ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΒΟΛΤΑ.

Το συνηθίζω, ιδιαίτερα τώρα το φθινόπωρο. Να περπατάω, μια μεγάλη βόλτα στη περιοχή μου. Μόνος, με το εαυτό μου. Βυθισμένος στις σκέψεις, στις αναζητήσεις, στις αμφιταλαντεύσεις μου. Είναι βλέπετε και η εποχή τέτοια. Άνοιξη και φθινόπωρο κατά ένα περίεργο τρόπο, μας επηρεάζουν συναισθηματικά, λες και μας βρίσκουν στις αδύναμες στιγμές μας.

Με μελαγχολεί η φθινοπωρινή περίοδος. Νιώθω κάπως μετέωρος, θέλω να βγω, πνίγομαι μέσα στο σπίτι. Αναζητώ κάτι, αλλά δε ξέρω τι.
Δεν είμαι βλέπετε από εκείνους που ξεχνούν το παρελθόν και δε σκέφτονται καθόλου το αύριο. Δε μπορώ να ζω απλά με το σήμερα.
Λένε ότι όσοι το καταφέρνουν, είναι ευτυχισμένοι. Είναι πράγματι;
Και εκείνα που πέρασαν, που άφησαν τα καλά ή τα κακά τους σημάδια, τα διαγράφουμε;
Υπεκφυγές. Δεν αντέχουν τη ζωή με όλα τα σκαμπανεβάσματά της.
Δε μπορώ να ακολουθήσω μια τέτοια στάση ζωής, αυτό το εφήμερο, που ξεχνιέται αύριο. Είναι εγκατάλειψη κάθε έννοιας ζωής αυτό.

Όπως και δε μπορώ να πω «ο,τι είναι να γίνει, θα γίνει» κιας ξέρω ότι το πιθανότερο είναι πράγματι «να γίνει αυτό που είναι να γίνει», μια και πιστεύω στη Μοίρα.

Σήμερα λοιπόν το απόγευμα βγήκα για τη βόλτα μου, ύστερα από τη πολύωρη βροχή. Το χώμα μύριζε φρεσκάδα. Τα δένδρα φρεσκοπλυμένα, είχαν ένα ξεκάθαρο, λασπερό πράσινο χρώμα. Απολάμβαναν, έλεγες, το δροσερό φθινοπωρινό αεράκι.
Και εγώ στις σκέψεις μου. Ώρες περίσκεψης ; Υπερβολές. Ανθρώπινες ευαισθησίες που σε κατακλύζουν, προσπαθείς να τις αποφύγεις, συχνά δύσκολα. Πετάγεσαι καλύτερα στα άγνωστα αυριανά.

Τελείωσε όμως η βόλτα μου.
Έχουμε εκλογές, Γνωστά όλα. Αλλαγή φρουράς. Φύγε εσύ, να μπω εγώ. Εσείς στα υπόγεια, εμείς στα ψηλά. Δαγκώνει το δάκτυλό του και κουνά πέρα δόθε το κεφάλι του, αλλοίμονό σας. Τα έχουμε ξαναδεί.
Ευτυχώς για τα δάση μας. Χειμωνιάζει, θα βρέχει πολύ και η Φύση, αυτή η υπέροχη Φύση, θα αναλάβει αποτελεσματικά τη προστασία τους από κάποιους ανίκανους.