Λεοντόκαρδε διάβασα μια προηγούμενη ανάρτησή σου για τον φίλο που έχασες. Συνέβη και σε μένα μέσα στις γιορτές. Φίλος από αυτούς που μεγαλώνεις μαζί, ξαφνικά αρρώστησε και πολύ πιθανόν να τον αρρώστησε η δουλειά του που ήταν ανθυγιεινή. Χάθηκε μέσα σε ένα μήνα.. αναποδογύρισαν όλα.. Καταλαβαίνω.. είναι και ο καθημερινός θάνατος που ζούμε κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάτι τελειώνει και κάτι αρχίζει ταυτόχρονα. Μην απελπίζεσαι, μείνε δυνατός και βρες την χαρά σε καινούργια πράγματα σε νέους τόπους. Όλοι μας θα τα καταφέρουμε..
Margo σ΄ευχαριστώ για τα θερμά σου λόγια. Έτσι δυστυχώς χάνονται φίλοι ετών, έτσι αναπάντεχα και τότε νιώθεις πόσο μόνος μπορείς να μείνεις. Ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή.
Χριστίνα καμιά φορά λέμε ότι καλύτερα να φύγουμε ξαφνικά, δίχως να υποφέρουμε, να φύγουμε όρθιοι. Όμως για αυτούς που μένουν ο πόνος είναι αβάσταχτος. Ίσως τότε να κατανοεί κανείς καλύτερα τι είναι η ζωή και η αξία της.
Αληθεια ετσι ειναι. Κι ολα ειναι σχετικα. Ναι, φυσικα ολοι θελουμε να φυγουμε μια κι εξω, χωρις να βασανιστουμε και να βασανισουμε. Αλλα, ειναι αλλο να φευγει ετσι ενας ανθρωπος 80 χρονων πληρης ημερων κι εμπειριων, οποτε λες τι τυχερος που ηταν, κι αλλο να φευγει ενας ανθρωπος 40-50-60 που εχει ακομα μπροστα του να ζησει αρκετα πραγματα και το πληγμα για τους δικους του ειναι τεραστιο... Και παλι ευχομαι να ζησεις να τον θυμασαι...
6 σχόλια:
Λεοντόκαρδε διάβασα μια προηγούμενη ανάρτησή σου για τον φίλο που έχασες. Συνέβη και σε μένα μέσα στις γιορτές. Φίλος από αυτούς που μεγαλώνεις μαζί, ξαφνικά αρρώστησε και πολύ πιθανόν να τον αρρώστησε η δουλειά του που ήταν ανθυγιεινή. Χάθηκε μέσα σε ένα μήνα.. αναποδογύρισαν όλα.. Καταλαβαίνω.. είναι και ο καθημερινός θάνατος που ζούμε κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάτι τελειώνει και κάτι αρχίζει ταυτόχρονα. Μην απελπίζεσαι, μείνε δυνατός και βρες την χαρά σε καινούργια πράγματα σε νέους τόπους. Όλοι μας θα τα καταφέρουμε..
Σου εύχομαι να χαμογελάς!
Δεν ειδα την προηγουμενη αναρτηση, μολις εμαθα για την απωλεια σου. Λυπαμαι πολυ, ζωη σε εσας...
Margo σ΄ευχαριστώ για τα θερμά σου λόγια. Έτσι δυστυχώς χάνονται φίλοι ετών, έτσι αναπάντεχα και τότε νιώθεις πόσο μόνος μπορείς να μείνεις. Ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή.
Χριστίνα καμιά φορά λέμε ότι καλύτερα να φύγουμε ξαφνικά, δίχως να υποφέρουμε, να φύγουμε όρθιοι.
Όμως για αυτούς που μένουν ο πόνος είναι αβάσταχτος. Ίσως τότε να κατανοεί κανείς καλύτερα τι είναι η ζωή και η αξία της.
Αληθεια ετσι ειναι. Κι ολα ειναι σχετικα. Ναι, φυσικα ολοι θελουμε να φυγουμε μια κι εξω, χωρις να βασανιστουμε και να βασανισουμε. Αλλα, ειναι αλλο να φευγει ετσι ενας ανθρωπος 80 χρονων πληρης ημερων κι εμπειριων, οποτε λες τι τυχερος που ηταν, κι αλλο να φευγει ενας ανθρωπος 40-50-60 που εχει ακομα μπροστα του να ζησει αρκετα πραγματα και το πληγμα για τους δικους του ειναι τεραστιο...
Και παλι ευχομαι να ζησεις να τον θυμασαι...
Χριστίνα μου συμφωνώ με τις....ηλικίες!! Αν και ποιός θέλει να φεύγει στα 80 του, εκτός φυσικά έχει βαρεθεί να βλέπει ορισμένα χάλια!!
Δημοσίευση σχολίου