ΜΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ.

Σας παραθέτω αυτούσια την ανάρτηση της CARPE DIEM ( blog Rubor Dolor Calor).
Μιά κατάθεση ψυχής.
Αξίζει να το διαβάσετε. Έστω κιαν δεν σας αφορούν οι αλλαγές που πρόκειται να επιβληθούν στο ασφαλιστικό μας σύστημα . Όπως η εξομοίωση των ορίων ηλικίας, η επιμήκυνση των ορίων του εργασιακού βίου.


CARPE DIEM, μιά  σπάνια γυναίκα, ταγμένη στη φροντίδα των πολιτών. Μιά γυναίκα που έχει όμως κάθε δικαίωμα να θέλει να ζήσει μια φυσιολογική, ανθρώπινη ζωή. Και που ορισμένοι στενοκέφαλοι της το αμφισβητούν.

12.2.10

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΤΟΥ κ. Π. ΔΟΥΚΑ ΣΤΗΝ ATHENS VOICE

Διάβασα το άρθρο σας στην Athens Voice και ομολογώ πως ένιωσα αμηχανία. Στην αρχή... Στην πορεία το ξανασκέφτηκα και είπα να μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς που μου γεννήθηκαν. Συγχωρέστε με κ. Δούκα αλλά δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι. Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε; Σύμφωνα με την άποψη σας, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης έγινε γιατί το καλοπροαίρετο κράτος νοιάζεται για την υγεία μας. Αν μείνουμε ενεργείς και εργαζόμενοι μέχρι τα 67 μας χρόνια, δεν θα παχύνουμε επειδή δεν θα περνάμε ατελείωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση, δεν θα πλήξουμε θανάσιμα, θα είμαστε γυμνασμένοι, θα αποφεύγουμε τις τοξίνες, τα τσιγάρα και τα ανθυγιεινά φαγητά γιατί αλλιώς δεν θα μπορούμε να αποδίδουμε στη δουλειά. Κάτι σαν σύγχρονο Fitness δηλαδή! Ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Τόσο καιρό νόμιζα πως οι κυβερνήσεις αυξάνουν τα όρια ηλικίας επειδή έχουν μελετήσει πολύ καλά τις στατιστικές και γνωρίζουν ότι ελάχιστοι άνθρωποι θα αντέξουν να ζήσουν πάνω από τα 70 τους χρόνια αν δουλεύουν μέχρι τα 67. Κι έτσι θα τους μείνει και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη. Γιατί ο πεθαμένος δεν μπορεί να ζητήσει πίσω τα χρήματα που μια ζωή του έκλεβε το ταμείο, σωστά; Πηγαίνετε καθόλου σε νεκροταφεία κ. Δούκα; Γιατί εγώ προσωπικά πηγαίνω τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και τα λέω με τους γονείς μου που βρίσκονται εκεί. Θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι με μεγάλη δυσκολία εντοπίζει κανείς πια νεκρό που να ήταν πάνω από 73 ετών στα νεκροταφεία. Οι άνθρωποι πεθαίνουν κ.Δούκα, πεθαίνουν από καρκίνο και από καρδιοπάθειες όχι γιατί δεν πρόσεχαν την υγεία τους στην διάρκεια της ζωής τους, αλλά γιατί δεν προλάβαιναν να το κάνουν και είχαν μονίμως τρομερό άγχος. Έπρεπε να δουλεύουν, να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, να καθαρίζουν το σπίτι τους, να μαγειρεύουν, να αντέχουν! Φταίνε οι κακές συνήθειες λέτε για την κατάντια των Ελλήνων. Η μάνα μου πέθανε από καρκίνο στον εγκέφαλο και δεν είχε ποτέ ούτε μία κακή συνήθεια. Τουλάχιστον από αυτές στις οποίες αναφέρεστε. Είχε όμως ένα εξοχικό στο Δήλεσι όπου χρόνια ολόκληρα έπινε εν αγνοία της νερό δηλητηριασμένο με χρώμιο από τον Ασωπό και επίσης είχε και πολλές