Τελείως αναπάντεχα, ξαναβρίσκομαι και πάλι σ΄ένα χώρο, ένα περιβάλλον όπου έζησα και δραστηριοποιήθηκα ώρες πολλές για 22 σχεδόν χρόνια. Ένας χώρος στον οποίο πρόσφερα πολλά, αλλά μου πρόσφερε πολύ περισσότερα, ένας χώρος οικείος, ζεστός, ζωντανός.
Ξανασυνάντησα γνωστούς, φίλους από τα παλιά, και δυο τρεις που πάντοτε ξεχώριζαν. Μαζί περνούσαμε ατέλειωτες ώρες, συνεργαζόμαστε, διασκεδάζαμε, περνούσαμε όμορφα. Μοιραζόμασταν σκέψεις, προβληματισμούς, κι αυτό το γνωστό "χαρές και λύπες".
Κάποτε και για λόγους της γνωστής "καθημερινότητας", χωρίσαμε και με τους περισσότερους ούτε καν τηλεφωνιόμασταν.
Και να τώρα, κάποιους από τους παλιούς φίλους τους ξαναβρήκα. Με δύο από αυτούς αράξαμε σ΄ένα ουζερί της Πανδρόσου, εκεί κοντά στο χώρο μας και τα λέγαμε. Είχαμε να πούμε πολλά
"θυμάσαι", να γελάσουμε,να νοσταλγήσουμε, να εκμυστηρευτούμε τα σημερινά μας. Γεμίσαμε και οι τρεις μ΄ένα συναίσθημα ότι ζήσαμε πραγματικά αξέχαστες στιγμές και το πιο σημαντικό ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε εδώ.
Με αυτούς τους παλιούς αγαπητούς μου φίλους νιώσαμε oτι ακόμα και σήμερα , ύστερα από τόσο καιρό, επικοινωνούμε μεταξύ μας πριν μιλήσουμε, μ΄ένα βλέμμα, ένα μορφασμό. Καταλαβαινόμαστε...
Πόσο λίγο "καταλαβαίνουν" στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι ! Πόσο λίγο προσπαθούν να "καταλάβουν"! Πόση ψευτιά, πόση ρηχότητα, πόση υποκρισία, πόση μικροπρέπεια ! Ευτέλεια, ξέφτισμα των πάντων. Και πόσο εύκολες οι δικαιολογίες, πόσο φτηνές , με τι υπεροψία και εγωισμό αραδιάζονται !
Πόσο έχει παραποιηθεί και εξατομικευθεί η έννοια της ζωής ! Και πόσο εγωιστικά και μονοδιάστατα αξιολογεί και επιλέγει ο καθένας μας τι σημαίνει ζωή, πως θα τη ζήσουμε!
Δικαίωμα του καθενός αυτό, αναμφίβολα..
Ξανασυνάντησα γνωστούς, φίλους από τα παλιά, και δυο τρεις που πάντοτε ξεχώριζαν. Μαζί περνούσαμε ατέλειωτες ώρες, συνεργαζόμαστε, διασκεδάζαμε, περνούσαμε όμορφα. Μοιραζόμασταν σκέψεις, προβληματισμούς, κι αυτό το γνωστό "χαρές και λύπες".
Κάποτε και για λόγους της γνωστής "καθημερινότητας", χωρίσαμε και με τους περισσότερους ούτε καν τηλεφωνιόμασταν.
Και να τώρα, κάποιους από τους παλιούς φίλους τους ξαναβρήκα. Με δύο από αυτούς αράξαμε σ΄ένα ουζερί της Πανδρόσου, εκεί κοντά στο χώρο μας και τα λέγαμε. Είχαμε να πούμε πολλά
"θυμάσαι", να γελάσουμε,να νοσταλγήσουμε, να εκμυστηρευτούμε τα σημερινά μας. Γεμίσαμε και οι τρεις μ΄ένα συναίσθημα ότι ζήσαμε πραγματικά αξέχαστες στιγμές και το πιο σημαντικό ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε εδώ.
Με αυτούς τους παλιούς αγαπητούς μου φίλους νιώσαμε oτι ακόμα και σήμερα , ύστερα από τόσο καιρό, επικοινωνούμε μεταξύ μας πριν μιλήσουμε, μ΄ένα βλέμμα, ένα μορφασμό. Καταλαβαινόμαστε...
Πόσο λίγο "καταλαβαίνουν" στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι ! Πόσο λίγο προσπαθούν να "καταλάβουν"! Πόση ψευτιά, πόση ρηχότητα, πόση υποκρισία, πόση μικροπρέπεια ! Ευτέλεια, ξέφτισμα των πάντων. Και πόσο εύκολες οι δικαιολογίες, πόσο φτηνές , με τι υπεροψία και εγωισμό αραδιάζονται !
Πόσο έχει παραποιηθεί και εξατομικευθεί η έννοια της ζωής ! Και πόσο εγωιστικά και μονοδιάστατα αξιολογεί και επιλέγει ο καθένας μας τι σημαίνει ζωή, πως θα τη ζήσουμε!
Δικαίωμα του καθενός αυτό, αναμφίβολα..
2 σχόλια:
Όμορφες γλυκιές στιγμές το συναπάντημα παλιών αγαπημένων φίλων...
Κομμάτια από το παζλ της ζωής μας!!
Σημαντικά και απαραίτητα για να συνθέσουμε τον καμβά της.
Τι σύμπτωση, κάπου συναντήθηκαν οι αναρτήσεις μας!
Αυτό που εσύ εκφράζεις με τη φράση "Πόσο έχει παραποιηθεί και εξατομικευθεί η έννοια της ζωής"
εγώ το απόδωσα με τον τίτλο "ανθρωπιά: λέξη άχρηστη και άδεια. Ούτε μια στάλα πια, μονάχα ανθρώπινα ρημάδια".
Συνέχισε φίλε μου...τουλάχιστον δεν μείναμε μόνοι στην αναζήτηση της ελπίδας...
Καλό ξημέρωμα Αλέκο.
Eτσι ειναι ακριβώς,ανθρωπιά δεν υπάρχει πια στη κοινωνία μας.Επικρατεί το ατομικό συμφέρον,η αδιαφορία για τους γλύρω μας,η ψυχρότητα,η απονιά.
Ελπίδα δεν υπάρχει πια,κατρακυλάμε συνεχώς,κάποιες παροδικές αναλαμπές μόνο.Αντίδραση καμία,μακαριότητα,φτάνει να υπάρχει το δικό μας "αύριο".
Πως να μην νιώθεις τη μοναξιά...
Δημοσίευση σχολίου