Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΒΟΛΤΑ.


Το συνηθίζω, ιδιαίτερα τώρα το φθινόπωρο. Να περπατάω, μια μεγάλη βόλτα στη περιοχή μου. Μόνος, με το εαυτό μου. Βυθισμένος στις σκέψεις, στις αναζητήσεις, στις αμφιταλαντεύσεις μου. Είναι βλέπετε και η εποχή τέτοια. Άνοιξη και φθινόπωρο κατά ένα περίεργο τρόπο, μας επηρεάζουν συναισθηματικά, λες και μας βρίσκουν στις αδύναμες στιγμές μας.

Με μελαγχολεί η φθινοπωρινή περίοδος. Νιώθω κάπως μετέωρος, θέλω να βγω, πνίγομαι μέσα στο σπίτι. Αναζητώ κάτι, αλλά δε ξέρω τι.
Δεν είμαι βλέπετε από εκείνους που ξεχνούν το παρελθόν και δε σκέφτονται καθόλου το αύριο. Δε μπορώ να ζω απλά με το σήμερα.
Λένε ότι όσοι το καταφέρνουν, είναι ευτυχισμένοι. Είναι πράγματι;
Και εκείνα που πέρασαν, που άφησαν τα καλά ή τα κακά τους σημάδια, τα διαγράφουμε;
Υπεκφυγές. Δεν αντέχουν τη ζωή με όλα τα σκαμπανεβάσματά της.
Δε μπορώ να ακολουθήσω μια τέτοια στάση ζωής, αυτό το εφήμερο, που ξεχνιέται αύριο. Είναι εγκατάλειψη κάθε έννοιας ζωής αυτό.

Όπως και δε μπορώ να πω «ο,τι είναι να γίνει, θα γίνει» κιας ξέρω ότι το πιθανότερο είναι πράγματι «να γίνει αυτό που είναι να γίνει», μια και πιστεύω στη Μοίρα.

Σήμερα λοιπόν το απόγευμα βγήκα για τη βόλτα μου, ύστερα από τη πολύωρη βροχή. Το χώμα μύριζε φρεσκάδα. Τα δένδρα φρεσκοπλυμένα, είχαν ένα ξεκάθαρο, λασπερό πράσινο χρώμα. Απολάμβαναν, έλεγες, το δροσερό φθινοπωρινό αεράκι.
Και εγώ στις σκέψεις μου. Ώρες περίσκεψης ; Υπερβολές. Ανθρώπινες ευαισθησίες που σε κατακλύζουν, προσπαθείς να τις αποφύγεις, συχνά δύσκολα. Πετάγεσαι καλύτερα στα άγνωστα αυριανά.

Τελείωσε όμως η βόλτα μου.
Έχουμε εκλογές, Γνωστά όλα. Αλλαγή φρουράς. Φύγε εσύ, να μπω εγώ. Εσείς στα υπόγεια, εμείς στα ψηλά. Δαγκώνει το δάκτυλό του και κουνά πέρα δόθε το κεφάλι του, αλλοίμονό σας. Τα έχουμε ξαναδεί.
Ευτυχώς για τα δάση μας. Χειμωνιάζει, θα βρέχει πολύ και η Φύση, αυτή η υπέροχη Φύση, θα αναλάβει αποτελεσματικά τη προστασία τους από κάποιους ανίκανους.

16 σχόλια:

Roadartist είπε...

Όμορφες οι βόλτες, όμορφο να περπατάς.. Όμορφη κ η περιοχή σου..
Δυστυχώς έβλεπα τις καταστροφές στην Εύβοια που έγιναν σήμερα..και σκεφτόμουν ότι μέχρι κ ένα φθινοπωρινό μπουρίνι δε θα μας δίνει σε λίγο την αγαλλίαση που έδινε.. μέχρι κ τη βροχή θα τη φοβόμαστε για τις επικείμενες καταστροφές..πως τα κάναμε έτσι;

kariatida62 είπε...

Eίναι αλήθεια ότι οι εποχές έχουν άμμεση επιρροή στην ψυχική μας διάθεση...
Όλες τις έχουμε όμως ανάγκη και τις χαιρόμαστε όταν ζούμε κοντά στην φύση! Δυστυχώς όσοι ζούμε στην πόλη,χάνουμε πολλά απο τις ομορφιές των εποχών! Τυχεροί εσείς που κάνετε τις βόλτες σας κοντά στη φύση,που αλοίμονο, όπως σωστά σημειώνει η Rοadartist πιο πάνω, έχουμε βαλθεί να την αφανίσουμε...

ippoliti_ippoliti είπε...

Ομορφες οι φθινοπωρινές βόλτες. Εχεις δίκηο, το φρέσκο χώμα, τα λουλούδια.
Γλυκά συναισθήματα αποπνέι η ανάρτησή σου, αυτά που κατακλύζουν αρκετούς πράγματι το φθινόπωρο και την Ανοιξη.
Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν όσοι ξεχνούν το παρελθόν. Γνωρίζω όμως νομίζω, κάποιους που τα καταφέρνουν, όταν ακουμπούν στο παρελθόν για να προχωρήσουν στο μέλλον. Οταν μπορούν να κλείνουν σελίδες, όχι ξεχνώντας τες, αλλά επιτρέποντας ν'ανοίξουν άλλες. ΄Νομίζω κι εγώ πως τίποτα δεν διαγράφεται, αλλίμονο άλλωστε εάν δεν υπάρχει μνήμη ατομική ή συλλογική.
Καλό βράδυ εύχομαι και καλό φθινοπωριάτικο Σαββατοκύριακο

b|a|s|n\i/a είπε...

