ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Χθες Κυριακή, ώρα 9 το βράδυ, είχαμε ήδη πάρει τη θέση μας στη 12η σειρά στο Ηρώδειο, έτοιμοι να παρακολουθήσουμε τη μεγαλειώδη όπερα ΑΪΝΤΑ.
Με παρέσυρε αρκετά εύκολα θα έλεγα, μια παλιά μου φίλη που ξανασυνάντησα ύστερα από πολλά χρόνια εντελώς απρόσμενα.
Βέβαια ομολογώ ότι αυτή τη φορά το «με παρέσυρε» δεν είχε εκείνο τον ……εξαναγκασμό της πρώτης μου επαφής με την όπερα. Ήμουνα μόλις 9 ετών, όταν ο πατέρας μου με πήρε με το ζόρι και με πήγε σε παράσταση της Λυρικής Σκηνής, παρά τα παρακάλια της μάνας μου που με λυπόταν !
Και από τότε η όπερα, μουσικά αλλά και μετά με…… διαφορετικό τρόπο, ρίζωσε στη ζωή μου.

Τα είχαμε ήδη πει με τη φίλη μου πριν λίγες μέρες, αραγμένοι σ΄ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας, ξαναφέρνοντας στις σκέψεις μας τις όμορφες, χαρούμενες και …. τρυφερές στιγμές μας. Αφού ανταλλάξαμε λεπτομερώς τα συμβάντα από την τότε μέχρι σήμερα διαδρομή μας, καταλήξαμε στα γνωστά «και πως περνάς τώρα, τι κάνεις» κτλ.
Και νάσου οι παραστάσεις της Αϊντα. Πάμε ; Πάμε…
Ανέλαβε την εξεύρεση εισιτηρίων και έτσι παρακολουθήσαμε μια όχι και τόσο πετυχημένη φωνητικά παράσταση, αλλά χαρήκαμε τουλάχιστον τη βραδιά, αφού γύρω στις 1.30 μετά τα μεσάνυχτα ανταλλάσαμε εντυπώσεις μ΄ένα ποτό στο μπαρ γνωστού ξενοδοχείου.

Ήταν το 1869 όταν ο τότε μονάρχης της Αιγύπτου παρήγγειλε στο G.Verdi να συνθέσει μια όπερα με αιγυπτιακό θέμα, για τα εγκαίνια του κτιρίου της Ιταλικής ‘Όπερας στο Κάϊρο, μέρος των εορταστικών εκδηλώσεων για τη Διώρυγα του Σουέζ.
Ο Verdi ενδιαφέρθηκε για το σενάριο της Γαλλίδας αρχαιολόγου Marette Bey, το οποίο βασίστηκε σε ένα συμβάν της αρχαίας αιγυπτιακής ιστορίας που αποκάλυψε στη διάρκεια ανασκαφών στη Μέμφις.

Η υπόθεση του έργου; ΄Ερωτας, ζήλια και προδοσία.
Η Αιθίοπα Αϊντα, υπηρετεί σκλάβα στην αυλή της Άμνερις, κόρης του μονάρχη της Αιγύπτου. Οι δύο χώρες βρίσκονται σε πόλεμο.
Επικεφαλής του αιγυπτιακού στρατού ορίζεται ο φρούραρχος Ρανταμές, τον οποίο αγαπά η Άμνερις, εκείνος όμως είναι ερωτευμένος με τη σκλάβα Αϊντα και φεύγοντας για τη μάχη, ομολογεί ότι στις σκέψεις του, αυτή είναι η βασίλισσά του.

Γυρίζει νικητής και γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό, σέρνοντας τους Αιθίοπες αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων και το βασιλιά τους, πατέρα της Αϊντα.
Κάποια στιγμή, μόνη κοντά στις όχθες του Νείλου, εκφράζει τη λαχτάρα της να επιστρέψει στη πατρίδα της. Ο πατέρας της παρουσιάζεται ξαφνικά και καταριέται τη κόρη του που ερωτεύτηκε τον μισητό κατακτητή της πατρίδας τους.
Την προτρέπει να μάθει ποιό είναι το μονοπάτι από το οποίο θα περάσουν τα αιγυπτιακά στρατεύματα ,ώστε να τους αιφνιδιάσουν οι Αιθίοπες. Η Αϊντα υποχωρεί, και όταν εμφανίζεται ο αγαπημένος της Ρανταμές, τον πείθει να φύγουν μαζί από την ίδια στενωπό του αιγυπτιακού στρατού. Διστάζοντας στην αρχή εκείνος, κυριευμένος όμως από την αγάπη του, της αποκαλύπτει το μυστικό.
Πνιγμένη στη ζήλια της ,η ΄Αμνερις τον καταδίδει στους ιερείς.
Εκείνοι τον κηρύσσουν προδότη και τον καταδικάζουν να ταφεί ζωντανός.