άλλες καταστροφικές συνήθειες στις οποίες δυστυχώς δεν αναφέρεστε καθόλου. Αγαπούσε τα παιδιά της και τα εγγόνια της πάρα πολύ όπως οι περισσότερες Ελληνίδες μάνες και έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα βοηθήσει. Κρατούσε την κόρη μου όταν εγώ εφημέρευα, σιδέρωνε της αδελφής μου όταν εκείνη γάζωνε, μας έδινε χαρτζιλίκι όταν ξεμέναμε, αλλά κυρίως μας έδινε κουράγιο. Κουράγιο που της είχε προκύψει από την εμπειρία μιας ζωής, γιατί είχε ζήσει έναν πόλεμο ως παιδί, είχε αντιμετωπίσει τεράστια οικονομικά προβλήματα με τέσσερα παιδιά, με ατυχήματα , με μαστεκτομές, με... , με..... Αλλά ήξερε να γελάει. Δεν καθόταν όλη μέρα να βλέπει τηλεόραση κι όταν το έκανε ξέραμε ότι είναι απελπισμένη. Στα 70 της έπαιζε Αριστοφάνη στα Κ.Α.Π.Η., πήγαινε σε σεμινάρια ζωγραφικής, έφτιαχνε πράγματα από πηλό, ταξίδευε. Ποιός σας είπε ότι οι Έλληνες υποφέρουν από έλλειψη δημιουργικότητας; Οι Έλληνες που γνωρίζω εγώ, έχουν χιλιάδες πράγματα στο μυαλό τους που θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν μπορούν. Και δεν μπορούν όχι μόνο γιατί ζουν σε μια αναξιόπιστη χώρα που τους προδίδει καθημερινά αλλά κυρίως γιατί αδυνατούν να ονειρευτούν. Και πως να ονειρευτείς το μέλλον βιώνοντας αυτό το τεράστιο αίσθημα ματαίωσης που αιωρείται στον αέρα; Μας διαφεύγει λέτε η ουσία της οικονομικής κρίσης. Δεν μας διαφεύγει καθόλου σας πληροφορώ. Εχουμε καταλάβει πολύ καλά ότι η οικονομική κρίση υπάρχει για να διαιωνίζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Για να πλουτίζουν οι λίγοι και να ζορίζονται οι πολλοί. Εχουμε καταλάβει ότι έκλεψαν αμύθητα ποσά λίγες δεκάδες άνθρωποι και έμειναν ατιμώρητοι. Εχουμε καταλάβει ότι το 2008 ένας κάποιος Πρινιωτάκης, ιδιοκτήτης μιας χρηματιστηριακής εταιρίας (ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ θαρρώ λεγόταν)έκλεψε τεράστια ποσά με την διακίνηση δομημένων ομολόγων που μόνο το πρόστιμο που του επέβαλλαν ήταν 5.5 δισ.ευρώ(περίπου όσο και το έλλειμμα των δημόσιων νοσοκομείων της χώρας).Εχουμε καταλάβει επίσης ότι με Υπουργό οικονομίας τον κ.Αλογοσκούφη και υφυπουργό τον κ.Μπέζα κάποιος έδωσε εντολή στην Φ.Α.Ε.Ε. Αθηνών να διαγράψει το πρόστιμο!!! Μαντέψτε...Ο κ.Πρινιωτάκης κυκλοφορεί ελεύθερος. Ο κ.Αλογοσκούφης έγραψε βιβλίο για την οικονομική κρίση. Τα λεφτά έκαναν φυσικά φτερά. Ποιός κοροϊδεύει ποιόν; Ο πολίτης το κράτος ή το ανάποδο; Μάλλον το ανάποδο επιτρέψτε μου να σας πω. Ακουσα τον υπουργό οικονομίας να ανακοινώνει τα μέτρα και μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα. Γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου ψήφισα Π.Α.Σ.Ο.