ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ.....ΑΝΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑΣ

« Δεν είμαι εγώ αρμόδιος ». Ίσως η πιο συχνή φράση που ακούει κανείς σε πολλούς χώρους στη καθημερινότητά μας.
Αρμοδιότητα κατά το Γ.Μπαμπινιώτη είναι « η νόμιμη εξουσία που έχει κάποιος να εκτελεί ορισμένα καθήκοντα και να προβαίνει σε συγκεκριμένες πράξεις.»
Κατά συνέπεια αρμόδιος είναι « αυτός που έχει αρμοδιότητα για κάτι ».
Θα ήταν υπερβολή να πω ότι στη χώρα μας σπανίζουν οι αρμόδιοι ;
Πόσο συχνά έχετε βρεθεί σε διάφορες Υπηρεσίες, όπου θα πρέπει να απευθυνθείτε σε καμιά δεκαριά « αναρμόδιους » για να καταλήξετε ίσως κάποια στιγμή στον «αρμόδιο».Πόσες φορές έχει καταστεί σχεδόν αδύνατο να προσδιορισθεί ο υπεύθυνος για ένα συμβάν, ώστε να μάθουμε στην αρμοδιότητα τίνος εμπίπτει το συμβάν αυτό.
Πάρτε για παράδειγμα τη πρόσφατη απόδραση του Παλαιοκώστα. Έχετε μήπως καταλάβει στις « αρμοδιότητες » ποιών ήταν η φύλαξη του, η πλημμελής εκτέλεση των καθηκόντων των οποίων οδήγησε στην απόδρασή του.
Ποιόν βαρύνουν τελικά οι ευθύνες στο θέμα αυτό, τέως και νυν Υπουργούς, Διευθυντές, αρχιφύλακες, υπαλλήλους.
Χώρα της ανευθυνότητας με δικαιολογία την « αναρμοδιότητα » η Ελλάς. Δημόσιοι διαξιφισμοί με θέμα πάντα « όχι εγώ, εσύ » .
Ε λοιπόν, θέλει λεβεντιά το θέμα. Λεβεντιά να δεχθείς τις αρμοδιότητες που σου ανατίθενται, να τις εξασκείς σωστά και δίκαια και να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου.
Και όταν για κάποιο λόγο συμβεί το στραβό, θέλει πάλι λεβεντιά να βγεις και να ομολογήσεις ότι δε το έκανα εγώ, αλλά ήταν δική μου αρμοδιότητα να παρακολουθώ τις νόμιμες διαδικασίες και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες σου, να παραιτηθείς.
Ρε γμτ, τέτοια έλλειψη λεβεντιάς !!
Η ανάληψη βέβαια αρμοδιοτήτων μόνο για λόγους μισθολογικούς αποτελεί εξαπάτηση και αποβαίνει σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Σε όλη αυτή τη κατάσταση φυτεύει βέβαια και το « σύστημα » που συχνά καλύπτει γεγονότα, προσπαθεί να τα ελαφρύνει, να τα διαστρεβλώσει και τελικά να οδηγήσει στην ατιμωρησία.
Καιρός όμως είναι να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του σ΄αυτή τη χώρα, όπου κιαν βρίσκεται, σε οποιοδήποτε χώρο και βαθμίδα. Και αυτή η ανάληψη αρμοδιοτήτων και ευθυνών θα πρέπει να αρχίσει από τα υψηλά κλιμάκια για να καταλήξει βαθμιαία και στους πολίτες.
Γιατί ξέρετε τη παροιμία με το κεφάλι του ψαριού……

ΚΑΦΕΝΕΙΟ Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ

Αυτή την ανάρτηση τη…..προκάλεσε το dyosmaraki!! Στις 19/11/08 είχε στο blog της ένα ποστ με τίτλο «το στέκι» στο οποίο περιέγραφε το καφενείο Η Ωραία Ελλάς στο Μοναστηράκι, σαν ένα πολύ όμορφο χώρο να περάσεις λίγες ώρες με τη παρέα σου.

