Σάββατο 2 Μαΐου 2009

ΓΕΛΑ ΠΑΛΙΑΤΣΟ...

Αναμνήσεις. Γεγονότα και εμπειρίες που έζησες στο παρελθόν σου. Καμιά φορά αρκεί ένα τυχαίο συμβάν, μια φωτογραφία, ακόμα και μια λέξη, για να σε γυρίσει πίσω σ΄αυτές τις μέρες, σ΄εκείνες τις ανεπανάληπτες στιγμές.
Θύμησες. Μ΄ένα χαμόγελο ή μ΄ένα δάκρυ.

Αλλά αν αυτός ο γυρισμός, αυτές οι αναμνήσεις σε φέρνουν εκεί ακριβώς σ΄Αυτό, ναι σ΄Αυτό το κομμάτι της ζωής σου ,σ΄Εκείνη τη πιο σημαντική, συγκλονιστική, μοναδική περίοδο…
Σε κυριεύει η νοσταλγία, η λαχτάρα της «επιστροφής» να ξαναζήσεις «Εκείνα», έτσι όπως ξαναζωντανεύουν τώρα…..

Ήταν τότε που ένιωσες ότι είχες επιτέλους βρει αυτό που πάντα ζητούσες, έτσι αναπάντεχα ίσως, αλλά κατάλαβες ότι δε θάθελες τίποτα άλλο, σου αρκούσε μόνο να μένεις « Εκεί». Για πάντα.
Μα γιατί βιάζεται τόσο πολύ η ζωή να προχωρήσει !
.
Κοινή χιλιοειπωμένη ευχή τα «χρόνια πολλά». Τι να τα κάνεις όμως;
Δε μετριέται η ουσία της ζωής με τα χρόνια. Δε μετριέται το «ΕΖΗΣΑ» με αριθμούς. Ένιωσες, γεύτηκες, γέμισες. Να η πεμπτουσία, το απόσταγμα της ζωής, όσο κιαν κράτησε.

‘Όλα αυτά όμως πέρασαν, το ξέρεις. Οι αναμνήσεις του χθες δεν έμειναν απλά θύμησες φευγαλέες. Γίνεσαι σκλάβος του παρελθόντος. ΄Εχεις δεθεί μ΄εκείνη τη περίοδο. Ούτε θέλεις, μα ούτε και μπορείς να ξεφύγεις, είναι σα να θέλεις να δραπετεύσεις από την ίδια σου τη ζωή.
Σε πνίγει τώρα η νοσταλγία.

Όμως πρέπει να προσπαθήσεις, εσύ να μένεις κοντά ….αλλά και τόσο μακριά ! Εσύ ναι, μπορεί να το θέλεις, μπορεί να το λαχταράς, μπορεί και να ελπίζεις ότι «Εκείνα» θα ξανάρθουν….Μάταια.
Το διακρίνεις πια στην άδεια ματιά, στις ψυχρές λέξεις, στις ελεγμένες κινήσεις.

Αλλά μένεις εκεί, δίπλα, αρκούν έστω και τα ελάχιστα.
Κράτησε, πάλεψε, ξεπέρνα κάθε τι μέσα σου, να φανείς δυνατός. Καταπάτησε, κρύψε αισθήματα, επιθυμίες, ελπίδες, ναι έτσι πρέπει, έτσι σε θέλουν, έτσι γίνεσαι πια ανεκτός.
Παίξε λοιπόν.
«Γέλα παλιάτσο» ! Ακριβώς.

Και ο χρόνος περνά ,ασταμάτητος, αδυσώπητος. Νιώθεις απελπιστικά μόνος, τελειωμένος. ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΟΛΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟΤΕ…..

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις πιστός στον όρκο που έδωσες, έστω κιαν δε του δίνουν πια σημασία. Άλλωστε δε το οφείλεις σε κανένα. Μόνο στον εαυτός σου. Τα έζησες όλα τόσο έντονα με όλες σου τις αισθήσεις.
Κράτησαν όμως τόσο λίγο.
Και πάντα θα τα νοσταλγείς…Μ΄ένα χαμόγελο ή μ΄ένα δάκρυ….


12 σχόλια:

Roadartist είπε...

Δεν κάνουν καλό πάντα αυτές οι νοσταλγίες lionheart.. καιρός να προχωρήσεις παρακάτω.. Μόνο έτσι θα γελάσεις πραγματικά ξανά..

leondokardos είπε...

