Όχι, όχι, δεν έχω διάθεση για φιλοσοφικές σκέψεις και αναλύσεις, για περίτεχνες περιγραφές εννοιών και καταστάσεων.
Ήταν και είναι όλα τόσο απλά, διάφανα, ξεκάθαρα, αληθινά. Αμφιβολίες δε χωρούσαν ούτε τότε, ούτε τώρα. Ελπίδες ανύπαρκτες.
Το είχαν δηλώσει, αν λέει θελήσει και πράξει λογικά….
«Λογικά» !!
Λογική στο ταραγμένο της μυαλό, να στροβιλίζει μέσα του το φανταστικό, το παράλογο, το αφύσικο. Βυθισμένο στη παρερμηνεία.
Λάμψεις λιακάδας και μετά σκοτάδι, τα χρόνια να περνούν έτσι….
Πόσο όμορφα ξεκίνησαν όλα. Όνειρα και επιθυμίες του κάθε φυσιολογικού ανθρώπου, δίχως υπερβολές, ξέχωρες μεγαλομανείς επιδιώξεις.
Έχει όμως ανατροπές η ζωή, εγγυήσεις δε δίδονται, ο΄τι είναι το σήμερα, χάνεται στο αύριο…..
Ο άλλος, εκεί να προσπαθεί, να ελπίζει, να αντέχει. Ευαισθησίες, δισταγμοί, αμφιβολίες….
Έπρεπε και να παλέψει να δημιουργήσει, το κατάφερε.
Έχει όμως ανατροπές η ζωή…….
Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο εκκωφαντικός είναι ο θόρυβος της πτώσης.
Το κτύπημα δε τραυματίζει, απλά διαλύει.
Ευτυχώς το ταραγμένο της μυαλό δε μπόρεσε να μετρήσει τα πραγματικά μεγέθη, τις απρόσμενες συνέπειες……
Τώρα πια χάνει όλο και περισσότερο ομορφιά, χαμόγελο, κινητικότητα. Απλά, νωχελικά, ασυναίσθητα……
Παίρνει μαζί της τα όνειρα, εκείνες τις στιγμές διαύγειας, στιγμές αισθήσεων και λογικής, αλλά και παραισθήσεων.
Το μυαλό, αποδιοργανωμένο….. Μα τόσο το καλύτερο τώρα.
Το «έργο», ταινία ζωής, οδεύει στο τέλος του, λένε……
ΥΓ.
SOLA PERDUTA ABBANDONATA
(Μονη, χαμένη, εγκαταλειμμένη....)
Τελευταία σκηνή απο την όπερα Manon Lescaut)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
21 σχόλια:
πτήσεις πτώσεις. τι θα ήταν οι πτήσεις χωρίς τις πτώσεις. και τι οι πτώσεις χωρίς τις προσκρούσεις.
ίσως δεν έχει σημασία τελικά η πτώση. μα η πρόσκρουση. που όσο και να διαλυόμαστε να περπατάμε και πάλι. καλησπέρα σου!
Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο εκκωφαντικός είναι ο θόρυβος της πτώσης.
Το κτύπημα δε τραυματίζει, απλά διαλύει.
Απίστευτη ανάρτηση!!
Δεν έχω κανένα σχόλιο!
Καλό μηνα Λεοντόκαρδε!
:)
Λεοντόκαρδε...Κάποτε...μια γυναίκα που αγαπούσα πολύ...στο τέλος της δικής της πορείας ζωής, ένιωσε δυστυχώς, και λέω δυστυχώς γιατί θα έδινα τα πάντα για να το είχε αποφύγει,μόνη και χαμένη...Και να σκεφτεί κανείς πως αυτή η γυναίκα είχε τέσσερα παιδιά.Εγώ είμαι ένα από αυτά.
Το κείμενο σου είναι συγκλονιστικό.Μου θύμισε...Μήνες μετά την αποχώρηση της και αφου είχα κλάψει αρκετά της έγραψα ένα κείμενο.Αρχιζε κάπως έτσι:...Ήθελα να τρέξω να προλάβω να σου πω, πριν να φύγεις, θέλω πάλι τα ωραία να γευτείς.
Ήθελα να το μπορούσα να σε πάρω αγκαλιά και ταξίδι να σε πάω πέρα στα ψηλά βουνά.
Να σου κόψω ένα ρόδο να στο δώσω να οσφρηστείς,την λεπτή τη μυρωδιά του,στο παράδεισο να μπεις. Να γεννήσω καταιγίδες με ανέμους,κεραυνούς,στην αντάρα να αρμενίσεις και νικήτρια να βγεις. Που σου πήγαινε χαρά μου να τολμάς και να αψηφάς, το παράδοξο να υφαίνεις, τη ζωή να κυβερνάς .Ήθελα να σ’ ανταμώσω σε λιμάνι φιλικό, να σε πάρω με βαρκούλα, στο γαλάζιο να ανοιχτώ.
