ΓΕΛΑ ΠΑΛΙΑΤΣΟ...

Αναμνήσεις. Γεγονότα και εμπειρίες που έζησες στο παρελθόν σου. Καμιά φορά αρκεί ένα τυχαίο συμβάν, μια φωτογραφία, ακόμα και μια λέξη, για να σε γυρίσει πίσω σ΄αυτές τις μέρες, σ΄εκείνες τις ανεπανάληπτες στιγμές.
Θύμησες. Μ΄ένα χαμόγελο ή μ΄ένα δάκρυ.

Αλλά αν αυτός ο γυρισμός, αυτές οι αναμνήσεις σε φέρνουν εκεί ακριβώς σ΄Αυτό, ναι σ΄Αυτό το κομμάτι της ζωής σου ,σ΄Εκείνη τη πιο σημαντική, συγκλονιστική, μοναδική περίοδο…
Σε κυριεύει η νοσταλγία, η λαχτάρα της «επιστροφής» να ξαναζήσεις «Εκείνα», έτσι όπως ξαναζωντανεύουν τώρα…..

Ήταν τότε που ένιωσες ότι είχες επιτέλους βρει αυτό που πάντα ζητούσες, έτσι αναπάντεχα ίσως, αλλά κατάλαβες ότι δε θάθελες τίποτα άλλο, σου αρκούσε μόνο να μένεις « Εκεί». Για πάντα.
Μα γιατί βιάζεται τόσο πολύ η ζωή να προχωρήσει !
.
Κοινή χιλιοειπωμένη ευχή τα «χρόνια πολλά». Τι να τα κάνεις όμως;
Δε μετριέται η ουσία της ζωής με τα χρόνια. Δε μετριέται το «ΕΖΗΣΑ» με αριθμούς. Ένιωσες, γεύτηκες, γέμισες. Να η πεμπτουσία, το απόσταγμα της ζωής, όσο κιαν κράτησε.

‘Όλα αυτά όμως πέρασαν, το ξέρεις. Οι αναμνήσεις του χθες δεν έμειναν απλά θύμησες φευγαλέες. Γίνεσαι σκλάβος του παρελθόντος. ΄Εχεις δεθεί μ΄εκείνη τη περίοδο. Ούτε θέλεις, μα ούτε και μπορείς να ξεφύγεις, είναι σα να θέλεις να δραπετεύσεις από την ίδια σου τη ζωή.
Σε πνίγει τώρα η νοσταλγία.

Όμως πρέπει να προσπαθήσεις, εσύ να μένεις κοντά ….αλλά και τόσο μακριά ! Εσύ ναι, μπορεί να το θέλεις, μπορεί να το λαχταράς, μπορεί και να ελπίζεις ότι «Εκείνα» θα ξανάρθουν….Μάταια.
Το διακρίνεις πια στην άδεια ματιά, στις ψυχρές λέξεις, στις ελεγμένες κινήσεις.

Αλλά μένεις εκεί, δίπλα, αρκούν έστω και τα ελάχιστα.
Κράτησε, πάλεψε, ξεπέρνα κάθε τι μέσα σου, να φανείς δυνατός. Καταπάτησε, κρύψε αισθήματα, επιθυμίες, ελπίδες, ναι έτσι πρέπει, έτσι σε θέλουν, έτσι γίνεσαι πια ανεκτός.
Παίξε λοιπόν.
«Γέλα παλιάτσο» ! Ακριβώς.

Και ο χρόνος περνά ,ασταμάτητος, αδυσώπητος. Νιώθεις απελπιστικά μόνος, τελειωμένος. ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΟΛΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟΤΕ…..

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις πιστός στον όρκο που έδωσες, έστω κιαν δε του δίνουν πια σημασία. Άλλωστε δε το οφείλεις σε κανένα. Μόνο στον εαυτός σου. Τα έζησες όλα τόσο έντονα με όλες σου τις αισθήσεις.
Κράτησαν όμως τόσο λίγο.
Και πάντα θα τα νοσταλγείς…Μ΄ένα χαμόγελο ή μ΄ένα δάκρυ….