Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...

Αφορμή για να γράψω αυτό το ποστ μου την έδωσε ένας θάνατος που πληροφορήθηκα εντελώς τυχαία. Ας αφηγηθώ όμως την ιστορία μου από την αρχή.

Έζησα τα παιδικά μου χρόνια στη Φιλοθέη, αυτό το προάστιο που πραγματικά λατρεύω. Ακόμα και σήμερα, όταν περνώ μέσα από το λαβύρινθο των δρόμων της, με κυριεύει μια νοσταλγία, μια τρυφερότητα και οι αναμνήσεις εκείνων των χρόνων πλημμυρίζουν τις σκέψεις μου. Μου φαίνεται περίεργο ότι θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια διάφορα γεγονότα της παιδικής μου ηλικίας , αποτυπωμένα τόσο έντονα στο μυαλό μου.

Ο δρόμος λοιπόν που μέναμε οδηγούσε σε ένα αδιέξοδο που είχε μια μικρή πλατεία στο τέλος του, φυτεμένη με αγγελικούλες. Αυτοκίνητα δεν περνούσαν και μας άφηναν ήσυχους να παίζουμε στο δρόμο ποδόσφαιρο, βάζοντας δύο πέτρες για το τέρμα !

Στο απέναντι από το δικό μας σπίτι έμενε μια οικογένεια που είχε πέντε παιδιά,τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Κάθε μέρα ήμασταν μαζί.
Εκεί, σε ηλικία δώδεκα ετών, ένιωσα το πρώτο μου έρωτα για το μεγαλύτερο από τα δύο κορίτσια, τη δωδεκάχρονη Νίκη. Ο σφοδρός έρωτάς μου , ενέπνευσε και το πρώτο και μοναδικό μου ποίημα που έγραψα σ΄ένα χαρτί και γεμάτος υπερηφάνεια και ανδριλίκη της το έδωσα :
Νίκη.......... Μ τη λένε
κι είναι αλήθεια σοβαρή
σα μεγάλη πριγκιπέσα
κάνει κιόλας μισαμπλή...
(Όχι, δε μου δόθηκε βραβείο ποίησης από την Ακαδημία)

Χαμός γινόταν για τη Νίκη. Ανεβασμένοι στα κάγκελα ενός σπιτιού απέναντι από το υπαίθριο σινεμά της Φιλοθέης, μαλώναμε ποιος θα τη στήριζε !!!

Η μικρή αδελφή, η Λένα, ήταν ένα κουκλί. Μαύρα μαλλιά, κατάμαυρα μεγάλα μάτια, πάντα λιγομήλιτη και σοβαρή.

Κάποια στιγμή φύγαμε από τη Φιλοθέη και οι δρόμοι μας χώρισαν Τι απέγιναν οι φίλοι μου ;;
Έφυγαν ολοι με τη σειρά, αρκετά νέοι.

Τη Νίκη που τη ξανασυνάντησα παντρεμένη, τη κτύπησε η γνωστή ανίατη αρρώστια. Ο μεγαλύτερος γιος έφυγε για την Αμερική, κάποια στιγμή ξαναγύρισε στην Αθήνα και πριν δύο χρόνια πέθανε. Μόνο τρεις φορές πρόλαβα να τον δω. Ο δεύτερος γιος έγινε και ο πιο διάσημος. Δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιαστής , έφτασε στο γραφείο ανώτερου θεσμικού παράγοντα. Χάθηκε πρίν λίγα χρόνια, αποτραβηγμένος από τα πάντα , μόνος, κάπου στην επαρχία. Ο τρίτος, μπάρκαρε και χάθηκε ποιος ξέρει σε ποια πελάγη.

΄Έμεινε μόνο η Λένα. Κάποτε έμαθα ότι κι αυτή πήγε στην Αμερική, χήρεψε και πριν πέντε χρόνια επέστρεψε στην Αθήνα. Σκέφτηκα κάποια στιγμή να προσπαθήσω να τη συναντήσω ,να θυμηθούμε τα παλιά τελικά όμως δε τόλμησα να το κάνω,δε ξέρω γιατί.
Χθες έμαθα ότι και εκείνη έφυγε από το μάταιο αυτό κόσμο.

Τα ξαναθυμήθηκα όλα. Οι σκέψεις μου γύρισαν σ΄αυτά τα παιδικά χρόνια, τα ωραιότερα , τα πιο ξένοιαστα χρόνια της ζωής μου. Πέρασαν από το μυαλό μου ένα σωρό σκηνές, τόσο μα τόσο ζωντανές, λες και τις ξαναζούσα.
Θέλησα λοιπόν να γράψω αυτές τις αράδες. Και σας ζητώ συγνώμη που αναφέρθηκα σ΄αυτή τη θλιβερή ιστορία.
Όμως ο χαμός και του τελευταίου από τα πέντε αδέλφια, αχώριστων αληθινών φίλων των παιδικών μου χρόνων, με συγκίνησε βαθύτατα.

(Τα ονόματα δεν είναι τα πραγματικά)

9 σχόλια:

αντωνης είπε...

Παντα ο χαμος ανθρωπων που εχουν συνδεθει με την παιδικη μας ηλικια μας συγκινει. Εχεις απολυτο δικιο λεοντοκαρδε. Ειναι σα να χανεται ο,τι πιο αγνο εχει απομεινει μεσα μας.

Καλο βραδυ.

Nikos Lioliopoulos είπε...