Όλα να τ΄ αποχαιρετήσεις, όλα εκείνα που αγαπάς κι έτσι ήσυχη να φύγεις , το ταξίδι σου να πας. Πώς να αντέξεις να 'ρθει η νύχτα που γεννήθηκες στο φως, πως αντίο να ψελλίσεις συ που ζούσες σαν θεά.
Τελικά μου ‘μεινε μόνο μια πράξη ηρωική, κείνο κει το κατευόδιο να μη σε 'βρει μοναχή...
Δεν σου μεταφέρω ολόκληρο το κείμενο...μόνο...μια καληνύχτα.Να είσαι καλά.
@CARPE DIEM
Συγκλονίστηκα!!
φοβερό το σχόλιό σου...
Τυχερή αυτή η μάνα που της έκανες τέτοιο αφιέρωμα ψυχής!
Ναι φίλε basnia,η ζωή είναι γεμάτες πτώσεις,ανεβάσματα, ανατροπές,προσκρούσεις. Ξέρεις όμως, όσο περισσότερα σκαλοπάτια ανεβαίνεις κάποια στιγμη, τόσο πιο οδυνηρό γίνεται το καταρκύλισμα. Και καμιά φορά,το ανασήκωμα είναι πολύ δύσκολο, ίσως και αδύνατο...
Καλή μου Μαριάνα, απλά και ειλικρινά σ΄ευχαριστώ πολύ.Σε κατανοώ απολύτως.
Καλό μήνα και σε σένα.
carpe diem,όταν πρωτοήρθα στο blog σου και διάβασα κάποιες αναρτήσεις σου, κατάλαβα σε τι χώρο μπαίνω. Έβγαζε μιά τρυφερότητα, βαθιά συναισθήματα, ίσως και μια μελαγχολία.
Το επιβεβαιώνει το σχόλιό σου.
Είναι κατάθεση ψυχής. Σ΄ευχαριστώ που μου το εμπιστεύεσαι.
Βλέπεις, συχνά μετανοιώνουμε για κάποιες παραλείψεις μας, που δυστυχώς είναι πλέον αργά να διορθώσουμε.
Έσυ πάντως, έστω και με αυτά τα τρυφερά λόγια που της έγραψες,ασφαλώς θα ένοιωσες μια ανακούφηση.
Θα ήταν άθλιο, εγωιστικό και απάνθρωπο, αν σε όλη μας τη ζωή δε μετανοιώναμε ποτέ για πράγματα που δε κάναμε ή ακόμα για κάποια άλλα που κάναμε και έβλαψαν άλλλους.
Νάσαι καλά και καλό μήνα.
Λεοντόκαρδε, δεν έχω σχόλιο. Απλά θα πω ότι μπορεί ο θόρυβος της πτώσης από ψηλά να είναι εκκωφαντικός, αλλά η θέα για όσο μένει κανείς εκει, τον άξιζε και με το παραπάνω.
Οδυνηρό το πέσιμο από τόσο ψηλά και τι ειρωνεία, νομίζεις ότι αυτή τη φορά δε θα πέσεις.. όμως "ότι είναι στο σήμερα χάνεται στο αύριο" έτσι ακριβώς!
Εξαιρετικό το απόσπασμα από την όπερα του Manon Lescaut!
Καλό μήνα Λεοντόκαρδε
Συγκλονιστικό κείμενο θα συμφωνήσω με τους προλαλίσαντες, συγκλονιστικό και το απόσπασμα της όπερας. Μ'έστειλες να το αναζητήσω...και το έκανα.
Παράξενη η ζωή, όντως με πτήσεις και πτώσεις, πτώσεις και πτήσεις, ονειρα και εφιάλτες, εφιάλτες και όνειρα, δύναμη και αδυναμία, αδυναμία΄και δύναμη σε ένα αέναο παιχνίδι. Φαίνεται τελικά πως όλα τα χωράει αυτή η ζωή.
Καλό σου βράδυ Λεοντόκαρδε και καλό μήνα
Τα ειπαν ολα ο basnia, η carpediem, ο ndn...
Καλησπερα! Καλο μηνα!
Margo τη σημερινή εποχή, ποτέ δεν είσαι σίγουρος οτι δε θα "πέσεις". Απλά, σύμφωνα με το επίπεδο και τις επιδιώξεις του καθενός προσπθούμε να ζήσουμε.Και υπάρχει πολύ συζήτηση τι ακριβώς εννοούμε "να ζήσουμε". Είναι λογικό ο καθένας να έχει τους στόχους του και προχωράει, ελπίζοντας....
