ΟΙ ΑΜΟΙΡΟΙ....

H ιστορία που ακολουθεί δεν είναι ευχάριστη. Είναι η προσπάθεια επιβίωσης, η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, η περιπέτεια, με πιθανότητα τελικά την απώλεια της ίδιας της ζωής.
Αφορά τους μετανάστες. Κάθε περίπτωση και μια τραγική ιστορία.

Την ιστορία αυτή δημοσιεύεται στη Καθημερινή της 7.11.08 και το ρεπορτάζ είναι της Μαρίας Δεληθανάση. Σας τη παραθέτω.

« Χριστιανικοί ψαλμοί σε ώτα μουσουλμανικά και μουσουλμανικά σιγοψυθιρίσματα και ύμνοι από χείλη γεμάτα ευγνωμοσύνη μέσα σε ορθόδοξο ελληνικό ναό. Μέσα στην εκκλησία του νεκροταφείου της Λέρου, δεκαπέντε πρόσφυγες από το Ιράκ προσεύχονται για τη μετάβαση μιας ομοεθνούς τους στο άλλο κόσμο. Παρασύρονται στη κατάνυξη της νεκρώσιμης ακολουθίας. Ο Μητροπολίτης Καλύμνου, Λέρου και Αστυπάλαιας Παΐσιος , με έργο φιλανθρωπικό και αγάπη για τον «άλλο», έδωσε την άδεια για μία ταφή κανονική, κατά τα ειωθότα. Όταν σου έχουν στερήσει την αξιοπρέπεια στη ζωή, δικαιούσαι τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή θάνατο….
΄Ένα λευκό σεντόνι που απλώθηκε πάνω από το φέρετρο όταν πλέον είχε πάρει τη θέση του στη γη, ήταν το συμπλήρωμα της δικής τους παράδοσης .Η μουσουλμάνα τάφηκε σε νεκροταφείο χριστιανικό και η οικογένεια ένιωσε την ευγνωμοσύνη για το Μητροπολίτη και τους άλλους που βοήθησαν να απλώνεται σαν λουλούδι, να μοσχομυρίζει σαν γιασεμί.
Η νεφροπαθής γιαγιά πέθανε δύο 24ωρα μετά τη διακομιδή της στο νοσοκομείο Καλύμνου από το νοσοκομείο Λέρου. Μέσα στο νοσοκομείο δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον, αρνιόταν να ζήσει. Τραβούσε τους ορούς με μένος. Τρείς ημέρες νωρίτερα είχε δει το εγγόνι της να χάνεται μέσα στη θάλασσα. Μετά το χαμό του δε ξαναμίλησε. Ούτε στα παιδιά της ούτε στα εγγόνια της .Ο γιός της ,η νύφη της, τα άλλα τρία εγγόνια της είχαν καταφέρει να φθάσουν στη στεριά ζωντανά. ένα βρέφος που θήλαζε τη μητέρα, ένα δύο ετών και το μεγαλύτερο τριών χρόνων.
Τον εγγονό της που χάθηκε τον έλεγαν Νταλμάρ και ήταν έξι χρόνων.
Κι όπως γράφτηκε ως επικήδειο για το χαμένο στη θάλασσα παιδί…..βρέθηκε σε ένα σαπιοκάραβο μαζί με άλλους σαράντα έξι ξεριζωμένους από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Μέσα στο «φορτίο» ήταν δεκαπέντε βρέφη και μικρά παιδιά. Είχε ανέμους, αλλά η «επιχείρηση» έπρεπε να προχωρήσει κανονικά. Χιλιάδες περιμένουν απέναντι. Μεγάλα τα κέρδη…. Το σκάφος βούλιαξε στη θάλασσα. Το εξάχρονο αγόρι δε τα κατάφερε. Η μάνα του έσφιγγε στην αγκαλιά της το πέντε μηνών αδελφάκι του. Ο πατέρας του το άλλο δίχρονο… Η μάνα κάθεται βρεγμένη σφίγγοντας το μωρό της. Δε θρηνεί, δε νιώθει κρύο. Το αδάκρυτο βλέμμα της τρομάζει. Είναι πέρα από το πόνο της απώλειας, πέρα από την απελπισία. Ο πατέρας με δάκρυα στα μάτια της αποσπά το μωρό από τα χέρια. Προσπαθεί να το ντύσει με στεγνά ρούχα ,να το τυλίξει σε μια κουβέρτα ,να το ζεστάνει. Οι άλλες μανάδες ντύνουν, ζεσταίνουν τα παιδιά τους. Δεν έχουν ώρα για συμπόνια. Τα μάτια τους έχουν δει τόσους θανάτους. Τ΄ αυτιά τους έχουν ακούσει τόσους θρήνους.»

Πολλά μπορεί να διαπιστώσει κανείς από αυτή τη τραγική ιστορία.
Και πρώτα πρώτα, τη πρωτοβουλία και αποφασιστική στάση του Μητροπολίτη να επιτρέψει να κηδευτεί η θανούσα μουσουλμάνα μέσα σε χριστιανική εκκλησία και να ταφεί σε χριστιανικό νεκροταφείο. Μια απόφαση που δείχνει τον απεγκλωβισμό του ιερέα από τα πολύ σφιχτά χριστιανικά λειτουργικά όρια, μια απόφαση που και θάρρος δείχνει και ανθρωπιά . Υπάρχουν λοιπόν ανοιχτά μυαλά ακόμα και στην Εκκλησία που ξεφεύγουν από προκαταλήψεις και δισταγμούς.
Και μετά, παρά το γεγονός ότι το θέμα και η περίθαλψη των μεταναστών αποτελεί κρατική μέριμνα, η ιδιωτική πρωτοβουλία και ευαισθησία προσφέρει πολλά μέσω των διαφόρων Οργανώσεων που ασχολούνται με τα προβλήματα περίθαλψης και υποδοχής των μεταναστών. Δε θυμάμαι σε πια περιοχή, σε κάποιο νησί νομίζω, ιδιοκτήτης ξενοδοχείου το διέθεσε για τη φιλοξενία μεταναστών.

Εκείνο που είναι τραγικό, είναι η συνεχής λαθραία είσοδος στη χώρα μας μεταναστών που έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Ως συνήθως το πρόβλημα αυτό μας βρήκε απροετοίμαστους, δίχως συγκεκριμένη μεταναστευτική πολιτική. Ανοίξαμε τις πόρτες, άλλοι τις παραβίασαν και τώρα το θέμα είναι πλέον εκτός έλεγχου . Δε ξέρουμε πόσους μετανάστες μπορούμε να απορροφήσουμε και όταν έρχονται κατά κύματα, τους στοιβάζουμε σε αισχρά κτίρια σα ζώα.
Και είναι τραγικό διότι υπάρχουν και μωρά παιδιά.

Συγκινούν οι ιστορίες των άμοιρων αυτών ανθρώπων που κινδυνεύουν τη ζωή τους και πληρώνουν μεγάλα ποσά για μια καλύτερη ζωή στα ξένα.
Αλλά ίσως πιο ουσιώδες και παρήγορο είναι το γεγονός ότι τελικά η ανθρωπιά και η ευαισθησία διατηρείται στη χώρα μας και εκδηλώνεται απλόχερα και έμπρακτα όταν χρειασθεί.