Αρτιστούλα μου,με την ανάρτησή μου αυτή,περιγράφω μια κατάσταση που πάρα πολλοί μπορεί να έχουν βιώσει.
Είναι λοιπόν....γενικής μορφής και δεν αφορά συγκεκριμένα πρόσωπα !!

Roadartist είπε...

Ακριβώς επειδή όλοι την έχουμε νιώσει για αυτό και στο έγραψα.. Ok lionheart :D καλό υπόλοιπο σκ :)

dyosmaraki είπε...

Πιστεύω πως δεν είναι απαραίτητο να διαγράψει κανείς τις μνήμες από τη ζωή του. Ούτε θεωρώ απαραίτητα κακό να θέλει κανείς να ξαναζήσει μια περίοδο της ζωής του που ήταν συγκλονιστική. Εξακολουθεί να αποτελεί ένα σημαντικό κομμμάτι της ζωής μας, είναι ένα κομμάτι από τον καθένα από εμάς.
Ομως η ζωή συνεχίζεται με η δίχως αυτές τις μνήμες, έτσι διατηρούμε σε ένα μικρό κομματάκι της καρδιάς μας κρυφά φυλαγμένες τις μνήμες και συνεχίζουμε τη ζωή μας.
Ισως όταν κάτι διακοπεί να σημαίνει πως έκανε τον κύκλο του και δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω σε ένα άτομο, σε δύο η και στα δυό.
Πάντα όμως κανείς πιστεύω πως πρέπει να ακολουθεί το φως που βρίσκεται στο τέλος του τούνελ...δηλαδή στο παρόν και στο μέλλον.
Καλό μήνα εύχομαι λεοντόκαρδε

Lilith είπε...

Καλέ μου Λεοντόκαρδε, οι Κυριακές δεν είναι και το καλύτερό μου...
"Από παιδί τις σιχαινόμουνα" όπως λέει και το τραγούδι :).
Το post σου ήρθε και με αποτελείωσε! Θα αφήσω τους αισιόδοξους να σου λένε ότι κάθε μέλλον και καλύτερο. Εγώ δεν το πιστεύω και έτσι δε θα το πω. Το παρελθόν σίγουρα δεν γυρίζει πίσω... Αλλά ακόμα και αν γύριζε, δεν θα ήταν το ίδιο.
"Καταπάτησε, κρύψε αισθήματα, επιθυμίες, ελπίδες, ναι έτσι πρέπει, έτσι σε θέλουν, έτσι γίνεσαι πια ανεκτός".
Πάρ' την ψυχή σου και φάτην παρά να την αφήσεις ελεύθερη σ' αυτόν τον κόσμο! Δε θέλει κανένας να βλέπει την ψυχή σου, Λεοντόκαρδέ μου. Δεν κερδίζουν τίποτα απ' αυτό.
Εγώ θα σου πω, συνέχισε τις βουτιές στο παρελθόν όποτε καίγεται η ψυχή σου και θες να τη δροσίσεις. Δεν αφορά κανέναν!

leondokardos είπε...

Αρτίστα μου, το ξέρω, η επιστροφές σε αναμνήσεις πολλές φορές δε κάνουν καλό. Σε κάνουν ίσως να ξανασκέφτεσαι αποφάσεις, επιλογές, να αρχίσουν τα "εαν" ή τα 'γιατί".
Όμως κάποιες φορές,αυτή η αναδρομή στα παλιά,γίνεται αναπόφευκτη.

leondokardos είπε...

dyosmaraki "....στο παρόν και στο μέλλον". Πράγματι έτσι προχωράει η ζωή και ίσως είναι καλύτερα να προσπαθεί κανείς να τη ζήσει έτσι.
Όπως λες, οι μνήμες υπάρχουν και ασφαλώς είναι δικές μας,τις κρατάμε μέσα μας.
Ναι, σωστά. Όταν όμως γυρίζεις πίσω, σε περιστατικά που ήταν καθοριστικά για τη ζωή σου, που τη σημάδεψαν ανεξίτηλα, το ξέρεις δεν υπάρχουν "ίσως",τότε οι αναμνήσεις
βασανίζουν. Και θα τις κουβαλάς παντοτινά μέσα σου.
Είναι αυτές οι μοναδικες αναμνήσεις που εννοώ στην ανάρτησή μου.

leondokardos είπε...

