ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ....

΄Ένα ατύχημα που μου συνέβη με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο.
Περπατώντας στην αγαπημένη μου Κηφισιά,παραπάτησα-αν και τα περισσότερα πεζοδρόμια της δεν είναι άσχημα-και φαρδύς πλατύς κάτω,ράγισα το αριστερό μου πόδι.Η συνέχεια φυσιολογική,ΚΑΤ,γύψος μέχρι το γόνατο,χρήση δεκανικιών και προσωρινή μετοίκηση στο σπίτι της κόρης μου για καλύτερη φροντίδα.

Αυτά λοιπόν τα δεκανίκια με δυσκόλευαν αφάνταστα,με κούρασαν,αγανακτούσα,αλλά μου ήταν τόσο απαραίτητα. Καθόμουν σ΄ένα καναπέ τη περισσότερη ώρα,μισοβλέπονταν τα πρωινάδικα στη ΤV, διαβάζοντας και περιμένοντας το απόγευμα την επιστροφή της κόρης μου απο τη δουλεία της να μου κάνει παρέα,να μιλήσω λίγο,να μου πει για τον έξω κόσμο.

Οι σκέψεις μου ποικίλες.Σκεφτόμουν αυτά τα δεκανίκια δίχως τα οποία θα ημουν ακίνητος.Σκεφτόμουν οτι έχω τη κόρη μου,το μόνο πλάσμα που μου έχει μείνει και με φροντίζει.
Τα "δεκανίκια",τα διάφορα "δεκανίκια",που κάποια στιγμή ίσως αναζητήσουμε στη ζωή μας.
Τα πρώτα μας δεκανίκια,τα χέρια των γονιών μας,όταν κρατούν τα αδύναμα δικά μας χεράκια για να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα,τρικλίζοντας και αλαλάζοντας απο ενθουσιασμό και υπερηφάνεια. Και μετά,όπως μεγαλώνουμε ,τα "δεκανίκια" με τα οποία μας εφοδιάζουν οι δικοί μας για να αντιμετωπίσουμε αργότερα τη ζωή.Συμβουλές,καλό σχολείο,Πανεπιστήμιο και ο΄τι άλλο θεωρήσουν απαραίτητο για τη σταδιοδρομία μας,την επιβίωσή μας.

Και ξαφνικά μια μέρα θα βρεθούμε μέσα στη κοινωνία μας,τη σημερινή κοινωνία,την άγρια,την άκαρδη,τη σκληρή.
Εδώ άραγε θα βρούμε "δεκανίκια" ;; Ξέρω ,θα μου πείτε οτι το θέμα είναι να ήμαστε ετσι μαθημένοι,τόσο πολύ εφοδιασμένοι και οπλισμένοι με ένα σωρό "σύγχρονα"χαρακτηριστικά και δυνάμεις,ώστε να μην χρειαστούμε ποτέ δεκανίκια,έστω και προσωρινά,παροδικά.

Μου φαίνεται πολύ δύσκολο επίτευγμα.Η ζωή έχει γίνει σκληρή ,έχει απαιτήσεις. Μπορείς να την αντιμετωπίσεις δίχως μια στήριξη κάποια στιγμή για ένα πρόβλημα,μια αναποδιά,ενα αδιέξοδο;;Δε θα ζητήσεις ποτέ ένα χέρι βοηθείας,ενα κτύπημα στον ώμο,μια καλή λέξη,μια συμπαράσταση;;Και θα βρείς ανταπόκρηση;;

Ναι φίλοι μου,θέλουμε "δεκανίκια" στη ζωή μας,εστω και για λίγο σε μια στιγμή προβληματισμού,μοναξιάς,απελπισίας.
Γιαυτό θα πρέπει να υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ,με ευαισθησίες,ειλικρινείς,ατόφιοι,άνθρωποι με κατανόηση.
Κι εδώ ξεκινούν οι δικές μου αμφιβολίες.Γύρω μου μάλλον σκοτεινιά,θολούρα,απονιά.Τίποτα δεν διαρκεί.Κτυπήματα κάτω απο τη μέση,απογοήτευση. Κι αν εσυ έχεις εξαντλήσει τον εαυτό σου δίδοντάς τα όλα και εισπράτεις πίκρες;; Αντέχεις τη μοναξιά,τη προδοσία,την απογοήτευση;;

Αχ ρε μάνα,εσύ ένας άγγελος, μούλεγες συνεχώς οτι ήθελες να γίνω "άνθρωπος".Και λοιπόν;; Σε δικαιολογώ όμως. Που να ήξερες πως θα ήταν η εποχή μας σήμερα. Πάντως το θέμα είναι οτι επιβίωσα,ο,τι κιαν μου έτυχε. Και συνεχίζω να επιβιώνω,πεισματικά,έστω και μόνος...