ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΡΙΑ.

Λοιπόν εχω την εντύπωση ότι ζούμε πλέον σένα κόσμο όπου γενικά το κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι η υπερβολή, η υπερβολή σε όλα.
Να ξεκινήσω από τη πολιτική ; Υπερβολές στην εξαγγελία μέτρων η Κυβέρνηση, στη κριτική της κατά της αντιπολίτευσης, στην ωραιοποίηση των πάντων.
Υπερβολές και η αντιπολίτευση, τα πάντα είναι τραγικά, καταστροφικά, η χώρα βυθίζεται.
Υπερβολές ακόμα και οι δημοσιογράφοι, όταν αναλύουν και εμβαθύνουν σε κάθε θέμα με ύφος όχι απλά γνώστη, αλλά αυθεντίας στο συγκεκριμένο θέμα και με λόγο δημόσιου κατήγορου.

Όσο για τη δική μας ατομική συμπεριφορά ; Υπερβολές σ΄ αυτά που απαιτούμε, που επιδιώκουμε, στο τρόπο που θέλουμε να ζούμε, στο τρόπο που σκεφτόμαστε.

Θεωρώ υπερβολική κάθε επιθυμία μας για την απόκτηση οποιουδήποτε αγαθού, όταν αυτό υπερβαίνει τις οικονομικές μας δυνατότητες και πιθανότατα να μας οδηγήσει σε περιπέτειες.
Και θεωρώ υπερβολική τη συμπεριφορά μας όταν επιδιώκουμε με κάθε τρόπο και σε κάθε περίπτωση να «πουλήσουμε» αυτό που δεν είμαστε, να βγάλουμε προς τα έξω ένα «δήθεν» για τον εαυτό μας , μόνο και μόνο για λόγους εντυπώσεων ή κλομπλεξισμού.

Τι τέλος πάντων μας κάνει να ρέπουμε προς την υπερβολή ;; Όρια τελικά δεν υπάρχουν να μας φρενάρουν σε κάποιο σημείο, κάποια στιγμή ;; Και με ποιό τρόπο, από που προσδιορίζονται αυτά τα όρια ;;

Είναι οι εποχές που αλλάζουν και φέρνουν άλλα ήθη και συνήθειες, είναι ο σημερινός τρόπος σκέψης- «εμείς να είμαστε καλά, η ζωή είναι μία και σύντομη, ας τη γλεντήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε»-είναι ο μιμητισμός;;
Μήπως είναι η ανατροφή μας, τα διδάγματα των γονιών μας, οι εποχές μέσα στις οποίες ωριμάζει η κάθε γενιά, ένα συναίσθημα λογικής που μπορεί να υπάρχει μέσα μας, είναι θέμα ηθικής, οι συνήθειες, οι αποφάσεις τις στιγμής, ο αυθορμητισμός, είναι τελικά ο χαρακτήρας του καθενός μας …..

Άραγε ισχύουν κάποια από αυτά ;;
Η ανατροφή μας παραμένει πάντα αμετάβλητος παράγων συμπεριφοράς ; Υπάρχει στη σημερινή εποχή ηθική μπροστά στις επιθυμίες μας ,στο τρόπο σκέψης μας, που να μας κρατά εγκλωβισμένους σε «ηθικές αρχές»;
Και οι λεγόμενες «κοινά αποδεκτές αξίες» αποτελούν καθοριστικό οδηγό συμπεριφοράς μας;

Προσωπικά νιώθω πολύ προβληματισμένος από αυτά που βλέπω και ακούω κι αυτός ο προβληματισμός μου πηγάζει φυσικά μέσα από τις δικές μου «οριοθετήσεις».
Συμπέρασμα δε τολμώ να βγάλω και το ερώτημα εάν υπάρχουν όρια στη συμπεριφορά μας και πως προσδιορίζονται αυτά ,παραμένει αναπάντητο.

ΎΓ. Ξαναδιαβάζω το κείμενο μου.
Γιατί "όρια" ;;
Γιατί "πρέπει" ;;
Τελικά αυτό που αξίζει πάντα ,δεν είναι το ΣΗΜΕΡΑ ;;;