Μ΄ αρέσουν τα στέκια. Είναι χώροι που τους κάνεις και τους θεωρείς δικούς σου, νιώθεις εκεί άνετα, ευχάριστα να συζητήσεις, να βυθιστείς στις σκέψεις σου, να ταξιδεύσεις, να θυμηθείς….

Πήγα στο καφενείο πριν κανένα μήνα. Ενθουσιάστηκα. Και όταν συνάντησα δύο φίλους μου κεφαλλονίτες σε μια εκδήλωση, τους μετέφερα τον ενθουσιασμό μου. Και οι δύο ήξεραν πολύ καλά το καφενείο. Μου είπαν ότι ο ιδιοκτήτης είναι κιαυτός κεφαλλονίτης, ο κύριος Π.Ι.Γ. πράγμα που… εκτόξευσε τον ενθουσιασμό μου.

Πριν λίγες μέρες ξαναπήγα στο καφενείο, ήπιαμε το ουζάκι μας με ένα φανταστικό απόκι κρητικό, όταν κάποια στιγμή είδα έναν άνδρα με …κοψιά κεφαλλονίτικη.
Φεύγοντας ,τον πλησίασα, ρώτησα εάν είναι ο κύριος Π.Ι.Γ. και αυτοσυστήθηκα.
«Δικός μας κι εσείς» σχολίασε, του είπα για τους δύο φίλους μου που και αυτός γνώριζε και…. άρχισε η ξενάγηση μου.

Το καφενείο βρίσκεται στο πρώτο όροφο του κτιρίου. Η είσοδος μέσα στη μικρή στοά, είναι και από τις δύο πλευρές διακοσμημένη με παραδοσιακά αντικείμενα, πήλινα, ξύλινα, μεταλλικά. Νομίζεις ότι πρόκειται για κατάστημα ειδών λαϊκής τέχνης.

Ανεβαίνεις μια άνετη σκάλα και βρίσκεσαι σε ένα νέο εκθεσιακό χώρο γεμάτο με πολύχρωμα ζωγραφιστά πιάτα τοίχου, διάφορα παραδοσιακά είδη, πρωτότυπες κάρτες και παλαιού τύπου διαφημίσεις σε πόστερ.

Στο βάθος ξεπροβάλλει το καφενείο. Όλοι οι τοίχοι μέχρι την οροφή είναι στολισμένοι με αμέτρητες φωτογραφίες, πολλές ξεθωριασμένες από τον χρόνο. Ταιριαστά τα τραπεζάκια από λευκό μάρμαρο με χοντρά μεταλλικά σκαλισμένα πόδια. Από τα μεγάλα παράθυρα αντικρίζεις την Ακρόπολη.
Μη ρωτήσετε για τη ποικιλία του καταλόγου, είναι απερίγραπτα πλούσια. Και ο καφές εσπρέσο υπέροχος!!

Σ΄ ένα χωριστό δωμάτιο του ισογείου, τα πόστερ με τις διαφημίσεις εταιριών και προϊόντων είναι πανέμορφα, αποτυπώνοντας την εμπορική δραστηριότητα μιας άλλης εποχής με την τότε διαφημιστική τεχνοτροπία. Μετά ανεβήκαμε στο δεύτερο όροφο.
«Τη θάλασσα την αγάπησα πολύ, εκείνη δε με αγάπησε ποτέ» μου είπε ο κύριος Π.Ι.Γ. με ένα τόνο παραπόνου στη φωνή του και ένα ελαφρό σπασμό στο πρόσωπό του. Εμφανής ο έρωτάς του για τη θάλασσα. Μια μεγάλη αίθουσα γεμάτη θάλασσα!! Όλοι οι τοίχοι γεμάτοι με φωτογραφίες απεικόνιζαν και μια ναυτική ιστορία. Φωτογραφίες με διάφορα πλοία κάθε τύπου με την ιστορία τους, γράμματα ναυτικών στους συγγενείς τους, αντικείμενα από πλοία, μια βιτρίνα με εξοπλισμό ναύτη του πολεμικού Ναυτικού, εξοπλισμός δυτών, φωτογραφίες με κεφαλλονίτες καπετάνιους και τα εμπορικά πλοία τη στιγμή που φυγαδεύουν τους ‘Έλληνες της Μικρασίας από τα τούρκικα παράλια στα απέναντι νησιά μας.
Μια επιστολή καπετάνιου προς το πλοιοκτήτη, όταν το κεφαλλονίτικο καράβι ήταν το μόνο που δε βυθίστηκε μέσα στα άλλα, όταν τους έπιασε μεγάλη φουρτούνα στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Έμεινα εκστατικός !