Κ. και ντρέπομαι απίστευτα. Αλλαξε ο μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Θα μου πείτε, τι θα κάνατε εσείς κυρία μου αν ήσασταν ο πρωθυπουργός; Θέλετε να παίξουμε το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά; Αν ήμουν πρωθυπουργός της χώρας για μια μέρα τι θα άλλαζα; Δεν ξέρω. Ισως στη φάση που οι Γερμανοί ούρλιαζαν και διατυμπάνιζαν την αναξιοπιστία μας να τους θύμιζα και να απαιτούσα να μας επιστρέψουν τα λεφτά που μας χρωστάνε από την αποζημίωση για τον πόλεμο Ισως να ζητούσα από τους τραπεζίτες να διαθέσουν ένα μέρος των χρημάτων που τελείως δουλικά παρέλαβαν για να σωθούν, στον κοσμάκη παραγράφοντας ένα μέρος από τα δάνεια του. Αλλά όχι. Δεν δουλεύει έτσι το σύστημα. Φώναζαν τότε, χανόμαστεεε.., και ο κόσμος φοβόταν. Λες και ο κόσμος είχε τίποτα περισσότερο να χάσει. Λες και αν κινδύνευε τίποτα άλλο πέραν του κέρδους τους, θα ανησυχούσαν!! Ανησυχούν μόνο όταν κινδυνεύουν οι ίδιοι. Μόνο τότε. Ηταν σίγουρο ότι οι Ευρωπαίοι θα μας στήριζαν. Οχι αμέσως όμως Επρεπε πρώτα να δώσουμε γη και ύδωρ, να καταπατηθούν εργασιακά δικαιώματα και συλλογικές συμβάσεις και μετά. Καλά τα λέει η κ.Τριανταφύλλου στην σελίδα 22 της Αthens Voice.''Επιβάλλουν φόρους και μείωση μισθών αλλά για μείωση των στρατιωτικών δαπανών ούτε λόγος. Για επιστροφή σε ένα οικονομικό σύστημα με ισχυρή γεωργία και βιομηχανία ούτε λόγος.'' Ξέρετε κ.Δούκα. Ανήκω στο 5.7.% των υψηλόμισθων Ελλήνων. Είμαι Επιμ.Α σε δημόσιο νοσοκομείο της χώρας, πληρώνομαι 1900 ευρώ μισθό, εφημερεύω 7 φορές το μήνα( που σημαίνει ότι 14 μέρες το μήνα δεν προσέχω καθόλου την υγεία μου όπως λέτε και σεις), αμείβομαι για τις εφημερίες που κάνω και για άλλες τόσες πλασματικές(με τις ευλογίες του κράτους φυσικά που προτιμάει να με πληρώνει πλασματικές εφημερίες παρά να μου αυξήσει τον μισθό)άλλα 1500 ευρώ Αν σπάσω το πόδι μου και πάρω αναρρωτική άδεια θα πρέπει να ζήσω με τα 1900 του μισθού μου. Τα υπόλοιπα ούτως ή άλλως τα πληρώνομαι όποτε το θυμηθούν. Κάθε έναν, δύο, τρείς, τέσσερεις, πέντε μήνες...Αναλόγως!! Κάθε μήνα αναρωτιέμαι αν θα τα βγάλουμε πέρα, και εγώ όπως και άλλοι, πολλοί άλλοι συνάδελφοι παίρνουμε δάνεια τον χειμώνα και τα αποπληρώνουμε το καλοκαίρι. Μιλάνε για τους γιατρούς και κανένας δεν λέει πως κυκλοφορούν στους διαδρόμους των νοσοκομείων κατηφείς και κουρασμένοι, προσπαθώντας να αντέξουν. Αν ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν κάτι οι εκάστοτε υπουργοί υγείας, θα πήγαιναν να πιάσουν τους μετρημένους στα δάχτυλα μεγαλογιατρούς, αυτούς που σου παίρνουν για τις υπηρεσίες τους έως και 20000 ευρώ μαζί με τα έξοδα των ιδρυμάτων στα οποία δουλεύουν και σου δίνουν απόδειξη για 1000.Προσέξτε!Οχι τους άλλους τους εκατοντάδες , που μένουν μέσα στο ιδιωτικό νοσοκομείο και εφημερεύουν με μισθούς εξευτελιστικούς και μονίμως με τον φόβο ότι αν πάει κάτι στραβά θα απολυθούν, εκείνους που φροντίζουν τους πελάτες των μεγάλων. Οχι. Ούτε εκείνους που προσδοκώντας να γίνουν κάποτε χαλίφηδες στη θεση του χαλίφη ανέχονται τα πάντα ή τους άλλους που ως ήρωες σε αρχαίο δράμα για να αποφύγουν τον άδικο διασυρμό αυτοκτονούν. Αν ήθελαν οι υπουργοί υγείας θα φορολογούσαν τα κέρδη των φαρμακευτικών εταιρειών, τα κέρδη των ιδιωτικών θεραπευτηρίων. Εμείς οι γιατροί του Ε.Σ.