Μετανοιωμένη η Αϊντα κλείνεται μαζί με τον αγαπημένο της στο τάφο. Σε ένα από τα ωραιότερα μουσικά κομμάτια όπερας που έχουν γραφτεί, αποχαιρετούν αγκαλιασμένοι τη Γή ( Ο terra addio). Πάνω από το τάφο τους η Αιγύπτια βασιλοπούλα θρηνεί και αυτή, ικετεύοντας τους θεούς για ειρήνη.
Aυτή ακριβώς τη σκηνή βλέπετε και στο video

Ο έρωτας να οδηγεί στη προδοσία ! Λέγαμε με τη φίλη μου ότι και κατά τη διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων υπήρξαν περιπτώσεις όπου, ωραιότατες γυναίκες «ρίχτηκαν» στη ζωή κρατικών αξιωματούχων που υπέκυψαν στα γυναικεία θέλγητρα, αποκάλυψαν μυστικά και πρόδωσαν τη πατρίδα τους.
Και τώρα που το σκέφτομαι, να σας πω την αλήθεια, από όσα γνωρίζω, σχεδόν πάντοτε εκείνοι που λύγιζαν σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν οι άντρες !!
Θέλεις να είναι η υπέρμετρη και ακατανίκητη σεξουαλική διάθεση που παρασύρει, θέλεις να είναι ο πραγματικός έρωτας, οι άντρες υποκύπτουν.

Φοβερό τελικά το γυναίκειο ….οπλοστάσιο ! Και τι δε καταφέρνει !
Φαίνεται να αληθεύει εκείνο το «αν δεις καράβι στο βουνό, μ… τοχει τραβήξει»!!!

Μη πυροβολείτε.....

Το «αγορα ΄ιος» όπως ονομάζεται το blog μου δεν είναι τυχαίο. Με… βάφτισε μια πολύ αγαπημένη μου φίλη και υποδηλώνει την επαγγελματική μου προέλευση.
Είμαι άνθρωπος της αγοράς φίλοι μου. ΄Ανθρωπος αυτής της τάξης της κοινωνίας μας που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται υπό συνεχή κατηγορία, εξυβρίζεται και λοιδορείται.
Η λέξη έμπορος έχει χάσει την έννοιά της και με μια δόση ελαφρότητας ταυτίζεται με την αισχροκέρδεια, την εξαπάτηση, τη φοροδιαφυγή. Το «εμπορεύομαι» ταυτίζεται με το «εκμεταλλεύομαι» και μάλιστα στη χειρότερη μορφή. ‘Έμπορος ο διακινητής ναρκωτικών, έμπορος ο γιατρός με το φακελάκι, έμπορος ο ….σωματέμπορος.

΄Εμπορος και εκείνος που μοναδική του επιδίωξη είναι να ασκήσει το επάγγελμά του έντιμα, σοβαρά, συνετά, αγχωμένος με τη καθημερινή αβεβαιότητα της δουλειάς του.

Στα παλιά χρόνια οι έμποροι ήταν μορφωμένα άτομα, πτυχιούχοι Πανεπιστημίων του εξωτερικού. Λίγοι και εκλεκτοί στη κοινωνία της εποχής, είχαν κερδίσει το σεβασμό της, είχαν δύναμη και επιρροή στα δρώμενα.
Όπως όλα όμως, έτσι και το εμπόριο και η τάξη των εμπόρων άλλαξε με τη πάροδο του χρόνου. Μεγάλωσε η αγορά, μπήκαν μέσα άτομα δίχως εφόδια, αμελέτητοι στις επιλογές τους, κάποιοι γιατί δεν είχαν άλλη δουλειά να κάνουν. Ναι, έχει και η τάξη μας τα «κακά» τις παιδιά, αλλά μη γενικεύετε τη κατάσταση, απαξιώνοντας ένα ολόκληρο επάγγελμα.
Άλλαξαν και οι εμπορικές πρακτικές και μεθοδεύσεις, η αντιμετώπιση του πελάτη, οι υποχρεώσεις απέναντί του, γενικά ο τρόπος εμπορίας.
Ο ανταγωνισμός έχασε την ευπρέπειά του, βγήκε εκτός ορίων, έγινε αθέμιτος ,καμιά φορά και πρόστυχος.
Στην αγορά εισέβαλλαν οι πολυεθνικές, οι μεγάλοι, προσφέροντας ποικιλία εμπορευμάτων και τιμών μαζί με διασκέδαση.
Το μπακαλικάκι και το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς έκλεισαν, όπως και το μικρό κατάστημα, μη αντέχοντας το σκληρό ανταγωνισμό.

