ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ....

Έχω την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε μια περίοδο αμφισβητήσεων και παρερμηνειών λέξεων και εννοιών. Δε θεωρώ ότι το φαινόμενο αυτό είναι αποτέλεσμα καθαρά εννοιολογικής αμάθειας.
Νομίζω ότι ηθελημένα ο καθένας μας ερμηνεύει λέξεις και έννοιες σύμφωνα με τις δικές του προσωπικές θέσεις ,προτιμήσεις και ανάγκες.

Οι λέξεις φαίνεται να χάνουν τη φυσιολογική τους ερμηνεία , αυτό που πραγματικά, γενικά και συνολικά, ήταν καθιερωμένο και αποδεκτό.
Ίσως το φαινόμενο αυτό να οφείλεται και στην αλλαγή φιλοσοφίας για τη ζωή, σε μια εποχή όπου η καθημερινότητα με τις δυσκολίες της, μας ωθεί κατά κάποιο στο να ερμηνεύουμε κάθε τι έτσι όπως μας βολεύει. Ακόμα και συναισθήματα.
« Ελαφρύνουμε » ή « βαραίνουμε » ανάλογα με τη περίσταση πράγματα και καταστάσεις γιατί έτσι ξεφεύγουμε από αυτά που μας καταπιέζουν.

Δίχως να έχω διάθεση να πολιτικολογήσω, πάρτε για παράδειγμα τη λέξη Δημοκρατία. Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, ατομικά ή συλλογικά, είναι η πλέον παρερμηνευμένη έννοια της εποχής μας , χάνοντας τη πεμπτουσία της ;
Υπάρχει αντίρρηση ότι στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία ,παραποιείται η έννοια και η αξίες της ; Το τι είναι δημοκρατικό και το τι όχι, αποτελεί πλέον ατομική , στενά προσωπική απόφαση και θέση του κάθε πολίτη. Και φυσικά υπεύθυνοι γιαυτό είναι οι πολιτικοί μας οι οποίοι , για κομματικούς κυρίως σκοπούς, συχνά με λόγια και με πράξεις, ευτελίζουν τη Δημοκρατία μας.

Ακόμα και στις προσωπικές μας σχέσεις ,διαφοροποιούμε έννοιες.
Επιζητούμε αγάπη, θέλουμε γύρω καλούς φίλους, συντρόφους, γιατί τους έχουμε ανάγκη. Είναι όμως πράγματι π.χ. αγάπη αυτό που δίνουμε και αυτό που παίρνουμε , ή μήπως απλά έτσι θέλουμε να το βλέπουμε ,παρερμηνεύοντας και απλοποιώντας όλη την ουσία και την αξία αυτού του συναισθήματος ;
Διάβαζα σε μια ανάρτηση του φίλου tovene ότι αγάπη είναι « να μπορείς να βάλλεις τη μισή σου ψυχή στο σώμα ενός άλλου ». Πιστεύω ότι αυτό πράγματι σημαίνει αγάπη .Εκφράζει μια διάθεση κατανόησης και αφοσίωσης, μια τρυφερότητα, ένα πλούτο αισθημάτων.
Όμως η αγάπη είναι ένα πολύ δύσκολο και πολύπλοκο συναίσθημα και δεν είναι όλοι ικανοί να το νιώσουν , να το ζήσουν. Χρειάζεται ψυχική ανωτερότητα και όσο δύσκολο είναι να ξέρεις να προσφέρεις αγάπη, άλλο τόσο δύσκολο είναι να ξέρεις να την αποδεχθείς. Είναι ευτύχημα ζωής να καταφέρνεις να κάνεις και τα δύο.

Μιλάμε για φίλους ενώ συχνά δε πρόκειται για τίποτα άλλο παρά παρέα για καφέ ή ταβέρνα. Μα η έννοια του φίλου είναι πολύ πιο ουσιώδης. Φίλος είναι εκείνος ο άνθρωπος που έχουμε ξεχωρίσει, σ΄αυτόν που θα τρέξουμε να μιλήσουμε για το κάθε τι, να του αποκαλύψουμε ο,τι μας αφορά, μας βασανίζει, μας προβληματίζει, μας αγχώνει, να ακούσουμε τη γνώμη του, να ζητήσουμε συμπαράσταση, να τον νιώσουμε δίπλα μας.
Φίλος είναι ο δικός μας άνθρωπος που έχει δοκιμαστεί σε καλές και κακές στιγμές, ανεκτίμητος συμπαραστάτης στη καθημερινότητά μας.

Και φυσικά ο σύντροφος έχει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα για το καθένα μας. Γιατί πέρα και πάνω από πιστός μας φίλος, είναι εκείνος που θα μοιραστούμε «κέρδη» και «ζημίες» της ζωής μας, δεμένοι μαζί, ίσως για μια ολόκληρη ζωή.


Αυτές έννοιες τις μεταχειριζόμαστε συχνά με ένα πολύ επιπόλαιο τρόπο, παρασυρμένοι ίσως από τις ανάγκες μας.
Ευτυχώς ή δυστυχώς ,αγάπη, φιλία, συντροφικότητα, τα συναισθήματα αυτά δοκιμάζονται καθημερινά για την ειλικρίνεια, την αυθεντικότητα, την ανθεκτικότητά τους Και σύντομα αποδεικνύεται εάν δεν έχουμε παρερμηνεύσει τις έννοιες αυτές, αποστερώντας τες από τις πραγματικές τους διαστάσεις.
Όσο για δημοκρατία, αυτό πια έχει τελείως εξατομικευτεί !!