Μετά ανεβήκαμε στη τεράστια ταράτσα με μια υπέροχη θέα στα σπίτια της Πλάκας και στο βράχο της Ακρόπολις.
Θαύμασα τη διάθεση, το μεράκι αυτού του ανθρώπου, την αγάπη του για κάθε τι θαλασσινό, την υπομονή και το κόπο του για να συγκεντρώσει τέτοιο υλικό και να το εκθέσει σ΄ αυτό το χώρο. Ασφαλώς αυτή η γλυκιά, ιδιόρρυθμη , χαρακτηριστική κεφαλλονίτικη τρέλα, έπαιξε το ρόλο της !!

Όλος ο χώρος είναι ένα Κέντρο Ελληνικής Παράδοσης ,ένα μουσείο ναυτικό και παλιάς επιχειρηματικής δράσης. Και όλα αυτά δίχως καμία κρατική υποστήριξη, παρά μόνο το αποτέλεσμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Ένας αυταπόδεικτος έρωτας ενός ναυτικού για τη θάλασσα, που κρατά ακόμα.

Αξίζει το κόπο να περάσετε λίγες ώρες στο ξεχωριστό αυτό χώρο, που βρίσκεται στην οδό Μητροπόλεως 59, Μοναστηράκι.

ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ....

Έχω την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε μια περίοδο αμφισβητήσεων και παρερμηνειών λέξεων και εννοιών. Δε θεωρώ ότι το φαινόμενο αυτό είναι αποτέλεσμα καθαρά εννοιολογικής αμάθειας.
Νομίζω ότι ηθελημένα ο καθένας μας ερμηνεύει λέξεις και έννοιες σύμφωνα με τις δικές του προσωπικές θέσεις ,προτιμήσεις και ανάγκες.

Οι λέξεις φαίνεται να χάνουν τη φυσιολογική τους ερμηνεία , αυτό που πραγματικά, γενικά και συνολικά, ήταν καθιερωμένο και αποδεκτό.
Ίσως το φαινόμενο αυτό να οφείλεται και στην αλλαγή φιλοσοφίας για τη ζωή, σε μια εποχή όπου η καθημερινότητα με τις δυσκολίες της, μας ωθεί κατά κάποιο στο να ερμηνεύουμε κάθε τι έτσι όπως μας βολεύει. Ακόμα και συναισθήματα.
« Ελαφρύνουμε » ή « βαραίνουμε » ανάλογα με τη περίσταση πράγματα και καταστάσεις γιατί έτσι ξεφεύγουμε από αυτά που μας καταπιέζουν.

Δίχως να έχω διάθεση να πολιτικολογήσω, πάρτε για παράδειγμα τη λέξη Δημοκρατία. Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, ατομικά ή συλλογικά, είναι η πλέον παρερμηνευμένη έννοια της εποχής μας , χάνοντας τη πεμπτουσία της ;
Υπάρχει αντίρρηση ότι στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία ,παραποιείται η έννοια και η αξίες της ; Το τι είναι δημοκρατικό και το τι όχι, αποτελεί πλέον ατομική , στενά προσωπική απόφαση και θέση του κάθε πολίτη. Και φυσικά υπεύθυνοι γιαυτό είναι οι πολιτικοί μας οι οποίοι , για κομματικούς κυρίως σκοπούς, συχνά με λόγια και με πράξεις, ευτελίζουν τη Δημοκρατία μας.

