ΟΧΙ ΚΙΕΤΣΙ...

Όχι, δε καπνίζω, δε κατάφερα ποτέ να το συνηθίσω παρά τις… προσπάθειές μου! Όταν ήμουν φοιτητής στην Αγγλία, με είχε πιάσει η νοσταλγία για το τόπο μου. Δίχως φίλους το πρώτο διάστημα, σχεδόν μόνος, τόριξα στο κάπνισμα. Αγόρασα όμως τα πιο φτηνά τσιγάρα που υπήρχαν με αποτέλεσμα μέσα σε ένα μήνα να κάνω ένα λαιμό και ένα στόμα χάλια. Το σταμάτησα αμέσως.

Μετά ήρθε το στρατιωτικό, μια περίοδος όπου συχνά οι άνδρες αρχίζουν το κάπνισμα. Δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια και παρόλο, που δε παρατάω τα πράγματα τόσο εύκολα με τη πρώτη δυσκολία, δε το ξαναεπιχείρησα.


Μέσα στο σπίτι ο πατέρας μου ήταν δεινός καπνιστής, δυό πακέτα την ημέρα ήθελε! Τον θυμάμαι μάλιστα να βάζει κληματόφυλλα μέσα στο παλιό πλακέ κουτί του Παπαστράτου για να κρατάνε φρέσκα τα τσιγάρα. Παρόλο το βαρύ κάπνισμα δε πέθανε από αυτό, αλλά από βαθύ γήρας.


Ο άγγελος η μάνα μου κάπνιζε περίπου 2-3 τσιγάρα το μήνα με τον απογευματινό της καφέ. Ο θάνατός της από καρκίνο στους πνεύμονες όταν ήταν πολύ νέα, δε μπορεί να οφείλεται στο μηδαμινό της κάπνισμα.


Σχεδόν όλοι στις παρέες μου είναι καπνιστές. Αυτό όμως ποτέ δε με απέτρεψε από το να βρίσκομαι μαζί τους. Δε μου είναι δυνατόν να επιλέγω τους φίλους μου ανάλογα με το αν καπνίζουν, αν έχουν τις ίδιες πολιτικές προτιμήσεις ή βάσει οποιασδήποτε άλλης προσωπικής επιλογής. Οι σχέσεις δημιουργούνται και διαρκούν όταν στηρίζονται στα ψυχικά, τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.


Τώρα γιατί αναφέρθηκα σε όλα αυτά. Γιατί τα τελευταία μέτρα που επιβλήθηκαν κατά του καπνίσματος, ακόμα και για ένα μη καπνιστή όπως εγώ, θεωρώ ότι είναι απαράδεκτα και καταπιεστικά.
Εάν η κυβέρνηση ήθελε να ασχοληθεί με την υγεία μας, ας φροντίσει να έχουμε κατάλληλα και πλήρως εξοπλισμένα νοσοκομεία με επάρκεια γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων και νοσηλευτικό προσωπικό. Να εξαφανιστούν τα ράντζα από τους διαδρόμους. Να αναβαθμιστεί τελικά η δημόσια φροντίδα υγείας για όλους και όχι μόνο για τους πλούσιους που έχουν τη δυνατότητα ιδιωτικής περίθαλψης.


Ό καθένας μας κάνει τις επιλογές του. Λένε ότι ευτυχία είναι αυτές οι μικρές καθημερινές χαρές που απολαμβάνουμε και το τσιγάρο προσφέρεται γιαυτό. Ένα τσιγαράκι με το καφέ, ένα σε στιγμές προβληματισμού ή ψυχικής κατάπτωσης ή με τη παρέα, φαίνεται ότι για ορισμένους είναι πραγματικά μια θαυμάσια απόλαυση.


Η κυβέρνηση θα μπορούσε να επιτρέψει την επιλογή σε κάθε επιχειρηματία να καθορίζει εάν ο χώρος του θα ήταν καπνιζόντων ή μη. Υπάρχουν φανατικοί αντικαπνιστές που θα επιθυμούσαν τους «καθαρούς» χώρους. Ο καθένας μας θα είχε την επιλογή του ανάλογα με τις συνήθειες του που θα προτιμήσει να καθίσει. Αυτή η καθολική απαγόρευση με τη δικαιολογία ότι ο διαχωρισμός χώρων θα αποτελούσε αθέμιτο ανταγωνισμό είναι γελοία. Γιατί αυτό κατ΄αρχήν αποτελεί παραδοχή της κυβέρνηση ότι οι περισσότεροι πολίτες προτιμούν να καπνίζουν, οπότε θα γέμιζαν οι χώροι καπνιστών και θα έκλειναν οι χώροι μη καπνιζόντων !!


Η αντικαπνιστική εκστρατεία καλά κρατεί. Στα κουτιά των τσιγάρων αναγράφεται πόσο βλαβερό είναι το κάπνισμα και οι γιατροί παντού και πάντοτε αναφέρονται στους κινδύνους του καπνίσματος για την υγεία μας. Μαζί με μια σχετική ενημέρωση στα σχολεία, νομίζω ότι θα ήταν αρκετό ώστε ο κάθε πολίτης να αποφασίσει για τη ζωή του.
Για φανταστείτε σήμερα να βλέπετε έξω από δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες, μεγάλα καταστήματα, να μαζεύονται απέξω οι υπάλληλοι για να απολαύσουν ένα τσιγαράκι!!


Το τι γίνεται στις άλλες χώρες δε με ενδιαφέρει. Ο κάθε λαός έχει τις δικές τους συνήθειες, τα ήθη και έθιμα, τον τρόπο διασκέδασης, τη δική του κουλτούρα.
Και εμείς το δικό μας τρόπο ζωής.