ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ.

Σύμφωνοι, η ζωή είναι μια και μοναδική, είναι ωραία, αλλά σύντομη. Περνά από τα ήρεμα στις θύελλες , από τη χαρά στη θλίψη, από την αισιοδοξία στα απαισιόδοξα.
Μας διδάσκει στη πορεία της, μας εφοδιάζει με εμπειρίες, παίρνουμε αποφάσεις, πολλές καθοριστικές, κάνουμε λάθη, τα πληρώνουμε ή τα λατρεύουμε.
Αλλά προχωράμε.
Ζούμε μέσα σ΄ένα κόσμο που μας γοητεύει, μας θυμώνει, μας χαροποιεί, μας πικραίνει. Ζούμε φιλίες, έρωτες, την επαγγελματική μας διαδρομή.
Και προχωράμε.
Όμως αλήθεια ,πόσες φορές , μέσα σ΄αυτή τη πορεία, παραμένουμε αυτοί που πραγματικά είμαστε, έτσι, αληθινοί, ατόφιοι, γνήσιοι, ,μπροστά σε περιστατικά που μας προκαλούν διλήμματα στάσης ;
Υποκύπτουμε, συμβιβαζόμαστε για να προχωρήσουμε, να ξεπεράσουμε αυτό που, ξεγελώντας τον εαυτό μας, χαρακτηρίζουμε « ανεπαίσθητο, μικρό ».
Πονάμε μέσα μας γιατί προδίδουμε τη γνησιότητά μας.
Αλλά πρέπει να ζήσουμε.
Και όταν κάποια στιγμή αυτό που θέλουμε γίνεται όρος ζωής, απαραίτητο ,η μοναδική έγνοια, απόλυτη ταύτιση της ύπαρξής μας, όταν νιώθεις ότι « αυτό » δε θα ξεριζωθεί ποτέ από μέσα σου…..
Αλλά το βλέπεις να απομακρύνεται, να ξεθωριάζει, να σβήνει. Τότε λοιπόν αλλάζεις εσύ ,συμβιβάζεσαι, πρέπει να απαρνηθείς τα αισθήματα σου, να προσποιηθείς, να προδώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, ή να φύγεις , παραμένοντας αυτός που είσαι, διατηρώντας άσβεστα μέσα σου όλα, ανήμπορος να μεταμορφωθείς σε κάτι άλλο.
Από πού θέλεις να ξεφύγεις, από τη ζωή ή τον εαυτό σου, ποια μάσκα θέλεις να φορέσεις για να μη γελοιοποιηθείς στο καθρέφτη σου;
Τι δίλλημα της ζωής κιαυτό, να προτιμήσεις τη ψευτιά ή την αλήθεια ! Και πόσο βαρύ είναι το τίμημα εάν επιλέξεις το πρώτο.
Πόσες αβάσιμες, ετοιμόρροπες δικαιολογίες θα πρέπει να βρεις για να στηρίξεις την επιλογή σου.
Μεγάλο το δίλλημα….