Το εμπόριο έγινε απρόσωπο, καμιά ανθρώπινη επαφή πελάτη και επιχειρηματία. Έχασε όλη εκείνη την ομορφιά του, τότε που ο τακτικός πελάτης ζητούσε το συγκεκριμένο υπάλληλο να τον εξυπηρετήσει, αφού εκείνος γνώριζε τα γούστα ,τις προτιμήσεις, ακόμα και τα οικονομικά του περιθώρια. ΄Ελειψε το χαμόγελο, η απλή «καλημέρα».
Μπαίνεις, διαλέγεις, πληρώνεις, φεύγεις. Κάποτε τα ψώνια ήταν διασκέδαση, τώρα είναι ανάγκη.

Και σήμερα, με την οικονομική κρίση να μας απειλεί, οι μικρές επιχειρήσεις ή κλείνουν ή περνούν μια εφιαλτική κατάσταση.
Δεν είναι εύκολο να διατηρήσεις μια επιχείρηση. Το ταλέντο του εμπόρου δεν αρκεί, θέλει και τύχη, επαγρύπνηση, ψυχική αντοχή και ένα κατάλληλο, ξεκάθαρο και σταθερό νομοθετικό πλαίσιο.

Μια δουλειά κάνει λοιπόν και ο έμπορος. Έχει οικογένεια, παιδιά να συντηρήσει. Αντιμετωπίζει καθημερινά τον ανταγωνισμό, την εφορία, το παράνομο εμπόριο, στο κέντρο τις διαδηλώσεις και τα επεισόδια, ακόμα και τις καιρικές συνθήκες. Και εκείνος εκεί, στη πόρτα, μέσα στην αγωνία για το άγνωστο αύριο.
Έχει ρισκάρει περιουσία, την οικογενειακή ηρεμία, την υγεία του, παλεύει ,αγωνιά, για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.
Το ψυχικό τίμημα είναι τεράστιο.

Και εάν δε τα καταφέρει, καταγράφεται στο ΤΕΙΡΕΣΙΑ , την εταιρία όπου οι τράπεζές μας έχουν αναθέσει την εξακρίβωση των κακών πελατών. Μιά απλήρωτη επιταγή, καθυστέρηση δόσεων, αδυναμία αποπληρωμής, είσαι πλέον καταδικασμένος. Πολλά από τα «παραπτώματα» παραμένουν για πάντα. καταγεγραμμένα, ακόμα και σε βάρος συγγενικών προσώπων που είχαν μια τελείως τυπική σχέση με την επιχείρηση, σύζυγοι, παιδιά, ανεύθυνοι και αμέτοχοι, απλά μέλη Διοικητικών Συμβουλίων. Και το χειρότερο, ο ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ λειτουργεί με τη φιλοσοφία ότι «το έκανες μια φορά θα το ξανακάνεις».
Στο εξωτερικό όταν υπάρξει πρόβλημα, η τράπεζα προσπαθεί να σε βοηθήσει, να συζητήσει μαζί σου, να σε συμβουλεύσει, τι έφταιξε. Έδώ η τράπεζα αδιαφορεί, θα σε πνίξει, έτοιμη να καταβροχθίσει ο,τι περιουσιακό στοιχείο έχεις.

Και η αγορά μας; Αβέβαιο το μέλλον της και η ανάκαμψή της. Όλα τα στοιχεία, ιδιωτική κατανάλωση, χρηματική επάρκεια, οικονομική και εισοδηματική πολιτική, όλα είναι μαύρα.