Πολύ συγκινητικό κείμενο .Υπέροχο ,ανθρώπινο. σε ευχαριστώ . Γιατί όμως δεν τόλμησες να της μιλήσεις .αλλά τι ρωτάω , ξέρω . Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να βγάλουμε από μέσα μας το ντροπαλό παιδάκι που στην ουσία είμαστε. Και εγώ είμαι τόσο μα τόσο ντροπαλός είναι η αλήθεια.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πράγματι εμπεριέχει θλιβερά γεγονότα, τα οποία όμως (το γνωρίζουμε) είναι πέρα και πάνω από τη δική μα θέληση.
Εγώ θα σταθώ στο νεύμα του νοσταλγικού κειμένου σου (σημαίνει και ευτυχώς, σε όλους μας), που είναι ακριβώς αυτή η νοσταλγία για την παιδικότητά μας.

"Ανεβασμένοι στα κάγκελα ενός σπιτιού απέναντι από το υπαίθριο σινεμά..."
Χα.... είμαστε από τις τυχερές γενιές που προλάβαμε και παίξαμε με το χώμα, γδάραμε πόδια και χέρια, ξεσκίσαμε γόνατα... Κρεμαστήκαμε από τα κάγκελα περιφράξεων για να δούμε στα κλεφτά σκηνές από τις προβολές των θερινών σινεμά με τ' αγιόκλημα και το γιασεμί.

Να τα ανακαλείς...,έτσι παραμένεις παιδί.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

όπου νεύμα==>πνεύμα
όπου σημαίνει==> συμβαίνει...
:-)

Meropi είπε...

Βρε Λεοντόκαρδε μου,
τι έγινε? Θανατικό έπεσε σ' αυτή την οικογένεια? Είδες άμα η δεν σε θέλει η τύχη???
Όταν πήγα στο χωριό μου μετά από 30 χρόνια, αναλογίστηκα ποιοί ζουν από τους γείτονες εκείνους τους παλιούς. Με μεγάλη μου συγκίνηση αντιλήφθηκα ότι οι περισσότεροι είχαν φύγει.... Και τότε σκέφτηκα ότι η γειτονιά είναι οι άνθρωποι της και όχι τα σπίτια που έτσι κι αλλιώς τα ένιωθα ξένα πια...

leondokardos είπε...

Καλησπέρα σε όλους τους φίλους μου. Υστερα απο μια πολύ κουραστική μέρα- έφυγα στια 7.30 το πρωί και γύρισα ταλεπωρημένος στις 7.00 το βράδυ με πολλές υποχρεώσεις μέσα σε τέτοια φριχτή ζέστη- θέλω να απαντήσω στο καθένας σας χωριστά.



@ αντωνη έτσι είναι. Πιστεύω οτι στο καθένα μας οι παιδικές αναμνήσεις είναι οι πιο αγνές, οι πιο τρυφερές.

@ Νίκο μου κάποια στιγμή,νομίζω γύρω στα 17 μου χρόνια,της το είπα. Θυμάμαι ακόμα το γέλιο της, είχε το πιο ηχηρό κακαριστό γέλιο που έχω ακούση. Μου τη ξαναθυμίζεις πάλι με τη κοτσίδα της να κυματίζει και εμείς να τη τραβάμε απο κει...


@ Γλαρένια μου, είμαι ο άνθρωπος των αναμνήσεων και δεν εννοώ μόνον για γεγονότα που έχουν συμβεί πρίν πολλά χρόνια.
Όταν κάτι με συγκινεί και κάποτε τελειώσει, οι αναμνήσεις με πνίγουν, με βασανίζουν ,με διαλύουν. Μου είναι αδύνατον να ξεχάσω. Εξακολουθώ να ζω με τις αναμνήσεις. Οι σκέψεις μου ταξειδεύουν, όλα τόσο ζωντανά...
Καλύτερα να σταματήσω όμως εδώ....


@ meropi μου πράγματι αυτή την οικογένεια τη κυνιγούσε κάποια κατάρα. Οι γονείς χώρισαν. Και τα παιδιά έφυγαν σε σχετικά μικρές ηλικίες, το ένα μετά το άλλο. Τι να πω.
Όσο για τις γειτονιές, δεν νομίζω οτι πλέον υπάρχουν, όταν δε γνωρίζουμε τα ονόματα συνκατοίκων μας στις πολυκατοικίες.

Καλό βράδυ σε όλους σας.

faraona είπε...

Προσωπικα με συγγλονιζουν οι θανατοι ακομη και των απλων γνωστων της παιδικης ηλικιας.Γι αυτο και αντιλαμβανομαι την θλιψη σου.
Αλλα εισαι Λεοντοκαρδος ομως ε?...μην το ξεχνας!
την καλημερα μου!

leondokardos είπε...

faraona μου καλησπέρα.
Ξέρεις τα...χαρίσματα των λιονταριών : ευαίσθητα, προστατευρικά,τρυφερά και τόσα ακόμα χαρίσματα !!! Κρατάω λοιπόν, αλλά έχω στον υπέρτατο βαθμό,τρομάρα μου,τα παραπάνω...καταστροφικά για τη σημερινή εποχή χαρακτηριστηκά...
Αυτή είναι η αλήθεια.

Καλό απόγευμα.

marianaonice είπε...

Ο πατέρας μου είχε άλλα τέσσερα αδέλφια! Πρώτα έφυγε ο δεύτερος στη σειρά αδελφός του, στη συνέχεια η μεγαλύτερη αδελφή του, μετά ο μικρότερος από όλους τους και τέλος η προτελευταία αδελφή του! Έμεινε μόνος του και πολλές φορές και εγώ δεν ξέρω πώς το αντέχει!
Η μοίρα των ανθρώπων είναι αυτή δυστυχώς, και καθένας αγαπημένος φίλος ή συγγενής που φεύγει παίρνει και ένα κομμάτι μας μαζί του!
Να ζήσεις να τους θυμάσαι @φίλε μου!