μοιάζει μελαγχολικά αισιόδοξο το φθινόπωρο. τελειώνουν τα χρώματα και αυτά που μένουν έχουν την αίσθηση του καφεκόκκινου. μέχρι να μείνει ο κορμός γυμνός. μα ξέρεις πως μεγαλώνουν οι ρίζες που στηρίζουν τον κορμό και τα επερχόμενα χρώματα.

tovenito είπε...

με θλίβει το φθινόπωρο.ειδικά αυτή η μετάβαση από το φως στην μούχλα μου είναι πάντα δυσπρόσιτη..

leondokardos είπε...

Αρτίστα μου,η Φύση μας εκδικείται
έτσι όπως της φερόμαστε εμείς οι Έλληνες.
Πότε φωτιές, πότε πλημμύρες!
Και εμείς ανίκανοι να προλάβουμε και το ένα και το άλλο.
Δυστυχώς.

leondokardos είπε...

kariatida έχω περάσει το μεγλύτερο μέρος της ζωής μου στο κέντρο της Αθήνας. Εδώ που μένω πλέον είμαι πανευτυχής και ποτέ δε θα ξαναγύριζα στην Αθήνα.

leondokardos είπε...

ippoliti, το να ακουμπάς στο παρελθόν για να αντλείς εμπειρίες
και να διδάσκεσαι για το μέλλον, το καταλαβαίνω.Και φυσικά για να προχωρήσεις μπρος. Εντάξει.
Το να ξεχνάς όμως το παρελθόν, να πάυεις να του δίνεις σημασία σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, αυτό δε το καταλαβαίνω.Και αρνούμαι να το κάνω, να ξεχνώ ο,τι με έκανε ευτυχισμένο ή ο,τι με γκρέμισε.
Καλό φθινόπωρο και σε σένα.

leondokardos είπε...

basnia, ειλικρινά χαίρομαι να σε διαβάζω.Έχεις ένα πολύ όμορφο τρόπο να λες πράγματα που δείχνουν άνθρωπο με αισθήματα, φιλοσοφημένο.
Απόδειξη, η κατάληξη του σχολίου σου.
Καλό φθινόπωρο λοιπόν.

leondokardos είπε...

tovene ακριβώς, απο το φώς στη μούχλα.
Απο εκείνο το πρόσχαρα ανοιχτό, στο πνιγηρό κλειστό.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μα και βέβαια Λιονταρόκαρδέ μου, τίποτα απο το παρελθόν μας δεν πρέπει να σβύνεται...Αφού κι' εκείνες οι στιγμές, αλλά κι' αυτές που θάρθουν, γιά ένα και μοναδικό κλάσμα δευτερολέπτου, παρόν αποτελούν...
Και φυσικά, πάντα "οτι είναι να γίνει, γίνεται"...
Δεν είναι Μοίρα, έτσι απλά. Μάλλον, τα "θέλω" μας και τα "μπορώ" μας είναι σε μοιραίο συνδυασμό....
Ομορφες οι φθινοπωρινές βόλτες, έ;

leondokardos είπε...

Βιολήστριά μου, με γοητεύουν οι μελωδίες που βγάζεις με το δοξάρι σου, όταν γλυστρά επάνω στις χορδές της γραφής σου !!
Έτσι είναι ,όπως τα λες, δε ξεχνάς το παρελθόν σου, που αποτελεί και το παρόν σου.
Και εγώ, όσο δύσκολο μιαν έιναι πολλές φορές,ζω και με τις αναμνήσεις μου,ευχάριστες ή δυσάρεστες.
Ναι, έξοχες οι φθινοπωριάτικες βόλτες.....

BUTTERFLY είπε...

Αυτες οι φθινοπωρινες βολτες ειναι το κατι αλλο! Με τη μυρωδια της βροχης και αυτη την αισθηση του αερα που εχε δροσισει..
Απο το παρελθον του δεν ξεφευγει κανεις, οσο κι αν καποιοι διατεινονται το αντιθετο. Ισως γιατι το παρελθον ειναι ο δρομος για το τωρα, που συντομα θα ειναι κι αυτο παρελθον, αλλα θα εχει στρωσει το δρομο για το αυριο...
Καλημερα φθινοπωρινη...

leondokardos είπε...

Πεταλούδα μου, δε λέει να ...φθινοπωριάσει ο καιρός μας. Ζέστη σήμερα ! Που θα πάιει όμως, θάρθει εκείνη η τόσο ζωογόνος δροσούλα για να μείνει.
Δεν διαγράφονται οι αναμνήσεις, το παρελθόν μας.Είναι σαν να αρνιόμαστε τον εαυτό μας.Έστω κιαν καμιά φορά το παρελθόν μας έχει πληγώσει.
Μιά ..φθινοπωρινή καλησπέρα κιαπό μένα.

Lilith είπε...

Η βροχή είναι κάθαρση, Λεοντόκαρδέ μου! Για μένα δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από τον ήχο της βροχής! Να στέκομαι με τις ώρες πίσω από ένα τζάμι και να βλέπω τη βροχή να πέφτει. Κι' αυτό το αεράκι του Φθινοπώρου...
Δροσίζεται η ψυχή μου! :)
Τελικά φαίνεται ότι ανήκω στην πολύ μικρή κατηγορία των ανθρώπων που αγαπάνε τις μεταβατικές εποχές. Ποιος ξέρει; Ίσως επειδή μοιάζει με τη ζωή... ;)

Φιλιά!

leondokardos είπε...

Lilith συμφωνώ, η βροχή στο τζάμι με μιά όμορφη θέα απέναντι, είναι απόλαυση.
Ούτε για τις μεταβατικές εποχές έχω αντίρηση.Απλά, να νιώθεις οτι αυτό που έφυγε θα ξανάρθει, ίσως ακόμα καλύτερα και αυτό που έρχεται θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου.
Πολλά ζητάω, έτσι;;