Η θεραπεία; Προβληματική . Η οικονομική θεωρία του Τ.Μ. Κεϊνς, συγκρούεται σήμερα με τη θεωρία του σημερινού νομπελίστα Π.Κρούγκμαν. Δώσε ο πρώτος, συγκρατήσου ο δεύτερος. Και η δική μας εθνική οικονομική πολιτική πρόχειρη, ανειλικρινής, εφήμερη, συνεχώς μεταβαλλόμενη. Η χώρα φαίνεται να βαδίζει στην ύφεση.
Πως λοιπόν να προγραμματίσεις, να λειτουργήσεις, να αντέξεις.

Όχι φίλοι μου, μη κατηγορείτε έτσι εύκολα τον έμπορο της σημερινής εποχής. Σε ζούγκλα παλεύει και τα θηρία είναι τόσα πολλά.
Δε ξέρετε πόσο υποφέρει, τι διακινδυνεύει, πόσο αβέβαιη είναι η ζωή του, η οικογενειακή και προσωπική του ευτυχία.
Ματώνει η καρδιά σου όταν ξέρεις, και για το Θεό, το ξέρεις πολύ καλά, σαν να έχεις ήδη ζήσει τον εφιάλτη, ότι ίσως μια μέρα μαζέψεις τα κομμάτια σου, σφίξεις τη ψυχή σου και βρεθείς στο δρόμο, μόνος.
Μην ακούτε αυτούς, επίσημους και ανεπίσημους, που από τη σιγουριά της εγγυημένης θέσης τους, τους καναπέδες τους, τους δήθεν παντογνώστες, που δίχως να αγωνιούν για το τι θα τους ξημερώσει αύριο, με μια ρατσιστική και προχειροφτιαγμένη αντίληψη, θα κατηγορήσουν τον έμπορο για χίλια δυό κακουργήματα.
Αντί από τη σιγουριά της θέσης τους, ας έρθουν να δουλέψουν, να ανταγωνιστούν στο στίβο της αγοράς. Αν έχουν αρχί….

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΦΑΟΥΣΤ

Κάθε φορά που είμαι έτοιμος να γράψω μια ανάρτηση, διστάζω και προβληματίζομαι. Το θέμα το έχω επιλέξει μέσα από κάτι που διάβασα, κάτι που άκουσα, κάτι από τη καθημερινότητα. Καμιά φορά βέβαια, μια στιγμιαία ,ξαφνική συναισθηματική φόρτιση που δε μπορώ να χαλιναγωγήσω, την εξωτερικεύω στο blog μου.
Σκέφτομαι συχνά τι ενδιαφέρον μπορεί να προκαλέσει η υπό…σύνθεση ανάρτηση μου. Ανατρέχω όμως μετά στην ουσία ύπαρξης του blogging, σ΄αυτήν που θεωρώ σαν σημαντική. Η ανωνυμία νομίζω μας δίνει τη δυνατότητα να εκμυστηρευτούμε με μεγαλύτερη άνεση έκφρασης τις σκέψεις μας, καμιά φορά και τα προσωπικά μας, να βγάλουμε προς τα έξω τους προβληματισμούς μας, εάν, όταν και όπως εμείς επιλέξουμε.
Η ύπαρξη μάλιστα διαφορετικών απόψεων είναι που δημιουργεί το ενδιαφέρον στα blogs. Έτυχε να διαβάσω αναρτήσεις όπου η διαφωνία εκφράζεται με τέτοιο έξυπνο, χαριτωμένο και χιουμοριστικό τρόπο, που είναι πράγματι απόλαυση να τη διαβάζεις.

Να έρθω όμως στο θέμα. Διάβαζα μια φράση που είπε κάποτε ο χαρισματικός και πανέξυπνος εκείνος Oscar Wilde.
« Για να είναι κανείς σύγχρονος θα πρέπει να μην έχει ψυχή ».
Η εποχή του Wilde ήταν από το 1854 έως το 1900.
Θεωρώ όμως ότι η ρήση του αυτή ισχύει και σήμερα στη δική μας εποχή.
Δε ξέρω εάν το «σύγχρονο» μπορούμε να το προσδιορίσουμε και να και με άλλες «λέξεις», όπως μοντέρνο, νεωτεριστικό, καθολικά αποδεκτό, ή κατά….πλειοψηφία κοινωνικά αποδεκτό και ακολουθούμενο.

