ δε λέμε ψέματα, απλά δε λέμε όλη την αλήθεια ! Μιλάω για εκείνους που λένε τα αθώα , μικρά και ανώδυνα ψεματάκια, καλοπροαίρετα, γιατί εάν δε τα πουν, μπορεί να προκαλέσουν δυσανάλογο πόνο. Μιλάω για τα κατά συνθήκη ψεύδη. Και τελικά μιλάω για εκείνους που ορκίζονται στα ιερά και όσια ότι λένε την αλήθεια, αλλά δεν έχουν ούτε ιερά ούτε όσια !!

Νομίζω μάλιστα ότι το πρώτο μεγάλο ψέμα μας το λένε οι γονείς μας, όταν με την αθωότητα της παιδικής ηλικίας ,θα τους ρωτήσουμε πως ήρθαμε σε αυτόν το μάταιο κόσμο.
« Ο πελαργός» θα μας απαντήσουν, εξάπτοντας τη φαντασία μας με τόσο όμορφες εικόνες !Μόνοι μας κάποια στιγμή θα ανακαλύψουμε την αλήθεια, όταν διαπιστώσουμε ότι η τόσο… οφθαλμοφανής και… εντοπισμένη σωματική διαφορά ανδρών και γυναικών, δεν χρησιμεύει μόνο για να κάνουμε.. πιπί μας…αλλά εν τη ενώσει διαιωνίζεται το ανθρώπινο γένος !

Αλήθεια πιστεύετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ μα ποτέ δεν λένε ψέματα ; Δεν έτυχε ποτέ στη ζωή τους να θελήσουν να αποκρύψουν την αλήθεια για οποιοδήποτε καλό ή κακό λόγο; Και δεν αναφέρομαι βέβαια σε αυτούς που έχουν αναγάγει το ψέμα τρόπο ζωής.

Θα μου πείτε, μα πράγματι όταν η αποκάλυψη όλης της αλήθειας θα προκαλέσει πόνο, αυτή η καλοπροαίρετη απόκρυψη της, χαρακτηρίζεται σαν ψέμα ; Όταν θεωρήσουμε - όσο υποκειμενικό κιαν είναι αυτό- ότι χρειάζεται να πούμε ψέματα, όταν στη συγκεκριμένη τουλάχιστον στιγμή δεν θα προκαλέσει καμία απολύτως βλάβη, το αντίθετο μάλιστα, πάλι θα κατηγορηθούμε για ψευδολογία ; Ακόμα και στη περίπτωση που ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα, όταν πλέον δεν υπάρχει λόγος να μην αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια, εξηγήσουμε για ποιο σοβαρό λόγο την αποκρύψαμε ;

Από την άλλη πάλι μεριά, οι δυσκολίες τις επιβίωσης, η άγρια κοινωνία στην οποία ζούμε, ο ανταγωνισμός παντού, αθέμιτος και συχνά πρόστυχος, ο φθόνος, η προσπάθεια βελτίωσης της οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής, πιστεύετε ότι ποτέ δεν θα μας οδηγήσουν στο ψέμα ;
Πως κρινόμαστε τότε ;; Θα τα δικαιολογήσουμε όλα ;; Με ένα « τι να κάνω, το κάνουν όλοι, εγώ θα κάνω το μα…..» καλυπτόμαστε ;;

Προσπαθώ να διαχωρίσω τα ψέματα σε «καλά» και σε «κακά», να δικαιολογήσω περιπτώσεις που αυτά ειπώθηκαν με τον ένα ή τον άλλο χαρακτηρισμό, αλλά δυσκολεύομαι. Έτσι κι αλλιώς το « καλό» ή «κακό» τη σημερινή εποχή έχουν αποκτήσει μια απόλυτα υποκειμενική διάσταση, εγωιστικά απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη. Το ίδιο και το «πολύ» ή το «λίγο» , όπως μας συμφέρει τα ερμηνεύουμε.

Να καταλήξω λέγοντας ότι ολόκληρο το πρόβλημα του ψεύδους , ίσως ακόμα και το τι ακριβώς σημαίνει και είναι το ψεύδος, έχουν απολύτως υποκειμενικά κριτήρια ;;

Ίσως να είναι και έτσι, για να βγούμε όλοι αθώοι, καλοπροαίρετοι και δικαιωμένοι !!!