Ακόμα και στις προσωπικές μας σχέσεις ,διαφοροποιούμε έννοιες.
Επιζητούμε αγάπη, θέλουμε γύρω καλούς φίλους, συντρόφους, γιατί τους έχουμε ανάγκη. Είναι όμως πράγματι π.χ. αγάπη αυτό που δίνουμε και αυτό που παίρνουμε , ή μήπως απλά έτσι θέλουμε να το βλέπουμε ,παρερμηνεύοντας και απλοποιώντας όλη την ουσία και την αξία αυτού του συναισθήματος ;
Διάβαζα σε μια ανάρτηση του φίλου tovene ότι αγάπη είναι « να μπορείς να βάλλεις τη μισή σου ψυχή στο σώμα ενός άλλου ». Πιστεύω ότι αυτό πράγματι σημαίνει αγάπη .Εκφράζει μια διάθεση κατανόησης και αφοσίωσης, μια τρυφερότητα, ένα πλούτο αισθημάτων.
Όμως η αγάπη είναι ένα πολύ δύσκολο και πολύπλοκο συναίσθημα και δεν είναι όλοι ικανοί να το νιώσουν , να το ζήσουν. Χρειάζεται ψυχική ανωτερότητα και όσο δύσκολο είναι να ξέρεις να προσφέρεις αγάπη, άλλο τόσο δύσκολο είναι να ξέρεις να την αποδεχθείς. Είναι ευτύχημα ζωής να καταφέρνεις να κάνεις και τα δύο.

Μιλάμε για φίλους ενώ συχνά δε πρόκειται για τίποτα άλλο παρά παρέα για καφέ ή ταβέρνα. Μα η έννοια του φίλου είναι πολύ πιο ουσιώδης. Φίλος είναι εκείνος ο άνθρωπος που έχουμε ξεχωρίσει, σ΄αυτόν που θα τρέξουμε να μιλήσουμε για το κάθε τι, να του αποκαλύψουμε ο,τι μας αφορά, μας βασανίζει, μας προβληματίζει, μας αγχώνει, να ακούσουμε τη γνώμη του, να ζητήσουμε συμπαράσταση, να τον νιώσουμε δίπλα μας.
Φίλος είναι ο δικός μας άνθρωπος που έχει δοκιμαστεί σε καλές και κακές στιγμές, ανεκτίμητος συμπαραστάτης στη καθημερινότητά μας.

Και φυσικά ο σύντροφος έχει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα για το καθένα μας. Γιατί πέρα και πάνω από πιστός μας φίλος, είναι εκείνος που θα μοιραστούμε «κέρδη» και «ζημίες» της ζωής μας, δεμένοι μαζί, ίσως για μια ολόκληρη ζωή.


Αυτές έννοιες τις μεταχειριζόμαστε συχνά με ένα πολύ επιπόλαιο τρόπο, παρασυρμένοι ίσως από τις ανάγκες μας.
Ευτυχώς ή δυστυχώς ,αγάπη, φιλία, συντροφικότητα, τα συναισθήματα αυτά δοκιμάζονται καθημερινά για την ειλικρίνεια, την αυθεντικότητα, την ανθεκτικότητά τους Και σύντομα αποδεικνύεται εάν δεν έχουμε παρερμηνεύσει τις έννοιες αυτές, αποστερώντας τες από τις πραγματικές τους διαστάσεις.
Όσο για δημοκρατία, αυτό πια έχει τελείως εξατομικευτεί !!

" ΔΕΝ ΚΑΜΑΜΕ ΠΡΑΜΑ....."