Προσωπικά όμως πιστεύω ότι το γενικό ξεχαρβάλωμα της κοινωνίας μας και η διάσπαση της κοινωνικής συνοχής, οι δυσκολίες της ζωής, η τρομακτική αλλαγή νοοτροπίας, τρόπου σκέψης, σε αναγκάζει να «αδειάσεις» τη ψυχή σου και να ακολουθείς το σημερινό «σύγχρονο».
Νομίζω ότι όταν σήμερα νιώθεις τόσο μόνος και αδύναμος, υποχρεωτικά αποδέχεσαι, ίσως υποκριτικά, το «σύγχρονο», προκειμένου να μη μείνεις στο περιθώριο, απορριπτέος από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς απροσάρμοστος, ηλίθιος, εάν δεν ακολουθήσεις τους πολλούς.

Καταπιέζεις συχνά θέσεις, πεποιθήσεις, αρχές, ηθική, που ήθελες πάντα να διατηρείς ατόφια στη ψυχή σου, προκειμένου να ακολουθήσεις τη « σύγχρονη τάση», να είσαι και εσύ ένας από τους πολλούς κερδισμένους της εποχής μας.
Οι συναισθηματικές ενοχές δίνουν σύντομα τη θέση τους στο «ρεαλιστικό».

Εάν από τη σημερινή εποχή λείπει η ανθρωπιά, η ευαισθησία, η ειλικρίνεια και αυτά έχουν αντικατασταθεί από την απανθρωπιά και το χυδαίο, την αδιαφορία, την υποκρισία, ε, αυτό μπορεί και να είναι το «σύγχρονο» σημερινό στάτους.

Χρειάζεται κότσια η εποχή μας. Χρειάζεται αντιστάσεις. Χρειάζεται γενναιότητα, θάρρος στην αντίδραση ενάντια σ΄αυτό που μπορεί να είναι γενικά αποδεκτό σαν σύγχρονο, αλλά που δε ταιριάζει στο ψυχικό μας κόσμο

Τη ζωή μας, τη μία και μοναδική, αγωνιζόμαστε να τη ζήσουμε όσο μπορούμε καλύτερα, ευχάριστα ,άνετα, με υπερεπάρκεια, πέρα από τα αναγκαία.
Και γιαυτό, για να συγκρατηθούμε στο σύγχρονο κόσμο, ίσως χρειαστεί να στραπατσάρουμε και λίγο τη ψυχή μας.

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ...ΠΕΡΙΠΟΥ.

Διάβαζα σε μια εφημερίδα ότι ξένος διευθυντής ελληνικού τηλεοπτικού σταθμού είπε ότι «η Ελλάδα είναι η χώρα του… περίπου».
Μου άρεσε πολύ η φράση αυτή και νομίζω ότι μας ταιριάζει απόλυτα. Ζούμε στο «περίπου», σαν άτομα, σαν κοινωνία ,σαν κρατική λειτουργία.
Απόλυτα βολική για όλους και για όλα, αφού μας προσφέρει έναν απέραντο χώρο μέσα στον οποίο μπορούμε να επιπλεύσουμε, δίχως κανένα κίνδυνο να …βγούμε εκτός ορίων.
Αυτό το «περίπου» έχει πλήρη ελευθερία κινήσεων ακριβώς γιατί δεν είναι συγκεκριμένο.

Πάρτε για παράδειγμα εμάς τους ίδιους. «Περίπου» σαν αυθεντίες, μπορούμε να αναμειχτούμε σε κάθε είδους συζήτηση, να δώσουμε λύσεις σε προβλήματα,. Να εκφράσουμε απόψεις και θέσεις, να κατηγορήσουμε τους άλλους ότι είναι εκτός θέματος όταν έτσι μας συμφέρει και τα βρίσκουμε σκούρα, μια και το «περίπου» παρέχει την ευχέρεια να προσδιορίζουμε εμείς τα πλαίσια μέσα στα οποία θέλουμε να κινηθεί η συζήτηση.