ΥΓ. Πήρα μια απόφαση, αναγκαστικά παρά τη θέλησή μου, εκεί όπου είχε φθάσει η κατάσταση είχα πλέον απογοητευτεί. Θέλησα να την επιβάλλω και προσπάθησα να την ισχυροποιήσω , να μην αφήσω περιθώρια αντίκρουσης , προβάλλοντας ένα ακόμα σοβαρό λόγο για την απόφασή μου αυτή : απέκρυψα, απαρνήθηκα τα αληθινά μου αισθήματα.
Τελικά σκέφτομαι ότι το ψέμα αυτό το είπα στον εαυτό μου, θέλοντας να τον πείσω ότι την απόφαση αυτή έπρεπε πλέον να τη πάρω…





Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

HUNGER


Προτείνω εάν κάποιος από τη μπλογκοπαρέα μας δει κάτι, ακούσει, διαβάσει, τέλος πάντων
αντιληφθεί κάτι ενδιαφέρον οποιασδήποτε μορφής, κάτι που θα ομορφύνει και θα έκανε τη καθημερινότητά μας πιο ανάλαφρη, θα είναι χρήσιμο να το αναρτήσει με τις σχετικές πληροφορίες..
Μπορεί αυτό το « κάτι» να μην ενδιαφέρει όλους μας, όμως θα βρεθούν φίλοι που θα το εκτιμήσουν και θα το απολαύσουν.. Ήδη μάλιστα έχουν γίνει αρκετές πληροφοριακές αναρτήσεις για διάφορα θέματα που ήταν όλες πολύ ενδιαφέρουσες.

Δε ξέρω πόσοι θεωρούν διασκέδαση το σινεμά και ασφαλώς το εάν αρέσει μια ταινία ή όχι είναι θέμα εντελώς υποκειμενικό. Σε μένα αρέσουν π.χ. οι ταινίες που αναφέρονται σε γεγονότα, αληθινά περιστατικά ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά.
Να έρθω όμως κατευθείαν στο θέμα μου.

Είδα μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία , τη HUΝGER. Αφορά τη ζωή και το θάνατο του MΠΟΜΠΙ ΣΑΝΤΣ , ενός ηγέτη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού. Ο αγωνιστής αυτός πέθανε στη φυλακή το Μάη του 1981 ύστερα από 66 ημέρες απεργία πείνας.
Ο μαρτυρικός του θάνατος χαρακτηρίστηκε από τη «σιδηρά κυρία», τη Πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας ως το τέλος ενός «καταδικασθέντος εγκληματία που επέλεξε να αφαιρέσει τη ζωή του».
Αυτά μόνο είχε να πει η αντιπαθής και ψυχρή αυτή γυναίκα.

Ο Σαντς με τη θυσία του υποστήριξε ότι οι φυλακισμένοι μαχητές του IRA θα πρέπει να χαρακτηρίζονται σαν πολιτικοί και όχι ποινικοί κρατούμενοι.H σκηνοθεσία είναι υπέροχη και αυτό το μαρτύριο που υπέβαλε το κορμί του ο Σαντς ξετυλίγεται αργά και βασανιστικά μέχρι τέλους.

Θα πει ο Σαντς :

« Η ελευθερία είναι τα πάντα για μένα. Το να δώσω τη ζωή μου δεν είναι μονάχα το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω, είναι και το μόνο σωστό»

Με εντυπωσιακό κυνισμό ο αγωνιστής αυτός απομυθοποιεί τη θυσία της ζωής του. Θεωρεί ότι ο θάνατος του είναι απλά «σωστός» , μια σωστή πράξη απέναντι στις αμετακίνητες θέσεις του, τα πιστεύω, τον αγώνα του, δίχως περιττές μεγαλοστομίες και ηρωικά ξεσπάσματα.
Η προσωπική του «λογική» σε όλο της το μεγαλείο !!

Στο ημερολόγιό του ο Σαντς έγραψε για την απεργία πείνας :


« Πιστεύω πως η υλική τροφή δεν είναι αρκετή για να ζήσει ο άνθρωπος για πάντα και με ξελαφρώνει το γεγονός πως θα βρω υπέροχη τροφή εκεί πάνω, αν την αξίζω.
Και μετά κολλάω στην τρομακτική ιδέα ότι εκεί πάνω δεν τρώνε…»

Οι αγώνες, οι θυσίες για τα ιδανικά στα οποία πιστεύει ο καθένας είναι αυτά με τα οποία μπορεί να «χορτάσει» ο άνθρωπος στη ζωή του, πέρα από τη τροφή.
Αυτός με τους αγώνες του γέμιζε τη ζωή του. Και συγχρόνως σαρκάζει το μαρτύριό του, την αργή βασανιστική του πορεία προς το θάνατο, αυτή τη καθημερινή εξασθένησης του κορμιού του.
Πόση ψυχική ηρεμία και πόση πίστη στα ιδανικά του θα ένιωθε ο Σαντς γράφοντας τα λόγια αυτά.

Και με τι απλότητα μπορεί να αναδεχθεί ένας ΗΓΕΤΗΣ , ένας αγωνιστής όταν πιστεύει στον αγώνα του.
Και η απλότητα αυτή ,η καθαρότητα και ο σεβασμός των στόχων, είναι νομίζω αυτό που μπορεί να εμπνεύσει τους «άλλους» να ακολουθήσουν.

Δε θέλω να σας παρασύρω, εάν όμως προλάβετε τη ταινία αυτή αξίζει να τη δείτε.