Μη με ρωτήσετε πως κατέληξα να….προσφύγω σ’ αυτή την ανάρτηση.
Ίσως γιατί ξανάκουσα προχθές το τραγούδι SHE από τη ταινία Notting Hill και η νοσταλγική του μελωδία που συνοδεύει τους τρυφερούς ερωτικούς στίχους για άλλη μια φορά με συγκίνησε.
Ίσως γιατί αυτή τη ταινία την έχω δει 5-6 φορές, μια απλή ή μάλλον απλοϊκή ερωτική ιστορία με λεπτό αγγλικό χιούμορ που την απολαμβάνεις καθισμένος άνετα στο καναπέ σου, μια ταινία που δε σε κουράζει, προκαλώντας σου βαθύτερες σκέψεις και προβληματισμούς.
Ίσως ακόμα γιατί στη ταινία παίζει η αγαπημένη μου ηθοποιός, η Julia Roberts, δίπλα σε έναν εκπληκτικό Hugh Grant.
Ίσως πάλι γιατί γυρίστηκε στη γραφική λονδρέζικη συνοικία Notting Hill και η μεγάλη μου αδυναμία για το Λονδίνο είναι δεδομένη.
Πάλι όμως θα διερωτηθείτε γιατί γράφω αυτή την ανάρτηση, ένα γλυκό μουσικό κομμάτι άκουσα από μια αγαπημένη ταινία, ε και τι έγινε!
Εντάξει λοιπόν, συγχωρέστε μου μια στιγμή αδυναμίας, αν θέλετε και μια στιγμή νοσταλγίας.
Ξέρετε, καμιά φορά αρκεί ένα ακουστικό ή οπτικό ερέθισμα για να σε γυρίσει, έστω στιγμιαία, στο παρελθόν, ανήμπορος να το αποδυναμώσεις και να κρατηθείς στα σημερινά. Παραμένει άσβεστο παντοτινά. Γιατί το χθες έχει καταστεί πλέον πολύ πιο δυνατό.
SHE
May be the face I can’t forget
A trace of pleasure or regret
May be the treasure or the price I have to pay
SHE may be the song that summer sings
May be the chill that autumn brings
May be a hundred different things
Within the measure of a day.
SHE
May be the beauty or a beast
May be the famine or the feast
May turn each day in a heaven or a hell
SHE may be the mirror of my dreams
A smile reflected in a stream
SHE may not be what SHE may seem
Inside her shell.
SHE
Who always seem so happy in a crowd
Whose eyes can be so private and so proud
No one’s allowed to see them when they cry
SHE may be the love that cannot hope to last
May come to me from shadows in the past
That I’ll remember till the day I dye.
SHE
May be the reason I survive
The why and where I am alive
The one I’ll care for through the rough and ready years
Me I’ll take her laughter or her tears
And make them all my souvenirs
For where SHE goes I’ve got to be
The meaning of my life is SHE….SHE…SHE.
Ίσως γιατί ξανάκουσα προχθές το τραγούδι SHE από τη ταινία Notting Hill και η νοσταλγική του μελωδία που συνοδεύει τους τρυφερούς ερωτικούς στίχους για άλλη μια φορά με συγκίνησε.
Ίσως γιατί αυτή τη ταινία την έχω δει 5-6 φορές, μια απλή ή μάλλον απλοϊκή ερωτική ιστορία με λεπτό αγγλικό χιούμορ που την απολαμβάνεις καθισμένος άνετα στο καναπέ σου, μια ταινία που δε σε κουράζει, προκαλώντας σου βαθύτερες σκέψεις και προβληματισμούς.
Ίσως ακόμα γιατί στη ταινία παίζει η αγαπημένη μου ηθοποιός, η Julia Roberts, δίπλα σε έναν εκπληκτικό Hugh Grant.
Ίσως πάλι γιατί γυρίστηκε στη γραφική λονδρέζικη συνοικία Notting Hill και η μεγάλη μου αδυναμία για το Λονδίνο είναι δεδομένη.
Πάλι όμως θα διερωτηθείτε γιατί γράφω αυτή την ανάρτηση, ένα γλυκό μουσικό κομμάτι άκουσα από μια αγαπημένη ταινία, ε και τι έγινε!
Εντάξει λοιπόν, συγχωρέστε μου μια στιγμή αδυναμίας, αν θέλετε και μια στιγμή νοσταλγίας.
Ξέρετε, καμιά φορά αρκεί ένα ακουστικό ή οπτικό ερέθισμα για να σε γυρίσει, έστω στιγμιαία, στο παρελθόν, ανήμπορος να το αποδυναμώσεις και να κρατηθείς στα σημερινά. Παραμένει άσβεστο παντοτινά. Γιατί το χθες έχει καταστεί πλέον πολύ πιο δυνατό.
SHE
May be the face I can’t forget
A trace of pleasure or regret
May be the treasure or the price I have to pay
SHE may be the song that summer sings
May be the chill that autumn brings
May be a hundred different things
Within the measure of a day.
SHE
May be the beauty or a beast
May be the famine or the feast
May turn each day in a heaven or a hell
SHE may be the mirror of my dreams
A smile reflected in a stream
SHE may not be what SHE may seem
Inside her shell.
SHE
Who always seem so happy in a crowd
Whose eyes can be so private and so proud
No one’s allowed to see them when they cry
SHE may be the love that cannot hope to last
May come to me from shadows in the past
That I’ll remember till the day I dye.