Πάρτε άλλο παράδειγμα τους δημοσιογράφους μας στα δελτία ειδήσεων. Τι ευρύτατη μόρφωση αυτοί οι άνθρωπου !! Άριστη νομική κατάρτιση. Δικαστές, εισαγγελείς, δικηγόροι. Άριστη τεχνική κατάρτιση. Ναυπηγοί, μηχανολόγοι, αρχιτέκτονες, σεισμολόγοι. Βαθύτατοι γνώστες και ερευνητές της επιστήμης της ψυχολογίας, όταν μετά από ένα τραγικό γεγονός, π.χ. ενός θανάτου, ρωτούν τους συγγενείς πώς αισθάνονται.
Αποφαίνονται επί παντός επιστητού, με ύφος μάλιστα που δε σηκώνει αμφισβήτηση, μια και έχουν την ευχέρεια να λένε ο,τι θέλουν, αφού «περίπου» κατέχουν όλες αυτές τις γνώσεις και η μη… υποχρεωτική τους ευρυμάθεια το συγχωρεί.

Να πάμε στους πολιτικούς μας; Ψηφίζουν κατά συνείδηση λέει. Ψηφίζουν μεν για απαλλαγή πολιτικού για συμμετοχή σε σκάνδαλο, δεν θα ψήφιζαν όμως έτσι και θα τον έστελναν στη δικαιοσύνη, εάν δεν ήταν να πέσει η κυβέρνηση και να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές ! Δηλαδή και η ψήφος των βουλευτών μας στο «περίπου» κατά συνείδηση είναι.

Μια ολόκληρη κοινωνία κινείται μέσα στα πλαίσια του «περίπου». Έννοιες που κάποτε ήταν σημαντικές, ξεκάθαρες, που είχαν μια συγκεκριμένη ερμηνεία, που η αναφορά σε αυτές τις λέξεις δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνειών, που είχαν αρχή και τέλος, τώρα κινούνται στο πολύ βολικό και υπέροχα απροσδιόριστο σημερινό «περίπου».
Τι τα θέλετε λοιπόν. Τρισευτυχισμένοι πρέπει να νιώθουμε, αφού φτιάχνουμε μια ζωή ευχάριστη,
Γιατί να είμαστε συγκεκριμένοι, το ακαθόριστο, το ελεύθερο, είναι πολύ πιο γλυκό και μας κάνει να νιώθουμε τόσο άνετα.
Και εμείς οι Έλληνες είμαστε φανατικά υπέρ του ελεύθερου προσδιορισμού των πάντων, όσο υποκειμενικά, ευρύχωρα και απολύτως εγωιστικά να είναι τα όριά του.

ΙΔΟΥ ΟΙ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΜΑΣ

Το διάβασα σε ένα άλλο εξαίρετο blog. Μου κίνησε και εμένα το ενδιαφέρον. Είναι μάλιστα και επίκαιρο λόγω των ευρωεκλογών σε ένα μήνα.
Μπήκα στην ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και είδα το ψήφισμα της 2.4.2009 « σχετικά με την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό ».
Το ψήφισμα ξεκινά ως συνήθως με τα διάφορα «έχοντας υπόψη» όπου και στηρίζεται η απόφαση του Κοινοβουλίου.
Μεταφέρω συντετμημένα τα πιο βασικά:
Έχοντας λοιπόν υπόψη :
-…την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων.
-…τη δήλωσή του σχετικά με την ανακήρυξη της 23ης Αυγούστου ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού …
-…λαμβάνοντας υπόψη ότι κανένας πολιτικός φορέας και κανένα πολιτικό κόμμα δεν έχουν το μονοπώλιο στην ερμηνεία της ιστορίας….
-…λαμβάνοντας υπόψη ότι κατά τον 20 ό αιώνα στην Ευρώπη εκατομμύρια άνθρωποι υπήρξαν θύματα εξορίας, φυλάκισης, βασανισμού και φόνου από ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα….
-…λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ευρώπη δεν θα ενωθεί ποτέ αν δεν μπορέσει να καταλήξει σε κοινή θεώρηση της ιστορίας της….
-… εκτιμώντας ότι από τη οπτική γωνία τν θυμάτων δεν έχει σημασία ποιο καθεστώς τους αφαίρεσε την ελευθερία, τους βασάνισε ή τους δολοφόνησε για οποινοδήποτε λόγο...
Και το ψήφισμα καταλήγει :
- εκφράζει τον σεβασμό του προς όλα τα θύματα ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών καθεστώτων στην Ευρώπη και τιμά εκείνους που αγωνίστηκαν κατά της τυραννίας και της καταπίεσης.
- Επαναλαμβάνει ότι είναι προσηλωμένο σε μια Ευρώπη ειρηνική και ευημερούσα, στηριζόμενη στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
- Καταδικάζει έντονα και απερίφραστα όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τις μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διεπράχθησαν από όλα τα ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα…
- Ζητεί να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και να γιορτάζεται με αξιοπρέπεια και αμεροληψία.
- Αναθέτει στο Πρόεδρό του να διαβιβάσει το παρόν ψήφισμα στο Συμβούλιο, την Επιτροπή και τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια των κρατών μελών…..

