Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

Η αφορμή να γράψω αυτό το ποστ ήταν η είδηση στις εφημερίδες ότι επιτέλους θα αρχίσει σύντομα η αναστήλωση και αποκατάσταση του βασιλικού ανακτόρου στο Τατόι.
Το « επιτέλους » δεν σηματοδοτεί κανενός είδους ευνοϊκής διάθεσης απέναντι στη Βασιλεία. Με τις εμμονές και τους εγωισμούς τους ,με λαθεμένες αποφάσεις, παρατυπίες και άστοχες παρεμβάσεις, από τον καιρό του ξενόφερτου Όθωνα μέχρι πρόσφατα, προκάλεσαν αρκετά δεινά στη χώρα μας και δίχασαν το λαό.

Όμως εξοργίζομαι και αγανακτώ όταν εμείς οι Έλληνες αρνιόμαστε την ιστορία μας και παραποιούμε εποχές και γεγονότα, χάριν μιας στενόμυαλης, ανόητης και καταστροφικής κομματικής υποταγής.

Τα ανάκτορα του Τατοΐου με όλους τους βασιλικούς θησαυρούς που περιέχουν ,θα έπρεπε προ πολλού να έχουν ανακαινισθεί και μετατραπεί σε ένα ιστορικό μουσείο, να είχε ευπρεπιστεί ο περιβάλλον χώρος και κάποιο από τα άλλα κτίσματα να είχε γίνει π.χ. βιβλιοθήκη, όλος δε ο χώρος να ήταν ανοικτός για το κοινό.
Ποιος όμως να τολμήσει να προτείνει τη διάθεση χρημάτων για ένα τέτοιο σκοπό δίχως να κινδυνεύσει να κακοχαρακτηριστεί σαν βασιλόφρων ; Λες και η Βασιλεία δεν αποτελεί πράγματι ένα κομμάτι της νεώτερης ιστορίας μας.

Η Ρωσία δεν αρνείται τη τσαρική της περίοδο, δε καταστρέφει ανάκτορα και άλλα κτίσματα της περιόδου εκείνης, δεν αρνείται ότι κάποτε τη διοικούσε Τσάρος.
Στο Λονδίνο ο Πύργος του έχει μετατραπεί σε χώρο επίσκεψης, παρότι ήταν τόπος βασανισμού και αποκεφαλισμού βασιλιάδων και αρχόντων της εποχής, αλλά ουδείς διανοείται να τον γκρεμίσει ή να τον εγκαταλείψει στη φθορά του χρόνου.
Ούτε φυσικά η Γαλλία αρνείται ότι ο Ναπολέων άρπαξε το στέμμα και το τοποθέτησε ο ίδιος στο κεφάλι του ανακηρύσσοντας τον εαυτό του Αυτοκράτορα των Γάλλων. Και τα παλάτια των έκφυλων βασιλιάδων μένουν ακόμα εκεί να τα επισκέπτονται οι ξένοι .Δεν απέκρυψαν τη προδοσία του άλλοτε ήρωα-στρατάρχη τους, απλά διάνθισαν την εποχή εκείνη προβάλλοντας την εθνική τους αντίσταση. Μετά, οι Δημοκρατίες διαδέχθηκαν η μία την άλλη.

Άλλοι λαοί προσπαθούν να κλέψουν και να παραποιήσουν αλήθειες και γεγονότα προκειμένου να τα οικειοποιηθούν και να δημιουργήσουν δική τους « ιστορία ».
Αλλού, ξεμπάρκαραν ανεμομαζέματα ανεμοσκορπίσματα κάθε λογής και υποστάθμης από άλλες χώρες, αναμείχθηκαν μέσα στο μπλέντερ του χρόνου και κατάφεραν να δημιουργήσουν μια δήθεν εθνότητα, να συγκροτήσουν ένα κράτος, να αναπτύξουν μια Δημοκρατία, να επικαλούνται μια ιστορία καμιά διακοσαριά ετών και να γίνουν υπερδύναμη , δεν έχει σημασία με ποιό τρόπο.

Στην Ελλάδα ντρεπόμαστε να δεχθούμε ότι κάποτε είχαμε βασιλιάδες και προτιμάμε να γκρεμίζουμε κάθε τι που θα μπορούσε να θυμίζει τη περίοδο εκείνη, λες και επιζητούμε την εξιλέωση, τον εξαγνισμό για κάποιο ηθικό μας παράπτωμα.

Και όχι μόνον αυτό. Το χειρότερο είναι η εσκεμμένη απαξίωση και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας. Είναι άθλιο, ντροπιαστικό και εξευτελιστικό να χαρακτηρίζουμε ακόμα και σήμερα συμμοριτοπόλεμο την εθνική μας αντίσταση στη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου και ο,τι επακολούθησε μετά, ενώ οι ξένοι εκθειάζουν τον αγώνα εκείνο.
΄Ηταν λοιπόν συμμορίτες τα 17χρονα παιδιά, οι γυναίκες, οι άντρες που άφησαν τα σπίτια και τη θαλπωρή και ανέβηκαν στα βουνά να πολεμήσουν τους κατακτητές ; Η κατοπινή εξέλιξη, δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη, μας δίνει το δικαίωμα να διαγράφουμε συλλήβδην και να παραποιούμε τη πραγματικότητα ;
Ήταν ένας τραγικός εμφύλιος σπαραγμός, συχνά με θύματα μέλη της ίδιας οικογένειας που ανήκαν όμως σε διαφορετικά στρατόπεδα. Μα μήπως ήταν ο πρώτος μας εμφύλιος ; Από τα αρχαία χρόνια, η μία πόλη πολεμούσε εναντίον άλλης πόλης. Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι καπεταναίοι μάχονταν και μεταξύ τους. Ό λαός μας διχάσθηκε μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων. Το έχει το αίμα μας να σπαράσσεται η χώρα από εμφύλιες διαμάχες.
Και αντί να διδαχθούμε την ιστορική αλήθεια, αντί να συνθέσουμε παρά να διαλύσουμε, κάτω από ένα αρρωστημένο κομματικό πρίσμα και φανατισμό, προσπαθούμε να οικειοποιηθούμε καταστάσεις, μικραίνοντας κάθε αξιότιμη πράξη. Φανταστείτε, μαλώνουμε ακόμα και σήμερα ποιος είχε τους περισσότερους και πιο τολμηρούς άντρες στο Γοργοπόταμο, ο Βελουχιώτης ή ο Ζέρβας !!
Το ίδιο και στο ξέσπασμα του Πολυτεχνείου. Και εκεί χωρισμένοι, μια ζωή να μετράμε σε ποια πολιτική παράταξη ανήκουν οι ήρωες ή οι νεκροί. Και ανάλογα να φτιάχνουμε ή να γκρεμίζουμε, να εξυμνούμε ή να απαξιώνουμε.
Και εάν ένα κόμμα έχει πιο μαχητικούς οπαδούς, ε, τι να κάνουμε, να πάρει η οργή Έλληνες δεν είμαστε όλοι ;;

Κοινή η ιστορία μας και οι καλές και οι κακές της στιγμές. Κοινή η μοίρα μας σαν έθνος. Μαζί θα ανέβουμε, μαζί θα καταποντιστούμε.
Και κατεβαίνοντας στα τρίσβαθα, προβλέπω ότι στο δρόμο για το γκρεμό θα μαλώνουμε σε ποιο κόμμα ανήκουν οι…ωραιότεροι.