ΤΑ ΣΤΕΡΝΑ.

Είχα κάποτε ένα φίλο, έναν αδελφικό φίλο.
Μαζί και με τις κοπέλες μας, βλεπόμαστε 2-3 φορές κάθε βδομάδα. Διασκεδάζαμε, κάναμε κοινές διακοπές, ταξίδια στο εξωτερικό.
Ο φίλος μου υπέφερε από θυρεοειδή αδένα σε έντονο βαθμό. Τον παρακολουθούσε μάλιστα ένας πασίγνωστος ειδικός γιατρός.
Δεν είχε κανένα άλλο πρόβλημα υγείας εκτός από το θυρεοειδή.

Είχε μια συνήθεια ο αγαπητός μου φίλος. Σε κάθε είδους γιορτή, γενέθλια, ονομαστική, Νέο Έτος, ευχόταν πάντοτε με τη φράση «καλά στερνά». Διαμαρτυρούμουνα εγώ:

 «Μα τι ευχή είναι αυτή, ακόμα είμαστε τόσο  νέοι, τα στερνά σκέφτεσαι;»

Ένα απόγευμα, πήγε να τον δει ο γιατρός του. ΄Ολα ομαλά, τον διαβεβαίωσε.

Μπήκε στο μικρό του αυτοκίνητο και κατηφορίζοντας την οδό Καλλιρρόης, δεν αισθάνθηκε καλά. Μπήκε σε ένα μαγαζί, έδωσε ένα τηλέφωνο να ειδοποιήσουν και εκεί κατέρρευσε, ξεψύχησε.

Θυμήθηκα το καλό μου φίλο και τις ευχές του για τα στερνά.

Βλέπω τη σημερινή δυστυχία γύρω μου. Άνθρωποι άνεργοι, συνεχώς και περισσότεροι. Δυστυχισμένοι άστεγοι, σε προχωρημένη ηλικία, ίσως κάποτε οικογενειάρχες με σπίτι και χρήματα, να κοιμούνται τώρα στο ύπαιθρο, μια χαρτόκουτα για στρώμα και άλλη μία για κουβέρτα.
Άνθρωποι που απολύονται, μεσήλικες, που κανένας εργοδότης δε θα τους προσφέρει πλέον δουλειά.
Αυτούς τους δυστυχείς σκέφτομαι, αυτούς που βρίσκονται σήμερα στα στερνά τους
αβοήθητοι, απελπισμένοι, απόκληροι.
Ο νέος, γεμάτος ορμή, δυνατός, υγιής, με όνειρα ζωής μπορεί να παλέψει. Τα ατυχήματα, οι ανατροπές, οι αποτυχίες, πιο εύκολα αντιμετωπίζονται.  
Αλλά ο ηλικιωμένος; Άνεργος, άστεγος, προπαντός με φθαρμένη υγεία, τι ελπίδες έχει τώρα;

Αναλογίζομαι, πότε άραγε είναι καλύτερα να έχει όλα όσα επιθυμεί ο άνθρωπος, υγεία, οικονομική άνεση, μια ζεστή οικογένεια, όταν είναι νέος ή στα στερνά του;

Όταν ξεκινά τη ζωή του ή όταν σε λίγο η ζωή του τελειώνει; Στα νιάτα ή στα στερνά;