ΕΡΩΡΕΥΜΕΝΟΣ.....

Σπάνια είχα την ευκαιρία να τη δω, δε με εντυπωσίαζε κιόλας. Πριν 17 χρόνια μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου, τη γνώρισα από κοντά και όσο περισσότερο τη γνώριζα ανακάλυπτα όλο και κάτι παραπάνω που με γοήτευε. Την ερωτεύτηκα.

Αναζητούσα πάντοτε τη ηρεμία, ένα τρόπο να ξεφεύγουν οι σκέψεις μου από τα νούμερα που με κούραζαν καθημερινά λόγο της φύσης της δουλειάς μου. Αναζητούσα «χώρο», με έπνιγαν τα κάθε λογής όρια. Αναζητούσα τη συντροφιά, να υπάρχω κάπου, να νιώθω ότι ανήκω κάπου.
Μου τα προσέφερε όλα, απλόχερα, δίχως αντάλλαγμα, δίχως δισταγμούς. Παραδόθηκα. Δέθηκα. Και είμαι ευτυχισμένος.

Όχι, δε περιγράφω τον έρωτά μου για μια γυναίκα ! Μα τι νομίζετε, ερωτεύεσαι ακόμα και άψυχα πράγματα, όπως ένα τόπο που μένεις, ένα στέκι που συχνάζεις, ακόμα και ένα παγκάκι σ΄ένα πάρκο.
Είμαι ερωτευμένος με τη περιοχή που ζω εδώ και 17 πλέον χρόνια.

Γεννήθηκα στο κέντρο της Αθήνας, κολωνακιώτης με κεφαλλονίτικη καταγωγή.
‘Έζησα μετά στη Φιλοθέη, στα Πατήσια, μετά πάλι κέντρο και μετά λίγο… απόκεντρα, για να βρεθώ τελικά εδώ.
Είναι περίεργο λοιπόν, πολλές φορές λυπάμαι γιατί δε γεννήθηκα εδώ, στο τόπο που οι παλαιότεροι τον περιγράφουν τόσο όμορφο, όταν ακόμα τίποτα δε προμήνυε την οικιστική « ανάπτυξη ». Ευτυχώς όμως δεν έχασε την ομορφιά του.

Το σπίτι μου είναι πολύ μικρό, ένα επίπεδο με το έδαφος και με δική του καγκελόπορτα από το κήπο. Ας πούμε κήπο, έξω από τη πόρτα μου μια αλέα, ένα παρτέρι με θαμνάκια και ένα άλλο υπερυψωμένο με διάφορα είδη δένδρων που προσφέρουν ευχάριστη δροσιά.
Κάθομαι λοιπόν στο κηπάκο μου να γράψω, να διαβάσω, να πιώ το καφέ ή το ούζο μου, να αφεθώ στις σκέψεις μου. Ηρεμώ και ξεφεύγω, ταξιδεύω.

Πάντοτε τα απλά, τα πολύ απλά πράγματα με γοήτευαν.
Αυτό λοιπόν το τόσο απλό μου προσφέρει το μέρος που ζω.
Έχω πραγματικά μια ερωτική σχέση με το τόπο αυτό. Δε θέλω να φύγω από εδώ και αγωνιώ μήπως κάποια στιγμή αναγκαστώ να εγκαταλείψω το νοικιασμένο σπίτι μου.
Μου φαίνεται κυριολεκτικά αδιανόητο.

Γιατί με αυτό το χώρο είμαι ολοκληρωτικά δεμένος. Σκέφτομαι ότι ίσως κάποια γεγονότα συμβάλλουν στο να δενόμαστε με τόπους και καταστάσεις. ’Ίσως γιατί έζησες τα πιο ευτυχισμένα και γεμάτα χρόνια της ζωής σου. Γυρνώντας στα δρομάκια με τα πλατάνια, στα στέκια σου, ηχούν λόγια που κάποτε άκουγες, ζωντανεύουν εικόνες, βιώματα, ξαναζείς στιγμές, μαζεύεις και συνθέτεις κομμάτια μιάς μοναδικής περιόδου της ζωής σου.
Δε μπορείς να απομακρυνθείς από όλα αυτά. Νιώθεις όλες αυτές οι αναμνήσεις να σε αγκαλιάζουν και αφήνεσαι σκλάβος αυτών και του τόπου που τις έζησες…. Έτσι και για μένα, όλα μαζί, « εκείνα », ο τόπος, ο κήπος μου, τα τόσο όμορφα και τα απόλυτα δικά μου….
Το μόνο παιγνίδι που έπαιξε η μοίρα είναι ότι χάθηκαν χρόνια, όλα ήρθαν τόσο αργά.