Μ΄αρεσε πολύ αυτή η φράση, ειπωμένη με τη χαρακτηριστική, ιδιόμορφη, τραγουδιστική προφορά των Κρητικών.
Έφτασαν ξημερώματα τρία καράβια από τη Κρήτη, ξεμπάρκαραν τα αγροτοκοπέλια με τα τρακτέρ και τα φορτηγά για να δουν τον Υπουργό Αγροτικής « Ανάπτυξης ». ‘Ήθελαν να διαμαρτυρηθούν γιατί τα δικά τους προϊόντα και περισσότερο το κρητικό λάδι, αδικήθηκαν από τη κρατική ενίσχυση στη μοιρασιά των 500 εκατ. ευρώ. Και αφού έτυχαν…. ενθουσιώδους υποδοχής με καπνογόνα και .....λοιπά υλικά αντιμετώπισης αιτημάτων των κοινωνικών τάξεων, είδαν δυό τρείς Υφυπουργούς, έμειναν στο λιμάνι δυό μέρες και μετά αποχώρησαν, άλλοι θεωρώντας ότι « νίκησαν με ψηλά το κεφάλι» και άλλοι ανικανοποίητοι.
« Δεν κάναμε πράμα » είπαν, μιά και έφευγαν με άδεια χέρια.

Αχ ρε κοπέλια, μόνο εσείς δεν « κάνατε πράμα »; Γιατί δηλαδή, γίνεται καθόλου «πράμα» στη χώρα μας ;
Σε τίποτε δε « κάμαμε πράμα » ρε κρητικάτσα « εδά» στη πατρίδα !!

Στη Παιδεία μας, tabula rasa για τα προβλήματα της, αλλά χρόνια τώρα ένα σωστό, σύγχρονο, σταθερό εκπαιδευτικό σύστημα δε καταφέραμε να φτιάξουμε.
Η μία « μεταρρύθμιση » διαδέχεται την άλλη.

Προστασία του περιβάλλοντος ; Α ναι, πρόσφατο παράδειγμα, δεν επιτράπηκε να κινηθούν τα τρακτέρ των αγροτών, γιατί ο νόμος απαγορεύει τα ντιζελοκίνητα να κυκλοφορούν στο κέντρο της πόλης !!

Οικονομία ; Πάλι στο στόχαστρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είμαστε, έτοιμοι να μας πάρουν από το χεράκι να μας δείξουν τι πρέπει να κάνουμε, μιά και παραμένουμε τα κακά παιδιά της Ευρώπης.

Πανέμορφη είναι η χώρα μας, τα νησιά μας παραδεισένια, οι θάλασσές μας καταγάλανες. Ωραία περνάμε, γιατί πάντα βρίσκουμε τρόπους διασκέδασης, είμαστε εξάλλου και ένας λαός χαρούμενος και αισιόδοξος. Μέσα στα προβλήματα πνιγόμαστε, προβλήματα συνόλου ή προσωπικά. Τα προσπερνάμε γκρινιάζοντας , θυμώνουμε, « α ρε πουστ….ες ,δε θα ξαναδείτε τη ψήφο μου », τη δίνουμε αλλού, και εκεί τα ίδια !!
Και η ζωή καλά κυλά, αφού είμαστε καλοπερασάκηδες.

Μη προχωρήσω άλλο. « Δεν κάμαμε πράμα » και κατά πως φαίνεται δύσκολα θα το κάμουμε.
Και ας λέμε συνεχώς « δε πάει άλλο, κάτι πρέπει να γίνει, να φωνάξουμε όλοι μαζί »,
Κραυγές αγανάκτησης μόνο.
Και ύστερα αφού « πράμα » δε βλέπουμε, καθόμαστε αναπαυτικά στο καναπέ μας, τη μακαριότητά μας.

Στο κάτω κάτω εμείς θα κάμουμε το «πράμα».

Η Καθαρή Δευτέρα όπου νάναι έρχεται….