ΚΑΛΗΜΑΡΑ ΕΛΛΑΔΑ...ΣΤΕΚΕΙΣ ΚΑΛΑ ;;

Εντάξει, δεν ανήκω στη τάξη των αισιόδοξων αυτής της χώρας, δεν είμαι από εκείνους που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, δε προσφεύγω εύκολα στο " έχει ο Θεός ".

Νιώθω λοιπόν μια έντονη απογοήτευση, απαισιοδοξία, ένα αξεπέραστο αδιέξοδο.
Ζούμε σε μια υπέροχη χώρα με σπάνιες, μοναδικές ομορφιές και ιδιαιτερότητες, έχουμε ένα θαυμάσιο ιστορικό παρελθόν σε κάθε έκφραση πολιτισμού.
Χαιρόμαστε που έχουμε τέτοια χώρα.

Και όμως, μας διακατέχει νομίζω ένα αυτοκαταστροφικό σύνδρομο.

Αποφεύγω να μιλάω πολιτικά, για λόγους προσωπικούς και ύστερα από πολλές εμπειρίες. Βαρέθηκα πια, για να μη πω ότι αηδίασα.
Εξηγούμαι λοιπόν: δεν έχω καμία πρόθεση να εκφράσω κομματικές προτιμήσεις, να ρίξω ευθύνες εδώ κι εκεί, για το χθες ή για το σήμερα. Θεωρώ ότι οι ευθύνες για τη κατάσταση που έφθασε η χώρα μας, βαρύνουν όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς, για λανθασμένες επιλογές, στενές κομματικές μεθοδεύσεις, λαϊκισμούς, έλλειψη διορατικότητας και αποφασιστικότητας, στην έκταση φυσικά που αναλογεί στο κάθε πολιτικό κόμμα.

Για κοιτάξτε τι γίνεται στο πολιτικό χώρο. Αφήστε για λίγο κατά μέρος κάθε κομματική προτίμηση. Θεωρείτε ότι τη περίοδο αυτή η χώρα διαθέτει ένα πολιτικό ηγέτη αξιόπιστο, δυναμικό, μεγάλης πολιτικής βαρύτητας, να το πω πιο λαϊκά με αρχι….. για να βγάλει τη χώρα από το τέλμα της; Ή μήπως δε πιάσαμε πάτο;
Ο καθένας μας με βάση τις κομματικές του πεποιθήσεις πιστεύει απλά ότι ο επόμενος θα είναι καλύτερος από το προηγούμενο. Για το « απλά καλύτερο» παλεύουμε.
Βυθίζεται ένα κόμμα στα σκάνδαλα και κατηγορεί το άλλο κόμμα ότι έκανε περίπου τα ίδια! Και τούμπαλιν! Πάμε για συμψηφισμό σκανδάλων δηλαδή και όχι αποδείξεις πολιτικής και ηθικής υπεροχής!

Η χώρα μας έχει χάσει κάθε αξιοπιστία και εκτίμηση, κάθε σεβασμό στο διεθνή χώρο, όπου κι αν παρευρίσκεται. Και αυτός ο ξεπεσμός είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας απαξιωτικής πορείας, έλλειψης εθνικής συνεννόησης, με κάποιες ίσως στιγμιαίες αναλαμπές, που γρήγορα όμως τρεμοσβήνουν.

Ο,τι επιτυγχάνουμε, αποδυναμώνεται. Κανείς πλέον δε μας παίρνει στα σοβαρά.
Εξωτερική πολιτική; Α ναι, πριν λίγες μέρες σφυρηλατήσαμε μέσα σε λίγα λεπτά, ρεκόρ δηλαδή παγκόσμιο, τη πιο θερμή και πιστή φιλία! Ο Ομπάμα απεκάλεσε «φίλο» το Πρωθυπουργό της χώρας, πάει πλέον, έχουμε το Πρόεδρο της Αμερικής δικό μας, θα αγωνίζεται για τα δικά μας δίκαια!!! Και από την άλλη όμως, τα ανατολίτικα παζάρια παντού και πάντοτε, με οποιεσδήποτε συνθήκες, μεγαλουργούν.

Πάμε στο εξωτερικό, συναντάμε αρχηγούς κρατών, αλλά πάντοτε γκρινιάζουμε, θέτουμε μόνο τα προβλήματά μας, αντί να αναδείξουμε την αξία της χώρας μας και το καθοριστικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει σε διεθνές επίπεδο και σε επιλεγμένα κυρίαρχα θέματα της περιόδου που διανύουμε. Πάμε ζητώντας, σχεδόν επαιτώντας, δίχως όμως να αναδεικνύουμε και να τονίζουμε τη σημαντικότητά μας.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι γαλλικές φρεγάτες και το γενεαλογικό δένδρο του Σαρκοζί, κι ας έχουν τα υποβρύχια εξοργίσει τη Μέρκελ, θα της περάσει που θα πάει! Ευτυχώς λοιπόν που …οπλιζόμαστε. Εθνική εξωτερική πολιτική που στηρίζεται σε συμμαχίες εύθραυστες, πρόσκαιρες, δίχως βάθος χρόνου.

Δε θέλω να απαριθμήσω τα χίλια δύο προβλήματα που βασανίζουν χρόνια τώρα τους πολίτες, τουλάχιστον τους περισσότερους: το εκπαιδευτικό σύστημα ξεχαρβαλωμένο, η ανασφάλεια της ζωής του πολίτη και της περιουσίας του, το άδικο και συνεχώς μεταβαλλόμενο φορολογικό σύστημα, η υποβαθμισμένη περίθαλψη υγείας και πρόνοιας, τα ναρκωτικά, η εκνευριστική γραφειοκρατία και τόσα άλλα.