Lilith καλή μου φίλη,για άλλη μια φορά φαίνεται να έχουμε τις ίδιες αντιλήψεις.
Υπάρχουν γεγονότα τόσο μοναδικά και καθοριστικά για τη ζωή μας, που εγω αρνούμαι να μη τα σκέφτομαι, να μη γυρίζω πίσω,να μην αναζητώ αυτά που πέρασαν.Και τότε οι αναμνήσεις με διαλύουν.
Όμως αυτή τη ψυχή έχω, έτσι έμαθα να ζω και έτσι θα συνεχίσω. Κιαν υπάρχουν αναμνήσεις ζωής,θα τις έχω πάντα μέσα μου.

BUTTERFLY είπε...

Το να θυμασαι ειναι ευλογια. Μεσα απο τις αναμνησεις μας και τις εμπειριες μας γινομαστε αυτο που ειμαστε και εξελισσομαστε διαρκως!
Το να θρηνεις κατι που τελειωσε ειναι καλο. Αν δεν το θρηνησεις, δεν νιωσεις τον πονο μεχρι τα κοκκαλα, τοτε δεν μπορεις να πας παρακατω, μενει παντα κατι μεσα σου που δεν εχει εκφραστει, δεν εχει ξεσπασει.
Το να μενεις προσκολλημενος στο παρελθον ομως, δεν σου αφηνει χωρο για το παρον και το μελλον...
Ναι, να θυμασαι, να νοσταλγεις, να πονας, να γελας, να δακρυζεις, γιατι οσα εζησες ειναι ΕΣΥ...μα και να προσμενεις, να ονειρευεσαι, να γευεσαι...ολα αυτα που μονος σου λες οτι προσδιοριζουν το ΕΖΗΣΑ, οταν καποια στιγμη θα φυγεις! Και κρατα στο νου σου πως οπως ΕΖΗΣΕΣ, ετσι ΖΕΙΣ κι ετσι ΘΑ ΖΗΣΕΙΣ, αν και μονο αν ΕΣΥ το θελεις!
Πρεπει να δινουμε στον εαυτο μας χωρο και χρονο να επουλωθει, μα πιο πολυ πρεπει να του δινουμε ΑΓΑΠΗ!
Σε φιλω! Καλο μηνα!

leondokardos είπε...

Καλή μου Πεταλουδίτσα, έχεις πάντοτε ένα καλό λόγο να πείς, να αναλύεις και να ξεκαθαρίσζεις καταστάσεις με ευαισθησία αλλά και ρεαλισμό. Να δίνεις αισιοδοξία. Και ολα τούτα αποτελούν πράγματι σπάνιο χάρισμα.
Ασφαλώς οι αναμνήσεις μένουν και τις διαχειρίζεται όμως ο καθένας μας ανάλογα με το χαρακτήρα, τα βιώματα και το περιβάλλον.
Φαντάζομαι να είναι τυραννικό να παραμένει κανείς προσκολημένος στο παρελθόν, να μη ζεί το σήμερα.
Απλά νομίζω οτι σε όλους μας υπάρχουν αναμνήσεις που οχι μόνο δε πρόκειται ποτέ να σβήσουν απο τη ψυχή μας,αλλά θα τις νοσταλγούμε, θα θέλαμε να τις ξαναζήσουμε, με το ίδιο πάθος,την ίδια δύναμη.
Είναι γιαυτές τις αναμνήσεις που μιλώ στο ποστ μου.
Κατά τα άλλα συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Και σ΄ευχαριστώ που με έρχεσαι στο χώρο μου, πάντοτε με το γλυκό τρόπο που ξέρεις.
Καλό μήνα κιαπο μένα και φιλιά.

BUTTERFLY είπε...

@leondokardos
Με κανετε και κοκκινιζω ευγενικε κυριε!!!

leondokardos είπε...

Πεταλούδα μου, ένα απο τα ...βασικά κοινωνικά μου ελαττώματα είναι οτι δε μπορεώ να κολακεύσω. Θα φανεί αμέσως η υπερβολή, η αμηχανία και η υποκρησία. Και ας μη με βλεπεις !!
Μη κοκκινιζεις λοιπόν,διατήρησε το φυσικό σου χρώμα και νάσαι πάντα καλά.