SHE
May be the reason I survive
The why and where I am alive
The one I’ll care for through the rough and ready years
Me I’ll take her laughter or her tears
And make them all my souvenirs
For where SHE goes I’ve got to be
The meaning of my life is SHE….SHE…SHE.
14 σχόλια:
Φυσικά αρκεί..
καλή εβδομάδα lionheart, φιλιά!
Υπάρχει άραγε κάποιος που δεν αγάπησε αυτή την ταινία;
Julia Roberts, αγαπημένη ηθοποιός και Hugh Grand, πάντα υπέροχος!
Για το She, τι να πω...
Lovely...
Πολύ όμορφη ανάρτηση, αγαπητέ μου Λεοντόκαρδε. Άλλωστε, το ξέρεις ότι προτιμώ αυτές σου τις αναρτήσεις από τις πολιτικού περιεχομένου. :)
Καλό σου απόγευμα!
Σε νιώθω απόλυτα... Όταν μιλάω για την πόλη μου πιο πολύ αναφέρομαι στο Εδιμβούργο παρά στην Αθήνα...
Notting Hill, στο μυαλό μου κάνω ακόμα κυριακάτικες βόλτες με παρέα στη χρονιά του μεταπτυχιακού!!!
Ωραία ταινία! Μου αρέσει κι εμένα η Julia Roberts! :)
Συχνά το "χθες" είναι πιο δυνατό από το σήμερα,έχεις δίκιο σε αυτό!
Τα λέμε!
Ποιος είπε πως δεν συγκινούνται οι Λεοντόκαρδοι;)
Υπέροχο τραγούδι και η ταινία επίσης και μου άρεσε που μας τα έγραψες όλα αυτά:)
Καλό ξημέρωμα Λεοντόκαρδε
έτσι γίνεται. πάντα γυρνάμε πίσω...
αλλά πότε; όταν παρόν δεν υπάρχει...
οι εικόνες οι λέξεις η μουσική...
συμπληρώνουν το άδειο σκηνικό μας...
Αρτιστάκι χαίρομαι που συμφωνείς. Καμιά φορά δυτυχώς είναι αναπόφευκτο να γυρίζουμε στα παλιά τα όμορφα, όσο οδυνηρός κιαν είναι συχνά αυτό.
Lilith μου το ξέρω, και εγώ δε προτιμώ τις πολιτικές αναρτήσεις, αλλά εδώ που μας έφτασαν εξοργίζουμαι και κάπου θέλω να τα πω να ξεσπάσω.
Θα προσπαθήσω να ασχοληθώ με πιο....τρυφερά θέματα, να ξεφύγω απο τη πραγματικότητα, να ταξιδέψω αλλού..
Μικρές ανάσες,
το Λονδίνο είναι για μένα η μεγάλη μου αδυναμία, έχω βρεθεί εκεί πάρα πολλές φορές, αλλά ακόμα δε το χορταίνω και με κάθε ευκαιρία θέλω να πηγαίνω εκεί.
Αν δεν έχεις πάει στο Notting Hill να πας να το γυρίσεις, είναι πολύ όμορφη γειτονιά. Έχει και πολύ καλά pubs.
Ερατώ,
Αυτό είναι το πρόβλημα, τουλάχιστον για άτομα που έχουν ζήσει έντονες στιγμές στο παρελθόν.Όταν αυτό περάσει, επανέρχεσαι με κάποια ευκαιρία εκεί και συχνά αυτό είναι πολύ οδυνηρό.Δεν είμαι απο εκείνους που ξεχνούν εύκολα, λέω οτι είμαι άνθρωπος των αναμνήσεων, δυστυχώς για μένα!
Margo
μα είναι γνωστό οτι τα πιο ευαίσθητα ζώα είναι τα λιοντάρια !!
Τρυφερά, προστατευτικά, δυνατά. Αν καμιά φορά αγριεύουν, είναι μιά δική τους έκφραση τρυφερότητας, εκτός φυσικά αν πεινούν !!
Λύχνος Καιόμενος
Καλωσόρισες στο μπλογκ μου.
Δε θα συμφωνήσω μαζί σου, δε γυρίζεις στο παρελθόν μόνο γιατί δεν υπάρχει παρόν. Το παρόν πάντοτε υπάρχει. Αν όμως το παρελθόν σε έχει σημαδέψει βαθιά, δε το ξεχνάς ποτέ. Δε πιστεύω σε αυτό που λέγεται και μάλιστα με απόλυτο τρόπο, ότι δηλαδή θα πρέπει να ζούμε στο σήμερα. Ο απόλυτος ρεαλισμός δε μου ταίριασε ποτέ.
Νατα λέμε.
Δυσκολο πραγμα να παλευεις με το χθες.
SHE may be the love that cannot hope to last
May come to me from shadows in the past
That I’ll remember till the day I dye.
Υ.Γ. θυμαμαι παλαιοτερα τον Αγοραιο να εχει πολλες τετοιες ομορφες μπλογκικες στιγμες.
Τιποτα δεν τελειωνει ετσι απλα...
Νικολάκι πολλές όμορφες στιγμές μπορεί να υπάρχουν στη ζωή μας, αλλά κάποτε τελειώνουν, άλλοτε με καλό τρόπο και άλλοτε απότομα και άσχημα.
Το πρόβλημα ειναι αν μορείς να προχωρήσεις, χωρίς να ξεχνά το παρελθόν, αλλά να διατηρείς ....τη ψυχραιμία σου και να αφοσιώνεσαι στο παρόν. Για μένα κάτι πολύ δύσκολο.
Δημοσίευση σχολίου