Και έτσι, τη περίοδο αυτή ζούμε με τη δημοκρατία των δημοσκοπήσεων! Και διάβαζα σε εφημερίδα ότι ο συγγραφέας Άντριου Λάνγκ έλεγε ότι « οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τη στατιστική όπως οι μεθυσμένοι τα φανάρια: περισσότερο για να στηρίζονται παρά για να διαφωτίζονται ».

Απλά , όπως και όλοι μας φαντάζομαι, διερωτώμαι που πάμε σα χώρα, σα πολίτες.
Αλλά έχω ακόμα μια απορία: όλα αυτά τα χρήματα που επί 27 σχεδόν χρόνια μας διοχετεύει η Ευρωπαϊκή ένωση, πως τρώγονται, συγνώμη, που και πόσα ξοδεύονται με ορθολογικό τρόπο;
Δε γνωρίζω, δεν απαντώ!!

Ποιός φταίει άραγε;
Για μένα, για την απαξίωση μιας χώρας, φταίνε οι οποιεσδήποτε ηγεσίες της, πολιτικές και πνευματικές. Αλλά και η κοινωνία; Αντανάκλαση μιας κοινωνίας δεν είναι και οι ηγεσίες της;
Φταίμε λοιπόν και εμείς οι πολίτες. Μας είπαν πριν λίγα χρόνια επισήμως ότι ένα δωράκι μέχρι 500 εκατομμύρια δραχμές μπορούμε να το τσεπώνουμε. Φυσικά, ύστερα από την εισαγωγή του ευρώ όπου όλες οι τιμές αυξήθηκαν και με βάση τις πληθωριστικές πιέσεις και τη διεθνή οικονομική κρίση, το ποσό αυτό δικαιωματικά μεγαλώνει!! Ποιοί, πως, πότε; Ελάτε τώρα…..
Έτσι μας είπαν, έτσι κάνουμε!!

Ωραία λοιπόν, πως βελτιώνονται τα πράγματα, ποιος ξεκινάει, από πού και πότε ;
Από το σχολείο, το νηπιαγωγείο; Να μάθουν τα παιδιά τα απλά, να διασχίζουν τους δρόμους, να σέβονται τον άλλο ,να σέβονται το περιβάλλον, να μάθουν πολιτική αγωγή και τόσα άλλα για να γίνουν υπεύθυνοι πολίτες ; Και οι γονείς ; Πόσο ακόμα θα διαρκεί εκείνο το « μάθε παιδί μου γράμματα να γίνεις άνθρωπος »,δηλαδή πάρε ένα χαρτί από το Πανεπιστήμιο να πετύχεις στη ζωή ;
Γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, ανίσχυροι και άναυδοι μπροστά στις αντιδράσεις των παιδιών και των εφήβων.

Ειλικρινά, δε παριστάνω τον υπερπατριώτη, τον ανήσυχο, ευσυνείδητο, ευαισθητοποιημένο πολίτη. Ένας απλός άνθρωπος είμαι, αρκούμαι στα λίγα, αλλά τα θέλω ποιοτικά.
Θέλω να ξέρω ότι και αύριο, Θεού θέλοντος, θα ζω, θα διατηρώ εκείνα τα δικαιώματα που πρέπει να μου παρέχει μια δημοκρατική πολιτεία, με τις ανάλογες δικές μου υποχρεώσεις, θέλω να ξέρω πόσο και γιατί θα φορολογούμαι και περιμένω την ανταπόδοση των χρημάτων μου στη ποιότητα ζωής. Θέλω να διατηρώ το ιερό δικαίωμα στην εργασία. Θέλω να μην με κοροϊδεύουν, να μη μου κουνούν επιδεικτικά, θεατρινίστικα το δάκτυλο, προσπαθώντας να απαλλαγούν σκανδάλων και ευθυνών.

Δέχομαι, εγώ ο « αδύναμος » να πάω φυλακή όταν αδικώ, κλέβω, εξαπατώ, φοροδιαφεύγω. Θέλω όμως και ο « δυνατός » να τιμωρείται όταν παρανομεί, να μη του γίνονται χατίρια γιατί διαθέτει εφημερίδα ή τηλεοπτικό κανάλι, να αποκτά όλο και περισσότερη δύναμη, να κτίζει παράνομα όπου θέλει, να φοροδιαφεύγει, μόνο και μόνο γιατί διαθέτει τα μέσα εκβιασμού του πολιτικού κόσμου και έχει την ευχέρεια σε μια νύχτα μέσα να αλλάξει «πλευρά» κομματικής προτίμησης των μέσων που κατέχει.

Απαιτώ το σεβασμό όλης της κρατικής μηχανής.
Θέλω να ζήσω στη πανέμορφη χώρα μου, να της προσφέρω ευχαρίστως αυτά που μου αναλογούν, σε κάθε μορφή, κάθε στιγμή.
Αλλά να ζήσω.
Και εκτός από ένα μερίδιο προσωπικών επιλογών και ευθυνών που μου χρεώνεται για τη ζωή που κάνω, ένα μερίδιο επιλογών και ευθυνών χρεώνεται και σε άλλους, σ' αυτούς που επηρεάζουν και ανακατεύονται στη καθημερινότητά μου.

Ξημέρωσε πια, ξύπνησα, ύστερα από βαθύτατο ύπνο με πολλά όμορφα όνειρα……
Μου ήρθε στο μυαλό η φράση που είπε πριν οκτώ χρόνια ο τότε πρωθυπουργός: «Αυτή είναι η Ελλάδα»
Και να σας πω την αμαρτία μου; Άρχισα ήδη να ψάχνω σε ποιο νησί θα πάω διακοπές!! Μη με πιάσει και καμιά κατάθλιψη….