HUNGER

Προτείνω εάν κάποιος από τη μπλογκοπαρέα μας δει κάτι, ακούσει, διαβάσει, τέλος πάντων

αντιληφθεί κάτι ενδιαφέρον οποιασδήποτε μορφής, κάτι που θα ομορφύνει και θα έκανε τη καθημερινότητά μας πιο ανάλαφρη, θα είναι χρήσιμο να το αναρτήσει με τις σχετικές πληροφορίες..
Μπορεί αυτό το « κάτι» να μην ενδιαφέρει όλους μας, όμως θα βρεθούν φίλοι που θα το εκτιμήσουν και θα το απολαύσουν.. Ήδη μάλιστα έχουν γίνει αρκετές πληροφοριακές αναρτήσεις για διάφορα θέματα που ήταν όλες πολύ ενδιαφέρουσες.

Δε ξέρω πόσοι θεωρούν διασκέδαση το σινεμά και ασφαλώς το εάν αρέσει μια ταινία ή όχι είναι θέμα εντελώς υποκειμενικό. Σε μένα αρέσουν π.χ. οι ταινίες που αναφέρονται σε γεγονότα, αληθινά περιστατικά ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά.
Να έρθω όμως κατευθείαν στο θέμα μου.

Είδα μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία , τη HUΝGER. Αφορά τη ζωή και το θάνατο του MΠΟΜΠΙ ΣΑΝΤΣ , ενός ηγέτη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού. Ο αγωνιστής αυτός πέθανε στη φυλακή το Μάη του 1981 ύστερα από 66 ημέρες απεργία πείνας.
Ο μαρτυρικός του θάνατος χαρακτηρίστηκε από τη «σιδηρά κυρία», τη Πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας ως το τέλος ενός «καταδικασθέντος εγκληματία που επέλεξε να αφαιρέσει τη ζωή του».
Αυτά μόνο είχε να πει η αντιπαθής και ψυχρή αυτή γυναίκα.

Ο Σαντς με τη θυσία του υποστήριξε ότι οι φυλακισμένοι μαχητές του IRA θα πρέπει να χαρακτηρίζονται σαν πολιτικοί και όχι ποινικοί κρατούμενοι.H σκηνοθεσία είναι υπέροχη και αυτό το μαρτύριο που υπέβαλε το κορμί του ο Σαντς ξετυλίγεται αργά και βασανιστικά μέχρι τέλους.

Θα πει ο Σαντς :

« Η ελευθερία είναι τα πάντα για μένα. Το να δώσω τη ζωή μου δεν είναι μονάχα το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω, είναι και το μόνο σωστό»

Με εντυπωσιακό κυνισμό ο αγωνιστής αυτός απομυθοποιεί τη θυσία της ζωής του. Θεωρεί ότι ο θάνατος του είναι απλά «σωστός» , μια σωστή πράξη απέναντι στις αμετακίνητες θέσεις του, τα πιστεύω, τον αγώνα του, δίχως περιττές μεγαλοστομίες και ηρωικά ξεσπάσματα.
Η προσωπική του «λογική» σε όλο της το μεγαλείο !!

Στο ημερολόγιό του ο Σαντς έγραψε για την απεργία πείνας :


« Πιστεύω πως η υλική τροφή δεν είναι αρκετή για να ζήσει ο άνθρωπος για πάντα και με ξελαφρώνει το γεγονός πως θα βρω υπέροχη τροφή εκεί πάνω, αν την αξίζω.
Και μετά κολλάω στην τρομακτική ιδέα ότι εκεί πάνω δεν τρώνε…»

Οι αγώνες, οι θυσίες για τα ιδανικά στα οποία πιστεύει ο καθένας είναι αυτά με τα οποία μπορεί να «χορτάσει» ο άνθρωπος στη ζωή του, πέρα από τη τροφή.
Αυτός με τους αγώνες του γέμιζε τη ζωή του. Και συγχρόνως σαρκάζει το μαρτύριό του, την αργή βασανιστική του πορεία προς το θάνατο, αυτή τη καθημερινή εξασθένησης του κορμιού του.
Πόση ψυχική ηρεμία και πόση πίστη στα ιδανικά του θα ένιωθε ο Σαντς γράφοντας τα λόγια αυτά.

Και με τι απλότητα μπορεί να αναδεχθεί ένας ΗΓΕΤΗΣ , ένας αγωνιστής όταν πιστεύει στον αγώνα του.
Και η απλότητα αυτή ,η καθαρότητα και ο σεβασμός των στόχων, είναι νομίζω αυτό που μπορεί να εμπνεύσει τους «άλλους» να ακολουθήσουν.

Δε θέλω να σας παρασύρω, εάν όμως προλάβετε τη ταινία αυτή αξίζει να τη δείτε.