ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ LAISSEZ-FAIRE.

Σύμφωνοι, καταλαβαίνω ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να ζει τη ζωή του όπως ο καθένας επιθυμεί. Να επιλέγει το επάγγελμα που προτιμά, να επιλέγει φίλους και σχέσεις, να ακουμπά σε ένα συγκεκριμένο κομματικό χώρο, να καθορίζει τον τρόπο της καθημερινότητάς του.
Καθοριστικές ή λιγότερο σημαντικές οι καθημερινές επιλογές. Η ζωή πιο ανάλαφρη, πιο ανέμελη, περισσότερο αισιόδοξη ή πιο συντηρητική και μετρημένη, πηγάζει και μέσα από το χαρακτήρα μας.


Πιστεύω όμως και πάντοτε πίστευα, ότι όλα τα παραπάνω, αποφάσεις, επιλογές, εξαρτώνται από τη στιγμή που παίρνονται και σε ένα σημαντικό βαθμό από τις εκάστοτε ισχύουσες συνθήκες, από το εκάστοτε περιβάλλον, τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά και από τη ψυχική κατάσταση στην οποία θα βρεθεί κάποια στιγμή ο καθένας.
Ίσως μάλιστα μια ειλημμένη απόφαση ή μια επιλογή μας να ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη αν είχε ληφθεί κάτω από διαφορετικές συνθήκες, μέσα σε ένα διαφορετικό περιβάλλον.

Και τα λέω αυτά γιατί σήμερα θεωρώ ότι ζούμε μέσα στο άγνωστο, μέσα στην αγωνία, την αβεβαιότητα, σήμερα μας διακατέχει η κατάθλιψη και η μελαγχολία για το μέλλον τούτης της χώρας και το ατομικό μας. Θέλω λοιπόν να καταλήξω ότι όσο κιαν έχουμε βαρεθεί τη πολιτική και τους πολιτικούς μας, τα λόγια τους, τις ψευτιές και τα… αναποδογυρίσματά τους, δεν είναι δυνατόν και δεν πρέπει να αδιαφορούμε και να αγνοούμε τι γίνεται και τι λέγεται γύρω μας. Να μη δίνουμε σημασία στα πολιτικά δρώμενα. Να μην ενημερωνόμαστε για το κάθε τι καθημερινά.


Έτσι λοιπόν διαβάσατε τι πρότειναν οι βιομήχανοι στον Χρυσοχοϊδη για την επιχειρηματικότητα;
Ξέφραγο αμπέλι η αγορά, κανένας κρατικός παρεμβατισμός και εποπτεία, κατάργηση αγορανομικών διατάξεων, απελευθέρωση των κερδών και οι αμοιβές με ατομικές συμβάσεις! Έξη μέρες εργασίας έναντι χορήγησης ρεπό (πως και πότε;), συμψηφισμό των υπερωριών ώστε να μην πληρώνονται αυτές και μάλιστα δίχως τον έλεγχο της Επιθεώρησης Εργασίας! Πρότειναν - τι αναλγησία - να μειωθεί στο μισό (στο 4%) το υποχρεωτικό ποσοστό των προσλήψεων ατόμων με ειδικές ανάγκες και πολύτεκνων !
Πρότειναν ένα σωρό τροποποιήσεις σε θέματα φόρων υπέρ τρίτων, στη κοστολόγηση φαρμάκων και διδάκτρων, στις υποχρεώσεις των Α.Ε..
Και πως χαρακτήρισε τις προτάσεις ο Υπουργός κ. Χρυσοχοϊδης;
«…..σημαντική πρωτοβουλία με μεγάλη συνεισφορά στην προσπάθεια βελτίωσης του επιχειρηματικού κλίματος » !!


Με αυτή την έννοια θα ήθελα να επανέλθω στα αναγραφόμενα από τη δημοσιογράφο Naomi Klein στο βιβλίο της Το Δόγμα του ΣΟΚ, σύμφωνα με τη τελευταία μου ανάρτηση.

Αυτά τα προτεινόμενα μέτρα των βιομήχανων είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτά που επιβλήθηκαν πριν κάποια χρόνια από τα δικτατορικά καθεστώτα στη Βραζιλία, Αργεντινή, Χιλή και Ουρουγουάη.
Το έδαφος για την επιβολή τους εκεί, προπαρασκεύασε το πολιτικό και κοινωνικό ΣΟΚ που υπέστησαν, κάνοντας την εφαρμογή τους πολύ πιο εύκολη με τη βοήθεια και της CIA, αλλά και με βασανιστήρια, διωγμούς και εξαφανίσεις πολιτών. Και το σχεδιασμό των μέτρων έκαναν τα Παιδιά του Σικάγου, οι απόφοιτοι από τις χώρες αυτές της Οικονομικής Σχολής του Σικάγου, αυτού του εργαστηρίου ενός άκρατου οικονομικού φιλελευθερισμού.


Έτσι έγιναν εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις των πλουτοπαραγωγικών πηγών που πέρασαν στα χέρια ξένων, κάθε είδος αθέμιτου κέρδους επιτράπηκε, η αγορά απελευθερώθηκε από κάθε έλεγχο ακόμα και οι τιμές στο ψωμί και το γάλα, οι ιδιώτες επιχειρηματίες ενισχύθηκαν, κάθε ωράριο εργασίας καταργήθηκε, υπερωρίες δεν πληρώνονταν.
Μεγάλες ξένες βιομηχανίες εγκαταστάθηκαν στις χώρες αυτές και απέκτησαν μεγάλη ελευθερία κινήσεων, ενώ τα τεράστια κέρδη που πέτυχαν, έφυγαν στο εξωτερικό. Ο συνδικαλισμός διώχθηκε. Π.χ. στην Αργεντινή η Mercedes- Benz κατηγορήθηκε όταν η χώρα επανήλθε στην ομαλότητα, ότι συνεργάστηκε με το στρατό κατά το 1970 για να εκκαθαριστεί το εκεί εργοστάσιό της από τους συνδικαλιστές. Άλλα μέτρα πήρε και η Ford για τον ίδιο σκοπό.
Το αποτέλεσμα της επιβολής όλων αυτών των μέτρων ήταν να καταρρεύσει η οικονομία των τεσσάρων χωρών.

Δυστυχώς και η Ελλάδα φαίνεται να περνά ένα οικονομικό ΣΟΚ που επεκτείνεται και στη κοινωνία μας, με αποτέλεσμα να χάνει σιγά σιγά τη συνοχή της.
Φυσικά εμείς δεν κινδυνεύουμε από την επιβολή δικτατορίας. Όμως μου έκανε εντύπωση η πανομοιότητα των μέτρων των χωρών αυτών με τις προτάσεις των βιομηχάνων, κάτι που με έβαλε σε σκέψεις. Όσο για τον υπουργό, θα έλεγα ότι στο άκουσμα των προτάσεων θα έπρεπε να αποχωρίσει από τη σύσκεψη.

Ο καπιταλισμός όταν τίποτα δε τον συγκρατεί, όταν χάνεται κάθε κοινωνική ευαισθησία και ανθρωπιά, βρίσκει τρόπους επικράτησης με διάφορες μορφές.
Εκείνο λοιπόν που θα πρέπει να προσέχουμε πέραν οτιδήποτε άλλου είναι να μη μας κυβερνήσουν ποτέ πολιτικοί απόφοιτοι της Σχολής του Σικάγου, του «εργαστηρίου του LAISSEZ-FAIRE».