Αυτά λοιπόν λέει το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου και αυτά ζητά.
Το υπερψήφισαν 544 ευρωβουλευτές.
Το καταψήφισαν 44 ( μεταξύ άλλων οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ).
ΝΔ, Συριζα και ΛΑΟΣ απείχαν.
Φυσικά το κάθε κόμμα έδωσε τις δικές του δικαιολογίες για τη στάση του με…φιλοσοφικές και πολιτικάντηκες εξηγήσεις.
Προσπάθησα να ερμηνεύσω πως σκέφτηκαν οι εκπρόσωποι του Έθνους. Τι τους ενόχλησε στα πιστεύω τους, στη πολιτική τους φιλοσοφία, στις θέσεις τους. Μήπως κάποιες λέξεις έκαναν κάποιους να ανατριχιάσουν ,να κοκκινίσουν, να δειλιάσουν, να αλληθωρίσουν; Μήπως τους ενόχλησαν βαθύτατα ψυχικά σύνδρομα, τύψεις ,ενοχές ;
Μήπως θα προτιμούσαν να ερμηνευτούν πρώτα και να οριστικοποιηθούν κάποιες έννοιες όπως ο «σταλινισμός» και ο «ναζισμός», ώστε να αποφασίσουν μετά τι θα ψηφίσουν, ανάλογα φυσικά με το εάν οι ερμηνεία σταλινισμού και ναζισμού θίγει ή όχι τη δική τους κομματική φιλοσοφία ;
Προφανώς υπάρχουν ακόμα κόμματα που τους προκαλεί ...ρίγη συγκίνησης το άκουσμα του ονόματος του Στάλιν. Αλλά οι ευρωβουλευτές των άλλων κομμάτων δεν έχουν ακούσει τίποτα για το Ολοκαύτωμα ή για τις εκκαθαρήσεις εκατομμυρίων Ρώσων πολιτών την εποχή του Στάλιν; Και είναι τόσο καυτά αυτά τα γεγονότα ώστε να μην θέλουν να τα αγγίξουν ; Η αποχή το μόνο που σημαίνει είναι υπεκφυγή.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η αρνητική θέση και αποχή των εκπροσώπων μας.
Φοβήθηκαν προφανώς μην παρεξηγηθούν, μήπως τους κολλήσουν διάφορες ταμπέλες, πράγμα τόσο εύκολο στη χώρα μας ;
Μήπως χάσουν ψήφους τα κόμματά τους ;
Προσωπικά δεν έχω πλέον σε καμία υπόληψη τη πολιτική και τους πολιτικούς μας.
Δεν εξαιρώ τους ευρωβουλευτές που επέδειξαν δειλία, φόβο, έλλειψη μνήμης και θάρρους, μικροπολιτική διάθεση, ανώδυνες θέσεις.
Τα κόμματα επιλέγουν υποτίθεται για το ευρωψηφοδέλτιο τους άριστους, τους έμπειρους, τους καταξιωμένους, τους ικανότατους που με βάση τα χαρίσματά τους αυτά, θα παίρνουν θέση στο Ευρωκοινοβούλιο σε θέματα που αφορούν τη ζωή μας.
Προφανώς τα χαρίσματα αυτά θολώνουν σημαντικά εμπρός στο στενό κομματικό συμφέρον.
Δεν αγγίζουν θέματα, δεν συμμετέχουν σε αποφάσεις όταν αυτά κάνουν τζιζ για τα κόμματά τους, αλλά προφανώς και τους ίδιους.
Ακόμα διερωτώμαι εάν τηρήθηκε η τελευταία παράγραφος του ψηφίσματος, γιατί δεν έπεσε στην αντίληψή μου να έχει πάρει δημοσιότητα το θέμα αυτό.
Δισταγμοί και ίσως κοινή θέση όλων των κομμάτων στο εσωτερικό της χώρας !
Αυτούς λοιπόν τους «εκλεκτούς» που θα μας σερβίρουν τα κόμματα θα κληθούμε να ψηφίσουμε τον άλλο μήνα. Απαιτούμε ιδιαίτερα από αυτούς να επιδεικνύουν θάρρος, έντιμη στάση, ορθή κρίση.