Υ., εμείς που δεν χρηματίζονται αλλά κι αυτοί οι λίγοι που παίρνουν φακελάκι ως άλλοι μικροί εμποράκοι, είμαστε και νιώθουμε ο τελευταίος τροχός της άμαξας. Αν μας είχε μείνει λίγη αξιοπρέπεια από αυτή που μας κλέβουν καθημερινά, θα κλείναμε τα νοσοκομεία της χώρας μέχρι να αλλάξει η κατάσταση, μέχρι να μας αντιμετωπίσουν με τον σεβασμό που μας αρμόζει. Αλλά για να διεκδικήσεις πρέπει να είσαι ελεύθερος άνθρωπος και όταν είσαι δέσμιος μιας μισθοδοσίας μόνο ελεύθερος άνθρωπος δεν είσαι. Συγχωρέστε με κ.Δούκα αλλά δεν κάνω pilates.Θα ήθελα αλλά δεν προλαβαίνω Πληρώνω κάθε μήνα 600-700 ευρώ σε μια εξαιρετική γυναίκα για να μου μεγαλώνει τα παιδιά και όταν δεν εφημερεύω, όσο αντέχω ασχολούμαι με τα παιδιά μου. Παρεπιπτόντως, η μεγάλη μου κόρη πάει στην Τρίτη Δημοτικού. Πιέζεται πολύ με τα μαθήματα και αρκετά συχνά αναρωτιέμαι αν έχει νόημα όλο αυτό. Αν μπορούσα δεν θα την έστελνα σχολείο. Θα την εκπαίδευα εγώ. Με επισκέψεις στα μουσεία, με ταξίδια, με επαφές με δημιουργικούς ανθρώπους, με σεμινάρια κάθε λογής, με ότι... Βλέπετε δεν χρειαζόμαστε οπωσδήποτε τον πολιτισμό της κ.Τσόκλη για να πάμε μπροστά. Τον πολιτισμό τον έχουμε γύρω μας. Και είναι δυο λογιών. Αυτός που επιλέγουμε εμείς διαβάζοντας βιβλία, ζωγραφίζοντας, γράφοντας παραμύθια για τα παιδιά μας, παίζοντας, ακούγοντας μουσική, μιλώντας με τους φίλους μας... Και είναι και ο άλλος. Αυτός που μας σερβίρουν(επιτρέψτε μου να θεωρώ δεδομένο το παρακάτω) με κακές προθέσεις τα Μ.Μ.Ε. Σκουπίδια, παραπληροφόρηση, κακογουστιά, ανεπάρκεια. Το κακό είναι ότι όλους αυτούς πάλι εμείς τους πληρώνουμε. Εχετε απόλυτο δίκιο όταν λέτε ότι είναι ανάγκη να τονωθεί η κατανάλωση. Πολύ μεγάλο δίκιο. Γιατί η κατανάλωση άχρηστων προϊόντων θρέφει το χρέος μας και το χρέος θρέφει το σύστημα. Φαντάζεστε αύριο το πρωί να πήγαιναν 2 εκατομμύρια Ελληνες, ούτε καν όλοι, και να ζητούσαν σε μετρητά τις καταθέσεις τους πίσω; Φαντάζεστε να τους άφηναν μόνο τα χρέη; Θα γινόταν της Αργεντινής εδώ πέρα. Και μετά θα βλέπαμε ποιός είναι ο δυνατός και ποιός ο αδύναμος .Το κράτος ή ο πολίτης; Με χλευάζετε όταν λέτε ότι αν δεν θέλω να δουλεύω μέχρι τα 67 μου μάλλον δεν είμαι και πολύ δημιουργική. Γιατί είμαι, πολύ δημιουργικός άνθρωπος αλλά δεν προλαβαίνω. Αλήθεια κ.Δούκα. Πως θα σας φαινόταν αν πηγαίνατε τραυματισμένος σε ένα εξωτερικό ιατρείο μεγάλου νοσοκομείου της χώρας και καλούσαν εμένα στα 65 με καταρράκτη και αρθρίτιδα να σας φροντίσω; Να υποθέσω ότι δεν θα νιώθατε και πολύ ασφαλής; Για όλους αυτούς τους λόγους που σας ανέφερα ήδη, θα πρότεινα να είστε πιο προσεκτικός με τους αναγνώστες σας κ. Δούκα. Δεν είμαστε ηλίθιοι, εγκλωβισμένοι είμαστε! Και θέλω να ελπίζω πως δεν θα είμαστε για πάντα. Καλημέρα σας. Υ.Γ. Στη χώρα που γέννησε την δημοκρατία το βουλευτικό αξίωμα θα έπρεπε να θεωρείται τιμή και μεγάλη ευθύνη και όχι προνόμιο κατά την γνώμη μου. Αλήθεια γιατί οι βουλευτές μας που τόσο ενδιαφέρονται για το καλό μας, όταν λήξει η θητεία τους δεν επιστρέφουν απλά στις δουλειές τους; Αν είχαν ποτέ δουλειά βεβαίως. Γιατί πρέπει να παίρνουν σύνταξη μετά από δύο θητείες στη Βουλή; Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή, με πόσα μέτρα και πόσα σταθμά μετριέται η αγυρτεία;

ΕΓΡΑΨE H CARPE DIEM ΣΤΙΣ 1:47:00 Μ.Μ.