...ακόμα ένα ποτηράκι.....

Λοιπόν ξέρετε τι πιστεύω; Συχνά στη ζωή μας ασχολούμαστε με κάποια πράγματα, παίρνουμε μια απόφαση, αποκτούμε μια συνήθεια σε μια στιγμή που ένα εντελώς τυχαίο γεγονός συμβάλλει καθοριστικά σ΄αυτές τις επιλογές μας. Ακόμα και οι πολιτικές μας προτιμήσεις μπορεί να οφείλονται σε ένα συμβάν τόσο σημαντικό που τουλάχιστον αρχικά να μας οδηγήσει σχεδόν απρόσμενα και άθελά μας σε ένα κομματικό χώρο.
Αλλά τώρα ν΄αφήσω τους προλόγους και να μπω στο θέμα μου.


Η μπύρα αποτελούσε για πολλά χρόνια το αγαπημένο μου ποτό. Ένα παγωμένο ποτήρι μπύρας, χειμώνα καλοκαίρι, πάντοτε το προτιμούσα. Κρασί έπινα μόνο αν η παρέα το επιθυμούσε.
Ίσως στη προτίμηση μου αυτή συνέβαλε το γεγονός ότι οι χώρες που επισκεπτόμουνα πιο συχνά, η Αγγλία και η Γερμανία, ήταν οι κατεξοχήν ….μπυρότοποι.


Κάποια στιγμή, το ούζο πήρε τη πρωτιά, δίχως να εγκαταλείψω τελείως τη πρώτη μου αγάπη. Αλλά το ουζάκι ξαφνικά με συνεπήρε, η μυρωδιά του μου άρεσε και πάνω απόλα, το συνόδευες πάντα με ένα σωρό μεζέδες. Αχ αυτοί οι μεζέδες, τι ξελόγιασμα κι αυτό. Φίλοι με πήγαιναν σε ένα Βολιότικο ουζερί και… ξεσκιζόμασταν!!
Μ΄άρεσε να φτιάχνω το μεζεδάκι μου κι εγώ στο σπίτι και να απολαμβάνω το ουζάκι μου τα Σαββατοκύριακα, ιδίως το καλοκαίρι, έξω στο κήπο μου. Αναπαυτική πολυθρόνα σκηνοθέτη, διάβασμα εφημερίδας και δίπλα το τραπεζάκι με το ποτήρι και τους μεζέδες. Και ταξίδευα….
Μη νομίζετε όμως ότι το απολάμβανα και πάρα πολύ. Μόνος μου όπως ήμουνα, το γεμάτο ποτήρι και οι μεζέδες γρήγορα εξαφανίζονταν !! Το ποτό αυτό θέλει παρέα, μπλά μπλά και την ώρα του. Είναι που λένε long drink.


Ε μετά, σιγά σιγά φαίνεται ότι ψιλοβαρέθηκα την ίδια… γκόμενα και λοξοδρόμησα. Δε μένω πιστός εύκολα στις αγάπες μου !!


Κι΄έτσι … αγάπησα το τσιπουράκι !!
Δίχως γλυκάνισο, μ΄ένα παγάκι μέσα και πάντα δίπλα οι μεζέδες. Προφανώς δε μπόρεσα να ξεχωρίσω, ήταν το είδος του ποτού ή η ύπαρξη μεζέδων που με οδηγούσε στις … εναλλασσόμενες προτιμήσεις μου.
Στην αλλαγή αυτή συνέβαλε το γεγονός ότι μου πρόσφεραν τρείς μεγάλες φιάλες θαυμάσιο σπιτικό ούζο φτιαγμένο από μερακλήδες ανθρώπους.


Αλλά το έχω πει, η ζωή έχει ανατροπές, απρόσμενες, απότομες, αναπόφευκτες.
Έστι λοιπόν μια μέρα, δίχως ντροπή για τις συνεχείς απιστίες μου,
παραδόθηκα ολόψυχα στη τέταρτη και τελευταία αγάπη μου, το κόκκινο κρασί. Παραδόθηκα στο βαθύ καθάριο χρώμα του, στη μυρωδιά που σε προκαλεί τόσο ευχάριστα, στο τρόπο που κυλά μέσα σου.
Ναι, το κόκκινο κρασάκι !!


Μου κρατά ζεστή συντροφιά τα μεσημέρια και κυρίως τα βράδια. Αδιαφορώ για τα γύρω μου, παίρνω το ποτήρι που υπάρχει πάντα στο τραπέζι μου, έτοιμο να δεχθεί το κόκκινο νέκταρ και αφοσιώνομαι στην απόλαυσή του.
Και μη φοβόσαστε, δε θα με πειράξει το κρασί, δε μεθάω εύκολα, αφήστε που όταν το ίδιο το κρασί αντιλαμβάνεται ότι το απολαμβάνεις, σου φέρεται με απόλυτη ευγένεια.


Τώρα αρχίζω να μαθαίνω καλύτερα τις ποικιλίες των κρασιών, θέλω να μάθω τόσα πολλά ακόμα, μου φαίνεται ότι η οινοποιεία θα πρέπει να είναι μια πολύ ιδιαίτερη και ευχάριστη απασχόληση. Γράφτηκα σε wine club, πήγα στην έκθεση ΟΙΝΟΡΑΜΑ και γοητεύτηκα στη κυριολεξία.


Και εκεί, μπροστά στις χιλιάδες προκλητικά αραγμένες φιάλες των κρασιών, ερυθρών και λευκών με τα ιδιόμορφα ονόματα --Julia, Δύο Ελιές, Ηγεμών, Ιανός, Βιβλία Χώρα, Μονοπάτι κ.ά.-- και τα χαρακτηριστικά τους επάνω σε πολύχρωμες ετικέτες, παρέδωσα τη ψυχή μου και ορκίστηκα αιώνια πίστη σ΄συτό που τόσο μοναδικά ομορφαίνει τη ζωή και ευφραίνει τις καρδιές μας .


Στην υγειά σας λοιπόν……