Χαίρομαι που φαίνεται να σου άρέσει η όπερα. Είναι η προτίμησή μου απο το χώρο της μουσικής.
Margo δε ξέρω τι έγινε και φαίνεται να απαντά στο σχόλιό σου η ...ippoliti!!!
Όχι, η απάντηση είναι η δική μου για σένα.
NdN παντού και πάντοτε το "ταξίδι" είναι αυτό που αξίζει, ακόμα και άσχετα αν θα φτάσει κανείς στο τέρμα. Η θέα στη κορυφή μπορεί να είναι ωραία, όμως τίποτα δεν εξασφαλίζει παραμονή εκεί. Η "διαδρομή" όμως παραμένει ανεκτίμητη, πάντα.
ippoliti αέναο παιγνίδι η ζωή, συμφωνώ απόλυτα. Ξεκινάς, όνειρα,επιδιώξεις, στόχοι, αγώνες και συγχρόνως εναλλαγές και ανατροπές και πάλιπαο την αρχή.
Μιά ζωή, μιά εμπειρία....
Πεταλούδα μου, στριφογυρίσματα η ζωή, πάνω κάτω...
Όπως λέω, τα "ταξίδια" αξίζουν, έστω και δίχως Ιθάκες...
Η τραγικότητα της όπερας...
Η τραγικότητα της ζωής...
Τα σκοτάδια κάποιων ταραγμένων ψυχών, που γίνονται φώς μέσα απο τη μουσική....
Και πάντα, κάπου εκεί κρυμμένη η αλήθεια...
Που κάποιες φορές θριαμβεύει νικήτρια...
Αλλά και κάποιες φορές, γκρεμοτσακίζεται βάναυσα, επειδή οι "πολλοί" αδυνατούν να την καταννοήσουν...
Δικές μου σκέψεις, εμπνευσμένες απο το συναίσθημα που αναδίδεται έντονα απο ένα υπέροχο κείμενο και μιά συγκλονιστική μουσική δημιουργία...
Νά'σαι καλά!
Βιολίστριά μου, σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Με συγκινείς, γιατί με διακατείχαν ακριβώς οι ίδιες σκέψεις με τις δικές σου, όταν έγραφα αυτό το κείμενο και το συνεδίαζα με τη πραγματικά υπέροχη αυτή σκηνή και μουσική.
Και την "αλήθεια" πόσες φορές "οι πολλοί αδυνατούν να την κατανοήσουν".Πράγματι.
Σ΄ευχαριστώ και νάσαι πάντα καλά.
Συγκλονιστικό το απόσπασμα από την όπερα που μοιράστηκες μαζί μας. Γεννάει απίστευτα έντονα συναισθήματα!
Όπως βλέπεις, μια τόσο μεγαλειώδης κατάθεση ψυχής, προκάλεσε και τη συγκινητική κατάθεση ψυχής της CARPE DIEM.
Πάντα έχει ανατροπές η ζωή, Λεοντόκαρδε...
Και αυτός που παίζει πολύ, κερδίζει πολύ ή χάνει πολύ.
Απ' την κορυφή, η πτώση σίγουρα είναι και πιο οδυνηρή και πιο απότομη και κρατάει και πολύ περισσότερο. Τουλάχιστον όμως έχεις δει τη "θέα" από κει ψηλά.
Σαν το απόσπασμα από την όπερα...
Μόνο από τέτοια "ύψη" βγαίνουν τέτοιες ερμηνείες! :)
Lilith μου,όλοι μας προσπαθούμε στη ζωή μας για το καλύτερο και αυτό το "καλύτερο" ασφαλώς διαφέρει για το καθένα μας, είναι άλλοα για τον ένα και άλλο για τον άλλο.
Ειλικρινά δε ξέρω εαν η "άνοδος" στα ύψη αξίζει το κόπο, ή για να το πω αλλιώτικα, εαν η "θέα" απο εκεί πάνω αποτελεί επιδίωξη που αξίζει τη προσπάθεια. Γιατί το να μείνεις εκεί δε ξέρω πόσο πραγματικά πολύτιμο μπορεί να αποδειχθεί και ασφαλώς προκαλεί φθόνο, έχθρα,πόλεμο.
Ίσως ένα πιο προσγηωμένο και ανθρώπινο "'υψος" είναι καλύτερο.
Όπως όμως κιαν είναι, η διαδρομή πάντα αξίζει......και αυτή είναι η ζωή.
Δημοσίευση σχολίου