ΓΕΛΑ ΠΑΛΙΑΤΣΟ...

Αναμνήσεις. Γεγονότα και εμπειρίες που έζησες στο παρελθόν σου. Καμιά φορά αρκεί ένα τυχαίο συμβάν, μια φωτογραφία, ακόμα και μια λέξη, για να σε γυρίσει πίσω σ΄αυτές τις μέρες, σ΄εκείνες τις ανεπανάληπτες στιγμές.
Θύμησες. Μ΄ένα χαμόγελο ή μ΄ένα δάκρυ.

Αλλά αν αυτός ο γυρισμός, αυτές οι αναμνήσεις σε φέρνουν εκεί ακριβώς σ΄Αυτό, ναι σ΄Αυτό το κομμάτι της ζωής σου ,σ΄Εκείνη τη πιο σημαντική, συγκλονιστική, μοναδική περίοδο…
Σε κυριεύει η νοσταλγία, η λαχτάρα της «επιστροφής» να ξαναζήσεις «Εκείνα», έτσι όπως ξαναζωντανεύουν τώρα…..

Ήταν τότε που ένιωσες ότι είχες επιτέλους βρει αυτό που πάντα ζητούσες, έτσι αναπάντεχα ίσως, αλλά κατάλαβες ότι δε θάθελες τίποτα άλλο, σου αρκούσε μόνο να μένεις « Εκεί». Για πάντα.
Μα γιατί βιάζεται τόσο πολύ η ζωή να προχωρήσει !
.
Κοινή χιλιοειπωμένη ευχή τα «χρόνια πολλά». Τι να τα κάνεις όμως;
Δε μετριέται η ουσία της ζωής με τα χρόνια. Δε μετριέται το «ΕΖΗΣΑ» με αριθμούς. Ένιωσες, γεύτηκες, γέμισες. Να η πεμπτουσία, το απόσταγμα της ζωής, όσο κιαν κράτησε.

‘Όλα αυτά όμως πέρασαν, το ξέρεις. Οι αναμνήσεις του χθες δεν έμειναν απλά θύμησες φευγαλέες. Γίνεσαι σκλάβος του παρελθόντος. ΄Εχεις δεθεί μ΄εκείνη τη περίοδο. Ούτε θέλεις, μα ούτε και μπορείς να ξεφύγεις, είναι σα να θέλεις να δραπετεύσεις από την ίδια σου τη ζωή.
Σε πνίγει τώρα η νοσταλγία.

Όμως πρέπει να προσπαθήσεις, εσύ να μένεις κοντά ….αλλά και τόσο μακριά ! Εσύ ναι, μπορεί να το θέλεις, μπορεί να το λαχταράς, μπορεί και να ελπίζεις ότι «Εκείνα» θα ξανάρθουν….Μάταια.
Το διακρίνεις πια στην άδεια ματιά, στις ψυχρές λέξεις, στις ελεγμένες κινήσεις.

Αλλά μένεις εκεί, δίπλα, αρκούν έστω και τα ελάχιστα.
Κράτησε, πάλεψε, ξεπέρνα κάθε τι μέσα σου, να φανείς δυνατός. Καταπάτησε, κρύψε αισθήματα, επιθυμίες, ελπίδες, ναι έτσι πρέπει, έτσι σε θέλουν, έτσι γίνεσαι πια ανεκτός.
Παίξε λοιπόν.
«Γέλα παλιάτσο» ! Ακριβώς.

Και ο χρόνος περνά ,ασταμάτητος, αδυσώπητος. Νιώθεις απελπιστικά μόνος, τελειωμένος. ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΟΛΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟΤΕ…..

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις πιστός στον όρκο που έδωσες, έστω κιαν δε του δίνουν πια σημασία. Άλλωστε δε το οφείλεις σε κανένα. Μόνο στον εαυτός σου. Τα έζησες όλα τόσο έντονα με όλες σου τις αισθήσεις.
Κράτησαν όμως τόσο λίγο.
Και πάντα θα τα νοσταλγείς…Μ΄ένα χαμόγελο ή μ΄ένα δάκρυ….