Συχνά δένεσαι με
μια περιοχή, μια γειτονιά, τέσσερεις τοίχους ενός μικρού διαμερίσματος.
Γεννήθηκες, ή μεγάλωσες, ή έζησες για κάποια χρόνια εκεί. Έκανες φίλους,
ερωτεύτηκες, διασκέδασες, συνήθισες. Δένεσαι, έγιναν αναπόσπαστο
μέρος της ζωής σου.
Πέρασες χρόνια,
ίσως και να ήταν τα ωραιότερα της ζωής σου, εκείνα που ποτέ δε θα σβήσουν μέσα σου, έστω κι
αν πληγώθηκες. Εκείνα τα χρόνια που ξέρεις ότι δε θα ξαναζήσεις ποτέ πια. Είναι
όμως αυτά που έδωσαν νόημα στη ζωή σου, είπες μέσα σου «ναι, έστω μόνο γι΄ αυτά άξιζε να ζήσω, να τα γευτώ. ΕΖΗΣΑ!»
Κι όμως.
Ανατροπές, απρόοπτα. Και τώρα μόνος. ΤΕΛΟΣ.
Τίποτα με όσα σ΄έδεσαν
εκεί, δεν έχει πλέον νόημα. ΤΙΠΟΤΑ.
Κάποτε ναι, όλα ήταν αλλιώς, η γειτονιά, τα δρομάκια, τα
στέκια, ο αέρας. Όλα ήταν τόσο όμορφα, τόσο ζωντανά.
Τώρα τα βλέπεις
και πονάς. Νιώθεις το κενό. Δε θέλεις να θυμάσαι. Πες πως είναι νεκρά όλα, μα όλα.
Όχι δεν είναι φυγή, απλά δεν αντέχεις άλλο. Θέλεις
να σπάσεις τα δεσμά!
Καημένε! Εκεί θα γυρίζει η ψυχή σου κάθε μέρα, κάθε στιγμή, εκεί στο τόπο που έγινε το σημερινό σου μαρτύριο.
